คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความหลังของเราสองคน
“นี่ไอติมวันนี้เวรเธอกวาดห้องนะ”
“อ่ะ จริงเหรอ”
“ไม่เชื่อก็แหกตาดูที่ผนังนั่นสิ”
ฟาว่าพร้อมกับชี้ไปที่ผนังข้างประตู แผนกระดาษวสีขาวที่มีอักษรตัวโตๆว่า
“เวรทำความสะอาดห้อง”
ฉันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เพื่อความแน่ใจ...
มานพ กวาดห้อง สิริน กวาดห้อง อ่ะ นี่ไงชื่อฉันไอติม ทิ้งขยะ (เอ๊ะ แล้วจะดีใจทำไมล่ะเนี่ย ไม่ได้สอบได้ที่หนึ่งซักหน่อย) กนกร ถูกพื้น และก็...
“นี่ยัยไอติม จะจ้องอีกนานมัย รีบเอาขยะไปทิ้งได้แล้ว”
เสียงฟาดังขึ้นอีก ฉันหันกลับมามองเธอที่กำลังจ้องฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ(ก็รู้ตัวหรอกว่าไม่เคยมาช่วยทำความสะอาดเลยซักครั้ง) แต่อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ ไอติมกลัวง่ะ
“ยังจะมองอีก รีบไปสิยัยไอติม”
“จ๊าาาา”
แล้วฉันก็วิ่งออกจากห้องอย่างไม่คิดชีวิต ไม่อยากเชื่อเลย หน้าที่เคยยิ้มแย้มอยู่เสมอของฟ้ายังจะมีหน้าที่โหดๆซ่อนอยู่อีกแน่ะ
ฉันวิ่ง วิ่ง และ...
โครม!
“โอ๊ยยย”
เสียงครางเบาๆดังขึ้น ไม่ใช่ของฉันนะ เพราะฉันจุก...จนร้องไม่ออก
“ใครวะ”
ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เสียงฉานน
“เกิดอะไรขึ้นวะโอจิ”
เสียงประหลาดดังขึ้นอีก
“ก็ไอ้นี่นะสิ วิ่งมาชนฉันเฉยเลย”
ใคร ใคร ฉันเหรอ แล้วพวกแกอยู่ไหนว่ะ แน่จริงออกมาสิ เอ๊ะ...ทำไมมันมืดจัง แล้วนี่มันกลิ่นอะไรหว่า
“มันเป็นใครวะ”
“ไม่รู้ ”
“งันขอดูหน้าไอ้คนกล้าหาญหน่อยสิ”
พรึ่บ!!!!
แสงสว่างที่หายไปปรากฏขึ้นในทันใดที่จบประโยคนั่น
“เฮ้ย ผีหลอก”
“ไหนๆๆ โอยอย่ามาหลอกฉันเลยนะ นะโมๆๆๆๆ”
ฉันหลับตาพยามยามท่องบทสวดที่ไม่เคยจำได้ซักที และแล้วทันใดนั้นเอง
“ฮ่าๆๆๆ นี่มันผีบ้าผีบอชัดๆ”
ฉันลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามันทะแม่งๆ ร่างของใครหลายๆคนกำลังยืนค้ำหัวฉันอยู่ และพวกเขากำลังหัวเราะงอหงาย สมองน้อยๆของฉันเริ่มทำงานแบบจริงจัง อะไรทำให้พวกนั้นหัวเราะ ฉันมองนายหน้าหล่อ(หล่อสุดในกลุ่มนั่นแล้วล่ะ) และมองหน้านายหน้าหวานที่ยืนอยู่ข้างนายหน้าหล่อ อ่ะ+++++นั่น...ถังขยะของฉัน และทันทีที่เห็นถังขยะ สายตาของฉันก็เหลือบมองพื้นตามสัญชาตญาณ แล้วกลิ่นแปลกๆเมือกี้ก็ทำให้ฉันเหลือบมองตัวเอง
สมองเริ่มประมวลผล...แล้วฉันก็เข้าใจ
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงร้องที่ลำโพง+โฮมเธียเตอร์ยังต้องยอมถอยดังลั่น แต่ฉันไม่แคร์แล้ว.......
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“โอ๊ยยยย ใครก็ได้ปิดปากยัยนั่นที”
“แกนั่นแหละโอจิ”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“โธ่โว้ยแหกปากอยู่ได้”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เร็วสิหูฉันจะแตกอยูแล้ว”
“แกก็ไปปิดปากหล่อนซะสิ”
“กริ๊...”ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด .....กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด.....
อะ... อ่ะ...ช๊อก
นายสุดหล่อจูบฉานนน...
“ไอ้บ้าเอ๊ย ใครถีบว่ะ”
หมอนั่นหันกลับไปตะคอกใส่พวกที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ด้านหลัง
“เอาน่าถือว่าจูบสาวแก้เคล็ด”
“เคล็ดบ้านแกสิ”
“เฮ้ย รีบไปเหอะ เดี๋ยวไม่ทัน”
และก่อนที่เจ้าคนชนแล้วคิดจะหนีจะได้หนีสมใจ ฉันก็ตัดสินใจคว้าเสื้อมันไว้
แคว๊ก!!!
และแล้วเสื้อของหมอนั่นก็ขาด___ฮ่าๆๆ โคตรซะใจ
แล้วฉันก็ได้เห็นหน้าหมอนั่นแบบนี้_**#&*>*<OOO>_<>T<>_<OOO>T***#$_
“เธอ...ทำเสื้อฉันขาด!!!!!”
หมอนั่นร้องเสียงดังลั่น และจากประสบการณ์การดูหนัง ฉันมักจะพบว่าเวลาคนโมโหขึ้นมาแล้วน่ากลัวแค่ไหน
แต่หมอนั่นน่ากลัวกว่าในหนังซะอีก
ตายซะเถอะเรา...
“เกิดอะไรขึ้น”
เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น มันทรงอำนาจมากพอที่จะเรียกทุกสายตาให้หันไปมองได้
อ่ะ..อาจารย์จอมโหด...
“ว่ายังไงมันเกิดอะไรขึ้น”
“ไม่ ไม่มีนี่ครับ”
นายหน้าหวานพูดขึ้น แล้วราวกับนัดกันไว้ คนคนต่างพร้อมใจกันผงกหัวยืนยัน
กว่าจะทำให้ยัยอาจารย์จอมโหดนั่นเชื่อได้เล่นเอาเหงื่อออกไปตามๆกัน
“นี่ยัยไอติม มมาทำไมไม่เอาถังขยะมาด้วย อ่ะ..นั่นเธอไปทำอะไรมาน่า”
ความคิดเห็น