คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : +++++8
CHAPER 8
เ้าวันใหม่ที่แสนสใสและบรรยาาศี โบมีออาบ้านแ่เ้าเพื่อพึ่พาไปมหาลัยับานยอลเ่นเย แม้เาะออปาไล่เธอแ่สุท้าย็ยอมให้ไป้วยอยู่ีและอนนี้อฮยอน็ำลัะไปเรียนึ่เป็นวันแรอเธอ
รถันหรูับไปถนนเพื่อมุ่หน้าสู่มหาวิทยาลัย XX ทันทีที่รถอเธอับเ้ามาสายาอนัศึษา็่ามอมาราวับเป็นเรื่อแปล เมื่อเธอ้าวลารถสายาเหล่านั้น็มอมาที่เธอมาว่าเิม นั่นเพราะใบหน้าทีู่สวยและารแ่ัวทีู่ีทำให้หลายๆ นแทบไม่เื่อว่าเธอือพี่สาวแท้ๆ อยูน โบมี อฮยอนเินรมาที่ึอะแพทย์ึ่ั้นสามอึ 7 ั้นแห่นี้เป็นั้นอนัศึษาสัวแพทย์ ใ่ ..เธอเรียนสัวแพทย์
สายาเพื่อนร่วมั้นทั้หลาย่าับ้อมาที่เธอไม้เว้นแม้แ่นัศึษาแพทย์นอื่นๆ ที่มอมาที่เธอทั้อิาและื่นมึ่เธอ็ไม่ไ้สนใมานั
“สวัสี เท่าทีู่รู้ัันันหมแล้วนะ” ทุนพยัหน้าทำให้เธอไม่้อแนะนำัว เธอนั่ลที่ะิหน้า่าเป็นโ๊ะที่ายหนุ่มแว่นหนานหนึ่นั่อยู่ เาหันมาทัทายเธอ้วยท่าทาเินๆ
“สวัสี”
“อืม” เธออบลับสั้นๆ
ายหนุ่มนนั้นูะทำไม่ถูเมื่อมีเธอนั่อยู่้าๆ ทั้เินทั้ลัวสายาพวผู้ายในห้อที่มอมาที่เาราวับะินเลือินเนื้อที่ไ้นั่้าสาวสวยอย่าเธอ และเพราะนิสัยเ็บัวอเาทำให้เาทนสายาเหล่านั้นไม่ไหวน้อเ็บอย้ายโ๊ะหนีแ่ทันทีที่ลุึ้นมือออฮยอน็ว้าแนอเาเอาไว้พร้อมับระาเาให้นั่ลามเิม
เธอมอเา้วยใบหน้านิ่
“ะไปไหน?”
“ผม..ผมะย้ายโ๊ะรับ”
“ทำไม้อย้าย?”
“ผม...เอ่อ...” เาอ้ำอึ้และมอไปที่ทุนที่อนนี้ำลัมอเาอยู่แ่เมื่ออฮยอนหันไปมอพวเา็หันหน้าหนีทันที
“นายื่ออะไร?”
“ผะ..ผมเหรอ?” เาถาม
อฮยอนถอนหายใเฮือให่และ้อเา
“ผมื่อแบฮยอนรับ บยอน แบฮยอน”
“ั้น่อไปนี้เรารู้ัันแล้วและนาย็ือเพื่อนัน ะนั้นไม่้อิย้ายโ๊ะหนี เ้าใ?” แบฮยอนูะยัๆ ที่เธอพูเอเออเอเสร็สรรพ เธอยื่นมือมารหน้าเาเพื่อทำวามรู้ัแ่เพราะเายัอึ้อยู่เธอเลยเป็นฝ่ายไปับมือเาแทน
“เราือเพื่อนัน”
อฮยอนลับไปเล่นโทรศัพท์ัวเออีรั้ แบฮยอนมอนอื่นๆ ที่สีหน้าูไม่พอใ่อนที่เาะ้มหน้าลและ...ยิ้มนเียวเียบๆ
่วพัเที่ย....
เพราะแบฮยอนไม่มีเพื่อนและเธอ็เพิ่มาเรียนวันแรเธอเลยลาแบฮยอนไปิน้าว้วยโยลาเามานั่ร่วมลุ่มับพวานยอล พวเาทัทายันอย่าสนิทสนม่อนที่อฮยอนะแนะนำแบฮยอนให้ับพวน้อๆ
“นี่เพื่อนพี่บยอน แบฮยอน” พวเ็ๆ ทัทายเาอย่ามีมารยาทเพราะยัไเา็แ่ว่า ส่วนแบฮยอน็ทัทายลับอย่าเรใ านั้นเธอ็แนะนำพวน้อๆ ให้แบฮยอนรู้ั
“ยินีอย่ามาเลยรับ ถ้าพี่มีปัหาอะไรบอผมไ้นะรับ” อูฮยอนพู
“อบุรับ”
“อย่าพูแบบนั้นสิรับ มันูเินๆ น่ะ ไม่้อพูสุภาพับพวผมหรอ” านยอลพูเสริมเมื่อไ้ยินแบฮยอนมีหาเสียเวลาพูับพวเา
“ใ่ ยัไนาย็แ่ว่า”
“ถึพวผมะเป็นหนุ่มฮอ็ไม่ไ้หยิ่นะรับ” อูฮยอนพู่ออย่ามั่นใแ่็ไม่วายถูโรอี๋ใส่ ๐_๐
“ไม่หยิ่แ่ี้เ็”
“นี่เธอ ล้าว่าว่าที่แฟนอเธอแบบนี้ไ้ยัไ”
“ย๊า! นายลอำพูันเหรอ?” โบมีเหวใส่ทันที
“เธอลิสิทธิ์ไว้รึไห้ะ” ลับลายเป็นว่านที่เถียันอนนี้เป็นอูฮยอนับโบมีแทน ส่วนนอื่นๆ ็นั่ินไป้วยหัวเราะพวเาไป้วยเ่นเียวับแบฮยอนทีู่มีวามสุมาว่าเมื่อ่อนที่เามัะไปไหนมาไหนนเียวเพราะไม่มีใรบ
หลัาแยับพวเ็ๆ แล้วทั้สอน็มาที่ห้อสมุเพื่อหา้อมูลเพิ่มเิมึ่แบฮยอนอาสาิวให้อฮยอนเพราะเธอเรียนไม่ทันพวเา หนัสือหลายเล่มถูนำมาวาไว้เ็มโ๊ะพร้อมับสมุโน๊ออฮยอนที่ถูนำึ้นมาที่แบฮยอนำลัิวให้ พวเาใ้เวลาั้แ่บ่ายนถึสี่โมเย็นแบฮยอนึเลิิวให้เพราะมัน่ำแล้ว
“ไว้พรุ่นี้่อยมาิว่อนะ”
“อบในะ วันหยุนี้นายว่าไหม? ันอยาให้นายมาิวให้น่ะ”
“ว่าสิ”
“อบุนะ” อฮยอน่วยแบฮยอนนำหนัสือมาเ็บไว้ที่ั้นเิมและบาเล่มที่เธอยืมลับมาอ่าน
พวเาเินมาที่รถออฮยอนและเธอ็อาสาไปส่เาที่บ้านเพราะแบฮยอนนั่รถเมล์มาเรียนทุวันและมัน่ำแล้วเธอลัวเารอรถนาน
“อบุ แ่ไม่เป็นไร”
“ไม่้อเรใหรอ เพราะันนายเลยลำบา”
“ไม่เป็นไรริๆ ไว้เอันพรุ่นี้”
“อืม ลับีๆ นะ” แล้วแบฮยอน็แยออไป อฮยอนเอาหนัสือที่ยืมมามาเ็บไว้ที่เบาะหลั และะที่เธอำลัะ้าวึ้นรถเสียรี๊อสาวๆ ที่ยัไม่ลับ็ัึ้น เสียมันัอยู่ใล้ๆ เธอทำให้เธอ้อหันมาสนใมัน แ่เมื่อหันมาเธอลับเอับใรบาน
ายหนุ่มร่าสูราวับนายแบบในุสุเท่ ผมสีเียวับเธอ และใบหน้าที่หล่อเหลานั้นไม่แปลที่สาวๆ ะแห่รี๊แ่ที่มันทำให้เธอประสาทเสีย็ือรอยยิ้มเ้าเล่ห์และสายาลวนลามนั้นที่ไม่เยเปลี่ยนนี่แหละ
“Hi Darling” เาเอ่ยพร้อมับส่ยิ้มละลายใมาให้แ่ไม่ไ้ผลับเธอ
“อู๋ อี้ฟาน”
“ุ๊ๆ อย่าพูื่อริสิรับ เรียผมว่าริสเหมือนเิมเถอะ”
อฮยอนถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย เธอ้าวึ้นรถอัวเออย่าไม่สนใแ่ร่าสูเราวา เาเ้ามาึแนอเธอไว้และออแรึนเธอเสียหลัล้มลไปในอ้อมออเา สาวๆ ที่เห็นถึับรี๊เสียัว่าเิม นั่นเพราะทัู้่ทั้สวยและหล่อเหมาะันมา
เธอพยุัวยืนอีรั้พร้อมับผลัเาออ
“นายมาทำอะไรที่นี่?”
“ผม็มา...สมัรเรียนที่นี่ไ”
“ว่าไนะ?”
“อย่าที่ไ้ยินน่ะแหละ ผมไม่มีทาปล่อยใหุ้หนีผมไป่ายๆ หรอ” เายิ้มเ้าเล่ห์ให้เธอที่อนนี้หัวเสียสุๆ เธอมอลับอย่าไม่พอใแู่เหมือนเาะไม่สนใท่าทีอเธอ้วย้ำ และนั่นไม่ทำให้เธอหัวเสียมาพอ
“พี่ริสะ” เสียหวานใสอใรอีนัึ้นเรียวามสนใอนที่เหลือให้หันไปสนใ แ่เมื่อเห็นอฮยอน็แทบะระเบิล ส่วนริส็ไม่สบอารม์เ่นัน
“แฮรยอ..” เธอเินเ้ามาหาริสพร้อมับวแนเาอย่าเป็นเ้าอแ่็ถูเาแะมืออเธออออย่าไม่ไยีนั่นทำให้แฮรยอไม่พอใ
เาหันมาหาอฮยอนและทำเป็นไม่เห็นแฮรยอ
“ะลับบ้านใ่ไหม? เี๋ยวผมไปส่”
“แล้วันล่ะะ” แฮรยอแทรอย่าไร้มารยาท นที่เหลือ่ามอเธออย่าไม่พอใเหมือนับมอสาวนอื่นๆ ที่เ้าใล้ริส(ยเว้นอฮยอน)
“เธอ็ับรถพี่ลับ” ว่าแล้วเา็โยนุแรถอเาให้เธอ
“อบในะ แ่ันลับเอไ้” อฮยอนผลัเาออและรีบึ้นรถัวเอแล้วับออไปทันที
ริสไ้แ่มอรถออฮยอนที่่อยๆ ไลออไป่อยะหันมาทำหน้าุให้แฮรยอที่ำลัยิ้มว้า
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะะ?” เาไม่พูอะไรแ่ระาุแรถออมาามืออเธอแล้วเินมาที่รถทันทีโยมีแฮรยอามมา้วย ...น่ารำาริๆ
ความคิดเห็น