ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : School Days ( เรื่องในโรงเรียน )
เสียงจอแจในห้องเรียนเงียบอย่างฉับพลัน เมื่อเรนกิได้ก้าวเข้ามาพร้อมชินกับนามิ ทุกสายตาเหมือนถูกสะกดให้ไม่อาจมองที่อื่นได้นอกจาก สาวผมแดงที่สวยราวนางในเทพนิยาย แม้แต่ทานากะที่จะวิ่งเข้ามาทักทายก็ชะงักอย่างตะลึง
“ เออ... “ชินกับนามิหันมามองหน้ากันอย่างพูดไม่ออก และไม่กี่อึดใจนั้นเอง เสียงของเพื่อนๆในห้องก็ดังกระหึ่ม โดยเฉพาะเพื่อนชาย
“ นักเรียนใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นเลย “
“ เฮ้ย ชิน แกไปเอาผู้หญิงสวยขนาดนี้มาจากไหนฟะ “
“ หรือว่าเป็นดาราจากที่ไหน “
“ เธอๆ ดูผมสีแดงเค้าสิ สวยจัง “
เสียงตะโกนของนักเรียนชายและเสียงกระซิบระหว่างนักเรียนหญิงดังสลับกัน ไม่รวมพวกผู้ชายที่มุงอยู่นอกห้องกว่าสิบคนตอนนี้ พวกเขาเดินตามเรนกิมาตั้งแต่หน้าโรงเรียนแล้ว ชินพยายามจะไม่สนใจ เขาพาเรนกิมานั่งข้างโต๊ะเขาก่อนเพื่อรออาจารย์จัดที่นั่งให้อีกที
สำหรับเรนกิเธอดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร เธอทำตามที่ชินบอกทุกอย่าง ทานากะสูดหายใจลึกๆให้เต็มปอด ก่อนเดินเข้ามาหาชิน เขาเก๊กหน้าหล่อเล็กน้อย ทว่าหลบสายตาไม่กล้ามองเรนกิตรงๆ
“ ชะ ชิน .... ผู้หญิงคนนี้ใครอ่ะ “
“ น้องสาวฉันเอง “ ชินตอบเรียบๆ
Chapter Six : School Days ( เรื่องในโรงเรียน )
“ โธ่เอ้ย นึกว่าเป็นแฟนชินซะอีก “
หลายคนถอนหายใจพร้อมกันราวกับนัดแนะกันไว้ โดยเฉพาะผู้ชาย
ทั้งชินและนามิได้ยินเสียงเหล่านั้นชัดเจน ทำเอาชินหน้าแดงในขณะที่นามิหูผึ่งอย่างไม่พอใจ เรนกิยังนั่งนิ่งๆเช่นเดิม เธอมองดูเรื่องราวรอบด้านอย่างสนใจ ทานากะรวมทั้งเพื่อนชายและหญิงดูจะยังไม่ปักใจเชื่อชินนัก บางคนตั้งข้อสังเกตว่าเรนกิกับชินหน้าตาไม่คล้ายกัน บางคนรู้มาว่าชินกำพร้าจะมีน้องสาวได้ยังไง และกลุ่มคนส่วนใหญ่มักบอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่ชินจะมีน้องสาวสวยขนาดนี้ ทำเอาชินทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาอธิบายเพื่อนๆเป็นการใหญ่ว่าเรนกิเป็นน้องสาวของเขาจริงๆ
เสียงจอแจเงียบลงเมื่ออาจารย์มิโดริเดินเข้าห้องมา เธอวางเอกสารการสอนลงบนโต๊ะ เช้านี้ชินขอร้องอาจารย์เรื่องเรนกิเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาให้เหตุผลว่าถ้าเรนกิอาศัยอยู่ที่บ้านคนเดียวอาจเป็นอันตรายได้ เพราะพวกโรคจิตยังคงตามรังควานเธอไม่หยุด อาจารย์มิโดริยินดีที่จะให้เรนกิมาร่วมเรียนได้ เพียงแต่ชั่วคราวเท่านั้น
“ เอาล่ะ วันนี้ครูจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับน้องสาวของชินนะ “
เรนกิยืนอยู่หน้าชั้นพูดทักทายตามที่ชินได้สอนไว้
“ สวัสดีคะทุกๆคน ฉันชื่อว่า เรนกิ เป็นน้องสาวของชินคะ “
เสียงไพเราะและรอยยิ้มของเรนกินี้ทำให้ผู้ชายทั้งห้องส่งสายตาหวานหยดย้อยไปที่เธอเพียงผู้เดียว ผู้หญิงบางกลุ่มสะบัดหน้าพรืดอย่างไม่พอใจแกมด้วยความอิจฉา ชินก็เข้าใจดี เพราะเขาเองก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยขนาดเรนกิมาก่อนเลย
“ เรนกิจะมาเรียนกับพวกเราเป็นการชั่วคราวเท่านั้นจ๊ะ ครูจะให้เธอนั่งข้างพี่ชายของเธอล่ะกัน เขาจะได้ดูแลไม่ให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับเธอ“
ครูมิโดริพูดจบ เสียงถอนหายใจดังๆมีให้ได้ยินจากกลุ่มหนุ่มๆ ในขณะที่นักเรียนหญิงหลายคนพากันหัวเราะเยาะพวกผู้ชายอย่างพอใจ
เรนกิเดินไปนั่งโต๊ะข้างชินเธอยิ้มให้เขา ชินยิ้มตอบ ดีใจอยู่ลึกๆที่เรนกิไม่ต้องไปนั่งกับคนอื่น สำหรับนามินั้นนั่งเยื้องไปทางขวาหลัง และทานากะก็นั่งอยู่ด้านหลังนามิอีกที
ขณะที่เรนกินั่งลงข้างชิน ทานากะก็อดกระซิบกับนามิไม่ได้ว่า
“ ใช่น้องสาวของชินแน่เหรอเนี่ย ไม่ค่อยคล้ายกันเลย เมื่อวานก็สาวต่างชาติ วันนี้ยังมีน้องสาวสุดสวยอีกหรือนี่ “
“ ไม่รู้สิ ก็เจ้าตัวเขาว่าใช่นี่ “
นามิพูดพลางมองชินที่กำลังสอนเรนกิใช้ปากกา เธอรู้สึกกลัวเรนกิอย่างบอกไม่ถูก
ระหว่างการเรียน ชินต้องสอนอะไรหลายอย่างให้กับเรนกิ ซึ่งเรนกิก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว เธอดูสนอกสนใจเรื่องราวในโรงเรียนไปเสียทุกเรื่อง คอยถามโน่นถามนี่ตลอดเวลา จนอาจารย์ต้องตักเตือนให้ทั้งคู่สนใจในเนื้อหาวิชาหลายครั้ง เพื่อนชายหลายคนพากันอิจฉาชินเสียเหลือเกิน
ช่วงระหว่างพักคาบเรียน เพื่อนหญิงและชายพากันเข้ามาทักทายเรนกิเพื่อทำความรู้จักด้วย แต่ดูเหมือนว่าคนที่คอยตอบคำถามแทนแทบจะทั้งหมดกลายเป็นชิน จนหลายคนพากันสงสัย
และที่ทำให้ชินตื่นตกใจมากที่สุดก็คือคาบเรียนพละ เรนกิทำให้ทุกคนอ้าปากตาค้างไปตามกันเมื่อเธอกระโดดไปยืนบนห่วงบาส แล้วใส่ลูกลงไปอย่างสบายๆ บางคนยังนึกว่าตาฝาดไป
“ ก็แค่เอาลูกใส่ห่วงเองไม่ใช่หรือ “ เรนกิยิ้มอย่างไร้เดียงสา
ชินนึกในใจ “ อยากจะบ้าตาย “ เขารีบอธิบายเพื่อนๆว่าเรนกิเธอเคยเป็นนักกีฬาโอลิมปิคมาก่อน หลายคนไม่อยากเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ เพียงทว่ากระโดดจนไปยืนอยู่บนห่วงบาสได้นี่ ต่อให้แชมป์โอลิมปิคกระโดดไกลของโลกมาเองคงทำไม่ได้แน่
เสียงสัญญาณบอกให้รู้ว่าได้เวลาพักกลางวันแล้ว นักเรียนกรูกันเข้าไปซื้ออาหาร ชิน เรนกิ นามิและทานากะนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน แน่นอนว่าโต๊ะนี้กลายเป็นเป้าสายตาขึ้นมาทันที ชิน นามิและทานากะพยายามที่จะไม่สนใจ ส่วนเรนกิเธอไม่รับรู้ว่าจะเป็นเป้าสายตาของใครเพราะเธอจดจ่ออยู่แต่อาหารตรงหน้าเท่านั้น
“ นี่ เรนกิ เธอว่าเธอมาจากต่างประเทศใช่ไหม ประเทศอะไรล่ะ “
ทานากะเอ่ยชวนคุย เรนกิเอานิ้วแตะริมฝีปากบางๆทำท่าขบคิด
“ ไม่รู้สิ ที่นั่นไม่มีแบ่งเป็นประเทศ “
“ หา ? “
ทานากะอุทานอย่างงงงวย ชินรีบอธิบายอย่างใจหายใจคว่ำ
“ เออ คือว่า เรนกิได้รับอุบัติเหตุกระทบกระเทือนทางสมองน่ะ ทำให้เสียความทรงจำบางอย่างไป “
“ งั้นเหรอ “
ทานากะมองเรนกิด้วยแววตาเคลือบแคลงใจ แต่แล้วบรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้น นักเรียนคนอื่นๆต่างพากันถอยกรูไม่อยากยุ่งเกี่ยวเมื่อกลุ่มอันธพาลประจำโรงเรียนก้าวเข้ามาในโรงอาหาร มันเดินตรงดิ่งมายังโต๊ะที่ชินและทุกคนนั่ง สายตาจับจ้องที่สาวผมแดงหน้าใหม่
“ ไงน้องสาว ไม่เคยเห็นเลย ชื่ออะไรจ๊ะ “
ชายร่างยักษ์ผู้เป็นหัวโจกแสยะยิ้มถาม
“ เรนกิ “ เธอตอบเสียงเรียบไม่ทุกข์ร้อน หญิงสาวเคี้ยวอาหารอย่างช้าๆ
ชิน นามิและทานากะชักรู้สึกไม่ดีแล้วสิ
“ ชื่อแปลกจัง ว่างๆไปเที่ยวกับพี่ไหม “
“ ไม่ว่างค่ะ “
เรนกิปฏิเสธโดยตรง เธอไม่แม้แต่จะเหลือบมองหน้าจิ๊กโก๋คนนั้นเลยด้วยซ้ำ ชินลอบร้อง “ แย่แน่ “ ในใจ เรนกิฉีกหน้ามันแรงเกินไป
จริงดั่งที่คาด ชายร่างใหญ่นั่นหายใจฟืดฟาด มันตบโต๊ะเสียงดัง ทำเอาทุกคนในโรงอาหารสะดุ้งเฮือก ทานากะหน้าซีดเผือดทันที
หัวหน้าอันธพาลทำท่าขบเคี้ยวฟันอย่างไม่พอใจ
“ ให้มันน้อยๆหน่อย รู้ไหมไม่มีใครกล้าพูดยังงี้กับพี่มาก่อน“
เรนกิไม่แสดงอาการสนใจผู้ชายที่คุกคามอยู่ทั้งสิ้น เธอมองเศษอาหารที่ตกหล่นพื้นเพราะการทุบโต๊ะเมื้อกี้อย่างเสียดาย
“ อาหารอร่อยๆตกพื้นหมดเลย “
“ นังนี่ ! “
หัวหน้าอันธพาลกระชากคอเสื้อเรนกิขึ้นมา ชินนึกหัวเราะในใจ เพราะเพียงแค่เรนกิออกแรงนิดหน่อยก็จัดการผู้ชายอวดดีคนนี้ได้สบาย มันหาเรื่องเจ็บตัวซะแล้ว แต่ทว่าชินก็ต้องเปลี่ยนความคิดนี้ทันที เมื่อเรนกิปล่อยให้ชายร่างใหญ่นั่นกระชากคอเสื้อขึ้นมาเฉยๆโดยไม่ตอบโต้
หมายความว่าไงน่ะ !? ... รึ ... รึว่า ... เรนกิยังเจ็บแผลอยู่ !!
ชินตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เรนกิที่ถูกดึงคอเสื้ออยู่นั้น เธอเบนสายตามองพื้นไม่ขยับทำอะไร
“ ไหนล่ะ ท่าทีอวดดีเมื้อกี้นี่น่ะ “
“ ปล่อยเธอซะ ! “
ชินตะคอก ลุกขึ้นมาเผชิญหน้า ทั้งๆที่ใจหวาดหวั่น แต่ถ้าเทียบกับไคออนความน่ากลัวก็ห่างราวฟ้ากับดิน เพื่อนของชินและคนอื่นๆต่างพากันหวาดวิตกและชื่นชมในใจ คงเป็นเพราะชินรักน้องสาวมากจนทำให้เขากลายเป็นคนกล้าได้เพียงนี้ หัวหน้าอันธพาลปล่อยมือจากคอเสื้อของเรนกิหันมาทางชินมองด้วยสายตาเหยียดหยามดูแคลน
“ แกจะทำอะไร ไอ้หน้าอ่อน “
“ ทำยังงี้ไง !“ สิ้นคำ หมัดแข็งๆพุ่งอัดหน้าชายร่างยักษ์เต็มแรงทันที ทุกคนโห่ร้อง ไอ้ยักษ์ไม่ทันตั้งหลักหงายตึงลงไปเสียงดัง มันมองหน้าชินอย่างโกรธจัด รีบทะลึ่งตัวลุกขึ้นใช้เท้ากระแทกหน้าอกชินเต็มแรงจนร่างของเขากระเด็นกระแทกโต๊ะอาหารล้มครืน
“ ชิน !! “ เรนกิร้องอย่างตกใจรีบเข้าหาชิน ไอ้ยักษ์ยังไม่ยอมเลิกรา มือหยาบหนาผลักไหล่เรนกิให้ถอยออกไป
แต่ฉับพลันนั้นเอง
กร๊อบ !!
“ อ๊ากกกกก “ เสียงร้องลั่นไปทั้งโรงอาหาร ไอ้ยักษ์นั่นทรุดร่างลงกับพื้นเอามือจับแขนข้างที่กระดูกนิ้วมือหักไว้อย่างเจ็บปวดทุรนทุราย ชินลุกขึ้นมองอย่างตื่นตะลึง ไม่มีใครเห็นชัดถนัดตาว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ชินพอรู้ว่าเรนกิแน่ๆที่หักนิ้วหัวโจกใหญ่ประจำโรงเรียน ยังไงต้องรีบหนีล่ะ
“ เรนกิ มาทางนี้ “
ชินคว้าแขนเรนกิวิ่งฝ่าฝูงคนออกมา เรนกิไม่ขัดขืนเธอทำตามเขาอย่างว่าง่าย ดูเธอจะชินซะแล้วที่ให้ชินลากไปไหนต่อไหน ทิ้งให้นามิกับทานากะหันมามองกันด้วยความรู้สึกยากอธิบาย
________________________________________
ท้องฟ้ากระจ่างใส เมฆก้อนใหญ่ๆราวไอศกรีมขนาดยักษ์มีให้เห็นเป็นหย่อมๆ อากาศบนดาดฟ้าเย็นสบาย
ชินหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ส่วนเรนกิยืนมองชินอย่างสงสัย
“ ทำไมต้องหนีคนพวกนั้นด้วยล่ะ “
“ ช่างมันเถอะน่า ว่าแต่ทำไมเธอไม่จัดการมันแต่แรกล่ะ “
เป็นคำถามที่ชินครุ่นคิดมาตลอดการวิ่งขึ้นดาดฟ้า เรนกิมีท่าทีลังเลก่อนที่จะพูดว่า
“ ก็ ... ก็นายบอกห้ามฉันทำร้ายใครไม่ใช่เหรอ “
คำพูดของเรนกิทำให้ชินอึ้งชะงักงัน นี่หมายความเรนกิไม่จัดการมันแต่แรก ยอมให้มันทำขนาดนั้น
เพราะคำพูดที่เขาเคยบอกไว้รึนี่ !?
เรนกิเห็นท่าทีของชินแล้วก็ตกใจ รีบพูดอย่างสำนึกผิด
“ ฉัน ... ฉันขอโทษที ... เมื้อกี้ฉันอดไม่ไหวจริงๆ มันทำร้ายนายก่อนนี่ ... แต่ไม่ถึงตายหรอก ฉันแค่หักนิ้วมันเท่านั้น “
“ .... “ ชินพูดไม่ออก
“ เป็นอะไรไป เจ็บแผลเมื่อกี้เหรอ “
เรนกิถามเมื่อเห็นชินเงียบไป ส่วนชินนั้นรู้สึกผิดต่อเธอเหลือเกิน เขาไม่คิดเลยว่าเรนกิจะเชื่อเขาอย่างซื่อตรงขนาดนี้
“ ปะ เปล่าหรอก “
ชินยิ้ม แสร้งเดินไปยังริมระเบียง สายตามองไกลไปเบื้องหน้าซ่อนสีหน้าไว้ไม่ให้เรนกิเห็น เรนกิหยุดยืนอยู่ข้างๆเขา ลมเย็นๆพัดผ่านไปพร้อมกับความเงียบ จนเมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เรนกิจึงเป็นผู้ทำลายความเงียบ
“ นี่ชิน ฉันถามอะไรนายหน่อยได้ไหม “
“ ว่ามาสิ“ชินยังคงมองไกลไปเบื้องหน้า
“ ทำไมนายถึงสมมุติให้ฉันเป็นน้องสาวล่ะ “
เรนกิหันมองชิน ชินนิ่งเงียบเรนกิมองเห็นแววสลดในดวงตาของเขา
“ เพราะว่าน้องสาวฉันตายไปนานแล้วน่ะสิ เมื่อ 7 ปีก่อนครอบครัวฉันโดนไฟไหม้ มันทำให้พ่อแม่น้องสาวตายหมด แม้แต่ตอนนี้ฉันยังนึกหน้าน้องสาวตนเองไม่ออกเลย “
“ ก็เลยอยากให้ฉันเป็นน้องสาวนาย ”
“ เป็นความรู้สึกน่ะ “
ชินยิ้มโดยไม่หันมองหน้าเรนกิ สายตาของเขายังคงทอดไกลไปเบื้องหน้า เรนกิไม่คิดจะถามอะไรอีกต่อไป เธอยินยอมให้ความเงียบทำงานไปตามปกติ กระทั่ง
“ นี่ชิน ขอดูอะไรหน่อยสิ “
“ หือ … “
ไม่ทันให้ชินตั้งตัว เรนกิใช้มือปลดกระดุมเสื้อชินอย่างฉับไว เผยให้เห็นหน้าอกแข็งแรง เด็กหนุ่มตกใจผงะถอยหนี
“ ธะ เธอจะทำอะไรน่ะ “
“ เฮ้อ “ เรนกิถอนหายใจออกมา “ ฉันนึกว่านายจะมี แผลเป็นที่หน้าอก ซะอีก แต่คงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วล่ะ“
“ เอ๋ แผลเป็น ? “
ชินขมวดคิ้วสงสัย เรนกิทอดตาไปเบื้องนอกอย่างเหม่อลอย
“ ใช่ แผลเป็นที่หน้าอก คนที่มีบาดแผลนั่นเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน ฉันมาเมืองนี้ก็เพราะสืบรู้ว่าคนๆนั้นน่าจะอยู่ที่นี่ แต่คงเป็นนายไปไม่ได้อยู่แล้ว เพราะว่านายเป็นมนุษย์โลก “
ชินสังเกตเห็นหยาดน้ำเอ่อคลอในแววตาของหญิงสาว เขาอยากรู้เหลือเกินว่าคนๆนั้นเป็นใคร มีความสัมพันธ์กับเธอยังไงกันแน่ เขาอยากถามออกไป ทว่าริมฝีปากยังคงปิดสนิท ปล่อยให้คำถามที่ผุดขึ้นในใจถูกพัดหายไปกับสายลมและความเงียบ
เสียงหัวเราะของเพื่อนๆดังขึ้นเมื่อชินพาเรนกิเข้าห้องเรียนสาย นามิมองอยู่ด้านหลังด้วยความระแวงสงสัย
ในด้านการเรียนนั้น เรนกิสามารถเรียนรู้ได้เร็วกว่ามนุษย์ทั่วไปมาก ชินแอบกระซิบสอนด้านภาษา เธอก็สามารถเขียนอักษรและอ่านได้หลายคำแล้ว หากมีเวลาซัก 7 วัน เธอคงอ่านออกเขียนได้ทั้งหมด ชินสงสัยเหมือนกันว่าทำไมเรนกิถึงสามารถพูดภาษาบนโลกได้ เธอบอกว่าภาษาที่โลกใช้อยู่นั้นแท้จริงมีถิ่นกำเนิดอยู่ที่ดวงจันทร์มาก่อน เธอเคยเรียนมันตั้งแต่เด็กๆแล้ว ยกเว้นด้านอักษรที่ไม่ได้เรียนมาก
คำตอบของเรนกิทำให้เขาเปลี่ยนจากสงสัยเป็นตกตะลึงแทน
คาบสุดท้ายของวันคือวิชาเต้นรำ ชินพาเรนกิไปยังโดมขนาดใหญ่ที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคารพละศึกษา ภายในโอ่อ่ากว้างขวาง นักเรียนต่างพูดคุยสนุกสนานฆ่าเวลาเพื่อรออาจารย์ เรนกิมองรอบๆอย่างสนอกสนใจ ไม่นานอาจารย์ก็มาถึงพร้อมกับดนตรีในจังหวะวอลซ์ปล่อยให้นักเรียนชายหญิงซ้อมจับคู่เต้นรำตามชอบใจ
“ เพราะจังเลย “ เรนกิเอ่ยเบาๆ ขณะนี้มีหนุ่มสาวจับคู่เต้นรำราว 6 – 7 คู่ โดยปกติชินจะจับคู่กับนามิ ทว่าวันนี้เขาไม่คิดจะให้เรนกิเต้นรำกับใครเพราะกังวลว่าหากปล่อยให้เรนกิอยู่กับคนอื่น เธออาจจะพูดอะไรหรือทำอะไรพลาดจนทำให้ความลับแตกเอาได้ แต่ลึกๆในใจเขาก็ไม่อยากให้ใครเต้นรำคู่กับเธอด้วย
“ ฉันจะสอนเธอเต้นรำให้นะ “ ชินชักชวน
“ แต่ฉันเต้นแบบนั้นไม่เป็น มันแปลกและก็สง่างามจัง “
“ ลองดูหน่อยเถอะ “
ชินจูงมือเรนกิไปยังพื้นที่ว่างเบื้องหน้า มือข้างซ้ายจับมือขวาหญิงสาวเหยียดออกไปด้านข้าง ชินจับมือซ้ายของเธอวางลงบนไหล่เขาก่อนจะใช้มือข้างเดิมโอบเอวเธอไว้หลวมๆ หลายคนมองมาทางคู่ชินด้วยความสนใจ บางคนว่าชินกับเรนกิคล้ายคู่รักกันมากกว่าพี่น้อง แต่บางคนก็ว่าชินทำแบบนี้เพราะว่าหวงน้องสาวตนเอง แล้วแต่ใครจะคิด
นามิยืนพิงกำแพงมองทั้งคู่อยู่ห่างๆ
“ เป็นอะไรไป พี่ชายกับน้องสาวเขาเต้นรำกัน หึงหรือไง “
ทานากะเดินมาหยอกล้อ นามิหน้าแดงทันที
“ จะบ้าเหรอ เปล่าสักหน่อย .... แต่ว่าดูชินกับเรนกิแล้ว ฉันไม่รู้สึกเหมือนน้องสาวกับพี่ชายเลยนะ บรรยากาศมันไม่ใช่ “
นามิยังคงเฝ้ามองชินที่กำลังสอนเรนกิเต้นรำด้วยความแคลงใจ
“ โธ่เอ้ย เธอคิดมากเกินไปแล้ว “
“ งั้นเหรอ “
“ เบื่อใช่ไหม งั้นมาเต้นกับฉันแทนล่ะกัน “
ทานากะยิ้มปรี่ นามิหัวเราะคิก
“ ก็ได้ นายนี่ยังตาถึงนะ “
ส่วนด้านชินนั้น เขาพยายามสอนเรนกิในหลายๆอย่าง ทั้งการนับเลข การก้าวเท้า ที่สำคัญคือการเคลื่อนไหวหมุนตัวไปพร้อมๆกัน มีการสับเปลี่ยนตำแหน่งบ่อยๆซึ่งเป็นจุดยากสำหรับจังหวะวอลซ์ ถ้าเราเต้นผิดก็จะไปชนกับคนอื่นหรือเหยียบเท้ากันเองได้ง่ายๆ
“ ระวังหน่อยสิ “
ชินดุเบาๆ เมื่อเรนกิเหยียบเท้าเขาเป็นครั้งที่สาม
“ ขอโทษที ฉันลืมอีกแล้ว “
เรนกิมีสีหน้าราวกับทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ชินตกใจรีบปลอบเรนกิทันทีว่าการเหยียบเท้ากันหรือการชนกันบ้างมันเป็นเรื่องธรรมดา เรนกิเรียนรู้ได้เร็วเช่นเคย ไม่นานก็เต้นเข้าจังหวะกับเขาได้อย่างสนุกสนาน
อ๊อดดดดด ถึงเวลาเลิกรียนแล้ว ชินถอนหายใจอย่างเสียดาย เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน
“ ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันในงานปาร์ตี้ล่ะ “
ทานากะโบกมือลาเมื่อทุกคนมาถึงหน้าประตูโรงเรียน
“ งานปาร์ตี้ ? “ ชินทวนอย่างงุนงง ก่อนร้องอ้ออย่างนึกขึ้นได้ ที่แท้วันนี้เป็นวันเกิดนามินั่นเอง
สองวันที่ผ่านมาเขาได้พบเรื่องแปลกประหลาดมากจนลืมเรื่องนี้ไป
“ อะไรนะ นี่นายลืมวันเกิดฉันงั้นเหรอ “
นามิทำท่างอน ชินรีบบอกปัด
“ เปล่าๆ อย่าคิดมากน่า พวกเราก็กลับกันเถอะ “
แต่เมื่อหันกลับไปทางเรนกินั้นเอง พบว่าหญิงสาวผมแดงได้หายไปจากจุดที่เธอยืนอยู่เมื่อครู่เสียแล้ว
ด้านหลังของโรงเรียน หญิงสาวผมแดงที่ชินพูดถึงกลับเดินอยู่เพียงคนเดียว ต้นไม้ใหญ่ให้ความร่มรื่นและที่พักพิงกับนกที่พากันบินกลับรัง เด็กนักเรียนแยกย้ายกันกลับบ้านเกือบหมดแล้ว มีเพียงไม่กี่คนที่ยังยืนรอคู่รักมารับ เธอก้าวเท้าไปเรื่อยๆ อะไรบางอย่างทำให้หญิงสาวตัดสินใจแยกตัวจากชินกับนามิ เพราะว่าเธอได้กลิ่น
กลิ่นของชนเผ่าดวงจันทร์อยู่ใกล้ๆนี่ !
เธอไม่บอกชิน เพราะไม่ต้องการให้เขามาพัวพันกับเรื่องนี้อีก มันเป็นอันตรายเกินกว่ามนุษย์อย่างเขาจะรับได้
เรนกิหยุดอยู่กับที่ บริเวณนี้เงียบสงบปราศจากผู้คน แสงสีทองของอาทิตย์ยามอัสดงทอทาบกับตัวตึกเป็นเงายาวขนานไปกับพื้นดิน ลมเย็นๆพัดผ่าน ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเรนกิทำงานเต็มที่ เธอยืนนิ่ง สดับฟังทุกสรรพสิ่งก่อนเอ่ยปาก
“ ออกมาได้แล้ว ไคออน “
ฉับพลัน ฝูงนกที่เกาะตามกิ่งไม้พากันแตกฮือบินออกมา ร่างชายผิวคล้ำในชุดโค้ชสีน้ำตาลย่างก้าวออกมาจากพุ่มไม้ มันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง เว้นเสียแต่บริเวณหน้านั้นมีผ้าพันแผลสีขาวพันอยู่ โผล่มาแค่ดวงตา 2 ข้างและรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ
“ เจอกันอีกแล้วนะ เรนกิ “
เรนกิกางเล็บทั้งสิบเตรียมพร้อมต่อสู้ เธอพูดเสียงเย็นเยียบ
“ แกเป็นคนเรียกฉันมาเองยังมาทำพูด กลิ่นแค่นี้ถ้าแกคิดจะปิดบังก็ทำได้ง่ายดาย แต่ฉันสงสัยว่าทำไมแกต้องเรียกฉันมาที่นี่ด้วย ทำไมไม่โจมตีฉันแบบไม่ให้ตั้งตัวเลยล่ะ น่าจะได้ผลกว่านะ“
“ หึ ก็แค่ไม่อยากให้มีพวกหนูมายุ่มย่ามน่ะ “
ไคออนหยุดยืนทิ้งระยะห่างระหว่างเรนกิระยะหนึ่ง
“ อ้อ งั้นเหรอ แล้วใบหน้านั่นแฟชั่นใหม่รึไง “
เรนกิพูดท้าทาย ฉับพลันไคออนเผยแววตาอำมหิตเจ็บแค้น แต่ชั่วเสี้ยววินาทีก็หายวับไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ เรื่องไร้สาระน่ะ “ ไคออนบอก “ ที่เรียกมานี่เพราะฉันไม่อยากให้พวกมนุษย์มันตื่นตกใจก็เท่านั้น ไปสะสางเรื่องของเราที่อื่นกันดีกว่า เธอคงไม่อยากให้มนุษย์ผู้ชายนั่นมายุ่งใช่ไหมล่ะ “
เรนกิเห็นด้วยเป็นครั้งแรกกับคำพูดของมัน
“ ตกลง “
ร่างหญิงชายทั้งสองกระโดดหายไป
“ ทำไมเรนกิยังไม่มาอีกเนี่ย “
ชินมองนาฬิกาข้อมือตนเองอย่างหัวเสีย เขาไปเดินหาจนทั่วโรงเรียนนามิก็ยืนรอมาได้ชั่วโมงแล้ว
“นายหาจนทั่วแล้วเหรอ “ นามิถาม
“ ทั่วทุกที่ยกเว้นห้องน้ำผู้หญิง แต่เธอคงไม่เข้าไปนานขนาดนี้หรอกมั้ง เราคงต้องกลับกันก่อน บางทีเรนกิอาจจะกลับไปบ้านแล้ว “
“ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะ “ ชินพูดอย่างเหนื่อยอ่อน
เมื่อเห็นว่ารอต่อไปคงไม่มีประโยชน์ ทั้งคู่จึงเดินกลับบ้านตามเส้นทางปกติ ชินไปส่งนามิถึงหน้าบ้านเธอ
“ ชิน “
เสียงเรียกนามิทำให้ชินที่เดินไปแล้วหันกลับมาอีกครั้ง
“ มีอะไรเหรอ “
“ งานเริ่ม 1 ทุ่ม นายสัญญาแล้วนะ “
“ รู้แล้วล่ะน่า “
ชินโบกมือลานามิไปครั้งที่สองก่อนที่เขาจะเดินกลับไปยังบ้านตนเอง ระหว่างทางเขาอดนึกถึงเมื่อปีที่แล้วไม่ได้ ครั้งนั้นเขาพลาดไม่ได้ไปงานวันเกิดเธอเพราะเหตุสุดวิสัยจริงๆ แต่ครั้งนี้เขาคิดแก้ตัวด้วยการเตรียมของขวัญสำหรับนามิไว้ล่วงหน้าเป็นเดือนกันพลาด
ชินหยุดเท้าที่หน้าบ้านของตนเอง เปิดประตูเข้าบ้าน บ้านยังคงมืดสนิท เขาชักใจเสีย
“ เรนกิ เธอกลับมาแล้วใช่ไหม ตอบด้วย “
...เงียบ...
ชินเดินค้นหาทั้งชั้นบนและล่างจนแน่ใจว่าเรนกิไม่ได้กลับมาที่นี่จริง ความรู้สึกสังหรณ์ที่ไม่ดีก็เกิดขึ้น เขาไม่นึกหรอกนะว่าพวกอันธพาลจะมาทำอะไรเรนกิได้ แต่ที่เขากลัวคือไคออนกับอิเล็กตร้าต่างหาก ตอนนี้เรนกิบาดเจ็บไม่หาย ถ้าเจอสองคนนี้ เธอสู้ไม่ไหวแน่
เด็กหนุ่มรีบจัดการกับตัวเองอย่างรวดเร็ว และหยิบกล่องของขวัญสีฟ้าที่เตรียมไว้บนโต๊ะมาถือไว้ในมือ นาฬิกาทรงสูงข้างประตูตีบอกเวลาทุ่มตรง
แต่เขายังคงนั่งอยู่ที่โซฟาชั้นล่าง
เรนกิ…เธออยู่ที่ไหนกันแน่นะ ? ความเงียบทำให้เขาได้ยินเสียงนาฬิกาโบราณภายในบ้านเดินอย่างชัดเจน ยิ่งเวลาผ่านไปความกังวลในใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น สงสัยตัวเองอยู่เหมือนกัน ทั้งๆที่เขาควรเลิกยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้จะดีที่สุดแท้ๆ แต่ทำไม…เขาถึงเป็นห่วงเรนกินัก
“ เฮ้อ นี่เราเป็นอะไรของเรานะ “
ชินเหลือบมองนาฬิกา 2 ทุ่ม 15 นาทีแล้ว เขาตัดสินใจลุกขึ้นยืนคว้าของขวัญออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
__________________________________________
แสงไฟเหลือนวลจากเสาไฟฟ้าให้ความสว่างมากพอที่จะทำให้เขาเดินได้อย่างสบาย ตลอดทางเขาพยายามนึกถึงแต่นามิ วันนี้เป็นวันสำคัญของเพื่อนหญิงที่สนิทที่สุดของเขา ปีนี้จะพลาดไม่ได้ ชินสลัดศีรษะแรงๆเมื่อใบหน้าของเรนกิวาบผ่านเข้ามาในสมองทุกครั้งที่เขาเผลอไผล
ทำไมนะ ทำไมเราต้องเป็นห่วงเรนกิขนาดนี้ด้วย !
ชินด่าตัวเองอยู่ในใจ เขาไม่เข้าใจความสับสนทางใจที่เกิดขึ้นนี้สักนิด และบัดนี้เขามาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของนามิแล้ว เสียงดนตรีลอดผ่านออกมาให้ได้ยิน เขามองไปทางหน้าต่างบานใสที่มีผ้าม่านลายลูกไม้ปิดอยู่ครึ่งๆ เพื่อนในห้องมากันเยอะแล้ว ทานากะยืนอยู่ข้างเธอ นามิกำลังทักทายแขกที่เชื้อเชิญอย่างเป็นกันเอง เธอดูน่ารักสดใสในชุดกระโปรงบางเบาสีชมพู
เขาคิดจะเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่มือเขาไม่ขยับ
เปิดเข้าไปสิชิน นามิรอนายอยู่ข้างใน…
ชิน….นายน่าจะรู้นะว่านายควรทำอะไร…
ความรู้สึกภายในต่อสู้กันอย่างรุนแรง และในที่สุด
ชินตัดสินใจวางของขวัญพร้อมการ์ดวันเกิดลงตรงหน้าประตูบ้าน
เขามองนามิผ่านทางหน้าต่างอีกครั้ง ขยับริมฝีปาก
ขอโทษนะนามิ ฉันมีสิ่งสำคัญต้องทำ
ย่านร้านค้าเป็นที่แรกที่เขาคิดว่าเรนกิน่าจะอยู่ที่นั่น ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ไปมา เขาพยายามเพ่งมอง ต้องมีสิน่า เขาต้องพบเธอ ชินเหงื่อแตกพลั่ก ต่อให้เขาเดิน วิ่ง หรือแม้แต่กวาดสายตาค้นหาเธอมากเท่าไหร่ ร่างเล็กบอบบางที่เขาคุ้นตาก็ไม่ปรากฎให้เห็น แต่ไม่ว่าจะเหนื่อยสักเท่าไหร่ เวลาจะผ่านไปเท่าใด ชินก็ยังวิ่งต่อไป เขาตะโกนเรียกชื่อเรนกิเสียงดังโดยไม่อายคนรอบข้างหวังว่าจะมีเสียงตอบรับมา แต่ก็ไม่มี
“ แฮ่ก แฮ่ก ให้ตายสิเรนกิ เธออยู่ไหนกันแน่ “
ชินนั่งลงกับพื้นพิงเสาไฟฟ้าพักเหนื่อย ก่อนจะเริ่มต้นค้นหาอีกครั้ง เขาวิ่งวนกลับมาที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาสี่ทุ่มแล้ว ดึกเกินกว่าจะมีผู้คนมานั่งพูดคุยในสวนสาธารณะ เด็กหนุ่มปาดเหงื่อเดินไปนั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่ง สมองยังคงคิดหาเส้นทางอื่นๆต่อไป
แต่ทันใด เสียงหนึ่งได้เอ่ยขึ้น
“ ตามหาคนอยู่รึไง “
ชินสะดุ้งด้วยความตกใจ เขามองไปตามเสียง หญิงสาวต่างชาติผมสีทองตัดกับชุดสีดำยืนเด่นสง่าอยู่
“ อิเล็กตร้า ! “ ชินโพล่งทันที
“ อะไรน่ะ ท่าทางตกใจแบบนั้น ฉันไม่ใช่ผีนะ “
หญิงสาวแสร้งทำท่าไม่พอใจ เป็นครั้งแรกที่ชินรู้สึกดีใจที่ได้เห็นเธอ ราวกับว่าในครั้งนี้เธอจะสามารถช่วยเหลือเขาได้
“ เธอรู้ไหมว่าเรนกิอยู่ที่ไหน “ ชินถามอย่างรีบร้อน
“ อ้อ ผู้หญิงผมแดงนั่น ชื่อว่าเรนกิรึ “
อิเล็กตร้ายิ้มๆราวกับสนุกที่ได้แกล้งชิน แต่ชินไม่มีอารมณ์เล่นด้วย เด็กหนุ่มตะคอก
“ ฉันถามว่าเธออยู่ที่ไหน ! “
“ ตามหาไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะตอนนี้เธอกำลังจะตายแล้ว “
“ อะไรนะ ! “
ชินยืนตัวแข็งทื่อบิ่งตากว้างอย่างตกใจ หญิงสาวพูดต่อ
“ ฉันได้รับข่าวมาว่าตอนนี้มีชนเผ่าดวงจันทร์ 2 ตนกำลังต่อสู้กันอยู่ ดูเหมือนว่าฝ่ายหญิงสู้ไม่ไหว ที่จริงการที่พวกเผ่าดวงจันทร์สู้กันเองมันก็เป็นประโยชน์ต่อฝ่ายเรา ไม่จำเป็นต้องยุ่ง “
ต้องเป็นไคออนแน่ๆ ชินนึกในใจ สภาพร่างกายเรนกิตอนนี้คงสู้ไม่ไหวจริงๆนั่นแหละ สีหน้าเด็กหนุ่มเคร่งเครียดในทันที เขาถามเสียงดัง
“ตอนนี้เรนกิอยู่ที่ไหนกันแน่ ! “
“ ทำไมนายต้องอยากรู้เรื่องนี้ด้วย เธอไม่ได้เกี่ยวพันอะไรกับนายเลยสักอย่าง ไม่ใช่มนุษย์ด้วย อย่าบอกนะว่านายหลงรักเธอเข้าแล้วน่ะ “
อิเล็กตร้าหยอกล้อด้วยความสนุก แต่ดูเหมือนชินไม่สนุกด้วยสักนิด เขาชักมีดพกที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงจี้คออิเล็กตร้าดุจสายฟ้า
“ จะตอบไม่ตอบ “
ตอนนี้ชินเดือดถึงขีดสุดแล้ว ปลายมีดจ่อห่างลำคอของอิเล็คตร้าแค่คืบ แววตาบ่งบอกว่าเขาพร้อมจะแทงคออิเล็กตร้าแน่ หากเธอยังเล่นลิ้น
หญิงสาวมองมีดเล่มนั้นด้วยความอึ้ง ก่อนคลี่ยิ้มหวานๆอย่างไม่หวั่นกลัว
“ ใจกล้าดี แต่ฝีมือไม่พอนะ “
พริบตานั้นเอง สิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น เมื่ออิเล็กตร้าเบี่ยงตัวหลบพลางใช้มือปัดทิศทางมีดชินอย่างฉับไว มืออีกข้างล็อคแขนของชินเอาไว้ ขาขวาขัดขาชายหนุ่มให้เสียหลักก่อนจะใช้แรงทั้งหมดเหวี่ยงร่างของชินลงไปนอนจุกอยู่กับพื้นโดยชินไม่ทันตั้งตัวได้เลย
“ โอย “
อิเล็คตร้าถอยออกห่าง ชินค่อยๆยันตัวลุกขึ้น เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หลัง เด็กหนุ่มกัดฟันข่มความเจ็บปวด ฝีมือเมื่อกี้นี้แสดงให้เห็นว่าอิเล็กตร้าถูกฝึกฝนทักษะต่อสู้มาเป็นอย่างดี แต่ถึงกระนั้น ชินก็ลุกขึ้นยืนมองหญิงสาวเบื้องหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว มือข้างขวายังกำมีดไว้แน่น
สายตาที่เด็ดเดี่ยวนั่น ทำให้อิเล็กตร้ารู้สึกไม่พอใจ เธอขึ้นเสียง
“ ก็เอาสิ ถ้าอยากไปตายนักล่ะก็ ฉันจะบอกให้ก็ได้ ผู้หญิงคนนั้นกำลังต่อสู้อยู่ที่ท่าเรือของเมืองนี้ นายคิดจะทำยังไงล่ะ “
“ขอบใจ “ ชินพับมีดหันหลังมุ่งไปยังทิศทางของท่าเรือในทันที หญิงสาวรู้สึกเหนือคาดยิ่ง เธอตะโกนอย่างหัวเสีย
“ นายบ้าไปแล้วหรือไง สิ่งที่นายกำลังจะเผชิญมันไม่ใช่มนุษย์นะ ถ้าคิดว่ามีดเล่มเล็กๆนั่นจะช่วยอะไรนายได้ก็ไปสิ “
“ ฉันไปแน่ “
ชินตอบเสียงหนักแน่นโดยไม่หันหลังกลับมา ทิ้งให้อิเล็กตร้าอ้าปากยืนมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปด้วยความคาดไม่ถึง
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น