Animals of Fistales World

ลำดับตอนที่ #3 : [Chapter 1] :: ตอนที่ 2 ทดสอบฝีมือ :: [100%]

                                             :: [Chapter 1] ::

              :: ตอนที่ 2 ทดสอบฝีมือ ::

                            
                 "โอ๊ย ปวดตูดจังวูลฟ์ช่วยเค้าด้วย" ฟรองกล่าวด้วยเสียงอิดโรย

"ว่าไงล่ะ เจ้าหมาน้อยได้ยินที่ข้้าพูดไหมล่ะั" อาเธอร์ถามด้วยเสียงดุดัน จนวูลฟ์อดที่จะตกใจไม่ได้

"กรร....กรร" วูลฟ์แยกเขี้ยวและคำรามอาเธอร์

"ขอโทดทีเจ้าหมาป่า ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้าตกใจ" อาเธอร์กล่าวเสร็จ ก็เอื้อมมือจะไปดูอาการของฟรอง ด้วยความกลัวอาเธอร์วูลฟ์จึงกัดเข้าไปที่ มือของอาเธอร์

"แง่ง !!" วูลฟ์กัดมืออาเธอร์

"ถึงกลัวแทบตาย...ก็ไม่ยอมทิ้งเพื่อนงั้นรึ" อาเธอร์กล่าวถามวูลฟ์

"....อือ" วูลฟ์ออกเสียงเบาๆผ่านไรฟัน

"เป็นสิ่งที่ผู้กล้าพึงมี...ดูเหมือนเพื่อนของเจ้าจะแย่นะ ถ้าไม่รีบรักษาอาจตายด้วยพิษของเหล็กไน" อาเธอร์ก้มลงไปดูฟรองที่กำลังล้มอยู่ที่พื้น

"อ๋อย..." ฟรองพึมพำด้วยความเจ็บ

อาเธอร์ก้มดูฟรองพลางกำมือข้างขวาแล้วท่องคาถาอะไรบางอย่างที่คนธรรมมิอาจฟังออก
วิ้ง !! มีแสงสีขาวที่รอบตัวฟรอง เกิดขึ้นแล้วหายไป

"ฟรองฟื้นแล้ว !!" วูลฟ์ตะโกนด้วยความดีัใจที่เพื่อนของตนฟื้น

"....ดีจังแฮะ ไม่รู้เจ็บปวดอีกเลย หายเป็นปลิดทิ้งเลยด้วย !!" ฟรองพูดไปพลางยิ้มไปพลาง

"ขอบคุณครับ !! คุณลุงคือ...." ฟรองกล่าวถามเสือตัวใหญ่ยักษ์ตัวนั้น

"ข้าอาเธอร์ ข้ากำลังจะไปหมู่บ้านหมาป่าของเจ้าแต่ข้าหลงทาง"
อาเธอร์กล่าวบอกฟรอง

"ได้ครับตามมาเลย คุณพ่อผมเป็นหัวหน้าหมู่บ้านที่นั่น ตอนนี้คุณพ่อของผมคงกำลังรอท่านอยู่" ฟรองกล่าว

"ขอบใจมาก เจ้าหมาป่าน้อย" อาเธอร์กล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ

วูลฟ์ได้ยินดังนั้นจึงรีบกระซิบกับเพื่อนของตนว่า
"จะบ้ารึไงไอ้ฟรอง จะำพามันไปหมู่บ้านเรารู้จักมันรึไง มันเป็นเสือนะ เดี๋ยวก็โดนจับกินทั้งหมู่บ้านหรอก !!?"

"ก็ท่านอาเธอร์ไง ป.4นายไม่เคยเห็นในหนังสือเรียนหรอ หน้าแบบนี้แหละ !!" ฟรองตอบ

"แต่จริงสิ นายยังสอบไม่ผ่านป.1เลยนี่เนอะ" ฟรองพูดไปแล้วแอบหัวเราะเล็กน้อย

"อาเธอร์ทหารเอกของเทพแห่งแสง ผู้ที่ให้กำเนิดเฟิร์สเทล ที่ทำให้เรามีมันสมองอย่างทุกวันนี้ยังไงล่ะ" ฟรองอธิบายให้เพื่อนของตนได้รับรู้

"แล้วถ้าเป็นพวกปีศาจปลอมตัวเข้ามาหลอกถามทางเข้าหมู่บ้านเีราล่ะ นายจะทำยังไง !!" วูลฟ์ยังดื้อดึงที่จะไม่เชื่อคำพูดของฟรอง

"ปล่อยเป็นหน้าที่ของฉันเอง" วูลฟ์พูดพลางเชิดอกขึ้นใช้มือตบบ่าของตนเพื่อเป็นการเรียกขวัญกำลังใจ

"จะดีเหรอ ?" ฟรองกล่าวถาม

"ฉันมีแผน" วูลฟ์ตอบ

เมื่อกระซิบกันเสร็จวูลฟ์ก็เดินไปหาอาเธอร์และพูดว่า
"เชิญครับ ท่านอาเธอร์ผมจะนำทางไปเอง" วูลฟ์กล่าวพลางชี้นิ้วไปข้างหน้าเพื่อบอกว่านั่นคือทางไปหมู่บ้าน

"ขอบใจมาก ข้าเสียเวลามามากแล้ว"อาเธอร์กล่าวขอบคุณ

"แต่ทางเข้าหมู่บ้านเราอยู่ทาง.." ฟรองพูดพลางชี้นิ้วไปอีกทางแต่ฟรองยังพูดไม่ทันจบ..

โป๊ก !! เสียงของวูลฟ์ที่เขกหัวฟรองอย่างแรงเนื่องจากฟรองไม่ยอมทำตามแผนของตน

"ทางนั้นเส้นทางอาจจะทุรกันดารเดี๋ยวท่านอาเธอร์จะลำบาก"ฟรองยังไม่หยุดพูด พลางลูบหัวด้วยความเจ็บ

"ทางนี้ดีกว่าถึงจะอ้อมหน่อยแต่ทางเดินสะดวก!!" วูลฟ์กล่าว

เดินมาได้สักพักหนึ่ง วูลฟ์ก็ได้พาอาเธอร์มาเจอรังแมลงจำนวน สิบกว่้ารังและวูลฟ์ได้ดึงฟรองไปหลบหลังต้นไม้ แล้วหยิบก้อนหินขึ้นมาปาใส่ทุกรัง จนมีแมลงออกมาจำนวนมาก !!

อาเธอร์มองซ้ายมองขวาพลางกล่าวพึมพำคนเดียว "ข้าคงคิดไม่ผิดสินะ ที่เจ้าพาข้ามาผิดทาง...ออกจากเมืองครั้งแรกก็เจอดีซะแล้วสิ เด็กๆสมัยนี้แสบกว่าสมัยเราเยอะเลย"

พรึ่บ !! แมลงจำนวนมากรวมตัวกันเป็นกลุ่ม...

"ตามแผนเป๊ะ" วูลฟ์ยิ้มแฉ่้งเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนของตน

"ข้ารู้สึกไม่ดีเลยวูลฟ์..." ฟรองกล่าวด้วยความสงสาร

"พอพวกแมลงนั่นจัดการ เจ้าเสืออ้วนเสร็จเราจะเอามันไปโชว์ในหมู่บ้านให้ทุกคนดู รับรองว่าทุกคนจะอึ้ง !!" วูลฟ์พูดไปยิ้มไป

ในความคิดของวูลฟ์>>[ท่านเทพวูลฟ์หมาป่าตัวแรกที่สามารถล่่าเสือได้] [กรี๊ดพี่วูลฟ์เป็นแฟนกับหนูนะคะ...คงไม่ได้น่ะน้องๆคือพี่อยากจะเรียนให้จบก่อนน่ะครับ เรื่องความรักมันเป็นเ้รื่องของอนาีคต] วูลฟ์ีคิดในใจยิ้มไม่หุบ

"คิดอะไรอยู่น่ะวูลฟ์ !! ดูนั่นสิ" ฟรองกล่าวพลางชี้ให้วูลฟ์ดูอาเธอร์ที่กำลังยืนประชันหน้ากับเหล่าแมลง

หมับ !! แคว๊กกกก !! อาเธอร์ขว้าแมลงมากำอยู่ในมือ และขยำมันเป็นผุยผงราวกับมันเป็นเรื่องปกติ

"เสียงฟังดูน่าสยดสยองมาเลยวูลฟ์" ฟรองกล่าวเสร็จก็หลับตาปี๋

"ขอโทษด้วยนะ ข้าไม่ได้จะตั้งใจมารังควานพวกเจ้า แต่ถ้าใครอยากจะเข้ามาลองของล่ะก็ เข้ามาเลย !!!" อาเธอร์ปักดาบลงที่พื้น พื้นดินในบริเวณนั้นสะเทือนอย่างรุนแรง !!

แต่ก็มีแมลงจำนวนหนึ่งกล้าที่จะสู้กับอาเธอร์ จึงบินเข้ามาหาอาเธอร์ อาเธอร์ดึง ดาบขึ้นจากพื้น ทำให้พื้น สะเทือน อีกครั้ัง

ฉึก ฉึก ฉึก !! เสียงของดาบอาเธอร์ ที่ผ่าแมลงเหล่านั้นเป็นสองท่อน

"ผ่าซีก !!!" เสียงของวูลฟ์และฟรองที่ตะโกนด้วยความตกใจถึงขีดสุด

ฉับ ฉับ ตู้ม !! อาเธอร์หมุนดาบเหล่านั้นฟันเหล่าแมลงไม่หยุดเหล่าแมลงตายเป็นจำนวนมาก

มีแมลงตัวหนึ่ง บินมาหาวูลฟ์และฟรอง วูลฟ์จึงดึงฟรองไปและวิ่งหนีอย่างเร็วที่สุด และแล้วโชคก็ไม่ดีั วูลฟ์สะดุดก้อนหินก้อนหนึ่งทำให้วูลฟ์กลิ้งลงไปตามพื้น และจู่ๆแมลงตัวนั้นก็ ทำท่าตกใจและบินกลับไปที่รังของพวกมัน

"มันตกใจอะไรของมัน" วูลฟ์พึมพำ พร้อมกับหันหลังกลับไปดู ที่ที่ตนล้มจึงได้เจอทะเลทรายเวิ้งว้างที่ไม่มีต้นไม้แม้แต่ต้นเดียว

"...!! นี่มันอะไรกัน ป่าหายไปไหนหมด !!?" วูลฟ์กล่าวเสียงหลง

"มันไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นอย่างแน่นอน" จู่ๆอาเธอร์ก็เดินมาอยู่หลังพวกเขา พร้อมกับมองไปที่ทะเลทรายที่เวิ้งว้าง พลางกล่าวต่อ

"ท่านเทพแห่งแสงเห็นสิ่งนี้นี่เองจึงมอบภารกิจอย่างเร่งด่้วนนี้ให้กับข้า แต่ข้ามัวแต่มาไล่จับกับเจ้าหมาป่า สองตัวนี้ให้เสียเวลาเปล่าๆเป็นชั่วโมง ทั้งๆที่โลกจะสิ้นอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ" อาเธอร์พูดเสียงแข็ง พลางจ้องเขม็งไปที่หมาป่าทั้งสอง ที่ตอนนี้กำลังตัวสั่นเอามากๆ

"เห็นทีต้องใช้ไม้แข็ง !!!" อาเธอร์กล่าว

"ยอมบอกแล้ว ยอมแ้ล้ว ยอมบอกแล้วววววววว!!" วูลฟ์ตะโกนเสียงดังพลางวิ่งหนีอาเธอร์

"สายไปแล้ว..." อาเธอร์กล่าวพลางยิ้ม
.
.
.
.
.
.
.
วูลฟ์ ถูกมัดข้อมือข้อเท้าและพันไว้กับไม้ไผ่ ส่วนอาเธอร์ ยกไม้ไผ่วางไว้บนบ่าแล้วเดินทางต่อ

"ว่าแต่แบบนี้มันก็สบายดีน่ะ..." วูลฟ์กล่าว

"แต่ทำไมถึงโดนอยู่คนเดียวฟระัเนี่ย!!!" วูลฟ์ตะโกนถามอาเธอร์

"ช่วยไม่ได้ ก็เจ้ามันหัวโจกนี่ จัดการเจ้าคนเดียวทุกอย่างก็สงบ" อาเธอร์ตอบ

"ใกล้ถึงแล้วครับคุณลุงอาเธอร์ ทนอีกนิดนะวูลฟ์" ฟรองกล่าว

โปรดติดตามตอนต่อไป...

ปล.ถ้าพิมผิดประการใดก็ขอประทานโทษด้วยนะคับ อ่านเสร็จแล้วก็อย่าลืมเม้นต์ให้กำลังใจผมนะคับ ^^