คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : +++++1
++++++เม้นนะเม้นไม่งั้นไรท์จะไม่อัพต่อพร้อมปิดเรื่องทันที
หญิงสาวตื่นขึ้นมาแต่งตัวและรับอาหารกลางวันจากแม่บ้านวัยชราคนที่ดีกับเธอเสมอแล้วออกมาขึ้นรถเมล์เพื่อมายังโรงเรียนใหม่ที่พ่อของเธอหาให้ เธอมาถึงโรงเรียนตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าที่ยังไม่มีนักเรียนคนไหนมาถึง เธอมาที่ห้องพักครูเพื่อพบกับอาจารย์ชิน อาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเธอ
อาจารย์ชินนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง อึนซนมายืนที่ข้างโต๊ะของอาจารย์ชิน มองเขาที่กำลังตั้งใจทำงานก่อนที่เขาจะตกใจเมื่อเห็นเธอ
“ตกใจหมดนักเรียน”
“หนู ยู อึนซนคะ”
เธอบอกหน้าตายก่อนที่อาจารย์ชินจะลุกจากโต๊ะด้วยท่าทางตกใจที่แสนพิลึก เขารีบค้นเอกสารบนโต๊ะเสียให้วุ่นก่อนจะรีบเปิดดูด้านในเอกสารนั้นซึ่งเป็นประวัติของเธอ
“อ้อ นักเรียนใหม่ งั้นนั่งรอก่อนนะเดี๋ยวอาจารย์จะมาชี้แจงให้ฟัง”
ชี้แจงก็คงไม่พ้นเรื่องกฎระเบียบของโรงเรียน แนวทางปฏิบัติ ตารางกิจกรรม และห้องเรียน เธอย้ายโรงเรียนบ่อยจนรู้เรื่องเหล่านี้หมดแล้ว
เธอใช้เวลานั่งฟังอาจารย์ชินอธิบายเรื่องต่างๆ ของโรงเรียน ทั้งกฎ การปฏิบัติตัว และรูปแบบการเรียนซึ่งกินเวลาไปนานจนถึงเวลาเข้าห้องเรียนการอธิบายเหล่านั้นจึงจบลง อาจารย์ชินเอาตารางเรียนให้กับเธอและพาเธอมายังห้องเรียนของเธอ
เพราะเวลานี้เป็นเวลาของการเข้าเรียนแล้วทำให้ไม่มีใครมาสนใจเธอ ระหว่างที่เดินไปได้ยินเสียงคุยดังลั่นมาตลอด ยิ่งเข้าใกล้ห้องเรียนมากเท่าไหร่เสียงนั้นก็ยิ่งชัดมากขึ้นเท่านั้น
“นี่คือห้องเรียนของเธอ ไม่ต้องตกใจนะ มันเป็นแบบนี้ทุกวัน”
อึนซนตามอาจารย์ชินเข้ามาในห้องซึ่งทันทีที่เธอเดินเข้ามาทั้งห้องที่มีนักเรียนอยู่ 7 คนซึ่งล้วนเป็นนักเรียนชายทั้งสิ้นต่างมองมายังเธอเป็นตาเดียว
เธอมองเพื่อนใหม่ร่วมห้องแต่ละคนอย่างพิจารณาก่อนจะได้ผลประเมินออกมาว่าคนพวกนี้เป็นพวกหัวดื้อและหน้าตาดีกันทุกคน อาจารย์ชินเริ่มแนะนำเธอให้พวกเขารู้จักแล้วหันมายิ้มให้เธอ
“ตั้งใจเรียนนะ ตอนแรกอาจเข้ากับพวกเขาได้ยากหน่อยแต่อยู่ไปเดี๋ยวก็ชิน”
อาจารย์ชินเดินออกไปทันทีที่พูดจบ
ผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาน่ารักเดินเข้ามาหาเธอก่อนจะมองเธอหัวจรดเท้าอย่างสำรวจ เขาเงยหน้าขึ้นมาจ้องเธอเขม็งก่อนที่ใบหน้านั้นจะเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานอย่างน่ารักให้เธอ
“อึนซนเหรอ? ชื่อเพราะนะ เราชื่อซูก้า ส่วนคนอื่นไม่ต้องรู้จักหรอกเนอะ”
ซูก้าพูดอย่างเป็นมิตรพร้อมกับส่งรอยยิ้มน่ารักของตนมาให้เธอ อึนซนยิ้มน้อยๆ ให้กับความเป็นมิตรของเขา อย่างน้อยการเริ่มต้นของเธอก็ไม่ได้เลวร้ายมากนัก
ซูก้าพาเธอมานั่งที่โต๊ะติดกับหน้าต่าง ข้างหน้าของเธอเป็นโต๊ะเรียนของจองกุก ด้านหลังของเธอเป็นโต๊ะเรียนของจินชายหนุ่มที่เธอเพิ่งพบว่าเขามีโลกส่วนตัวสูงเป็นที่สุด และด้านข้างของเธอเป็นโต๊ะของจีมิน ส่วนที่เหลือก็นั่งเรียงกันเป็นระเบียบ เพราะนักเรียนในห้องมีเพียง 8 คน
เพื่อนใหม่ต่างเป็นมิตรกับเธอทั้งสิ้นโดยเฉพาะซูก้าและเจโฮบ ส่วนอีกคนก็คือแร็ปมอนเตอร์หรือ นัมจุนที่ซูก้าบอกให้เธอเรียกแบบนี้จะได้เรียกง่าย และผู้ที่แตกแยกอีกสองคนคือจินกับวี สองคนนั้นนิสัยคล้ายกันคือโลกส่วนตัวสูงจนเธอไม่อยากเข้าใกล้ แต่อีกอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีก็คือวี เขามักมองมาทางเธอด้วยสายตาขวางราวกับไม่ชอบเธอ
การเรียนของห้องพิเศษห้องนี้ต่างจากห้องเรียนอื่นๆ มากเพราะไม่ว่าอาจารย์จะสอนอะไรพวกเขาไม่ยอมฟังเลย เอาแต่คุยกันอย่างเดียว ส่วนอาจารย์ก็เอาแต่สอนให้หมดเวลาไป นักเรียนจะเข้าใจหรือไม่ก็แล้วแต่นักเรียน ทำไมต้องให้ฉันมาอยู่ห้องแบบนี้ด้วยเนี่ย?
“อึนซน ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันไหม?”
ซูก้าเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงสดใส
“ไปก่อนเถอะ เจอกันที่โรงอาหารนั้นแหละ”
“อืม แล้วตามมานะ”
พวกเขาทยอยกันออกไปจากห้องจนหมดแม้แต่จินผู้มีโลกส่วนตัวสูง อึนซนเก็บสมุดลงที่ใต้โต๊ะก่อนจะตามออกมาแต่เมื่อออกมาที่หน้าห้องเธอก็พบกับวี เจ้าของสายตาขวางที่เอาแต่มองเธออย่างจับผิดยืนรออยู่
อึนซนยิ้มกว้างให้กับวีอย่างไม่สนสายตาขวางของเขา
“มีอะไรกับฉันเหรอ?”
“เธอน่ะ เป็นเด็กเส้นใช่ไหม?”
สายตาขวางของวีมองเธออย่างคาดคั้นเอาคำตอบแต่มีหรือที่อึนซนจะสน เธอยังคงยิ้มหวานให้กับวีที่เอาแต่จ้องเธออยู่อย่างนั้น
“ไม่รู้สิ ทำไมเหรอ?”
“ถ้าเธอไม่ใช่เด็กเส้นเธอคงไม่มาอยู่ที่ห้องนี้หรอก เพราะห้องนี้เป็นห้องพิเศษ ของพวกฉัน”
ที่แท้ก็แค่มาแสดงความเป็นเจ้าของ อึนซนหัวเราะอย่างอดไม่ได้กับนิสัยเด็กหวงของของวี ผู้ชายที่เงียบขรึมและโลกส่วนตัวสูง
เขาเองมองเธออย่างไม่พอใจเมื่อเห็นเธอหัวเราะกับคำพูดของเขา
“อย่างนั้นเหรอ? คิดว่าฉันอยากมาอยู่ที่นี่รึไง ถ้าไม่ถูกบังคับฉันไม่มาหรอก”
“แล้วใครบังคับเธอ?”
“ไม่จำเป็นต้องรู้”
อึนซนเดินเลี่ยงออกมาแต่วีกลับคว้าแขนเธอเอาไว้พร้อมกับออกแรงดึงให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา วีมองเธอด้วยสายตาขวางเช่นเดิมเหมือนกับเธอที่ยังคงยิ้มหวานให้เขาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“อะไรอีกล่ะ?”
“อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉัน เธอน่ะ อยู่คนเดียวไปเลย”
“ว่าฉันไม่ได้นะ นายไม่เห็นรึไงว่าเพื่อนนายต่างหากที่มายุ่งกับฉัน”
เธอตอบอย่างยียวนพร้อมกับหน้าตาล้อเลียนให้วีก่อนที่เธอจะสะบัดแขนตัวออกมาจากมือของเขา ก่อนไปเธอก็ไม่ลืมจะยิ้มยียวนให้วีอีกครั้งแต่เขากลับไม่แสดงอาการอะไรเลยนอกจากใบหน้านิ่งขรึมและสายตาขวางนั้นที่มองเธอ
อึนซนมาที่ตู้ล็อกเกอร์ซึ่งอยู่ชั้นสองเป็นตู้รวมกับคนอื่นในระดับชั้นเดียวกันแต่แยกเป็นฝั่งชายหญิง ของผู้ชายเป็นตู้สีฟ้า ของผู้หญิงเป็นตู้สีชมพู เพื่อหยิบอาหารกล่องที่แม่บ้านวัยชราเตรียมให้เธอแต่เมื่อเปิดตู้ออกมาเธอกลับพบว่าอาหารกล่องของเธอถูกเทเละในตู้จนไม่สามารถกินได้
เธอมองตู้นั้นอย่างโกรธเคืองเพราะเธอรู้ดีว่าเป็นฝีมือของใคร ไม่ต้องเดินทางมาหาคนก่อเรื่องก็เดินเข้ามาหาถึงที่ อึนซนตวัดสายตามองหล่อนอย่างไม่พอใจ
“ว่าไงเด็กใหม่ พอใจกับของขวัญไหม?”
ตัวต้นเหตุคือยู จียอนพี่สาวต่างแม่ของเธอที่อายุมากกว่าเธอเดือนหนึ่งและเรียนชั้นเดียวกัน เธอมองจียอนอย่างไม่พอใจผิดกับจียอนที่มองเธออย่างเหยียดๆ เหมือนเธอเป็นตัวเชื้อโรค ด้านหลังของจียอนคือผู้หญิงสองคนที่ท่าทางไม่ได้ต่างจากจียอนนักคือเบ่งอำนาจ
อึนซนกำหมัดแน่นอย่างพยายามข่มอารมณ์เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่มาเรียนเธอยังไม่อยากก่อเรื่อง
“สีหน้าของฉันมันบ่งบอกว่าพอใจเหรอ?”
“ไม่รู้สิ ฉันคิดว่าอย่างนั้น”
จียอนเหยียดยิ้มอย่างเหนือกว่า สำหรับเธอแล้วแค่นี้ยังน้อยไป อึนซนต้องรับศึกอีกมากไม่ใช่แค่จากจียอนแต่ยังมีจียูลพี่สาวคนโตที่เรียนอยู่ปี 3 อีกด้วย
“นี่แค่เบาๆ สำหรับวันแรก เธอน่ะ ยังจะเจออีกเยอะ”
อึนซนพยายามกั้นอารมณ์โกรธอย่างถึงที่สุดแต่ก็ไม่รู้จะนานแค่ไหนตราบใดที่จียอนยังไม่ไปเธออาจกั้นมันไม่อยู่ก็ได้
จียอนเดินเข้ามาหาอึนซนก่อนจะยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงของคนที่เหนือกว่าที่ทำให้อึนซนรู้สึกว่าการที่เธอมาเรียนที่นี่เหมือนเป็นเหยื่อที่เดินเข้ามาหาผู้ล่า
“วันนี้..อ่อยไปกี่คนแล้วล่ะ?”
จียอนหัวเราะร่วนอย่างสะใจผิดกับอึนซนที่ความพยายามของเธอขาดผึง ตอนนี้เธอพร้อมจะลุยแหลกกับตรงหน้าอย่างไม่กลัว เพราะตอนนี้สิ่งที่เธออยากทำคือตบปากเสียๆ ของจียอน
อึนซนเงื้อมือขึ้นเตรียมจะฟาดลงมาบนใบหน้าสวยนั้นแต่มีมือของใครบางคนมารั้งไว้ก่อน จียอนรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นหน้าตาไร้เดียงสาเหมือนลูกนกที่ถูกทำร้ายทำให้อึนซนยิ่งโกรธและพยายามสะบัดมือตัวเองให้หลุดจาดมือปริศนานั้นที่รั้งมือของเธอไว้โดยไม่ทันได้หันไปมอง
“อึนซน อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ”
จียอนบีบน้ำตาอย่างน่าสงสารแต่สำหรับอึนซนที่เห็นเธอมาตั้งแต่เด็กรู้ดีว่าน้ำตานั้นที่ไหลออกมาคือความแสแสร้งทั้งสิ้น
“ปล่อยฉันนะ”
อึนซนหันมากลับมามองเจ้าของมือปริศนานั้นก่อนจะตากว้างเมื่อคนที่เป็นเจ้าของมือปริศนาที่รั้งมือเธอไว้คือจิน เพื่อนร่วมห้องเรียนผู้มีโลกส่วนตัวสูง
เขามองเธอด้วยใบหน้านิ่งสลับกับจียอนก่อนที่เขาจะลากเธอออกมาจากตรงนั้น เธอไม่รู้หรอกว่าจินเป็นใครในโรงเรียนนี้แต่ที่แน่ๆ เขาต้องไม่ใช่แค่เด็กห้องสุดท้ายแน่ ทั้งกลุ่มเลยก็ว่าได้
ความคิดเห็น