คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : +++++1
“ว่าไงนะคะ!”
เสียงดังก้องไปทั้งคฤหาสน์หลังใหญ่เมื่อลูกสาวคนโตแหกปากลั่นเมื่อผู้เป็นพ่อบอกข่าวเรื่องการแต่งงานของเธอกับลูกชายลูกน้องคนสนิทของตัวเอง
คิม แทยอน ลูกสาวคนโตของตระกูลคิม หญิงสาวร่างเล็กที่มีผิวขาวผ่องและใบหน้าที่สวยราวนางฟ้า หากแต่นิสัยของเธอกลับช่างแตกต่าง อารมณ์ร้ายและเอาแต่ใจ เธอมองพ่อของตัวเองที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาในขณะที่เธอกำลังโกรธ
“หนูไม่ยอม ยังไงหนูก็ไม่แต่ง”
“ต้องแต่ง เพราะพ่อเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว”
พ่อของเธอเป็นแบบนี้เสมอ เตรียมทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อยค่อยมาบอกทุกคนว่าต้องทำอะไร ชนิดที่ว่าไม่ให้เตรียมตัวเตรียมใจเลยก็ว่าได้
“หนูไม่แต่ง ยังไงหนูก็ไม่ยอมแต่งกับลูกชายของลูกน้องพ่อแน่ พ่อคะ เขาแตกต่าง กับเรานะ หนูไม่แต่งกับคนที่อยู่ต่ำกว่าแน่นอน”
แทยอนพยายามหว่านล้อมแต่ก็รู้ว่าคงไม่ได้ผล ว่าที่สามีของเธอคือลูกชายคนเดียวของลูกน้องคนสนิทของพ่อเธอที่ทำงานกับพ่อเธอตั้งแต่พ่อเธอยังไม่มีอะไรเหมือนทุกวันนี้ แต่เพราะนิสัยของเธอจึงหาข้ออ้างไปเรื่อยต่อให้คนๆ นั้นมีฐานะเท่าเทียมกันหรือสูงกว่าเธอก็หาข้ออ้างได้เสมอ
พ่อถอนหายใจแล้วมองลูกสาวคนโตอีกครั้ง
“พ่อเลือกแล้ว ยังไงก็ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน”
“พ่อคะ!”
พ่อเดินออกไปหลังจากที่พูดจบเพราะถ้าอยู่นานเขาคงมีปัญหาทางการได้ยินจากเสียงโวยวายของลูกสาวตัวเองเหมือนกับที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้แน่นอน
แทยอนร้องลั่นพร้อมกับตะโกนต่างๆ นานาเรื่องการแต่งงาน
แทยอนนั่งนิ่งอยู่ตรงหน้ากระจก เธอกำลังแต่งตัวเพื่อออกไปเที่ยวระบายความเครียดเรื่องการแต่งงาน มือบางที่คุ้นเคยกอดเธอจากทางด้านหลังพร้อมกับจูบหนักๆ ที่แก้มของเธอ
“อะไรกันซอลลี่”
คิม ซอลลี่ ลูกสาวคนเล็กของตระกูลคิม น้องสาวคนเดียวของแทยอนที่เธอทั้งรักทั้งหวงเพราะน้องสาวของเธอใสซื่อและน่ารัก
“พี่กำลังจะแต่งงาน”
แทยอนหน้าเสียแต่ก็เปลี่ยนมาเป็นมายิ้มเหมือนเดิม ซอลลี่กำลังยิ้มกว้างให้พี่สาวเพราะเธอคิดว่าการแต่งงานครั้งนี้แทยอนเต็มใจไม่ใช่การถูกบังคับ
ซอลลี่ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ แทยอนที่หน้ากระจกและมองพี่สาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใสเหมือนทุกวัน
“พ่อบอกเหรอ?”
“ใช่คะ พ่อบอกว่าเร็วๆ นี้ คนๆ นั้นเป็นใครเหรอคะ?”
ซอลลี่ถามตาแป๋วจนแทยอนอดที่จะหยิกแก้มนั้นเล่นไม่ได้ เธอเก็บอุปกรณ์แต่งหน้าลงหลังจากที่แต่งเสร็จก่อนจะหันหน้ามาหาน้องสาวของเธอที่กำลังรอคำตอบอยู่
“ไว้วันนั้นก็จะรู้เอง ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน”
แทยอนลุกออกมาแล้วหยิบเอากระเป๋าเพื่อออกไปข้างนอกแต่เมื่อหันมากลับเจอซอลลี่นั่งหน้ามุ้ยอยู่ทำให้เธอต้องกลับมาหาน้องสาวอีกครั้ง
“บอกไม่ได้เหรอ?”
“ไม่บอก ไปนอนได้แล้วนี่มันก็ดึกแล้วนะ”
“ก็ได้คะ”
ซอลลี่หอมหนักๆ ที่แก้มของแทยอนก่อนที่เธอจะกลับห้องตัวเองไป ส่วนแทยอนก็ลงมาข้างล่างแล้วตรงมายังรถคันหรูของตัวเอง
ผับหรูของเพื่อนสนิทคือที่ๆ แทยอนมักแวะมาประจำหรือพูดง่ายๆ คือแทบทุกวัน เพราะผับแห่งนี้เป็นผับหรูและของต่างๆ ก็ล้วนมีราคาสูงทำให้ผู้มาใช้บริการส่วนใหญ่เป็นคนกระเป๋าหนักทั้งสิ้น และมันก็ดีตรงที่..ไม่มีพวกชั้นต่ำที่ทำตัวน่าเกลียดและลุ่มล่าม
“ทางนี้เจ๊”
คิม จงอิน หรือ ไค ชายหนุ่มรุ่นน้องหน้าตาหล่อคมเข้มเจ้าของผับแห่งนี้และอีกหลายแห่งในเมืองนี้กวักมือเรียกเธอให้มาร่วมโต๊ะ
แทยอนนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกับไคที่ตอนนี้ถูกประกบด้วยสองสาวหน้าตาลูกครึ่งที่สวย เอ็กซ์ เซ็กซี่ เธอกับไครู้จักกันสมัยเรียนถึงเขาจะเป็นรุ่นน้องแต่ก็ไม่รู้ทำไมว่าคนที่เรื่องเยอะอย่างทั้งคู่จะเป็นเพื่อนกันได้มานานขนาดนี้
“เป็นอะไรมาอีกล่ะ?”
ไคถามเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่น่าคบเอาเสียเลยของแทยอน เธอกระดกเหล้าเข้าปากอย่างเครียดๆ เมื่อนึกถึงเรื่องแต่งงาน
“ฉันจะแต่งงาน”
“แต่งงาน!”
ไคพูดเสียงดังอย่างตกใจ เธอไม่ตอบแต่พยักหน้าให้เขาแทนก่อนที่ไคจะหัวเราะออกมาราวกับเรื่องที่เธอบอกเป็นเรื่องตลก ไม่แค่นั้นสองสาวข้างๆ ก็หัวเราะเบาๆ ตามไคด้วย
“เจ๊นี่นะจะแต่งงาน ไม่มีทางนอกจากถูกบังคับ”
“นายพูดถูกเลย”
“จริงเหรอ? เจ๊ถูกบังคับ”
แทยอนพยักหน้าแทนคำตอบอีกครั้งพร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปากไม่หยุดจนไคต้องร้องห้ามเพราะกลัวเธอเมาซะก่อน
ไคไล่สองสาวนั้นให้ออกไปจนตอนนี้เหลือเพียงเขากับแทยอน เขามองเธอด้วยใบหน้าเครียดเหมือนกับเธอในตอนนี้
“แล้วเจ๊จะเอาไง?”
“ก็ต้องแต่ง ไม่มีทางเลือก”
“ผมล่ะอยากเจอว่าที่สามีของเจ๊จริงๆ ว่าจะเป็นยังไง?”
“ก็ไปงานแต่งสิแล้วจะรู้”
เธอตอบแบบขอไปทีเพราะไม่อยากพูดเรื่องนี้อีกแล้ว ไครู้สถานการณ์เลยชวนเธอเปลี่ยนเรื่องคุย ทำให้บรรยากาศดีขึ้น
พวกเขายังคงอยู่ที่นี่กันจนถึงเวลาปิดร้าน ไคที่เห็นสภาพของแทยอนก็รีบบอกเธอทันที
“ผมว่าเจ๊ขึ้นไปนอนข้างบนเถอะ สภาพนี้คงกลับไม่ไหว”
“ขอบใจ นายเองก็อย่าให้มากนักล่ะ”
ไคคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขารู้ดีเหมือนกับแทยอนที่รู้จักนิสัยของเขา
“ไม่ต้องห่วงวันนี้ผมพัก”
“หึ!”
แทยอนเดินโซเซขึ้นมายังชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องทำงานและมีห้องนอนของไคอยู่ในนั้นด้วย ไคมองเธอเดินบันไดขึ้นมาอย่างเป็นห่วง เขามองเธอจนแน่ใจว่าเธอมาถึงห้องอย่างปลอดภัยเขาจึงกลับออกไปจากร้านเพื่อไปโรงแรมซึ่งจะเป็นที่พักของเขาในคืนนี้
บ้านเช่าหลังเล็กที่อยู่ในซอยเปลี่ยวนอกตัวเมืองคือที่อยู่เพียงแห่งเดียวของหญิงสาวใบหน้าสวยอย่าง ซอ จูฮยอน เพราะมีราคาเช่าที่ถูกทำให้เธอเลือกอยู่ที่นี่แม้ว่าจะอันตรายแต่ไม่มีทางเลือก แค่เงินที่เธอได้รับจากการทำงานในแต่ละวันก็ไม่พอจะกินแล้ว ไหนยังต้องแบ่งเงินมาใช้หนี้ที่พี่ชายของเธอเป็นคนก่อก่อนที่เขาจะหนีไปอีก แค่นี้ก็ดีที่สุดแล้ว
ซอฮยอนเดินกลับมาที่บ้านอย่างระมัดระวังเพราะนี่ก็ดึกมากแล้วและซอยทางเข้าบ้านก็เป็นซอยเปลี่ยวทำให้ต้องระวังมากเป็นพิเศษ เธอคอยเหลียวมองด้านหลังอยู่ตลอดเวลาเมื่อรู้สึกว่ามีใครกำลังตามมา ความรู้สึกนั้นยังคงอยู่ทำให้เธอเริ่มกลัวแล้วออกวิ่งอย่างไม่ต้องคิด
เสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมาด้านหลังทำให้เธอไม่กล้าหันไปมองและเร่งฝีเท้ามากขึ้นจนเสียงนั้นดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พร้อมกับมือหน้าที่ประกบเข้าที่ไหล่เธอ
“กรี๊ด!”
เธอกรี๊ดลั่นและหลับตาปี๋เมื่อมือนั้นแตะร่างกายของเธอ เสียงหัวเราะถูกใจที่ดังขึ้นทำให้เธอรวบรวมความกล้าแล้วลืมตาขึ้นมองอีกครั้งอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่เมื่อลืมตาขึ้นคนที่เป็นเจ้าของมือนั้นกลับกำลังหัวเราะเธออยู่
“คุณเซฮุน!”
โอ เซฮุน ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาและเป็นคนที่แสนใจดี เขาคือคนที่คอยช่วยเธอเสมอมาแม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ เขาโผล่เข้ามาในชีวิตของเธอในวันที่เธอมืดมนและสูญเสียทุกอย่างเพราะพี่ชายตัวเองทั้งที่ไม่รู้จักกัน แม้ตอนนั้นเธอเองไม่อาจไว้ใจแต่หลายปีที่ผ่านมาเขาก็ทำให้เธอเชื่อใจเขาได้
เซฮุนยิ้มให้ซอฮยอนเมื่อเห็นหน้าตาที่ตื่นตระหนกของเธอ
“คุณเล่นอะไรเนี่ยฉันตกใจหมดเลย”
“ขอโทษที บังเอิญเห็นเธอกลับดึกเลยเป็นห่วง ฉันก็เลยตามมา”
ซอฮยอนถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาไม่ใช่คนร้ายอย่างที่เธอคิด
“ไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
เซฮุนเดินมาส่งซอฮยอนจนถึงบ้านเช่าของเธอและรอจนกว่าเธอจะเข้าบ้านและล็อกประตูเขาจึงกลับออกไป
ซอฮยอนถอดรองเท้าลงที่พื้นที่เล็กหน้าประตูบ้านของเธอ บ้านที่เล็กสมกับราคาเช่าทำให้ค่อยข้างๆ ลำบากเพราะพื้นที่ที่มีน้อย เธอเปิดไฟจนสว่างวาบไปทั่วห้องเช่าเล็กๆ ที่ถูกแต่งอย่างเป็นระเบียบห้องนี้ แต่เมื่อเธอมองเข้ามาด้านในเธอกลับต้องเบิกตากว้างกับผู้มาเยือนที่เข้ามาในห้องของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“คุณ...”
ผู้มาเยือนแสยะยิ้มแล้วหันหน้ามาหาเธอที่กำลังตกใจ
ซอฮยอนมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไร้ซึ่งคำพูด เขาคือคนที่เธอไม่อยากเห็นและได้ยินเสียงที่สุดโดยเฉพาะรอยยิ้มร้ายกาจนั้น ..เจ้าหนี้ของเธอ
“ถึงเวลาใช้หนี้แล้ว”
สิ้นคำชายชุดดำที่มากับเขาก็พุ่งเข้ามาหาเธอพร้อมกับผ้าสีขาวที่ถูกนำมาปิดปากปิดจมูกเธอ กลิ่นฉุนจากผ้านั้นเธอสูดเข้าปอดเต็มๆ ก่อนที่เปลือกตาของเธอจะเริ่มหนักอึ้ง ดวงตาเริ่มพร่าเลือน ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนที่สติจะดับวูบลงคือชายหนุ่มที่เป็นเจ้าหนี้ของเธอกำลังแสยะยิ้มให้กับเธอ ..รอยยิ้มที่ทำให้เธอกลัวจับใจ
ความคิดเห็น