ผู้ชายที่ผมเจอในวันฝนตก !

บทนำ

หลายครั้งที่ผมเฝ้าถามตัวเอง
หากไร้ซึ่งอ้อมกอดของคนคนนั้นจะเป็นยังไง

 

 

      ท่ามกลางความวุ่นวายภายนอกร้านกาแฟเล็ก ๆ แสงสลัวสีส้มอ่อน ๆ บนท้องฟ้าบ่งบอกว่าการรอคอยที่เนิ่นนานกำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้านี้ ควมอ้างว้างเข้าจู่โจมการรอคอยที่เนิ่นนานนับชั่วโมง
      เนิ่นนานสำหรับการรอคอยสำหรับคนโง่ ๆ ที่นั่งอยู่นอกระเบียงร้าน สายตาเฝ้าชะเง้อมองหาใครสักคน ใครสักคนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่มาสักที

      
จะไม่แปลกเลย...ถ้าผมไม่ใช่คนโง่ที่ว่านั่น!!!
 

 '10 โมงตรงเจอกันที่ร้านกาแฟ ห้ามสายล่ะ'

      นี่คือสิ่งยืนยันว่าผมมาทำอะไรที่นี่ และมานานแค่ไหน...เพราะทันทีที่ผมได้รับข้อความจากผู้ชายที่ผมเจอในวันที่ฝนตกผมก็รีบมาทันที ผู้ชายที่ยืนแน่นิ่งปล่อยให้สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหลบหนี

เรื่องของเรามันเริ่มขึ้นตั้งแต่วันนั้นสิ่นะ!