คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Special Friend : 1
1.
“เพื่อน” กับคำว่า... “ห่วงใย”
เพื่อนกับแฟน คุณจำกัดความสองคำนี้ว่าอย่างไร ?
สำหรับผม เพื่อนคือคนที่รับฟังเราทุกเรื่อง และคอยให้คำปรึกษาในทุกๆเรื่องเช่นกัน ส่วนแฟนคือคนที่รับฟังเราในบ้างเรื่อง และคอยให้คำปรึกษาในบ้างเลือก แต่อย่างว่า...ในความคิดของผมเพื่อนกับแฟนก็ไม่ได้ต่างกัน ...เพื่อนกับแฟน ถ้าเป็นคนเดียวกันได้ยิ่งดี!
ภายในบริเวณมหา’ลัย ตอนนี้บรรดานักศึกษาต่างพากันทะยอยกลับบ้าน เพราะมันเลยเวลาเลิกเรียนมาพอสมควรแล้ว แต่บ้างคนก็ยังนั้งคุยกับเพื่อน ช่วยงานอาจารย์ หรือนั่งทำงานที่อาจารย์สั่ง เช่นเดียวกับเด็กปีสามของมหา’ลัยที่ยังคงนั้งทำงานที่อาจารย์สั่งอยู่ แต่ดูเหมือนคนบ้างคนจะได้สนใจกับงานตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ
“อื้อ” ร่างบางกับร่างโปร่งที่นั่งจูบกันดูดดื่ม แบบไม่อายผีสางนางไม้ รวมถึงไม่ได้อายเพื่อนๆที่นั่งรวมโต๊ะอยู่เลยสักนิด จนทำให้เพื่อนหลายคนต้องขอตัวกลับก่อน จนทั้งโต๊ะตอนนี้เหลือกันอยู่แค่สี่คน
“แฮ่กๆ อื้อ” ร่างบางผละริมฝีปากออกจากร่างโปร่ง ก่อนจะโดนดึงเข้าไปจูบใหม่อีกรอบ มือหนาเริ่มเลื้อยไปมา ก่อนจะดึงเสื้อนักศึกษาตัวบางออกจากกางเกงของร่างบาง สอดมือเข้าไปลูบไล่ ผิวขาวเนียนใต้ผ้า
“เฮ้ยๆ ไอ่เชี้ยนี่ กูยังไม่อยากดูหนังสด ไม่ต้องเล่นให้กูดู” คยูฮยอนเพื่อนรวมโต๊ะหนึ่งในสองคนที่ไม่ได้รวมกิจกรรมอันร้อนแรงของทั้งคู่ พูดขึ้น เพราะดูจากสถานการณ์แล้ว แม่งเริ่มแกะกระดุมแล้ว กูว่าแม่งกดกันตรงนี้แน่ๆ
“แฮ่กๆ” ฮยอกแจที่เป็นคนผละออกจากซีวอน หลังมองหน้าคยูฮยอนด้วยสายตาดุ บังอาจมาขัดคนเขากำลังเข้าได้เข้าเข็ม
“มึงบอกจะรีบกลับบ้านไม่ใช่หรอซีวอน” ดงแฮ ถอดหูฟังออก ก่อนจะหัดไปพูดกับร่างโปร่ง ที่ตอนนี้มือเริ่มเลื้อยเข้าไปในกางเกงร่างบาง
“เอ่อว่ะ กูลืมเลยนะเนี่ย เดี๋ยวม๊าแม่งด่ากูอีก กูกลับก่อนดีกว่า” ว่าแล้วก็อุ้มร่างบางที่นั่งอยู่บนตักตัวเองนั้งลงที่เก้าอี้ ก่อนจัดเสื้อผ้าให้ เรียบร้อย แล้วเก็บรวบหนังสือขึ้นมาถือไว้ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“กูไปแหละพรุ่งนี้เจอกัน” บอกคยูฮยอน กับดงแฮ ก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มร่างบาง
“ซีวอนกลับแล้ว งั้นกูกลับก่อนแล้วกัน ซองมินรอกินข้าวอยู่” คยูฮยอนเก็บหนังสือขึ้นมา ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งไว้เพื่อร่างบางกับร่างสูง
ร่างสูงหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ ก่อนจะมองไปทางอื่น ไม่ได้สนใจร่างบางที่นั้งอยู่ด้วยกันเลยซักนิด เมื่อความเงียบง่ำเริ่มเข้าครอบง่ำ ร่างบางหันมองซ้าย มองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีคน ก็ลุกจากที่นั้ง ก่อนจะนั่งลงบนตักของร่างสูง
ร่างสูงล่ะความสนใจจากเพลงที่ตัวเองฟังอยู่ หันมองหน้าร่างบาง เมื่อสบเข้ากับตาคู่เรียวที่กำลังบอกความหมายนัยๆ ทำให้ร่างสูงหันกลับมาสนใจเพลงตามเดิม
“ดงแฮ” ร่างบางยกแขนขึ้นค้องคอร่างสูง ซบหน้าลงกับไหล่แกร่ง ก่อนถูไปถูมาเหมือนลูกแมวขี้อ้อน
“ลุก” คำพูดสั้นๆ แต่กลับให้ความหมายดีซะยิ่งกว่าอะไร
“ดงแฮ~”
“บอกให้ลุกฮยอกแจ” กดเสียงต่ำบอกร่างบาง โดยไม่ได้มองหน้าเลยซักนิด
“ดงแฮอา~ ไม่เอาจิงๆหรอ” คำพูดที่ฟังดูง่ายๆ แต่แฝงไปด้วยความหมายลึกๆ
“...” ดงแฮเพียงช่ำเลืองมองร่างบาง ก่อนจะลุกขึ้นโดยไม่ได้บอกร่างบางเลยซักคำ ทำให้ร่างทั้งร่างของร่างบางลงไปนั่งพับเพียบไทยแลนด์อยู่กับพื้น
“ใจร้าย” บ่นไล่หลังร่างสูงไป ก่อนร่างสูงจะหยุดชะงักหันหน้ากลับมามองร่างเล็กที่นั่งอยู่ที่พื้น สำนึกแล้วใช่ไหมล่ะ ว่าไม่ควรทำร้ายคนน่ารักๆ อย่างเขา
“จะกลับคอนโดไหม ถ้าจะนั่งอยู่แบบนั้นก็นั่งรถเมย์กลับเองนะ” บอกร่างบางก่อนจะเดินไป
ร่างบางที่กำลังประมวลผลกับคำพูดของร่างสูง กระพริบตาปริบๆ สองสามที ก่อนข้อมูลในสมองจะแปลผลเสร็จ ลุกขึ้นเก็บหนังสือบนโต๊ะ ก่อนจะวิ่งตามร่างสูงที่เดินไปที่รถเรียบร้อยแล้ว
“ดงแฮรอเขาด้วย”
- - - - - Special Friend - - - - -
“มึงจะออกไปไหนอีก” ดงแฮถามขึ้นทันทีที่เห็นฮยอกแจเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับชุดใหม่ นี่คงอาบน้ำเรียบร้อยแล้วซินะ
“นัดฮยองจุนไว้น่ะ จะออกไปแดนซ์ซะหน่อย” ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับร่างสูง ก่อนจะหยิบแก้วน้ำที่ร่างสูงถืออยู่มาดื่ม
“ให้มันเพาๆลงหน่อยนะ เปลี่ยนคนควงเป็นว่าเล่น”
“บ่นอีกแหละ”
“ไม่อยากให้บ่นก็บอกจะได้กลับไปอยู่บ้าน” เตรียมตัวที่จะลุกหนีร่างบาง แต่ก็โดนมือเรียวดึงแขนไว้ซะก่อน
“ขอโทษ มึงจะทิ้งกูไว้คนเดียวหรอ มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบอยู่คนเดียว” ใช่แล้วล่ะฮยอกแจไม่ชอบอยู่คนเดียวในที่ที่ไม่ใช่บ้าน แต่ในอีกทางก็ไม่ชอบอยู่ที่บ้านที่มีคนเยอะเกินไป ทั้งคนใช้ แม่บ้าน พ่อบ้าน คนขับรถ บลาๆๆ โอ๊ยเยอะ! วุ่นวาย ถึงได้อยากออกมาอยู่คอนโดไง ได้อยู่กับดงแฮสองคนดีจะตายไป
“มึงก็รู้ว่ากูเป็นห่วงมึง ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกู กูคงไม่เตือนมึงหรอก”
“คำก็เพื่อนสองคำก็เพื่อน หึ มากกว่านี้ก็ไม่ได้” ร่างบางบ่นงุงงิงอยู่คนเดียว แต่มีหรือร่างสูงจะไม่ได้ยิน
“อย่าแม้แต่คิด จะออกไปข้างนอกไม่ใช่หรอจะไปก็รีบไป” เอ่ยไล่ร่างบางทันที เขาไม่อยากจะพูดเรื่องนี้มาก จนกลายเป็นว่าทำร้ายตัวร่างบางเอง เพื่อนก็คือเพื่อน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าร่างบางคิดอย่างไรกับเขา แต่...ความรู้สึกของเขา มันไม่ใช่แบบเดียวกับร่างบาง มันมีแต่คำว่า เพื่อนที่รักที่สุด เท่านั้น
“รู้แล้วน่า รอฮยองจุนมารับอยู่”
แกร๊ก !
ตีหนึ่งพอดีแปะพร้อมกับเสียงประตูห้องนอนถูกเปิดออก แทบไม่ต้องดูนาฬิกาเลยว่ากี่โมงแล้ว เพราะเวลากลับของร่างบางคือตีหนึ่ง แล้วนี่คงจะเดินเข้าห้องผิดอีกซิท่า
แรงยุบตัวของเตียง ทำให้ร่างสูงที่กำลังแกล้งหลับอยู่ต้องลืมตาขึ้น ร่างบางที่กำลังซุกตัวเข้าหาเข้า ทำให้ได้กินชุนของแอลกอฮอลแรงพอสมควร
ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกับมาพร้อมกับกะมังใบเล็กพร้อมกับผ้าขนหนูพื้นเล็ก ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆร่างบาง ก่อนหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในกะมังขึ้นมาบิดน้ำออก แล้วเช็ดตามใบหน้าของร่างบาง
เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ฮยอกแจเมากับมา เขาต้องคอยดูแล เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าในเสมอ จนรู้สึกว่ามันเป็นความเคยชินไปซะแล้ว เสื้อผ้าของร่างบางที่ถูกร่างสูงถอดถูกโยนลงใส่ตะกร้า ก่อนเสื้อผ้าชุดใหม่จะถูกนำใส่ให้ร่างบาง ไม่มีคำว่าอาย ไม่มีคำว่าเกิดอารมณ์ สามปีมานี้ที่อยู่ด้วยกัน มันชินซะแล้ว
ร่างสูงนำกะมังกับผ้าเข้าไปเก็บในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาล้มตัวลงนอนข้างๆร่างบาง พร้อมกับเข้าสู่ห้วงนิทาตามร่างบางไปอีกคน
แสงแดดยามเช้าสอดส่องผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างบาง ร่างบางพลิกตัวหนีแสงที่รู้สึกว่ารำคาญ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น กระพริบตาอยู่หลายครั้ง แล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ปวดหัวจัง” มือเรียวยกขึ้นมากุมที่หัว ก่อนจะสะบัดแรงเพื่อไล่อาการที่ปวดหัวทุเลาลง มือผ่ามือขึ้นมาตีเบาที่หน้าผาก ก่อนสัมพันธ์เข้ากับกระดาษอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ที่หน้าผากตัว มือเรียวดึงกระดาษออกมาก่อนจะยิ้มรับกับข้อความใสกระดาษ
‘รู้ว่าคงปวดหัว ทำข้าวต้มไว้ให้แล้ว ยาวางอยู่ข้างนอก ถ้ามาเรียนไม่ไว้ก็ไม่ต้องมาแล้วกัน เดี๋ยวจะลา อาจารย์ให้’
ข้อความที่ไม่สั้นไม่ยาวจนเกินไป แต่กลับทำให้คนอ่านถึงกับยิ้มจนเห็นเหงือกแดง รู้ว่าแค่เป็นห่วงในฐานะเพื่อน ไม่ใช่ในฐานะอื่น แต่ถ้าจะคิดเข้าข้างตัวเองมันก็ไม่ผิดนิ
ร่างบางตัดสินใจลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ รู้สึกเหนียวตัวไปหมด แต่ดูจากเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่แล้ว เมื่อคืนดงแฮคงเช็ดตัวให้เขาอีกแล้วซินะ
นี่น่ะหรือที่บอกว่าเขาเป็นเพื่อน ?
เพื่อนกัน เขาทำกันแบบนี้หรอ ?
- - - - - Special Friend - - - - -
ขาแกร่งก้าวไปตามทางเดินของคอนโด มือขวาถือหนังสือเรียน ส่วนมืออีกข้างก็เตรียมไปด้วยอาหารเมื่อเย็นสำหรับตัวเองและอีกคนที่ป่านี้คงนอนซมอยู่ที่ห้อง
แกร๊ก !
ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างสูงสาวเท้าก้าวเข้ามาในห้อง ก่อนจะถอดรองเท้าไว้ตรงประตู เลือนมองร่างบางที่กำลังนั้งดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่ง ก่อนจะเอาข้าวของไปเก็บไว้ในครัว
“ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง” ร่างบางถามร่างสูงทั้งที่สายตายังไม่ได้ล่ะออกจากจอทีวี
“คาบสุดท้ายอาจาร์ยแกไม่อยู่ก็เลยกลับมา รู้ว่าคนแถวนี้กำลังหิว”
เดินเข้าไปเก็บหนังสือ และเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดธรรมดา พอเดินออกมาก็เห็นฮยอกแจจัดอาหารใส่จานนั่งรออยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว
“ไส้กิ้วแล้ว เร็วๆซิ”
“รู้แล้วๆ”
ดงแฮลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามานั่ง ก่อนจะเริ่มทานอาหารเมื่อเย็น ดูเหมือนฮยอกแจจะหิวจิง เล่นกินเอาๆ ไม่สนใจจะคุยกับเขาเลยซะนิด
“จ้องอยู่ได้ จะกินเขาแทนข้าวหรือไง” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาจากจานอาหารเย็นตรงหน้า ก่อนจะถามร่างสูงที่กำลังนั่งจ้องหน้าตัวเองอยู่
“พูดมากน่า กินๆเข้าไป” พลักหัวร่างบางเบาๆ ก่อนจะหันมาสนใจอาหารตรงหน้า
“ก็แค่พูดเล่น รู้หรอกน่าว่าแค่เพื่อน”
“รู้ก็นี่แล้วว่าแค่เพื่อน” ร่างสูงยิ้มรับน้อยๆกับคำตอบปนประชดประชันของร่างบาง
“ไม่เคยได้ยินสุภาษิตที่เขาว่าหรอ”
“สุภาษิตอะไร”
“ก็ที่เขาว่า เพื่อนกันมันดี เอากี่ทีก็ยังมัน” [สุภาษิตประเทศไหนว่ะ -,,- :ไรเตอร์]
“สุภาษิตเสื่อมๆล่ะซิไม่ว่า”
“ถึงมันจะเสื่อมแต่ก็จิงไม่ใช่หรอ” ยู่ปากน้อยเมื่อได้ยินร่างสูงบอก สุภาษิตเสื่อมๆ เสื่อมที่ไหนกันเขาเป็นคนคิดนะ
“แต่มันใช้ไม่ได้กับเรา โอเค เข้าใจ” สิ้นสุดคำ ร่างสูงก็ลุกเอาจานเก็บที่ที่ล้างจานทันที ก่อนจะหลังไปสั่งร่างเล็กว่าให้ล้างจานด้วย
“อย่าลืมล้างจานล่ะ”
“งืม” ครางออกมาเบา อย่างไม่พอใจ ก่อนจะมองตามแผ่นหลังกว้างที่หายเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ดงแฮ”
หลังจากร่างบางล้างจานเสร็จก็เดนมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับร่างสูงในห้องนั่งเล่น แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่ได้สนใจตัวเองเลยด้วยซ้ำ
“ดงแฮอา~”
“....” เลขหมายที่ท่านเรียกระงับการใช้บริการชั่วคราว -*-
“ดงแฮอา~ ดงแฮ!” มือเรียวเอื้อมไปเขย่าแขนของร่างหนา เบาเปลี่ยนเป็นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“อะไร” ตอบรับร่างบาง ก่อนจะเอนตัวพิงโซฟา
“ที่ดงแฮบอกเขาว่า เพื่อนเก่าเราจะมาเรียนที่เดียวกับเราอ่ะใครหรอ”
“จะถามไปทำไม” ตวัดสายตามองร่างเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสนใจทีวีต่อ
“ก็แค่อยากรู้อ่ะ ใครหรอ หล่อไหม ถ้าดงแฮบอกเป็นเพื่อนเก่าเรา งั้นเขาก็ต้องรู้จักน่ะซิ”
“แน่ใจหรอว่าถ้าบอกไป แล้วจะไม่ตกใจ” ร่างสูงหันหน้ามามองร่างบางที่นั่งอยู่ข้าง ก่อนจะจ้องเข้าไปในดวงตาคู่เรียว
“ตกใจทำไมเล่า ใครล่ะบอกมาซิ”
“หึ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเชยคางมนขึ้นมาสบตา
“ลีลาจังบอกซะทีซิ” มือเรียวเอื้อมมาจับที่ใบหน้าของร่างสูง ก่อนจะดันให้หน้าผากติดกัน
ฮยอกแจกำลังหากำไรเข้าตัวฮะ >//////<
“คิบอม คิมคิบอม” ทันทีที่ร่างสูงพูดจบ มือเรียวที่จับหน้าร่างสูงอยู่ก็หล่นลงมาอยู่ข้างตัวแทบจะทันที ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยกขึ้นมา
“.....”
“ก็รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไงถึงไม่บอก” มือหนายกขึ้นมาลูบหัวร่างบางเบาๆ ก่อนจะเอนให้พิงกับไหล่ตัวเอง
“คะ คิบอม ....กลับมาแล้วงั้นหรอ”
............................................................................................
100 % ^^
ฝากเพจฟิค กับทวิตฟิคด้วยนะค่ะ ^^
ชี้แจงเวลาพูดคุยกับตัวละครในทวิต
ให้เขียนแบบนี้นะค่ะ
@ HaeEun98_89 To ชื่อเรื่อง คุยกับใคร // เนื้อหาที่จะคุย
สมมุติ
@ HaeEun98_89 To Special Friend ฮยอกแจ // เปงอะไรกับคิบอมหรอ
อะไรประมาณนี้ ^^
ความคิดเห็น