คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าหมาป่าหิมะอารมณ์เสีย
- 1 -
“ฮิๆๆๆ” เสียงหวานใสราวระฆังแก้วดังขึ้นเป็นระรอก ณ บริเวณหนึ่งของโรงเลี้ยงสัตว์แห่ง Samjarn School เหล่าบรรดาสัตว์เลี้ยงเพศเมียพากันไปรวมตัวบริเวณนั้นและพูดคุยกันอย่างสนิทสนม นับเป็นอาหารตาชั้นยอดสำหรับบรรดาสัตว์เลี้ยงหนุ่มๆที่พากันนอนอืดอยู่ในอาณาเขตของตน
จะออกไปเดินเล่นตามตึกอาคารในโรงเรียนก็ไม่ได้เพราะช่วงนี้มีคนภายนอกผลุบเข้าผลุบออกเป็นว่าเล่น ทางโรงเรียนเกรงว่าหากให้คนภายนอกเห็นสัตว์เลี้ยงประมาณว่า... มีร่างหุ้มด้วยเปลวเพลิง หมาป่าตัวบะเอ้ก ตุ๊กตากระต่ายยัดนุ่นพูดได้ หรือเจ้าสัตว์หน้าขนจู่ๆก็กลายเป็นคนขึ้นมามันคงดูไม่ดีนัก
จะจับกลุ่มคุยจ้อกันเหมือนที่พวกสาวๆทำ มันก็ดูเสียเชิงชายไปหน่อย หนำซ้ำน้อยคนนักที่จะมีคู่หูคู่ซี้เอาไว้คุยเล่นแก้เซ็ง ส่วนใหญ่ก็มีแต่พวกคู่ซี้ม่องเท่งไว้กัดกันเล่นยามว่างเท่านั้น พอจะสู้กันขึ้นมาก็ถูกขู่ว่าหากมีเรื่องกันระหว่างที่ยังมีบุคคลภายนอกเข้าออกโรงเรียนอยู่ ทางโรงเรียนจะไม่ซ่อมอะไรก็ตามที่บุบสลายจะการต่อสู้รวมถึงรักษาบาดแผลให้ ดังนั้นทางที่ดีที่สุดสำหรับพวกเพศผู้ทั้งหลายคือ ตัวใครตัวมัน ใครใคร่นอน นอน ใครใคร่จ้องสาวๆ จ้อง แต่พวกหนุ่มๆลืมไปว่า ทางโรงเรียนแค่ไม่อนุญาตให้เข้าไปบริเวณอาคารเรียน แต่ถ้าแค่เดินเล่นในสวนใกล้ๆโรงสัตว์เลี้ยง ...มันก็ได้อยู่หรอก
สวนเล็กนอกโรงเลี้ยงสัตว์
“อ่า...วันนี้พวกพี่สาวดูอารมณ์ดีกันเป็นพิเศษนะฮับ มิราจ”
“แน่สิ สัปดาห์หน้าจะมีงานเลี้ยงเต้นรำกันแล้วนี่ คงมีเรื่องมาให้เม้าท์แตกเยอะแยะจนน่ารำคาญ คุยจ้อกันไม่หยุดตั้งแต่เช้า ขนาดออกมาข้างนอก ข้ายังได้ยินเสียงแม่พวกนั้นอยู่เลย”มิราจ...หมาป่าหิมะหนุ่มตอบคำถามเด็กชายวัย 10 ปี ที่ขี่หลังตนพลางทำหน้ามู่ทู่ คนถามเบ้ปากเล็กน้อยเอี้ยวตัวไปกระซิบแมวดำที่เกาะบ่าในระดับเสียงที่ได้ยินกัน 2 คน
“คุณไคลน์ ผมทำอะไรผิดรึเปล่า ทำไมมิราจถึงอารมณ์เสียแบบนั้น”ไคลน์หาววอด ดวงตาสีเทาเหลือบเห็นหมาป่าหนุ่มสีน้ำตาลแดงที่แอบอยู่หลังพุ่มไม้ทางหางตา หมาป่าตนนั้นกำลังมองมาทางพวกเขา...ไม่สิ มองมาทางเจ้าหมาป่าหิมะที่กำลังอารมณ์กรุ่นๆอยู่ต่างหาก เจ้าแมวเหมียวกระโดดพลิ้วลงจากไหล่เล็ก ทันทีที่เท้าทั้ง 4 แตะพื้นดิน ร่างของไคลน์ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นร่างชายหนุ่มชาวมนุษย์ เขาแสยะยิ้มมุมปาก คว้าตัวเด็กหนุ่มอุ้มขึ้นบ่า
“เอาล่ะอเล็กซ์ ฉันว่าเราไปเดินเล่นอีกรอบกันดีกว่า อยู่แถวนี้เดี๋ยวจะพาลโดนฆ่าฐานเป็นก้างขวางคอเอา”ว่าจบก็ขยิบตาเป็นสัญญาณให้กับหมาป่าหนุ่มผู้กำลังรอคอยโอกาสประมาณว่า ‘ฉันเปิดโอกาสให้ เคลียร์กันให้จบแล้วกัน’
“เอ๋ ก้างขวาง อุ๊บ... อื้อๆๆ”
“อ้าว เฮ้ย พวกนายจะไปไหนกันน่ะ ข้าไปด้วยสิ”
“โทษทีมิราจ ผมจะพาเจ้าลูกเจี๊ยบจำไมนี่ไปเดินเล่นสักหน่อย เดินเล่นแถวๆ...ทะเลสาบ คุณคงไม่อยากเล่นน้ำตอนนี้ใช่ไหม งั้นผมไปกับอเล็กซ์แล้วกัน”ไคลน์เอามือปิดปากอเล็กซ์ก่อนที่เจ้าสิ่งมีชีวิตขี้สงสัยจะพูดอะไรๆออกไปแล้วเผ่นแน่บออกจากสถานที่แห่งนั้น ทิ้งให้ 2 หมาป่าคุยกันเอาเอง
“อื้อๆๆ อื้อๆๆๆๆ!!! ฮึ่มมม”
“โอ๊ย! กัดฉันทำไมอเล็กซ์”ไคลน์สะบัดมือเร่าๆ รีบวางร่างคนกัดลงกับพื้นในทันใด ดวงตาสีเทามองหน้าบึ้งๆของคนกัดอย่างงงๆ และเมื่อสบกับดวงตากลมสีท้องฟ้ายามราตรีที่มองมาเขียวปั๊ดก็นึกถึงสาเหตุของการเจ็บตัวในครั้งนี้ออก
“แหะๆ ขอโทษที ฉันเผลอเอามือปิดจมูกนายสินะ”
“ฮับ” อเล็กซ์ตอบพลางสูดหายใจเข้าออกลึกๆหลายรอบเพื่อตักตวงออกซิเจนให้ได้มากที่สุดราวกับว่าออกซิเจนกำลังจะหมดภายใน 2- 3 นาทีนี้ ต้องรีบตุนให้ได้มากที่สุด! ดวงหน้าเล็กแดงระเรื่องด้วยแรงหอบ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มเปลือกไม้ลู่แนบแก้มด้วยแรงยึดจากหยาดเหงื่อ ไคลน์ยิ้มเอ็นดู ใช้แขนเสื้อของตนเช็ดเหงื่อให้เจ้าตัวน้อยตรงหน้า
“วิ่งก็ไม่ได้วิ่ง ทำไมเหงื่อแตกซะแล้วล่ะ หืมม์?”
“คุณไคลน์ลองถูกอุดจมูกอุดปากสัก 2-3 นาทีดูไหมล่ะฮับ”เด็กน้อยค้อนคนตัวโตควับ มือเล็กกอดตุ๊กเต่าสีเขียวที่ตนเรียกว่า คุณซุซุกิ แน่น ซุซุกิเป็นตุ๊กตาสุดรักสุดหวงของคาร์เรลซึ่งเป็นเจ้านายของอเล็กซ์ คาร์เรลมอบมันให้อเล็กซ์ด้วยเหตผลบางประการ ซึ่งเจ้าตัวก็มักจะพกซุซุกิไปไหนมาไหนตลอด และเพราะเหตุนี้ จึงไม่ค่อยมีใครเห็นอเล็กซ์ในร่างลูกเจี๊ยบสีเหลืองทองตัวเล็กนัก เนื่องจากเจ้าซุซุกิมีขนาดใหญ่เกินกว่าที่เจ้าลูกเจี๊ยบจะลากไปไหนมาไหนได้
“ขอโทษๆ”แมวดำร่างชายหนุ่มฉีกยิ้มแห้งๆ ไคลน์เป็นชายร่างสูงโปร่ง ดวงตาสีนิลดูขี้เล่นเส้นผมสีเดียวกันยาวระต้นคอ ถามว่า หล่อไหม... เอาง่ายๆแล้วกัน รูปร่างหน้าตาของทั้งอเล็กซ์และไคลน์เป็นที่ต้องการของบรรดาแม่ยกในตลาดมืดอย่างยิ่ง ครั้งหนึ่ง เจ้านายของมิราจที่เป็นนักล้วงมือเซียนเคยลองถ่ายรูปทั้งคู่ไปเสนอราคาประมูลในตลาดมืด พบว่าราคาค่าตัวของทั้งคู่พุ่งกระฉูดจนน่าตกใจ!
“ฮับ ถ้าคุณไม่ได้ตั้งใจผมก้ยกโทษให้ แล้ว... ทำไมต้องหนีมิราจมาด้วยฮับ”
“หนีที่ไหน ฉันจะพานายมาทะเลสาบต่างหาก แต่มิราจไม่ชอบน้ำ”
“คุณโกหก ผมเห็นนะคุณโทโบยจ้องมิราจตั้งแต่ตอนที่เราออกมานอกโรงเลี้ยงสัตว์”
“หืมม์ นายนี่เห็นซื่อๆก็ฉลาดเหมือนกันนี่นา อเล็กซ์”
“แล้วทำไมคุณปล่อยให้มิราจอยู่คุณโทโทย ถ้าคุณโทโบยทำร้ายมิราจล่ะฮับ””
“... นายรู้เหตุการณ์เกือบ 100% แต่นายกลับเดาเหตุการณ์ไม่ถูกเนี่ยนะ ฮะๆๆ”
“คุณไคลน์~”
“ฮะๆๆๆ ก็ได้ๆ อย่าทำแก้มป่องสิ เอาเป็นว่า มิราจไม่ถูกทำร้ายหรอก เขาแค่งอน ส่วนเหตผล... เอาไว้นายโตก่อนแล้วฉันจะบอก”ว่าจบก็ขยี้ผมคนตรงหน้าอย่างถือวิสาสะ เรียกสายตาเขียวปั๊ดมาจากผู้ถูกกระทำได้อีกโข
“ผมโตแล้วนะฮับ!”
“ยัง ยังเด็กอยู่”
“ผมไม่ใช่เด็กนะ คาร์เรลบอกว่าผมโตแล้ว”
“ยัง เด็กน้อย นายยังไม่โต นายยังเป็นเจ้าลูกเจี๊ยบจำไมตัวกระเปี๊ยกอยู่เลย”
“คุณไคลน์~!!!” เจ้าลูกเจี๊ยบจำไมตัวกระเปี๊ยกตะโกนก้อง ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่คนตัวโตจนกลิ้งขลุกๆไปทั้งคู่ เสียงหัวเราะสดใสและนุ่มลึกดังเคล้ากันไปทั่วสวนเล็ก
ความคิดเห็น