♛DangerousCafe'♛คาเฟ่อันตรายของยัยแม่มด

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1: ☠ปฏิบัติการลักพาตัว☠

  ฉันช่ือ "วีว่า รีเวียร่า" พ่อมดและแม่มดทุกตนในแดนเวทมนตร์ต่างก็เรียกฉันว่า 'ควีน'
   หากแต่เหล่ามนุษย์กลับเรียกฉันว่า 'ยัยปีศาจ'
   เพียงเพราะฉัน 'น่ากลัว ร้ายกาจ  และ ไม่มีใครต่อกรด้วยได้'

   ในโลกเวทมนตร์ฉันคือแม่มดฝีมือร้ายกาจและแข็งแกร่งท่ีสุด พ่อมดแม่มดทุกตนต่างต้องเกรงกลัวและยอมสยบยามท่ีได้ยินเสียงเรียกขานนามของฉัน ทุกคนยกยอฉันและทำราวกับว่าฉันเป็นของล้ำค่า ...แต่ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้
   พวกเขาเสแสร้งทำตัวดีกับฉันเพื่อต้องการผลประโยชน์ต่างหาก
   ในทางกลับกันยามท่ีฉันได้หนีออกมาหาความแปลกใหม่ให้กับชีวิตเหี่ยวแห้งมาอยู่ในโลกมนุษย์
   ทุกคนมองฉันเป็นตัวประหลาด เป็นยัยปีศาจบ้าง ยัยตัวร้ายบ้าง นั่นเป็นเพราะนิสัยประหลาดๆบวกกับความสามารถพิลึกๆท่ีไม่สามารถซ่อนให้พ้นจากสายตามนุษย์ได้...นอกจากการไม่ใช้เวทมนตร์
   ส่ิงนั้นท่ีทำให้ฉันถูกมองเป็นยัยปีศาจ ก็คือความสามารถอ่านใจได้ยามสัมผัสต้องตัว มันเป็นส่ิงเดียวที่ไม่ใช่เวทมนตร์แต่ติดตัวฉันมาตั้งแต่เกิด เป็นสิ่งเดียวท่ีทำให้มนุษย์รู้สึกแปลกใจในตัวฉัน ความสามารถนี้ทำให้ฉันอยู่เหนือมนุษย์พวกนั้นได้โดยไม่ต้องใช้คาถาหรือมนตร์ใดๆ แต่พวกเขาแค่กลัว ไม่มีความจำเป็นใดท่ีพวกเขาต้องเข้ามาทำตัวเสแสร้งกับฉันเพ่ือผลประโยชน์ใดๆทั้งสิ้น พวกเขา...เข้าหาฉันด้วยความรู้สึกท่ีแท้จริง ต่างกับโลกท่ีฉันเคยอยู่อย่างสิ้นเชิง

   แกร๊ก แกร๊ก...
   เสียงกดดินสอกดดังข้ึนเบาๆในคาบเรียนชีวะวิทยายามบ่าย ฉันท่ีกำลังเบื่อการเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยกำลังคิดอะไรเล่นเพลินๆอยู่ขณะทุกคนในห้องกำลังจับกลุ่มกันทำโครงงาน ฉันท่ีแทบไม่มีเพื่อนรู้อยู่แล้วว่าตัวเองต้องจับกลุ่มกันอยู่กับเพื่อนที่เป็นเศษเหลือแค่สองคนจึงนั่งอยู่เฉยๆในท่ีของตัวเอง กับกระดาษเปล่าๆบนโต๊ะใบหน่ึง ท่ียังไม่ได้มีรอยขีดเขียนใดๆถูกวาดลงไป...
   ไม่นานมานี้ฉันได้เรียนรู้การอ่านหนังสือนอกเวลาของพวกมนุษย์ที่ถูกเรียกว่า 'การ์ตูน' จนเผลอตัวเผลอใจหลงรักตัวละครสมมติในนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ จนพอมีเวลาว่างทีไร จะต้องเอากระดาษออกมาวาดเป็นรูปของตัวละครท่ีตัวเองชอบทุกทีเรื่อยไป...และคาแรคเตอร์ของพวกเขามักจะคล้ายๆกันคือ 'ป่าเถ่ือน ดิบ โหดร้าย รุนแรง ร้ายกาจ และซาดิสม์' จนฉันนึกว่าตัวเองกลายเป็นแม่มดท่ีเสียสติหรือไม่ก็โรคจิตไปแล้ว ท่ีฉันชอบอะไรท่ีดูมีแต่ความรุนแรง
   แต่มันไม่แปลกหรอก คาแรคเตอร์แต่ละตัวนั้นมีรูปร่างหน้าตาดูดี เข้าขั้น 'มาก' ถึง 'มากท่ีสุด' ในแบบท่ีฉันไม่เคยคิดเลยว่าหากเจอตัวเป็นๆแล้วจะหลงรักหัวปักหัวปำ(?)ขนาดนี้มั้ย
   ฉันชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าตัวเองเป็นแม่มดท่ีใครๆก็เรียกว่าควีน จริงๆน่ะเหรอ? เมื่อก่อนหน้านี้ฉันไม่มีอารมณ์ความรู้สึกอะไรแบบนี้ซะหน่อย ทั้งกิริยาท่าทางท่ีสุขุม ดูน่าเกรงขามเหมือนนางพญาเวลาอยู่ต่อหน้าพวกพ่อมดแม่มด จนกระทั่งฉันหนีออกมาอยู่ท่ีโลกมนุษย์นี่แหละ
   ว่างๆแบบนี้ฉันละนึกอยากลองใช้เวทมนตร์ ทำให้พวกเขามีตัวตนข้ึนมาเพื่อทำอะไรสนุกๆซักหน่อยแล้ว
   'หึ หึ...' ฉันแอบยิ้ม ยกมุมปากข้ึนมาแล้วเร่ิมคิด...
   ฉันใช้เวทมนตร์ได้ และเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ท่ีเก่งกาจท่ีสุดด้วยสินะ
   ...งั้นมันจะไปยากอะไรละ กับการแค่สร้างโลกท่ีไม่มีอยู่จริงให้เป็นจริง และการเข้าไปในโลกการ์ตูนในแบบท่ีมนุษย์ท่ีคลั่งไคล้การ์ตูนอยากทำ...
 ก็ฉันไม่ใช่มนุษย์นี่...
 แต่ฉันไม่ได้จะเข้าไปอยู่ในโลกแบบนั้นอย่างท่ีคิดหรอก...
   ฉันอยากลักพาตัวพวกเขามาทำงานให้ฉันเพื่อแก้เบื่อต่างหาก
   'หึ หึ หึ...' ฉันหัวเราะเบาๆ
   ....งานนี้เขาเสร็จฉันแน่...

ญี่ปุ่น เมืองนามิโมริ
   "โรงเรียนนามิโมริของเราน่าอยู่...ไม่ใหญ่ไม่เล็ก กลางๆแหละดีแล้ว~♬"
   ผมลืมตาข้ึนมาขณะกำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่บนดาดฟ้าโรงเรียนยามบ่าย แต่เสียงโทรศัพท์ท่ีถูกตั้งไว้เป็นเพลงโรงเรียนดังข้ึนปลุกผมข้ึนมาทำให้ผมอยู่ในสภาพงัวเงียได้ท่ี และตอนนี้มันกำลังส่ันครืดๆอยู่ในกระเป๋าเสื้อสูทท่ีผมถอดวางไว้ข้างๆ
   "มีอะไร??"ผมกดรับสายด้วยน้ำเสียงท่ีไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่"นายโทรมาผิดเวลานะ เท็ตสึยะ"
   'ฮัลโหลครับคุณเคียว...ขออภัยที่โทรมาเวลานี้ครับ แต่คือมีธุระสำคัญมากจริงๆท่ีผมต้องบอกคุณเคียวครับ'
   น้ำเสียงของเท็ตสึยะฟังแล้วดูเหมือนกำลังกังวลกับเร่ืองอะไรสักอย่าง และดูท่าจะไม่ค่อยเป็นอะไรท่ีบ่งบอกว่าดีนัก
   "ว่ามา..."
   'คือ...มี  ผะ ...ผู้หญิง...ผ......'
   ซ่า!!!! ซ่า!!!!
   อยู่ดีๆเสียงของเท็ตสึก็ขาดห้วงไป ตามมาด้วยเสียงสัญญานแทรกท่ีทั้งดังทั้งน่ารำคาญ ให้ตายสิ ผมรับไม่ได้เลยต้องวางสายไปทั้งอย่างนั้น เพราะมันน่ารำคาญ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเรื่องสำคัญนั่นคืออะไรก็เถอะ
   แต่ไม่ว่าจะยังไงนั่นก็อาจจะเป็นปัญหา ผมจึงตัดสินใจลุกข้ึนจากพื้น หาวยาวๆครั้งหน่ึง แล้วหยิบสูทท่ีกองอยู่ข้ึนมาใส่ เพื่อจะลงไปเคลียร์เรื่องน่ารำคาญให้จบๆไปซะที...แต่ทว่า
   มีใครบางคนกำลังยืนขวางประตูทางลงดาดฟ้าอยู่ตรงหน้าผม คาดว่าเธอคนนี้คงคิดอยากจะลองดี หรือไม่ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยบุกเข้ามาในเขตหวงห้ามท่ีผมเอาไว้ใช้พักผ่อน แบบนี้ยัยนี่คงต้องโดนดีสักหน่อยแล้วมั้ง?
   "นาย...คือเคียวยะ? ใช่มั้ย"
   ยัยนั่นมองมาท่ีผมแล้วเอ่ยปากถามออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนสงสัย นัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโตเป็นประกายระยิบระยับยามต้องแสงแดดยามเย็นเวลานี้ เช่นเดียวกันกับเส้นผมสีน้ำตาลท่ีเหมือนกับสีตา ยัยนี่มองแล้วดูมีออร่าประหลาดๆยังไงก็ไม่รู้ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนยัยนี่เป็นสัตว์...อะไรสักอย่าง
   "นายนี่หล่อจนฉันลืมหายใจไปเลยนะ ไม่นึกว่าเวทมนตร์ของฉันจะทำแบบนี้ได้จริงๆ"
   ...ยัยนี่เพี้ยน หรือไม่ก็สติฟั่นเฟือนไปแล้วแน่ๆ...
   "เธอเป็นใคร" ผมถาม "ดูเหมือนว่า...เธอจะไม่ใช่คนแถวนี้"
   "อ่าใช่ ตามท่ีนายคิดนั่นแหละ"
   ยัยนั่นยิ้มแล้วหยิบเอาตลับอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า พร้อมกับชูมันข้ึนมาอยู่ตรงหน้าผม ตอนนั้นแหละท่ีมีความรู้สึกอะไรบางอย่างบอกผมว่ายัยน่ีเป็นตัวอันตราย!
   "ดีใจจังนะท่ีนายยังไม่เอาทอนฟาไล่ฟาดฉัน จะได้ไม่ต้องเมื่อย"
   "...ก็กำลังจะเอาออกมาในไม่ช้าน้ีแหละ"
   กริ้ก!!
   แต่ตลับนั่นถูกเปิดให้อ้าออกก่อนท่ีผมจะเอาทอนฟาออกมาเสียด้วยซ้ำ เวลาเดียวกันนั้นมีแสงสว่างวาบออกมาจากตลับนั่น
   "หลับไปสักพักนึงนะ" ยัยนั่นพูดเสียงเบา
   ...หมายความว่ายังไง?!...
   ...ยังไม่ทันจะได้ตอบโต้ หรือเอาทอนฟาออกมาใช้ ชั่วพริบตานั้นผมหลับไป และไม่รู้ว่าในอีกไม่ก่ีชั่วโมงข้างหน้านั้นจะเกิดอะใรข้ึน...กับตัวเอง

THE★FARRY