คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : +++++CHAPER 4[100%]
นับแต่นี้ไม่ว่าเธอจะหนีไปไหนเธอก็ไม่มีวันหนีฉันพ้น
ถ้าแค้นฉันนักก็เอาเลย อย่าคิดว่าฉันกลัวนายล่ะ
..............................................
“ผม แอล หรือชื่อจริง คิม มยองซู ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะ”
คิม มยองซู....
เพียงได้ยินชื่อนี้จากปากของชายหนุ่มดวงตากลมโตที่แสนหยิ่งนั้นก็สั่นไหว ความคิดและความรู้สึกของเธอกำลังตีกันให้ยุ่ง ตัวตนที่แท้จริงซึ่งถูกปกปิดไว้ภายใต้ความนิ่ง หยิ่งทะนง และความอวดดีนั้นกำลังถูกเปิดเผยออกมาทีละน้อย นั่นเพราะคิม มยองซู ...คือคนที่เธอเคยทำร้ายเขามาก่อน
คิม มยองซูหรือแอลยิ้มกริ่มเมื่อเห็นท่าทีตกใจของเธอและมันยิ่งดีเข้าไปใหญ่เมื่อเธอเริ่มทำตัวไม่ถูก
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่ดีใจที่ได้เจอผมอีกครั้งเหรอ? นางฟ้าของผม” แม้คำพูดจะดูไพเราะหากแต่ความหมายและจุดประสงค์ของผู้ที่สื่อช่างแตกต่าง ...เขากลับมาเพื่อเอาคืนเธอ
ซอฮยอนนั่งนิ่งและพยายามเก็บอาการตัวเองให้เป็นปกติอีกครั้ง แต่มันช่างยากเหลือเกินเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายที่ชื่อคิม มยองซูคนนี้
ทำไมน่ะเหรอ? ...นั่นเพราะมันมีบางอย่างที่มากกว่านั้นที่ยังไม่รู้
“ทำไมฉันต้องดีใจล่ะ? ในเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือคนไร้ค่าที่ฉันสะบัดทิ้ง” น้ำเสียงของเธอยังคงอวดดีเช่นเดิม หากแต่มันไม่ได้ทำให้เขาเชื่ออย่างสนิทใจว่าเธอคิดแบบนั้น เพราะท่าทีของเธอและน้ำเสียงที่สั่นทำให้เขามั่นใจว่าเธอคงตกใจไม่น้อยที่ได้เจอเขาอีกครั้ง ...ผู้ชายที่ไร้ค่าในสายตานางฟ้าอย่างเธอ!
“แน่ใจเหรอ?” ใบหน้าของเขาเลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอจนแทบจะติดกันอยู่แล้ว รอยยิ้มของเขาที่ปรากฏมันช่างเดายากเหลือเกินว่าเขาคิดอะไรอยู่
“เอาเป็นว่าผมจะเชื่อแล้วกันนะ” เขาถอยกลับมานั่งตามเดิม
ซอฮยอนลอบถอนหายใจเบาๆ พลางเหลือบมองเขา ตอนนี้เธอสับสนเหลือเกินว่าเขากลับเข้ามาในชีวิตเธอทำไม แล้วทำไมเธอถึงได้เป็นแบบนี้ทั้งที่พยายามเก็บอาการให้นิ่งแล้ว คำตอบมันไม่ต้องให้เธอรอนาน....
“ที่ผมกลับมาในครั้งนี้เพื่อเป็นการบอกคุณ ครั้งแรกที่เราเจอกันคือการเตือนว่าคุณควรหนีไปให้ไกลจากผม แต่โชคร้ายที่คุณจำผมไม่ได้ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่การเตือน...” เขาหันหน้ามาหาเธออีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มที่บอกเธอว่า...อันตราย
“แต่มันเป็นการจับคุณ ...นับแต่นี้ไม่ว่าเธอจะหนีไปไหนเธอก็ไม่มีวันหนีฉันพ้น” น้ำเสียงและแววตาของเขาเปลี่ยนไป มันเป็นดั่งแววตาของสัตว์ร้ายที่กำลังจะกระโจนใส่เหยื่อตรงหน้าที่ไม่ว่าจะมองหาทางหนีทางไหนก็ไม่มีโอกาสรอดได้เลย
...นี่สินะ คือเหตุผล...
ซอฮยอนมองตอบกลับเขาอย่างไม่กลัว แววตาของเธอแข็งกร้าวและนิ่งเฉยอย่างที่เคยเป็น แม้ว่าตอนนี้หัวใจของเธอกำลังหวาดกลัวเขาอยู่ก็ตาม
“เหรอ? ถ้าแค้นฉันนักก็เอาเลย อย่าคิดว่าฉันกลัวนายล่ะ เพราะยังไงฉันก็เคยทำให้นายหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้น และไม่ยากหากฉันจะทำให้นายเป็นแบบนั้นอีกครั้ง” เธอยกยิ้มอย่างเหนือกว่าหากแต่เขาก็ไม่ยอมเธอง่ายๆ เช่นกัน
“แต่ครั้งนี้มันไม่ง่ายหรอกนะ เพราะฉันต่างหากที่จะทำให้เธอเป็นแบบนั้น”
ทั้งสองสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ในตอนนี้เธอไม่อาจมองออกได้เลยว่าเขาคิดอย่างไรและรู้สึกแบบไหน และเธอก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่าเขาจะรู้รึเปล่าว่าตอนนี้ ...เธอกำลังกลัวเขา
ซอฮยอนทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ในหัวของเธอความคิดมันกำลังตีกันจนแทบระเบิด ความรู้สึกมากมายก่อตัวขึ้นช้าๆ รวมถึงความรู้สึกเก่าๆ เมื่อเครั้งเธอยังคงเป็นนางฟ้าของโรงเรียนและเป็นนางฟ้า ...ในใจของเขา
“จำไว้ ไม่ว่าเธอจะพยายามหนีหน้าฉันแค่ไหนเธอไม่มีวันหนีพ้น เพราะนับจากนี้ฉันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอที่ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ไปที่ไหนฉันก็จะอยู่ที่นั่นด้วย”
คำพูดของเขาตอนที่มาส่งเธอที่คอนโดยังคงดังก้องให้ได้ยินอย่างแจ่มชัด น้ำเสียงและแววตาของเขามันกำลังทำให้เธอเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดคือเรื่องจริงทุกประการ
...เวรกรรมมีจริงสินะ...
และช่างโชคดีที่ตอนนี้วีถูกเรียกให้กลับไปที่บ้านไม่อย่างนั้นเธอคงตกเป็นผู้ต้องสงสัยให้เขาต้องสอบประวัติยาวจนไม่ได้นอน ดีไม่ดีเธออาจต้องคิดหนักกว่าเดิมก็ได้ เพราะวีคงไม่ปล่อยให้เธอถูกกระทำแบบนี้แน่นอน
คฤหาสน์แอล.....
นานแค่ไหนที่เขาไม่ได้นอนหลับอย่างเต็มตาและฝันดีเช่นนี้ คงเป็นตั้งแต่วันที่ครอบครัวเขาถูกโกงล่ะมัง ไม่สิ ตั้งแต่วันที่เขาถูกย่ำยีหัวใจจนไม่เหลือมากกว่า
แอลลืมตากว้างอย่างไม่อาจข่มตาหลับได้ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาเมื่อนึกถึงหญิงสาวที่เขารอ และเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียวที่เขานึกถึงมาตลอด นับจากนี้เขาจะได้เจอเธอทุกวัน ได้ใกล้ชิดเธออย่างที่เคยหวัง แม้ว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาจากเธออาจเป็นสิ่งตรงข้ามก็ตาม
หลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยลืมเธอเลยแม้สักครั้ง ในความคิด สายตา และหัวใจของเขาไม่เคยมีหญิงสาวคนอื่นเลยนอกจากเธอคนเดียว แม้แต่หญิงสาวอีกคนที่ถูกเรียกว่า คู่หมั้น ของเขา เธอคนนั้นก็ไม่อาจดึงเขาให้หลุดจากพันธนาการนั้นได้
ก็อกๆ...
เสียงเคาะประตูทำให้เขาละออกมาจากความคิดตัวเองแล้วกลับเข้าสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง
“นายท่านครับ คุณหนูจีวอนมาหาครับ”
เพียงแค่ได้ยินชื่อของแขกที่มาหาเขาก็แทบจะหัวเสีย ...นี่มันดึกแล้วเธอยังดั้นด้นมาหาเขาอีกเหรอเนี่ย...
“บอกเธอให้กลับไปซะ ฉันง่วง” เขาตอบด้วยเสียงหน่ายๆ ก่อนจะได้ยินเสียงรองเท้าของพ่อบ้านหายออกไป
แอลกลับเข้าสู่ความคิดของเขาอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าของซอฮยอนที่ลอยวนเวียนไปมาทำให้เขาอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ มันไม่ใช่แค่รอยยิ้มของความสุข แต่มันเป็นรอยยิ้มบางอย่างที่เดายากเหลือเกินว่าเขามีจุดประสงค์อื่นที่มากกว่านั้น แต่แล้วความคิดของเขาก็หยุดลงอีกครั้งเมื่อมีเสียงโวยวายมาจากหน้าห้องของเขา
“หลีกไป!” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อถูกขัดขวาง ในขณะที่เสียงของสาวใช้และพ่อบ้านดังแทรกให้เธอกลับไปเพราะเจ้านายของบ้านไม่ว่างรับแขก
“ไม่ได้ยินไง ฉันบอกให้หลีก!” เสียงของเธอยังคงดังโวยวายอยู่อย่างนั้นทำให้เขาอารมณ์เสียไม่น้อยและต้องลุกออกมาจัดการกับเธอเอง
ทันทีที่ประตูเปิดออก....
“แอล...” หญิงสาวเจ้าของเสียงคนนั้นโผเข้ามากอดเขาไว้แน่นอย่างไม่อายสายตาเหล่าสาวใช้และพ่อบ้านทั้งหลาย
“แอลดูพวกนี้สิ มันไล่ฉันไม่ให้มาพบคุณ” เธอฟ้องใหญ่ทำให้บรรดาสาวใช้และพ่อบ้านต่างก้มหน้าเงียบ แอลถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะดึงเธอออกจากเขา เธอมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจในขณะที่เขากลับทำหน้านิ่งเช่นปกติ
“พวกเขาแค่ทำตามคำสั่งฉัน”
“คุณให้พวกเขาไล่ฉันเหรอ” เธอขึ้นเสียงใส่แอลที่ยังคงนิ่งเหมือนเดิม
“ผมไม่ได้ไล่ ผมแค่ให้พวกเขาบอกคุณว่าให้คุณกลับไปเพราะมันดึกแล้ว”
“แปลง่ายๆ ก็คือไล่” เธอเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ...ทำไมเธอถึงได้เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้นะ แอลมองเธออีกครั้งด้วยความนิ่งเฉย
“มันดึกแล้วนะ เธอไม่คิดว่าตอนนี้ฉันกำลังหลับอยู่บ้างเหรอ?”
“ไม่จำเป็น สำหรับฉันไม่ว่าตอนไหนคุณก็ต้องว่าง”
แอลถอนหายใจหนักๆ อย่างพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองที่ตอนนี้กำลังพุ่งสูงเพราะเธอคนนี้ที่เข้ามารบกวนเวลาของเขา
“กลับไปได้แล้ว”
“ไม่ ฉันบอกแล้วไงว่าสำหรับฉันคุณต้องว่าง”
“กลับไปได้แล้ว อย่าทำให้ฉันโกรธ”
เธอมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจแต่สุดท้ายก็ต้องเดินปึงปังกลับไปอย่างไม่เต็มใจอย่างเช่นทุกครั้ง ส่วนแอลก็กลับเข้าห้องตัวเองพร้อมกับล็อกประตูแน่นอย่างไม่ต้องการให้ใครมารบกวนเวลาของเขาอีกแล้ว
...เธอจะทำให้ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ คิม จีวอน...
ความคิดเห็น