คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ระบบชอบที่ข้าจะช่วยพระเอก
อนที่ 16
ระบบอบที่้าะ่วยพระเอ
หมายสีาวระพือปีเล็ๆ บินมาหยุอยู่หน้าประูฤหาสน์สวอนเลส์ในอนเ้า อมเวทที่เฝ้าประู้านหน้ารีบนำเ้ามา้านใน ระหว่าที่าร์ลและนอระูลสวอนเลส์ำลัรับประทานอาหารร่วมันอยู่พอี
มารีนระโนไปนแรเมื่อเห็นนนำหมายประทับราปราาร นาีหมายอออย่าไม่ลัเล
ราสีทอหล่นลมาาอ าม้วยเอสารแ้ถึอุปร์ที่ำเป็นในารเ้าเรียน
“ห้อพิเศษริๆ ้วย!” มารีน้มลเ็บราปราารอมเวทสีทอแวววับ ่อนเินวนยื่นมือออมายีผมสีแเพลิ นอื่นในระูลสวอนเลส์เริ่มแสวามยินี พวเาลุึ้นยืนแทบะพร้อมันทั้โ๊ะ ระูลให่รับประทานอาหารยันั่โ๊ะยาวรบทั้ระูล ไ้ยินมารีนบอว่าระูลสีทอบาระูลมีนเยอะมาว่านี้
...าร์ลำื่อพวเาไม่ไ้หรอ เาึเอ่ยอบุไปามพิธี หยิบเอาเอสารมาอ่าน
แ่อมเวทใหม่อปราารอมเวท ่อนอื่นอแสวามยินี้วย!
รายื่อหนัสือเรียนออมเวทั้นปีที่ 1
- ธาุและสมบัิอธาุ
- ประวัิศาสร์ออาาัรอามุล สัว์ประหลาและารพันา
- ภูมิศาสร์นออาาเและสัว์ประหลา
- เปิหัวใออมเวท ศิลาเวทและศิลาธาุ
- สมุนไพรเวทศาสร์
- ศาสร์แห่เวทย์ั้น้น
รายื่อสิ่อที่้อเรียมออมเวทั้นปีที่ 1
- เสื้อผ้าและสิ่อส่วนัว เรื่อแบบอปราาร ผ้าลุม
- อุปร์ในารเรียน
- ศาสราเวทประำัว
- แว่นส่อสมุนไพรเวทประำัว
“ถ้าเป็นเรื่อแบบปราาร้อที่ร้านอฮูัล” ผู้นำระูลเลส์เอ่ยึ้น เมื่อผู้นำระูลวา้อนลอมเวทนอื่นำ้อวาามอย่า่วยไม่ไ้ พ่อรัวเินเ้ามาเ็บานอาหารอย่ารวเร็ว
เายัินไม่อิ่มเลย...
าร์ลร่ำรวในใ แ่ภายนออเาลับวา้อนส้อมลอย่าเรียบร้อย บุลิอเาูสุภาพและน่ารัสมวัยเ็นหนึ่ในสายาอทุนบนโ๊ะ ภาพลัษ์เ็น้อยที่พยายามะทำัวเป็นผู้ให่
...เรื่อนี้ะรัน้ามหาาร์ลเิในระูลสวอนเลส์แ่้น
เนื่อเพราะลูายปลอมๆ อย่าาร์ลมีไว้เิูระูล ไม่มีทาไ้เ้าร่วมเป็นผู้ท้าิำแหน่หัวหน้าระูลแน่นอนอยู่แล้ว สมาิระูลสวอนเลส์ึไม่ถือสาที่ะเอ็นูเ็ายหน้าาน่ารันหนึ่ หาเป็นลูายหรือลูสาวอพวเารับรอว่า้อโนำหนิไปแล้ว
พ่อบ้าน็เินเ้ามาระหว่านั้น ้มลพู้าายราผู้นำระูล้วยเสียไม่ัไม่เบานเินไป
“อมเวทแสศัิ์สิทธิ์มารับนายท่าน”
สิ้นำพูนี้ห้ออาหารอยู่ในวามวุ่นวายทันวัน สีหน้าอทุนแื่น ระิบระาบันเสียันผู้นำระูล้อระแอม สมาิระูลสวอนเลส์ทั้หมยับายนั่ัวร ไม่้อพูถึานะอมเวทแห่วามหวัอมนุษยาิ เพียแ่านะอมเวทระูลไล์ ทุอย่า็เหนือว่าระูลสวอนเลส์อย่าเทียบไม่ิ
“เามาทำไมน่ะ?” ผู้นำระูลถาม
“เาแ้ว่าะมาหาเพื่อนรับ” พ่อบ้านเหลือบามอไปทาาร์ล
เสียสะท้อนอรอเท้าั้อไปทั่วทาเินห้อโถนถึ้านในห้ออาหาร
าร์ลระิบับมารีน “้าหยิบนมิรถม้าไป้วยไ้ไหม”
มารีนมอ้อนวับ
แสระยิบระยับเพาะัวส่อเ้ามา่อนวูลฟาะเินมาถึเสียอี (อย่าน้อยาร์ล็ิว่าั้น) วาสีทอสว่าไสวอวูลฟาเป็นประาย ปลายรอเท้าหนัเาวับ หลัรใบหน้าเิึ้นอย่าเป็นธรรมาิ เ็หนุ่มโ้ศีรษะทัทายผู้นำระูล ่อนเอ่ยว่า
“้ามารับาร์ล”
ผู้นำระูลพยัหน้า “เ็หนุ่มสมวรที่ะสนิทันไว้ เพื่อนอ้าเอ็บันมาั้แ่เป็นอมเวทเ้าเรียนปีหนึ่เหมือนัน”
“้ายินีมา” วูลฟาลี่ยิ้มบาๆ านั้น็ผายมือไปทาพ่อบ้านอเาที่ามหลัมา “ทาระูลไล์เอไ้รับสมุนไพรเวทมาไม่น้อยอนออทำภาริ ท่านอาารย์พอทราบว่าะมาที่นี่ึให้นำมาฝา้วย”
ผู้นำระูล้อาร์ลเหมือนเาเป็นไ่ทอำอ้วนๆ รีบโบมือท่าทาเหมือนนแ่ใีนหนึ่ อพวนี้เอาไปาย่อลาย่อมเป็นเินทุนให้พวเาไม่น้อย “โฮ่ๆ อบุทาระูลไล์มา เรมาแล้ว”
ทัู้่โ้อบสัพเพเหระันสัพั มามารยาทนาร์ล้อถอนหายใเหนื่อยหน่าย ผู้นำระูลึยอมเรียาร์ลให้ลุึ้นาโ๊ะอาหาร แนะนำร้าน้าให้พวเาสอสามร้าน ่อนไปยัมอบถุเิน้อนโให้าร์ลพลาส่สายาเป็นเลศนัยให้อี
ะให้้าเลี้ยอาหารวูลฟา...?
ไม่มีทาหรอ...าร์ลเ็บเินลระเป๋าเ็บออย่ารวเร็ว
เาเินามหลัวูลฟาออไปโยมีมารีนออไปส่หน้าประู นายัให้เินาร์ลมาอีเล็น้อย พร้อมับำับให้าร์ลหาศาสราเวทที่มีศิลาเวทีๆ สัอันใ้ เพื่อที่เาะเหนื่อยน้อยลเวลาใ้เวท พวเายัปล่อยให้ปัษาทั้สามัวบินเล่น้านนอฤหาสน์ พวมันเื่อฟัำสั่อาร์ลที่ห้ามออไปไลอย่าี
รถม้าันให่อระูลไล์เลื่อนที่ออาฤหาสน์สวอนเลส์หลัาผ่านมาเือบสามสิบนาที พนันไ้เลยว่าวันพรุ่นี้มันะลายเป็น่าวให่ปา่อปาในระูลสีทอสำหรับมิรภาพออมเวทแห่แสศัิ์สิทธิ์วูลฟาับเา
เ็ายทัู้่นั่รัน้ามันอย่าอึอัอยู่บ้า ภายในรถม้า่อให้เป็นรถม้าันให่ แ่าอพวเา็ยัวานันอยู่ีเมื่อเผลอัว นว่าะมีใรนหนึ่ยับิริมหน่อย
าร์ลเปิปาทำลายวามเียบึ้น่อน “เรื่อสมามสัว์ประหลาเป็นยัไบ้า?”
วูลฟาูแปลใเล็น้อย...แล้ว็ผิหวั
ถึระนั้นเ็าย็ยัอบาร์ล รอยยิ้มูฝื “อาารย์้าไม่อยาทำให้พวมันรู้ัว ันั้นเรื่อสืบหาึแ่ายไปเพาะอมเวทระับ S ในิล์ไล์เท่านั้น อนนี้ยัไม่มีเบาะแสใ”
เรื่อสมามสัว์ประหลา็เป็นเส้นาหนึ่อเม
าร์ลพยัหน้า “ถ้าไม่เอ็ไม่เป็นไร”
ท่าทาอเ็ายผมสีเพลิูไม่สนใเรื่ออสมามสัว์ประหลาไปมาว่าอาหารเ้า วามิแ้แ้นอะไรไม่มีหรอ...เาเป็นแ่้อนนน่าเลียที่อยาะเปิปลล็อแผนที่ท่อเที่ยวไปวันๆ แฝัวแนบเนียนอยู่ในปราารเพื่อเาะาเหล่าัวละรเอเท่านั้น โยพื้นานอาร์ลไม่ใ่นิมาอยู่แล้ว
ยเว้นแ่เรื่อไล่เาออหรือ่ายเินไม่รบอย่าที่บริษัทเมทำ
รถม้าระูลไล์วิ่มาถึย่านาร้าเิม เ็ายทั้สอนเินไปยัร้านัุ่อนเป็นที่แร ร้านฮูัลที่นในระูลแนะนำมา พวเาแยห้อวััว ที่น่าทึ่มา็ืออมเวทเ้าอร้านโบสะบัสอทีระาษัวอย่า็ม้วนัวเอลไปบนผ้าอย่าอัศรรย์ พวผ้ายับ้วยัวอพวมันเอ ััวเอเป็นิ้นๆ ประอบเ้าหาัน ศาสร์เวทหมุนวนรอบ รอยเย็บไล่ไปามั้นอน
รวเร็ว...เรียบร้อย สวยามราวับหนัสั้นเรื่อหนึ่
เ้าอร้านหยิบุอมเวทที่ััวเอึ้นมา ่อนัอบแห้เรียบร้อย้วยอุปร์เวท้านหลัที่เหมือนเรื่ออบ ร่ายเวทุ้มันเสียหายอีสอสามบท
เพียแ่ 20 นาทีาร์ลับวูลฟา็ไุ้มารบ
เาเ็บอลระเป๋ามิิเพื่อที่ะไ้ไม่ไ้เสียเวลาวนไปรถม้า านั้น็ไปื้อหนัสือเรียน่อ ารื้อหนัสือเรียนอปราารอมเวท่อน้าเ้มว หาไม่มีหมายาปราารพวเาะไม่ายหนัสือให้โยพลาร อมเวทเป็นทรัพยารบุลสำั ปราารอมเวทึไม่้อารให้อมเวทนใเรียนเวทอย่าันทุรัเินวามสามารถนัวเอระเบิายไป
ั้นหนัสือเหล่านี้ระบุั้นออมเวทที่เหมาะสมอย่าัเน
“ระทั่ห้อสมุอระูล้าเอ็เ้มวมา” วูลฟาเล่าให้ฟัระหว่าทา
โยปิแล้วหนัสืออมเวททั้หมะถูวบุมโยปราารอมเวท หนัสือำนวนมหาศาลถูเ็บรัษาไว้ในปราาร มีเพียหนัสือัพิมพ์ใหม่ที่วาายในร้านอปราารเท่านั้นึสามารถื้อายไปเ็บสะสมไว้ไ้ ส่วนหนัสืออื่นที่ไม่เี่ยว้อับศาสร์เวทสามารถทำไ้อย่าอิสระ ไม่้อแ้ปราาร่อน
าร์ลมอั้นหนัสือ้วยวามเสียาย เาื้อไ้แ่รายื่อที่ทาปราารให้มา
านั้นทัู้่็เิน่อไปยัร้านในรออย้านใน เลยบริเวถนนวัถุิบเ้าไปยัร้าน้าราาแพในอีระับหนึ่ ารแ่หรูหราเป็นระใสนสามารถเห็นสิน้า้านในเรียราย พวเาผลัประูร้านศาสราเวทเ้าไป ้านในเ็มไป้วยอมเวทั้นปีเียวันพวเามามายมาหาื้อศาสราเวทิ้นแรเหมือนัน
าร์ลมอไปรอบๆ บริเวศาสราเวทแ่ละิ้นถูลเวทัเอาไว้ป้อัน ศาสราเวทที่นิยมที่สุไม่พ้นเป็นทาเวท รอลมาเป็นหนัสือเวท านั้น็เป็นพวเรื่อประับอย่าสร้อย ่าหู แ่เรื่อประับไม่่อยนิยมนัเพราะอมเวทมัำไม่ไ้ว่าิ้นไหนอพวเาเป็นศาสราเวท ิ้นไหนเป็น่อมิิเ็บอ
วูลฟาเอ่ยึ้นมา “มีอมเวทไม่น้อยื่นอบอาวุธเวทแบบเรื่อประับ แ่สำหรับเ้าเป็นิ้นให่น่าะีว่า สะว่อารเ็บ”
าร์ลรู้ว่าวูลฟาหมายถึอะไร ถ้าเาลายร่า…เรื่อประับะหล่นลพื้นหาย
แ่ว่าบอสสัว์ประหลาอย่าเาสามารถมีเวสนำหัวใอราันแห่เพลิไปหลอมเป็นศิลาเวทเพลิที่ทรพลัไ้ พู่ายๆ ็ือัวอาร์ลเป็นศิลาเวทสายเพลิที่ีที่สุแล้ว ารมีอาวุธเวทไม่ำเป็นสำหรับเาเลย
แ่เพื่อไม่ให้ใรสสัย วูลฟาึแนะนำให้าร์ลเลือสั่ทำทาเหมือนับอนเอ
“ทำไม้อเหมือนันล่ะ?” าร์ลมวิ้ว
“เผื่อว่าเ้าเผลอไปลืมหรือทำไว้น่ะสิ” วูลฟาเรียทาสุเทพาั้นใ้ินร้านอมารีนออมา ่อนะส่ให้เ้าอร้านศาสราเวท พร้อมราประำระูล “ทำให้ล้ายแบบนี้มาที่สุ”
าร์ล่อยเ้าใสิ่ที่วูลฟาิ เิว่าเาไปทำในที่อมเวทนอื่นไม่สามารถไปไ้ วูลฟาะสามารถลบเลื่อนรับไปว่าทาที่ทำเป็นอเ็หนุ่ม พระเอมีวามิที่รอบอบีมา
“เ้ารอบอบมา” าร์ลม
วูลฟาเพียยิ้มนวาเรียวปิ
เ้าอร้านอาวุธไม่สอบถามเหุผล้วย้ำ ยมือึ้นเหนือทา “อา้อใ้เวลาหนึ่อาทิย์ ้าลอพิมพ์เอาไว้่อน เมื่อเสร็แล้วะส่ไปที่ปราารอมเวทให้”
“ล” วูลฟาเียนื่อสำหรับส่ลบนระาษ ะที่าร์ลล้วเินมา่ายอย่าเ็บปวอยู่บ้า
เ้าอร้านมวิ้วเล็น้อย เมื่อศาสร์เวทหมุนรอบทา “้าทำไ้แ่ลอเลียนแบบทรนะ ทาอันนี้ทรพลัมา มาว่าที่ั้อยู่ในร้าน้า้วย้ำ”
“ไม่เป็นไร” วูลฟาล้วหยิบเินมา่ายเพิ่มบนอเินที่าร์ลหยิบออมาวาอีหนึ่เหรียทอ
อา...ลืมไปเลยว่าารราฟ์อาวุธในเมาแบบแพมา
าร์ลเลือศิลาเวทเพลิมาอันหนึ่ส่ๆ เพื่อไม่ให้นอื่นสสัยว่าเพลิอเารุนแรเินว่าที่ะเป็น ราาสำหรับารราฟ์รวมศิลาเวทแล้วมาถึห้าเหรียทอเลยทีเียว (ไม่รวมที่วูลฟาเพิ่ะใส่เพิ่มอีสอเหรีย) เป็นำนวนเินที่สามารถทำให้นธรรมาในเั้นนอมีินไปลอีวิ
าร่ายเินำนวนนี้ทำให้าร์ลนึถึเนเน่ึ้นมา บาทีเาอาะฝามารีนส่เินลับไปบ้า
หลัารอให้อมเวทหลอมอาวุธัารอะไรเสร็สิ้น ทัู้่เินออมาาร้าน วูลฟาพาาร์ลเินลึเ้าไปในลาเือบยี่สิบนาที หยุ้านหน้าร้านปิทึบสีำสนิทร้านหนึ่ ภายนอหรูหราว่าร้านทั่วไปในละแวนั้นลิบลับ เห็นไ้ัเลยว่าอมเวทที่่อิวอยู่มีระับอย่าัเน
ทาร้านเปิให้นเ้าไป้านในทีละน ูลึลับเอามาๆ
าร์ลรู้สึุ้นๆ อยู่บ้า “นั่นร้านอะไร?”
“ร้านปลผนึ อมเวทะนำสิ่อมารวสอบุสมบัิที่นี่ านั้นอมเวทปลผนึะทำารปลวามสามารถสิ่อและบอเราว่าวามสามารถที่่อนอยู่ืออะไร” วูลฟาอธิบาย
าร์ลเบิาว้า “เินีมาเลยเหรอ?”
วูลฟารู้สึแปลใ “่าปลผนึหนึ่ิ้นเริ่ม้นที่ราา 30 เหรียเิน ถ้าเิว่าสิ่อนั้นไม่มีุสมบัิใแฝเร้น แ่ยิุ่สมบัิสู ่าปลผนึะยิ่แพามไป้วย อาวุธประำัวออาารย์้อใ้อมเวทปลผนึระับสูอปราาร ราาสูถึ 20 เหรียทอ”
นี่มัน...่อทาแห่ารร่ำรวยัๆ !
เ้าระบบให้สิลปลผนึหาินแ่เา แ่ลับไม่ให้เวสเปิร้านปลผนึันให้เวสเปิร้านเบเอรี่เนี่ยนะ? าร์ลแทบะัฟันรอ ่มวามโรธลถามว่า “เ้ามาปลผนึอะไร”
“ทาที่เ้าื้อให้” วูลฟายิ้ม
าร์ลรู้ีว่าทาอันนี้มีุสมบัิที่ีนาไหน ระทั่มารีนเ็บมันไว้ในอห้อใ้ินอร้าน็ยัไม่รู้ เมื่อผู้เล่นทำเวสสุโหอมารีนไ้พวเาถึะไ้รับทานี่้วย้ำ
“ไม่้อเอาไป ้าทำให้”
สำหรับาร์ลแล้วทานี่เป็นอที่เาื้อ วูลฟาเป็นพระเอที่เาเ็บมาเลี้ย เรื่ออย่าส่เินให้นอื่นแบบนี้าร์ลไม่ยินีแน่นอน เ้าระบบเอ็ูน่าะมีวามสุมาถ้าเา่วยเหลือพระเอ เผื่อว่าอนามันะส่เวสอะไรีๆ มีประโยน์ให้เาบ้า
“เ้า?” วูลฟาุนอยู่วูบหนึ่่อนะพยัหน้าเ้าใไ้ “ั้นไปเถอะ าลับแวะไปเินเล่นริมทะเลสาบสัหน่อย”
“ริมทะเลสาบเหรอ” าร์ลรุ่นิว่ามันเป็นาไหนในเม
เ็ทัู้่เินลับไปยัรถม้าอระูลไล์ ่อนรถม้าะเลื่อนที่ออไปทะเลสาบเวทามำสั่วูลฟา
าร์ลเอาอาารื้อออมาให้พ่อบ้านรวนับ ระหว่านั้นวูลฟา็ส่ทานเอให้เาอย่าว่า่ายเพื่อปลผนึ าร์ลลูบลำมันสอสามที่อนะเ็บมันเ้าระเป๋าเ็บอ เาูสถานะ
[ปลผนึ]
[ทาเทพีแห่แส: หนึ่ในทาที่เยถูใ้โยเทพีแห่แส สามารถบรรุสปิริแสไ้ 3 น ใส่ศิลาเวทแสไ้มาถึ 3 ิ้น เพิ่มวามรุนแรและลารใ้พลัเวทสำหรับารร่ายเวทแห่แส]
าร์ลบอวูลฟา่อนะส่ืน “ทาเทพแส สามารถบรรุสปิริไ้สามน ใส่ศิลาเวทแสไ้มาถึสามิ้น” วูลฟามีสีหน้าแปลๆ ส่วนพ่อบ้านระูลไล์มอา้านเสียอาาร แน่นอนว่าพ่อบ้านเพียิว่าวูลฟาฝาาร์ลเ็บอ ไม่ไ้ิว่าาร์ลเป็นนปลผนึหรอ
“ทาที่ยอเยี่ยม!” พ่อบ้านสูหายใ เอ่ยมวูลฟาว่าาีริๆ
วูลฟาูะิใสสัยอะไรบาอย่า แ่ในท้ายที่สุ็ไม่ไ้พูออมา
นระทั่รถม้าสีาวเลื่อนที่มาถึทะเลสาบ ทะเลสาบแห่นี้เิึ้นาผลอเวท บรรพบุรุษแห่ระูลสวอนเลส์เป็นผู้ร่ายเวทน้ำเอาไว้ั้แ่โบรา ทาระูลปล่อยให้นนอมาเินเล่นเพื่อเยี่ยมมไ้ามสบาย
“ทานี้” วูลฟาึมืออาร์ลไป เ็ายพาพวเาเินออมาไลาพ่อบ้านที่ถูทิ้ให้ยืนเฝ้ารถม้าอีรั้ และมีนัท่อเที่ยวบาาอยู่รอบๆ บ้า
ทัู้่เินนั่ลบริเวผืนห้า ลมแผ่วเบาพัผ่านพาเอาวามื้นสื่น ลิ่นหอมอธรรมาิึ้นมา้วย าร์ลเผลอหัวเราะออมา
“เหมือนเมื่อ่อนที่พวเราูทุ่้าวอเนเน่เลย”
วูลฟาาเป็นประายระยิบ “อืม!”
“เ้ามีอะไร็พูมาเถอะ” าร์ลเ้าเรื่อทันที เาอารม์ีมา เหยียาสอ้าอออย่าเียร้าน พระเอพาเามาที่นีู่ท่าะมีเรื่อ้อารสนทนาแบบเป็นส่วนัว
วูลฟาเิมทีมีเรื่อะพู แ่ลับนึไม่อยาทำลายบรรยาาศแบบนี้
เ็หนุ่มลี่ยิ้มบาๆ “้าีใที่เราไ้ลับมาอยู่้วยันอี”
“…”
าร์ลนิ่อึ้ไป เาลับพบว่าไม่รู้ะอบวูลฟาว่าอะไรี
ารวิ่ไปทั่วอาาัรอามุลเพื่อวามสนุอเา ย่อไปูเ้าเ็พระเอ ่วยวูลฟาออมาาหีบเหล็อันมืมิ พาเ็ายไปะลุยสวน วิ่เล่นับสัว์ในไร่ ป่วนเนเน่ เล่านิทาน เรื่อไร้สาระเล็ๆ อีนับไม่ถ้วน
แ่มัน...ลับสร้าวามหมายมามายให้ับวูลฟาถึนานี้
าร์ลถอนหายใ เาไม่ล้าสบาวูลฟาึเริ่มหยิบเอานมออมาา่อเ็บอ และอันที่ริาร์ลรับประทานอาหารไปนิเียวท้ออเาึร้อั เ็ายหยิบผ้าออมาปู วาานที่เาหลอมับนมามลไป
วูลฟาาโ “้าเอาอันนี้”
“้าไม่ไ้เอาออมาให้เ้าสัหน่อย” าร์ลหยิบนมปัสอไส้แยมผลไม้อย่า่ายๆ ใส่ปา
วูลฟายัหยิบอยู่ี เารู้ว่าาร์ลไม่ว่าอะไรหรอ... ันั้นเ็ายสอนทีู่เหมือนะมีเรื่อพูุยันมาลับไม่ไ้พูุยอะไรนอาเรื่อนมปัและทะเลสาบ วูลฟาเอาแ่มว่าอร่อย ส่วนาร์ล็อวว่าเาทำมันมาาอะไรบ้า
“้าวบุมไฟไ้ีทีเียว ่อให้อนามีเรื่ออันราย็ยัหนีาปราารไปเปิร้านเบเอรี่ไ้” เนื่อาุยเพลินไปหน่อยาร์ลึหลุปาออไป เารีบเหลือบมอสีหน้าวูลฟา
เ็ายผมสีทอท่าทาปิี รอยยิ้มประับอยู่บนใบหน้า “้าไป้วย”
เหมือนว่าพระเอะไม่่อยสนใอนามนุษยาิามที่สมวระเป็นเลย...
เบื้อนอาร์ลประประัน “เ้าทำนมเป็นหรือไ?”
วูลฟาเลิิ้วเล็น้อย ท่าทาื่อบริสุทธิ์ “ทำอาหารยาเหรอ?”
าร์ลนึึ้นไ้ว่านี่มันพระเอนี่นา... ถ้าลอให้วูลฟาทำอะไรพวนีู้้วยสิลพระเอ พระเอ็ทำมันไ้่ายายนั่นแหละ แถมยัอร่อยว่าเาอี้วย “มันยา ยามาๆ! ้าทำให้เ้าเอีว่า”
เนื่อ้วยลัวถูแย่อาีพาร์ลึรีบพูออไป
“ลอเลยเหรอ?” วูลฟายิ้มาปิ
เ็ายผมเพลิที่ลัวานยัไม่รู้ัวพยัหน้ารัวๆ “ลอเลย็ไ้ เ้าอย่าไปลอทำเอเ็า”
ความคิดเห็น