คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : +++++2
จินปล่อยมือจากอึนซนเมื่อพาเธอมาที่ดาดฟ้าแล้ว ใบหน้าของเขายังคงนิ่งเหมือนเดิมต่างจากอึนซนที่มองเขาด้วยแววตาที่โกรธเคืองที่จู่ๆ ก็ลากเธอออกมาทั้งที่เธอยังไม่ได้สั่งสอนคนที่แกล้งเธอ
“นายลากฉันออกมาทำไม?”
เธอถามเสียงดังเพราะไม่สามารถคุมอารมณ์โกรธของตัวเองได้
จินนิ่งไม่ตอบเธอแต่กลับเดินมาที่ริมตึกซึ่งมีผนังปูนสูงแค่เอวกั้นเอาไว้เพราะกลัวว่าคนที่มาอยู่อยู่ตรงนี้จะตกลงไป อึนซนกระแทกส้นตามเขามาเพราะอยากได้คำตอบ
“ฉันถาม”
เขาหันหน้ามามองเธอและตอบด้วยใบหน้านิ่งเหมือนกับเสียงของเขา
“แล้วเธอจะทำร้ายคนอื่นทำไม?”
เมื่อได้ยินคำตอบอึนซนก็ปรี๊ดแตกยิ่งกว่าเดิม เธอรู้ตัวดีว่าเธอไม่ได้ทำแต่คนอื่นไม่รู้เหมือนเธอ เธอเจอแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วแต่เธอก็ทำใจให้ชินและยอมรับไม่ได้ที่เธอถูกมองว่าผิดทั้งที่ไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน
“ฉันไม่ได้ทำ ยัยนั่นทำฉันก่อน”
“อย่ามาแก้ตัว ก็เห็นๆ อยู่ว่าเธอจะทำร้ายจียอน”
อึนซนนิ่งเมื่อได้ยินจินแก้ตัวให้จียอน มันทำให้เธอคิดว่าพวกเขาอาจเป็นแฟนกันเพราะตอนที่จียอนเห็นจินท่าทางอวดดีนั้นก็หายไปแล้วแทนที่ด้วยความอ่อนแอที่แสแสร้ง
“เป็นแฟนกันล่ะสิถึงได้ปกป้องกันนัก”
“ไม่ใช่ ที่ฉันพูดเพราะไม่อยากให้เธอมาทำชื่อเสียงของห้องเสียหายเพราะเรื่องแบบนี้ต่างหาก”
“เหรอ?”
หลังจากที่คุยกันจบก็ไม่มีบทสนทนาใดอีกเลยระหว่างทั้งคู่ มีเพียงการอยู่นิ่งๆ ที่ริมตึกปล่อยให้สายลมพัดผ่านร่างกายไป
จินล้วงเอาขนมปังในกระเป๋าเสื้อของตนแล้วยืนให้อึนซนโดยที่เขาไม่หันมามองเธอ
“เห็นว่ายังไม่ได้กินข้าว”
อึนซนหันมามองใบหน้าด้านข้างของจินสลับกับขนมที่เขายื่นให้ เธอคลี่ยิ้มแล้วรับมากินอย่างหิวโหย นายก็มีมุมแบบนี้เหมือนกันนะ
“ขอบใจ”
เวลาเลิกเรียนที่นักเรียนหลายคนต่างเฝ้ารอเมื่อเสียงกระดิ่งดังต่างคนก็ต่างรีบออกมาจากห้องเรียนทันทีเหมือนกับกลุ่มบังทันที่ต้องรีบออกมาจากโรงเรียนเช่นกันเพราะวันนี้..มีศึกล้างตากับคู่อริเก่า
“อึนซน กลับบ้านเองได้รึเปล่า?”
ซูก้าเอ่ยถามอึนซนอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเธอกำลังเก็บของใส่กระเป๋าจะกลับบ้าน
“ได้สิ ฉันไม่ใช่เด็ก 3 ขวบ”
“งั้นกลับดีๆ ล่ะ เจอกันพรุ่งนี้”
“อืม”
กลุ่มบังทันรีบเดินหายออกไปทันทีเหลือเพียงวีที่เดินอย่างไม่รีบร้อนทั้งนี้เขายังคงมองอึนซนด้วยแววตาขวางโลกเหมือนเดิมก่อนจะตามเพื่อนตัวเองออกไป
อึนซนยังคงนั่งอยู่ในห้องรอเวลาที่นักเรียนน่าจะกลับกันหมดแล้วเธอถึงจะออกมา เธอนั่งนึกถึงสายตาขวางโลกของวีที่มองเธออย่างไม่ชอบหน้า พยายามหาเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบเธอแต่มันก็ไม่มีคำตอบ..นอกจากจะถามเจ้าตัวให้รู้เรื่อง
เธอไม่ชอบกลับบ้านและมักเที่ยวเตร่ข้างนอกจนกว่าจะดึกถึงจะกลับ เพราะกลับไปเธอไม่อยากพี่สาวต่างแม่และ..พ่อที่มักมองเธอด้วยสายตาที่ราวกับว่าเธอเป็นเชื้อโรคที่เขามาเกาะพวกเขา พยายามกำจัดเท่าไหร่ก็ไม่ออก นั่นแหละเธอถึงไม่อยากกลับบ้านและเลือกที่จะมานั่งอยู่กับกลุ่มวัยรุ่นที่คนอื่นมองว่ามั่วสุมซึ่งเขาเป็นรุ่นพี่ของเธอที่รู้จักกันมาตั้งแต่เรียนประถมที่ห้องเล็กๆ ที่พวกเขาซื้อเอาไว้
“เป็นอะไรมา หน้ายุ่งเชียว”
เลโอ ชายหนุ่มร่างกำยำราวนักกีฬาและหน้าตาที่หล่อเหลา เขาดีทุกอย่างทั้งหน้าตา ความรู้ และฐานะ รุ่นพี่ที่เธอนึกถึง เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเธอ
“ก็ยัยจียอนน่ะสิ”
“ยัยนั่นแกล้งเธออีกล่ะสิ”
อึนซนนั่งลงข้างๆ กับเลโอที่เอื้อมมือมาโอบไหล่เธอไว้ เขานั่งดื่มอยู่คนเดียวที่โซฟาในขณะที่เพื่อนของเขากำลังบ้าเกมอยู่อีกมุมหนึ่ง
“โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่เป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่ชอบเลย เหมือนอยู่ในคุก”
“แหงล่ะ โรงเรียนพ่อเธอนี่ พี่สาวเธอก็คอยจับตาอยู่ตลอดจะดีได้ไง”
เขาลูบหัวเธออย่างเอ็นดูและนั่นก็เป็นวิธีการปลอบใจของเขาที่ผู้หญิงมักไม่ชอบ เพราะมันทำให้ผมของพวกเธอยุ่งเหยิง
“ฉันอยากเรียนโรงเรียนของพี่”
“พ่อเธอคงยอม”
เขาพูดติดขำเพราะพ่อเธอคงไม่ยอมให้ลูกสาวคนเล็กอยู่นอกสายตาอีกแน่ๆ
เธอนึกบางอย่างได้ ไหนๆ เลโอก็คือกลุ่มนักเลงที่กว้างขวางเขาก็น่าจะตอบคำถามเธอได้ ไม่มากก็น้อย เธอหันมาถามเขาทันที
“พี่เลโอ พี่รู้จักกลุ่มบังทันไหม?”
เลโอมองกลับด้วยใบหน้าที่คิ้วขมวดเข้าหากัน เขามองเธออย่างสนใจ
“เรารู้จักพวกมันได้ยังไง?”
กลายเป็นว่าเธอเป็นฝ่ายที่ถูกถาม แต่เมื่อเขาถามเธอกลับนั่นก็ทำให้เธอมั่นใจว่าเลโอรู้จักพวกเขาแน่นอน
“ก็เขาเป็นเพื่อนใหม่ที่เรียนห้องเดียวกับฉัน พี่ล่ะ ตอบคำถามฉันมาสิ”
เลโอกระดกเหล้าเข้าปากตัวเอง สีหน้าของเขาดูกังวลและหนักใจเมื่อได้คำตอบจากเธอ เขาหันหน้ามาหาเธอและพูดกับเธอด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจังผิดปกติ
“อย่ายุ่งกับพวกมันให้มากนัก อยู่ห่างๆ ให้มากที่สุด”
“ทำไม?”
“พวกมันเป็นศัตรูของพี่ โดยเฉพาะ..ไอ้วี”
วีเหรอ? วีคือสิ่งที่เธออยากรู้และอยากได้คำตอบที่สุด และในเมื่อเลโอมีศัตรูคือวีนั่นหมายความว่าเขาต้องรู้เรื่องวีดีที่สุดในกลุ่มบังทัน
อึนซนกระตุกยิ้มแล้วถามต่ออย่างไม่สนใจ
“ทำไมเหรอคะพี่? ทำไมพี่ถึงเกลียดเขา”
“ไม่ต้องรู้หรอก”
“แต่ถ้าเขาแกล้งฉันล่ะ?”
เลโอตวัดใบหน้ามาหาอึนซน สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นโกรธเมื่อเธอพูดแบบนั้น น้ำเสียงแหบและต่ำของเขาพูดออกมาอย่างเด็ดขาด
“พี่จะฆ่ามัน”
ความคิดเห็น