ตำรวจสาวตัวร้ายกับนายขี้อายสุดเก๊ก

ลำดับตอนที่ #1 : นี่น่ะหรือพรหมลิขิต

      ช่วยด้วย  ช่วยด้วย
เสียงของคุณป้าร้านขายทองตะโกนขึ้น

 " ช่วยด้วยโว้ย เอ๊ย! ช่วยป้าด้วยคร่า มีคนขโมยทองจากร้าน"

ทันทีที่เสียงนั้นสิ้นสุดลงก้อมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา  มาดเข้ม วิ่งหนีไป เอ๊ย!เดินเข้ามาซักถามคุณป้า
"คุณป้าครับ เกิดอะไรขึ้นครับ" เคนชายหนุ่มผู้กล้าหาญถามคุณป้าคนนั้นด้วยเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความขี้ขลาด ไม่ใช่! แฝงด้วยความอ่อนโยน

"ขโมย ขโมย มันเอาทองหลายเส้นของร้านป้าไป ช่วยป้าทีนะพ่อหนุ่ม"
คุณป้าท่าทางลุกลี้ลุกลน กระวนกระวาย กระสับกระส่าย(จะตายไหมน้ออออ)
 
"โอ้ว! เรื่องเล็กน่ะครับ...ห๊า!!ผมลาก่อนครับคุณป้า" เคนไหว้คุณป้าคนนั้นทีนึงแล้วค่อยๆเดินออกไปอย่างช้าๆ ปน เร็วๆ

-เอ๋ ทำไมเราถึงไม่แสดงความกล้าหาญให้ป้าคนเห็นเลยล่ะ-

-ไม่ดีกว่า  ถ้าไอ้ขโมยนั่นมีมีด เราจะทำยังไง-

เกิดความคิดที่ขัดแย้งขึ้นในสมอง อ่องออน้อยๆ ของเคนกำลังตัดสินใจในการกระทำครั้งยิ่งหญ่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

-เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน เคนเอ้ย!!นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ อะไรก้อทำได้-
 เคนให้กำลังใจตัวเองอย่างหนัก ทั้งชูสองนิ้วก้อแล้ว สองแขนก้อแล้ว(ไม่รวมสองขานะ)

ช่วยด้วย   ช่วยด้วย!!

เพียงเสี้ยววินาที เมื่อเคนได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือนั้นอีกครั้ง เขาก้อใส่เกียร์วิ่งไปสุดชีวิต(พูดง่ายๆ ก้อคือ ใส่เกียร์หมาแหละ) หวังจะจับขโมยให้ได้ เพื่อแสดงความกล้าหาญ และความเป็นพลเมืองดีของเขา

-ใกล้แล้ว! ใกล้แล้ว! ใกล้ได้เป็นวีรบุรุษกะเค้าซักที  เฮ้ออออ!~ทำไมมันเหนื่อยแท้น้ออออออ-  เคนคิดพลางหอบไป

ฝ่ายขโมย
-ไอ้นี่ วิ่งเร็วชิบ เอาไงดีฟระ-

ฝ่ายเคน
-ไอ้!~ขโมยยย หยุดแปบนึง เหนื่อยยยโว้ยยยย -

ฝ่ายขโมย
-ไอ้ฉลาดน้อยเอ้ยยย(มันก้อโง่แหละ) มีขโมยที่ไหนจะหยุดให้จับได้ง่ายๆฟระ -

ฝ่ายเคน
-โห่!~ขอเหอะพี่ครั้งเดียวเองนะ-

ฝ่ายขโมย
-ไอ้บ้านี่!  อุ๊กกกก-

ขณะนั้นไอ้ขโมยก้อได้สะดุดก้อนหินในท่าทางที่สวยงามมาก ขาข้างนึงหยั่งพื้นดิน อีกข้างนึงชี้ขึ้นฟ้า ถ้าใส่กระโปรงอยู่ก้อจะเห็น... เอ๊ย!~จะคิดว่าเป็นนักบัลเล่ เลยแหละ โฮะ โฮะๆ

อ้อ! และอีกอย่างพอไอ้ขโมยมันล้มลง ท่านเด็จพี่เคนพระเอกของเราแกก้อไม่ทันเบรกจึง...ไม่ต้องบอก ลงพื้นตามกันไปเลย
ด้วยท่าทางพอๆกันเล้ยยย

"อ้ากกกกกกกกกกก"

"ไอ้ซุ่มซ่ามเอ้ยยยยย อยากตายรึยังไง"ไอ้ขโมยพูดเสียงดัง(เอฟเฟคกระจาย)

-แปรงฟันมั่งไหมเนี่ย- เคนคิดในใจแล้วแสดงความกล้าหาญชาญชาย "เฮ้ย!ไอ้โมย"

"ขโมย โว้ย"

"เออนั่นแหละ เฮ้ยย!เอาสร้อยคืนมา ขโมยคนอื่นมันไม่ดีรู้ไหม"

"ไม่รุมั้ง" ไอ้ขโมยเบือนหน้าพลางหัวเราะไป

"ไอ้นี่! คืนมาไม่งั้นแก ตตตายยย"

เมื่อขโมยได้ยินสิ่งที่เคนพูดจบ ก้อใช้มือข้างหนึ้งล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงยีน ยี่ห้อดัง ราคาน่าจะแพลงจากที่สังเกตมา(อะไรจะปานั้น)

"แกเห็น ไอ้นี่ไหม ไอ้หนุ่ม"ไอ้ขโมยพูดพลางชูของบางสิ่งในมือให้เคนดู มันมีลักษณะเป็นแท่ง เรียวยาว คล้ายๆคัตเตอร์...

"เฮ้ยยยย! เอ่อออ นี่แกคงไม่คิดจะ เอิ่มมม จะเอาไอ้นั่นมาทำร้ายร่างกายกันใช่ไหม รุ้ไหมม...มันผิดกฏหมายนะ "เคนพูดเบาๆอย่างกล้าๆกลัว กลัวๆกล้าๆ สั่นเทาเล็กน้อย

ไอ้ขโมยยิ้มแสยะ"แกคิดว่านี่มัเป็นสิ่งผิดกฏหมายงั้นเหรอ"

"ก้อคัตเตอร์มันใช้ทำร้ายคนได้นะพี่ อย่านะพี่"เคนวิ่งไปหอบแฮกไป ปากก้อขอร้องไป มือก้อจะยกขึ้นมาไหว้แล้วมั้ง(เกินไป)

หัวขโมยหุบยิ้ม"นี่!แกคิดว่าชั้นเลวมากถึงขนาดฆ่าคนเลยเหรอ"

"เหวอ!ก้อถือคัตเตอร์อยู่ก้อต้องคิดไว้ก่อนแหละ"

"แก!"

"คร้าบบ"

"นี่มันคัตเตอร์ที่ไหนเล่า นี่มันหวีพับ ชั้นจะเอามาเสริมหล่อซักหน่อย"ว่าแล้วไอ้ขโมยก้อดึงตัวหวีออกมาแล้วเอามาหวีผมอันยุ่งเหยิงเบาๆ

"ว้าว!เจ๋งไปเลยพี่ ลองมั่งดิพี่ นะพี่นะ" 

"เฮ้ยยย!"

"ชะอุ้ย! คร้าบบบ" 

"แกเหนื่อยไหมวะ"

"ก้อพอสมควรคร้าบบพี่(โคตรๆ)"

"งั้นเรานั่งพักกันก่อนเหอะนะ" 

"ครับ แล้วซักพักค่อยวิ่งต่อ" เคนระริกระรี้ที่จะได้หยุดพัก


ณ ฟุตบาต ย่านชุนชน(จะบอกว่าข้างถนนก้อไม่เชิง)
"เอ๊านี่!น้ำ"

"ขอบครับ(ขอบคุณครับ)"

"เดี๋ยวซักพักค่อยไปต่อนะ"

เคนเงียบไปซักพักนึง
"พี่ครับ"

"หืม?"

"ทำไมพี่ต้องขโมยของล่ะครับ"

"เฮ้ออออออ!!ก้อเพราะความจนไงล่ะ ไอ้น้อง"

"ความจน?"

"ใช่ คนเรามันเกิดมาไม่เหมือนกัน บางคนก้อเกิดมาเป็นลูกเศรษฐี อยู่ดีกินดี แต่ในอีกมุมนึง ก้อยังมีคนที่ลำบากยากเข็ญอยู่ เช่นพี่เป็นต้น"

"พี่ช่วยเล่าเรื่องของพี่ให้ผมฟังได้ไหมครับ"

"อืม! พี่เนี่ยมีพี่ชายอยู่คนนึงและมีน้องชายอีกคน พี่ชายพี่ชื่อ เสือ น้องชายพี่ชื่อ โม่ง ส่วนพี่ชื่อ ควัน...ว่าแต่แกชื่อไรล่ะไอ้น้อง"

"(สะดุ้งเล็กน้อย)ผมชื่อ เคน ครับ"

"ชื่อแนวดีนะ"

"เล่าต่อครับ"

ไอ้ขโมยน่าเศร้า น้ำตาไหลพราก"พูดแล้วมันเศร้า เอาเป็นว่าพี่ไม่เอาละทองเนี่ย แกเอาไปคืน ป้าคนนั้นเถอะ"พูดจบไอ้ขโมยนามว่า ควัน ก้อเดินจากไป

"เฮ้ออออ!โชคดีนะครับพี่"เคนตะโกนบอกไอ้ขโมยควัน เป็นครั้งสุดท้าย


ขณะที่เคนกำลังเดินกลับมา

"นี่! ไอ้หัวขโมย เอาทองไปคืนป้าคนนั้น เดี๋ยวนี้"เสียงใสของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น และเธอคนนั้นก้อค่อยๆเดินออกมาจากที่ซ่อน 

-เธอสวย ทุกนาทีที่เคยสัมผัส-เคนคิดในใจ

"คุณเป็นใครอ่าครับ"เคนสงสัย(ทำหน้าเอ๋อ)

"ฉัน ร้อยตำรวจเอกพิมพ์ไลวรรณ  เลิศปรีชา กำลังมาตามจับตัวไอ้หัวขโมยที่มันขโมยทองไปจากร้าน ห้างทองเจ๊ณี ไงล่ะ"

เคนฟัง จับใจความแปบนึง "เหวอ!ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะครับ "