คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SECRET LOVE 2
โรงเรียน XXX โรงเรียนเอกชนชื่อดังที่เต็มไปด้วยเหล่าคุณหนูไฮโซ ลูกคนมีเงินกระเป๋าหนักทั้งหลาย ส่วนสภาพของโรงเรียนอย่าให้พูดถึง..หรู เว่อร์อลังการแบบสุดๆ ทั้งตัวตึกที่ถูกสร้างแบบปราสาทในอังกฤษ ต้นไม้ราคาที่ปลูกข้างทาง ลานน้ำพุสวยๆ หน้าโรงเรียนที่ถูกจัดเป็นสวนอีก
นี่เป็นโรงเรียนที่โอลิเวียจะต้องมาเรียนเพราะเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของเมืองและเป็นโรงเรียนเดียวกับโจเซฟพี่ชายคนใหม่ของเธอทำให้เธอไม่มีทางเลือก วันนี้เป็นวันแรกของเธอกับโรงเรียนใหม่ทำให้พ่อเป็นคนมาส่งทั้งสองด้วยตัวเอง ระหว่างทางที่เดินทางมาในรถเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของพ่อลูกที่มีความสุข ส่วนเธอ..ได้แต่นั่งเงียบ
..จำไว้นะ ถ้ามาอยู่กับฉันอย่าทำตัวมีปัญหา ถ้าฉันไม่ถามก็ไม่ต้องพูด..
ต่อให้ไม่บอกเธอก็ไม่พูดอยู่แล้วเพราะเธอไม่มีอะไรจะพูด
รถของพวกเธอแล่นเข้ามาจอดที่หน้าตึกเรียนซึ่งตอนนี้นักเรียนต่างเริ่มทยอยกันมาแล้ว โอลิเวียก้าวลงจากรถทันทีที่คนขับรถเปิดประตูให้ตามด้วยโจเซฟที่ยิ้มลาพ่อของพวกเขา ผู้เป็นพ่อยิ้มให้โจเซฟก่อนที่ใบหน้านั้นจะนิ่งเฉยเมื่อหันมาหาเธอ
“อย่าลืมที่ฉันบอกล่ะ”
“คะ”
“เดินทางดีๆ นะครับพ่อ ตอนเย็นผมจะพาน้องกลับเองครับ”
“ตั้งใจเรียนนะลูก”
“ครับพ่อ”
สองพ่อลูกยิ้มให้กันก่อนที่รถของพ่อจะขับออกไป โอลิเวียนึกน้อยใจทุกครั้งที่เห็นปฏิกิริยาของพ่อที่มีต่อเธอ เขาทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระที่พ่อของเธออยากสะบัดทิ้งแต่ก็ทำไม่ได้ผิดกับโจเซฟที่พ่อรักและเอาใส่ใจมากว่าเธอที่เป็นลูกแท้ๆ
โจเซฟถือวิสาสะจับมือเธอและลากเธอไปกับเขาอีกครั้งแต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะเธอรู้ตัวดีว่าเธอต้องอาศัยเขา
“ที่นี่มีธรรมเนียมนะ เด็กใหม่จะถูกแกล้งจากคนที่อยู่มาก่อนซึ่งก็หมายถึงคนทั้งโรงเรียน”
เขาพูดอธิบายด้วยน้ำเสียงร่าเริงขณะที่พาเธอเดินขึ้นมาบนตึก ระหว่างทางที่เดินผ่านเหล่านักเรียน พวกนั้นมองมายังเขากับเธอด้วยใบหน้าที่อารมณ์หลากหลาย บ้างก็กลัว บ้างก็มองอย่างกับจะกินเธอเข้าไปทั้งตัว
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ เธอเป็นน้องพี่จะไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอแน่”
โอลิเวียเหลือบมองโจเซฟที่เอาแต่พูดขณะที่ลากเธอไปกับเขาเรื่อยๆ
..นายเป็นประธานนักเรียนหรือไงทุกคนถึงได้กลัว?..
โจเซฟพาเธอเข้ามาในห้องเรียนห้องหนึ่งที่น่าจะเป็นห้องของเธอและแน่นอนว่าสายตาของนักเรียนที่อยู่ในห้องต่างมองมายังเธอกับเขาด้วยใบหน้าที่ไม่ต่างจากคนเหล่านั้นที่เธอเพิ่งเดินผ่านมา
เขาพาเธอมาที่โต๊ะๆ หนึ่งที่อยู่ติดหน้าต่างซึ่งอยู่แถวที่ 4 ถัดจากหน้ากระดาน
“นี่คือโต๊ะของเธอ พี่สั่งให้จัดไว้ให้เพราะเธอชอบนั่งติดหน้าต่าง”
..รู้มากเกินไปแล้ว..
โอลิเวียมองโจเซฟด้วยใบหน้านิ่งก่อนที่เธอจะนั่งลงที่โต๊ะนั้นพร้อมกับหยิบหนังสือใต้โต๊ะที่เตรียมไว้ให้เธอออกมา
“พี่มาส่งแล้วนะ ไว้ตอนเที่ยงพี่จะมารับไปทานข้าวด้วย”
“ไม่เป็นไรคะ ฉันไปเอง เจอกันตอนเลิกเรียน”
“เอางั้นก็ได้ พี่ไปล่ะ”
โจเซฟเดินออกไปจากโต๊ะของเธอทันทีแต่ก็ไม่วายที่จะเห็นเขาใช้อำนาจสั่งคนในห้องซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครทำไมทุกคนถึงได้กลัวและเชื่อฟังขนาดนี้
“ฟังนะ ดูแลน้องสาวฉันดีๆ ถ้าใครมารังแกหรือทำให้ร่างกายของน้อง ฉันเป็นแผล..ฉันเอาตายแน่”
โอลิเวียถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นโจเซฟออกไปพ้นแล้ว แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไรสายตาของคนในห้องก็ต่างมองมาที่เธอก่อนที่เธอจะตวัดสายตาที่เรียบนิ่งซ่อนไว้ด้วยความแข็งกระด้างนั้นมองตอบจนพวกนั้นต้องหลบ
สองสาวท่าทางมั่น แต่ที่สำคัญสวยและสายตาที่มองมานั้นเป็นประกายอย่างอธิบาย พวกเธอหยุดลงที่ตรงหน้าของโอลิเวีย
“หวัดดี ฉันจีจี้ และนี่ยูรา”
โอลิเวียไม่ตอบแต่เธอพลิกหนังสือในมือไปมาเพื่อดูรายละเอียดทำให้จีจี้กับยูราที่เข้ามาทักถึงกับชักสีหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าทำอะไร
“มีอะไรถามพวกฉันได้นะ”
“อืม”
สองสาวสะบัดผมแล้วกลับไปนั่งที่ของตัวเองทันที โอลิเวียเหลือบมองสองสาวเล็กเล็กน้อยเพราะเท่าที่เธอดูเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าทั้งสองคนคิดจะตีสนิทเธอเพื่อเข้าหาโจเซฟ แต่ที่เธอยังไม่เข้าใจคือโจเซฟเป็นอะไรในโรงเรียนนี้กันแน่ทำไมทุกคนถึงได้กลัวเขาขนาดนั้น
การเรียนในช่วงเช้าก็เป็นไปด้วยดีโดยการเริ่มต้นก่อนการเรียนโอลิเวียต้องออกไปแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนก่อนจะเริ่มเรียนกันและเธอก็ตั้งใจเรียนและพยายามเรียนตามคนอื่นให้ทัน
ช่วงพักเที่ยงมีหลายคนที่เสนอตัวเข้ามาชวนเธอไปกินข้าวด้วยแต่เธอเลือกที่จะปฏิเสธเพราะดูจากแววตาแล้วคนพวกนั้นไม่ต่างอะไรจากจีจี้และยูราที่หวังตีสนิทเธอเพื่อผลประโยชน์
โรงอาหารของที่นี่แบ่งเป็นสองโซนโดยที่โซนแรกเป็นแบบธรรมดาเหมือนโรงอาหารในโรงเรียนทั่วๆ ไปส่วนโซนที่สองสำหรับพวกที่ติดหรูและแน่นอนว่าพี่ชายคนใหม่ของโอลิเวียก็อาจอยู่ที่โซนนั้น
โอลิเวียซื้ออาหารแบบธรรมดาทั่วไปมากินก่อนจะเริ่มหาโต๊ะนั่งซึ่งไม่มีโต๊ะว่างเลยสักโต๊ะ
“โอลิเวีย มานั่งนี่สิ”
ชายหนุ่มคนหนึ่งกวักมือเรียกเธออย่างสนิทสนมซึ่งเขาก็คือเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกับเธอนั่นแหละ เพราะไม่มีทางเลือกโอลิเวียจึงต้องเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับชายหนุ่มคนนั้นโดยเธอต้องนั่งข้างเขาเพราะไม่มีที่ว่างแล้ว
“เธอคือโอลิเวียเหรอ?”
ชายหนุ่มอีกคนที่น่าจะเป็นเพื่อนกับชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยถามเธอแต่เธอก็ไม่ทันได้ตอบชายหนุ่มคนนั้นก็เอ่ยตอบแทนเธอทันที
“ใช่ นี่แหละเพื่อนฉัน”
ฉันไปเป็นเพื่อนนายตั้งแต่เมื่อไหร่
แววตาของคนในโต๊ะต่างมองชายหนุ่มคนนั้นด้วยแววตาที่อิจฉา ส่วนเจ้าตัวก็ยิ้มอย่างภูมิใจ
“เธอคงจำชื่อฉันไม่ได้สินะ ฉันชื่อยูตะ”
โอลิเวียมองหน้ายูตะเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ก่อนที่เธอจะกินข้าวต่อโดยไม่สนใจว่าเพื่อนร่วมโต๊ะจะถามอะไรเธอบ้างเพราะสุดท้ายแล้วยูตะก็ตอบคำถามเหล่านั้นแทนเธอเสร็จสรรพ
“อิ่มแล้วเหรอ?”
“อืม”
ยูตะเอ่ยถามทันทีที่เห็นเธอลุกจากโต๊ะ
“เดี๋ยวฉันเอาไปเก็บให้”
“ขอบใจ”
โอลิเวียรีบเดินออกมาทันทีก่อนที่เธอจะหายลับสายตาของยูตะไปท่ามกลางกลุ่มนักเรียนที่คับคั่ง เธอมาที่ห้องสมุดเพราะคิดว่าที่นี่เงียบและสงบที่สุดแต่ระหว่างที่เดินมาก็มีสายตาของเหล่านักเรียนจับจ้องเช่นเคยแต่เมื่อมองตอบพวกเขากลับสบตาเธอ
“น่าหมั่นไส้จริงๆ คิดว่าเป็นน้องรุ่นพี่โจเซฟแล้วจะหยิ่งได้รึไง”
“ใช่ ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องของรุ่นพี่นะ จะตบให้หน้าพังเลย”
และอีกหลายๆ ประโยคที่พูดใส่เธอในทางเสียหายเพราะไม่ชอบในท่าทีนิ่งตายด้านของเธอ โอลิเวียรีบเร่งฝีเท้าจนเธอมาถึงห้องสมุดและก็อย่างที่คิดเพราะที่นี่เงียบสนิทไม่มีใครอยู่เลยสักคนนอกจากบรรณารักษ์และใครอีกคนหนึ่งที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ
“สวัสดีจ้ะ”
บรรณารักษ์สาวเอ่ยทักเมื่อเห็นโอลิเวียเดินเข้ามา ซึ่งโอลิเวียก็ยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะเดินเข้ามาข้างใน เธอเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะเดียวกับคนๆ นั้นที่เอาแต่ก้มหน้าอ่านหนังสือจนไม่สังเกตว่ามีเธอมานั่งด้วย
ความคิดเห็น