คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : +++++CHAPER 7[100%]
เมื่อไหร่เธอจะยอมเปิดใจสักที เธอทำให้ฉันแทบเป็นบ้าแล้วรู้ไหม
ฉันไม่อยากให้ใครเจ็บปวด ..รวมทั้งฉันด้วย
ฉันรักเธอ..รู้ไหม
..............................................
ตั้งแต่วันนั้นที่วีกับแอลได้เจอกันซอฮยอนก็ถูกวีพามาอยู่ที่บ้านของเขา บ้านส่วนตัวที่เขาสร้างขึ้นมา เธอไม่ได้รับอนุญาตจากวีทำให้เธอต้องลางานนานที่สุดตั้งแต่ทำมาคือ 1 อาทิตย์แล้วเพราะวีกลัวว่าแอลจะมาทำอะไรเธอ
ซอฮยอนเดินวนไปมาในบ้านอย่างเบื่อหน่าย เธอจะไม่สามารถออกไปไหนมาไหนได้หากไม่มีวีไปด้วย อย่างมากก็ให้อยู่ในบริเวณบ้าน เธอเข้าใจการกระทำของเขาว่าที่ทำเพราะเป็นห่วงแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดที่เขาทำกับเธอเหมือนเธอเป็นนักโทษ
“วันๆ อยู่ในบ้าน เบื่อ!” เธอสบถอย่างไม่พอใจแต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากกลับมานั่งที่โซฟาพร้อมกับเปิดนิตยาสารบนโต๊ะดูเพื่อฆ่าเวลา
ดวงตากลมโตกวาดมองตัวหนังสือและรูปภาพเหล่านั้นอย่างผ่านๆ แต่เมื่อเห็นรูปภาพของชายหนุ่มที่เธอรู้จักมันกลับเรียกความสนใจจากเธอได้ เธอมองตัวหนังสือในหน้านั้นอย่างสนใจ
...หนุ่มนักธุรกิจมาแรงในยุคนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคิม มยองซูหรือแอลที่เรารู้จักและเป็นที่หมายตาของสาวๆ หลายคนแต่เขาก็ทำลายความหวังนั้นด้วยการหมั้นกับคุณหนูคิม จีวอน ทายาทดังจาก GG กรุ๊ปที่เป็นถึงหลานสาวของอดีตประธานาธิบดี จะว่าไปทั้งคู่ก็เหมาะสมกันดีทุกอย่างจนหลายคนแอบหวังว่าเมื่อไหร่จะได้ยินข่าวดีจากทั้งคู่...
เธอวางหนังสือเล่มนั้นลงอย่างอ่อนแรง มือของเธอราวกับไม่มีแรงเหมือนหัวใจของเธอเองที่รู้สึกวูบไปเมื่อได้อ่านคำว่าคู่หมั้น ...ทำไมล่ะ? ทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนั้น?
...เธอคงยังไม่ได้ลืมความรู้สึกในตอนนั้นใช่ไหม? ซอฮยอน...
“ซอ...” เสียงเรียกของวีดึงให้เธอออกจากความคิดของตัวเอง เธอมองเขาที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ
“ทำอะไรอยู่เหรอ?” เขาถามในขณะที่นั่งลงข้างๆ เธอ
“ถักผ้าพันคออยู่มั้ง” เธอตอบกลับเขาอย่างหน้าตายและสิ่งที่ได้ตอบกลับมาจากเขาก็คือใบหน้าที่นิ่งเฉย
ระหว่างพวกเขาเงียบไปหลังจากสิ้นประโยคนั้น ต่างคนต่างเงียบเหมือนกำลังคิดและตัดสินใจว่าจะพูดเรื่องที่ตัวเองคิดมาหรือไม่จนวีเป็นคนทำลายความเงียบนั้นเอง
“เบื่อไหมที่ต้องอยู่ที่นี่?” เขามองซอฮยอนด้วยใบหน้านิ่งหากแต่แววตาของเขากลับไม่ใช่แบบนั้น เขากำลังหวังว่าจะได้ยินคำตอบที่เขาหวังจากเธอ แต่คงไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่นอน...
“เบื่อสิ เบื่อมาก” เธอเน้นคำสุดท้ายเพื่อบอกเขาว่าเธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“งั้นเธอก็คงอยากกลับแล้วสินะ”
“ก็อย่างนั้นแหละ”
วีเสหน้าไปทางอื่นในขณะที่ซอฮยอนกลับนั่งนิ่ง ระหว่างพวกเขาไม่มีบทพูดอะไรเลยนอกจากต่างคนต่างกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง
ในใจของเขาตอนนี้ก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา นั่นคือเจ็บ เจ็บที่เธอปฏิเสธความหวังดีของเขา ทุกครั้งที่เขาพยายามเข้าใกล้เธอมักจะผลักเขาให้ออกห่างเสมอ เธอพยายามสร้างเขตกั้นเขาไม่ให้เข้าใกล้เธอมากเกินกว่าคำว่า เพื่อน นั่นแหละที่ทำให้เขาต้องเจ็บมาเสมอ ...แต่ก็เหมือนเป็นคนโง่ที่รู้ว่าเจ็บก็ยังทน
“งั้นก็ไปเก็บเสื้อผ้าเถอะ ฉันจะพากลับ” เขาเอ่ยด้วยเสียงนิ่งๆ
ซอฮยอนหันมาหาวีด้วยใบหน้างุนงง ทั้งที่เขาพาเธอมาที่นี่และขังเธอให้อยู่แต่ในบ้าน แต่จู่ๆ คำตอบแสนตรงของฌธอกลับทำให้เขาใจอ่อนง่ายเพียงนี้เชียวหรือ
“ง่ายไปไหม จู่ๆ ก็พาฉันกลับทั้งที่จริงแล้วนายควรจะบอกว่าไม่มีทาง”
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ไม่อยากเห็นเธอนั่งทำหน้าเหมือนหมาง๋อยน่ะ”
นั่นแหละคือคำตอบของเขา ...คำตอบที่เธอไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่ามันมีแค่นั้น
อิสระที่เธอโหยหากลับมาหาเธออีกครั้งหลังจากที่วีพาเธอกลับมาที่คอนโด และหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่มาหาเธอเลยบอกเพียงแค่ว่าเขาต้องไปจัดการธุระที่ต่างประเทศ ตอนที่เขาอยู่เธอมักรำคาญและไม่ชอบเสมอที่เขาชอบทำตัวติดกับเธอ คอยกันเธอออกจากผู้ชายคนอื่นแม้แต่ตอนทำงาน แต่ตอนนี้ที่เขาไม่อยู่และแววตาที่นิ่งเกินไปของเขามันทำให้เธอรู้สึกกกังวลและหวาดกลัว ...กลัวว่าเขาจะไม่ใช่คนเดิมที่เธอรู้จักอีกต่อไป
“ขอโทษนะวี แต่ฉันไม่อยากให้ใครเจ็บปวด...แม้แต่ฉันเอง”
เธอพูดบอกตัวเองอย่างนั้นก่อจะเดินออกมาจากห้องแต่งตัวเพื่อทำงานของตัวเองหลังจากที่หยุดมาหลายวันจนเจ๊ใหญ่ของที่นี่เกลียดขี้หน้าเธอมากกว่าเดิม
สองขาพาร่างของเธอมายังชั้นสามซึ่งเป็นโซน VIP ที่ที่เธอมักมาทำงานเป็นประจำ แน่ล่ะขึ้นชื่อว่านางฟ้าจะธรรมดาได้ยังไง เธอมายังห้องที่อยู่ด้านในสุดซึ่งคืนนี้เธอจะต้องอยู่กับแขกพิเศาคนนี้จนกว่าเขาจะกลับ
ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับเธอที่ก้าวเข้ามาด้านใน ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาว ใบหน้าหล่อเหลาที่แสนมีเสน่ห์ซึ่งนั่งอยู่บนโซฟามองมาที่ฌธอด้วยใบหน้านิ่ง สีหน้าของเขานิ่งเกินไปที่จะกลายเป็นผู้ชายบ้ากามเหมือนที่เธอเคยเจอมา ซอฮยอนนั่งลงข้างชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังมองเธออย่างไม่วางตาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
“มีอะไรกับฉันเหรอคะ?” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงยั่วยวนอย่างที่เคยทำ ชายหนุ่มคนนั้นยังคงนิ่งเหมือนเดิมเพียงแต่เขาเสหน้ามองทางอื่นเท่านั้น
“ดูเหมือนคุณจะไม่น่าใช่คนที่ชอบอะไรแบบนี้นะคะ” เธอถามเขาต่อแต่มันเรียกความสนใจจากชายหนุ่มได้อย่างดี
“คุณนี่ดูคนออกเก่งจริงๆ” เขาพูดพลางกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“ขอบคุณที่ชมนะคะ”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมเป็นแบบนั้น?” คราวนี้เป็นเขาที่เป็นฝ่ายถาม ซอฮยอนมองชายหนุ่มตรงหน้าก่อนจะตอบคำถามของเขาตามความเป็นจริง
“นั่นเพราะคุณไม่ลวนลามฉันทั้งทางสายตา และพฤติกรรม เพราะปกติแล้วลูกค้าทุกคนมักเป็นแบบนั้น”
ชายหนุ่มนิ่งไปเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เขามองเธออีกครั้งด้วยใบหน้าและสายตาที่นิ่งเฉยเช่นเดิม
“ผมว่าผมคงไม่ใช่คนแรกมั้งที่เป็นแบบนี้” ซอฮยอนมองเขาอย่างสงสัยอีกครั้ง ชายหนุ่มคนนี้เริ่มทำให้เธอคิดหนักเพราะคำพูดของเขาไม่ต่างจากคนๆ นั้นเลย
“ผมมาก็เพื่อบอกคุณ หากเจอคนๆ นั้นที่เป็นเหมือนผมก็หนีให้ห่างเขา นั่นเพื่อตัวคุณเอง” ชายหนุ่มลุกขึ้นและเดินออกไปทั้งที่ไม่รอให้เธอเข้าใจที่เขาพูด สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือมองตามเขาไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามและความรู้สึกที่หวาดกลัวที่ค่อยๆ ก่อขึ้นในใจของเธอ
ร่างสูงของชายหนุ่มเดินออกมาจากผับดังและตรงมาที่รถสปอร์ตคันหรูของเขา ชายหนุ่มปลดล็อกและขึ้นมานั่งบนรถทันที โทรศัพท์เครื่องหรูถูกหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดโทรออกหาใครบางคน ใครคนนั้นที่เป็นเบอร์หนึ่งของเขาเสมอมา
“ฉันเจอเธอแล้วนะ ...เป็นอย่างที่คิด เธอสวย มีเสน่ห์ และดูน่าค้นหา ...ฉันขอเตือนนะว่าอย่าทำอะไรรุนแรง...ใช่ มันไม่ใช่เรื่องของฉัน”
เขาวางสายหลังจากที่ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เขามองภาพวอลเปเปอร์บนโทรศัพท์ของตัวเองด้วยใบหน้านิ่ง ภาพของหญิงสาวที่เขานึกถึงเสมอ คิดถึงเธอทุกลมหายใจ รักเธอทุกวินาที หากแต่เธอคนนั้นกลับไม่เคยสนใจเขาเลย เธอสนเพียงแค่ผู้ชายคนนั้นที่แทบจะมองไม่เห็นเธอด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนั้นที่ทำให้เธอโกรธและร้องไห้ได้เสมอ
...สำหรับเธอ ฉันคงเป็นได้เท่านี้สินะ จิวอน...
เม้นจ้ะเม้น ตอนหน้าเริ่มมันส์ เดือดแน่ ไรท์รับประกัน
เพราะต่อจากนี้เรื่องนี้จะเข้มข้นขึ้น หมดแล้วกับช่วงเวลาอันสงบ.................
ความคิดเห็น