คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHANGE : CHAPTERS 2
Chapters 2
ฉันถูกลากออกมาจากโรงเรียนตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าลู่หานยิ่งใหญ่มาจากไหนถึงได้ทำให้รปภ.เปิดประตูให้เราออกมาได้แม้ไม่ได้พูดอะไร เขาลากฉันขึ้นมานั่งบนรถเมล์ ไม่พูดอะไรกับฉันเลยสักคำก่อนที่เขาจะดึงฉันให้ลุกขึ้นแล้วพาลงจากรถเมื่อ(คิดว่า)มาถึงที่หมายแล้ว
“นี่ มันไม่ไกลจากบ้านฉันเท่าไหร่นี่”
“อือ”เขาตอบสั้นๆ ผลักฉันเข้าไปภายในบ้านหลังจากไขกุญแจเสร็จเรียบร้อยแล้ว “บ้านฉันเอง ถัดไปอีกสามซอยคือบ้านเธอ
“อ่าฮะ”
“นั่งรออยู่ข้างล่างก่อนละกัน ขอฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป็บนึง”
ฉันพยักหน้า ปล่อยให้เขาเดินขึ้นไปข้างบน ระหว่างนี้ก็ลุกขึ้นเดินสำรวจบ้านของเขา บ้านลู่หานเป็นบ้านหลังเล็ก รูปทรงก็คล้ายกับบ้านฉัน อันที่จริงต้องบอกว่าเป็นบ้านซอฮยอนต่างหาก เพราะยัยพี่สาวฝาแฝดฉันรักสันโดษ เลยออกมาอยู่คนเดียว แต่เท่าที่คุยกันครั้งล่าสุด ยัยนั่นบอกว่าเบื่อลูกสาวคนใหม่ของพ่อ จะว่าไปฉันก็อยากเห็นเหมือนกันน่ะนะ
เหมือนว่าลู่หานเองก็อยู่คนเดียวเหมือนกัน จากบ้านที่เงียบและเฟอร์นิเจอร์ที่ดูไม่เยอะนัก บนโต๊ะที่อยู่หน้าบันไดมีกรอบรูปสองสามอันวางเรียงกันอยู่ มีรูปสมัยเด็กที่เขาถ่ายกับพ่อแม่ของเขา และอีกสองรูปที่เหลือก็คือรูปเขากับซอฮยอน
อืม ดูเหมือนว่าสองคนจะสนิทกันมากพอตัวเลยนะ
หรือว่าคนที่ซอฮยอนชอบจะเป็นลู่หาน
“หลบหน่อย เธอขวางทางเดิน”
ฉันเงยหน้ามองเจ้าของบ้านที่ลงมาเมื่อไหร่ไม่รู้ กระเถิบตัวหลบให้เขาได้เดินลงมา ลู่หานเดินหน้านิ่งๆไปนั่งที่โซฟา พร้อมกับกวักมือให้ฉันไปนั่ง และทันทีที่ฉันนั่ง ฉันก็ถูกสอบสวนทันที อย่างกับฉันไปทำความผิดอะไรมางั้นแหละ
“เธอมาอยู่ที่นี่กับใคร”
“ก็อยู่ที่บ้านซอฮยอนคนเดียวไง จะให้ฉันอยู่กับใครล่ะ”
“แล้วพ่อแม่เธอรู้หรือเปล่า ว่าเธออยู่ที่นี่”
“รู้สิ แต่ไม่รู้เหตุผลหรอกว่าฉันมาทำไม พวกท่าก็แค่เข้าใจว่าฉันมาเรียนแทนซอฮยอน”
“...”
“เรื่องเรียนของฉันมันไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ที่อเมริกาเขาเป็นระบบอิสระ”ฉันตอบ เมื่อเห็นสายตาของเขาที่ถามฉันโดยไม่ได้พูดว่าแล้วเรื่องเรียนของฉันล่ะ
อืม บางทีฉันก็เป็นเจ้าแม่ได้เหมือนกันนะ รู้ความคิดคนด้วย ><
“แล้วตอนนี้ซอฮยอนอยู่ไหน”เขาถาม และจากสายตาก็บ่งบอกได้อีกครั้ง ว่าเขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน
“ซอฮยอนถูกส่งตัวไปอเมริกาแล้ว พอดีว่าพ่อ ฉันหมายถึงพ่อใหม่ของฉันน่ะ เขาเป็นหมอ แม่เลยอยากให้ซอฮยอนอยู่ในความดูแลอย่างใกล้ชิด”
“อืม ดีแล้ว”
“ว่าแต่ นายให้ฉันมาที่นี่ทำไมเหรอ มีอะไรจะบอกฉัน”
ลู่หานไม่ได้พูดอะไร แต่เดินไปหยิบหนังสือหนาๆที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะส่งให้ฉัน “อันนั้นมันเป็นทำเนียบที่ชมรมวารสารทำขึ้นน่ะ มีอะไรที่เธอต้องรู้อีกเยอะ”
“...”
“การเป็นซอฮยอน ไม่ใช่แค่เธอหน้าเหมือนแล้วเธอจะเป็นได้หรอกนะ ฉันบอกไว้ก่อนเลย”
ฉันฟังเขาพูดในขณะที่มือก็เปิดหนังสือทีละหน้า ดูเหมือนมันจะเป็นหนังสือที่รวบรวมบุคคลมีชื่อภายในโรงเรียนเอาไว้นะ ทั้งชื่อเสียงและชื่อเสียเลยแหละ
“คนนั้นน่ะคิง เธอเจอไปแล้วเมื่อเช้า เขาขื่อคริส แต่ทุกคนในโรงเรียนเรียกเขาว่าคิง ประธานนักเรียนที่จับทุกคนที่ไม่ชอบหน้าเหวี่ยงเข้าห้องปกครอง แล้วก็ไล่ออกได้อย่างง่ายๆเพราะเขาคือลูกชายเจ้าของโรงเรียน”
“โห โหดจัง”
“แต่ไม่ค่อยมีใครโดนแบบนั้นหรอก เพราะปกติคิงไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่ มีก็แต่ยัยพี่สาวฝาแฝดเธอ ที่ชอบไปกวนประสาทอยู่บ่อยๆ”
“แล้วทำไมซอฮยอนไม่ถูกจับเหวี่ยงเข้าห้องปกครองบ้างล่ะ”
“ก็เพราะยัยนั่นเป็นน้องสาวสุดที่รักของควีน ที่เป็นแฟนกับคิงไง คิงเลยทำอะไรไม่ได้”
ฉันไม่ได้ถามอะไร แต่เปิดหน้าต่อไป ซึ่งก็ได้เห็นควีนที่ลู่หานพูดถึง “สวย”
“อืม สวย ควีนชื่ออิมยุนอา ถ้าเธอเจอผู้หญิงคนนี้อย่ามัวแต่ทำหน้ามึนล่ะ เพราะสองคนนี้ค่อนข้างสนิทกัน ถ้าเจอก็แค่เรียกยุนออนนีไปก็พอ ที่เหลือก็เออๆออๆตามไป”
“ฉันนึกไม่ออกเลยแฮะ ว่าฉันจะสนิทกับคนที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อนได้ยังไง”ฉันพึมพำเบาๆ เปิดหน้าต่อไป “อ๊ะ นี่มันนายโวยวายนี่นา”
“นายโวยวายเหรอ หึ”ลู่หานหัวเราะเบาๆ จิ้มหน้าหล่อๆของนายโวยวาย “ไอ้หมอนี่ชื่อเซฮุน ไม่ใช่จงอินอย่างที่เธอเรียก ฉายาของมันคือปริ๊น หรือที่แปลว่าเจ้าชายนั่นแหละ”
“อ๋อ แล้วที่เขาเรียกฉันว่าปริ๊นเซสล่ะ”
“ก็เพราะว่ามันชอบซอฮยอนไง ปริ๊นเซสคือตำแหน่งว่างในโรงเรียน และผู้หญิงที่จะมาเป็นปริ๊นเซสได้ ก็คือแฟนของปริ๊น ซึ่งมันคาดหวังให้เป็นเธอ ไม่สิ เป็นซอฮยอน เพียงแต่ยัยนั่นไม่ชอบเท่าไหร่”
“...”
“เพราะงั้นเวลาที่เจอมัน อย่าแจกยิ้มหวาน ให้ด่ากลับไปเลยว่าไอ้ประสาท เพราะซอฮยอนทำอย่างนั้นทุกครั้ง”
“นะ น่าสงสารเขาออก”
“ไม่ต้องไปสงสารมันหรอกน่า สาวๆรอดามใจมันทั้งโรงเรียน”
ฉันพยักหน้านิดๆ เปิดไปหน้าต่อไป และนั่นทำให้ลู่หานกระแอมเล็กน้อย เมื่อฉันมองก็เห็นว่าแก้มเขาขึ้นสีแดงระเรื่อ “คนนี้ก็คือนายสินะ พ่อคนดัง”
“..รู้อยู่แล้วนี่”
“อ๊ะ ว่าแต่ ในนี่บอกว่านายเป็นไนต์ อัศวินงั้นเหรอ”
“อย่าไปสนใจน่า มันก็แค่ฉายามั่วๆที่คนในโรงเรียนตั้งขึ้นมาเท่านั้นแหละ”
“อ่า แต่จะว่าไปมันก็เหมาะกับนายนะ เพราะเซฮุนเป็นปริ๊นนี่ใช่ไหม”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกันไม่ทราบ”
“ก็เซฮุนเขาชอบซอฮยอนนี่นา เผลอๆซอฮยอนก็อาจจะชอบเซฮุนแต่ทำเป็นเก๊กก็ได้ แล้วนายก็สนิทกับซอฮยอน พอยัยนั่นได้เป็นปริ๊นเซส นายก็เป็นไนต์ไง”
“เลิกไร้สาระได้แล้ว”เขาพูดเสียงเข้ม เอื้อมมือมาเปิดไปหน้าต่อไป “คราวนี้ถึงคนที่เธอสมควรจะรู้จักเป็นอย่างยิ่งแล้ว”
“นี่มัน มยองซูนี่นา”
“อืม มันคือไฟท์เตอร์ ก็เหมือนที่เธอเห็น มันลึกลับ ไม่พูดไม่จา แต่สู้เก่ง”
“อ่าฮะ”
“แล้วถ้าจะให้เทียบๆดู ซอฮยอนคือไฟท์เตอร์ฝ่ายหญิง ส่วนมันคือฝ่ายชาย แต่ตำแหน่งไฟท์เตอร์มีเพียงแค่หนึ่งเดียว และดูเหมือนว่าปีนี้ซอฮยอนคือคนที่จะได้เป็นอย่างเต็มตัว”
“...”ฉันไม่ได้พูดอะไร แต่จ้องไปที่รูป
“แล้ววันนั้นซอฮยอนก็โทรมาบอกฉันว่าจะไปกับมัน ไม่ได้บอกว่าไปที่ไหน ไปทำอะไร หลังจากนั้น ยัยนั่นก็หายไป ฉันไปถามมัน มันก็บอกแค่ว่ามันไม่รู้ เพราะวันนั้นไม่ได้เจอกัน”
“..นายคิดว่าเขาจะทำร้ายซอฮยอนเหรอ”
“ก็มีสิทธิ์เป็นไปได้ไม่ใช่หรือไง”
“แต่ เท่าที่ดูแล้ว เขาก็ไม่น่าจะใส่ใจกับตำแหน่งอะไรพวกนั้นเท่าไหร่นะ เขาคงไม่ทำร้ายซอฮยอนที่เป็นผู้หญิง เพียงเพราะตำแหน่งไฟท์เตอร์ที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง”
“เธอเพิ่งมาคงไม่รู้อะไรหรอก”
“...”
“ในโรงเรียนเราน่ะ ตำแหน่งต่างๆคือสิ่งที่มีค่าและต้องรักษาเอาไว้ให้ดีจนกว่าจะจบการศึกษา มันถูกปลูกฝังมารุ่นต่อรุ่นแล้ว”
“..งั้นหมายความว่านายเองก็ต้องรักษาตำแหน่งไนต์ของนายเหมือนกันสิ”
“ถ้าถึงวันนั้นมีใครอยากจะได้ตำแหน่งนี้ไป ก็คงต้องสู้กันสักตั้ง”
ฉันเงียบไปเมื่อได้ยินแบบนั้น ไม่ได้เปิดไปที่หน้าต่อๆไป เพราะดูเหมือนมันคงไม่สำคัญอะไรแล้ว บางทีก็คงจะจริงนะ นายไฟท์เตอร์อะไรนั่นน่ะ
ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งเลยล่ะ
“วันนี้คงไม่มีอะไรแล้ว เธอจะไปไหนต่อหรือเปล่า”
“อืม ว่าจะไปซื้อของใช้สักหน่อยน่ะ ซอฮยอนไม่มีอะไรเลยสักอย่างในห้อง”
“หึ เป็นเรื่องปกติ”เขาพูดกลั้วหัวเราะ “แล้วไปคนเดียวได้หรือเปล่า ให้ฉันไปด้วยไหม”
“ไม่เป็นไรหรอก ไปแค่มาร์เก็ตใกล้ๆบ้านแหละ แค่ซื้อของนิดหน่อย”
“งั้นก็ตามใจ”
“อื้ม ไปก่อนนะ”ฉันยิ้ม หยิบกระเป๋ามาสะพาย แต่ลู่หานกลับดึงแขนไว้ “หืม? มีอะไรเหรอ”
“เอาโทรศัพท์มา”
ฉันมองอย่างงงๆ แต่ก็หยิบโทรศัพท์ส่งให้เขาไป เขากดๆอะไรอยู่พักนึงก็ส่งคืนมา
“เบอร์ฉันอยู่เบอร์โทรด่วนเลขหนึ่ง มีอะไรก็โทรมา แล้วจะรีบไป”
“อ่า”
“ซื้อของเสร็จแล้วก็รีบกลับล่ะ เข้าใจไหม”
“อื้อ”ฉันพยักหน้ารับ ก้มลงทำเป็นเก็บของ แต่ความจริงคือไม่กล้าสบตาเขาน่ะ
รู้สึกเขินแปลกๆ
ฉันเดินมาที่มาร์เก็ตซึ่งอยู่แถวบ้าน ดูแล้วมันไม่ไกลจากทั้งบ้านฉันและบ้านลู่หานเลยนี่นา ก็ดีเหมือนกัน เพราะดูเหมือนที่นี่จะมีแทบทุกอย่างที่ฉันต้องการ เลือกซื้อของอยู่พักใหญ่ๆก็ได้ของที่ต้องการมาครบแล้ว หลังจากจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย แต่เมื่อถือของเตรียมจะกลับบ้านฉันก็รู้สึกว่าไม่น่ามาคนเดียวเลยจริงๆ
ฉันลืมไปได้ยังไงว่ายัยพี่สาวฝาแฝดของฉันไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อย ไม่ใช่เด็กนักเรียนม.ปลายธรรมดาๆ แต่ยัยนี่เป็นเจ้าแม่ แถมยังมีศัตรูเป็นร้อย ทั้งหญิงและชาย
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนี่คนสวย”
ฉันมองคนตรงหน้าที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มไม่คุ้นตา ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา บ้าชะมัด ทำไมแถวนี้ไม่มีคน T^T
“จะหนีไปไหนเล่า เรายังมีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยนะ”
“ตะ แต่ฉันไม่มี จำไม่ได้ว่าเรารู้จักกันด้วย”ฉันพูด พยายามไม่ให้เสียงสั่น อย่างน้อยเท่าที่ฟังๆมาจากลู่หาน ซอฮยอนก็สู้เก่งพอตัว พวกนี้น่าจะกลัวฉันบ้างเซ่
“เฮ้ย จะไม่รู้จักกันได้ไงวะ ก็เธอเพิ่งตีฉันหัวแตกไปเมื่ออาทิตย์ก่อนเนี่ย!!”
นายนี่ตะโกนใส่หน้าฉันก่อนจะสั่งให้พรรคพวกมาหิ้วปีกฉันออกไป ฉันพยายามดิ้น แต่ก็ดิ้นไม่หลุด จะแหกปากขอให้คนช่วยก็ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์ เพราะแถวนี้มีแต่คนแก่กับเด็กทั้งนั้น
“ใครแจ้งตำรวจพ่อจะจับกระทืบให้ม้ามแตกเลยคอยดู!!!”
บวกกับคำขู่ของไอ้หน้าเหียกนี่อีก แล้วใครจะกล้ามาช่วยฉันนนนนนนนนนนนนนนนนนน
พลั่ก
“โอ๊ย”ฉันเผลอร้องออกมาเมื่อถูกเหวี่ยงใส่เสาในลานจอดรถที่เงียบยิ่งกว่าในมาร์เก็ตสิบเท่า
“หึๆ หายไปนาน กลับมาครั้งนี้ไหงดูนุ่มนิ่ม ปวกเปียกแบบนี้ล่ะยัยตัวแสบ”
“ฉัน.. ฉันไม่ใช่คนที่พวกนายตามหานะ!!!!!!!”
เพี๊ยะ
ใบหน้าของฉันหันไปอีกทางเมื่อถูกเหวี่ยงฝ่ามือใส่อย่างแรง รู้สึกชา แถมยังรับรู้รสฝาดๆของเลือดอีกต่างหาก
“อย่ามาแอ๊บนะโว๊ย ถ้าฉันยังไม่ได้จัดการคนที่กล้าฉีกหน้าฉันกลางที่สาธารณะไม่ได้ล่ะก็ ฉันจะไม่ยอมตายเด็ดขาด”
“ฉะ ฉันไปทำอะไรให้นายตอนไหนฮะ! บอกว่าไม่รู้เรื่องไง”
“ก็บอกแล้วไงว่าเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ถ้าจำไม่ได้จะเตือนความจำให้ ฉันไปสารภาพรักเธอถึงโรงเรียน แต่เธอกลับเอาขวดตีหัวฉันต่อหน้าเด็กทั้งโรงเรียน”
เฮือก ยัยซอฮยอน ทำไมเธอโหดร้ายขนาดนี้
“รู้ไหมว่ามันอับอายแค่ไหน”นายหน้าเหียกพูดแถมยังบีบคางฉันแน่นจนเจ็บไปหมด
“ละ ละ แล้วนายมาทำแบบนี้กับคนที่นายชอบเนี่ยนะ”
“ฉันไม่ชอบเธอแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เฮ้ย จะทำอะไรก็รีบทำเหอะว่ะ ไม่งั้นพวกกูไปก่อนนะ”เพื่อนนายหน้าเหียกพูดอย่างเซ็งๆ และดูเหมือนว่าจะเดินไปจริงๆ
“อย่าเพิ่งดิวะ กูจะจัดการแล้วเนี่ย ถ้าพวกมึงปล่อยกูไว้กับยัยนี่ เกิดมันฮึดสู้ขึ้นมากูก็เละสิวะ”
ฉันมองอย่างช็อคๆ นี่ที่ให้เพื่อนมายืนเรียงกันเป็นสิบเพราะกลัวสู้ฉันไม่ได้เนี่ยนะ ไอ้กระจอกเอ๊ย
“โทษฐานที่เธอไม่รับรักฉัน ยัยตัวแสบ”
“อ่อก”
ฉันไอค่อกแค่กออกมาทันทีเมื่อมือใหญ่ๆของนายหน้าเหียกจับที่คอแถมยังยกขึ้นจนเท้าฉันลอยขึ้นจากพื้นอีก แต่ก่อนที่ฉันจะขาดอากาศหายใจตายไปเสียก่อน ฉันก็ถูกปล่อยให้หล่นลงมากับพื้น โดยที่นายหน้าเหียกกระเด็นไปข้างหลังด้วยฝีมือของ
“เฮ้ย ไฟท์เตอร์!!!!”
“ซวยแล้วไงมึง”
เพื่อนๆของนายนั่นพูดก่อนที่จะพากันวิ่งกระเจิงไปกันคนละทาง ส่วนนายหน้าเหียกก็ลุกขึ้นยืน ตัวสั่นงันงกอย่างกับลูกนกหลงทาง
แล้วไอ้โหดๆที่บีบคอฉันเมื่อกี้มันหายไปไหนแล้วววววววว
“จำได้ว่าเคยประกาศไปแล้วว่าถ้าเห็นใครทำร้ายคนที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มฮยอนอิน ฉันจะไม่ปล่อยมันไว้”
“ฉะ ฉัน ฉัน ฉันแค่สั่งสะ สั่งสอน”
“สั่งสอน คนอย่างแกน่ะเหรอที่คิดจะสั่งสอนซอฮยอน”
“ฉัน ฉันแค่..”
“เพราะยัยนี่เพิ่งหายป่วย เลยสู้แกไม่ได้ อย่าเหลิงว่าเก่งนะ เพราะยัยนี่สามารถอัดแกให้ไปนอนโรงพยาบาลได้เป็นเดือนๆเลย ถ้าไม่เชื่อไปถามรุ่นพี่ในโรงเรียนแกก็ได้”
“ยะ อย่า..”นายหน้าเหียกร้องขอ เมื่อมยองซูก้าวเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ แต่มันกลับดูน่ากลัวสุดๆ “ฉัน ฉันแค่ช่วยจัดการยัยนี่ไง เดือนพฤศจิกาแกจะได้ไม่ต้องเหนื่อยสู้เพื่อรักษาตำแหน่ง”
“ฉันขอแกเหรอ”
พลั่ก
“โทษฐานที่เสือกไม่เข้าเรื่อง”พูดจบมยองซูก็ต่อยนายนั่นอย่างแรง สะบัดมือไปมา”ไปซะ วันนี้ยังไม่มีอารมณ์มีเรื่อง”
ผ่านไปไม่ถึงสิบวิด้วยซ้ำ นายนั่นก็หายไปกับสายลม ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่ปกคลุมบริเวณนี้ ฉันกุมคอตัวเองก่อนจะไอค่อกแค่กออกมา
“แค่กๆ”
“หายไปอาทิตย์นึงเธอเปลี่ยนไปเยอะนะ”
ฉันเงยหน้ามองเขาที่ย่อตัวลงมานั่งตรงหน้าฉัน “เอ่อ ..อืม”
“หรือว่าที่เคยพูดเอาไว้ จะทำมันจริงๆ”
“หะ หืม?”
ฉัน เคยพูดอะไรไว้เหรอ.. อ้อ คงเป็นซอฮยอนสินะ
...
แล้วยัยนั่นพูดอะไรไว้ล่ะ
“อ๊ะ”ฉันเผลอร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อนิ้วเรียวของมยองซูแตะที่คอฉันเบาๆ
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ทำมันคนเดียวไม่ได้หรอก”
“เอ่อ..”
“กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
ฉันลุกขึ้นยืนเมื่อเขายื่นมือมาดึงฉัน ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบถุงของที่ตกกระจัดกระจายอยู่ที่พื้นมาถือแล้วเดินไปเงียบๆ ซึ่งฉันเองก็ได้แต่เดินตามเขาออกไปทั้งที่ยังงอยู่
ซอฮยอนคิดจะทำอะไร แล้วอะไรที่เขาบอกจะทำคนเดียวไม่ได้
อ๊ากกกกกกกกกกกก เธอเป็นคนพูดเองนะว่าเราไม่สนิทกันเหมือนพี่น้องคู่อื่น เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องมายุ่งวุ่นวายอะไรกัน แล้วนี่..
ฉันจะยอมมาสับสน วุ่นวาย แถมยังเจ็บตัวแทนเธอทำไมกันล่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย ซอจูฮยอน TT
ตอนที่สองมาพร้อมกับการพาผู้ชายนัมเบอร์ทูมานำเสนอ
คิมมยองซู
ผู้ชายหน้าหล่อ ลึกลับน่าค้นหา ไฟท์เตอร์ประจำโรงเรียน นักสู้ที่พร้อมปกป้องนางเอกเสมอ
ดูไปดูมา หนุ่มหล่อคนนี้จะมีสิทธิ์เป็นพระเอกไหม ไม่รู้ว่าคิดดีหรือร้ายกับนางเอกกันแน่
แต่ที่รู้คือ อยู่กับหนุ่มคนนี้ รับรองนางเอกจะเจออันตรายแน่นอน อันตรายต่อหัวใจตัวเองน่ะนะ
ความคิดเห็น