ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Chapter 1] :: ตอนที่ 1ภารกิจของอาร์เธอร์ :: [100%]
� � ��������� :: [Chapter 1] ::� ��
����� หลายร้อยปีหลังจากที่เฟิร์สเทลได้รวบรวมสัตว์หางทั้งหลาย สร้างอารยธรรมสัตว์ขึ้นมา หายนะครั้งใหม่กำลังคืบคลานเข้ามา ด้วยสัตว์ทั้งหมดนั้นเริ่มที่จะลืมสิ่งที่เฟิร์สเทลได้เคยสอนถึงความเสียสละ ความรักใคร่ ความสามัคคี และการอยู่ร่วมกันด้วยความปรองดอง โดยสัตว์ทั้งหลายนั้นได้แตกแยกออกเป็นฝั่งเป็นฝ่ายต่างๆ กระจัดกระจายกันอยู่ตามเกาะต่างๆ โดยมีวัฒนธรรมและความเชื่อแตกต่างกัน เทพทั้งหมดนั้นเองก็อาศัย
อยู่ในถิ่นของตนและไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเทพตนอื่นมากนัก บางตนก็อยู่กับพวกสัตว์ บางตนก็อยู่กับ
ธรรมชาติ และบางตนก็เร่ร่อนไปเรื่อยๆ เทพแห่งแสงมีความสามารถรับรู้ถึงอนาคตของโลกใบนี้จึงได้
เล็งเห็นถึงภัยพิบัติครั้งใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นจึงได้มอบหมายให้อาร์เธอร์ แม่ทัพผู้คุ้มครองเมืองแห่งแสง
คัดเลือกผู้กล้าที่มีคุณสมบัติเพียงพอให้เข้าเฝ้า เพื่อมอบภารกิจที่จะเปลี่ยนชะตาของโลก . . .
���������� :: ตอนที่ 1 ภารกิจของอาร์เธอร์ ::
��������������� "แฮ่ก แฮ่ก !!" เสียงพ่อของวูลฟ์ที่กำลังอุ้มวูลฟ์วิ่งหนี
เหล่ามอนส์เตอร์
"แกว๊ววว" เสียงของมอนส์เตอร์ที่กำลัง วิ่งไล่กัด
"ไม่ต้องกลัววูลฟ์ มันตามเราไม่ทันหรอก ทั้งความเร็วและความอึดไม่มีใครสู้หมาป่าอย่างเราได้ !!" พ่อของวูลฟ์บอกกล่าววูลฟ์ลูกของตน เมื่อพ่อของวูลฟ์กล่าวเสร็จ มอนเตอร์ตัวนั้นก็ได้ อ้าปาก แล้วยิงมิสไซล์ ลูกหนึ่งออกมา มิสไซล์ลูกนั้น พุ่งเข้าใส่พ่อของวูลฟ์ที่กลางหลัง อย่างแรง !!
"อ๊ากกกกก" พ่อของวูลฟ์ร้องโอดโอย
"พ่อ !!!!" วูลฟ์ตะโกนเรียกพ่อ เนื่องจากมิสไซล์ลูกนั้นยิงโดนพ่อของตน ทำให้พ่อของวูลฟ์ล้ม ทำให้วูลฟ์กระเด็นลงไปนอนที่พื้น
"ลูกพ่อเป็นยังบ้าง" พ่อของวูลฟ์กล่าวถามลูกตน
"หยุด !" ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงของบุรุษไร้นามคนหนึ่งสวมฮู้ดสีดำเดินเข้ามาอุ้มวูลฟ์ที่กำลังนอนอยู่ที่พื้น
"หยุดนะ เจ้าจะพาลูกข้าไปไหน !!" พ่อของวูลฟ์กล่าวถามบุรุษไร้นาม
"นายไม่ควรจะมาเห็นสิ่งเหล่านี้เลย . . . นายทำให้เ่ผ่าพันธุ์ของเราตกอยู่ในอันตราย ฉันรู้นิสัยของนายดี นายไม่ยอมอยู่เฉยแน่ !! ไม่ต้องกังวลเด็กคนนี้จะมีคนดูแลแทนนาย" เสียงของบุรุษไร้นามกล่าวถึงพ่อของวูลฟ์ด้วยความโมโห
"...." พ่อของวูลฟ์
.
.
.
.
.
.
.
���������������
������ ณ เมืองแห่งแสง
������ เทพแห่งแสงได้รับรู้ถึงอนาคตของโลกใบนี้จึงได้เรียกอาเธอร์มาพบ
"อาเธอร์ทหารเอกของข้า อีกไม่นานจะมีภัยพิบัติเกิดขึ้นกับโลกใบนี้ มีแต่เจ้าเท่านั้นที่จะช่วย โลกใบนี้ได้ มีบางอย่างพยายามจะทำให้โลกใบนี้กลับไปสู่ความมืดมนอีกครั้ง จงออกตามหาผู้กล้าเพื่อช่วยป้องกันโลกใบนี้เอาไว้...จงนำลูกแก้วนี้ไป ลูกแก้วลูกนี้ส่องแสงเมื่อเจอผู้กล้าที่แท้จริง"
เทพแห่งแสงบอกกล่าวอาเธอร์พร้อมกับส่งลูกแก้วลูกนั้นใส่มืออาเธอร์
เมื่อาเธอร์ได้รับลูกแก้วนั้น ก็ได้บอกกล่าวเสียงแข็งถึงท่านเทพแห่งแสงว่า
"โปรดวางใจ ข้าจะทำภารกิจนี้ด้วยชีวิตของข้า ข้าจะตามหาผู้กล้าเพื่อปกป้องโลกใบนี้เอาไว้ให้ได้ !!"
.
.
.
.
.
.
.
.
�� ���� ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง
ลุงแม็คผู้ที่เป็นเจ้าของหมู่บ้านแห่งนี้ ได้เรียกเหล่านักเรียนมาพบเพื่อที่จะให้ความรู้แก่เด็กๆ
ลุึงแม็คหมาป่าผู้แก่เฒ่า ถือไม้เท้าข้างหนึ่งไว้ที่มือข้างซ้าย ส่วนมือขวา ก็ชูมือขึ้น ทักทายเด็ก แล้วก็ ได้บอกกล่าวถามเด็กๆว่า
"หวัดดี เด็กๆทุกคนขอต้อนรับทุกคนที่มาบ้านลุงแม็คนะ วันนี้เราจะมาฟังนิทานกันดีไหม ?"
"ดีครับลุงแม็ค"เด็กๆ กล่าวสวัสดีลุงแม็ค
"ขอเรื่องมันส์ๆนะลุง"เด็กๆกล่าวบอกลุงแม็ค
"เรื่องนี้เป็นไง !! กระรอกเฟิร์สเทล ผู้ที่ทำให้เราทุกคนฉลาดขึ้น"ลุงแม็คพูดพร้อมกับหยิบหนังสือเล่มหนึ่งชูให้เด็กๆดูหน้าปกที่มีรูปกระรอกตัวหนึ่งกำลังถือไม้เท้าอยู่
"จริงๆแล้วพวกเราในอดีตยังเป็นสัตว์โลกที่โง่เขลาเท่านั้น จนเฟิร์สเทลมาสอนทุกอย่างให้กับพวกเรา"ลุงแม็คอธิบายเนื้่อย่อของหนังสือเ้ล่มนี้ ให้แก่เด็กๆ
"ว้าว"เด็กได้ฟังดังนั้นก็ตื่นเต้นไม่น้อย
"แม้แต่เฟิร์สเทลเอง เมื่อก่อนก็เป็นแค่กระรอกธรรมดาแต่เมื่อเทพแห่งแสงได้ให้พลังวิเศษแก่เฟิร์สเทล ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป"ลุงแม็คกล่าว
.
.
.
.
.
ลุงแม็คเริ่มอธิบายเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้
"เมื่อ 5,000 ปีก่อน โลกได้พบกับภัยพิบัติร้ายแรง เหมือนกับว่าโกรธทุกสิ่งที่อยู่บนโลกใบนี้ !! ภูเขาไฟ ที่เคยสงบ ได้เกิดการปะทุขึ้น ทำให้ลาวาพุ่งออกมาจากใต้ดิน เผาทุกชีวิตจนหมดสิ้นไม่เหลือแม้แต่ชีวิตเดียว จนกระทั่งโลกกลับสู่ความสงบอีกครั้ง จึงก่อให้เกิดเทพทั้ง 6 องค์ หนึ่งในนั้น คือเทพแสง เทพแห่งสติปัญญา ที่เปล่งประกายเจิดจ้า
จนรัศมีแห่งปัญญาไปกระทบถึงกระรอกตัวหนึ่ง ทำให้ฉลาดขึ้นมา ด้วยความเมตตา เทพแสงจึงได้มอบไม้เท้าแห่งปัญญาให้แก่กระรอกตัวนั้นและีเรียกกระรอกตัวนั้นว่าเฟิร์สเทล...เฟิร์สเทลได้เรียนรู้ถึงต้นตอของปัญหาทั้งหมดจึงได้ออกเดินทางเพื่อบอกกล่าวสิ่งที่ตนได้รู้ให้แก่สัตว์ต่างๆ หลังจากนั้นสัตว์ทั้งหลายเริ่มมีพัฒนาการ แต่เส้นทางของเฟิร์สเทลก็ไม่ได้ราบรื่นเสมอไปต้องพบกับอุปสรรคอันตรายทั้งหลาย แต่เฟิร์สเทลก็ไม่ย่อท้อ แล้วเฟิร์สเทลก็ให้กำเนิดอารยธรรมสัตว์ในที่สุด !!"
เมื่อลุงแม็ึคเล่าเสร็จ ก็หยิบน้ำขึ้นมาดื่มอึกหนึ่งก่อนที่ จะถามเด็กๆ
"เป็นไง เฟิรส์เทลเก่งไหม?"ลุงแม็คกล่าวถามเด็กๆ
"เก่งครับ !! เฟิร์สเทลสุดยอด !!"เด็กๆตอบอย่างรู้สึกสนุกสนานในเรื่้องราวที่ได้ฟังเมื่อครู่
แล้วก็มีเด็กหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ชูมือขึ้นถามลุงแม็ค
"คุณลุงแม็คคะแล้วเฟิร์สเทลมีตัวจริงรึเปล่าคะ?"
"มีสิจ๊ะหนู ดูอย่างหนูสิ เด็กฉลาดอย่างหนูจะเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่มีเฟิร์สเทล" ลุงแม็คกล่าวเสร็จก็ยิ้มให้เด็กคนนั้น
ลุงแม็คเริ่มสังเกตุนักเรียนที่มาบ้านของตน� . . . .
"ว่าแต่ เจ้าวูลฟ์กับเจ้าฟรอง(ฟรองเพื่อนของวูลฟ์เป็นหมาป่าเช่นเดียวกัน)มันไม่ได้มาด้วยรึ ทำไมไม่รวมอยู่กับพวกนักเรียนล่ะ"ลุงแม็คกล่าวถามผู้ช่วยของตน
"เขาไม่เข้าเรียนตั้งนานแล้วค่ะท่านหัวหน้าแม็คดูเหมือนจะอายที่ต้องเรียนกับเด็กๆ"ผู้ช่วยลุงแม็คตอบคำถาม
"ว่าไงนะ !! แล้วจะให้ไปเรียนกับผู้ใหญ่ได้ยังไงในเมื่อพวกมันยังสอบตกทุกปี"ลุงแม็คกล่าวด้วยความโมโหที่นักเรียนของตนไม่ยอมเข้าเรียน
"ข้าไม่รู้จะอบรมมันแบบไหนดีแล้ว นึกถึงคำสั่งเสียของพ่อมันก็ทุกข์ใจทุกครั้ง ข้าไม่ใช่พ่อของเขา เขาเลยไม่เชื่อฟังข้าจะว่าไปแล้วเขาก็เหมือนพ่อของเขา ชอบผจญภัยในโลกกว้าง มากกว่าจะเรียนอยู่ในห้องเรียนแคบๆ"กล่าวพึมพำๆคนเดียวด้วยความเบื่อหน่าย ที่วูลฟ์ไม่ค่อยยอมเชื่อฟังตน
.
.
.
.
.
.
.
����� ณ ป่าแห่งหนึ่ง
��� ฟ้าววววว เสียงลูกธนูลูกหนึ่ง ที่ลอยไปปักอยู่ที่รังแมลงชนิดหนึ่งด้วยแรงของคันธนู โพล๊ะ !! เสียงของลูกธนูปักลงที่รังแมลง
"ยะฮู้~!! สุดยอดเจ้าฟรอง ธนูของนายมันสุดยอดจริงๆ !!"
วูลฟ์บอกกล่าวเพื่อนของตนพร้อมกับกระโดดโลดเต้นด้วยความคึกคัก
"ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เรียกข้าว่า วูลฟ์เจ้าแห่งธนูสายฟ้า !!"
วูลฟ์กล่าว
"ว่าแต่ เรากลับบ้านกันได้กันได้รึยังล่ะ ? วันนี้ยังมีเรียนอีกนะวูลฟ์" ฟรองกล่าวถาม
"เจ้าโง่ !! แก๊งพันธุ์ทางอย่างเรามีบ้านซะที่ไหนล่ะ ไปเก็บลูกธนูมาทีสิเจ้าฟรอง" วูลฟ์ออกคำสั่งเพื่อนของตน
"ลูกธนูน่ะเหรอ มันไปปักอยู่ที่....รังแมลง !!" ฟรองกล่าวพร้อมตกใจชั่วครู่้
��� พรึ่บ !! มีแหลงหลายสิบตัวบินขึ้นมาจากรัง !! แมลงชนิดนั้นมีเหล็กไนอยู่ที่ขา และมีรูปร่างหน้าตาน่าเกลียด มีเขาอยู่ข้างบนหัว
"ไม่ต้องกลัว เรายังมีธนูสายฟ้าอยู่ ส่งลูกธนูมาสิเจ้าฟรอง !!"
วูลฟ์สั่งฟรองอย่างตื่นเต้นดีใจที่จะได้แสดงฝีมือ
"ก็ที่ปักอยู่นั่นแหละ...ลูกสุดท้าย" ฟรองกล่าวด้วยความสลด
"อ้าว !! งั้นรึ !! ถ้าอย่างนั้นคงต้องใช้วิชามาร....เผ่นสิเฟ้ยยยยยยยย !!" วูลฟ์กล่าวยังไม่ทันจบ ก็วิ่งอย่างรวดเร็วหนีแมลงเหล่านั้น
����� ตึกตัก ตึกตัก!! เสียงของวูลฟ์และฟรองวิ่งหนีแมลงอย่างรวดเร็วแมลงเหล่านั้นก็ไม่รอช้าบินตามวูลฟ์มาอย่างรวดเร็วเช่นกัน !! ในที่สุด ก็มีแมลงตัวหนึ่งวิ่งตามฟรองทัน จึงได้ปักเหล็กไนเข้าที่ก้นของฟรอง
"จ๊ากกกกก" ด้วยความเจ็บ ฟรองจึงร้องเสียงหลง พร้อมกับกลิ้งลงไปนอนที่พื้น
"ช่วยด้วย วูลฟ์ไม่ไหวแล้ว!!" ฟรองขอความช่วยเหลือ
เมื่อวูลฟ์ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือจากเพื่อนจึงได้หยุดชะงักและหันมาประชันหน้ากับแมลงตัวนั้น ย้ากกกกก !! ผั๊ว !!
วูลฟ์นำคันธนูฟาดใส่แมลงตัวนั้น
"หวา !! หักเลยรึนี่" วูลฟ์ตกใจ
แต่แมลงตัวนั้นก็มิได้สะทกสะท้านแม้แต่น้อย แถมยิ่งเพิ่มความโกรธให้แก่เหล่าแมลงพวกนั้นขึ้นอีกเป็นทวีคูณ !!
วี่ วี่ !! เสียงฝูงแมลงบินรอบตัววูลฟ์
"ฮือ ฮือ ตายแน่เลย" เสียงของฟรองที่นอนอยู่ที่พื้นกล่าวขึ้นมา
"ฮึ่ม..." วูลฟ์คำราม
แง่ง...!! วูลฟ์กัดสายธนูจนขาด แล้วใช้มือ หักคันธนูออกเป็นดาบสองข้าง
"นี่มันอะไรกัน!!?...ทำไมเราถึงรู้สึกคุ้นเคยกับอาวุธชนิดนี้นัก อยากจะฟาดฟันให้แหลกกันไปข้าง !!" วูลฟ์กล่าว
ผั๊ว โผล๊ะ !! วูลฟ์ใช้ดาบ ฟาดฟันแมลงเหล่านั้น จนตายไปทั้งหมด ไม่เหลือแม้แต่ตัวเดียว !!
"จำเอาไว้อย่าได้มาแหยมกับวูลฟ์ !! ฮี่ ฮี่ ฮ่า ฮ่า พลังเหลือล้นเฟ้ย" วูลฟ์กล่าวชมตนเอง
����� ทันใดนั้น !! ก็มีเสือตัวใหญ่ยักษ์ตัวหนึ่ง มีเคราสีขาวยาวเหยียดลงมา รูปร่างอ้วนท้วม ถือดาบยักษ์ข้างหนึ่ง เดินมาที่ข้างหลังวูลฟ์และกล่าวต่อว่าวูลฟ์
"การเหยียดหยามศัตรูไม่ใช่คุณสมบัติของผู้กล้าหรอกนะ เจ้าหมาป่าน้อย...จริงๆข้าก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ แต่ถ้าพวกเจ้าสองคนตายไปก็ไม่มีใครบอกทางไปหมู่บ้านน่ะสิ"อาร์เธอร์กล่าว
"...อึ๋ย" วูลฟ์ร้องด้วยความกลัว
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ปล.ถ้าพิมผิดประการใดก็ขอประทานโทษด้วยนะคับ ^^
����� หลายร้อยปีหลังจากที่เฟิร์สเทลได้รวบรวมสัตว์หางทั้งหลาย สร้างอารยธรรมสัตว์ขึ้นมา หายนะครั้งใหม่กำลังคืบคลานเข้ามา ด้วยสัตว์ทั้งหมดนั้นเริ่มที่จะลืมสิ่งที่เฟิร์สเทลได้เคยสอนถึงความเสียสละ ความรักใคร่ ความสามัคคี และการอยู่ร่วมกันด้วยความปรองดอง โดยสัตว์ทั้งหลายนั้นได้แตกแยกออกเป็นฝั่งเป็นฝ่ายต่างๆ กระจัดกระจายกันอยู่ตามเกาะต่างๆ โดยมีวัฒนธรรมและความเชื่อแตกต่างกัน เทพทั้งหมดนั้นเองก็อาศัย
อยู่ในถิ่นของตนและไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเทพตนอื่นมากนัก บางตนก็อยู่กับพวกสัตว์ บางตนก็อยู่กับ
ธรรมชาติ และบางตนก็เร่ร่อนไปเรื่อยๆ เทพแห่งแสงมีความสามารถรับรู้ถึงอนาคตของโลกใบนี้จึงได้
เล็งเห็นถึงภัยพิบัติครั้งใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นจึงได้มอบหมายให้อาร์เธอร์ แม่ทัพผู้คุ้มครองเมืองแห่งแสง
คัดเลือกผู้กล้าที่มีคุณสมบัติเพียงพอให้เข้าเฝ้า เพื่อมอบภารกิจที่จะเปลี่ยนชะตาของโลก . . .
���������� :: ตอนที่ 1 ภารกิจของอาร์เธอร์ ::
��������������� "แฮ่ก แฮ่ก !!" เสียงพ่อของวูลฟ์ที่กำลังอุ้มวูลฟ์วิ่งหนี
เหล่ามอนส์เตอร์
"แกว๊ววว" เสียงของมอนส์เตอร์ที่กำลัง วิ่งไล่กัด
"ไม่ต้องกลัววูลฟ์ มันตามเราไม่ทันหรอก ทั้งความเร็วและความอึดไม่มีใครสู้หมาป่าอย่างเราได้ !!" พ่อของวูลฟ์บอกกล่าววูลฟ์ลูกของตน เมื่อพ่อของวูลฟ์กล่าวเสร็จ มอนเตอร์ตัวนั้นก็ได้ อ้าปาก แล้วยิงมิสไซล์ ลูกหนึ่งออกมา มิสไซล์ลูกนั้น พุ่งเข้าใส่พ่อของวูลฟ์ที่กลางหลัง อย่างแรง !!
"อ๊ากกกกก" พ่อของวูลฟ์ร้องโอดโอย
"พ่อ !!!!" วูลฟ์ตะโกนเรียกพ่อ เนื่องจากมิสไซล์ลูกนั้นยิงโดนพ่อของตน ทำให้พ่อของวูลฟ์ล้ม ทำให้วูลฟ์กระเด็นลงไปนอนที่พื้น
"ลูกพ่อเป็นยังบ้าง" พ่อของวูลฟ์กล่าวถามลูกตน
"หยุด !" ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงของบุรุษไร้นามคนหนึ่งสวมฮู้ดสีดำเดินเข้ามาอุ้มวูลฟ์ที่กำลังนอนอยู่ที่พื้น
"หยุดนะ เจ้าจะพาลูกข้าไปไหน !!" พ่อของวูลฟ์กล่าวถามบุรุษไร้นาม
"นายไม่ควรจะมาเห็นสิ่งเหล่านี้เลย . . . นายทำให้เ่ผ่าพันธุ์ของเราตกอยู่ในอันตราย ฉันรู้นิสัยของนายดี นายไม่ยอมอยู่เฉยแน่ !! ไม่ต้องกังวลเด็กคนนี้จะมีคนดูแลแทนนาย" เสียงของบุรุษไร้นามกล่าวถึงพ่อของวูลฟ์ด้วยความโมโห
"...." พ่อของวูลฟ์
.
.
.
.
.
.
.
���������������
������ ณ เมืองแห่งแสง
������ เทพแห่งแสงได้รับรู้ถึงอนาคตของโลกใบนี้จึงได้เรียกอาเธอร์มาพบ
"อาเธอร์ทหารเอกของข้า อีกไม่นานจะมีภัยพิบัติเกิดขึ้นกับโลกใบนี้ มีแต่เจ้าเท่านั้นที่จะช่วย โลกใบนี้ได้ มีบางอย่างพยายามจะทำให้โลกใบนี้กลับไปสู่ความมืดมนอีกครั้ง จงออกตามหาผู้กล้าเพื่อช่วยป้องกันโลกใบนี้เอาไว้...จงนำลูกแก้วนี้ไป ลูกแก้วลูกนี้ส่องแสงเมื่อเจอผู้กล้าที่แท้จริง"
เทพแห่งแสงบอกกล่าวอาเธอร์พร้อมกับส่งลูกแก้วลูกนั้นใส่มืออาเธอร์
เมื่อาเธอร์ได้รับลูกแก้วนั้น ก็ได้บอกกล่าวเสียงแข็งถึงท่านเทพแห่งแสงว่า
"โปรดวางใจ ข้าจะทำภารกิจนี้ด้วยชีวิตของข้า ข้าจะตามหาผู้กล้าเพื่อปกป้องโลกใบนี้เอาไว้ให้ได้ !!"
.
.
.
.
.
.
.
.
�� ���� ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง
ลุงแม็คผู้ที่เป็นเจ้าของหมู่บ้านแห่งนี้ ได้เรียกเหล่านักเรียนมาพบเพื่อที่จะให้ความรู้แก่เด็กๆ
ลุึงแม็คหมาป่าผู้แก่เฒ่า ถือไม้เท้าข้างหนึ่งไว้ที่มือข้างซ้าย ส่วนมือขวา ก็ชูมือขึ้น ทักทายเด็ก แล้วก็ ได้บอกกล่าวถามเด็กๆว่า
"หวัดดี เด็กๆทุกคนขอต้อนรับทุกคนที่มาบ้านลุงแม็คนะ วันนี้เราจะมาฟังนิทานกันดีไหม ?"
"ดีครับลุงแม็ค"เด็กๆ กล่าวสวัสดีลุงแม็ค
"ขอเรื่องมันส์ๆนะลุง"เด็กๆกล่าวบอกลุงแม็ค
"เรื่องนี้เป็นไง !! กระรอกเฟิร์สเทล ผู้ที่ทำให้เราทุกคนฉลาดขึ้น"ลุงแม็คพูดพร้อมกับหยิบหนังสือเล่มหนึ่งชูให้เด็กๆดูหน้าปกที่มีรูปกระรอกตัวหนึ่งกำลังถือไม้เท้าอยู่
"จริงๆแล้วพวกเราในอดีตยังเป็นสัตว์โลกที่โง่เขลาเท่านั้น จนเฟิร์สเทลมาสอนทุกอย่างให้กับพวกเรา"ลุงแม็คอธิบายเนื้่อย่อของหนังสือเ้ล่มนี้ ให้แก่เด็กๆ
"ว้าว"เด็กได้ฟังดังนั้นก็ตื่นเต้นไม่น้อย
"แม้แต่เฟิร์สเทลเอง เมื่อก่อนก็เป็นแค่กระรอกธรรมดาแต่เมื่อเทพแห่งแสงได้ให้พลังวิเศษแก่เฟิร์สเทล ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป"ลุงแม็คกล่าว
.
.
.
.
.
ลุงแม็คเริ่มอธิบายเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้
"เมื่อ 5,000 ปีก่อน โลกได้พบกับภัยพิบัติร้ายแรง เหมือนกับว่าโกรธทุกสิ่งที่อยู่บนโลกใบนี้ !! ภูเขาไฟ ที่เคยสงบ ได้เกิดการปะทุขึ้น ทำให้ลาวาพุ่งออกมาจากใต้ดิน เผาทุกชีวิตจนหมดสิ้นไม่เหลือแม้แต่ชีวิตเดียว จนกระทั่งโลกกลับสู่ความสงบอีกครั้ง จึงก่อให้เกิดเทพทั้ง 6 องค์ หนึ่งในนั้น คือเทพแสง เทพแห่งสติปัญญา ที่เปล่งประกายเจิดจ้า
จนรัศมีแห่งปัญญาไปกระทบถึงกระรอกตัวหนึ่ง ทำให้ฉลาดขึ้นมา ด้วยความเมตตา เทพแสงจึงได้มอบไม้เท้าแห่งปัญญาให้แก่กระรอกตัวนั้นและีเรียกกระรอกตัวนั้นว่าเฟิร์สเทล...เฟิร์สเทลได้เรียนรู้ถึงต้นตอของปัญหาทั้งหมดจึงได้ออกเดินทางเพื่อบอกกล่าวสิ่งที่ตนได้รู้ให้แก่สัตว์ต่างๆ หลังจากนั้นสัตว์ทั้งหลายเริ่มมีพัฒนาการ แต่เส้นทางของเฟิร์สเทลก็ไม่ได้ราบรื่นเสมอไปต้องพบกับอุปสรรคอันตรายทั้งหลาย แต่เฟิร์สเทลก็ไม่ย่อท้อ แล้วเฟิร์สเทลก็ให้กำเนิดอารยธรรมสัตว์ในที่สุด !!"
เมื่อลุงแม็ึคเล่าเสร็จ ก็หยิบน้ำขึ้นมาดื่มอึกหนึ่งก่อนที่ จะถามเด็กๆ
"เป็นไง เฟิรส์เทลเก่งไหม?"ลุงแม็คกล่าวถามเด็กๆ
"เก่งครับ !! เฟิร์สเทลสุดยอด !!"เด็กๆตอบอย่างรู้สึกสนุกสนานในเรื่้องราวที่ได้ฟังเมื่อครู่
แล้วก็มีเด็กหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ชูมือขึ้นถามลุงแม็ค
"คุณลุงแม็คคะแล้วเฟิร์สเทลมีตัวจริงรึเปล่าคะ?"
"มีสิจ๊ะหนู ดูอย่างหนูสิ เด็กฉลาดอย่างหนูจะเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่มีเฟิร์สเทล" ลุงแม็คกล่าวเสร็จก็ยิ้มให้เด็กคนนั้น
ลุงแม็คเริ่มสังเกตุนักเรียนที่มาบ้านของตน� . . . .
"ว่าแต่ เจ้าวูลฟ์กับเจ้าฟรอง(ฟรองเพื่อนของวูลฟ์เป็นหมาป่าเช่นเดียวกัน)มันไม่ได้มาด้วยรึ ทำไมไม่รวมอยู่กับพวกนักเรียนล่ะ"ลุงแม็คกล่าวถามผู้ช่วยของตน
"เขาไม่เข้าเรียนตั้งนานแล้วค่ะท่านหัวหน้าแม็คดูเหมือนจะอายที่ต้องเรียนกับเด็กๆ"ผู้ช่วยลุงแม็คตอบคำถาม
"ว่าไงนะ !! แล้วจะให้ไปเรียนกับผู้ใหญ่ได้ยังไงในเมื่อพวกมันยังสอบตกทุกปี"ลุงแม็คกล่าวด้วยความโมโหที่นักเรียนของตนไม่ยอมเข้าเรียน
"ข้าไม่รู้จะอบรมมันแบบไหนดีแล้ว นึกถึงคำสั่งเสียของพ่อมันก็ทุกข์ใจทุกครั้ง ข้าไม่ใช่พ่อของเขา เขาเลยไม่เชื่อฟังข้าจะว่าไปแล้วเขาก็เหมือนพ่อของเขา ชอบผจญภัยในโลกกว้าง มากกว่าจะเรียนอยู่ในห้องเรียนแคบๆ"กล่าวพึมพำๆคนเดียวด้วยความเบื่อหน่าย ที่วูลฟ์ไม่ค่อยยอมเชื่อฟังตน
.
.
.
.
.
.
.
����� ณ ป่าแห่งหนึ่ง
��� ฟ้าววววว เสียงลูกธนูลูกหนึ่ง ที่ลอยไปปักอยู่ที่รังแมลงชนิดหนึ่งด้วยแรงของคันธนู โพล๊ะ !! เสียงของลูกธนูปักลงที่รังแมลง
"ยะฮู้~!! สุดยอดเจ้าฟรอง ธนูของนายมันสุดยอดจริงๆ !!"
วูลฟ์บอกกล่าวเพื่อนของตนพร้อมกับกระโดดโลดเต้นด้วยความคึกคัก
"ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เรียกข้าว่า วูลฟ์เจ้าแห่งธนูสายฟ้า !!"
วูลฟ์กล่าว
"ว่าแต่ เรากลับบ้านกันได้กันได้รึยังล่ะ ? วันนี้ยังมีเรียนอีกนะวูลฟ์" ฟรองกล่าวถาม
"เจ้าโง่ !! แก๊งพันธุ์ทางอย่างเรามีบ้านซะที่ไหนล่ะ ไปเก็บลูกธนูมาทีสิเจ้าฟรอง" วูลฟ์ออกคำสั่งเพื่อนของตน
"ลูกธนูน่ะเหรอ มันไปปักอยู่ที่....รังแมลง !!" ฟรองกล่าวพร้อมตกใจชั่วครู่้
��� พรึ่บ !! มีแหลงหลายสิบตัวบินขึ้นมาจากรัง !! แมลงชนิดนั้นมีเหล็กไนอยู่ที่ขา และมีรูปร่างหน้าตาน่าเกลียด มีเขาอยู่ข้างบนหัว
"ไม่ต้องกลัว เรายังมีธนูสายฟ้าอยู่ ส่งลูกธนูมาสิเจ้าฟรอง !!"
วูลฟ์สั่งฟรองอย่างตื่นเต้นดีใจที่จะได้แสดงฝีมือ
"ก็ที่ปักอยู่นั่นแหละ...ลูกสุดท้าย" ฟรองกล่าวด้วยความสลด
"อ้าว !! งั้นรึ !! ถ้าอย่างนั้นคงต้องใช้วิชามาร....เผ่นสิเฟ้ยยยยยยยย !!" วูลฟ์กล่าวยังไม่ทันจบ ก็วิ่งอย่างรวดเร็วหนีแมลงเหล่านั้น
����� ตึกตัก ตึกตัก!! เสียงของวูลฟ์และฟรองวิ่งหนีแมลงอย่างรวดเร็วแมลงเหล่านั้นก็ไม่รอช้าบินตามวูลฟ์มาอย่างรวดเร็วเช่นกัน !! ในที่สุด ก็มีแมลงตัวหนึ่งวิ่งตามฟรองทัน จึงได้ปักเหล็กไนเข้าที่ก้นของฟรอง
"จ๊ากกกกก" ด้วยความเจ็บ ฟรองจึงร้องเสียงหลง พร้อมกับกลิ้งลงไปนอนที่พื้น
"ช่วยด้วย วูลฟ์ไม่ไหวแล้ว!!" ฟรองขอความช่วยเหลือ
เมื่อวูลฟ์ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือจากเพื่อนจึงได้หยุดชะงักและหันมาประชันหน้ากับแมลงตัวนั้น ย้ากกกกก !! ผั๊ว !!
วูลฟ์นำคันธนูฟาดใส่แมลงตัวนั้น
"หวา !! หักเลยรึนี่" วูลฟ์ตกใจ
แต่แมลงตัวนั้นก็มิได้สะทกสะท้านแม้แต่น้อย แถมยิ่งเพิ่มความโกรธให้แก่เหล่าแมลงพวกนั้นขึ้นอีกเป็นทวีคูณ !!
วี่ วี่ !! เสียงฝูงแมลงบินรอบตัววูลฟ์
"ฮือ ฮือ ตายแน่เลย" เสียงของฟรองที่นอนอยู่ที่พื้นกล่าวขึ้นมา
"ฮึ่ม..." วูลฟ์คำราม
แง่ง...!! วูลฟ์กัดสายธนูจนขาด แล้วใช้มือ หักคันธนูออกเป็นดาบสองข้าง
"นี่มันอะไรกัน!!?...ทำไมเราถึงรู้สึกคุ้นเคยกับอาวุธชนิดนี้นัก อยากจะฟาดฟันให้แหลกกันไปข้าง !!" วูลฟ์กล่าว
ผั๊ว โผล๊ะ !! วูลฟ์ใช้ดาบ ฟาดฟันแมลงเหล่านั้น จนตายไปทั้งหมด ไม่เหลือแม้แต่ตัวเดียว !!
"จำเอาไว้อย่าได้มาแหยมกับวูลฟ์ !! ฮี่ ฮี่ ฮ่า ฮ่า พลังเหลือล้นเฟ้ย" วูลฟ์กล่าวชมตนเอง
����� ทันใดนั้น !! ก็มีเสือตัวใหญ่ยักษ์ตัวหนึ่ง มีเคราสีขาวยาวเหยียดลงมา รูปร่างอ้วนท้วม ถือดาบยักษ์ข้างหนึ่ง เดินมาที่ข้างหลังวูลฟ์และกล่าวต่อว่าวูลฟ์
"การเหยียดหยามศัตรูไม่ใช่คุณสมบัติของผู้กล้าหรอกนะ เจ้าหมาป่าน้อย...จริงๆข้าก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ แต่ถ้าพวกเจ้าสองคนตายไปก็ไม่มีใครบอกทางไปหมู่บ้านน่ะสิ"อาร์เธอร์กล่าว
"...อึ๋ย" วูลฟ์ร้องด้วยความกลัว
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ปล.ถ้าพิมผิดประการใดก็ขอประทานโทษด้วยนะคับ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น