คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Special Friend 2 : 5
5.
เพราะรักไง ถึงให้โอกาสคน “ที่รัก” เสมอ
ในเมื่อเธอพูดว่าขอโอกาส
ฉันก็เต็มใจที่จะให้เธออีกครั้ง
“อืมเข้าใจแล้วล่ะคิบอม เราจะนั่งคอยอยู่หน้าคณะเนี่ยแหละ”
ร่างบางกดวางสายเมื่อคุยธุระเสร็จ คิบอมโทรศัพท์มาบอกว่ายังติดพรีเซ็นจะออกมาช้าให้เขานั่งรออยู่ที่หน้าคณะ
ตาคู่เรียวกวาดมองไปทั่วบริเวณอย่างไม่มีจุดหมาย มานั่งอยู่ตรงนี้ก็คิดถึงตอนที่คบกับดงแฮ ทุกๆเช้าเขา ดงแฮ คยูฮยอน ซีวอน คิบอม จะมานั่งรวมกันอยู่ตรงนี้ก่อนจะขึ้นเรียน
แต่เวลานี้มันคงจะไม่มีช่วงเวลานั้นอีกแล้วล่ะ ในเมื่อเขากับดงแฮ...เลิกกันแล้ว
“นั่งด้วยคนได้ไหม” เสียงที่ดดังเข้ามาในโสตประสานทำให้ฮยอกแจต้องเงยหน้ามองผู้มาใหม่ อาการงงๆเริ่มเข้าครอบง่ำแต่ก็พยักหน้ารับ
ตาคู่เรียวเอาแต่จับจ้องโทรศัพท์ไม่เลิก ในใจภาวนาของให้คิบอมโทรมาอย่างน้อยมันก็น่าจะคลายความอึดอัดระหว่างเขากับดงแฮลงได้
“รอคิบอมหรือ”
“อะ อืม” พยักหน้ารับ แต่ก็ก้มลงมองที่มือถือเหมือนเดิม
คิบอมขอร้องล่ะโทรมาหน่อยได้ไหม
“ฮยอกแจ...”
“หืม?” เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มองหน้าร่างสูง แต่มือยังคงกำโทรศัพท์ไว้แน่น
“อาทิตย์หน้าวันเกิดกูนะ”
“อืมรู้แล้วล่ะ เราจำได้”
เขาจำทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับดงแฮได้หมด วันที่ 15 ตุลาคม วันเกิดดงแฮ ทุกปีๆเขากับดงแฮจะฉลองกันสองคนที่คอนโด หรือไม่ก็ไปฉลองที่บ้านดงแฮ
“ไปเที่ยวกันไหม”
คำพูดของดงแฮทำเอาใจร่างบางเต้นใจก็แทบจะหลุดออกมา ดีใจที่ดงแฮชวนไปเที่ยว จนแทบจะกลั่นยิ้มไว้ไม่อยู่ แต่พอคิดถึงใครอีกคนก็ทำเอาความรู้สึกที่ดีใจอยู่เมื่อกี้แทบปลิวไปกับลม
“แล้วซองมินล่ะ” เอ่ยถามออกไป ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบอาจทำให้เขาต้องเจ็บ
“ซองมินไม่ไป”
“ขอคิดดูก่อนได้ไหม” ถึงอยากจะไปแค่ไหน ก็แค่เวลาทำใจสักหน่อย วันเกิดดงแฮยังไงซองมินก็ต้องไป เพราะฉะนั้นเขาไม่ยากไปเห็นภาพที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บ
“ไปเถอะ กูอยากให้มึงไป ไปที่บ้านก็ได้แม่กูอยากเจอมึง”
แม่ ...ทั้งแต่เขาเลิกกับดงแฮ เขาก็ไม่ได้ไปเจอแม่ขอดงแฮเลย รู้ว่าท่านคงเป็นห่วงเรื่องที่เขาเลิกกับดงแฮ แต่ฮยอกแจก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปหา
“อืม ไปก็ได้” พยักหน้ารับ เพราะอย่างน้อยไปที่บ้านของดงแฮ เขาก็ยังพอจะมีคนช่วยปลอบใจอยู่บ้าน
“งั้นเดี๋ยววันนั้นไปรับที่คอนโดนะ”
- - - - - Special Friend 2 - - - - -
และแล้ววันนั้นก็มาถึงดงแฮมารับฮยอกแจตามที่บอกไว้จิงๆ พอขึ้นรถฮยอกแจก็เอาแต่นั่งเงียบเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร หันหน้าเข้าหากระจอรถเพื่อหลบหลีกดงแฮที่คอยเหลือบมองเขาเป็นระยะ
เมื่อคืนเขาโทรคุยกับคิบอมแล้ว คิบอมบอกว่าให้ทำตัวให้เป็นปกติ อย่างกังวลอะไรไปก่อนที่จะเกิดขึ้น แล้วเมื่อคืนเขาก็รบปากคิบอมไปแล้วว่าจะไมคิดมาก
แต่พอเอาเข้าจิง ก็แอบกังวลอยู่ว่าจะต้องไปเห็นภาพปาดตาปาดใจระหว่างซองมินกับดงแฮหรือ ถึงอยู่ที่มหา’ลัยเคยเห็นภาพพวกนั้นบ่อยก็เถอะ แต่ช่วงนี้รู้สึกว่าดงแฮกับซองมินจะไม่ได้ใกล้ชิดกันเท่าเมื่อก่อน
“เป็นอะไรหรือป่าวฮยอกแจ” น้ำเสียงห่วงใยที่ฮยอกแจหันไปมองคนถามแล้วยิ้มให้บางๆ
“ป่าว ไม่เป็นอะไรหรอก” ฟื้นยิ้มให้ แต่ยังแอบกังวลอยู่ในใจ
“อืม”
แล้วรถทั้งคันก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ฮยอกแจพยายามหลบหลีกด้วยการเอนหลังพิงกับเบาะแล้วหลับตาลง
เพียงไม่นานรถคันหรูของดงแฮก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านใหญ่ที่ฮยอกแจคุ้นเคยเป็นอย่างดี ขาเรียวก้าวลงจากรถ แล้วเดินตามดงแฮเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านยังเหมือนเดดิมทุกอย่างถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้มานานแล้วก็ตาม
“สงสัยแม่จะออกไปทำธุระข้างนอกน่ะ” ดงแฮหันกลับมาบอก ยิ้มให้จางก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องครัว
ฮยอกแจหย่อนตัวนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ตาคู่เรียวกวาดมองไปรอบๆเหมือนไม่รู้จะทำอะไร ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาก็มาที่ออกจะบ่อย แต่ทำไมคราวนี้มันเหมือนกับเขาพึ่งเคยมาที่นี่
“กินน้ำไหม” เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนแก้วน้ำให้ มือเรียวเอื้อมรับมันก่อนจะยกขึ้นดื่มเพียงเล็กน้อย แล้ววางไว้บนโต๊ะ
“คนอื่นไปไหนหมดหรือ” นี่คงจะเป็นคำถามแรกของฮยอกแจ เพราะตั้งแต่ดงแฮไปรับเขาจากคอนโดเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เอาแต่ตอบคำถามของดงแฮเท่านั้น
“ไม่รู้ซิ”
“แล้วดงแฮไม่ได้ชวนใครมาหรือ” ถามออกไปเพราะก็ไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไร
“ป่าว กูอยากอยู่กับมึงสองคน”
ต่อค่ะ
กึก
คำบอกที่คนฟังเบิกตากว้าง หันกลับมามองคนพูดอย่างไม่เชื่อสายตา แต่เพียงแค่หันกลับมาริมฝีปากบางก็ถูกช่วงชิงไปแล้ว
ริมฝีปากหนาบดเบียนริมฝีปากบางหนา ใช้ลิ้นเลียริมฝีปากบางเบา ก็จะสอดแซกเข้าไปข้างใน ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กที่ยังคงนอนนิ่งไปยอมตอบสนอง
มือหนาสอดเข้าที่เอวคอดดึงรั้งให้ร่างบางขึ้นมานั่งบนตัก ฮยอกแจยกแขนเรียวขึ้นค้องที่ลำคอแกร่งของร่างสูงอย่างลืมตัว สมองกำลังขาวโพนไปหมด ทำได้เพียงตอบรับจูบของดงแฮเพราะความคุ้นเคย
“อื้อ”
เสียงครางทวงเบาๆ เมื่ออากาศที่ถูกช่วงชิงไปกำลังจะหมดลง ฮยอกแจทุบไหล่ดงแฮเบา เพื่อบอกว่าตัวเองจะไม่ไหวแล้ว ริมฝีปากหนาก็ยอมถอดจูบออกแต่โดนดีจนเห็นเป็นเส้นใยน้ำใสเชื่อมกัน
“แฮ่กๆ”
ฮยอกแจได้แต่ก้มหนากอบโกนอากาศเข้าปอด รู้สึกหัวใจเต้นแรงจนมันแทบจะระเบิดออกมา เพียงแค่เงยหน้าขึ้นสบตากับดงแฮ ก็เหมือนตาของดงแฮจะยิ้มได้ซะอย่างนั้น
“ขอโทษ ...ที่บอกเลิก”
กึก
คำเพียงสั้นๆที่ฮยอกแจถึงกับชะงัก ตาคู่เรียวคลอไปด้วยน้ำใสที่ไม่รู้เกิดมาจากความรู้สึกยังไงกันแน่ เพียงแค่ได้ยินคำของโทษจากคนๆนี้ ก็เหมือนคนใจที่กำลังเต้นช้าลงเรื่อยๆ กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง
“ให้โอกาสกูแก้ตัวได้ไหม”
“ละ แล้วซองมิน...”
“ซองมินคืนดีกับคยูมันแล้ว”
คืนดีกับคยูแล้ว งั้นที่ดงแฮมาขอเราคืนดี ก็เพราะ...เลิกกับซองมินหรือ
“กำลังคิดว่าที่กูขอมึงคืนดีเพราะกูเลิกกับซองมินแล้วงั้นหรือ” มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาตามแก้มเนียนอย่างเบามือ
“...”
“กูกับซองมินถ้าพูดกันตรงก็คงไม่เรียกว่าเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ เพราะกูกับซองมินไม่เคยแม้แต่จูบกันด้วยซ้ำ ...ถึงซองมินไม่คืนดีกับคยูยังไงกูก็จะมองขอโอกาสมึงอยู่แล้วฮยอกแจ”
คำบอกของร่างสูงทำเอาฮยอกแจเม้มปากเข้าหากัน นั้นซิ เขาไม่เคยเห็นสองคนนี้จูบกันเลยซักครั้ง แม้แต่จับมือก็ยังไม่เคยเห็น
“กูไม่ขอให้มึงยกโทษให้กู แต่กูแค่อยากให้มึงให้โอกาสกูซักครั้ง ให้โอกาสผู้ชายโง่ๆที่รัก แต่หลงผิดไปชั่วขณะ ให้โอกาสกูได้เริ่มต้นใหม่ ให้โอกาสกูได้ดูแลมึงอีกครั้ง ...ได้ไหมฮยอกแจ” ตาคู่คมจ้องลงเข้าไปในตาคู่เรียว ส่งผ่านความรู้สึกผ่านทางสายตาให้คนตรงหน้ารับรู้ว่าเขาพูดความจิง
“ฮึก ฮือ”
“ฮยอกแจ ...ให้กูทำอะไรก็ได้แต่ขอโอกาสให้กูซักครั้ง”
“ฮึก ให้แล้ว ให้แล้ว” โผล่เข้ากอดร่างสูง ซบหน้าลงกับแผ่นอกแกร่ง ดงแฮกระชับอ้อนกอดคนร่างบางให้แน่นขึ้น แล้วกดจูบเบาๆที่ขมับ
“ขอบคุณฮยอกแจ กูสัญญาจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีก”
เขาเคยบอกแล้วว่าเขาพร้อมจะให้โอกาสดงแฮเสมอ ไม่เคยโกรธ ไม่เคยน้อยใจที่ดงแฮบอกเลิก ถึงจะเสียใจ แต่เขาก็พร้อมจะให้โอกาสคนที่รักเสมอ
ในเมื่อดงแฮมาขอโอกาสเขาก็พร้อมที่ยืนมันให้ เพราะสิ่งนั้นมันก็ทำให้เขามีความสุข และยิ้มได้ อ้อมกอดของดงแฮ แผ่นอกของดงแฮ ของไหล่ของดงแฮ จูบของดงแฮ ทุกสิ่งทุกอย่างของดงแฮกำลังกลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง
รวมทั้งหัวใจของดงแฮ มันก็กำลังกลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง
.............................................................................................
ความคิดเห็น