[Bleach] พี่ว๊ากตัวร้าย กับยัยน้องปีหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

เบียคุยะกลับทำท่าหนักใจและวางแก้วช็อกโกแลตร้อนลงบนโต๊ะ

"ผมขอโทษ แต่ผมคงจะต้องบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้..."

ลูเคียเม้มปากเมื่อความหวังถูกดับหาย สีหน้าผิดหวังนั้นคงเด่นชัดจนอีกฝ่ายต้องรีบพูดต่อ

"ผมเป็นพี่ว๊าก และเราก็มีกฎที่ต้องทำจนกว่าจะปิดห้องเชียร์" เบียคุยะพูดนิ่งๆ น้ำเสียงเย็นๆนั้นราวกับกำลังปลอบใจคนฟังอยู่

แต่สำหรับลูเคียแล้ว ก็ได้แต่พยักหน้าจำยอม

"เราถูกสั่งห้ามไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับน้องชั้นปีอื่นๆ โดยเฉพาะน้องปีหนึ่ง" เขาอธิบาย แว่บหนึ่งก็หันไปมองสายฝนที่ยังกระหน่ำซัดดอย่างไม่หยุดหย่อน 

"พูดง่ายๆคือ เราจะปรากฏตัวให้รุ่นน้องเห็นได้แค่ตอนเข้าห้องเชียร์เท่านั้น"

"เพราะฉะนั้น ก็เลยไปกินข้าวกับหนูไม่ได้สินะคะ" ลูเคียฝืนยิ้มอย่างเข้าใจ ตอนนี้เธอเข้าใจและรู้แจ้งแล้วว่าเหตุใดจึงไม่เคยได้เห็นพวกพี่ว๊ากช่วงระหว่างวันเท่าไหร่ โดยเฉพาะพักกลางวันที่เธอยังเห็นพวกพี่เชียร์อยู่บ้าง แต่กับพวกพี่ว๊ากแล้ว ราวกับว่าพวกเขามีตัวตนเพียงแค่ตอนอยู่ในห้องเชียร์เท่านั้น 

ถึงจะเข้าใจก็เถอะ แต่ลึกๆแล้วมันก็อดเสียใจและใจหายไม่ได้อยู่ดี...คล้ายกับว่าหนทางที่ทอดไปเบื้องหน้า เกิดมืดมนถูกเมฆหมอกคลุมขึ้นมาเสียอย่างนั้น

เบียคุยะพยักหน้าเป็นการรับคำพูดนั้นก่อนจะพูด "แต่ถ้าปิดห้องเชียร์แล้วก็ว่าไปอย่าง"

หือ?

คำพูดนั้นสะกิดใจลูเคียจนเบิกตากว้าง

"รุ่นพี่..."

"เอาไว้หลังปิดห้องเชียร์ได้หรือเปล่า?" เขาถามเหมือนจงใจเปิดทางให้เธอ

"ค่ะ!" เธอรีบตอบรับทันทีราวกับกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจในนาทีถัดไป

"ถ้างั้น..." เบียคุยะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ลูเคียที่มองอยู่ยิ่งมือไม้สั่นอย่างรู้ตัวว่าเขาจะทำอะไรต่อ

"ขอเบอร์โทรศัพท์ไว้ก่อนก็แล้วกัน ไว้หลังปิดห้องเชียร์ ผมจะโทรหา"

"ค่ะ!" ว่าแล้วตัวเองก็รีบบอกเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองไป

ชายหนุ่มเพียงก้มหน้าก้มตา รีบกดเบอร์โทรศัพท์นั้นจากมือถือของตัวเองและกดโทรออก เสียงมือถือของลูเคียสั่นดังกึกๆเมื่อเสียงในโทรศัพท์เขาดังขึ้นเตือนพร้อมๆกันเป็นการยืนยันว่าเขาบันทึกเบอร์เธอได้ถูกต้องแล้ว

ลูเคียพยายามทำตัวให้เป็นปกติทั้งที่ใจสั่นระรัวจนเหมือนจะหลุดจากอก ทั้งยังพยายามไม่ให้มือที่กดบันทึกชื่อของเขาอยู่สั่นออกมานอกหน้านอกตา

กลัว...ว่าเขาจะจับได้ว่าเธอดีใจจนแทบบ้า

ก็การได้เบอร์โทรศัพท์ของเขามาครอบครอง มันดีกว่าการกินข้าวตั้งไม่รู้กี่ล้านเท่านี่นา!

"ขอบคุณค่ะ" เธอเงยหน้าขึ้นจากมือถือเมื่อจัดการจัดเก็บเบอร์โทรอันแสนมีค่าของเขาเรียบร้อยแล้ว

"เอาไว้ผมจะติดต่อมาอีกทีก็แล้วกัน" เขาเก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกง สายตาก็มองร่างเล็กฝั่งตรงข้ามก่อนจะหลุบตาหนี "คุณก็กลับห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ให้หนูนั่งคุยเป็นเพื่อนกับรุ่นพี่ก่อนจนฝนหยุดเถอะค่ะ" เด็กสาวบอกด้วยท่าทีร่าเริงถึงขีดสุด ในใจมันนึกไปถึงว่าจะเอาเบอร์โทรเขาไปอวดเพื่อนสาวในเมเจอร์ด้วยดีไหม (พวกนั้นคงจะอิจฉาจนตาลุกเป็นไฟแน่ๆ!)

แต่เบียคุยะยังยืนกราน "อีกเดี๋ยวก็คงหยุด ผมอยู่คนเดียวได้"

ใบหน้าหวานสลดลงนิดๆ รู้สึกเหมือนถูกไล่ แต่พอก้มหน้าลงมองสภาพตัวเอง...

ความร้อนสูงก็พุ่งปรี๊ดจากปลายเท้าขึ้นสู่ยอดหัวจนรู้สึกเหมือนมีควันร้อนๆพวยพุ่งออกจากหูราวกับกาน้ำร้อนที่เดือดดจัดๆ

เสื้อขาวของชุดนักศึกษา...เปียกลู่แนบลำตัวจนเห็นส่วนโค้งเว้า

แถมผ้าขาวที่แสนบางนั้นยังขับบราสีชมพูหวานให้โดดเด่นออกมาอย่างไม่สนยางอายและไม่ไว้หน้าเจ้าของร่างเลยแม้แต่น้อย!

ลูเคียเห็นแบบนั้นก็ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะ "ออกปากไล่"

เธอค่อยพยักหน้า ทำเนียนหยิบถ้วยช็อคโกแลตร้อนของตัวเองมาถือ พยายามให้มือมันช่วยพรางๆเรือนร่างเธอลงบ้าง

"ถ้ารุ่นพี่จะกลับ ก็เอาแก้วไปฝากไว้ที่เคาท์เตอร์ก็ได้นะคะ" เธอว่าเสียงอ่อย รอยยิ้มเจื่อนหนัก "หนูคง...ต้องขอตัวก่อน..."

เธอโค้งศีรษะให้เขาน้อยๆอย่างโรยแรง ความอายทำเอาเธออยากหาอะไรมาขุดพื้นให้เป็นร่องแล้วยัดตัวเองลงร่องนั้นไปก่อนจะฝังกลบให้มิดเสียเหลือเกิน

เบียคุยะก็พยายามทำไม่รู้ไม่เห็น ก่อนที่หางตาจะเห็นร่างเล็กนั้นกลับขึ้นลิฟต์ไป

เขายกยิ้มบางๆอย่างนึกเอ็นดู...


**************


ลูเคียนอนมองโทรศัพท์มือถือด้วยใจที่เลื่อนลอย…

เธอนอนมองมันมาแบบนี้ร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วหลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้วและไดร์ผมจนแห้งอย่างพร้อมเข้านอน

ข้อความสั้นๆถูกพิมพ์แล้วลบ พิมพ์แล้วลบมาไม่รู้กี่ครั้งอย่างไม่พอใจ ครั้นกลั้นใจจะกด 'ส่ง' ก็เป็นอันเขินอายนอนบิดไปบิดมาอยู่นั่น และสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการลบทิ้ง

และตอนนี้เธอก็กำลังพิมพ์มันอีกหน..

"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ...ลูเคีย"

สั้นไปไหมนะ?...

ไร้มารยาทหรือเปล่านะ?...

ควรจะเพิ่มคำว่า 'ราตรีสวัสดิ์' ด้วยหรือเปล่า?...

แล้ว...เขาจะนอนหรือยัง กลับถึงหอหรือยัง?... 

ส่งไปจะรบกวนเขาไหม?...

ลูเคียซุกหน้าลงกับหมอนแล้วถูแรงๆแล้วนึกบ่นในความลังเลใจของตน...ส่งๆไปเถอะน่า!!

เธอโผล่หน้ามาจากหมอนครึ่งนึง หลับตาปี๋แล้วกดปุ่ม 'ส่ง' อย่างสุดแรงเกิด

ส่งไปแล้ว...ส่งไปแล้ว...ส่งไปแล้ว!!!

แขนบางสั่นไปทั้งแขนอย่างรู้สึกประสาทเสียเมื่อความคิดมันฟุ้งซ่านสุดๆ

สมองคิดไปต่างๆนานาๆว่าเขาจะคิดยังไง เขาจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้อ่านข้อความของเธอ

"ตรุ๊งงง"

ลูเคียแทบทำมือถือหล่น เมื่อมีเสียงเตือนข้อความเข้าดังขึ้นหลังจากที่เธอส่งข้อความไปไม่ถึงหนึ่งนาที

..ต...ต...ตอบมาด้วย!?!

หน้าจอกระพริบซองจดหมายสีขาวรอเธอเปิดอ่าน ลูเคียรู้สึกเหมือนหัวใจใกล้จะวายอยู่รอมร่อ แต่ก็รีบเปิดอ่านทันที!

"พรุ่งนี้เลื่อนเวลาเรียน organic chemistryเป็น 10.00 น. ห้อง. SC314"

ข้อความจากฮินาโมริ เพื่อนร่วมเมเจอร์ของเธอ...

ยัยโมโมะ! ทำไมต้องมาบอกเอาตอนเข้าด้ายเข้าเข็มแบบนี้ด้วยล่ะยะ!!!

คนเค้าหัวใจจะวายอยู่แล้วรู้บ้างไหนเนี่ย!!

ลูเคียที่กำลังจะคลั่งเต็มแก่แทบอยากเขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้นด้วยความขัดใจ

บ้า--"ตรุ๊งงง"--ชะมัด!

ลูเคียก้มมองจดหมายอันใหม่ในมือถือที่เพิ่งถูกส่งเข้ามาระหว่างที่เธอกำลังสบถ

"อะไรกันนักกันหนาเนี่ย ยัยโมโมะ" ลูเคียว่าเสียงเหนื่อยหน่ายปนขุ่นเคือง

แต่พอเปิดอ่าน...ปากเล็กๆก็อ้าออกจนสุด

มือคว้าหมอนข้างมาอุดปากแล้วใช้สองมือประคองมือถือไว้แน่นก่อนจะกรีดร้องใส่หมอนข้างลายกระต่ายอย่างไม่กลัวว่าจะขาดอากาศหายใจตาย 

ปากกรีดร้อง สองมือสั่นเทาเขย่ามือถือจนตัวสั่นไปทั้งตัวพร้อมกับกลิ้งไปมาอย่างบ้าคลั่ง

ที่หน้าจอนั้นปรากฏถ้อยคำสั้นๆจากเขาคนนั้น...

"ช็อคโกแลตร้อนอร่อยมาก ขอบใจและราตรีสวัสดิ์"


*******