นิยาย [Fanfic Reborn!] That's in my heart [L59] (Yaoi) : Dek-D.com

...

สายลมพัดโชยเอื่อยมาอย่างไม่ขาดสาย สายลมที่ทำให้ผู้พบเจอสุขใจและเย็นสบายเสมอ แต่อาจจะไม่ใช่สำหรับใครบางคน ร่างโปร่งในชุดลายวัวที่แสนโปรดปรายซึ่งมักใส่ตามปกตินั่งเหม่อลอย สายตาที่ทอดยาวออกไปไม่รู้จะไปจบที่ไหน ถ้าไม่มีร่างของคนผมเงินที่กำลังเล่นน้ำอยู่อย่างสนุกสนานอยู่กับเพื่อนๆ คนผมน้ำตาลหันมาเห็นคนที่นั่งอยู่ไม่มีอะไรทำก็ชวนมาเล่นน้ำด้วยกัน

“แรมโบ้ มาเล่นน้ำด้วยกันสิ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับวองโกเล่สมัยยังหนุ่ม พอดีผมไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน” สึนะเอียงหน้าเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก แรมโบ้ที่ไม่ร่าเริงแบบนี้เห็นแล้วมันขัดๆยังไงก็ไม่รู้สิ

สองวันแล้วที่แรมโบ้ยังคงอยู่ในร่างของเด็กหนุ่มวัยสิบห้าปี รู้สึกเหมือนแรมโบ้ตอนเด็กจะไปหยิบลูกอมอะไรซักอย่างมากินตามด้วยการยิงบาซูก้าทศวรรษอย่างไม่ตั้งใจ ก็เลยอยู่ในสภาพอย่างนี้

เวลาผ่านไปซักพักสึนะก็เลิกเล่นน้ำแล้วมานั่งข้างๆแรมโบ้ โดยที่โกคุเดระกับยามาโมโตะยังเล่นน้ำ(ทะเลาะ)กันอยู่ รวมกับพวกอี้ผิงและฟูตะด้วย

“แปลกๆไปนะ”สึนะพูดขึ้นมาลอยๆตามสัญชาตญาณบางอย่างของเขา

“งั้นหรอครับ แต่ผมคิดว่าวองโกเล่คิดไปเองล่ะมั้งครับ” แรมโบ้พูดและเอานิ้วหนีบผมเล่นอย่างที่ชอบทำ แต่สายตาก็ยังไม่ละไปจากเจ้าของเรือนผมสีเงินที่หยิบไดนาไมต์มาเตรียมบอมบ์ไอ้คนหน้าเอ๋อตรงหน้าแล้ว

“เฮ้ยแก อยากตายหรอห๊า”โกคุเดระโวยวายเสียงดัง ทำให้อนาคตรุ่นที่สิบแห่งวองโกเล่ต้องรีบเข้าไปห้ามทัพ แรมโบ้มองแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง คงไม่มีใครทำให้โกคุเดระเคารพหรือเชื่อฟังคำพูดมากที่สุดเท่าวองโกเล่รุ่นที่สิบนี่ล่ะมั้ง

“เฮ้ย เจ้าวัวบ้า ส่งจานนั้นมาหน่อยดิ๊”แรมโบ้เอื้อมไปหยิบให้โกคุเดระก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ยิ้มอะไร หาเรื่องรึไง” ...อนิจจัง...

“เปล่านี่ ฮายาโตะคุง”แรมโบ้ลองเรียกชื่อโกคุเดระเพื่อยั่วโมโหเล่นๆ แต่แปลกที่โกคุเดระไม่ได้โต้ตอบอะไร นั่งเงียบๆแบบที่ปกติไม่ค่อยทำ

“เฮ้ย นั่นมันส่วนของฉันนะไอ้เจ้าบ้าเบสบอล” นั่งเงียบๆ...ซะที่ไหน

“โอส! ซาวาดะ เวลาแบบนี้เหมาะกับการชกมวยที่สุด ไปแข่งชกมวยกับแบบสุดหูรูดเถอะ!”

“เอ่อ แต่ตอนนี้พวกเรากำลังกิน...”

“ตกลงแล้วสินะ ไปกันเลย!” อะจ๊าย พี่เค้าพูดเองเออเองแบบไม่ฟังเสียงผมเลยค้าบ

“เฮ้ย ไอ้หัวสนามหญ้า (งานอดิเรกนายคือตั้งฉายาให้คนอื่นรึเปล่าโกคุเดระคู๊ง~) แกจะมาชกมวยอะไรตอนนี้วะ”โกคุเดระฮึดฮึด และเหมือนจะวิ่งตามสองคนนั้นไป

“นายนั่งกินบาร์บีคิวไปเหอะ เดี๋ยวฉันช่วยดูสึนะให้น่า”ยามาโมโตะเสนอ ‘ชิ ความจริงไม่อยากจะอยู่หรอก แต่ทะเลาะกับไอ้เอ๋อนี่มากไปหน่อยเลยหิว’ แรมโบ้มองอย่างยิ้มๆ ถึงจะเป็นคนที่ค่อนข้างเลือดเดือดแถมยังขี้หงุดหงิด แต่เวลาเป็นห่วงสึนะก็เป็นห่วงมาจากใจเหมือนกัน...

“เป็นอะไรไปไอ้เจ้าวัวบ้า มาทำหน้าหงอยๆแถวนี้เดี๋ยวพ่อปั๊ดเป่าเลยนี่”

“...”

“โธ่เว้ย อายุก็มากกว่าฉันซะอีก(มากกว่า 1 ปี -*- ) ยังมาทำตัวเหมือนเด็กอีก เอ้า นี่” โกคุเดระเกาแก้มเหมือนจะอายอะไรบางอย่างแล้วก็โยนลูกอมหลายเม็ดไปให้แรมโบ้ ที่รับเกือบไม่ทัน

“?”

“ชอบกินไม่ใช่รึไง”โกคุเดระพูดเสียงแผ่ว หน้าขาวนั่นเหมือนจะขึ้นสีน้อยๆทำให้แรมโบ้ยิ้มออกมาและแกะลูกอมกินอย่างสบายใจ

ภายใต้ร่มไม้ที่หนาทึบ แสงแดดที่อ่อนลงจากตอนเที่ยงเล็กน้อย บ่งบอกว่าเป็นตอนบ่าย ลมเย็นกับบรรยากาศน่านอนนี่มันเกินห้ามใจ เมฆหนาลอยมาบังดวงอาทิตย์เหมือนกับเป็นใจให้กับอะไรบางอย่าง โกคุเดระเอนตัวพิงกับต้นไม้ก่อนจะหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนโดยไม่เกรงสายตาที่จับจ้องมาแม้แต่น้อย

แรมโบ้ได้แต่นั่งมองใบหน้าที่หลับพริ้มอย่างเป็นสุขนั่น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเพราะกลัวจะทำให้ร่างบอบบางตรงหน้าตื่นขึ้นมาซะก่อน แต่... บรรยากาศมันน่านอนจริงๆ หาวซักทีพอเป็นพิธี่อนจะเอนตัวพิงต้นไม้ต้นเดียวกับคนที่หลับไปก่อนหน้านี้ แต่ยังคงเว้นระยะห่างไว้

โป๊ก!

“โอ๊ย” เหมือนหัวจะไปชนกับอะไรบางอย่างทำให้โกคุเดระต้องลืมตาขึ้นมา ก็เห็นไอ้เจ้าวัวบ้านั่นกำลังกุมหัวตัวเองอยู่เหมือนกัน

“ใครใช้ให้แกมานอนข้างๆฉันไอ้เจ้าวัวบ้า”โกคุเดระพูดอย่างคนขี้หงุดหงิด

“ขอโทษที”คำโวยวายที่ออกมาจากปากโกคุเดระอย่างปกติ กลับทำให้คนบางคนต้องเจ็บโดยที่เขาไม่รู้ตัว ผิดเองที่คิดเลยไปไกล แรมโบ้ลุกขึ้นยืนและเดินไปหาคนอื่นๆ

“อ้าว แรมโบ้ จะไปไหนหรอ”

“จะไปรับลมแถวๆอื่นน่ะครับวองโกเล่สมัยยังหนุ่ม แถวนี้ลมพัดแรงเกินไป”

“ฮ่ะๆ งั้นหรอ ให้ฉันไปด้วยคนสิ”

“ได้สิครับ”

ตลอดทางที่เดินมา ทั้งสองคนก็เงียบกับเงียบ จนเดินเลยมาถึงแถวๆที่เหมือนจะเป็นจุดที่สวยที่สุดของหาดนี้ แต่ไม่มีคนอยู่เลยซักคน แรมโบ้ทิ้งตัวลงนั่งก่อนจะหลับตาแล้วรับลมที่พัดมาอย่างเย็นสบาย สึนะนั่งลงข้างๆก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างไม่อ้อมค้อม

“ชอบโกคุเดระคุงหรอแรมโบ้”คนที่หลับตารับลมอยู่เมื่อกี๊ลืมตาขึ้นมาก่อนจะหันมามองสึนะ แต่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมา เพราะรู้ดีว่า วองโกเล่รุ่นที่สิบคนนี้ไม่ใช่คนที่มีความสามารถธรรมดาๆ

“บางทีเค้าก็โวยวายไปงั้นแหละ อย่าคิดมากเลยนะ”

“ผมไม่คิดมากหรอกครับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นตัวเขาน่ะดีแล้ว”

“ฮ่ะๆ งั้นหรอ ใจดีจังเลยนะแรมโบ้”

“งั้นหรอครับ ฮ่ะๆ”แล้วทั้งสองคนก็พูดคุยกันอยู่ตรงนั้นอย่างสนุกสนาน ความไม่สบายใจหรือความกังวลที่แรมโบ้มีอยู่เมื่อครู่เหมือนจะลดน้อยลง

“เอาล่ะ ใกล้เย็นแล้ว ไปหาพวกโกคุเดระกันเถอะ”

“วองโกเล่ไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมตามไป”

“อื้อ”

บางทีอัสนีที่แข็งแกร่งก็อาจจะโดนสายลมทำร้ายได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทุกสิ่งทุกอย่าง มันคงต้องปล่อยให้การเวลาเป็นตัวกำหนด

ท้องฟ้ามืดจนเห็นดาวเกือบจะชัดเจนแล้ว แรมโบ้ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหาทุกคนที่กำลังปิ้งบาร์บีคิวกันอย่างสนุกสนาน กองไฟย่อมๆที่ก่อขึ้น ช่วยสร้างบรรยากาศให้ดีขึ้นไม่น้อย แต่ก็เหลือบไปเห็นโกคุเดระที่นั่งปลีกตัวออกไปอย่างเงียบๆ

“ไม่กินหรอ ฮายาโตะคุง”แรมโบ้พูดหยอกขึ้นก่อนจะยื่นไม้บาร์บีคิวไปตรงหน้า โกคุเดระมองขวางๆนิดนึงก่อนจะรับบาร์บีคิวไม้นั้นไป

“ขอบใจ”

“อือ แล้วมานั่งทำไมบนต้นไม้เนี่ย ไม่ไปอยู่กับพวกนั้นล่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน พอเห็นรุ่นที่สิบกับไอ้เจ้าบ้าเบสบอลนั่นอยู่ด้วยกันแล้วดูมีความสุขดีฉันก็ไม่อยากไปขวาง”

“รุ่นที่สิบดูมีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับเจ้านั่น ไม่เหมือนเวลาอยู่กับฉัน รุ่นที่สิบมีแต่ทำหน้าลำบากใจ”โกคุเดระเริ่มเสียงสั่นน้อยๆ น้ำตาที่ไม่ค่อยมีใครเห็นไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ในขณะที่ปากก็กัดบาร์บีคิวที่คนข้างๆอุส่าหยิบมาเผื่อ

“บางที...ฉันอาจจะไม่เหมาะที่จะอยู่กับรุ่นที่สิบก็ได้”

“ไม่หรอกน่า อย่าคิดมาก ถ้าวองโกเล่ไม่มีนายคงจะลำบากนะ”

“ชิ ทำไมฉันต้องมาให้วัวบ้าอย่างแกปลอบใจด้วยวะเนี่ย”โกคุเดระพูดและก้มหน้าลงอย่างอายๆ น้ำตาไหลออกมาไม่ยอมหยุด ขายหน้าชะมัด ทำไมต้องเป็นไอ้เจ้าวัวบ้านี่ด้วย

ร่างบางถูกรั้งเข้าไปในอ้อมกอดของแรมโบ้

“มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกได้นะ ฮายาโตะ..”

“เออ ฮือออออ”โกคุเดระเอื้อมมือไปกอดคนตรงหน้าแน่น หวังเป็นที่พึ่งสำหรับเขาตอนนี้

แรมโบ้ได้แต่กอดโกคุเดระไว้อย่างนั้น เห็นน้ำตาของคนหัวรั้นคนนี้แล้วมันก็อดไม่สบายใจไม่ได้ รอจนคนในอ้อมแขนเริ่มหายสะอื้น

“ขอบใจนะ ไอ้เจ้าวัวบ้า”

“อืม ไม่เป็นไร”

แล้วโกคุเดระกับแรมโบ้ก็เข้าไปร่วมแจมปิ้งบาร์บีคิวกับคนอื่นๆอย่างสนุกสนาน ...แค่ได้อยู่ข้างๆก็มีความสุขเกินพอแล้วล่ะ...

“เอ้านี่ ฉันปิ้งเอง ตอบแทนสำหรับไม้เมื่อกี๊”

…เพียงเท่านี้ก็มีความสุขมากแล้วจริงๆ...

วันนี้พอถึงตอนบ่ายพวกสึนะก็จะกลับกันแล้ว ทุกคนก็เตรียมตัวเก็บของใส่กระเป๋าเรียบร้อยก่อนจะออกมาเล่นน้ำทะเลกันครั้งสุดท้าย

“ไอ้เจ้าวัวบ้า มาเล่นน้ำด้วยกันสิ”แล้วโกคุเดระก็ลากแรมโบ้ลงน้ำอย่างไม่สนใจคำคัดค้านที่ว่า ‘ไม่มีชุดมาเปลี่ยน’

รอยยิ้มที่สดใสของโกคุเดระสายลมเอื่อยที่พัดโชยมาทำให้คนที่ไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยนสำหรับเล่นน้ำตรงนี้มีความสุขเหลือเกิน

...ไม่จำเป็นต้องครอบครอง ไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าของ ไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้กันตลอดเวลา...

...เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าที่ไม่ได้รู้อะไรนั่น ก็มีความสุขมาเพียงพอแล้ว...

ถึงจะไม่ได้พูดออกไปแต่มันยังคงดังก้องอยู่ในหัวใจของฉันนะฮายาโตะคุง

รักมากที่สุด

---The End---

[Fanfic Reborn!] That's in my heart [L59] (Yaoi)

ผลงานอื่นๆ ของ ฝุ่นสีดำ ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ ฝุ่นสีดำ

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น