ตอนที่ 28 : 24 | Furious (nc)
Chapter 24
Furious
“You are my favorite ex-boyfriend.”
ผมเอนลงพิงกับพนักเตียงขณะที่ถูกพี่วินซุกไซ้ สองมือของเขาสัมผัสไปทั่วร่างของผม มีเพียงเสียงหอบครางของเราทั้งคู่ที่กำลังดังไปทั่วห้อง ผมกำลังปล่อยกายปล่อยใจไปกับทุกสัมผัส หากจู่ๆ ก็มีเสียงดังตึงดังออกมาจากข้างนอก พี่วินไม่ได้ชะงักการกระทำเพราะเขาไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากร่างกายของผม
ผมร้องครางผะแผ่วเมื่อมือหนาลูบที่ขาอ่อนด้านใน ขนลุกเกรียวขึ้นมากับสัมผัสอ่อนเบาที่หยอกล้อ ผมรู้สึกเหมือนบนโลกนี้มีเพียงแค่ผมกับพี่วินเท่านั้น และไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ในเวลานี้ที่จะทำให้เราหยุดสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้
หากประตูห้องที่ถูกเหวี่ยงเปิดออกอย่างแรงเป็นข้อยกเว้น เราสองคนสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจและงุนงง ทั้งผมทั้งพี่วินไม่ทันได้ตั้งตัวว่าอะไรเป็นอะไร นาทีต่อมาผมก็ได้แต่กรีดร้องเมื่อเมื่อพี่วินถูกจับเหวี่ยงไปใส่ตู้ไม้เสียงดังสนั่น หัวของเขากระแทกตู้อย่างแรงจนเลือดออก ผมหวีดร้องลั่นผุดลุกขึ้นจากเตียง
ความรุนแรงนั้นดำเนินต่อไปเมื่อร่างสูงง้างฝ่าเท้าที่ใส่คอนเวิร์สแจ็ค เพอร์เซลล์อัดเข้าที่ลิ้นปี่ของพี่วินจนอีกฝ่ายหน้าเขียว
“พี่เจน! พี่เจนอย่า อย่าทำพี่วิน!!”
ผมปรี่เข้าไปกอดร่างที่สูงหนึ่งเมตรเก้าสิบสองเซนฯ เมื่อเขาใช้สองมือกระชากคอเสื้อพี่วินที่บาดเจ็บขึ้นมาจากพื้น หากการกระทำของผมกลับทำให้ผู้ที่เต็มไปด้วยโทสะเปลี่ยนเป้าหมาย พี่เจนทิ้งร่างพี่วินลงกับพื้นเหมือนเขาเป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่ง ก่อนเขาจะหันมามองผมด้วยสายตาที่ทำให้ผมเหมือนถูกกดทับจนหายใจไม่ออก พี่เจนที่นิ่งมาตลอดกำลังแตกสลาย
สายตาของเขาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ มันวาบไหวและแตกร้าว ปิศาจที่เคยเพียงเร้นกายอยู่ในเงามืดเป็นส่วนหนึ่งของเขาบัดนี้แทรกขึ้นมาผงาดเหนือเจ้าของร่าง ในเสี้ยววินาทีหนึ่งที่เขาเงื้อมือขึ้น ผมรู้สึกตัวเล็กลงราวกับเป็นเพียงแค่ตุ๊กตาไร้ชีวิต ผมคิดว่าพี่เจนจะบีบคอผมแน่ๆ
แต่ก็ไม่ .. ร่างสูงกระชากข้อมือผมให้ไปด้วยกัน
และผมก็ไม่สามารถทัดทานเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว
[เจอไหมครับพี่]
“เจอ”
[ครับ ผมบอกแล้วว่าผมเห็นเด็กพี่ไปกับใครไม่รู้]
“เดี๋ยวพี่ติดต่อกลับไป ขอบใจมาก”
[ได้ครับ เมื่อไหร่ก็ได้เลย]
“เรื่องนี้อย่าบอกใคร เข้าใจไหม” เสียงนั้นเฉียบขาด
[...ครับ พี่เจน]
ร่างสูงกดตัดสาย เพียงครู่เดียวก็โทรออกอีกครั้ง เปลี่ยนน้ำเสียงได้รวดเร็วจนใจหาย
“พี่สุด ผมเจนเองครับ มีคนบาดเจ็บที่โฮเต็ลเลิฟลักซ์ ห้อง 204 .. ครับ ให้เอ็กซเรย์สมองด้วยก็ดี ฝากด้วยนะครับ ครับ”
ผมพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้นขณะที่นั่งอยู่บนรถของเขา ไม่กล้าที่จะขัดขืนหรือดิ้นรนเพราะรู้ว่ามันจะต้องทำให้เรื่องแย่ไปมากกว่านี้แน่
พี่เจนมีหูมีตาทุกที่ ผมเองก็รู้อยู่แก่ใจ…
ความหนาวเหน็บและเย็นเยือกของบรรยากาศในรถเทียบไม่ได้เลยกับความหนาวเย็นในห้องคอนโดฯ ของเขาในเวลานี้ มีเพียงสิ่งเดียวที่อุ่นจนร้อนดั่งไฟคือมือของเขาที่จับข้อแขนผมอยู่ ก่อนเขาจะปล่อยมันออกอย่างแรงจนผมร่วงตุ้บลงไปบนพื้นพรม
“เจนจะเอาแบบนี้ใช่ไหม”
เขาของเขาดังก้องไปทั่วห้อง ผมคลานถอยกรูดเมื่อเขาย่างสามขุมเข้ามาด้วยใบหน้าของปิศาจ ร่างที่สูงตระหง่านบัดนี้ดูสูงราวกับเป็นยักษ์ เงาตะคุ่มนั้นทาบทับร่างผม
“พี่ถามว่าใช่ไหม!”
เพล้งงงง!
ผมหวีดร้องเมื่อเขาเอามือตบโต๊ะใกล้ๆ แรงเสียจนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบคู่ชายหญิงตกลงมาแตก แต่พี่เจนไม่สนใจเลย เขายังคงก้าวเข้ามาอย่างข่มขวัญ
“ทำไม พี่มันน่ารังเกียจนักใช่ไหม”
ผมได้แต่ตัวสั่น
“เจนเกลียดพี่มากใช่ไหม เจนถึงไม่ส่ง essay ที่พี่ทำให้ ยอมได้คะแนนแย่ๆ อย่างนั้น เจนถึงได้เอาดอกไม้ที่พี่ให้ไปทิ้ง โกหกพี่ ทำตัวแย่ๆ กับพี่ พี่รู้หมดทุกอย่างแต่พี่ก็ทน แต่นี่มันเกินไปแล้ว ทำไมต้องทำขนาดนี้เจน ทำไม!”
“อย่าาา!”
ผมร้องยกสองมือขึ้นปิดหูเมื่อพี่เจนหยิบไม้กอล์ฟจากถุงมากวาดฟาดจนของทั้งแถบพังระเนระนาดเสียงดังสนั่น ผมตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
เขาชี้หัวไม้กอล์ฟหาผม แววตาวาวโรจน์
“พี่พยายามเข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา แล้วพี่ก็ให้เจนได้เท่าที่เจนต้องการ แต่นี่มันอะไรเจน เจนตอบแทนพี่แบบนี้เหรอ ด้วยการไม่ยอมพี่แต่ไปยอมให้มันเอาเจน!”
“...ฮึก”
“แล้วพี่จะบอกให้นะ การแสดงว่าคนๆ นึงมั่นคงต่ออีกคน ไม่จำเป็นต้องใช้เซ็กส์เป็นตัวทำให้มั่นใจหรอก การที่มันเคยขอเป็นคนแรกของเจนเพื่อยึดเหนี่ยวน่ะก็บ่งบอกแล้วว่ามันใจแคบมากแค่ไหน ถ้ายังคบกันต่อไป สักวันมันจะบังคับเจนแน่ มันไม่มารอเจนพร้อมเหมือนพี่หรอก เจนยังดูคนไม่ออก ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ” เสียงของเขาดังเหมือนเสียงกัมปนาท
“...”
“อ่อ” เขาทอดน้ำเสียง คลี่ยิ้มแบบที่ทำให้ผมหนาวร้อนจนเหมือนจะเป็นไข้ให้ได้ “หรือรู้แต่ไม่สนใจ”
“...”
“ไม่อยากให้พี่เป็นคนแรกของเจนขนาดนั้นเลยสินะ”
“...”
“เกลียดกันขนาดนั้นเลยงั้นสิ”
ผมสั่นหน้าระรัว
“พี่ใจดีแล้วเจนก็ไม่ชอบ เจนชอบให้พี่นิสัยไม่ดีใช่ไหม”
ผมยังคงส่ายศีรษะอย่าบ้าคลั่ง
“ได้ พี่ทำได้นะ”
“...”
“มาสิ”
“อย่าา!”
“มานี่!”
ผมร้องเมื่อเขาโยนไม้กอล์ฟทิ้งแล้วลงมากดตัวผมลงกับพื้นพรม ร่างสูงนั่งคร่อมทับผม มือข้างหนึ่งกดอกผมเอาไว้ขณะที่ใช้อีกข้างกระชากเสื้อของผมจนมันขาดวิ่นเป็นเศษผ้า ก่อนเขาจะเขาจับร่างผมพลิกคว่ำ แล้วใช้หัวเข่าทั้งสองข้างของตัวเองกดทับขาผมเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้ ผมร้องขัดขืนขณะถูกจับกดลงจนหน้าผากจมพื้น มือหนาดึงกางเกงผมลงอย่างไม่ใส่ใจความรู้สึก เขาปลดตะขอกางเกงตัวเองด้วยความรีบเร่ง ไม่มีทางไหนที่ผมจะหนีไปได้อีกแล้ว
หากจู่ๆ เขาก็หยุด .. หยุดเหมือนรถยนต์ที่เจอกับไฟแดง หยุดชะงักเหมือนกับมีอะไรมายื้อเขาเอาไว้
ผมที่ตัวสั่นสะท้านสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาทุบพื้นข้างตัวผมแรงๆ ราวกับจะพังห้อง ก่อนแรงกดทับและการกระทำที่รุนแรงทั้งหมดจะจบลงดื้อๆ ผมรู้สึกร่างกายเบาหวิวเมื่อถูกปลดปล่อยเป็นอิสระ ก่อนเสียงกัมปนาทจะดังขึ้นอีกครั้งเมื่อพี่เจนหันไปชกกำแพงแรงจนกรอบรูปงานศิลปะที่แขวนไว้ตกลงมาแตก
แตกร้าวเหมือนกับความรู้สึกของเขา
“เจนจะไปไหนก็ไป”
“...”
“ไป...”
ร่างสูงเอ่ยโดยไม่หันหน้ามามองผมอีก ก่อนเขาจะเดินหายเข้าไปในห้องนอนปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวในห้องรับแขกที่พังพินาศ มีเพียงภาพแผ่นหลังและไหล่กว้างอันอ้างว้างเป็นภาพสุดท้ายติดตรึงในสายตา ใจที่เต้นรัวของผมค่อยๆ สงบลง จู่ๆ ความกลัวทั้งหมดที่ผมรู้สึกก็พลันสลายหายไปราวกับมันเป็นเพียงแค่เมฆหมอกที่ถูกลมพัดหอบไปที่อื่น ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่ที่เดิมเพื่อตกผลึกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ความจริงที่พี่เจนไม่เคยบังคับผมเลย
ความจริงที่ผมใจร้ายกับเขามากเหลือเกิน…
ร่างสูงนั่งก้มหน้าอยู่บนเตียงกว้างสีน้ำเงินเข้มเพียงลำพัง มือซ้ายจับสันมือด้านขวาที่เริ่มปวดตุ้บ ผมลอบมองเขาอยู่นานนับสิบนาที ก่อนในที่สุด ผมจะก้าวเข้าไป
ผมก้าวเข้าไปหาเขา กล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ตัดสินใจทำตามที่วางแผนไว้ ผมจับมือขวาของเขามาประคบกับเจลแช่เย็น เขานิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะสะบัดมือออกโดยไม่มองหน้าผมเลย
โธ่ พ่อคนแสนงอน
ผมตัดสินใจนั่งลงข้างๆ เขาบนเตียง รู้สึกโล่งใจขึ้นมาที่อย่างน้อยพี่เจนก็ไม่ไล่ตะเพิดผม ผมรู้ว่าผมไม่ได้แค่ทำให้เขาโกรธ แต่ผมทำให้เขาเสียหน้า ผมที่เป็นแฟนของเขา แม้จะแค่ในนาม ท้าทายอำนาจพี่เจนขนาดหนีไประเริงรักกับผู้ชายคนอื่น ยิ่งคนรู้เยอะพี่เจนก็ยิ่งเสื่อมเสีย เขาคุมคนตั้งมากมาย แต่กลับคุมแฟนตัวเองไม่ได้
อย่างน้อยผมก็ควรจะให้เกียรติเขามากกว่านั้นมากๆ ผมทำอะไรไม่คิดถึงหน้าตาและใจเขาเลยจริงๆ
ผมจับมือข้างที่เจ็บของพี่เจนมาวางโปะเจลแช่เย็นลงไปอีกครั้ง คราวนี้ผมลุกขึ้นไปหยิบเทปกาวมาพันยึดมันเข้าด้วยกันไว้ด้วย พี่เจนไม่ได้สะบัดผมออกแล้วแต่ก็ยังไม่คุยกับผมอยู่ดี
ผมสูดลมหายใจ ตัดสินใจวางสองมือลงบนบ่าเขาจากด้านหน้า ทำใจดีสู้เสือเข้าหาเขาอย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยทำกับใครมาก่อน
“พี่เจน...”
“...”
“ที่รัก”
ลมหายใจที่ขาดช่วงของเขาทำให้ผมรู้ว่าผมมาถูกทาง ผมจำได้ว่าเขาชอบเรียกผมแบบนี้ .. ตามหลักจิตวิทยา เราจะพูดสิ่งนั้นกับคนอื่นถ้าเราอยากได้ยินมันเหมือนกัน ผมขยับมือเลื่อนขึ้นจากสองบ่ากว้างเปลี่ยนไปกอดคอเขา สูดลมหายใจเข้าปอดลึกอีกครั้ง พยายามจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คมนั้นให้ได้
“ที่รัก เค้าขอโทษนะ”
“...”
“เค้าผิดไปแล้ว เค้า .. เค้าจะพยายามนะ มันยากสำหรับเค้าจริงๆ”
“...”
“เค้าเอาแต่คิดว่าเค้าถูกบังคับ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ดีกับเค้าทุกอย่าง”
“...”
“เค้ามันไม่ดีเอง เค้าท้าทายตัวเอง ทำตัวแย่ๆ เค้าทำอะไรลงไปไม่คิดเลย เค้าจะไม่ทำอีกแล้ว”
“...”
“เค้ามาง้อที่รักแล้ว ที่รักให้อภัยเค้านะ .. นะ”
ผมขยับขึ้นไปนั่งตักเขา มองจ้องดวงตาสีดำที่ตอนนี้จ้องผมอยู่ก่อน ผมเห็นแวววาบไหวในนั้น รู้ได้ว่าพี่เจนกำลังรับฟังทุกน้ำคำ เอาล่ะ ผมต้องเอาชีวิตรอดไปจากตรงนี้ให้ได้ ตอนนี้เขาอ่อนไหว เขาก็อาจจะบอกให้ผมไปไหนก็ไปเสมือนไม่ต้องการอะไรจากผมอีก แต่ถ้าวันรุ่งขึ้นเขาลุกขึ้นมามาเล่นงานผม ผมจะทำยังไง ผมติดค้างเขาแล้วผมไม่มีทางรอด ผมไม่อยากให้เขาใจร้ายกับผม เพราะฉะนั้นผมก็ควรจะทำอย่างเดียวกัน ผมควรจะเลิกใจร้ายกับเขา และเห็นใจเขาบ้าง…
ผมต้องลบอคติให้ได้ แม้เขาจะเป็นคนไม่ดี แต่ที่ผ่านมา เขาก็มีความจริงใจให้ผมไม่น้อย
เจน แพทริค ก็มีหัวใจเหมือนกัน
มีเพียงความเงียบงันที่ดำเนินไปทั่วขณะที่เราจ้องตากัน ผมชิงพูดขึ้นอีกครั้ง
“ที่รักครับ ตัวก็โต ไม่ใจน้อยนะ เค้าขอโทษ”
“...”
“ที่รักอยากให้เค้าตีตัวเองไหม เค้าจะลงโทษตัวเค้าเองให้ดู นี่แน่ะ นี่ – ”
ผมชะงักเมื่อเขาจับมือขวาของผมไม่ให้ตีแขนตัวเองได้อีก ผมเงียบกริบ เงยหน้ากลับขึ้นไปจ้องตาเขา
“ที่รักไม่ดื้อกับพี่แล้วได้ไหม”
เสียงนั้นแผ่วพร่าและเจือไปด้วยแววขอร้อง…
ผมรีบพยักหน้าเมื่อตั้งตัวติด
“ได้ .. ได้สิ”
“เจน… อย่าทำอย่างนั้นอีกนะ”
ดวงตาของเขาสั่นไหวและฉายแววปวดร้าว
“พี่ใจจะขาด...”
“...”
“ทำไมเจนใจร้ายกับพี่จัง”
“...”
“ใจร้ายมากเลย”
“...เค้าขอโทษนะที่รัก เค้าไม่รู้จะพูดคำไหนได้ เค้ามันแย่จริงๆ นั่นแหละ”
ร่างสูงซบหน้าลงบนไหล่ของผม พร่ำพูดราวกับสายน้ำ “ที่รักทำให้พี่เป็นคนไม่ดี พี่อยากเป็นคนดีของที่รักนะรู้ไหม พี่… พี่...”
“รู้… โอ๋ๆ นะ ไม่ต้องพูดแล้ว ที่รักไม่ผิดเลย เค้าไม่ดีเอง ที่รักอย่าโทษตัวเองเลย โทษเค้าเถอะ”
ผมกอดปลอบเขาเหมือนปลอบเด็กๆ ผมเพิ่งสังเกตว่าพี่เจนสั่นไปทั้งเนื้อทั้งตัว เวลานี้เขาไม่เหมือนพี่เจนที่ผมรู้จักเลย แต่มันคงต้องมีบ้าง วันที่เขาอ่อนแอ
“เจน...”
เขาผละใบหน้าออกไปเรียกชื่อผม ผมยกมือซ้ายขึ้นลูบแก้มตอบของเขา ก่อนจะเป็นฝ่ายประทับจุมพิตลงบนเรียวปากอิ่มนั่นก่อนเป็นครั้งแรก พี่เจนจุมพิตผมกลับ จุมพิตที่อ่อนเบาของเราสองคนเกิดขึ้นสี่ห้าครั้ง ก่อนริมฝีปากของเราทั้งคู่จะถูกดึงดูดเข้าหากันอย่างคนที่มีปรารถนา พี่เจนดึงกระชากเทปและเจลแช่เย็นที่โปะพันรอบมือตัวเองออก เขากอดรัดรอบเอวของผมขณะที่ผมใช้สองมือลูบไล้บ่าและหน้าอกของเขา เสียงทุ้มกระซิบพร่า
“เจนครับ...”
“เค้าเป็นของที่รักนะ”
ผมจ้องตาเขา เอ่ยในสิ่งที่เวลานี้ผมรู้สึกจริงๆ
“เจนอยากเป็นของพี่เจน”
พี่เจนมองผมอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนแววตาดีใจจะแปรเปลี่ยนเข้ามาแทนที่ ผมไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่า ผมเอื้อมมือเป็นฝ่ายเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเขาแสดงให้เขาเห็นว่าผมพร้อมมากแค่ไหน พี่เจนมองตามมือผม ยังคงอึ้งตะลึง ผมจึงถอดเสื้อของตัวเองออกเปลือยท่อนบนทั้งที่ยังนั่งอยู่บนตักเขา
“เร็ว”
“...”
“ถ้าที่รักช้าเดี๋ยวเค้าเปลี่ยนใจนะ”
– CUT ค่ะ
ผิดกฎเว็บไซต์เด็กดี ต้องไปหาอ่านกันที่เว็บไซต์อื่น
แล้วก็สำหรับ cut ซอลจะขอค่าขนมหน่อยนะคะ ตามไปข้างนอกได้เลย ถือว่าแจ้งไว้ก่อนแล้วน้า
ซอลตั้งใจแต่งมากค่ะ มากๆ อยากให้ทุกคนได้อ่านจริงๆ รับรองว่าจะคุ้มค่าแน่นอน –
------------------
twitter: @seolstuff_
มาเสิร์ฟกันแล้วค่ะกับ nc ตอนแรกของเรื่องนี้
เค้าแต่งจนแทบหมดลมหายใจตามน้องเจนเลยค่ะ (เขินจัง)
กว่าจะมาก็คือจบกันไปตั้งหนึ่งองก์แล้วววว 55
คนลุ้นกันเต็มเลยว่าจะเป็นพี่เจนกับน้องเจน หรือน้องเจนกับพี่วิน โหยย ก็ต้องเป็นพระเอกสิคะ จริงไหม?
ซอลรู้สึกขอบคุณมากๆ มาตลอดเลยค่ะที่ทุกคนพยายามวิเคราะห์ คิดตามความรู้สึกพี่เจน พยายามหาสิ่งที่เขาซ่อนเอาไว้หลังสายตาโดยที่ซอลไม่เคยต้องมาเขียนทอล์คขอให้ทำเลย หลายคนวิเคราะห์พี่เจนได้ลึกซึ้งและตรงใจซอลมากๆ ในฐานะคนเขียนปลื้มจนไม่รู้จะพูดยังไงเลยค่ะ
หวังว่าจะชื่นชอบตอนนี้กันนะคะ ฝากเป็นกำลังใจให้ซอลโดยการคอมเม้น ให้กิ๊ฟ โดนเนท และติดแท็กให้กำลังใจที่ #อย่าขอพี่เจน ได้เลยค่ะ
เห็นคนยังสงสัยกันจนทุกวันนี้ ซอลขอบอกตรงนี้เลยแล้วกันนะคะว่า 'พี่เจนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการติดพนันของเจตค่ะ เป็นสิ่งที่ไม่ได้วางแผนไว้' ตอนแรกกะจะเก็บไว้เป็นปริศนาธรรมเหมือนหลายๆ อย่างในเรื่อง แต่หัวข้อนี้รู้สึกจะต้อง clarify สักหน่อย แฮะๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อิพี่เจนนี่ก็มาแนวอ่อนโยน ไปไม่เป้นเลยตกลงจะยังไงดี/ร้ายคะพี่ขาาา
เราอยากเห็นคุณคนเขียนเขียนต่อเลยว่าสองคนนี้มันจะรักกันยังไง รักที่เป็นความรักจริงๆ คือตอนนี้เราก็คิดว่ารักกันแหละ แต่มันดูเป็นความรักที่บวกความประสาทแดกลงไปด้วยอะ จบสุดท้ายยัยเจนใหญ่เล็กคู่นี้จะมีความรักที่ไม่ประสาทแดกกันได้ยังไง
ปอลิง ส่งความรักให้คุณคนเขียนคับ!! ปิ้วๆ❤️
ความเห็นไม่ตรงกันอะเนอะ
พี่เจนดีกลับบน้องเจนมากนะรู้เเต่ก็ทนถ้าคนไม่รักจะยอมเจ็บยอมทนกับคนที่ใจร้ายแบบนี้ได้ขนาดนี้จริงหรอเเต่น้องเจนเหมือนจะคิดอาตัวรอดอ่ะใจดีกลับพี่เค้าหน่อยลูก
กีก่ก่ก่ก้กก้กกดดดดดดดดดดดดดด คุนซอลบลบบบบ ดีมาก!!!!!! จัยนุ้ปิ๊มปิ่มไปหมดแร้วคุนซอล รอเล่มหนังสือไม่ไหวแล้ว้ววววว