My pride [Bleach : Byakuya x Rukia] =ONE SHOT=

เนื้อเรื่อง

"อึ้กกก"


"ลูเคีย--" เสียงทุ้มนั้นสั่นเทายามที่เรียกเธอเมื่อเห็นสีหน้าเธอไม่สู้ดีนัก


"ข..ข้าเจ็บ.." เธอบอกเขาด้วยเสียงที่สั่นยิ่งกว่า


"ข้ารู้..อดทนอีกนิดนะ.."


"จ..เจ็บ..อึ้กก"


"ข้ารู้ว่าเจ้าเจ็บ..อึก..มันแน่นมาก..น่ะ.."


"ย..หยุด..ก่อน..ได้ไหม..มัน..เจ็บ.." มือเล็กที่บีบไหล่เขานั้นบีบแน่นจนเป็นรอยแดง


เขาหยุดตามคำขอร้อง แต่ด้วยความไม่เต็มใจนัก


หญิงสาวหน้าตูมด้วยพยายามระงับความเจ็บ เขาเห็นเธอกำลังเผลอก็เลย..


"อ๊าา!.. อย่าเพิ่งสิคะท่านพี่! ข้าบอกว่าเจ็บน่ะ!!" เสียงหญิงสาวหวีดเหวี่ยงทันทีอย่างไม่พอใจ


"ข..ขอโทษ ข้าใจร้อนไปหน่อย"


"อื้อ..ช้าหน่อยสิคะ"


"อืม" เขาครางตอบเสียงต่ำอย่างนึกเห็นด้วย


"ถ้าอย่างนั้นแบบนี้ล่ะ--"


"อ๊าา!" เสียงหวานร้องอีกครั้งด้วยความเจ็บ


"ชู่ววส์" เสียงเขาห่อปากปลอบเธอ "ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร..หยุดแล้ว..ข้าหยุดแล้ว..ไม่เป็นไร"


หยดน้ำตาใสคลอหน่วยรอบดวงตากลม เบียคุยะแทบใจสลายที่เธอเจ็บเช่นนั้น เขาใช้นิ้วหัวแม่มือสองข้างค่อยปาดประกายน้ำตาออกด้วยความรัก มือสองข้างปะป่ายลูบหน้าลูบแก้มเพื่อปลอบประโลม


"พักกันซักแป๊บนะคนดี" เขาว่าพลางจูบเธอที่ปลายจมูก


เธอพยักหน้าเบาๆ ปากตุ่ยแก้มตุ่ยด้วยความเจ็บที่ยังคงอยู่


"เจ้าลองเป็นคนทำดูบ้างไหม เผื่อจะดีขึ้น อาจจะไม่เจ็บก็ได้นะ" เขาเสนอ


"เอาอย่างนั้นหรือคะ"


"อืม..อ๊ะ..เดี๋ยวลูเคีย หยุดก่อน"


พอหญิงสาวเริ่มขยับตัว เขาพลันนึกบางอย่างขึ้นได้ จับเอวเล็กบางกิ่วขยับขึ้นคร่อมทับร่างเขา


"อยู่ท่านี้ เจ้าจะได้สบายหน่อย"


"อ่อ..ค่ะ.." หญิงสาวหน้าขึ้นสีก่ำ เขินอายรุนแรง


คราวนี้เขาขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าให้นาง "ข้าพร้อมแล้ว เจ้าจัดการได้เลย"


"ถ้าเจ็บก็บอกนะคะท่านพี่"


"ไม่ต้องห่วง"


"อืม..อืออ..อ๊าา~" เสียงจากลำคอหญิงสาวเปล่งออกมาเป็นระยะยามที่ขยับร่างกาย


"เป็นไง..อ่า..ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม" เสียงเขาขาดช่วงด้วยร่างกายกระตุกตามแรงของเธอเป็นระยะ


"ค..ค่ะ ไม่เจ็บแล้วค่ะ"


"อุ่ก!"


"ท่านพี่!"


"ม..ไม่เป็นไร ต..อึ่กก..ต่อ..เถอะ" เขากัดฟันข่มความรู้สึก ไม่อยากให้เธอมากังวลเรื่องของเขา


"ลองช้าๆดูก่อนไหมคะ"


"อืม..ไม่เป็นไร..อึก..ต่อเลย..ไม่ต้องสนใจข้า"


"จ..จะ..ดีหรือคะ"


"ถ้าเจ้าใกล้เสร็จแล้ว ข้าทนได้..อึก.."


"ข้าจะลอง..เร่งดูนะคะ"


"ลูเคีย..เจ้าลองถ่างออกอีกหน่อย..ได้ไหม.."


"อื้อ..ค่ะ.." เธอค่อยๆทำตามที่เขาบอก แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ "ท..ท่านพี่คะ..ล..เลือด"


"หยุดก่อนไหม ไหวหรือเปล่า"


"ว..ไหวค่ะ.."


"แน่ใจนะ..ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืน"


"ค่ะ..ก..ใกล้แล้วนะคะ"


"อืม.."


ลูเคียกลั้นใจขยับเข้าออกเร็วแรง จนในที่สุด..


"ส..เสร็จแล้วค่ะ!"


เบียคุยะเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงหวานเอ่ยอย่างยินดีเช่นนั้น


เขารีบคว้ามือเล็กที่นิ้วกลางและนิ้วชี้เปื้อนเลือดมาดู


..


..


..

ชายหนุ่มรีบเดินไปหยิบผ้าสีขาวสะอาดชุบน้ำ บิดให้พอหมาด และบรรจงเช็ดเลือดออกจากมือเธอ


"ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า"


คนรักเขาส่ายหน้า มองเขาตอบอย่างอ่อนโยน


"ไม่เจ็บแล้วล่ะค่ะ"


"ขอโทษนะ.."


"มันเป็นอุบัติเหตุน่ะค่ะ ท่านพี่อย่าคิดมากไปเลยค่ะ" เธอพยายามเอ่ยปลอบ ไม่ให้เขาโทษตัวเอง


เบียคุยะยังคงมีสีหน้าไม่สบายใจ พอเช็ดเลือดที่มือลูเคียออกหมดแล้วก็จัดการถอดเค็นเซยคัง (ปิ่นดาวชายเลี้ยงโค) เจ้าปัญหานั้นออกจากศีรษะตัวเอง วางมันลงในผ้านั้นและหยิบมันไปทิ้งอย่างไม่ไยดี


เหตุการณ์ไม่คาดคิด เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว เมื่อเขากับเธอกำลังนั่งพลอดรักกัน จากจูบหวานแผ่วละมุนไม เริ่มทวีความร้อนเร่า มือเล็กของลูเคียเริ่มอยู่ไม่สุข ยกขึ้นลูบไปตามโครงหน้าเขาขึ้นไปเรื่อยๆ แรงอารมณ์ผลักเธอให้สอดนิ้วผ่านไรผมของเขา หวังจะสางสัมผัสเรือนผมนุ่มยาว แต่แล้วนิ้วเล็กเจ้ากรรมของเธอกลับข้าไปติดในเค็นเซย์คังอย่างไม่ได้ตั้งใจ การยื้อยุดฉุดกระชาก และความพยายามแกะนิ้วเล็กของหญิงสาวออกจากมันจึงเริ่มต้นขึ้น 






Flashback


เบียคุยะค่อยๆง้างเค็นเซย์คัง (ปิ่นดาวชายเลี้ยงโค) บนศีรษะตนเองให้คลายออก


"อึ้กกก" ใบหน้าหวานแหยแกไม่สู้ดีนักด้วยความเจ็บ เมื่อเค็นเซย์คังที่เขาพยายามง้างนั้นเกี่ยวเอาเนื้อที่นิ้วเธอไปด้วย


"ลูเคีย--" เสียงทุ้มนั้นสั่นเทายามที่เรียกเธอ


"ข..ข้าเจ็บ.." เธอบอกเขาด้วยเสียงที่สั่นยิ่งกว่า


"ข้ารู้..อดทนอีกนิดนะ.." เขาเพลามือลง พยายามดึงง้างให้ช้าลงและเบามือกว่าเดิม


"จ..เจ็บ..อึ้กก" แต่มันยังคงทำให้เธอเจ็บ


"ข้ารู้ว่าเจ้าเจ็บ..อึก..มันแน่นมาก..น่ะ.." เขาอธิบายขณะที่คิ้วบางย่นชิดติดกันเมื่อนิ้วเล็กของเธอมันติดแน่นจนเขาแกะมันออกไม่ได้


"ย..หยุด..ก่อน..ได้ไหม..มัน..เจ็บ.." มือเล็กที่บีบไหล่เขานั้นบีบแน่นจนเป็นรอยแดง


เขาหยุดตามคำขอร้อง แต่ด้วยความไม่เต็มใจนัก


หญิงสาวหน้าตูมด้วยพยายามระงับความเจ็บ เขาเห็นเธอกำลังเผลอก็เลย..ลองออกแรงดึงนิ้วเธออย่างแรง


"อ๊าา!.. อย่าเพิ่งสิคะท่านพี่! ข้าบอกว่าเจ็บน่ะ!!" เสียงหญิงสาวหวีดเหวี่ยงทันทีอย่างไม่พอใจ


"ข..ขอโทษ ข้าใจร้อนไปหน่อย"


"อื้อ..ช้าหน่อยสิคะ" เธอตัดพ้อ


"อืม" เขาครางตอบเสียงต่ำอย่างนึกเห็นด้วย


"ถ้าอย่างนั้นแบบนี้ล่ะ--"


"อ๊าา!" เสียงหวานร้องอีกครั้งด้วยความเจ็บทันทีที่เขาจับนิ้วเล็กของเธอหมุนไปมาหวังให้มันหลุดจากพันธนาการ


"ชู่ววส์" เสียงเขาห่อปากปลอบเธอ "ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร..หยุดแล้ว..ข้าหยุดแล้ว..ไม่เป็นไร"


หยดน้ำตาใสคลอหน่วยรอบดวงตากลม เบียคุยะแทบใจสลายที่เธอเจ็บเช่นนั้น เขาใช้นิ้วหัวแม่มือสองข้างค่อยปาดประกายน้ำตาออกด้วยความรัก มือสองข้างปะป่ายลูบหน้าลูบแก้มเพื่อปลอบประโลม


"พักกันซักแป๊บนะคนดี" เขาว่าพลางจูบเธอที่ปลายจมูก


เธอพยักหน้าเบาๆ ปากตุ่ยแก้มตุ่ยด้วยความเจ็บที่ยังคงอยู่


"เจ้าลองเป็นคนทำดูบ้างไหม เผื่อจะดีขึ้น อาจจะไม่เจ็บก็ได้นะ" เขาเสนอ บางทีการให้เธอดึงนิ้วออกมาเอง อาจจะง่ายกว่าเพราะเธอจะรู้ตัวว่าเจ็บมากน้อยแค่ไหน


"เอาอย่างนั้นหรือคะ?" เธอถามเขาย้ำให้แน่ใจ


"อืม..อ๊ะ..เดี๋ยวลูเคีย หยุดก่อน"


พอหญิงสาวเริ่มขยับตัว ขยับนิ้ว ตั้งท่าเตรียมจะเริ่ม เขาพลันนึกบางอย่างขึ้นได้ จับเอวเล็กบางกิ่วขยับขึ้นคร่อมทับร่างเขา


"อยู่ท่านี้ เจ้าจะได้สบายหน่อย" จับให้เธอนั่งอยู่สูงกว่า น่าจะช่วยให้เธอขยับมือไม้ได้สะดวก


"อ่อ..ค่ะ.." หญิงสาวหน้าขึ้นสีก่ำ เขินอายรุนแรง


คราวนี้เขาขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าให้นาง "ข้าพร้อมแล้ว เจ้าจัดการได้เลย"


"ถ้าเจ็บก็บอกนะคะท่านพี่"


"ไม่ต้องห่วง" เขายิ้มบาง มั่นใจในการตัดสินใจนั้น


"อืม..อืออ..อ๊าา~" เสียงจากลำคอหญิงสาวเปล่งออกมาเป็นระยะยามที่ขยับนิ้วไปมาในเค็นเซย์คังที่บีบรัดนิ้วเธอจนแน่น ตอนเข้าช่างง่ายดาย แต่เหลี่ยมมุมที่อยู่ด้านในกลับทำให้ดึงออกได้ยากนัก ทั้งยังครูดเอาผิวเนื้อเธอจนแสบชา


"เป็นไง..อ่า..ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม" เสียงเขาขาดช่วงด้วยร่างกายกระตุกตามแรงของเธอเป็นระยะ เพราะการติดเกี่ยวกันของนิ้วเล็กกับศีรษะเขา ยามที่เธอออกแรงดึง ศีรษะเขาก็คลอนโยกตามไปด้วย


"ค..ค่ะ ไม่เจ็บแล้วค่ะ" เพราะเธอดึงเอง จึงรู้ตัวว่าเมื่อเจ็บก็ควรจะผ่อนแรง ทำให้ไม่เจ็บมากเท่าเดิม


"อุ่ก!" เพราะเธอดึงแรงไปหน่อย เส้นผมของเขาที่เกี่ยวรั้งอยู่กับเค็นเซย์คังจึงถูกดึงติดนิ้วเธอมาด้วยตามแรง


"ท่านพี่!"


"ม..ไม่เป็นไร ต..อึ่กก..ต่อ..เถอะ" เขากัดฟันข่มความรู้สึกเจ็บที่หนังศีรษะ ไม่อยากให้เธอมากังวลเรื่องของเขา แค่ผมไม่กี่เส้นที่ขาด.. ช่างมันเถอะ


"ลองช้าๆดูก่อนไหมคะ"


"อืม..ไม่เป็นไร..อึก..ต่อเลย..ไม่ต้องสนใจข้า" แค่ผมหลุดขาดไปไม่กี่กระจุก..แค่นั้น..


"จ..จะ..ดีหรือคะ?" เธอชักจะใจเสียที่ทำให้เขาเจ็บ


"ถ้าเจ้าใกล้เสร็จแล้ว ข้าทนได้..อึก.." เขากัดฟันทน ยอมเจ็บอีกแป๊บ แต่ถ้ามันช่วยให้นิ้วเธอหลุดออกไปได้ ก็คุ้มค่ากับความเจ็บนั้น


"ข้าจะลอง..เร่งดูนะคะ"


"ลูเคีย..เจ้าลองถ่างออกอีกหน่อย..ได้ไหม.." เขาคิดว่าถ้าเธอใช้อีกมือช่วยถ่างง้างเค็นเซย์คังไปด้วย น่าจะช่วยให้มันหลุดได้เร็วขึ้น


"อื้อ..ค่ะ.." เธอค่อยๆทำตามที่เขาบอก แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อความคมของเค็นเซย์คังเริ่มทำพิษรุนแรง ครูดเนื้อบางของเจ้าหล่อนหายไปจนเลือดซึมไหลตามร่องนิ้ว

"ท..ท่านพี่คะ..ล..เลือด"


"หยุดก่อนไหม ไหวหรือเปล่า?!" เขาเองก็ตื่นตกใจไม่แพ้กันที่เห็นเธอเลือดตกยางออก


"ว..ไหวค่ะ.."


"แน่ใจนะ..ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืน" เขาถามย้ำ


"ค่ะ..ก..ใกล้แล้วนะคะ"


"อืม.." คำพูดนั้นของเธอทำให้เขาใจชื้นขึ้น จุดหมายปลายทางแห่งอิสระลอยอยู่ตรงหน้า


ลูเคียกลั้นใจขยับเข้าออกเร็วแรง จนในที่สุด..


นิ้วทั้งสองของเธอก็หลุดออกจากเค็นเซย์คังจนได้..


End of flashback





และสุดท้ายก็จบลงด้วยดี เมื่อเธอสามารถดึงนิ้วของตนเองออกมาได้ในที่สุด แม้จะได้บาดแผลเล็กจากความคมของเค็นเซย์คังทิ้งไว้ดูต่างหน้า


"ท่านพี่คะ?! " สีหน้าหวานตื่นตระหนก เมื่อเห็นเขาทิ้งของสำคัญไปอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้แต่น้อย


"ข้าไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก"


"แต่มันเป็นของสำคัญไม่ใช่หรือคะ?" มันไม่ใช่แค่เครื่องประดับสูงค่า แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าเขาเป็นชนชั้นสูง ตระกูลขุนนางเก่าแก่ที่มีแค่ไม่กี่ตระกูลจะได้รับอนุญาติให้ใช้ประดับศีรษะ


"ไม่สำคัญเท่ากับเจ้าหรอกนะ ลูเคีย"


นัยน์ตาสีม่วงสดใสเบิกกว้าง..


เขาประทับริมฝีปากจูบเธออีกครั้ง จุมพิตที่ยังคงความนุ่มนวลอ่อนหวานไม่เปลี่ยนแปลง







"นั่นน่ะเป็นแค่สิ่งของ..เจ้าต่างหากที่เป็นศักดิ์ศรีที่แท้จริงของข้า"



= END =