คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : +++++CHAPER 5
นายจะมายุ่งกับฉันทำไม เรื่องมันจบไปแล้วก็ให้มันไปสิ
ขอโทษนะ ที่คนอย่างฉันไม่ชอบให้อะไรมันจบไปง่ายๆ
..........................................
ซอฮยอนตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าซึ่งไม่ใช่เรื่องปกตินักและยามเช้านี้ก็ช่างเป็นเช้าที่ไม่สดใสเอาเสียเลย บรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนเหมือนกับเธอที่ในหัวสมองว่างเปล่ามีเพียงเรื่องของแอลเท่านั้นที่ลอยไปมาให้ปวดหัวเมื่อนึกถึง อาหารตรงหน้าที่กำลังส่งกลิ่นหอมไม่สามารถเรียกความสนใจจากเธอได้เลยแม้แต่น้อย
...นายต้องการให้ฉันเป็นบ้าใช่ไหม ออกไปจากความคิดฉันสักที...
ดวงตาของเธอปิดลงอย่างพยายามปิดกั้นภาพเหล่านั้นไม่ให้เข้ามาแต่เมื่อหลับตาภาพใบหน้าของเขาก็ยิ่งเด่นชัดเสียจนน่าโมโห
เพล้ง!
จานตรงหน้าหล่นลงพื้นจนแตกกระจายพร้อมกับอาหารภายในนั้นเมื่อเธอเผลอใช้มือไปผลักโดนเข้า ซอฮยอนถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะนำถังขยะมาเก็บเศษจานและเศษอาหารที่เกลื่อนพื้นเพื่อทำความสะอาดโดยในหัวของเธอยังคงมีเรื่องของเขาให้คิดอยู่
เธอเก็บเศษจานเหล่านั้นอย่างระวังที่สุดอย่างน้อยก็ไม่ให้ตัวเองต้องมีบาดแผล ใช้เวลาไม่นานเธอก็เก็บเศษจานเหล่านั้นและทำความสะอาดจนเสร็จก่อนที่จะมานั่งลงที่โซฟาอย่างเหนื่อยล้า เพราะเมื่อคืนได้หลับเพียงไม่กี่ชั่วโมงทำให้เธอเพลียแล้วง่วงมาก ไม่นานเธอก็เข้าสู่นิทรา
“ซอฮยอน” เสียงเรียกที่คุ้นเคย เสียงที่แสนอบอุ่นที่เธอเฝ้าหากำลังเอ่ยเรียกเธอจากที่ไกลแสนไกล เธอพยายามมองหาเจ้าเสียงแต่เมื่อมองไปรอบข้างทุกอย่างกลับว่างเปล่า มีเพียงเธอที่ยืนอยู่ท่ามกลางห้องสีขาวที่ไร้ทางออกแห่งนี้
“ซอฮยอน” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งทำให้เธอยิ่งมองหาแต่ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม ...ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ
“ซอฮยอน” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งและแจ่มชัดกว่าเดิม ด้วยสัญชาตญาณทำให้เธอรีบหันไปยังต้นเสียงทันที คราวนี้ตรงหน้าของเธอไม่ใช่ความว่างเปล่าอีกแล้วแต่เป็นใครบางคนกำลังมองเธออยู่ รอยยิ้มอบอุ่นนั้นถูกส่งมาให้เธอ รอยยิ้มที่ไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำของฌธอแม้แต่ครั้งเดียว
“แม่คะ...” หยาดน้ำตาแห่งความคิดถึงร่วงหล่นลงมาจากดวงตาคู่นั้น น้ำตาที่หายไปนานนับตั้งแต่วันที่มืดมนซึ่งพรากทุกอย่างไปจากเธอ
ซอฮยอนโผเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นที่เธอเรียกว่าแม่แต่เมื่อเข้าไปใกล้แม่ของเธอกลับถอยห่างออกไปจากเธอ ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่แม่ของเธอก็ยิ่งถอยห่างจากเธอมากเท่านั้นราวกับเธอจะไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เลย
“แม่อย่าหนีหนูสิ” เธอพร่ำบอกทั้งน้ำตาและสิ่งที่ได้กลับมามีเพียงรอยยิ้มอบอุ่นของคนเป็นแม่เท่านั้น เธอวิ่งเข้าไปหาหวังคว้าตัวของแม่ไว้อีกครั้งแต่ยิ่งเข้าไปใกล้แม่ของเธอก็ยิ่งถอยห่างจนสุดท้ายเธอมองเห็นเพียงถาพสีขาวอันว่างเปล่าดังเดิม ไม่มีร่างของแม่ ไม่มีเสียงของแม่ นอกจากเธอที่ยืนร้องไห้ปานจะขาดใจอยู่ในที่แห่งนี้เท่านั้น
“แม่คะ!”
“แม่คะ!” ร่างบางสะดุ้งตื่นอย่างแรง ตามร่างกายของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ...ฝัน ฝันร้ายเมื่อครู่
ซอฮยอนหอบหายใจถี่แรงราวกับคนขาดอากาศหายใจ ฝันเมื่อครู่เหมือนจริงมากและมันทำให้เธอเจ็บปวดอย่างที่สุด นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ดั้นถึงแม่ นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยวมากขนาดนี้ และนานแค่ไหนแล้วที่เธอรู้สึกโหยหาครอบครัว
“ฝันร้ายเหรอ?” ร่างสูงเดินเข้ามานั่งข้างๆ เธอ ใบหน้าของเขามองเธออย่างห่วงใยแต่สิ่งที่เธอทำกับเขาช่างเป็นสิ่งที่ตรงข้าม
“เรื่องของฉัน”
ร่างสูงหน้าเจื่อนลงเมื่อเธอปฏิบัติกับเขาอย่างเย็นชา แก้วน้ำที่ถือมาถูกยื่นมาตรงหน้าเธอและเธอก็รับมันแล้วดื่มจนหมดในครั้งเดียวอย่างกระหาย
“นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ก็ตั้งแต่เธอหลับ ...แล้วร้องไห้”
...เขาเห็นฉันในสภาพแบบนั้นอีกแล้วสินะ...
เธอหันกลับมาหาร่างสูงที่ตอนนี้สีหน้าของเขาดูไม่ดีเอาเสียเลย เธอไม่ได้เกลียดเขาหรอกนะ แต่แค่ไม่อยากทำตัวให้ความหวัง และไม่อยากให้เขาเจ็บปวดเพราะเธอแค่นั้นเอง จะว่าไปเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น
“วี” เจ้าของชื่หันมาหาเธอด้วยใบหน้านิ่ง
“ไปช็อปปิ้งกันไหม?”
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกมีความสุขขนาดนี้ นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้เป็นคนชวนเขาไปโน่นมานี่ ปกติเขามักเป็นคนชวนเธอเสมอและคำตอบที่ได้ก็คือการปฏิเสธ
วีมองซอฮยอนที่เดินเลือกเสื้อผ้าด้วยใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ เล่นเอาสาวๆ แถวนั้นแทบจะเป็นลมที่เห็น หากแต่เขาไม่ได้สนใจพวกหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว
“ตัวนี้เป็นไง” ชุดเดรสสีดำรัดรูปสั้นถูกชูมาตรงหน้าเพื่อให้เขาพิจารณาและคำตอบของเขาก็เหมือนอย่างเคยกับชุดอื่นๆ ที่เธอเลือก
“ไม่ โป๊เกินไป” หากบอกว่าโอเคเธอคงใส่ชุดพวกนี้ออกจากบ้านไปยั่วน้ำลายหนุ่มๆ คนอื่นแน่ หากเป็นไปได้เขาจะอนุญาตหากเธอใส่ชุดแบบนี้ให้เขาเห็นแค่คนเดียว
ซอฮยอนนำชุดพวกนั้นไปเก็บก่อนจะเดินหน้าตายเข้ามาหาเขาที่กำลังยืนรออยู่
“ชุดนั้นก็ไม่ได้ ชุดนี้ก็โป๊เกิน งั้นนายอยากให้ฉันใส่แบบไหนก็ไปเลือกมา เดี๋ยวฉันจะพิจารณาดู แต่ไม่เอาแบบอาจุมม่านะ” เมื่อเธอเปิดทางเขาก็ไม่รีรอที่จะเดินไปเลือดชุดสวยๆ เหล่านั้นที่เขาเล็งไว้แล้วมาให้เธอลอง วีใช้เวลาเพียงแป๊ปเดียวเขาก็กลับมาหาเธอพร้อมกับชุดนับสิบที่ถือติดมือมาด้วย
ชุดเหล่านั้นถูกส่งมาให้เธอไปลองและเธอก็ไม่ปฏิเสธ เธอหายเข้าไปในห้องลองชุดพร้อมกับชุดเหล่านั้นที่เขาเลือกมา
“สไตล์นายไม่เลวนี่” เธอกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับชุดที่เขาเลือกให้ และแน่นอนว่ามันไม่ได้แย่และยังปกปิดสัดส่วนของเธอได้ด้วย
“มันแน่อยู่แล้ว ดีกว่าให้เธอเลือกเองแล้วมีแต่ชุดโป๊ๆ”
“มีดีก็ต้องโชว์บ้าง ไม่ใช่เก็บไว้เฉยๆ”
ซอฮยอนยื่นชุดเหล่านั้นที่วีเลือกให้แล้วเธอก็คัดออกเรียบร้อยให้กับพนักงานสาวที่ต้องเรียกอยู่หลายครั้งกว่าจะได้สติ และคนง่ายก็ต้องเป็นวีไปตามหน้าที่
ทั้งคู่เดินออกมาจากร้านพร้อมกับเสื้อผ้าที่ได้ดั่งใจและจะไปกินมื้อเที่ยงต่อที่ร้านประจำที่อยู่ไกลจากห้างนี้มากนัก
“คืนนี้หวังว่าเธอคงจะใส่ชุดที่ฉันซื้อให้ไปทำงานนะ”
“หึ ถ้าฉันใส่รับรองลูกค้าขาดแน่”
“ก็ดี ฌธอจะได้ถูกไล่ออก”
“นี่สินะจุดประสงค์ของนาย” ทั้งคู่เดินคุยกันมาเรื่อยๆ ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองมายังทั้งคู่ราวกับเป็นคนดัง บ้างก็ว่าพวกเขาเหมาะกันดี บ้างก็อิจฉา และหนึ่งในนั้นก็มีสายตาของคนๆ นี้คอยมองอยู่อย่างไม่พอใจเช่นกัน
“จะไปกันเหรอ?”
เบื้องหน้าของพวกเขาคือชายหนุ่มใบหน้าหล่อนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่มีความสามารถที่ไม่ว่าใครๆ ก็รู้จัก
...คิม มยองซู
“นายมาทำอะไรที่นี่?”
“ลืมที่ฉันเคยบอกไปแล้วเหรอ?”
วีมองคนทั้งคู่ด้วยใบหน้านิ่ง แม้ว่าเขาจะสับสนและงงอยู่แต่เขาก็พอจะดูออกว่าซอฮยอนไม่ชอบผู้ชายคนนี้...เหมือนกับเขา
“นายจะมายุ่งกับฉันทำไม เรื่องมันจบไปแล้วก็ให้มันไปสิ”
“ขอโทษนะ ที่คนอย่างฉันไม่ชอบให้อะไรมันจบไปง่ายๆ”
ชุดที่วีเลือก
อย่าลืมเม้นนนะ!!!!!!!
ความคิดเห็น