Something Important [Bleach Fanfic]

 สองเดือนหลังการบุกรุกโซลโซไซตี้ ของควินชี่ 



..ห้องพักเดี่ยว สถานพักฟื้น หน่วยสี่.. 



ลูเคียพยายามไม่กระพริบตายามที่แสงไฟขาวจากกระบอกไฟฉายอันเล็กส่องจ่อที่ดวงตาข้างขวา 

"มองทางซ้ายค่ะ" หัวหน้าหน่วยสี่ อุโนะฮานะ เร็ตสึ บอกเธอด้วยน้ำเสียงใจดี 

หญิงสาวค่อยกลอกตาไปตามคำสั่งนั้นอย่างเชื่อฟัง และหลังจากถูกสั่งให้มองไปรอบทิศ ซึ่งเธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย แสงไฟจ้านั้นก็ดับลง 

ลูเคียรู้สึกเหมือนภาพในห้องดูจะพร่าเลือนไปเล็กน้อย ทั้งแสงสีก็หม่นลง แต่พอกระพริบตาถี่ๆไม่กี่ครั้ง ภาพทุกอย่างที่มองเห็นก็กลับสู่สภาพเดิม 

"เท่าที่ดูก็ปกติดีแล้วค่ะ ไม่มีแผลที่กระจกตาหรือบาดแผลอะไรหลงเหลืออยู่" อุโนะฮานะบอกเธอแล้วก้มลงจดรายละเอียดลงในแฟ้มประวัติ "ช่วงนี้ก็หยอดตาไปเรื่อยๆก่อนนะคะ แล้วสัปดาห์หน้าเราค่อยมาดูกันว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า" อุโนะฮานะว่าพลางยิ้มกว้าง 

ลูเคียยิ้มน้อยๆตอบไป ก่อนจะทำท่าจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่ไม่แน่ใจว่าควรจะพูดออกไปดีหรือเปล่า 

"ยังเหมือนเดิมค่ะ" หญิงสาวแก่วัยกว่าพูดขึ้นราวกับรู้ใจ 

"อย่างนั้นหรือคะ.." ลูเคียตอบเสียงเศร้า แต่ก็พยายามฝืนยิ้มทั้งเพื่อปลอบใจตัวเอง "ขอบคุณนะคะ" 

"อย่าเศร้าไปเลยค่ะ" อุโนะฮาะนะปลอบ "พวกเราก็ได้ทำในส่วนของเราแล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่ 'เจ้าตัว' แล้วล่ะค่ะ" 

"นั่นสิคะ" ลูเคียปั้นยิ้มดูคล้ายกับทำใจได้ แม้ว่าในใจจะยังคงกังวลไม่หาย อุโนะฮานะเองก็ได้แต่พูดปลอบโยน เพราะรู้ดีว่าตราบเท่าที่ 'เขา' ยังไม่ฟื้น ต่อให้พูดปลอบแค่ไหน ก็ไม่ได้ทำให้จิตใจของหญิงสาวตรงหน้าสบายใจขึ้นเลย 

"ถ้าอย่างนั้น ข้าขอตัวก่อนนะคะ" อุโนะฮานะลุกขึ้นโดยมีลูเคียลุกขึ้นค้อมตัวน้อยๆเพื่อส่ง 

พ้นหลังหัวหน้าหน่วยสี่ที่เข้ามาตรวจดูอาการบาดเจ็บของเธอ ลูเคียก็นั่งลงที่เตียงอย่างอ่อนระโหย ท่าทางอ่อนแรงนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับอาการบาดเจ็บทางกายเลยสักนิดเพราะมันถูกรักษาจนหายดีแล้ว เหลือเพียงบาดแผลใหญ่ๆแค่หนึ่งหรือสองแผลที่ทำให้เธอยังออกแรงมากๆไม่ได้เท่านั้น 

นั่งอย่างใจลอยจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไร ก็มีเสียงประตูเคาะประตูเบาๆก่อนจะเปิดออก 

"ท่านลูเคีย.. " เสียงชายชราผู้เป็นพ่อบ้านเอ่ยทักเธอจากตรงประตูนั้น 

ลูเคียที่ยังจ้องมองออกไปยังหน้าต่าง เม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยขึ้นโดยไม่เหลียวมอง "ท่านพี่น่ะ..ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ" 

"วันนี้ไปเยี่ยมมาแล้วหรือขอรับ?" 

"ยังเลยค่ะ..แต่หัวหน้าอุโนะฮานะบอกข้าเมื่อครู่" เธอตอบเสียงแผ่ว แรงใจมันหดหายนับตั้งแต่ที่รู้ว่าอาการของเบียคุยะนั้นสาหัสมาก แม้หน่วยสี่จะช่วยชีวิตเขาไว้ได้.. แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมาแต่อย่างใด 

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปเยี่ยมกันเถอะขอรับ" เซเกะเอ่ยชวน "ถ้าท่านเบียคุยะได้ยินเสียงท่าน อาจจะตื่นขึ้นมาก็ได้นะขอรับ"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดีสิคะ" หญิงสาวยิ้มเศร้า "ถ้าเสียงข้าทำให้ท่านพี่ตื่นขึ้นมาได้ล่ะก็ ท่านพี่คงจะตื่นตั้งแต่เดือนที่แล้วแล้วล่ะค่ะ" 

คำพูดนั้นทำให้ผู้เป็นบ่าวรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาจับใจ.. เจ้านายของเขาจะรู้บ้างไหมว่ามีหญิงสาวตัวเล็กๆคนหนึ่งเฝ้ารอเขาอยู่ทุกวันทุกคืน 

"วันนี้เราลองอย่างอื่นนอกจากไปนั่งคุยดีไหมขอรับ" เซเกะตัดสินใจพูดออกมา ทั้งที่มันเกินขอบเขตหน้าที่ของเขา แต่เขาก็ไม่อาจทนดูหญิงสาวตรงหน้าทุกข์ทนไปได้นานกว่านี้อีกแล้ว 

ลูเคียหันมองเซเกะ แล้วกระพริบตาปริบด้วยความสงสัย "อย่างอื่น? " 

"ขอรับ" ชายชราค้อมศีรษะน้อยๆแล้วเดินเข้ามาใกล้ "ลองจับมือท่านเบียคุยะขณะคุยไปด้วยสิขอรับ" 

"ห๊ะ?!" หญิงสาวตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง แก้มร้อนวูบๆขึ้นมาก่อนจะรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน "จ..จับมือ? ข้าไม่กล้าหรอกค่ะ!" 

"ทำไมล่ะขอรับ?" 

"นั่นท่านพี่นะคะ!" ลูเคียระล่ำระลักหาข้อโต้แย้ง "ผิดธรรมเนียม ผิดกฎ ผิดจารีตประเพณี!" 

"สิ่งเหล่านั้นท่านเบียคุยะยอมละทิ้งได้เพื่อท่านนะขอรับ" เซเกะบอกเสียงราบเรียบ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าการยุให้นางทำผิดกฎจะถือเป็นเรื่องเลวร้ายถึงขั้นที่เขาอาจจะถูกปลดจากหน้าที่นี้ได้ แต่หากมันจะทำให้เจ้านายเขาฟื้นมาได้แล้วล่ะก็..เขายอมทุกอย่าง 

คำพูดนั้นทำให้ลูเคียนิ่งไปแล้วก้มหน้าลงช้าๆ น้ำตาเอ่อคลอ หวนคิดถึงสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอมาตลอด ทั้งรับเธอจากลูคอน ฝากเธอเข้าสิบสามหน่วยพิทักษ์ ช่วยเธอจากคมดาบของงิน ช่วยเธอจากโซมารี.. ทั้งที่เขาทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อเธอ แต่เธอกลับลังเลในเรื่องเล็กๆเช่นนี้ 

"และข้าเชื่อว่าหากท่านเบียคุยะทราบเข้า จะไม่โกรธท่านอย่างแน่นอนขอรับ" 

มือบางที่วางบนตักกำจิกกิโมโนสีหวานราคาแพงของตนจนยับ 





"..เอาไว้..ข้าจะลองดูนะคะ.. "