คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~*วันซวยๆ กับเรื่องบังบังเอิญ*~
“เฮ้อมันบอกว่า ขอบคุณสำหรับวันนี้ถ้าคุณต้องการเจอผมอีกก็ไปตามที่บัตรนั่นนะ”อึ่งดิ อะไรอ่ะ ตูตายแน่
“มันบอกอย่างงั้นหรอแพนมันบอกอย่างงั้นจริงๆหรอ กี้แล้วไหนอ่ะแกยังมีอะไรอีกที่ยังไม่ให้พวกฉันดู”โอ๊ยไอเจี๊ยบแกอย่ามาทำให้ฉันกลัวเหมือนแพนดิ
“เห้ยใจเย็นๆดิค่อยๆถามมันดิว่ะ แกเป็นอะไรกันกี้มันผิดอะไรหรอ”T^Tขอบใจมากนะฟันเพื่อนรัก
“ตกลงจะบอกได้ยังกี้”อายเริ่มตะหวาด
“เอ่อครือ....ว่า.....ตะ ตะตอตอน”กลายเป็นเจ้าหญิงติดอ่างไปแล้ว
“กี้แกพยายามจะพูดอะไรหน่ะพูดดีๆสิ”เจี๊ยบเริ่มอยากรู้อยากเห็นอีกครั้ง
“อ่อเอ่อครือว่าฉันไปเจอผู้ชายคนหนึ่งเข้า แล้วเขาก็แกล้งฉันตอนแรกฉันก็กำลังตกน้ำแต่เข้าก็ดึงไว้ทัน แล้วเราก็คุยไปคุยมาซักแปปเค้าก็ขอตัวแล้วก็ให้กระดาษใบนี้มาอ่ะแล้วมันก็มีไอนี่ด้วยอ่ะ”ฉันหากระดาษในกระเป๋าแล้วส่งให้ฟันดู น้ำตาจะไหลเป็นเลือดทำไมต้องทำหน้าอยากรู้กันขนาดนั่นด้วยเล่า
“เห้ย กรี้สสส”ฟันกรี้สอย่างเป็นผู้หิวโหยเลือดอย่างใดอย่างนั่น(เปรียบเทียบส่ะเพื่อน เป็นนางพญาหิวโหย)
“มีอะไรหรอฟันมันเป็นกระดาษอะไร”แพนถามด้วยความสงสัย
“เอ่อคือว่ามันเป็นบัตรMini concert ของเอสเจอ่ะแก^^”
“หา บัตรนี่มันยังไม่มีแจกนิ ไอกี้แกเอามาจากไหนแล้วมันมีกี่ใบ”เจี๊ยบเริ่มลนลานตาม
“เอ่อคือว่าก็แบบที่เล่านั่นและ มี4หรือ5เนี้ยและ แล้วก็หยุดตะวาดกันซักทีสิ”อีกี้เริ่มทำได้เริ่มมีน้ำโหความจี้เริ่มมิมีกับเนื้อกับตัว
“กี้ถามจริงๆนะคนให้ชื่ออะไร”อายเริ่มถามชื่อด้วยความอยากรู้
“ไม่รู้อ่ะไม่ได้ถาม รู้แค่ว่าเป็นคนเกาหลีอ่ะ”ฉันตอบแบบไม่สนใจอะไรมาก
“หล่อไหมน่าตาเป็นไง”ฟันเริ่มถามความหล่อของชายนรินามผู้นั่น
“เอาตรงๆนะก็ค่อนข้างนะ มากเลยและมีลักยิ้มอ่ะใส่ต้มกูรูปไม้กางเขนข้างซ้ายมั้ง ทำไมบอกไปแล้วแล้วรู้จักไหมหล่ะย่ะมาคะยันคะยออยู่นั่นและ”
“ลักยิ้มหรอใส่ต้มหูด้วยลักยิ้มนี่มันลักยิ้มยังไง”ฟันเริ่มถามอีกครั้ง
“เล็กๆอ่ะ ยุงเข้าไปไข่ได้เลยและเพราะมันเล็กและลึก ถ้ายุงเข้าไปไข่พี่แกจะรู้ไหมเนี้ย”
**กรี้สสสสเพื่อนทั้ง3ต่างมองหน้ากันแล้วก็กรี้สเป็นเสียงเดียวกันแต่ละคนก็เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าของตัวเอง
“พวกแกกำลังหาอะไรก็นะ”ฉันถามด้วยความสงสัย และอยู่อายก็ยืนหนังสือเล่มหนึ่งมาให้ฉันดู
“ใช่คนนี้ไหมที่เอาไอนี่มาให้แกอ่ะ”ชำเลืองมันไปมีรูปเค้าได้ยังไงมั่วมากก่าหล่ะมั้ง
“กรี้ส ใช่ๆไอลักยิ้มแมลงวันเข้าไปขี่เนี้ยและฉันจำได้”เริ่มงงมันใช่จริงๆด้วย
“อีกี้คนนี่แน่นะ”เจี๊ยบถามฉันเพื่อความมั่นใจ
“หน้าฉันมันเหมือนโกหกหรือไงห๊ะ”= =
“กรี้สฉันชอบคนนี้นะกี้ฉันขอร้องแกอย่าแย่งฉันไปนะ”ห๊ะ เอ่อ อื้ม ได้สิ ^^ทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ด้วยหล่ะ ฉันมองหน้าเพื่อนซี้ เจี๊ยบแล้วก็รำพึงรำพันว่า คนๆนั่นเป็นใครกันแน่
“ขอบใจนะ แกขอเบอร์เขามารึเปล่า แล้วแกจับมือเขาไหม แกไปทำอะไรเขา แล้วสร้อยเส้นนี่เป็นของเขาหรอ”ที่ละคำถามได้ไหมเล่า หันเริ่มถามระรัว ตูก็คนนะ ถามจัง
“เอาที่ละคำถามนะ ฉันไม่มีเบอร์เค้าเพราะเค้าไม่ได้ให้ฉัน และฉันไม่ได้ทำอะไรเขาแต่เขากอดฉัน ตอนที่ฉุดฉันขึ้นมาจากบ่อปลา ใช่สร้อยส้นนี่เป็นของเค้าแต่ฉันไม่ให้แกรวมถึงแกด้วยนะเจี๊ยบ ฉันเอาของๆฉันแรกกับของๆเขาถ้าแกอยากได้แกจงไปบอกให้เขาเอาเส้นนั่นมาคืนฉันแล้วฉันจะคืนให้ เข้าใจแล้วใจไหม และตอนนี้แกหุบปากทุกคนฉันจะนอน ฉันง่วง ส่วนบัตรแกเอาไปคนละใบพอใจยัง”ฉันเริ่มไม่เข้าใจตัวหรือว่าฉันหึงเขาที่เพื่อนฉันชอบเขา ไม่จริงมั้งฉันไม่เคยชอบใครมา 2 ปีแล้วนะคงไม่ใช่หรอกฉันรำพึงกับตัวเองและเงียบลงอีกครั้ง
“OKๆ แกอย่าโกรธไปเลยนะ เจี๊ยบมันแค่อยากรู้เท่านั่น”ฟันคอยปลอบฉันอย่างแผ่วเบา
**ผ่านไป 1 ชม.ที่เราไม่ได้คุยอะไรกันจนเวลานี้ เจี๊ยบได้โผลงขึ้นมาว่า…
“กี้แกช่วยให้เค้าชอบฉันได้ไหม”โอ๊ยเจ็บ เจี๊ยบแกพูดอะไรของแก
“ใช่ฉันจะช่วยแกถ้ามีโอกาส”ทำไมฉันถึงเจ็บขนาดนี้นะไม่นะ ฉันต้องไม่ชอบอีตาลักยิ้มขี้แมลงนั่นสิถึงจะถูกฉันต้องเชียร์นายให้เพื่อนฉันสิ ใช่ๆมันต้องแบบนั่น
“เออกี้เดี่ยวแกกลับฟันช่วยลงตรงนี้ได้ไหมเพราะลุงเขาจะเอารถกลับอู่เดี่ยวเขาต้องไปส่งพวกฉันแถวบ้านอีก อ่ะ”
“อ่อได้สิ” ฟันเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“พวกแกกลับได้แน่นะ ฉันขอโทษแต่ตอนนี้มันรีบกันจริงๆ ถึงบ้านแล้วโทรมาหาฉันด้วยนะ”อายพูดพร้อมกลับทำไม้ทำมือเหมือนไล่ไหนบอกว่าหวงไงย่ะ เชอะ
“ไปเถอะกี้ เด๋วเราต้องลงเดินกันอีกนะ”= =” เดินอีกแล้วหรอ
“ไปนะเพื่อน บายจ๊ะ”ฉันกับฟันพูดพร้อมกันก่อนจะโบกมือหย่อยๆให้พวกนั่น
**ตอนนี้ฉันกับฟันกำลังจะเดินเข้าไปในห้างแต่ไม่รู้เพราะอะไรเราถึงตกอยู่ในความเงียบทั้ง 2 คน
“ฟัน..”
“กี้..”
“แกพูดก่อนเถอะกี้”ฟันมองหน้าฉันแล้วถามอย่างแผ่วเบา
“ไม่ดีกว่าแกพูดก่อนเหอะของฉันมันไม่ได้สำคัญนะ”
“คือ...ฉันอยากรู้ว่าแกไม่ได้ชอบทึกกี้ใช่ไหม”= =”
“แกหมายถึงผู้ชายที่ฉันเจอเขาวันนี้หรอ^^”
“อ่ออื้ม เขาชื่อทึกนะ ต่อไปจะได้เรียกถูก”ฟันพูดพร้อมกลับทำหน้าเศร้าลงจนฉันนึกตกใจ
“อื้มฉันไม่ได้ชอบเขาหรอก เขาก็น่ารักดีนะ แต่... ชั่งมันเถอะ ว่าแต่แกมีอะไรหล่ะ^^”
“ไม่มีไรหรอก แกไม่ได้ชอบเขาใช่ไหม ^^”
“แน่สิทำไมแกชอบเขาอีคนหรอ”
“อ่อ ปะ ป่าว นะ แค่ถามดูเห็นแกนั่งเงียบมาตลอดเลย”
“อื้ม ฉันก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยและ“ฉันยื้มฝืดๆ เพราะรู้สึกมีอะไรแปลกๆ มันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วสินะ
“อ่ออื้ม เด๋วเราไปซื้อขนมปังเสร็จแล้วต่างคนต่างกลับเลยนะอ่ะนี่ ฉันฝากแกไว้ ของแกกลับของฉัน” = =”
“อ่ออื้ม ได้สิ ^^”ทำไมฉันรู้สึกเจ็บที่ใจจังหรือว่า...ฟัน..............
“กี้ฉันซื้อเสร็จแล้วเรากลับกันนะ วันนี้ฉันอยากนอนบ้านแกฉันขอไปนอนด้วยได้ไหม แกจะต้องนั่งรถกลับไปเอาของกับฉันด้วย ดูนี่สิ ถุงนี่ของแม่แก แล้วถุงนี้ของแกฉัน”
“ห๊ะ อ่อ อื้มเข้าใจแล้ว จะมาก็มาสิ งั้นฉันถือของแม่ฉันเองแล้วกันเค้าคงชอบนะที่แกไปบ้านที่ไรก็ซื้อขนมมาให้ทุกที^^”
“^^ออ แน่สิ สวยแล้วยังใจดีอีก” = =” แปลก ใช่แปลกจริงๆ มันต้องมีอะไรแน่ๆ (ปกติมันงก)
**กลางคืนของวันนั่น
“กี้”
“หือ ว่า ไง”
“ วันนี้วันที่เท่าไหร่อ่ะ”ฟันถามพร้อมกับยิ้มหวานจนมดเห็นแล้วยังส่ายหน้า
“วันนี้นะหรอ12 ไง.แกจะทำไมอ่ะ”
“อีก2วันเองสินะ ฉันจะได้พบหน้าคนที่ฉันชอบอีกแล้วและ ฉันนะชอบคนที่อบอุ่นแค่เหนครั้งแรกฉันก็จาปักใจเชื่อว่าเขาคือคนที่ใช่สำหรับฉัน บางทีตอนนี้คนที่ฉันชอบมันอาจจะไม่ใช่ก็ได้ เฮ้อ กี้แกว่าไง”
“คร๊อก!!! ~~~ ฟี่!!!”
“กี้ๆ อีกแล้วหรอเนี้ย ซักวันแกก็จะรู้เองและคนๆนั่นคือใครนอนให้ซำบายนะเพื่อนร๊าก ขอบใจแกมากนะ ขอบใจแกจริงๆที่แกไม่ได้ชอบคนๆนั่น….”
~~~~~~~~~~~2วันผ่านไปไว เหมือนนั่งบีทีเอส~~~~~~~~~
“กี้แกช่วยแปรงโฉมฉันหน่อยได้ไหม”ฟันถามฉันพร้อมกับร้อยยิ้มที่มีเลิศนัย
“ห๊ะ แกว่ายังไงนะ “
“อีกรอบก็แด๊ะ แกช่วยแปลงโฉมให้ฉันหน่อยได้ไหม นะ นะ นะ”
“หา อ่อ อื้ม ได้สิ แกไปเลือกชุดในตู้แล้วกันชุดไหนที่แกว่ามั่นใจก็เอาชุดนั่นแล้วกัน^^”
“ขอบใจนะ ^^ เอาชุดนี้และกันนะฉันไปเปลี่ยนก่อนนะเด๋วพวกนั่นมาถึงบ้านแกแล้วจะรอนาน “
“อื้ม ไม่เป็นไร”
“เสร็จแล้วและกี้ ฉันไม่เคยแต่ตัวแบบนี้แกว่ามันแปลกๆไหม^^ >///<”
”ห๊ะ ไม่แปลกหรอกเค้าเรียกว่าบ้าแล้วไปถอดถุงน่องออกแล้วก็เอาเสื้อหู้ดออกด้วยทุเรด –ของที่มีนใส่à(เสื้อยืดสีดำขาวลายทางกำเสื้อหู้ดสีดำ กระโปรงสีดำ ถุงนองสีน้ำตาบเข้ม ร้องเท้าส้นสูงสีดำ) OO”
“เอางั้นหรอ”มันยังกล้าถามเนอะ
“อื้ม”ฉันพยักหน้าหงึกๆ ด้วยความละอากับเพื่อคนนี้ในขณะที่ฉันใส่เพียงเสื้อยือดสีขาวกำกางเกงสีดำขาเดป โรงเท้าผ้าใบแต่งหน้าบางๆ ทำผมเซ่อร์ๆ สะพายกระเป๋าเป้
“กี้โอเคแล้วนะ แกแต่งตัวธรรมดาจัง”ฟันเปิดประตูออกมา ว้าว มันน่ารักมากเลยนะ
“ใครจะเหมือนแกหล่ะ มานั่งได้แล้วจะแต่งไหมหน้าอ่ะ”= =”~นี่ฉันกำลังหลงชอบเพื่อนตัวเองหรอ ไม๊น้า
“อ่อ อื้ม กี้ ฉันมีไรจะถามแกหน่อยแกต้องตอบตรงๆนะ”
“…”ผยักหน้า หงึกๆ
“แกว่าถ้าฉันแต่งอย่างนี่แล้วคนที่ฉันชอบเค้าจะชอบฉันไหม”ทำไมรู้สึกว่าหน้าของฟันมันเศร้าเหลือเดินนะ
“อ่อ แน่สิวันนี้แกสวยมากเลย เขาต้องมองแกแน่นอน ฉันเป็นเพื่อนแกฉันยังว่าแกสวยเลย”
“จิงหรอ ดีจัง เอาบางๆพอนะ”
“อ่อ อื้ม ได้สิ^^”
**ระหว่างที่เราเดินลงมาก็ประมาณบ่าย2 .30 ก็เห็นพวกยัยเพื่อนตัวแสบของฉันกำลังกินขนมดูทีวีสบายใจ ฉันเลยหยิบกุญแจรถออกไปสตาร์ทรอเลย (อ้อฉันลืมบอกไปว่าเวลาที่อยู่ในกรุงเทพฉันจะขับรถไปไหนมาไหนเองถ้ามันไม่ไกลเกินไป ไม่ใช่เพราะว่าฉันรวยหรอกนะแต่เป็นเพราะฉันขี้ร้อนนะ อีกอย่างรถคันนี้ก็เป็นของคุณปู่ท่านซื้อไว้ให้ก่อนที่ท่านจะเสียนะเหมือนท่านก็รู้ตัวเองนะ แล้วเวลาขับรถฉันจะใส่แว่นดำแล้วก็หลีกเลี่ยงตำรวจโดยการที่จุดไหนมีตำรวจฉันจะเลี่ยงก็น่าจะรู้กันอยู่แล้วนะว่าถนนที่กรุงเทพมันเบี่ยงเลนได้ฉันเลยยังไม่เคยถูฏจับไง)
“จะไปกันไหม”ฉันตะโกนพร้อมบีบแตเรียกพวกเพื่อนอีก3คนแต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่เห็นหน้าฉันและฟันด้วย
“แกจะขับรถไปเองหรอ”อายตะโกนถามด้วยความงงงวย
“อื้ม มันทำอย่างนี้ประจำและถ้าในกรุงเทพนะ”ฟันตะโกนตอบแทนฉันเหมือนรู้ว่าฉันต้องการให้ตอบแบบนั่น
“อ่ออื้มไปกันเหอะพวกเราสายแล้ว”
**ตอนนี้ในรถ ก็มีเสียงยัยเจี๊ยบเท่านั่นและที่คะยั้นคะยอให้ฉันจีบทึกให้ ฉันก็เออๆ ออๆ ไปตั้งหลายทีมันไม่หยักจะฟังฉันเลย
“เจี๊ยบหุบปากส่ะทีได้ไหม.”ฟันตะโกน อย่างดังอ่า
“OO”งงกันสิคับพี่น้องปกติฟันมันไม่ใช่คนแบบนี้นิหรือว่ามันรำคาญจนทนไม่ไหวก็ไม่ใช่นิสัยมันอีก ตอนนี้เหมือนกับทุกคนกำลังเงียบ ไม่สิตะลึงในคำพูดของฟัน แล้วฉันเป็นคนทำลายความเงียบลง
“ฟันไม่เป็นไรใช่ไหม ปวดหัวหรอ ในเก๊ะรถมียานะ”
“อ่อไม่หล่ะฉันไม่เป็นไร โทษทีนะเจี๊ยบฉันแค่...”
“อ่ออื้มชั่งเหอะฉันมันคงปากมากไปจริงๆและ”
“เห้ยไม่ใช่หรอกฟันมันคงคิดอะไรอยู่แล้วเสียงแกก็เข้าโสตประสาทของมันพอดี^^ช่ายไหมแพน”
“อ่ออื้มคงงั้นมั้ง’= =”
“ถึงแล้วจะลงไปกันได้หรือยังฉันจะได้ไปหาที่จอด”
“อ่ออื้ม แล้วแกหล่ะกี้”
“ไม่ต้องหวงพวกแกเข้าไปในงานกันก่อนเหอะ เออนี่ฟันบัตรแกไปรอเลยแล้วกันนะ”
“อื้ม โอเค เจอกันในงานนะ”ทุกคนตอบอย่างตูทำได้อะไรประมาณนั่น ส่วนฉันหน่ะหรอไม่ใช่หมาหัวเน่าหรอก ฉันมันลิงหัวเน่า เพราะฉันจะไปจอดรถหลังตึกนะสิแล้วไม่อยากให้พวกมันเดินไกลก็เลยให้เข้าไปก่อน ( ชั่งเป็นคนดีจริงเลยเรา) 555+
**อีกด้าน
“แกเข้าไปกันก่อนไหมฉันอยากรอกี้อ่ะ”ฟันพูดด้วยสีหน้าท่าทางอยากรอฉันมากเลย
“กี้บอกให้แกเข้าไปเลยนิ แกก็ต้องเข้าไปเลย อย่าทำให้มันเป็นหวงเดียวก็หลงกันหรอ”อายพูดขึ้นมาอย่างมีหลักกาน
“เห้ยๆเดียวๆนะ ฟันทำไมแกแต่งตัวอย่างนี้”แพนทักขึ้นอย่างงงๆ กับการกระทำของฟัน
“อ่อ ไม่สวยหรอ”ฟันถามกลับ
“ก็สวยนะแต่มันทะเม่งๆแกไม่เคยแต่งแบบนี้นิถ้าเป็นกี้มันคงแปลกหรอก^^”แพนถามขึ้นอีกครั้ง
“แกคิดอย่างงั้นหรอ”ฟันตอบคำถามแบบไม่มั่นใจนัก
“ชั่งเหอะแกแต่งอย่างนี้ก็สวยมากเลยและเรารีบเข้างานเถอะ”เจี๊ยบปลุกเร้าอารมเพื่อน(ใช้ศัพท์ถูกใช่ไหม)
**อีกด้าน(เสียงพึมพันของฉัน)
โอ้ยทำไมรถมันเยอะแบบนี้นะ หาที่จอกก็ลำบากนี่ก็ไกลมากแล้วนะอยู่หลังตึกเลยนะเนี้ยมันไม่ใช่ใกล้ๆ อ่าเจอแล้วตงนั่นนะเอง ฉันเอาตูดเสียบเข้าที่จอด (เมามันมากการใช้ศัพท์ช้าน) เสร็จซักทีฉันลงรถแล้วหาบัตรเข้างาน เห้ยหายไปไหนว่ะ หรือว่าติดไปกับของฟันต้องโทรบอกให้มันเอาออกมาให้งั้นสิ ฉันรีบกดเบอร์ของฟัน 087-681-3xxx แบทหมดหรือเนี้ย งั้นโทรหาเจี๊ยบดีกว่า
เจี๊ยบ: ฮัลโหล กี้หรอ อยู่ไหนอ่ะ แปปนะเสียงดังมากเลย
กี้: เจี๊ยบเอาบัตรจาก....
ตู้ดๆๆ.... เห้ยอะไร ลองโทรไปใหม่ก็เหมือนปิดเครื่องคนก็เริ่มเยอะแล้วด้วย เอาเบอร์อายก็แล้วกัน แบทหมด อีกคนหรอเนี้ยสงสัยคุยกะไปแพนแหงเลย งั้นโทนหาแพนก็ได้ว่ะ โอยอีแพนก็ใช้ pct แล้วที่นี้ก็ดันอับสัญญาณส่ะงั้น okฉันจะไม่เข้าไปดูแล้วก็ได้ พวกแกดูให้สนุกแล้วกันฉันจะรออยู่เนี้ยและ ฉันลงจากรถในขณะที่ยังแว่นไปซื้อน้ำแดงมากิน 2 กระป๋องอีกกระป๋องเพื่อไว้ แล้วก็นม สตอเบอร์รี่ 1 กล่องแล้วก็ขนมอีก5-6ถุงเอาไว้รอมัน ตอนที่ฉันซื้อเสร็จกำลังจะเข้ารถเพื่อเปิดทีวีดู (ไฮโซอ่ะดิมีทีวีด้วยแอ๊บจิ๊กเงินแม่ไปซื้อทีวีมาใส่เข้ายังไม่สนใจเลย)
“%^*)_)%&$#)**)_+_(&”OO เสียงอะไรอ่ะฉันยังไม่อยากตายนะ ฉันยังสาวแล้วก็สวยด้วย เอ๊ะภาษาอีหยั่งหว่า เกาหลีแหงๆเลย
“^&P(Y)*&&U*+)+”ว้าวเสียงหล่อโคคตเลยอ่ะอย่างงี้ต้องลงไปดู
“986=87\670\35457#^()()*(&(“เสียงผู้ชายคนแรกก็โหดมากลงไปดูหน่อยดีกว่านี่ก็เย็นแล้วเพื่อมีคนขอความช่วยเหลือ
**กริ้งๆ ฉันรีบความหาโทรศัพท์คู่ใจ
“ฮาโหล กี้หรอ นี่ฟันนะ กี้อยู่ไหนทำไมยังไม่เข้ามาอ่ะ”เสียงฟันสุดสวยนั่นเอง
“อ่อพอดีฉันปวดท้องอ่ะขอนอนพักในรถนะ เสียงดังมากเลยฟัน ถ้าฟันดูเสร็จแล้วกี้จอกรถอยู่ข้างหลังตึกนะ แล้วโทรมาตอนจบแล้วกันนะ”
“กินยาแล้วกันนะกี้ อื้มๆ ขอบใจมากจะโทรมาบอกแกว่าบัตร...ตู้ดๆ”
ได้เวลาตามเสียงผู้ชายเสียงที่ 2 แล้วฉันขึ้นไปยังประตู้เล็กๆ ควานมองหาต้นเสียงที่2 แล้วฉันก็มาสะดุจกลับหนุ่มน้อยมีเลือดออกตรงมุมปาก กำลังส่องกระจกดูที่มุมปากของตัวเอง (จะดูความหล่อของตัวเองว่างั้น ใส่ร้ายป้ายสี) T^Tแย่จริงๆเลย
“ขอโทษนะฉันได้ยินเสียงจากข้างนอกอ่ะ มีไรให้ช่วยไหม”ผู้ชายคนนั่นมองหน้าฉันแบบงงๆประมาณว่าพูดอะไร (นี่ฉันพูดภาษาอังกฤษนะแต่แปลแล้ว)
“…คุณพูดกับผมหรอ”เขาถามฉันว้าวน่ารักจังเลย
“ใช่ฉันพูดกับกบไม่รู้เรื่องหนิ”555+ฉันขำอย่างส่ะใจก่อนที่เขาจะมองหน้าฉันประมาณคุณเป็นคนบ้ารึเปล่าครับ
“....”
“นี่ไม่ต้องพูดกับฉันก็ได้ว่าแต่ในห้องนี้มีอย่าฆ่าเชื้อบ้างไหม ถ้านายไม่อยากให้หน้าหล่อๆของนายมีลอยปุ๊ดปูดยุที่แก้มหน่ะ”
“อ่อ มีๆ อยู่ตรงนั่นไง”เขาชี้ไปยังจุดๆหนึ่งฉันเลยเดินตามไปตามมือของเขาเจอกล่องคิตตี้กล่องเล็กข้างในบรรจุยากมาย(พวกยาสามัญนะ)
**โครม นี่มันห้องอะไรว่ะฉันสะดุดผ้าแล้วไปโป๊กกำขาเขา โอ้ยๆ เจ็บๆ ไม่ได้เสียงฉันนี่หว่าหรือว่าจะเป็นเสียงเขา ฉันยิ้มแห้งๆแก้เขิลล์ความซุ้มซ่ามของตัวเอง
“นายเจ็บขานั่นเอง เป็นนักร้องหรอ”
“เธอรู้???”
“ไม่มีคนทั่วไปที่ไหนเข้าแต่งตัวแบบนี้หรอก”ฉันสะบัดตัวขึ้นมาแล้วเสยผม อุบเขาเอามือนุ่มมาอุดปากเด้านๆของฉันเอาไว้ แต่แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งลอยมาๆ
“นี่นายทำอะไรอยู่หน่ะจะแสดงแล้วนะอีก40นาทีจะไม่ออกไปกินข้าวหน่อยหรอ”(แปลจากภาษาเกาหลีนะ คนเต่งไม่เก่งพอ)
“ไม่และพี่กินเถอะแล้วก่อนที่จะแสดง 5 นาทีพี่มาตามผมนะ”
“อื้ม งั้นก็ตามสบายนะหิวเมื่อไหร่ก็ออกมากินนะ”
“ขอบคุณคับพี่” ดูเหมือนเขากำลังจาปล่อยมือจากปากฉันแล้วและ
“ขอตัวแป๊ปนะ อ้อ ล็อกประตูหลังไว้นะ ถ้าฉันมาแล้วจะเค๊าะเอง “
“(-- _ _ - -) “ เขาผยักหน้าให้ฉันหงึกๆ เอาว่ะไหนๆก็ไหนๆหล่ะไม่ได้เข้างานดูแลคนป่วยก็ดีว่ะ ฉันเปิดประตูแล้วเอาเครื่องสำอางออกมาพร้อมกับน้ำและขนม และฉันหยิบยาแก้ปวดท้องของฟันที่เอาไว้ในรถตลอด(ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย) ฉันหยิบไปให้เขาแผงหนึง^^
“เก๊ะๆ ก๊อกๆ นี่นายฉันเองนะ เปิดหน่อยสิ”
“อ่อ อื้ม ^^” นายนั่นเปิดประตูพร้อมกลับรอยยิ้มแต่ดูเหมือนเขาจะเจ็บที่มุมปากนะ
“ฉันมาแล้วท่าทางนายดูเครียดนะ อ่ะนี่น้ำแดงกลับขนม ฉันรู้ว่านายปวดท้องนี่ยาเก็บไว้กินนะ อ้อ ขนมนายคงกินไม่ได้หรอกมันกรอบนะ งั้นเอาขนมฟังไส้ช็อกกาแลตของฉันก็ได้มันช่วยให้นายหายปวดท้องนะ ไม่ใช่สิแต่น้ำแดงจะทำให้ปวดมากขึ้นกินเสร็จแล้วกินนมแล้วกันนะอย่ากินเลยน้ำแดงฉันขอกินเองแล้วกันเนอะ^^”ดูเหมือนเขาฟังที่ฉันพูดแล้วทำท่าจาหลับแต่ปากก็กินงับๆกูรู้นะว่าหิวแต่ทำไมไม่ออกไปกินก็ไม่รู้
“ขอบใจมากนะ “แล้วเขาก็เอาขนมป็อกกี้มายื่นให้ฉันตอนฉันเช็ดแผลที่ขาให้เค้าอยู่หน่ะ
“หา+๑+ !!!”
“กินสิ”ว้าวน่ารักจังเลย แต่นั่นมันของฉันนะย่ะอย่าทำตัวเป็นเจ้าของขนมฉันสิ มีเคืองนะย่ะ = =”
“นายกินเหอะฉันทำแผลให้อยู่หน่ะ นี่นายอยากโทรหาเพื่อนใหม่เอาโทรศัพท์ฉันโทรก็ได้นะวางอยู่ตรงนั่นหน่ะ”
“อ่อไม่หล่ะแต่ฉันอยากเล่นอ่ะ ฉันขอเล่นแทนนะ ^^“
“…><”ฉันยิ้มอย่างเขิลล์อายแทนคำตอบแล้วก็ดูเหมือนเขากำลังมีความสุขมากตอนเล่นโทรศัพท์ฉันขณะที่ฉันทำแผลที่ขาเสร็ตเขาก็แกว่งขาไปมาเหมือนเด็กๆฉันยิ้มอย่าพอใจ แล้วเลือนขึ้นมาทำแผลที่มุมปากให้เขา
“นี่นาย โทรศัพท์รุ่นโกโรโกโสมันมีอะไรหน้าดูหนักหนาหาดูไปก็ขำไปเล่นเกมส์หรอ”
“อ่อเปล่าหรอก ไม่เห็นจะโกโรโกโสเลย สวยกว่าของฉันอีกแลกกันไหมหล่ะ แล้วเธอทำแผลเสร็จแล้วหรอ”
“หา !! อ่อ อื้มเสร็จแล้วและ หายปวดท้องยัง”
“อ่อ หายแล้ว เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันปวดท้อง”
“อ่อ ก็หน้านายมันไม่เหมือนคนปวดหัวนะสิ ฉันแยกออกนะว่าอันไหนปวดท้องอันไหนปวดหัวนะ”
“งั้นหรอเก่งจัง นะ เธอชื่ออะไร”
“ฉันหรอ ชื่อฟองกี้นะ จะเรียกกี้ก็ได้นะแล้ว นายหล่ะชื่ออะไร”
+++++++++++++จบอีกตอนเเล้วนะค่ะ สำหรับฟิกเรื่องนี้ก็อย่าลืมเข้ามาCommentกันนะค่ะ++++++
ความคิดเห็น