ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Crimson Eyes ( นัยน์ตาสีเลือด )
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แกหนีข้าไม่พ้นหรอกไอ้หนู “
ไคออนหัวเราะอย่างมีชัยพลางมองเรนกิกับอิเล็กตร้าที่ตัวสั่นเทานอนหมดสภาพอยู่บนพื้น มันก้าวเดินไปยังโกดังเก็บสินค้าที่ชินหนีเอาตัวรอดไปก่อนแล้วอย่างใจเย็น มองเรนกิและอิเล็คตร้าด้วยหางตา สองคนนี้หนียังไงก็ไม่พ้นเงื้อมมือมัน
อิเล็กตร้ามีสีหน้าหมดหวังเธอไม่คิดว่าจะต้องมาจบชีวิตง่ายๆเช่นนี้
“ อย่าพึ่งคิดอย่างนั้น ชินไม่หนีไปแน่ “
เสียงเอ่ยเบาๆของเรนกิทำให้อิเล็กตร้าหันมามองอย่างฉงน
“ ทำไมเธอถึงแน่ใจว่าหมอนั่นจะไม่ทิ้งเราแล้วหนีไปน่ะ “
“ มันเป็นความรู้สึก ฉันเชื่อว่าชินจะต้องหาทางช่วยพวกเราอยู่ “
เรนกิพูดด้วยแววตามั่นใจจนอิเล็กตร้ารู้สึกแคลงใจ เธอร้อง”เฮอะ” ก่อนหันไปอีกทางนึง เธอไม่เคยมาเสวนากับชนเผ่าดวงจันทร์หรอก
แต่อย่างน้อยก่อนตายมีเพื่อนคุยก็ยังดี อิเล็กตร้าคิดเช่นนั้น
Chapter Eight : Crimson Eyes ( นัยน์ตาสีเลือด)
กล่องกระดาษเล็กใหญ่ถูกวางซ้อนกันเป็นชั้นๆ บางส่วนล้มระเนระนาด ภายในมืดสนิท มีเพียงแสงสว่างเล็กๆที่ทะลุผ่านรูโหว่ของหลังคาลงมาเพียงเล็กน้อย ราวกับแสงของหิ่งห้อยยามค่ำคืน ไม่มากพอจะขจัดความมืดมิดได้ กลิ่นอับชื้นและฝุ่นชวนให้น่าเวียนหัว
ไคออนกวาดสายตาไปรอบๆ สถานที่แห่งนี้เหมาะแก่การซ่อนตัวก็จริง ทว่าไอ้มนุษย์หน้าโง่ก็ดีแต่ต่อเวลาตายของตัวเองให้ช้าลงเท่านั้นเอง
แต่ถึงกระนั้น ไคออนก็ยังไม่บุ่มบ่ามเข้าไปด้านในเสียทีเดียว
มันไม่ได้โง่
หัวสมองมันดีกว่ามนุษย์โลกด้วยซ้ำถ้าได้ฝึกใช้ให้มากกว่าการล่าเหยื่อ การกิน และสังคมที่ฟอนเฟะ มันกำลังคิดคำนวณว่าทำไมเด็กหนุ่มที่กำลังหาทางสู้กับมันอยู่มาถึงตอนนี้จึงหนีเข้ามาหลบในนี้
หนึ่ง มันกลัวจนเปลี่ยนใจคิดเอาตัวรอดเพียงคนเดียว คิดได้อย่างนี้ไคออนก็หัวเราะออกมาอย่างสมเพช แต่ก็ยังคิดเผื่อข้อสองเอาไว้ด้วย
สอง มันเข้ามาในนี้เพื่อที่จะลอบจู่โจมเราในระยะประชิด
ไคออนแลบลิ้นเลียริมฝีปากด้วยความกระหายในการฆ่า ไม่ว่าจะข้อหนึ่งหรือสอง มันก็ไม่นึกหวาดหวั่นสักนิด แม้ว่ามีดเล่มที่ติดมือไอ้หนุ่มนั่นจะอันตรายสำหรับมันก็ตาม นั้นเป็นเพราะชนเผ่าดวงจันทร์มีประสาทสัมผัสทั้งห้าเหนือกว่ามนุษย์โลกหลายเท่า เพียงใช้จมูกสูดดมกลิ่นหรือใช้หูสดับฟังก็สามารถได้ยินเสียงลมหายใจของชินชัดเจน
ใช่แล้ว ประสาทสัมผัสไคออนมีประสิทธิภาพพอๆกับเรดาร์ชั้นเยี่ยม มันระบุตำแหน่งที่ชินแอบอยู่ได้อย่างแม่นยำ !
ที่จริงจะให้ใช้วัฏจักรเพลิงเผาโกดังนี่ให้ราบเลยก็ยังได้ แต่มันจะไม่ทำเช่นนั้นเพราะสิ้นเปลืองพลังมาก อีกอย่างถ้าทำแบบนั้นก็ไม่สนุกน่ะสิ
“ หึ หึ “ เสียงหัวเราะที่กระหายกระหือที่จะฆ่าดังพร้อมกับไคออนสืบเท้าเข้าไปทีละก้าว หูของมันรับฟังเสียงหอบหายใจชินที่ดังชัดขึ้น มันรู้แล้วว่าชินแอบอยู่หลังกล่องตรงมุมโกดัง คงน่าสนุกถ้าจะข่มขู่เหยื่อซะก่อน
“ เจ้าหนู คงคิดที่จะลอบทำร้ายข้าล่ะสินะ “
กึก ได้ผล ไคออนสัมผัสรู้ถึงความเร็วแรงของหัวใจมนุษย์ ยิ่งเต้นรัวดังมากขึ้นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งสนุกมากขึ้นเท่านั้น ปีศาจในร่างมนุษย์ย่างก้าวเข้าใกล้ที่ซ่อนชินเรื่อยๆ ชินบีบตัวเองจนตัวเล็กลีบ เขาแทบอยากจะให้ตัวเองละลายกลายเป็นส่วนหนึ่งของกล่องกระดาษเสียด้วยซ้ำ
บรรยากาศตึงเครียดสุดขีด ชินแนบหลังที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อติดกับกล่องพัสดุขนาดใหญ่ เงี่ยหูฟัง คิดคำนวณตลอด มือขวากำมีดเล่มนั้นไว้แน่น เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นทุกขณะแทบจะทำให้เขาประสาทกิน
มันจะมาทางซ้าย ? ...
หรือว่าทางขวา ?
ทางซ้าย ? ...
ทางขวา ? …
ซ้าย ?
หรือขวา ?....
พระเจ้า ! เขากำลังจะบ้าตายแล้ว
“ ข้าจะให้บทเรียนราคาแพงกับแก ให้แกได้รู้เอาไว้ว่า การมายุ่งกับเรื่องที่ไม่ค ว รยุ่งน่ะ ... \"
\" ผลมันจะเป็นยังไง !!! “
ขาดคำนั้นเอง ไคออนกระโดดขึ้น
ไม่ใช่ทั้งซ้ายและขวา แต่เป็นข้างบน !!!
ชินเงยหน้ามองประจวบเหมาะกับไคออนลอยตัวอยู่เหนือหัวเขาพอดี เล็บทั้งห้าของมันงองุ้มเข้าตะกุยใส่ร่างเขาราวกับกรงเล็บพยัคฆ์
ซวก !!
โลหิตสีแดงสาดกระเซ็นเปื้อนกำแพงหย่อมใหญ่ ร่างของปีศาจยืนนิ่งอยู่แทนที่จุดที่เด็กหนุ่มแอบอยู่เมื่อครู่นี้ มือขวาเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลติ่งๆลงสู่พื้น แต่ทว่าร่างของเด็กนั่นกลับอันตรธานหายไป !!
ชินหลบการจู่โจมเมื้อกี้ได้เส้นยาแดงผ่าแปด
เสียงหอบหายใจยังคงทำให้ไคออนรับรู้ว่าเจ้าเด็กคนนั้นยังไม่ได้กลายเป็นศพ เสี้ยววินาทีเมื่อกี้ดูเหมือนว่ามันจะหลบได้ฉิวเฉียด
หลบได้งั้นรึ !? ไคออนพึมพำเบาๆด้วยความเคลือบแคลงสงสัย เมื่อกี้มันเห็นว่ามันขย้ำไปที่หัวใจแล้วนี่ แต่กลายเป็นหัวไหล่ซ้ายแทน
บังเอิญมั้ง ? ไคออนชักเบื่อกับเกมการล่านี่ซะแล้ว
“ ตายยากจริงนะ แต่ว่าความบังเอิญไม่มีเป็นครั้งที่สอง ครั้งต่อไป..“
ติ่ง
เอ๋ ? อะไรน่ะ ความรู้สึกนี้ ไคออนชะงักร่างราวกับถูกสายฟ้าฟาด มีของเหลวบางอย่างที่หน้าไหลลงข้างแก้มมาถึงคอ มือที่สั่นระริกค่อยๆเอื้อมมือไปสัมผัสดู พลันตกใจสุดขีดทันทีเมื่อสัมผัส ราวกับตกไปในหล่มน้ำแข็งเย็นยะเยือก ไคออนยืนตัวแข็งทื่อ เพราะว่าใบหน้าของมันตอนนี้นั้น
ได้เพิ่มบาดแผลเส้นเล็กอีกเส้นโดยที่มันไม่รู้ตัว !
ที่แท้ในเสี้ยวเวลาแห่งความเป็นตายนั้น ชินไม่ได้หลบเพียงอย่างเดียว
แต่เขาอาศัยจังหวะที่ไคออนโจมตีพลาด ฟันมีดสวนกลับไปด้วย !!
ใช่แล้ว เจตนาของชินก็คือล่อให้ไคออนเข้าใกล้และโจมตีเขา เขาจะได้ฟันมีดสวนคืน มันคือวิธีแลกชีวิตดีๆนี่เอง
ชินหลับตายืนหอบหายใจพิงกำแพงอีกด้านหนึ่ง เลือดที่ไหล่ซ้ายยังคงไหลไม่หยุด แขนนี้คงใช้การไม่ได้แล้ว ความเจ็บปวดแพร่กระจายไปทั่วร่าง ไม่รู้เขาเอาพลังมาจากไหนทำให้ยังยืนหยัดอยู่ได้โดยไม่ล้มลง
แต่แม้ร่างกายจะบาดเจ็บ ชินกลับรู้สึกสงบเยือกเย็นกว่าเดิมอย่างประหลาด เขามองมีดที่มีเลือดสีแดงติดอย่างมั่นใจ รอคอยให้ไคออนบุกจู่โจมครั้งต่อไป ตรงข้ามกับไคออนที่รู้สึกเสียขวัญ มันรู้แล้วว่าชินต้องการให้มันเข้าใกล้แล้วแลกกันจู่โจม เป็นวิธีที่บ้าบิ่นอะไรอย่างนี้ มันไม่คิดหรอกนะว่าชินจะทำร้ายมันได้ แต่แผลเส้นเล็กที่ได้มาโดยไม่รู้ตัวนี่สิ เมื้อกี้นี้ถ้ามีดเล่มนั้นไม่ได้ปาดไปที่หน้า แต่ไปปาดที่คอล่ะ ... แผลที่เกิดจากมีดเล่มนั้นไม่อาจฟื้นฟูได้ ... ถ้าอย่างงั้นมันก็ตายไปแล้ว
ตาย !? คำพูดนี้ก้องอยู่ในหัวสมองไคออนที่หน้าซีดสนิท นี่มันเกือบตายแล้วเหรอเนี่ย มันคิดจะไปฆ่าชินซะเดี๋ยวนี้ แต่เท้าไม่ยอมขยับ
อะ .... บ้าน่า ... นี่ข้า .... ข้ากลัวไอ้เด็กนั่นงั้นรึ !!!
ใช่ ไม่ผิด วันนี้ที่มันพาเรนกิมาสู้กันในที่ลับตาคนแทนที่จะต่อสู้กันในโรงเรียนไปเลย ก็เพราะลึกๆมันไม่ต้องการปะทะกับชินนั่นเอง
ไคออนไม่กล้าเสี่ยงอีกแล้ว หรือต่อให้มันใช้วัฏจักรเพลิงเผาโกดังนี่ ก็อาจเปิดช่องว่างให้เด็กนั่นมาจ้วงแทงอีก ... เดี๋ยวนะ ยังมีอีกวิธี
รอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อำมหิตปรากฏที่แววตาปีศาจ
ในอีกด้าน ชินที่นิ่งรอให้ไคออนเข้ามานั้นกลับพบว่าฝีเท้าศัตรูเริ่มดังออกห่างไปเรื่อยๆ สร้างความประหลาดใจให้กับเขายิ่ง หรือว่ามันรู้จุดประสงค์เขาแล้ว ถ้าไคออนไม่เข้ามา เขาก็ทำอะไรไม่ได้
“ เป็นอะไรไปไคออน ไม่กล้าเข้ามาฆ่าฉันหรือไง“
ชินท้าทาย ไคออนแสร้งหัวเราะ
“ หึ หึ .. ฮ่า ฮ่า ทำไมข้าต้องกลัวมนุษย์อย่างเจ้าด้วย แต่ข้าไม่จำเป็นต้องเข้าไปหาเจ้าหรอก “
คิ้วชินขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด นี่ไคออนจะทำอะไรต่อไปนะ เสียงฝีเท้ามันดังห่างออกไปจากโกดังแล้ว แต่ชินก็ไม่คิดจะเคลื่อนไหว นี่อาจเป็นแผนล่อให้เขาออกไป เด็กหนุ่มฉีกแขนเสื้ออีกข้างมาพันปากแผลที่ไหล่ซ้ายไว้ ผ่อนหายใจช้าๆอย่างใจเย็น แต่ทว่าเสียงที่ดังจากด้านนอกนั่นทำให้ชินตื่นตระหนกสุดขีดแทบปล่อยมีดตกพื้น
เป็นเสียงกรีดร้องของอิเล็กตร้า !!
อะ อะไรกัน ชินสับสน ขณะนั้นเสียงหัวเราะไคออนก็ดังขึ้น
“ ฮ่า ฮ่า ถ้าแกไม่ออกมา ข้าจะกินนั่งนี่ซะ! “
ชินใจหายวาบสะท้านไปทั้งร่าง พูดง่ายๆก็คือไคออนใช้อิเล็กตร้าเป็นตัวประกันเพื่อให้เขาออกไป สกปรกที่สุด
“ แก... แกมันไอ้ขี้ขลาด “ ชินตะโกนลั่น
คำพูดนี้เสียดแทงใจไคออนดุจคมมีด ใช่ มันขี้ขลาด แม้กระทั่งกับมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง แต่มันก็ไม่สน
“คติของข้าคือ ไม่ว่าจะวิธีไหนขอแค่ชนะก็พอ เอ้า ว่ายังไง “
ชินหลับตานิ่ง เสียงร้องต่อๆมาของอิเล็กตร้ากรีดเข้าไปถึงขั้วหัวใจ แต่เขาจะออกไปจากโกดังนี่ไม่ได้ ถ้าออกไป เขาก็จะกลายเป็นเป้าให้ไคออนยิงไฟใส่อย่างสบาย ปัดโธ่โว้ย ชินขบกรามกรอดอย่างเจ็บใจ
“ ชิน รีบหนีไป ! “
เรนกิตะโกนอย่างร้อนรุ่มใจ กลัวว่าชินจะออกจากโกดังจริงๆ แต่ลูกเตะของไคออนก็มาอัดกระแทกที่สีข้างทันทีที่พูดจบ
“ โอ้ย “ เรนกิลอยกระเด็นไป เธอกระอั่กเลือดเปื้อนที่พื้น ไคออน มองด้วยสายอำมหิต
“ อย่าคิดว่า นาย ข้าต้องการตัว แล้วข้าจะไม่กล้าทำอะไรนะ “
เรนกิ !! ชินหัวสมองแทบจะระเบิด เขาเริ่มรับกับสภาพนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เสียงกรีดร้องของเรนกิกับอิเล็กตร้าดังสลับกันเรื่อยๆ รวมไปถึงเสียงหัวเราะที่น่ารังเกียจของมัน อำมหิตเกินไปแล้ว ไคออน แกมันเป็นสัตว์เดรัจฉาน ให้อภัยไม่ได้ อารมณ์โกรธของชินปะทุถึงจุดสูงสุด
ภาพที่แสนโหดร้ายกระจ่างแก่สายตาเด็กหนุ่ม เท้าสกปรกของมันเหยียบที่คอของเรนกิอยู่ มันมองมาทางเขาด้วยสายตาหัวเราะเยาะ ขณะที่เรนกิกับอิเล็กตร้าตื่นตะลึงมองชินเป็นตาเดียวแทบลืมหยุดหายใจ
“ ชิน !!! “
ชินสืบเท้าเดินออกมาเผชิญหน้ากับไคออน มือข้างขวากำมีดไว้แน่น แม้ว่าการออกไปครั้งนี้โอกาสเอาชีวิตรอดจะไม่มีเลยก็ตาม แต่เขาก็ไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยสักนิด สีหน้าบ่งบอกถึงความพิโรธราวภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิดพ่นลาวาออกมาอย่างรุนแรง และทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าให้หมดสิ้น แม้แต่ทั้งสองสาวเมื่อเห็นหน้าชินตอนนี้กลับตกใจกลัว ราวกับไม่ใช่ชินที่พวกเธอรู้จักเลย แววตาที่เย็นยะเยือก ชินกล่าวเสียงเย็น
เอาเท้าสกปรกของแกออกจากเรนกิเดี๋ยวนี้
ไคออนมองหน้าชินอย่างแปลกใจ ก่อนจะหัวเราะดังลั่น
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่แหละสิ่งมีชีวิตโง่ๆที่เรียกว่ามนุษย์ ใส่ใจกับอารมณ์ความรู้สึกที่ไร้ประโยชน์ แกน่าจะรู้อยู่แล้วนะว่าถ้าออกมานอกโกดัง ก็เท่ากับฆ่าตัวตาย เพราะแกไม่มีที่กำบังอีกแล้ว แต่แกยังออกมาอีก ข้าคิดอยู่แล้ว ว่าแกมันโง่ พวกมนุษย์มันโง่หมดทุกคน ฮ่า ฮ่า ฮ่า “
พูดพอรึยัง
กึก น้ำเสียงเย็นๆเรียบๆของชินแฝงไปด้วยพลังทำให้ไคออนเงียบลงอย่างประหลาด ชินสืบเท้าเข้ามาเรื่อยอย่างช้าๆ ดูสงบเยือกเย็น กริยาท่าทางก็ผิดแปลกกว่าที่ผ่านมาลิบลับ
“ แม่ให้มีดเล่มนี้มาเพื่อให้ฉันใช้ปกป้องคนที่สำคัญ ... ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจหรอก.... แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจความหมายของมันแล้ว .... เพียงแต่มันไม่ใช่แค่ปกป้องคนสำคัญเท่านั้น .... จากแกที่ได้ทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยที่สุดลงไป .... ผลลัพธ์ของมันก็คือ ... “
หวิว บรรยากาศรอบข้างเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที
ฉันจะฆ่าแกซะ
ทุกสิ่งราวกับไม่เคลื่อนไหว ไคออนจ้องตาชินเขม็งในขณะที่ชินก็สบตาอย่างไม่หวั่นเกรงใดๆ มันทำให้ไคออนเริ่มกลัว แต่ก็แสร้งหัวเราะ
“ หึ หึ พูดตลกอะไรน่ะ แกว่าแกจะฆ่าท่านไคออนคนนี้รึ น่าขำ มนุษย์อย่างแกจะมีปัญญาทำอะไร ... “
ทันใดนั้นเอง ไม่รอให้ไคออนพูดจบ ชินวิ่งพุ่งร่างเข้าหาไคออนดุจจรวด มันเร็วมากจนไคออนสะดุ้งตกใจ แต่มันก็ไม่ลืมที่ชี้นิ้วปล่อยลูกไฟสีแดงเพลิงเข้าหาร่างชินเพื่อสะกัดกั้น และตามติดต่อด้วยลูกถัดๆมา ชินวิ่งเร็วเกินแบบนี้เปลี่ยนทิศทางไม่ทันแน่ ไคออนพูดอย่างสะใจ
“ เจ้าโง่ หาที่ตาย .............. อะ อะไรกัน !!! “
สิ่งที่ไม่น่าเชื่อได้เกิดขึ้น เมื่อชินวิ่งหักเหบิดตัวหลบลูกไฟทั้ง 3 นัดได้ทั้งหมดโดยวิ่งพุ่งเข้าหาไคออนเช่นเดิม ไม่ถอยหนีเหมือนก่อนหน้านี้ ไม่เพียงแต่ไคออน เรนกิกับอิเล็กตร้าก็อ้าปากตาค้างตะลึงงัน
การเคลื่อนไหวของชินเมื้อกี้มองแทบไม่ทันเลย !!
“ บ้าน่า ม่านเพลิง !! (Fire Barrier) “
ฟู่ เปลวเพลิงจากมือไคออนเริ่มรวมกันเป็นคลื่นขนาดใหญ่ห้อมล้อมผู้ใช้ เป็นดั่งเกราะป้องกันที่สมบูรณ์แบบ ขอเพียงผู้บุกรุกสัมผัสเล็กน้อยร่างก็จะมอดไหม้เป็นจุล ไคออนหัวเราะลั่นเพราะเห็นว่าเมื้อกี้ชินปะทะกับม่านเพลิงที่เขาสร้างเข้าไปเต็มๆ
“ ฮ่า ฮ่า ไม่เหลือแม้แต่ซาก “
แต่แล้วสิ่งที่ปรากฏแก่สายตากลับทำให้สีหน้าไคออนสะท้านไปทั้งร่าง เมื่อมีร่างของเด็กหนุ่มพุ่งเข้ามาจากด้านซ้ายดุจเกรียวสว่านที่รุนแรง มือขวาแกว่งมีดเล่มดำเข้าฟันใส่ไคออนในระยะประชิด ไคออนผงะถอยหลังหลบรอดคมมีดที่จะปาดคอได้ทัน แต่ปกเสื้อโค้ชถูกเฉือนขาดไป
มันอะไรกันนี่ !!!
ไม่ใช่ว่าชินผ่านทะลุม่านเพลิงเข้ามาได้ แต่ชินเข้ามาก่อนที่ม่านเพลิงจะเสร็จสมบูรณ์ !! ไคออนไม่ทันเห็นเลยว่าชินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ ชิน !! “ เรนกิกับอิเล็กตร้าอุทานอย่างตะลึงแกมดีใจที่ชินยังไม่ตาย
ด้านไคออนรู้สึกโกรธเกรี้ยวมากกว่าเดิม มันงองุ้มมือเป็นกรบเล็บพุ่งเข้าโจมตีชินทั้งซ้ายขวา แต่ชินหลบได้ทัน เสียงลมผ่านอากาศดังวูบๆ ไคออนจู่โจมติดต่อ 3 ครั้ง แต่ชินเบี่ยงตัวหลบได้หมด ทั้งยังฟันมีดกลับไปอีกด้วย แต่ไคออนกระโดดข้ามหัวไปทางด้านหลัง
“ หนอยแก เห็นทีข้าต้องเอาจริงซะแล้ว “
ทันใดนั้นเอง ปรากฏเปลวเพลิงห่อหุ้มมือทั้งสองข้างของไคออน ดูราวกับเป็นถุงมืออันใหญ่ มันกระโดดเข้าหาชินใช้มือที่หุ้มด้วยเพลิงจู่โจมใส่ แต่ชินเคลื่อนกายหลบทัน ตูม พื้นบริเวณที่ชินอยู่เมื่อครู่จมลงไปเป็นร่องลึกราวกับโดนความร้อนจัดจนละลาย ไคออนหันมาแสยะยิ้ม
“ เจ๋งไหมล่ะ ข้าตั้งชื่อมันว่า หัตถ์โลกันต์ ( Flame Touch )”
เรนกิกับอิเล็กตร้ามองหลุมลึกที่ถนนด้วยความหวาดหวั่นพรั่นพรึง เป็นพลังทำลายที่รุนแรงเหลือเกิน แค่เฉียดผ่านร่างก็คงไหม้ได้ง่ายๆ ที่แท้ไคออนยังมีวิชานี้ซ่อนอยู่หรือนี่ เรนกิไม่เคยเห็นมาก่อนเลย มันทำให้เธอยิ่งอกสั่นขวัญแขวนมากขึ้น หมายความว่าไคออนงัดไม้ตายออกมาแล้ว
“ ตายยย !! “
ฉับพลัน ไคออนเข้าจู่โจมใส่ชินอีกครั้ง เปลวเพลิงลุกโหมที่มือสองข้างของมัน ไม่เพียงแค่อำนาจทำลายรุนแรงเท่านั้น รัศมีการโจมตีของมันก็กว้างขึ้น ชินหลบหลีกยากขึ้นเป็นเท่าตัว เขาถอยร่นในขณะที่ไคออนไล่ตามติด เพลิงจากมือมันยังกระจายเศษลูกไฟไปยังพัสดุสิ่งของที่อยู่รอบๆจนเกิดไฟไหม้ลุกลามไปทั่ว
ท่าเรือที่แสนสงบกลับกลายเป็นทะเลเพลิงรอบในบัดดล
แต่ว่าชินยังไม่ตาย เขายังหลบหัตถ์โลกันต์ของไคออนได้ สร้างความตื่นเต้นสงสัยกับมันยิ่ง จริงๆชินไม่น่าที่จะสู้ได้ขนาดนี้เลยนี่ มันเป็นแค่มนุษย์เด็ก แล้วทำไมถึงหลบการโจมตีเราได้หลายต่อหลายครั้ง ยิ่งสังเกตดีๆแล้ว
ชินยังเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าอิเล็กตร้าอย่างเทียบไม่ติดเสียอีก ทักษะการต่อสู้ก็ร้ายกาจ มันยังไงกันแน่ !!!
“ กรอด ทำไมไม่โดนสักทีวะเฮ้ย “
ไคออนคำรามอย่างหัวเสีย เร่งรุกไล่ชินให้จนมุม แต่เสี้ยววินาทีนั้นเอง เหมือนมันได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของชิน
อ่านออกแล้ว
แว้บ แสงสีขาวตัดประกายผ่านหน้าไคออนสร้างแผลเส้นเล็กให้มันอีกแผลนึง ไคออนใจหายวาบไปในทันที มันพยายามจู่โจมต่อ แต่ว่าชินเคลื่อนไหวผิดกลับที่ผ่านมาลิบลับ เด็กหนุ่มเคลื่อนกายหลบการโจมตีของไคออนได้ราวหยั่งรู้ล่วงหน้า ทั้งยังแทงมีดสวนกลับใส่ช่องโหว่ไคออนได้อีก
อะไรกัน มันอ่านการเคลื่อนไหวเราได้เรอะ !!!
“ โอ๊ยย !! “
ไคออนหน้าซีดเผือดรีบหลบมีดของชินเป็นพัลวัน แต่ก็ไม่วายโดนฟันบางๆที่ไหล่เลือดไหลพุ่งออกมา เรนกิกับอิเล็กตร้ายิ่งดูยิ่งตกใจ ใครจะไปนึกว่าชินเก่งขนาดนี้ ที่แท้ชินรออ่านการเคลื่อนไหวของไคออนให้ชัดก่อน ถึงค่อยเริ่มสวนกลับไป อิเล็กตร้ายังโห่ร้องชมเชยอย่างลืมตัว
“ แกนะแก ไอ้เด็กเดนตาย !! “
ไคออนกระโดดถอยออกให้ห่างชิน เริ่มเปลี่ยนกลยุทธ์ มันเริ่มวิ่งวนรอบตัวชินด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆดุจดั่งพายุที่มีชินเป็นใจกลาง ความเร็วนั่นมันทำให้อิเล็กตร้ามองไม่เห็นเลยว่าไคออนอยู่ไหนกันแน่ ชินยืนนิ่งสงบท่ามกลางพายุปีศาจ เสียงไคออนก้องมาทุกทิศทาง
“ ว่ายังไง แบบนี้จะทำอะไรข้าได้ไหมล่ะ ถ้าเป็นด้านความเร็วล่ะก็ยังไงชนเผ่าดวงจันทร์ก็เหนือกว่าแน่นอน ข้าเป็นผู้ชนะ ฮ่า ฮ่า “
แต่ทว่าเมื่อไคออนมองชินอีกที ใบหน้าก็ซีดเผือดยิ่งกว่าเดิม
เพราะว่าชินหายไปแล้ว !!
วูบ ร่างของชินปรากฏอยู่ที่ด้านหลังไคออนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ ไคออนพยายามจะสละหลุด แต่ดูเหมือนว่าชินเคลื่อนเข้าใกล้มันมากขึ้น
ไคออนมองร่างนั้นด้วยความตกใจสุดขีดราวกับเห็นมัจจุราช
เป็นไปไม่ได้ ... เจ้านี่ ….
มันเร็วกว่าเรานี่หว่า !!!
เสี้ยววินาทีนั้นเอง นัยน์ตาชินสองข้างที่แต่เดิมดำสนิทนั้น
นัยน์ตานั่นกลับสุกสว่างเป็นสีแดงเข้มลุกวาวโรจน์ !!
พริบตานั้นเอง ความเร็วชินเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด สถานการณ์พลิกผันไปทันที มือที่ถือมีดนั่นระดมฟันแทงใส่ไคออนอย่างรุนแรงและรวดเร็วจนมองตามไม่ทัน เรนกิกับอิเล็กตร้ามองภาพเบื้องหน้าด้วยความตกตะลึงสุดขีด ไคออนพยายามหลบเต็มที่ แต่ก็ยังไม่ทัน แผลสดใหม่ปรากฎตามร่างกายเป็นเส้นยาวพาดทับกันไปมา เลือดสีแดงซ่านกระเซ็นไปทั่ว
“ มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ... อ๊ากกกกกกกกก !! “
เสียงร้องโหยหวนราวสัตว์ป่าดังก้องไปทั่วท่าเรือ เมื่อแขนขวาของไคออนถูกชินตัดขาดออกจากหัวไหล่ โลหิตพุ่งกระฉูดเป็นสายยาวลงพื้น ชินแกว่งมือกลับคืนอีกทีมุ่งไปที่ใบหน้าศัตรู ไคออนเอนหลังหลบแล้วก็ยังไม่ทันพอ มีดที่คมกริบกรีดผ่านดวงตาทั้งสองข้าง
กาลเวลาสะดุดหยุดนิ่ง
ไม่มีใครขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวหรือส่งเสียงใดๆทั้งสิ้น เว้นแต่เสียงโอดร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของไคออนที่ลงไปนอนกลิ้งบนพื้น มืออีกข้างประคองดวงตาทั้งสองที่เลือดไหลซึมเอาไว้
ไม่มีประโยชน์ มันมองไม่เห็นอะไรอีกต่อไปแล้ว
เรนกิกับอิเล็กตร้าอ้าปากตาค้าง นัยน์ตาสีแดงเข้มนั่นยังคงจับจ้องที่ศัตรูอย่างไร้ความปราณี
รู้ผลแพ้ชนะแล้ว ! สองเท้าเริ่มเดินเข้าไปใกล้ร่างที่ใกล้ตายนั่น มือกำมีดเล่มนั้นไว้ เงื้อมันขึ้นสูงเพื่อจะจัดการขั้นสุดท้าย แต่เสี้ยววินาที
ดวงตาสีแดงเข้มนั่นกลับคืนเป็นดำสนิท !
กึก ชินชะงักร่างตนเอง มองไคออนที่กำลังนอนดิ้นพราดครวญคราง มือที่ง้างมีดสูงนั่นเริ่มสั่น เขาเริ่มลังเลที่จะลงมือจัดการศัตรูร้ายนี่ให้ตายไป
“ อะ “ ชินเหงื่อไหลพราก ถ้าเขาแทงมีดเล่มนี้ไปทุกอย่างก็จบ แม้ตรงหน้าจะเป็นศัตรูที่เกือบทำให้พวกเขาทั้งหมดรวมทั้งนามิต้องตาย แต่เขาก็ทำไม่ได้ เขากลัวที่จะฆ่า ... เขาไม่อยากฆ่าใครทั้งนั้น
“ ชิน ฆ่ามันซะ ! “
เสียงตะโกนเรนกิดังขึ้น แต่ชินไม่อาจตัดใจเด็ดขาดได้ มือที่สั่นระริก ปล่อยมีดด้ามดำที่เปื้อนเลือดตกสู่พื้น ส่วนไคออนก็พลิกร่างไปมาอย่างทุรนทุราย ก่อนจะกลิ้งร่างร่วงหล่นกระแทกพื้นน้ำเบื้องล่างตกทะเลไป
“ เสร็จกัน ! “ เรนกิร้องอย่างเจ็บใจพลางเดินเข้ามาก้มมองในน้ำ อิเล็กตร้าก็เดินดูมาเช่นกัน พบว่าไคออนจมหายไปในทะเลเรียบร้อยแล้ว
“ บ้าจริง บาดแผลแค่นั้นฆ่าไคออนไม่ได้หรอก เราพลาดโอกาสดีไปแล้ว “ เรนกิกล่าวอย่างเสียดาย แต่อิเล็กตร้าก็เถียงขึ้นว่า
“ อย่ากังวลไปเลย ถ้าไคออนพูดจริงเกี่ยวกับมีดเล่มนั้นที่ว่าไม่อาจฟื้นฟูแผลได้ ตอนนี้แขนมันข้างนึงถูกฟันขาด ตาสองข้างก็บอด มันทำอะไรเราไม่ได้อีกแล้ว “
“ หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ “
เรนกิพูดอย่างกังวล ก่อนที่ทั้งสองสาวจะหันมามองชินที่ยืนนิ่งอยู่ด้วยสายตาสงสัยในเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดเมื่อครู่ แต่ชินคล้ายมองข้ามสายตาแปลกๆของทั้งสองไป เขายิ้มแห้งๆ พูดเสียงเบาราวกระซิบ
ดีใจนะ ... ในที่สุดก็จบซักที
พูดจบร่างล้มตึงลงกับพื้นสร้างความตกใจแก่เรนกิกับอิเล็กตร้ายิ่ง
“ ชิน !! “
เรนกิรีบเข้ามาประคองร่างชินเอาไว้ ยิ่งทำให้เธอตกใจเพราะชินได้รับบาดเจ็บหนักไม่น้อยเลย โดยเฉพาะไหล่ซ้ายที่เลือดไหลจนชุ่มเสื้อ ไม่รู้ว่าชินทนสู้มาขนาดนี้ได้ยังไง แต่โชคยังดีที่ไม่มีอันตรายแก่ชีวิต ตามตัวมีรอยไหม้บ้างแต่ไม่หนักหนา เพียงแค่เสียเลือดมากจนสลบไปเท่านั้น
“ เฮ้อ นึกว่านายจะตายแล้วซะอีก “
เรนกิถอนหายใจอย่างโล่งอก ในขณะที่อิเล็กตร้ามองชินด้วยสายตาสงสัยครุ่นคิด เด็กหนุ่มคนนี้สามารถเอาชนะไคออนได้ด้วยมีดเพียงเล่มเดียวงั้นรึ แล้วยังความสามารถเหนือธรรมดานั่นอีก
ดูเหมือนว่าเธอจะเจอเรื่องที่น่าสนใจเข้าซะแล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น