คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHANGE : CHAPTER 1
Chapter 1
ฉันก้าวเข้าไปในโรงเรียนด้วยความประหม่า ถ้าจะถามว่าประหม่ามากแค่ไหน คำตอบคงอยู่ที่มือของฉันที่กำกระโปรงแน่นจนยับยู่ยี่ไปหมด ทันทีที่ก้าวเข้ามาในโรงเรียน ฉันก็ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนทันที มีหลายคนซุบซิบกันเมื่อเห็นฉัน และอีกหลายคนที่มองฉันอย่างกลัวๆ
ฉันเขียนคิ้วไม่เท่ากันหรือไงหรือว่าทาปากแดงเกิน
“^^;”
ฉันหันไปยิ้มแห้งๆให้กับทุกคนเพื่อผูกมิตร แต่น่าแปลกที่ทุกคนที่ถูกฉันยิ้มให้กลับเบือนหน้าหนีแล้วเดินหายไปจากสายตาของฉันไม่เกินสามวิ ราวกับว่าพวกเขากลัวฉันมากมาย นี่มันอะไรกัน ทำไมทุกคนถึงมีท่าทางแบบนั้นล่ะ
“ไง มาเรียนได้แล้วเหรอ”
ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆก็มีมือมาวางไว้บนไหล่พร้อมกับเสียงนุ่มที่ดังข้างหู ทำให้ต้องรีบหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว
“O_O”
“จะตกใจอะไรขนาดนั้นน่ะ”
“อะ เอ่อ”ฉันอ้าปากพะงาบๆ เหงื่อตกทันทีที่เห็นหน้าของผู้ชายที่เข้ามาทัก หน้าหวานๆ แถมยังใสกว่าหน้าฉันซะอีกมั้ง แล้วเขาคือใครกัน? “อ่า อืม อ๊า ละ ลู่หาน ว่าไง”
“ลู่หาน?”
“อ่า ใช่ๆๆๆ ลู่หาน หวัดดี อรุณสวัสดิ์”ฉันกล่าวทักทายเขาอย่างสดใส ที่รู้ชื่อเขาก็เพราะเห็นเข็มกลัดชื่อที่ติดอยู่บนอกเสื้อของเขาหรอกนะ “วันนี้อากาศดีเน๊อะ ดีมากกกกกกกก เลย”
“-_-“
“...”ฉันเงียบทันทีเมื่อหน้าของผู้ชายตรงหน้ามันนิ่งซะจนน่ากลัว มือของเขาจับที่ต้นแขนของฉันก่อนจะกระชากเข้าไปใกล้ “ซอฮยอนอยู่ไหน”
“ฮะ เอ่อ อะไรของนายกัน ก็ฉันนี่ไงซอฮยอน”
เขาส่ายหน้าช้าๆ ลากฉันไปตามทางก่อนจะดันฉันเข้าไปภายในห้องซึ่งน่าจะเป็นห้องเก็บของล่ะมั้ง ร่างของฉันไปกระแทกกับผนังอย่างแรง ฉันเผลอร้องออกมา มองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันถามว่าซอฮยอนอยู่ไหน”
“อะ อะไรกัน ก็ฉัน..”
“เธอไม่ใช่ซอฮยอน อย่ามาโกหกฉัน”
“...”
“บอกมานะจูฮยอน ซอฮยอนอยู่ที่ไหน”
“-o-“ฉันอ้าปากค้างทันทีที่เขาพูดชื่อของฉันออกมา “นะ นาย นายรู้”
ลู่หาน(ฉันคิดว่าเขาคงชื่อนี้จริงๆแหละ)ถอนหายใจยาวๆออกมา จ้องฉันนิ่งๆ “ให้ตาย เธอจำฉันไม่ได้หรือไง”
“...”ฉันเงียบ จ้องหน้าเขาตอบ ฉันจะไปจำเขาได้ได้ยังไง ฉันไม่ได้อยู่ที่เกาหลีมาตั้งสิบกว่าปีแล้วนะ อีกอย่าง ฉันไม่คิดว่าฉันจะรู้จักคนชื่อลู่หานด้วยซ้ำ เดี๋ยวนะ! ลู่หานเหรอ “นายใช่คนที่อยู่ในอันดับบุคคลที่มีชื่อเสียงของโรงเรียนหรือเปล่า”
“-_- เฮ้อ ให้ตายเหอะ”
“-o- อะ อันดับสี่เชียวนะ”
“ไอ้ใช่น่ะมันใช่ แต่มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาพูดเรื่องนี้เลยนะ”เขาพูดเนือยๆ จับไหล่ฉันแน่น “ฉันเสี่ยวลู่หาน เมื่อตอนเด็กๆเราเคยวิ่งเล่นด้วยกัน เธอเคยร้องไห้เพราะมีหนอนตกใส่หัวแล้วฉันก็ช่วยหยิบออกให้ เธอเคยร้องไห้เพราะซอฮยอนไม่ยอมเล่นตุ๊กตาด้วยฉันเลยต้องเล่นกับเธอ”
“-o-“
“จำได้หรือยัง”
ฉันพยักหน้าหงึกๆหลังจากเขาพูดจบ ความทรงจำสมัยเด็กโผล่เข้ามาในหัวทันที พอมองหน้าเขาดีๆแล้วใช่จริงๆด้วย หน้าเขาแทบจะไม่เปลี่ยนเลย
“คราวนี้ถึงเวลาตอบคำถามของฉันแล้ว ซอฮยอนอยู่ที่ไหน ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่แทนที่จะเป็นยัยนั่น”
“...”
“ว่าไง”เขาถามซ้ำ ทำให้ฉันต้องมองอย่างชั่งใจว่าจะเล่าให้เขาฟังดีไหม
บางทีถ้ามีคนรู้เรื่องของฉันสักคนมันก็เหมือนกันนะ เผื่อว่าฉันจะรู้ได้เร็วขึ้น ว่าใครที่ทำร้ายซอฮยอน
“ตอนนี้ซอฮยอนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา”
“ว่าไงนะ!!!!!!”
“นายได้ยินไม่ผิดหรอก เมื่ออาทิตย์ที่แล้วพ่อโทรบอกฉันว่าซอฮยอนถูกทำร้ายอาการสาหัส พอฉันบินกลับมาเกาหลี ก็รู้ว่าซอฮยอนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปแล้ว”
“นี่มัน..”
“ที่ฉันมาที่นี่ ก็เพราะต้องการจะรู้ว่าใครที่ทำร้ายซอฮยอน”ฉันพูดแน่วแน่ “นายพอจะรู้ไหม ว่าซอฮยอนมีศัตรูบ้างหรือเปล่า”
“เห๊อะ ศัตรูยัยนั่นมีเป็นร้อย คงไม่รู้ได้ง่ายๆหรอกว่าใคร”เขาพูด ยกมือกุมขมับตัวเอง “แต่ฉันว่าเธอไม่ควรอยู่ที่นี่”
“ทำไม”
“อย่างที่บอกไปว่าซอฮยอนมีศัตรูเป็นร้อย เธอคงไม่รู้สินะ ว่าพี่สาวเธอเป็นเจ้าแม่ของโรงเรียนนี้”
“เจ้าแม่? ซอฮยอนติดต่อวิญญาณได้เหรอ”
“-o-“ลู่หานอ้าปากค้างเมื่อฉันพูดจบ เขานวดขมับตัวเองอีกครั้ง “และนี่คืออีกเหตุผลที่เธออยู่ที่นี่ไม่ได้จูฮยอน เธอซื่อเกินไป”
“อ้าว มะ ไม่ใช่หรอกเหรอ”
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ”เขาพูดดุๆ “เจ้าแม่ที่ฉันหมายถึงก็คือ ยัยนั่นเป็นคนคุมนักเรียนหญิงทั้งหมดของโรงเรียน พวกนักสู้น่ะ รู้จักหรือเปล่า”
“อ่าฮะ”
“พี่สาวฝาแฝดเธอน่ะมีเรื่องตบตีไม่เว้นวัน ศัตรูยัยนั่นก็ไม่ได้มีแค่ในโรงเรียน ต่างโรงเรียน หรือแม้แต่ตามมหาลัยก็ยังมี ไม่ว่าชายหรือหญิง ยัยนั่นไม่เลือกหรอก เพราะงั้นฉันถึงได้ให้เธออยู่ที่นี่ไม่ได้”
คราวนี้กลับกลายเป็นฉันที่อ้าปากค้างอย่างอึ้งๆ นะ นี่ยัยซอฮยอนเป็นนักเลงงั้นเหรอ ยัยนั่นตัวนิดเดียวเนี่ยนะ แต่มีเรื่องด้วยยันผู้ชายเลยงั้นเหรอ เฮือก! น่ากลัวเป็นบ้า
“คราวนี้ก็เลิกล้มความคิดนั้นไปซะ กลับอเมริกาไป เรื่องนั้นฉันจะจัดการเอง”
“ไม่!!”ฉันปฏิเสธเสียงดังลั่น “ยังไงฉันก็ต้องสืบหาให้ได้ ว่าใครคือคนทำร้ายซอฮยอน ต้องเป็นหนึ่งในร้อยนั่นแหละ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“นี่คงเป็นอีกอย่างนอกจากหน้าตาสินะที่เธอสองคนเหมือนกัน ดื้อด้านเหมือนกันไม่มีผิด”
“...”
“ช่วงนี้ใกล้มีประเพณีคัดเลือกผู้สืบทอดตำแหน่งแล้ว พวกผู้หญิงคงจ้องโค่นซอฮยอนอยู่แหงๆเธอคิดว่าเธอจะรับมือได้หรือไง”
“..ก็ ไม่รู้สิ ฉันมีนายไง ^^”
“-_-“
“^^”
“..ฉันตามปกป้องเธอตลอดเวลาไม่ได้หรอกนะ เราเรียนคนละห้องกัน”
“ละ แล้ว จะทำไงดีล่ะ”
“แต่ในห้องเธอยังมีไอ้หมอนั่น อยู่ใกล้ๆมันไว้ละกันเวลาเรียนน่ะ มันนั่งอยู่ข้างๆโต๊ะซอฮยอนนั่นแหละ”
“อ่าฮะ”
“แล้วตอนกลางวันก็รอฉันอยู่ในห้อง ไม่ต้องเสนอหน้าออกมาล่ะถ้าเธอไม่อยากตาย เดี๋ยวฉันจะไปรับที่ห้อง”
“อ่าฮะ เข้าใจแล้ว”
“แล้วเธอจะรู้จูฮยอน ว่าการเป็นซอฮยอนมันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิด หึ! ฉันถือว่าฉันเตือนเธอแล้วนะ ถูกแกล้งแล้วอย่ามาร้องไห้ให้ฉันโอ๋นะเว้ย ฉันไม่โอ๋เธอแล้ว บอกไว้ก่อนเลย”
“รู้แล้วน่า”ฉันตอบเขาก่อนจะเดินไปพร้อมๆกัน น่าแปลกนะ แม้ว่าเราจะไม่ได้เจอกันนาน แต่พอได้กลับมาคุยกัน ก็เหมือนว่าเราเริ่มจะกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมแล้ว
แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ลู่หานน่าจะปกป้องฉันได้
พลั่ก
ฉันเซไปด้านหลังเมื่อชนเข้ากับแผ่นหลังของลู่หานที่จู่ๆก็หยุดเดินไม่บอกไม่กล่าว “นี่ จะเบรกก็บอกก่อนสิ มันเจ็บนะ”
“...”
“...ไง”
ฉันสะดุ้งอีกครั้งเมื่อได้ยินอีกเสียงซึ่งไม่ใช่เสียงของลู่หาน เงยหน้ามองก็เห็นว่ามีผู้ชายตัวสูงยืนอยู่ตรงหน้าลู่หาน ใบหน้าของเขาหล่อสะกดให้สายตาของฉันไม่สามารถละไปไหนได้แล้ว หล่อ หล่อจัง เหมือนเทพบุตรเลย
“เรื่องนี้”
“..มันไม่ใช่เรื่องของฉัน”เขาพูดแทรกก่อนที่ลู่หานจะพูดจบ แล้วเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับมามองพวกเราอีก
ฉันเกาะแขนลู่หาน เขย่าเบาๆ “นี่ เขาจะไปบอกใครหรือเปล่า”
“ไม่ต้องห่วงหรอก อย่างที่ได้ยิน คิงเขาไม่พูดหรอก ถ้ามันไม่เกี่ยวกับเขา”
“คิง”ฉันพูดเบาๆ ก่อนจะโพล่งขึ้นมาอย่างตกใจ “งั้นเขาก็คืออันดับหนึ่งเหรอ!!!!”
“-_-“
“หลงเลย ฉันขอเป็นแฟนคลับเขา หล่อที่สุด ><”
“-_- การที่เธอจะมาเป็นซอฮยอน สิ่งที่เธอควรจะรู้เป็นอันดับแรกก็คือ”
“...”
“ยัยนั่นกับคิงไม่ถูกกัน เข้าใจนะ”
ฉันเดินตามลู่หานไปตามทางเพื่อจะเข้าไปในห้องเรียนด้วยสติที่หายไปกว่าครึ่ง ตลอดทางก็เอาแต่นึกว่าเพราะอะไร ทำไมซอฮยอนไม่ถูกกับคิง ยัยนั่นไม่ได้ชอบผู้ชายหล่อๆแบบที่ฉันชอบหรอกเหรอ ไหนจะเป็นยัยจอมบู๊อีก
“นี่ลู่หาน”
“อะไร”
“ซอฮยอนเป็นทอมเหรอ”ฉันถามด้วยความสงสัย แต่ลู่หานกลับหยุดเดิน หันขวับมาจ้องเขม็ง
“คิดอะไรบ้าๆ วางใจเถอะ ยัยนั่นเป็นผู้หญิง แล้วก็มีคนที่ชอบอยู่ด้วย”
“-o-“
“อ้อ อีกอย่างกับการสวมบทเป็นซอฮยอน ..ยัยนั่นเรียกฉันว่าเสี่ยวลู่ กรุณาเรียกให้เหมือนด้วย ไม่งั้นเธอถูกจับได้แน่”
“อ่า อืมๆ โอเค เสี่ยวลู่”ฉันพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจ กลับมาครุ่นคิดต่อ
ยัยนั่นมีคนที่ชอบอยู่เหรอ ใครกัน? ในโรงเรียน ไม่สิ ระแวกนี้มีใครหล่อกว่าคิงด้วยหรือไง
..หวังว่าคงไม่ใช่นายอ้วนดำที่ยืนอยู่ตรงบันไดตรงนั้นหรอกนะ แค่คิดก็ บรื๋ออออออ
“ปริ๊นเซสสสสสสสสสสสสสสสสส”
ฉันหยุดเดินเพื่อให้ไปมองด้านหลังทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่นอย่างไม่เกรงใจใคร เจ้าของเสียงคือผู้ชายตัวสูงๆคนนึง มองจากไกลๆแล้วเหมือน..
“ลู่ เอ่อ เสี่ยวลู่ นายเองก็มีฝาแฝดด้วยเหรอ ฉันไม่ยักรู้”
“ฝาแฝด? อะไร”
“ก็นั่น..”
ก่อนที่ลู่หานจะพูดอะไร ร่างของเขาก็ถูกผลักจนกระเด็นไปข้างหลังด้วยฝีมือของนายโวยวาย อ่า พอมองใกล้ๆแล้วไม่เหมือนแล้วแฮะ มองไกลๆเมื่อกี้นึกว่าฝาแฝดลู่หานซะอีก เขาคือผู้ชายหน้าตาดี ยิ้มน่ารักสุดๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา ฉันเลยยิ้มตอบกลับไปอย่างเป็นมิตร
“โอ้ เธอยิ้ม เธอยิ้มให้ฉัน”
“^^ หวัดดีจ้ะ”ฉันทัก เพ่งมองไปที่ป้ายชื่อของเขา “จงอิน”
“จงอิน?”เขาพูดทำหน้างงๆ
นั่นทำให้ฉันต้องมองป้ายชื่อของเขาอีกครั้ง ก็ไม่ผิดนี่ มันอ่านว่าจงอิน คิมจงอินไม่ใช่หรอกเหรอ
“เอ่อ..”
“อ๋อ เธอเล่นมุขใช่มะ ฉันแค่เอาเสื้อสูทไอ้จงอินมันมาใส่น่ะ แหม ตลกนะเรา”
“-o- อ่า นั่นแหละ ใช่ๆ ฉันเล่นมุข ตลกมากเลยใช่ไหม ฮ่ะๆๆๆๆ”
“เธอหายไปไหนมาตั้งหลายวัน ฉันเป็นห่วงแทบแย่แน่ะ”
“คือว่า.. ฉัน”
“ได้เวลาเรียนแล้ว เข้าห้องเรียนไปได้แล้วไป”ลู่หานพูดแทรกพวกเราก่อนที่เขาจะล็อคคอฉันให้หันหลบนายโวยวาย “การเป็นซอฮยอนอีกอย่างก็คือ ยัยนั่นไม่ได้แจกยิ้มให้ใครพร่ำเพื่อ”
ฉันรีบหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ยัยพี่สาวฝาแฝดฉันเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย
“เฮ้ยอะไรวะไอ้ลู่ ฉันยังคุยกับปริ๊นเซสไม่จบเลยนะเว้ย”
“มันไม่ใช่เวลาคุย ยัยนี่เพิ่งหายป่วย ไม่ว่างคุยกับแกหรอก”พูดจบลู่หานก็ผลักฉันเข้าไปในห้องเรียนทันที
ฉันหันไปเพื่อจะบอกลา แต่ลู่หานก็รีบปิดประตูแล้วกันนายโวยวายออกไป แต่ฉันก็ยังคงได้ยินเสียงเขาอยู่ดีแหละนะ
“ไว้เจอกันใหม่นะปริ๊นเซส ฉันคิดถึงเธ๊อออออออออออ”
ฉันส่ายหน้าไปมา หัวเราะเบาๆกับความร่าเริงของนายโวยวายที่ฉันยังไม่รู้จักชื่อ แต่เมื่อหันกลับมาในห้อง ก็ต้องรีบหุบยิ้มทันทีเมื่อทุกสายตาต่างจ้องมองมาที่ฉัน
ฉันปั้นหน้านิ่ง ยืดตัวตรงแล้วเดินไปยังมุมหลังสุดของห้อง ตามตำแหน่งที่ลู่หานบอกว่ามันคือที่นั่งของซอฮยอน ทุกคนที่ฉันเดินผ่านต่างก็ก้มหน้างุด ซึ่งฉันรู้เหตุผลของพวกเขาแล้วล่ะ
ทันทีทีนั่งลง เสียงพูดคุยที่เคยดังก็เงียบลงทันที แต่มีเสียงกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างออกมาแทน
“ก็ไหนใครบอกว่าเจ้าแม่เกิดอุบัติเหตุไง”
“นั่นสิ มีข่าวลือว่าสาหัสเลยไม่ใช่เหรอ”
“แบบนี้ก็มีการเปลี่ยนแปลงน่ะสิ”
ฉันพยายามเงี่ยหูฟังสิ่งที่นักเรียนกลุ่มใหญ่กลางห้องคุยกัน แต่ก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกเธอคุยกัน ฉันเลยก้มลงไปใต้โต๊ะ เพื่อดูว่ามีอะไรพอจะเป็นเบาะแสได้บ้างไหม แต่ใต้โต๊ะกลับมีแต่หนังสือที่ถูกวางระเกระระกะ หนังสือแต่ละเล่มยังใหม่เอี่ยมราวกับไม่เคยถูกใช้งานเลยด้วยซ้ำ ฉันเลยลงมือจัดให้มันเข้าที่เข้าทางเสียใหม่ แต่แล้วเก้าอี้ว่างๆข้างๆฉันก็ไม่ว่างอีกต่อไป ฉันเงยหน้ามองคนข้างๆพร้อมกับอ้าปากค้างไปอีกครั้ง
หล่ออีกแล้วอ่ะ รอบตัวพี่สาวฉันมีแต่ผู้ชายหล่อๆทั้งนั้นเลย
“-o-“
หรือว่าเขาคนนี้จะเป็นหมอนั่นที่ลู่หานบอก อีตานั่นก็ดันไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมาเลยด้วย เอ๊ะ หรือว่าคนที่ซอฮยอนชอบจะเป็นผู้ชายคนนี้ เทียบเท่าออร่าของคิงได้เลยนะ หล่อมาก
แต่ทำไมรอบๆตัวเขาถึงได้มีรังสีอำมหิตแผ่ออกมาขนาดนั้น เล่นเอาฉันกลัวไปด้วยเลยแฮะ
“เอาล่ะ นั่งที่กันได้แล้ว”
ก่อนที่ฉันจะจ้องเขามากไปกว่านี้ อาจารย์ที่เพิ่งเข้ามาก็เรียกความสนใจของฉันไปได้ ฉันเลยพยายามหันไปสนใจอาจารย์ที่ยืนพูดอยู่หน้าห้อง แต่สายตาของฉันมันดันดื้อ ลอบมองเขาอยู่ตลอดเวลาเลยอ่ะ ทำยังไงดี
เวลามันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน เผลอไปแป็บเดียวก็หมดคาบเรียนช่วงเช้าแล้ว เมื่ออาจารย์เดินออกไปจากห้อง นักเรียนในห้องต่างก็ส่งสายตามาทางฉันอย่างแปลกใจ แต่เมื่อฉันเงยหน้ามองตอบ ทุกสายตาก็พากันหลบ ก่อนที่จะพากันทยอยออกไปจากห้องเพื่อพักกลางวัน
แต่ฉันต้องรอนายลู่หานอยู่ที่นี่ก่อน ฉันเลยไม่ขยับไปไหน จนกระทั่งในห้องเหลือแค่ฉัน กับผู้ชายหล่อโคตรที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่นานนักลู่หานก็เข้ามาในห้อง
“ไปกันเถอะ”
“อะ อื้ม”ฉันพยักหน้า เก็บของแล้วเดินไปหาเขา เมื่อหันไปมองข้างหลัง ก็ยังเห็นนายคนนั้นนั่งอยู่ที่เดิม ก่อนที่เขาจะฟุบลงไปกับโต๊ะ
“เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดี ปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“เพราะมันยังไม่เริ่มต้นน่ะสิ”ลู่หานพูด หันมามองฉัน “ไอ้หมอนั่นมันได้พูดอะไรกับเธอบ้างหรือเปล่า”
“หมอนั่นที่นายพูดถึง คือผู้ชายหล่อโคตรที่นั่งข้างฉันหรือเปล่า”
“-_- อือ”
“ไม่เห็นจะพูดอะไรเลยสักคำนะ”ฉันตอบ ก่อนจะหันไปถาม “เขาคือใครเหรอ นายเรียกแต่หมอนั่น หมอนั่น”
“มยองซู”
“มยองซู? อันดับ..”
“ใช่ อันดับห้า”
“...”
“ไฟท์เตอร์ของโรงเรียน”
“ไฟท์เตอร์? คืออะไร”
“วันนี้เธอต้องไปที่บ้านฉัน เรามีเรื่องต้องเรียนรู้กันอีกเยอะ เอาไว้จะอธิบายทีเดียว”
“อ่า.. อื้ม”
“เธอจำเป็นต้องรู้จักไอ้มยองซู”
“...”
“เพราะมันคือคนสุดท้ายที่ซอฮยอนเจอในวันนั้น”
ประเดิมตอนแรก ด้วยการแนะนำตัวผู้ชายนัมเบอร์วัน
เสี่ยวลู่หาน
ผู้ชายหน้าหวานไสตล์ซังนัมจา ไนต์ประจำโรงเรียน อัศวินพิทักษ์นางเอก
หนุ่มคนนี้มาวินจะเป็นพระเอกหรือไม่ก็ยังไม่รู้ แต่รู้สึกจะมีสิทธิ์กว่าชาวบ้านเขา เพราะได้ตำแหน่ง
เพื่ออนสมัยเด็กไปครองก่อนแล้ว ใครเชียร์ซังนัมจา ขอเสียงโหน่ยยยยยยยย
ความคิดเห็น