ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Burning Night ( ราตรีเพลิง )
ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี เสียงหัวเราะเฮฮาทำลายความเงียบบริเวณนั้น แสงไฟหลากสีประดับประดาสวยงามภายในห้องรับแขก หลายคนลุกขึ้นเต้นตามจังหวะดนตรีอย่างสนุกสนาน นามิฉลองงานวันเกิดกับเพื่อนในชั้นเรียน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่มีความสุขนัก เพราะว่าคนที่เธอรอคอยยังไม่มาเสียที จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปถึง 5 ทุ่ม เพื่อนๆเริ่มทยอยกลับบ้าน
“ โชคดีนะทานากะ ขอบใจมาก“
นามิเดินมาส่งทานากะเพื่อนคนสุดท้ายนี้ที่หน้าบ้าน
“ ฮื่อ แล้วชินมันหายหัวไปไหนล่ะ “
ทานากะถามอย่างสงสัย นามิส่ายหน้าเศร้าๆเป็นคำตอบ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกนึงก่อนเดินจากไป
นามิยืนนิ่งอยู่ตรงประตูรั้วหน้าบ้านด้วยท่าทีเหม่อลอย คนที่เธออยากให้มาที่สุดกลับไม่มา เธอถอนหายใจเป็นห้วงๆที่หางตาปรากฏหยาดน้ำใสๆ แต่หญิงสาวก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่ซุกอยู่ในกระโปรงขึ้นมาเช็ด เมื่อยืนอยู่ได้ครู่ใหญ่ เธอก็ถอนหายใจอีกครั้งก่อนหันหลังกลับจะเข้าบ้าน ทว่าสายตาก็เหลือบเห็นกล่องของขวัญสีฟ้าวางอยู่ข้างกระถางต้นไม้ริมประตู
หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาพินิจอย่างอยากรู้ มีการ์ดของขวัญผูกติดอยู่ นามิเปิดอ่าน ร่างเล็กบอบบางสั่นสะท้าน
สุขสันต์วันเกิดนะนามิ ขอให้มีความสุขมากๆ
จากชิน
นามิค่อยๆแกะห่อออก ภายในมีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ เธออุ้มมันขึ้นมากอดแนบอกเหม่อมองไปยังท้องฟ้าที่มีดาวระยิบระยับ รำพึงในใจ
ชิน
Chapter Seven : Burning Night ( ราตรีเพลิง )
แสงไฟบริเวณท่าเรืออันเงียบสงัดที่ริบหรี่ไม่มากพอที่จะขับไล่ความมืดในยามนี้ไปได้ สถานที่แห่งนี้คือโกดังสำหรับเก็บสินค้า ไกลออกไปอีกด้านหนึ่งเป็นทะเลลึก มีเรือหาปลาจอดนิ่งอยู่ 3 – 4 ลำ ความเงียบสงัดและมืดสลัวทำให้ที่แห่งนี้ร้างผู้คนในยามค่ำคืน มีเพียงบางครั้งที่พลุกพล่านเพราะสถานที่นี้มักใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำหนังอยู่บ่อยๆในฉากที่ตัวร้ายวิ่งหนียิงปืนปะทะกัน สุดท้ายก็กระโดดลงทะเลหรือไม่ก็ขับเรือหนีไป
แต่ทว่าวันนี้ไม่เหมือนทุกวัน สภาพความเสียหายที่เกิดจากการต่อสู้ รอยไหม้ที่กระจายอยู่ทั่วบริเวณ ได้ปรากฏอยู่ข้างหน้าต่อสายตาเด็กหนุ่ม
ชินหยุดวิ่ง ยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อย ดูจากร่องรอยแล้วเป็นที่นี่ไม่ผิดแน่ เขาออกวิ่งอีกครั้งจนกระทั่งผ่านหัวเลี้ยว ถนนกว้างที่มีกล่องกระดาษวางระเกะระกะ มันคั่นกลางระหว่างทะเลกับโกดังเก่า ชินเพ่งสายตาฝ่าความมืดมองเงาตะครุ่มๆตรงหน้า ร่างหญิงสาวผมสีแดงฟุบอยู่กลางถนนเลือดไหลนอง
“ เรนกิ !!! “
ชินสะท้านทั้งร่างราวถูกสายฟ้าฟาด หญิงสาวหันมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เธอร้อง
“ ชิน ระวัง !!! “
ชินไม่มีเวลาได้คิดเมื่อไคออนกระโดดมาจากด้านหลัง มันกระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มโดยที่เขาหลบไม่ทัน ไคออนมีผ้าพันแผลพันหน้าอยู่ดูไม่ต่างจากมัมมี่นัก แม้จะไม่เห็นสีหน้าของมัน แต่เพียงแววตาที่ไม่ได้มีผ้าปิดอยู่นั้นก็สามารถไขอารมณ์โกรธจัดของมันได้ชัดเจน
“ แกอีกแล้วเรอะ น่ารำคาญโว้ย “
น้ำเสียงเกรี้ยวกราด มันอยากจะฉีกร่างเด็กหนุ่มจอมยุ่งที่อยู่ตรงหน้าเต็มทีแล้ว ไคออนใช้มืออีกข้างงอนิ้วเป็นกรงเล็บเตรียมตะปบใส่หน้าชินราวเสือโคร่งที่หิวกระหาย แม้ว่าเล็บไคออนจะไม่ได้ยืดยาวเหมือนเรนกิ แต่เพียงพละกำลังก็พอแล้วที่จะตะกุยหน้าเด็กหนุ่มโง่เขลานี่ออกมา
“ อย่านะ ! “ เรนกิร้องด้วยความตกใจสุดขีด เธอพยายามลุก แต่ก่อนหน้านี้เธอโดนลูกไฟของไคออนทำร้ายอย่างรุนแรง กระดูกหักหลายซีก ด้วยบาดแผลที่ได้รับตอนนี้เธอไม่เหลือพลังที่จะช่วยชินอีกแล้ว และชินก็ตื่นตกใจจนหยิบมีดป้องกันไม่ทัน เห็นได้ชัดว่าเขาต้องตายแน่
แต่ทันใดนั้น
ปัง !
“ อั่ก “ เลือดสีแดงกระเซ็นเป็นฝอย กระสุนซิลเวอร์มูนเฉียดไหล่ขวาไคออนไปทำให้มันชะงักการโจมตี มันหันขวับไปในทิศปืน
เป็นอิเล็กตร้าเอง !
ที่แท้อิเล็กตร้าแอบตามชินมาอีกที ชินรู้สึกตื้นตันใจนัก เขารอดจากความตายเพราะเธอเป็นครั้งที่สองแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่มีน้ำใจจริงๆ
“ ฮึ่ม นังผู้หญิงนี่ “ ไคออนคำรามด้วยความเจ็บแค้น ชินเห็นว่าได้โอกาสดี เขาสะบัดมีดออกจากด้ามขึ้นจ้วงแทงใส่ไคออนในระยะประชิด แต่ทว่าไคออนรู้ตัวทัน ใช้มือซ้ายที่ดึงคอเสื้อชินเหวี่ยงร่างชินกระเด็นไปก่อนที่มีดจะมาถึงตัว
ชินกลิ้งไปกับพื้นตามแรงเหวี่ยง 2 – 3 ตลบก่อนจะยันตัวขึ้นมายืนอีกครั้งด้วยความพยายามเต็มที่ เรนกิตะกายเข้าหาด้วยความเป็นห่วง
“ ชิน เป็นอะไรหรือเปล่า “
“ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แต่เธอน่ะสิ “ ชินมองเรนกิด้วยความสงสารระคนโกรธไคออนสุดขีด จริงอยู่ว่าเผ่าดวงจันทร์อึดกว่ามนุษย์โลก แต่ถ้าเป็นบาดแผลที่ได้รับจากเผ่าดวงจันทร์ด้วยกันเองแล้ว เธอก็ต้องเจ็บไม่แพ้กัน เขาไม่อยากคิดเลยว่าเธอได้รับความเจ็บปวดมากขนาดไหนกันแน่
ขณะนั้นเสียงปืนดังติดต่อกันชินกับเรนกิหันไปมองในทันที อิเล็กตร้ากำลังกระหน่ำยิงไคออนอย่างดุเดือด ไคออนได้แต่พุ่งร่างหลบหลีกโดยใช้กล่องกระดาษเป็นเครื่องกำบัง ไม่มีโอกาสโต้ได้เลย
“ อิเล็กตร้า ! “ ชินร้อง
“ ไม่ต้องห่วงฉัน นายรีบพาผู้หญิงนั่นหนีไปให้ไกลซะ “
อิเล็กตร้าพูดพลางยิงปืนคู่สลับกันเข้าใส่ไคออนที่หลบหลังกล่อง
“ ทำไมเธอต้องช่วยฉันด้วย “ ชินยังคาใจ
“ ก็เพราะฉันไม่อยากให้คนโง่อย่างนายต้องตายไงเล่า “
ปัง ปัง ปัง กระสุนสามนัดยิงตามร่างที่วิ่งวาบผ่านจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งอย่างว่องไว ชนเผ่าดวงจันทร์มีความว่องไวเป็นเลิศ อิเล็กตร้าเหงื่อตก เธอต้องเพิ่มความรวดเร็วและแม่นยำให้มากขึ้น
“ รีบไป! ฉันจะยิงกันมันเองไว้ก่อน “ อิเล็กตร้าตะโกนโดยไม่หันมามอง ชินรู้สึกสำนึกบุญเธอเหลือเกิน ที่แท้เธอก็หวังดีกับเขา เด็กหนุ่มพยุงร่างเรนกิที่บาดเจ็บให้ถอยห่างออกจากสนามต่อสู้
ที่จริงเขาจะพาเรนกิหนีไปตอนนี้เลยก็ได้ แต่เขาไม่ทำแบบนั้น เพราะเขาไม่ต้องการทิ้งให้อิเล็กตร้าเผชิญอันตรายตามลำพัง ดูเหมือนเรนกิจะเข้าใจความคิดชิน
“ เราหยุดดูตรงนี้เถอะ “เธอกระซิบเสียงแผ่วล้า
“ อื้อ “
ชินผงกศีรษะ สายตาจดจ้องการต่อสู้เบื้องหน้าไม่กระพริบ ตอนนี้ไคออนยังทำอะไรอิเล็กตร้าไม่ได้เลย สมแล้วที่เป็นนักล่าเผ่าดวงจันทร์ ทั้งฝีมือการยิงปืนก็แม่นยำ ทั้งการเคลื่อนไหวก็รวดเร็วสมบูรณ์แบบ
“ หนอย อย่าได้ใจไปนัก “ ไคออนคำรามก้องพลางยิงลูกไฟออกจากนิ้วมือ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะต้องใช้พลังพิเศษกับมนุษย์ แต่อิเล็กตร้ากระโดดหลบได้อีก เธอไม่ครั้นครามกับไฟอันร้อนแรงของมันสักนิด
ปัง กระสุนอีกนัดสวนกลับยับยั้งจังหวะในการปล่อยลูกไฟของมัน เรนกินึกชื่นชมมนุษย์ผู้หญิงตรงหน้าอยู่ในใจ
ไคออนหายใจฟืดฟาดมันใช้ความรวดเร็วหลบหลีกกระสุนเพียงอย่างเดียวปล่อยให้อิเล็กตร้ารุกไล่เรื่อยๆ
แต่แท้จริงแล้ว สถานการณ์ไม่ได้ดีอย่างที่ชินคิด อิเล็กตร้าทุ่มเทพลังฝีมือทั้งหมด แต่ก็ยังจัดการไคออนไม่ได้ซะที ตรงกันข้ามกับไคออนที่ยิ่งสู้ก็ยิ่งคึกคัก มันสดับฟังเสียงหอบหายใจอิเล็กตร้าได้ ยิ่งเวลาผ่านไปประสาทสัมผัสทั้งห้าของเธอจะยิ่งเสื่อมลงเรื่อยๆเพราะความเหนื่อย
“ ก่อนหน้านี้ฉันพลาด เพราะถูกลอบกัดก่อนหรอก แต่ครั้งนี้ฉันฆ่าเธอได้แน่ “
ไคออนตะโกนขู่ อิเล็กตร้าก็รู้ตนเองดี ปกติเธอจะใช้วิธีจู่โจมแบบไม่ให้ทันตั้งตัว แต่ครั้งนี้เพราะคิดจะช่วยชินทำให้ทุกอย่างผิดแผนไปหมด
อิเล็กตร้าหมุนปืนคู่ซ้ายขวายิงกราดไปรอบๆ ทว่าพลาดทั้งหมด
กริ้ก !
กระสุนหมด !!!
หญิงสาวรีบกระโดดถอยหลังพลางหยิบซองบรรจุกระสุนอันใหม่จากในเสื้อคลุม การเปลี่ยนกระสุนระหว่างต่อสู้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอที่ถูกฝึกมาอย่างดี แต่ทว่ากับไคออนมันผิดกัน เพียงกระพริบตาครั้งหนึ่ง ร่างปีศาจก็มาประชิดตัวดุจสายฟ้าแลบ
อะไรกัน พวกชั้นสูงเร็วขนาดนี้เลยรึนี่ !!
อิเล็กตร้าใจหายวาบ เธอพยายามขยับหนีแต่ไม่ทัน
ปึ้ก ไคออนปัดปืนทั้งสองกระบอกกระเด็นตกน้ำ
สถานการณ์กลับตาลปัตรทันที
“ เสร็จกัน!!! “ อิเล็กตร้าใจสั่นสะท้าน เธอรีบเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็ไม่ไวพอ กรงเล็บไคออนเกี่ยวตะกุยหัวไหล่เธอเป็นทางยาวเลือดซึมไหลแดงฉาน
“ โอ้ยย! “ อิเล็กตร้ากัดฟันม้วนตัวกระโดดให้ห่าง
“ อิเล็กตร้า !! “
ชินโพล่งด้วยความตกใจสุดขีด เมื่อกี้ถ้าอิเล็กตร้าขยับช้ากว่านี้อีกนิด แขนคงขาดไปแล้ว ปืนพกคู่ใจทั้งสองก็ตกทะเลไปแล้วด้วย
สถานการณ์เลวร้าย เลวร้ายสุดๆ
“ ฉันจะกินแกแน่ๆ นังหัวทอง “
ไคออนหัวเราะอย่างสะใจ มันกระโดดตามมา แต่ก็ต้องยั้งตัวไว้ เมื่ออิเล็กตร้าคว้า กริช สองเล่มที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคลุมออกมา มันเป็นกริชรูปร่างแปลกประหลาด หญิงสาวจ้องหน้าไคออนเตรียมตั้งท่าต่อสู้ เลือดที่ไหล่ขวาของเธอยังไหลไม่หยุด แต่สีหน้าเธอไม่ได้บอกว่ายอมแพ้ซักนิด
“ โฮ้ว กริชนั่นก็เป็นอาวุธแร่ธาตุดวงจันทร์เหมือนกันสินะ “
ไคออนฉงนสนเท่ห์ เขาแสยะยิ้ม อิเล็กตร้าโต้กลับ
“ไหนๆก็เอาผ้าพันแผลมาพันหน้าแล้ว ไม่พันให้หมดๆไปเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องเห็นรอยยิ้มที่น่ารังเกียจนั่น “
“ ปากร้ายดีนี่ แบบที่ข้าชอบเลย อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะไม่เห็นมันแล้ว เพราะว่าเจ้าจะมาอยู่ในท้องท่านไคออนคนนี้ “
“ฉันจะไม่เห็นมันอีก เพราะว่าฉันจะส่งแกลงนรกแล้วต่างหาก “
ฉับพลันทันใด อิเล็กตร้าชิงเคลื่อนไหวก่อน เธอสืบเท้าสลับไปมาเข้าหาไคออน ใช้กริชคู่จู่โจมซ้ายขวาไม่หยุดพัก ทั้งรุนแรง ฉับไวและงดงามท่วงท่าของเธอประสานต่อเนื่องดุจสายน้ำไหล ชินมองอย่างตื่นตะลึง นึกไม่ถึงว่า อิเล็กตร้าจะเก่งขนาดนี้ เขาเกือบลืมตัวโห่ร้องชมเชยออกมาแล้ว
ทว่าจริงอยู่ฝีมืออิเล็กตร้าจะเก่งสุดยอด แต่นั่นก็สำหรับมนุษย์โลกด้วยกัน แม้ท่วงท่าเทคนิคเหนือชั้น แต่การเคลื่อนไหวถือว่าช้าในสายตาชนเผ่าดวงจันทร์ เทียบกับปืนเมื่อครู่ อันนี้หลบง่ายกว่ากันเยอะ
ไคออนมองทางดาบออกทั้งหมดและหลบได้อย่างง่ายดาย
“ ฮึ่ม “ อิเล็กตร้าไม่ยอมแพ้ เธอม้วนตัวฟันบนล่างพร้อมกัน แต่ก็ฟันใส่อากาศธาตุทั้งหมด แต่ถึงจะอย่างนั้นหญิงสาวก็พยายามบุกไม่หยุด
“ ฝีมือเธอดีก็จริง แต่ยังไงมนุษย์ก็คือมนุษย์ ไม่มีทางเอาชนะเผ่าดวงจันทร์ได้หรอก ระดับพลังมันต่างกันเกินไป“
ไคออนยิ้ม อิเล็กตร้าเองก็พอรู้ว่าตนเอาชนะไม่ได้แน่ แต่ไม่ว่ายังไงเธอจะไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมแพ้เด็ดขาด หญิงสาวตวาดเสียงดังอย่างเจ็บใจ
“ ไม่มีทาง ! “
“หัวดื้อจริงๆ “ ไคออนชักรำคาญที่จะเล่นด้วยแล้ว มันขยับมือวูบเดียวก็ชิงกริชหนึ่งข้างจากมืออิเล็กตร้าได้ ด้วยระดับสายตามนุษย์ไม่มีทางมองมือนั่นได้ทันเลย อิเล็กตร้าใจหายวาบ เธอดีดปลายเท้าพลิกตัวถอยออกมาก่อนจะม้วนตัวกลางอากาศ กริชอีกเล่มในมือถูกซัดใส่หน้าไคออน
“ ไร้ประโยชน์ !! “
เคร้ง
ไคออนใช้มือปัดกริชเล่มนั้นกระเด็นไปอย่างง่ายดาย มันมอง อิเล็กตร้าอย่างมีชัย ก่อนจะโยนกริชอีกเล่มลงบนพื้นราวของไร้ค่า
อิเล็กตร้าหน้าซีดยืนตัวสั่นระริกขึ้นมาในทันที เมื่อไคออนสืบเท้าเข้าหา เธอก็ถอยห่างทีละก้าวสีหน้าซีดขาวราวกระดาษ
ในตัวเธอตอนนี้ไม่เหลืออาวุธแล้ว !
“ หึ หึ หมดของแล้วสินะ “
ไคออนพูดอย่างรู้ทัน ชินเห็นท่าไม่ดีรีบร้อง
“ อิเล็กตร้ารีบหนีเร็ว ! “
“ ช้าไปแล้ว “ ไคออนพูดเสียงอำมหิต มันขยับร่างเพียงชั่วพริบตาก็เข้าประชิดอิเล็กตร้าได้แล้ว เสียงปึ้กดังขึ้นเมื่อหมัดของไคออนซัดเต็มท้องหญิงสาวจนตัวลอยกระอักโลหิต
“ อั่ก “ อิเล็กตร้าล้มลงกระแทกพื้น ร่างทั้งร่างแทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ เธอจุกแน่นจนไม่อาจลุกขึ้นได้ ไคออนเดินเข้ามาประชิดด้วยสีหน้าเหิ้ยมโหด
“พอไม่มีอาวุธแล้ว เจ้าก็ไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดา ข้าจะสอนให้รู้เอง ถึงความแข็งแกร่งของชนเผ่าดวงจันทร์ “
ทันใด มันกางมือขนาดใหญ่ออก บีบไปที่หน้าผากอิเล็กตร้า ใช้แรงเพียงนิดก็สามารถยกร่างของเธอขึ้นเหนือพื้น อิเล็กตร้าพยายามดิ้นให้หลุด แต่เธอทำไม่ได้เลย ตอนนี้เธอไม่เหลือแรงแล้ว
“ กรี้ดดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น เมื่อไคออนใช้มือบีบที่ขมับของหญิงสาวแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ จนบริเวณขมับมีเลือดสีแดงซึมไหลติ่งๆผ่านลงที่ข้างแก้ม
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสียงร้องเจ้าช่างเพราะจริงๆ “
ไคออนหัวเราะอย่างสะใจ ชินไม่อาจทนอยู่เฉยได้อีกแล้ว อิเล็กตร้ายอมเสี่ยงชีวิตมาช่วยเขา แล้วจะให้เขาทิ้งเธอหนีไปได้ยังไง เรนกิเองก็บาดเจ็บสาหัส ที่นี่ในตอนนี้มีเพียงเขาเท่านั้น ชินตัดสินใจเด็ดขาด ตายเป็นตายสิวะ วิถีชีวิตลูกผู้ชาย ขอแค่ไม่เสียใจภายหลังก็พอแล้ว
“ เรนกิ รอฉันหน่อยนะ “
ชินกระซิบข้างหู ทำให้เรนกิอ้าปากร้องห้ามอย่างตกใจ
“ ชิน นี่เธอ .... !!! “
แต่ไม่ทันแล้ว ชินวิ่งเข้าหาไคออนพลางตวาดเสียงดัง
“ หยุดนะ ! “
กึก ไคออนหยุดการทรมานที่อำมหิตนั่น มันหันมามองชินที่ถือมีดขู่ท่าทางกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่มันจะปล่อยร่างอิเล็กตร้าลงกับพื้น ร่างของเธอกองอยู่กับพื้นดูราวกับตุ๊กตาพิการ อิเล็กตร้ามองชินพูดเสียงแหบพร่า
“ ชิน ... ทำไม ... นายไม่หนีไป ... “
“ ก็เพราะฉันไม่อยากให้ผู้หญิงทึ่มอย่างเธอตายไปก็เท่านั้น “
ชินย้อนคำพูดที่อิเล็กตร้าว่าเขาโง่คืนกลับไป แต่ไม่มีเวลาจะมานั่งหัวเราะ เพราะตรงหน้าเขาตอนนี้มีปีศาจกระหายเลือดยืนอยู่ ไคออนมันจ้องหน้าเขาเขม็ง แววตาแฝงความโกรธแค้นเต็มที่ มองแล้วทำให้หัวใจเขาเต้นโครมคราม มือทั้งสองข้างเย็นเฉียบ
“ แกไม่ต้องรีบร้อนมาหาข้าหรอก ยังไงข้าก็ไม่ปล่อยแกไว้อยู่แล้ว เพราะแกเป็นคนที่ข้าแค้นที่สุด แกเท่านั้นที่ต้องฆ่าด้วยมือข้าเอง“
ไคออนพูดเสียงเย็นยะเยือกทำให้ผู้ได้ยินขนลุกซู่ แต่ชินก็พยายามข่มใจทำใจดีสู้เสือ ทั้งๆที่มือที่ถือมีดยังสั่นระริก
“ ฉันไปมีความแค้นกับแกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “
ชินตะโกนสู้ ไคออนยืนนิ่งไปก่อนหัวเราะเสียงแหบๆที่น่าสะพรึง
“ หึ หึ หึ .... ฮ่า ฮ่า ฮ่า ... ก็เพราะนี่ไงล่ะ “
ทันใดนั้นเอง ไคออนแกะผ้าพันแผลที่หน้าตนเองออก สิ่งที่ปรากฏทำให้ชินตื่นตะลึงงัน ไม่ใช่แค่เขา ทั้งเรนกิกับอิเล็กตร้ายิ่งมีสีหน้าท่าทางตื่นตระหนกยิ่งกว่า เพราะว่าที่หน้าไคออน มีรอยแผลสีแดงลึกยาวตั้งแต่หน้าผากลงมาแสกกลางระหว่างตาทั้งสองข้าง
ควรรู้ว่าชนเผ่าดวงจันทร์มีความสามารถในการฟื้นฟูบาดแผลเร็วมาก โดยเฉพาะพันธุ์ผ่าเหล่า ต่อให้เป็นการโจมตีจากเผ่าดวงจันทร์ด้วยกันหรืออาวุธแร่ธาตุดวงจันทร์ ไม่ว่าหนักแค่ไหนเพียง 1 วันก็จะฟื้นสมบูรณ์แบบไม่ทิ้งรอย ไม่อาจสร้างบาดแผลถาวรได้เด็ดขาด ... แล้วเพราะอะไร
บาดแผลจากมีดของชินถึงรักษาไม่หาย !!!
ไคออนเอานิ้วลูบที่บาดแผล มันยิ่งมีสีหน้าเจ็บแค้นมากกว่าเดิม
“ ข้าไม่รู้หรอกนะว่าแกไปได้มีดเล่มนั้นมาจากไหน แต่เพราะมัน ทุกครั้งที่ข้าสัมผัสแผลนี่ มันทำรู้สึกเจ็บจนถึงตอนนี้ก็ไม่เลือนหายไป บาดแผลนี่มันบอกให้ฆ่าแกให้ได้ เอาแกมาสับเป็นหมื่นชิ้นยังไม่พอชดเชย “
ครืน บรรยากาศตึงเครียดถึงขีดสุด ดูเหมือนไคออนจะโกรธจัดจริงๆซะแล้ว ชินนั้นแม้ไม่เข้าใจว่ามีดของตนมีพลังอันยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่อย่างน้อยเขาก็มั่นใจขึ้นบ้างว่ามันสามารถทำให้ไคออนบาดเจ็บได้จริงๆ
“ ในเมื่อแกรู้ว่ามีดเล่มนี้ทำให้แกบาดเจ็บได้ แล้วยังคิดจะสู้อีกรึไง “
ชินขู่ จะเป็นการดีมากถ้าไคออนเลิกราตรงนี้ แต่เขารู้ว่ามันไม่ง่ายเพียงนั้น ไคออนพอได้ฟังหัวเราะลั่น
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า น่าขำจริงๆ เมื่อข้ารู้แล้วว่ามีดแกสามารถสร้างบาดแผลให้ข้าได้ มีหรือข้าจะยอมให้มันสัมผัสถูกตัวเป็นครั้งที่สอง”
“ ว่าไงนะ ! “
ไม่ทันขาดคำ วูบ เปลวไฟวูบวาบก็หมุนวนอยู่บนมือของไคออน แสงของมันขับไล่ความมืดมิดได้ในพริบตา
“ วัฏจักรเพลิง ( Fire Circuit ) คือ พลังพิเศษของข้า ข้าสามารถสร้างไฟได้เรื่อยๆ และควบคุมมันได้ตามใจปรารถนา “
สิ้นคำพูด ไฟลูกเล็กๆพุ่งเข้าหาชิน แต่ชินมีปฏิกิริยาไวพอ เขาหลบมันได้ทันอย่างฉิวเฉียด ด้านหลังมีเสียงระเบิดดังขึ้น เด็กหนุ่มนึกหวาดเสียวในใจ เขาหลบได้เส้นยาแดงผ่าแปดพอดี ไคออนยิ้มเกรียม
“ ขอเตือนนะ สำหรับมนุษย์ธรรมดาอย่างแก โดนนัดเดียวร่างก็จะมอดไหม้เป็นจุล แกจะไม่มีวันเข้าใกล้ข้าในระยะ 2 เมตรได้ “
“ เรื่องนั้นไม่ลองก็ไม่รู้หรอก !“
ชินตวาดพลางวิ่งเข้าหาไคออน มือขวากำมีดด้ามสีดำไว้แน่น สิ่งนี้เป็นความหวังเดียวที่จะช่วยเรนกิ อิเล็กตร้าและเขาให้รอดพ้นจากปีศาจร้ายนี่ เขาต้องสู้ตายแล้ว
“ ย้ากกก “ ชินร้องลั่นเพื่อเรียกความกล้า แต่ไม่ทันที่จะเข้าใกล้พอที่จะฟันได้ ไคออนยิงลูกไฟออกมาจากนิ้วเป็นนัดที่สองสามสี่ตามลำดับ
“ เหวอออ “ ชินเบี่ยงตัวกระโดดหลบไปทางด้านข้าง เขาหลบพ้นลูกที่หนึ่ง ก่อนที่จะก้มตัวอย่างรวดเร็วหลบลูกที่สองกับสามได้ทัน ทว่าลูกที่สี่ไม่ทันเสียแล้ว มันเฉี่ยวแขนเสื้อเขาจนเป็นรอยไหม้ ความร้อนจากเปลวไฟทำให้ชินทรุดร่างมือจับแขนกัดฟันอย่างเจ็บปวด
“ ชิน !! “ เรนกิกับอิเล็กตร้ากรีดร้องพร้อมๆกัน
“ ประสาทสัมผัสไวดีนี่ ขอชมเชย “ ไคออนตีมือเบาๆ “ แต่แกคิดว่าจะหลบได้สักกี่น้ำกันเชียว “
ขาดคำ ลูกไฟอีกห้านัดพุ่งเข้าหาชินที่กำลังทรุดร่างหอบหายใจอยู่ ชินสะดุ้งกระโดดดีดตัวลุกหนีอย่างว่องไว เขาใช้กล่องกระดาษที่วางระเกะระกะเป็นที่กำบัง เสียงตูมๆดังติดต่อกัน กล่องกระดาษปรากฎไฟลุกท่วม ยังไม่ทันให้ชินได้พักหายใจ ลูกไฟชุดต่อมาก็พุ่งไล่เข้ามาอีก เสียงระเบิดดังสนั่นพร้อมกับร่างเด็กหนุ่มที่กระเด็นไปตามแรงอัด
“ หนอยย “ ชินตะกายร่างลุกขึ้น แต่ก็ไม่วายมีลูกไฟอีกสามลูกยิงเข้ามาอีก แค่วิ่งหลบนี่ก็เต็มฝืนแล้ว ชินยังไม่นึกเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะหลบได้เก่งขนาดนี้ แม้แต่อิเล็กตร้ายังอึ้ง แต่แค่หลบอย่างเดียวเอาชนะมันไม่ได้
บัดซบที่สุด ชินสบถในใจ จริงอย่างที่มันว่า เขาไม่อาจเข้าใกล้ในระยะ 2 เมตรของมันได้เลย ขืนเอาแต่วิ่งหลบแบบนี้ อีกไม่นานเขาก็จะวิ่งไม่ไหวเพราะความเหนื่อย และดูเหมือนไคออนก็ไม่คิดจะขยับเคลื่อนที่เลยด้วย มันฉลาด เลือกวิธีที่ปลอดภัยที่สุด ชินเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด
ที่จริงยังมีอยู่วิธีนึง นั่นคือปามีดใส่ไคออนซะ ถ้าเป็นวิธีนี้ก็สามารถโจมตีมันจากระยะไกลได้ แต่ชินจะไม่ทำเช่นนั้น เขาได้บทเรียนที่อิเล็กตร้าขว้างกริชไปแล้ว ไคออนย่อมรับมันได้ง่ายดาย ที่สำคัญ ถ้าเขาปราศจากอาวุธ มันจะก็ฆ่าเขาได้เหมือนลูกไก่อ่อน เพราะฉะนั้น ...
มีดเล่มนี้เท่านั้นที่เขาจะไม่ให้หลุดไปจากมือเด็ดขาด
ตูม เสียงระเบิดดังลั่นอีกครั้ง แต่ชินก็ยังหลบมาได้ทันอย่างฉิวเฉียด
ใจเย็นๆไว้ เราต้องใจเย็นเข้าไว้ ชินกระซิบบอกกับตัวเอง ตราบใดที่มีดเล่มนี้ยังอยู่ในมือเรา สองแขนสองขายังทำงานได้ เราก็ยังไม่แพ้หรอก อันดับแรก เราต้องหาทางเข้าใกล้มันให้ได้ก่อน ต้องมีสักวิธีสิน่า
ชินรีบขบคิดยังไม่ละทิ้งความพยายาม เขามองไปรอบๆด้าน โกดังใหญ่ทางด้านขวาทำให้เขาฉุกใจคิดบางอย่างได้
จริงสิ ! ถ้าใช้วิธีนั้นล่ะก็ อาจจะพอมีทางจัดการมันได้ .... แต่ว่ามันเสี่ยงไป โอกาสสำเร็จไม่ถึง 1 ใน 10 ถ้าพลาดเราก็ตาย ... แต่เราจะมาให้เรนกิกับอิเล็กตร้าตายที่นี่ไม่ได้ เราต้องปกป้องพวกเธอ
เอาวะ ตายเป็นตาย !
ชินตัดสินใจกระโดดจากที่กำบังในจังหวะที่ไคออนหยุดการจู่โจม เขารีบวิ่งเข้าไปในโกดังเก็บสินค้า
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น