คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Coffee Soulmate { intro }
Into
ที่เดิม.. ร้านเดิม.. เหมือนเดิมทุกอย่าง.. ชีวิตที่เรียบง่าย
ร้านกาแฟ อยู่เยื้องๆกับมหาวิทยาลัย เป็นร้านเล็กๆอบอุ่นๆ ซึ่งเป็นที่นิยมของหลายๆคนเพราะรสชาติกาแฟที่หอมหวานอร่อยกลมกล่อมติดปลายลิ้นและราคาไม่แพงมาก เมื่อเข้ามาจะได้กลิ่นกาแฟหอมตลบอบอวลไปทั่วร้าน ส่วนมากมันเป็นกลิ่นมาจากกาแฟยอดฮิตของร้าน คาราเมล มัคคิอาโต กลิ่นคาราเมลที่หอมไปทั่วร้านทำให้ลูกค้ามีความสุขจากกลิ่นของมัน..
แถมเจ้าของร้านยังสวยมากซะด้วย มันทำให้เรียกลูกค้าได้มากโขเลยแหละ เจ้าของร้านคนนี้ชื่อ เสี่ยวลู่หาน หนุ่มน้อยหน้าหวานชาวจีนที่กระชากหัวใจของหนุ่มๆในมหาวิทยาลัยหลายคนมาแล้ว แถมที่เด็ดที่สุดคือ ยังโสดอยู่ด้วย
สวัสดีครับ ผม บยอน แบคฮยอน เป็นลูกค้าประจำสุดพิเศษของร้านนี้ แถมพ่วงเป็นเพื่อนของเจ้าของร้านด้วยครับ เป็นเพราะว่าผมมากินทุกวัน มันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายแปลกๆ แถมยังเงียบมีสมาธิทำงานหรือคิดอะไรต่างๆอีกด้วย ผมทำงานอะไรที่ใช้สมาธิครับ เช่นวาดรูป ความจริงผมไม่ได้วาดสวยหรอกครับประมาณคนกางปลาหรือมักกรแต่พอวาดออกมาแล้วมันเหมือนงูอ่ะครับ แต่ผมก็ไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่หรอครับ ผมคิดว่ามันเป็นศิลปะ ไม่มีคนทำได้เหมือนผมเลยสักคน (ยักไหล่แล้วยิ้มอย่างภูมิใจ)
อ่า..มันชักจะนอกเรื่องไปไกลแล้วแหะ เอาเป็นว่าเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า ผมเคยกินกาแฟร้านนี้ตั้งแต่ลูกค้ายังไม่เยอะเลยครับ วันนึงก็เฉลี่ยไม่เกินสี่สิบคน น้อยใช่ไหมครับ? ผมก็ว่าน้อยแต่เสี่ยวลู่เขาไม่ค่อยสนใจหรอกครับ บ้านเสี่ยวลู่เขารวย .___ . ที่ผมติดใจมากินร้านนี้เพราะว่าผมเดินผ่านแล้วเห็นพอดีครับ เห็นร้านน่ารักดีผมเลยลองเข้าไปชิม พอชิมเท่านั่นแหละครับ ขาดกาแฟร้านนี้ไม่ได้เลยอร่อยเกินไปผมห้ามใจไม่ได้ และแน่นอนครับกาแฟที่ผมชื่นชอบที่สุดในร้านนี้คือ คาราเมล มัคคิอาโต ผมชอบรสคาราเมลหวานๆมากครับ ฮื้ออ ไม่ไหวจริงๆ แต่ถ้าบางอารมณ์ผมก็กินช็อคโกแลตหรือชานะครับ ร้านนี้ผมติดใจไปทุกเมนูเลยจริงๆมันก็เหมือนกันทุกร้านนะครับ แต่รสชาติร้านนี้ทำให้ผมไม่ยอมไปสุงสิงร้านอื่นอีกเลยพร้อมกับบรรยากาศที่เป็นใจด้วย
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ด้านในสุดของร้าน ติดหน้าต่างมันเป็นที่ประจำของผมเองครับ ทำให้ผมเห็นข้างนอกได้ชัดเจน เมื่อมองออกไปจะเห็นต้นไม้ต้นใหญ่อยู่ต้นหนึ่งเป็นต้นไม้ที่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ร้านนี้ ผมชอบดูต้นไม้ต้นนี้บ่อยๆนะครับ มันทำให้ผมรู้สึกสงบ เวลาลมมาแล้วใบมันปลิวไปมาเบาๆ แถมวันนี้ผมก็สั่ง คาราเมล มัคคิอาโต เหมือนเดิมแหละครับ อื้ออ อยากดื่มแล้วอ่า ~ ผมนั่งรอไปสักพัก คาราเมล มัคคิอาโตของผมก็มาแล้วว งื้อออ หอมจังเลยย กลิ่นของมันฟุ้งไปทั่วร้านของเสี่ยวลู่ มันทำให้ทุกคนรู้สึกสบายใจขึ้นแบบแปลกๆนะครับ..
“กาแฟที่สั่งได้แล้วครับ เพื่อนรัก” เสี่ยวลู่เดินมาเสิร์ฟแล้วลูบหัวแบคฮยอนอย่างเอ็นดู ก็ช่วยไม่ได้นะเล่นทำหน้าตาละห้อยหวานๆใส่กาแฟที่ผมทำแล้วมันน่ารักอ่า เสี่ยวลู่ขอไม่ทน ณ จุดๆนี้ !!
กริ่ง .. #เป็นเสียงกริ่งหน้าร้านเวลาเปิดประตูเข้ามาเหมือนเซเว่นนะครับคนดี
“ยินดีต้อนรับครับ” เสี่ยวลู่หันไปยิ้มให้กับลูกค้าแล้วง่วนกับการทำกาแฟต่อ
“เห้ย ! เซฮุน จะลากกูมากทำไมว่ะ” ชายร่างสูงสองคนกำลังถกเถียงกันอยู่หน้าร้าน จริงๆผมก็ไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านหรอกนะครับ แต่พอดีว่าสองคนนั่นเถียงกันดังจริงๆผมเลยแอบยื่นหน้าออกมามองนิดนึง
“ชานยอล มึงก็ตามใจกูหน่อยดิว่ะแค่กาแฟเองจะไม่ชอบอะไรนักหนา พี่ลู่หานครับมอคค่าเหมือนเดิมนะครับคนสวย” พร้อมขยิบตาให้พอเป็นพิธี แล้วลากร่างสูงเก้งก้างอีกคนมานั่งโต๊ะด้านหน้าของเขา
“คราวหน้าอย่าพากูมาอีกนะกูเกลียดกาแฟชิบ แล้วนี้กลิ่นอะไรเนี่ยคาราเมลหรอเลี่ยนว่ะ” ร่างสูงเก้งก้างที่เสียงไม่เข้ากับหน้าเสียงยังกะผู้เฒ่าอายุหกสิบอัพอ่ะครับ
“หรอครับ? ผมก็ว่ามันอร่อยออกนะ” ผมที่อดไม่ได้ที่จะแทรกบทสนทนาของคนมาต่อว่ากาแฟร้านเสี่ยวลู่ที่อร่อยที่สุดในโซล แถมยังเจาะจงเป็นคาราเมล มัคคิอาโตสุดโปรดของผมด้วย!! แต่พอผมลองมองหน้าของเขาดีๆ.. เห้ !! นั่นมันรุ่นพี่ปาร์คชานยอลเดือนมหาวิทยาลัยปีสามคณะวิศวะนิ งื้อออ
ไรท์สุดหล่อ ;;;;;
โหยบทนำเท่าจิ๋มมด แต่ไม่เป็นไรมันเป็นบทนำให้อภัยเค้านะครับ 55555555555555 ฟิคอาจจะไม่สนุกบ้างขัดอารมณ์บ้าง เปลี่ยนอารมณ์บ้าง ไรท์ของโทษครับคือเรื่องนี้ไม่มีพล็อตที่แน่นอนนะตัวเอง จะแต่งยังไงก็ได้แล้วแต่อารมณ์บางทีอาจจะมีหักมุมเพราะงั้นไม่ต้องทำใจอ่านเลย 55555555555555
#คฟซม
ความคิดเห็น