คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Your Number [HoHyun]
Title : Your Number
Pairing : Minho × Jonghyun
A/N : พลอตง่อยๆที่ได้มาตอนอ่านทรานส์ยนบ. เลมมาก = =;
...ซ่า...
ฝนที่เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมทำให้เขาที่ไม่มีร่มต้องรีบวิ่งเข้าหาที่หลบฝนอย่างเร่งรีบ เฮ้อ...นี่มันใกล้จะหมดฤดูใบไม้ร่วงอยู่แล้วนะ ทำไมจู่ๆถึงได้มีฝนหนักขนาดนี้ได้นะ
คิมจงฮยอนยกมือขึ้นขยี้ผมสีเบจของตัวเองเบาๆเพื่อไล่น้ำออก ก่อนจะห่อไหล่เข้าหาตัวเมื่อลมเย็นพัดวูบให้เขาสั่นเล่น เสื้อเชิ้ตลายตารางไม่ได้ช่วยให้ความอบอุ่นเขาเลยสักนิด ใครมันจะไปคิดว่าจะมาติดฝนอยู่นี่ ทั้งที่ตั้งใจจะออกมาซื้ออะไรอุ่นๆจิบแปบเดียวแท้ๆ
คุณหมอหนุ่มกอดแขนตัวเองแน่น หวังว่ามันจะช่วยบรรเทาความหนาไปได้บ้าง
แล้วสายตาคมก็ไปสะดุดเข้ากับร้านหนังสือที่อยู่ห่างออกไปไม่มาก เป็นร้านเดียวในบริเวณนั้นที่ยังคงเปิดอยู่ จงฮยอนตัดสินใจวิ่งเข้าไปหลบฝนที่นั่น อย่างน้อยร้านหนังสือนั่นก็อุ่นกว่าตรงป้ายรถเมล์ที่เขายืนอยู่แน่นอน
.........
ก็อย่างที่คุณคงเดาได้ ร้านหนังสือไม่มีคนเยอะอยู่แล้ว โดยเฉพาะช่วงหยุดยาวแบบนี้ บรรยากาศในร้านเงียบสงบ มีเพียงเสียงเพลงเบาๆที่เปิดคลอและเสียงพลิกหน้ากระดาษ กลิ่นเฉพาะตัวของร้านหนังสือลอยเอื่อยๆ ชวนให้คนที่เข้ามาผ่อนคลาย
จงฮยอนมองไปรอบๆร้าน รอยยิ้มบางประดับอยู่บนริมฝีปาก เขาชอบความสงบแบบนี้... ชายหนุ่มเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย หยิบหนังสือเล่มนั้นเล่มนี้มาเปิดอ่านผ่านๆเพื่อฆ่าเวลา แต่ฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเสียที
เฮ้อ...ป่านนี้คุณผู้ช่วยของเขาคงบ่นแย่แล้วมั้งที่เขาหายมาระหว่างการประชุมแบบนี้
ศัลยแพทย์คนเก่งสาวเท้าเอื่อยไปตามชั้นหนังสือ ก่อนจะสังเกตเห็นหนังสือเล่มเล็กสีฟ้าอ่อนหน้าตาคุ้นๆ จงฮยอนหัวเราะคิกเมื่อนึกถึงเหตุผลที่ทำให้หนังสือเล่มนี้ดูคุ้นตานัก
"จง~อ่านเรื่องใหม่ของพี่จินกิรึยัง?สนุกมากเลยนะ พี่จินกิเขียนถึงฉันด้วยล่ะ" คิมคิบอมทิ้งตัวนอนบนโซฟายาวในห้องทำงานส่วนตัวของจงฮยอนอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะบิดไปมาเมื่อเริ่มพูดถึงคุณนักเขียนคนโปรดที่พ่วงตำแหน่งคนรัก
"ก็เห็นบอกสนุกทุกเรื่องนั่นแหล่ะ" เจ้าของห้องแซวกลั้วหัวเราะ สายตายังคงจับจ้องไปที่หน้าจอคอม
"ก็พี่จินกิของฉันเก่งนี่" ว่าแล้ว'ศาสตราจารย์จอมเข้มงวด'ก็บิดไปบิดมาแบบที่ถ้าบรรดาลูกศิษย์มาเห็นคงตาโตเท่าไข่ห่านแล้วบอกว่านี่ไม่ใช่ศาสตราจารย์ขาวีนของพวกเขา
เขาคงต้องลองอ่านดูสักครั้งว่าหนังสือของ'พี่จินกิของคิบอม'จะสนุกอย่างที่เจ้าตัวคุยโวไว้รึเปล่า
มือเรียวยื่นออกไปแตะสันหนังสือเล่มบาง ตั้งใจจะดึงมันมานั่งอ่านฆ่าเวลา
มือของใครอีกคนก็วางลงบนหนังสือเล่มเดียวกันพอดิบพอดี ปลายนิ้วของคนทั้งคู่สัมผัสกันแผ่วเบา...
สายตาคมของคนเป็นหมอมองคนตรงหน้าอย่างลืมตัว ตาโตที่มองตอบมาน่าดึงดูดเสียจนไม่ยากละสายตา มันดำขลับ เป็นประกายราวกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวในยามค่ำคืน
"ขอโทษครับ เชิญคุณเลย" จงฮยอนก้าวถอยออกมาหนึ่งก้าว ก่อนจะยกยิ้มบางให้อีกคนแก้เก้อ
"อ่า ไม่เป็นไรครับ คุณเอาไปเถอะ"
"เชิญคุณเถอะครับ ผมแค่มาหลบฝนน่ะ" พยักพเยิดไปข้างนอก พยายามให้อีกฝ่ายไม่ต้องรู้สึกเกรงใจเขามากนัก
"อ่า งั้นเหรอครับ ขอบคุณนะครับ" ชายแปลกหน้ายิ้ม โค้งให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะเดินแยกไป
จงฮยอนไล่สายตาไปตามสันหนังสือบนชั้นอีกครั้ง มองหาหนังสือเล่มใหม่ที่น่าสนใจพอให้เขาอ่านฆ่าเวลาชั่วคราว มือเรียวดึงเอาหนังสือเกี่ยวกับการถ่ายภาพมาเปิดผ่านๆ รูปวิวทิวทัศน์สวยงามช่วยให้อารมณ์ผ่อนคลาย
...ดวงตาคู่นั้น ภาพตาคู่นั้นยังคงติดตาเขา มันสวยกว่าอะไรทั้งหมด สวยและน่าดึงดูด น่าสนใจ น่าค้นหา...
คิมจงฮยอนละสายตาขึ้นจากหนังสือ เขย่งเท้ามองไปทางประตูร้าน เพื่อมองหาชายคนนั้น
เขายืนอยู่ตรงเคาน์ทเตอร์ และกำลังจะเดินออกไป
คุณหมอคนเก่งก้าวเร็วๆตามไปทันทีอย่างไม่ยอมเสียเวลา มือเรียวยื่นไปสะกิดไหล่ชายแปลกหน้าเบาๆ
"ครับ?..." ชายคนนั้นหันกลับมามองเขา ดวงตาโตเต็มไปด้วยความสงสัย
"อ่า คือ...ผม..." จงฮยอนอึกอัก ลูบหลังคอตัวเองแก้เขินด้วยความเคยชิน แก้มขึ้นสีจาง ก่อนจะสบตาคู่นั้นตรงๆ "คือ...ผมรู้ว่ามันอาจจะฟังดูแปลก แต่ เอ่อ ผม...ขอเบอร์คุณได้มั้ยครับ?"
ทำเอาอีกฝ่ายหน้าร้อนๆขึ้นมาบ้าง ตาโตสีเข้มที่ตอนแรกจ้องตอบเขาหลุบต่ำลงด้วยไม่กล้าสบตาต่อ
“ผมเหรอ?...” เอ่ยทวนทั้งที่ก็มีแค่ตนที่ยืนอยู่ตรงนั้น “อ่า ก็ได้ครับ”
คิมจงฮยอนยิ้มกว้างให้กับประโยคตอบรับนั่น เขารีบควานหามือถือของตัวเองเพื่อจะเอามาเซฟเบอร์เจ้าของดวงตาคู่สวย แต่กลับหาไม่เจอเสียอย่างนั้น
“อยู่ไหนนะ” เผลอพึมพำออกมาเสียงเบา ก่อนจะนึกออกว่าตัวเองทิ้งมือถือไว้บนโต๊ะในห้องทำงานส่วนตัว มือเรียวยกขึ้นตบหน้าผากดังแปะ
ชายแปลกหน้าหลุดหัวเราะกับท่าทางประหลาดๆของเขา และนั่นทำให้จงฮยอนรู้ตัว
“เหมือนว่าผมจะลืมมือถือไว้ที่ห้องล่ะ” แพทย์หนุ่มหัวเราะแห้ง
คิมจงฮยอน อายเขามั้ยนั่น ทำอะไรของนายเนี่ย!
“งั้น...ผมขอเบอร์คุณแทนได้มั้ยครับ?”
ไอโฟนสีขาวเครื่องหรูถูกยื่นมาตรงหน้าเขา
จงฮยอนรับมันมากดเบอร์ตัวเองลงไปพร้อมรอยยิ้มบาง ก่อนจะยื่นคืนให้เจ้าของ “นี่ครับ”
“ขอบคุณครับ คุณ…?”
“จงฮยอนครับ คิมจงฮยอน”
“ยินดีที่รู้จักครับคุณจงฮยอน ผมชเวมินโฮ” ร่างสูงยิ้ม ยื่นมือมาจับมือกับเขา
“เช่นกันครับ คุณมินโฮ”
“แล้วผมจะโทรไปนะครับ”
**แถม**
“คิมจงฮยอน!!นายหายไปไหนมา!?รู้มั้ยว่าฉันต้องโดนอะไรบ้างน่ะ!!” เสียงหวีดสูงของคิมคิบอมดังลั่นห้องทันทีที่ประตูห้องทำงานถูกผลักเปิด แต่คนต้นเรื่องกลับเดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟาเงียบๆ แขนเล็กกอดหมอนอิงรูปเป็ดสีเหลืองซีดแน่น ใบหน้าจมหายไปหลังหมอนใบโต
คิบอมมองเพื่อนสนิทงงๆ ปกติมันไม่เป็นแบบนี้นี่นา ร่างบางขยับไปนั่งชิดหัวหน้าแผนกอย่างเป็นห่วง “จงฮยอน?เป็นอะไร?เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?”
จงฮยอนส่ายหัวดิก แก้มแดงจัดโผล่พ้นหมอนให้พอเห็นได้เล็กน้อย
คาทก~
เสียงเตือนข้อความในคาเคาทอล์กดังขึ้นติดกันสามสี่ครั้ง คิบอมลุกขึ้นไปหยิบมือถือของเพื่อนมาดู ด้วยรู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่พร้อมจะลุกไปไหนตอนนี้
.........
ตาเรียวกวาดอ่านข้อความผ่านๆอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากบางยกยิ้มบางที่ค่อยๆกว้างขึ้นเรื่อยๆ รองหัวหน้าแผนกคนสวยทิ้งตัวนั่งข้างเพื่อนอีกครั้ง คราวนี้พร้อมมือถือในมือ และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“คิมจงฮยอน บอกมาเลยนะว่า‘ชเวมินโฮ’คือใคร แล้วนายไปขอเบอร์เขาที่ร้านหนังสือตั้งแต่เมื่อไร~” คิบอมส่ายมือถือเครื่องใหญ่ในมือไปมา หางเสียงทอดยาวอย่างล้อเลียน
หน้าจอแสดงให้เห็นข้อความคาเคาทอล์กที่เพิ่งเข้ามาใหม่
[สวัสดีครับ]
[คุณจงฮยอนใช่มั้ยครับ?]
[นี่ผมเองนะครับ ชเวมินโฮ]
[คนที่คุณขอเบอร์ที่ร้านหนังสือน่ะ ^^]
ความคิดเห็น