~//วุ่นนัก....รักยัยตัวร้าย\\~

ลำดับตอนที่ #1 : My name is....

# ณ โรงเรียนนานาชาติ st.Taria in thailand...

 '' กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีชายหญิงคู่หนึ่งเขาทั้งสองคนตกลงปลงใจที่จะแต่งงานกันและสร้างครอบครัว ที่มี

   ความสุขเป็นของตนเอง และแล้วความฝันทั้งหมดก็เป็นจริงจนได้เมื่อครอบครัวเล็กของเขาและเธอนั้นได้มี

   เด็กหญิงน้อยมาให้อุ้มให้ กอด มาคลานเล่นอย่างสนุกสนาน จึงทำให้ครอบครัวนั้นเต็มไปด้วยสีสันแห่งชีวิต

   เวลานานแล้วนานเล่าจากเด็ก ตัวน้อยที่เชื่อฟังกลายเป็นเด็กที่ซุกซนมาก และแม่ของเด็กตัวน้อย ก็ให้

   กำเนิดลูกอีก 1 คนเด็กหญิงน้อยรักน้องเป็นอย่าง มาก คอยดูแลเอาใจใส่เสมอ แต่ยิ่งเวลานานแล้วนานเล่า

   จาก ครอบครัวที่สงบสุข กลายเป็นว่าวันๆ มีแต่เรื่องทะเลาะกัน ตบตีกันให้หนูน้อยเห็นอย่างเป็นประจำ และ

   แล้ว ผู้เป็นพี่ ทนไม่ไหวจึงพาน้องผู้เป็นที่รักหลบหนีไปให้ไกลสุดเท่าที่จะมี แรงเหลือ และไม่คิดที่จะหวน

   กลับมาอีกเลย ~.."
   
   แปะ...แปะ...แปะ  \(^_^)/

  "โหย...โซลแกนี่แต่งนิยายได้น้ำเน่า ม๊าก...มาก เลยหว่ะ " นาโนเพื่อนซี้สาวที่เพิ่งจะชมฉันว่าแต่งนิยายได้

    น้ำเน่ามากๆ พูดขึ้นหลังจากที่ฉันเพิ่งจะเล่านิยายที่เพิ่งแต่งสดๆเมื่อกี้ให้มันฟัง งั้นฉันแนะนำตัวก่อนดีกว่า

    ค่ะ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อว่า ชิโนฮาระ  คูมิโกะ ค่ะมีชื่อที่เพื่อนๆมันเรียกกันก็คือ โซลบี ( อิอิ ชื่อเค้าเพราะอะดี๊ )

    บางคนคิดว่าฉันเป็นลูกครึ่ง ญี่ปุ่น คำตอบคือ : ค่ะ ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น แต่ไม่ได้มีเชื้อชาติเดียว พ่อฉันเป็น

    ลูกครึ่ง เกาหลี-อเมริกา ส่วนแม่ฉันก็เป็นคนญี่ปุ่นไง ฉันจึงมีเชื้อสาย ของเกาหลี และ อเมริกาด้วย แต่แม่

    ฉันชอบประเทศไทยเลยส่งฉันให้มาเรียนที่นี่ซะเลย ฉันมีพี่ ทั้งหมด4 คน คือ พี่แจ็ค  พี่เจส พี่โรม และพี่

    สาวที่เป็นนางแบบดังอยู่ใน อเมริกา ในขณะนี้นั่นก็คือ พี่เรนโบว์   จบการแนะนำตัว ตึง..ตึ่ง....ตึ้ง..~~
  
  "นี่แก ฉันเพิ่งคิดสดๆร้อนๆเลยนะเฟ้ย แต่งได้ขนาดนี้มันสุดยอดแล้ว ชิส์ " ฉันพูดพร้อมทำเสียง ชิส์ในลำคอ

    นี่เพื่อน อุตส่าห์คิดและอ่าน ให้ฟัง ให้กำลังใจไม่มีเล้ย.....เพื่อน หนอ เพื่อน 

  "อย่างเนี่ยส่งเข้าประกวด แต่งนิยายน้ำเน่าคงได้ที่ 1 แน่เลยหว่ะ " และนี่ก็คืออีกหนึ่งเสียงของยัย แอนนี่

    เพื่อนฉันอีกหนึ่งคน อ๊ากก!!!! ให้กำลังใจกันบ้างสิเฟ้ย =_= '

  ''แอน แกเคยแบบว่าอยู่ดีๆ แกถูกถีบออกจากรั่วโรงเรียนโดยไม่ทันตั้งตัวปะ " ฉันพูดพร้อมทำสายตาแบบ

    ว่า เฮ้ย...ฉันเอาจริงอะไรประมาณนี่ -_-**

  "โอ๋  โอ๋..ขอโทษจ่ะ คุณหนูโซลบี ข้าน้อยผู้นี้กลัวแล้วจ่ะ "

  "เออโซล ฉันถามไรหน่อยว่าแกน่ะ จะกลับอเมริกาปะ" นาโนถามฉัน อเมริกาหรอ...บ้านเกิดของฉันน่ะหรอ

  "ไม่รุดิ แล้วทำไมแกถึงถามแบบนั้นหล่ะ "

  "ก็เห็นแก อยู่มาตั้ง 3 ปีแล้วนี่ แล้วมันก็จะใกล้จบ ม.3แล้วนะ " นาโนพูด เออว่ะ จะจบแล้วสิเนอะ เร็วจัง 

  "ถ้าฉันไป อเมริกา แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนพวกแกที่นี่วะ " 

  "เออว่ะ ถ้าแกไม่อยู่พวกเราคงไม่มีเรื่องสนุกๆ ให้ทำแน่เลย +555+ " แอนนี่พูดพร้อมกับหัวเราะ ก็เลยทำให้

    กลุ่มเราทั้งกลุ่มหัวเราะ กันไปด้วย

  " ป่ะ...ป่ะ ขึ้นเรียนกัน ได้เวลาแล้วว่ะ " ฉันพูดพร้อมลากเพื่อนๆของฉันขึ้นห้องเรียน

# พักกลางวัน

  "วันนี้กินอะไรกันดีหล่ะ " ฉันพูดพร้อมหันไปถามความเห็นของเพื่อนๆทั้ง 2

  "ไก่โทริยากิดีปะ ไม่ได้กินนานแล้ว " แอนนี่เสนอความคิด

  "เออว่ะ ไปเถอะหิวข้าว " นาโนพูดพร้อมเดินนำหน้าพวกเราไปเลย +_+

16.00 น.

  "เดินทางกลับกัน ดีๆน้าจร้า " นั่นก็คือเสียงต่างๆที่เรามักจะได้ยินเป็นประจำเมื่อถึงเวลากลับบ้าน

  "เฮ้ย..โซลวันนี้ คนที่บ้านมารับแกเหมือนเดิมใช่ปะ " นาโนถามฉัน

  "อือ ทำไมง่ะ " ฉันหันไปถาม

  "เปล่าวันนี้ฉันเอารถมา " 

  "ไปเหอะ  โชคดีนะเว้ยเพื่อนรักทั้งสอง " และแล้วก็ได้เวลากลับบ้าน คิดถึงที่นอนจังเว้ย วู้ว..!~