พลิกเกมล่า นายแวมไพร์

กลิ่นไอของความซวย...

ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ใกล้...

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้เจ้าของบ้านหันขวับไปมองประตูอย่างไม่ไว้ใจ

กระปุกออมสินที่ไม่มีแม้เศษเหรียญถูกยกออกจากโต๊ะไม้ตัวเก่าที่มีสภาพไม่ต่างไปจากเศษไม้ผุๆเท่าไหร่นัก

เจนค่อยๆปลอดล็อกพร้อมกับเงื้อกระปุกออมสินขึ้นเหนือหัว เตรียมทุบหัวผู้มาเยือนยามวิกาล

ย๊ากกกก

วืบบบบบบ

ว่างเปล่า!             

หวัดดีเจน

เสียงทักดังขึ้นจาดด้านหลัง เรียกให้เจนที่ยังงงๆว่าใครมาเคาะประตูหันกลับไปมอง แล้วก็พบกับร่างของบุรุษหน้าเข้มในชุดคลุมสีดำกำลังนั่งเก้าอี้ตัวเก่งของเธอพร้อมกับดื่มน้ำขวดสุดท้ายของเธอ อักๆๆๆ จนหมด 

น้ำไม่เย็น

ผู้บุกรุกยามวิกาลว่าแล้วว่างขวดเปล่าลงบนโต๊ะไม้ผุๆ ก่อนหันไปมองรอบๆห้องอย่างสำรวจ

เหลือเตียงเก่าๆโต๊ะผุๆ เก้าอี้ที่ขาเริ่มราว กระดาษสองแผ่นดินสอที่เหลือเพียงสองเซ็น และกระปุกออมสิน อ้อ!ยังเหลือขวดน้ำเปล่าอีก อยากจะเอาชิ้นไหนไปจำนำก็เอาไปเลย เอาไปให้หมดเลย แล้วไปซะ

เจนร้องบอกอย่างพยายมเก็บอารมณ์โกธรเอาไว้ 

ไม่เอาน่าเจนวันนี้ฉันมาดี

ชายผู้มาเยือนบอกอย่างใจเย็น เขาลุกขึ้นและเดินตรงมาทางเจนที่ยังยืนอยู่ตรงประตู หญิงสาวขยับถอยหลังเล็กน้อย และนั่นทำให้ชายร่างสูงชะงักเท้า

ฉันว่าเราควรปิดประตูนะ

ไม่! จนกว่านายจะออกไป

แต่ฉันมีเรื่องจะตกลงกับเธอ ... มันสำคัญมาก

ประโยคหลังคนตัวใหญ่พูดเสียงเบาพลางถอนใจยาว ก่อนเดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้ตัวเก่า เจนลังเลเล้กน้อยก่อนจะยอมปิดประตู แล้วเดินไปยืนพิงเสากลางบ้าน

นายมีอะไรก็ว่ามา

ฉันอยากให้เธอช่วย

ประโยคนั้นทำให้เจนต้องหรี่ตามองคนตรงหน้าที่กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่บนเก้าอี้ของเธอ และเมื่อนัยน์ตาสีเปลือกไม้เงยขึ้นมาสบตอบ อะไรบางอย่างทำให้เจนถึงกับอยากจะหนีไปให้พ้นๆจากตรงนั้น

นายมีอะไร

ช่วยฉันฆ่าคน

เกรย์!

เจนอุทานด้วยความตกใจ หากเจ้าคนพูดกลับปล่อยก๊ากอย่างไม่เดื่อดไม่ร้อน

ฉันล้อเล่นหรอกน่า แค่อยากให้เธอช่วยดูแลคนให้หน่อยเท่านั้น ไม่สิ! ยังได้เงินแถมที่พักฟรีอีกต่างหาก สนใจมัยล่ะ

เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ

ดันไปรับฝากลูกชาวบ้านไว้นะสิ

งั้นก็ดูแลเองสิ

ทำได้ก็ทำไปแล้ว แต่นี่ดันติดธุระด่วนเข้า

นายก็เลยให้ฉันดูแลแทน

อืม สนมัยล่ะ

ถ้าไม่สน

รับรองเธอไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่ๆ

แล้วคิดว่าทุกวันนี้ฉันมีความสุขมากงั้นสิ

เกรย์ไม่ตอบ และเจนก็ไม่พูด ทำให้เกิดช่วงเวลาที่น่าอึดอัด และเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ เจนหันกลับไปมองทางประตู

นายรออยู่..

เธอค้างไว้เท่านั้น เพราะร่างที่เคยนั่งอยู่บนเกาอี้หายไปแล้ว เจนถอนหายใจก่อนลุกเดินไปเปิดประตู

ไม่มีใครอีกตามเคย เจนปิดประตูแล้วกลับมายังโต๊ะตัวเดิม กระดาษแผ่นหนึ่งที่เธอจำได้ว่ามันเป็นหนึ่งในกระดาษสองแผ่นที่เธอเหลืออยู่วางอยู่บนโต๊ะ และทันทีที่เธอหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา...
แอ๊ดดดดดดดดดด