Tatsuyoshi No Takaramono (竜芳の宝物)

สวัสดีค่า ^^ ขอพูดถึงเรื่องนี้คร่าวๆ นิดนึงนะคะ

คือ Tatsuyoshi เนี่ยเป็นเรื่องที่มีไอเดียผุดขึ้นมาจากตอนหาข้อมูลเขียน Erika No Nikki ค่ะ 555 ค้นพบว่าเกียวโตและแถบคันไซของญี่ปุ่นมีอะไรให้เขียนถึงเยอะมากกกกกก เยอะจนรู้สึกว่าอยากเขียนถึงอย่างจริงจัง บวกกับอยากลองเขียนนิยายแนวที่เป็นผู้ใหญ่ๆ มานานแล้ว เพราะที่ผ่านมาก็เขียนตัวเอกเป็นสาวไฮสคูลทั้งนั้นเลย 555 

ยังไงถ้าชอบผลงานเก่าๆ หรือผ่านมาเจอก็ฝากเรื่องนี้ไว้หน่อยนะคะ >//<

                    ❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

Tatsuyoshi No Takaramono (竜芳の宝物)

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

อิวาคุระ ทัตซึยะ

เป็นหนุ่มกินพืชขนานแท้ ผู้คุ้นเคยกับวัตถุโบราณและพิพิธภัณฑ์มากกว่าการออกเดทกับสาวๆ เขาคือทายาทคนสำคัญแห่งตระกูลอิวาคุระผู้เฝ้าคลังสมบัติแห่งชาติ แต่ความรู้เรื่องโบราณคดีและประวัติศาสตร์ทั้งหลายก็ไม่ช่วยเรื่องการรับมือกับปัจจุบันเท่าไหร่ โดยเฉพาะเมื่อต้องมาอยู่ร่วมบ้านกับผู้หญิงที่นอกจากจะทุ่มผู้ชายด้วยแขนเดียวได้แล้ว ยังชอบพูดจาประหลาดๆ ใส่เขาไม่หยุดหย่อน ที่หนักสุดคือความคิดสร้างสรรค์ ในการทำลายทรัพย์สินอันทรงคุณค่าของเธอ จนเขาถึงกับต้องเอ่ยปากขอ...

“กรุณาอย่าตอกตะปูลงบนเสาหลังบ้านเพื่อขึงราวตากผ้าได้มั้ยครับ”

โยริคาวะ โยชิโกะ

เป็นตำรวจสาวผู้เชี่ยวชาญเรื่องการเคลียร์เควสต์ในเกมจีบหนุ่ม ถึงอย่างนั้นจำนวนเงินในกระเป๋ากลับสวนทางกับความเชี่ยวชาญเฉพาะด้านของเธอ ขณะที่ถูกพักงานเพราะดันไปก่อเรื่องโดยไม่ตั้งใจ หนุ่มหล่อผู้มาพร้อมพินัยกรรมประหลาดก็ย้ายมาอยู่ด้วย เธอถูกชะตากับเขาทุกอย่าง ปัญหาเดียวก็คือนอกจากโบราณวัตถุแล้ว เขาก็ไม่สนใจอะไรอีกเลย

“ระหว่างฉันกับแจกันราชวงศ์ชิง คุณทัตซึยะว่าอันไหนสวยกว่ากันคะ”

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀ 

“ปกติเวลาทำงานต้องใส่แว่นตลอดเลยเหรอคะ”

              โยชิโกะถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มองอีกฝ่ายที่ดูตั้งอกตั้งใจกับกระดาษหลายแผ่นบนโต๊ะไปด้วย

“ไม่ตลอดหรอกครับ สายตาไม่ได้สั้นขนาดนั้น ใส่เฉพาะเวลาตรวจงานเอกสารหรืองานที่ต้องใช้การมองเป็นพิเศษเฉยๆ”

“อือฮึ”

             หญิงสาวพยักหน้ารับ หยิบองุ่นเข้าปากอีกชิ้น จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีกพักใหญ่ เธอเท้าคางจ้องหน้าชายหนุ่มเงียบๆ ระหว่างรอเขาทำงาน

“องุ่นมั้ยคะ?”

“ไม่เป็นไรครับ คุณโยชิโกะทานเถอะ”

“อืม”

             ทัตซึยะเลิกคิ้วขึ้น รู้สึกว่าอีกฝ่ายพูดน้อยผิดปกติ ถึงจะชวนคุยเป็นระยะแต่ก็เป็นการถามคำตอบคำทั้งนั้น เขาเลยหันหน้าไปมอง เห็นเธอจ้องมาทางนี้ไม่วางตา และดูเหมือนจะจ้องมานานแล้วด้วย

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

             ตัดสินใจถามออกไป ทว่าคนฟังส่ายหน้า

“เปล่าค่ะ”

             เธอหยิบองุ่นเข้าปากอีกชิ้น

“ฉันแค่สงสัยน่ะ”

“สงสัย?”

“อือ สงสัยว่าแว่นตานี่จะเกะกะเวลาจูบกันหรือเปล่า”

             คนฟังชะงัก

“…ไม่ทราบสิครับ”

             ทัตซึยะอ้อมแอ้มตอบกลับ พยายามกลับไปจดจ่อกับงาน แต่พบว่าครั้งนี้สมาธิดันไม่ค่อยจะอยู่กับร่องกับรอยเท่าไหร่

“คุณทัตซึยะคิดว่าจะเกะกะมั้ยคะ”

             ตำรวจสาวถามต่อหน้าตาย หยิบองุ่นเข้าปากอีกชิ้น ส่งความกดดันให้ไปตกอยู่ที่คนฟังซึ่งเริ่มทำหน้าไม่ถูก

“ก็…คงจะลำบากอยู่มั้งครับ”

             เขาพึมพำตอบ แสร้งพลิกกระดาษไปอีกหน้าแม้จะเริ่มอ่านไม่เข้าหัวสักตัวอักษร

“นั่นสิคะ ฉันก็ว่างั้น”

             โยชิโกะรับคำเสียงเรียบ

“ถ้าจะจูบก็คงต้องถอดแว่นก่อนแหละเนอะ”

“…ครับ”

“จะถอดแว่นได้ก็คงต้องหลังทำงานเสร็จ”

             เธอแสร้งใช้นิ้วเคาะข้างแก้มตัวเอง

“แล้วเมื่อไหร่จะทำงานเสร็จเหรอคะ?”

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

สนใจสั่งซื้อรูปเล่มหรือต้องการสอบถามเพิ่มเติม

เชิญที่เพจนักเขียนได้เลยค่า >//<

Facebook : Senorita-P

Line ID : senorita-p