ทรันส์ รักของเรา

ลำดับตอนที่ #2 : เผชิญหน้า

ลิเธียอัล คาเรีย ชื่อเดิมๆที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขา คล้ายกับปัญหาที่ยังหาททางออกไม่เจอชื่อของเธอจึงยังไม่ไปไหน จะว่าไปแล้วเขายังไม่เคยเจอตัวเจ้าของชื่อนี้เลยแท้ๆ แต่วีรกรรมที่เจ้าหล่อนทำให้แก่เขานั้นดูจะชัดเจนพอๆกับตัวตนของเจ้าหล่อนนั่นเอง
� เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เขาที่ยังใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี มีบรรดาสตรีรายล้อมอยู่บนเรือสำราญกลับถูกคนกลุ่มหนึ่งลักพาตัวโดยอ้างคำสั่งของลิเธียอัล คาเรีย
�ชื่อที่เพิ่งเคยได้ยินหนแรก นามที่ไม่ได้ดูต่างจากสามัญชนตรงไหน แล้วเหตุใดหล่อนจึงกล้าลักพาตัวเขา ไม่รู้หรือเขาคือใคร เขาคือเจ้าชายโอชิน แห่งทรันส์ เป็นองค์รัชทายาท เป็นเกือบทุกๆอย่างเชียวนะ
"ข้าต้องการพบยัยนั่นเดี๋ยวนี้"
เขาร้องขึ้นอย่างหมดความอดทน ในสภาพที่ถูกมัดมือมัดเท้าไม้ต่างจากนักโทษ ไม่ได้ทำให้คำของเขามีความสำคัญเท่าไหร่นักกับคนพวกนี้
"อัลสุ แกช่วยทำให้มันเหงียบซักพักสิ"
"ขืนทำอย่างนั้น ข้าเกรงว่าจะไม่เหมาะ แค่นี้ข้าก็เกรงจะแย่แล้ว"
"แกนี่จริงๆเล้ย นี่เป็นคำสั่งท่านคาเรีย ใครจะทำอะไรเราได้"
"เพราะเป็นท่านคาเรียนะสิ แค่นี้ข้าก็นึกไม่ออกแล้วว่าจะรับมือยังไงกับข้อหาลักพาตัวเจ้าชายน่ะ"
"ท่านคาเรียต้องมีวิธีดีๆแล้วแน่ล่ะ ถึงได้ทำแบบนี้"
"นัลลาสเจ้าคิดแบบนั้นเหรอ?"
"แน่นนอน เจ้าน่าจะรู้จักท่านคาเรียดีกว่าข้านะอัลสุ"
"นั่นสินะ งั้นเจ้าชายข้าขอประทานอภัยนะ"
อัลสุ เจ้าคนผอมแห้งดูท่าไม่มีเรี่ยวแรงถูกมือไปมาพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้ายแล้วทันทีที่มันสะบัดมือเบาๆผ่านหน้าเจ้าชายสติทั้งหมดทั้งมวลก็ดับวูบลง
"ฝีมือเจ้าพัฒนาขึ้นนี่อัลสุ"
นัลลาสเอ่ยชมอย่างจริงใจ ที่จริงอีกแคไม่กี่นาทีพวกเขาก็จะไปถึงจุดหมายแล้ว แต่นัลลาสเพียงกังวลว่าเจ้าชายโอชินจะสร้างปัญหาขึ้นมาซะก่อน เขาเคยได้ยินเรื่องราวของเจ้าชายคนนี้มาพอสมควร
�อย่างไรก็แล้วแต่เหมือนเขาจะเห็นร่างของท่านคาเรียกำลังยืนรออยู่ตรงประตู