คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : +++INTRO
บทนำ
คฤหาสน์หลังใหญ่และพื้นที่รอบบ้านที่ถูกแต่งให้น่าอยู่ สาวใช้ และพ่อบ้านรวมแล้วเกือบร้อยในบ้านหลังนี้ที่ทำงานอย่างขยันเพื่อแลกกับที่อยู่และเงินเดือน บ้านที่แสนอบอุ่นแม้จะขาดคุณผู้หญิงของบ้านก็ตาม แต่คุณผู้ชายที่เป็นเจ้าของบ้านและเป็นพ่อที่ถูกยกให้เป็นพ่อที่เหล่าลูกทั้งหลายต่างอยากได้ เสียงหัวเราะและพูดคุยอย่างมีความสุขมีอยู่ให้ได้ยินทุกวัน เพียงแต่เสียงหัวเราะนั้นมาจากพ่อและลูกทั้งสองที่เป็น..ลูกภรรยาหลวง
เด็กหญิงอีกคนคอยมองภาพนั้นอย่างน้อยใจและเสียใจ เพียงเพราะเธอเป็น...ลูกเมียน้อย เพราะพ่อกับแม่ของเธออย่ากันทำให้เธอต้องแบกรับความทุกข์นี้ตามลำพัง แม่พาพี่สาวฝาแฝดของเธอไปด้วยแต่ไม่อาจพาเธอไปด้วยได้เพราะพ่อรั้งเธอเอาไว้ เธอเฝ้าถามว่าทำไมเขาทำกับเธอแบบนี้? ไม่รักเธอแล้วอะไรทำไมไม่ให้เธอไปกับแม่? แต่มันไม่เคยได้คำตอบเลย
ทุกครั้งที่มีแขกมาเยี่ยมบ้านหรือต้องออกงานพร้อมกับครอบครัว เธอคือคนที่ถูกลืม ถูกทิ้งให้อยู่บ้านตามลำพัง พ่อปกปิดเธอจากสังคม ไม่ให้ใครรับรู้ว่าเขามีลูกอีกคน เช่นเดียวกับพี่สาวทั้งสองที่เกลียดเธอและกลั่นแกล้งเธอ พวกเขาทำกับเธอราวกับเธอไม่มีหัวใจและไร้ความรู้สึก เธอเหมือนผู้อาศัยที่สงสารและเก็บไว้เลี้ยง ภาพครอบครัวรูปใหญ่ที่ติดไว้ไม่มีเธออยู่ในนั้น ภาพที่มีเธอก็ถ่ายไว้เมื่อนานมาแล้ว ภาพที่เธอยืนอยู่ด้านหลังสุด..จนแทบไม่ติดอยู่ในภาพเลยก็ว่าได้ เธอมีภาพนั้นอยู่แค่คนเดียว
แต่ตอนนี้เธอโตพอเกินที่จะคิดน้อยใจเรื่องเหล่านั้นแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องให้พวกเขามารักหรือมาสนใจอีกแล้ว ชีวิตนี้เป็นของเธอ เธอจะทำอะไรก็ได้
“พรุ่งนี้เตรียมไปโรงเรียนใหม่ได้เลย”
ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เธอต้องย้ายโรงเรียนใหม่เพราะมีเรื่องกับพวกรุ่นพี่จนเหล่าอาจารย์ต่างเอือมระอาและให้เธอลาออก เธอเป็นแบบนี้เสมอตั้งแต่เข้าเรียนมัธยม โรงเรียนใหม่ที่ว่าคือโรงเรียนเดียวกับที่พี่สาวทั้งสองของเธอเรียนอยู่ ที่ต้องทำแบบนี้ก็เพื่อป้องกันเธอไม่ให้ก่อเรื่อง
“คะ”
“คงไปเองได้”
ไม่จำเป็นต้องถาม เพราะที่ผ่านมาเธอไปเองตลอดไม่ก็มีพ่อบ้านที่พานั่งรถเมล์ไปส่งจนถึงโรงเรียน เพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีเธอเป็นลูก
“สบายมากคะ”
“ถ้าพรุ่งนี้ไปถึงก็ไปพบอาจารย์อาจารย์ชินซะล่ะ”
“คะ”
เธอเดินออกมาจากห้องหลังจากที่หมดเรื่องคุย เธอพยายามไม่คิดแล้วแต่ก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจที่เขาไม่เคยรักเธอเลย กลับอายที่มีเธอเป็นลูก
โทรศัพท์เครื่องสวยถูกล้วงออกมาจากกระเป๋าก่อนที่เธอจะพิมพ์ข้อความบางอย่างหาใครบางคนที่เธอมักทำประจำเมื่อรู้สึกแย่ และคำตอบที่ได้มาก็ทำให้เธอดีขึ้นเสมอ
“ขอบคุณนะ”
เธอเอ่ยขอบคุณคนๆ นั้นที่ส่งข้อความกลับมาหาเธอ ข้อความที่ทำให้เธอยิ้มได้อีกครั้ง
มาแล้วนะนิยายเรื่องใหม่
หวังว่าจะมีคนเม้นติชมเยอะๆ นะ
ความคิดเห็น