ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Devour (เขมือบ )
“ ผมแค่กลับไปเอาของนิดหน่อยคับ “ ชินโกหก เขาไม่ต้องการจะบอกเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น แต่สถานการณ์ตอนนี้ทำให้เขาใจไม่ดีเลย เพราะทุกสายตาจับจ้องมาทางเขาทั้งสิ้น ทั้งตำรวจและบรรดาอาจารย์
“ งั้นหรือ แน่ใจนะว่าแค่ไปเอาของ “
หัวหน้าสืบสวนย้ำอย่างชัดถ้อยชัดคำ และมองตาชินเหมือนจ้องจับผิด เขาอัดบุหรี่เข้าไปในปอดแรงๆก่อนจะค่อยๆระบายควันขาวฟุ้งออก มาทางปากและจมูก ชินกลั้นลมหายใจ เขาไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เอาเสียเลย
“ เราไม่เชื่อที่พวกองค์กร KM พูดมาหรอก ผู้ก่อการร้ายข้ามชาติมันจะมาโจมตีโรงเรียนเล็กๆนี่ทำไม สารภาพมาซะดีกว่า เป็นฝีมือเธอใช่ไหม “
“ ผมเปล่านะ ผมไม่รู้เรื่อง “
บรรยากาศตึงเครียด หัวหน้าสืบสวนนั่นดูเหมือนจะปักใจเชื่อว่าชินต้องรู้เรื่องอะไรแน่ๆ เพราะว่าชินเป็นเบาะแสสุดท้ายแล้วตอนนี้ สายตาเขาบ่งบอกว่าจะคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้ ทำให้ชินรู้สึกกลัว ขณะนั้นเสียงเพราะๆได้ดังขึ้นช่วยชินไว้
“ พอเถอะค่ะ อย่าไปขู่เด็กมากกว่านี้เลย ดิฉันรู้จักเด็กคนนี้ดีค่ะ เขาเรียนดี ความประพฤติดี ไม่เคยก่อปัญหาใดๆมาก่อนเลย “
อาจารย์มิโดริ เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาห้องเรียนของชิน เนื่องจากชินกำพร้าพ่อแม่ ทำให้อาจารย์มิโดริดูแลเขาเป็นพิเศษกว่านักเรียนอื่น และทำให้เขากับอาจารย์สนิทกันพอสมควร ชินรู้สึกอุ่นใจขึ้นอย่างน้อยก็มีอาจารย์มิโดรินี่แหละที่พร้อมจะอยู่ข้างเขา
“ แต่เด็กคนนี้เป็นคนเดียวที่เข้าไปในโรงเรียนเวลานั้น “
“คุณมีหลักฐานอะไรจะมากล่าวหาเขา ดิฉันรับประกันว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องใดๆเลย ... ใช่ไหม ชิน “
อาจารย์มิโดริหันหน้ามาถาม ชินตอบ “ ใช่ครับ “
Chapter Four Devour (เขมือบ)
ระหว่างเดินกลับบ้าน ชินรู้สึกหนักใจ เขาไม่อาจเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังได้เลย แม้กระทั่งเพื่อนใกล้ตัวที่สุดอย่างนามิกับทานากะ เพราะเขาไม่ต้องการให้ทั้งสองคนมามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย
“ ชิน เป็นอะไร ทำไมสีหน้าไม่ค่อยดี หรือเพราะเรื่องเมื้อกี้ “
นามิถามด้วยความเป็นห่วง ชินส่ายหน้า
“ เปล่าหรอก “
พูดจบถอนหายใจ นามิไหนเลยจะไม่รู้ว่าชินมีเรื่องทุกข์ใจอยู่ เพียงแต่ถ้าเขาไม่พูด เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่เดินไปด้วยกันเงียบๆ
ขณะที่ชินเดินไปก้มหน้าคิดไปอยู่นั้น นามิก็สะกิดแขนเสื้อเขาเบาๆ
“ นี่ชิน มีคนเดินตามเรามาล่ะ นายน่าจะรู้จักดีนะ “
เธอกระซิบ ชินหันหลังกลับไปมอง และก็สะดุ้งตกใจเพราะคนที่ตามพวกเขามานั้น
เป็นผู้หญิงต่างชาติที่พบเมื่อเช้าคนนั้นเอง !
ชินรีบหันหน้ากลับทันที เขาแสร้งทำไม่รู้ไม่เห็น เร่งฝีเท้าไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจ ขณะที่หัวใจเต้นแรง สมองครุ่นคิดอย่างหนัก หรือว่าเธอคิดปิดปากเขา เพราะเขาไปรู้ไปเห็นในสิ่งที่ไม่ควรรู้ควรเห็นเข้า ชินหน้าซีด ตื่นตระหนกกว่าเดิม จนนามิสัมผัสได้ เธอแกล้งหยอก
“หรือว่านั่นเป็นคู่หมั้นนายจากต่างประเทศ จะมาลากนายกลับไป “
นามิหัวเราะคิกคัก แต่ชินไม่ขำกับมุขนี้เลยสักนิด เขาเห็นว่าหญิงสาวผู้นั้นเดินทิ้งระยะห่างระหว่างเขากับนามิพอสมควร จึงตัดสินใจ
“ นามิ พร้อมนะ “
“อะไร ว้าย ! “
ชินคว้ามือนามิวิ่งในทันที เข้าตามตรอกซอยต่างๆ เขารู้จักตรอกซอยแถวนี้ดี ต่อให้เธอตามมาก็ไม่มีทางหาพวกเขาพบ ไม่รู้เพราะอะไรเขาจึงตัดสินใจหนีผู้หญิงคนนั้น ผิดกับเรนกิที่เขาช่วยเหลือแทนที่จะวิ่งหนี อาจเพราะเขาสัมผัสได้ว่าเรนกิแม้จะสีหน้าเย็นชาตลอด แต่เมื่อยิ้ม นั่นคือรอยยิ้มที่มาจากใจจริง ผิดกับผู้หญิงคนนี้ ที่แม้จะยิ้มอยู่ตลอดเวลา แต่รอยยิ้มนั้นไม่อาจบอกได้ว่าจริงหรือเท็จ
จนกระทั่งมองไปด้านหลังไม่เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นตามมาแล้ว ชินค่อยหยุดพักพิงกำแพงในซอยลึกแห่งหนึ่ง นามิยืนหอบหายใจถี่อยู่ข้างๆ
“ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม “ ชินถามนามิอย่างเป็นห่วง
“ ให้ตายสิ นายเป็นบ้าอะไรกัน ทำไมต้องวิ่งหนีด้วย อย่าบอกนะว่าแม่นั่นเป็นคู่หมั้นที่มาตามตัวนายกลับไปจริงๆน่ะ “
“ ขอโทษนะนามิ ที่ทำให้ลำบากแบบนี้ “
“ ช่างเหอะ “
นามิเชิดหน้าอย่างไม่พอใจ ชินไม่นึกอยากจะพูดอะไรต่อ เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้า เรื่องราวมันชักจะยุ่งขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ เด็กหนุ่มนึกในใจ แต่ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เขาก็เบิกตากว้างตะลึงงันสุดขีดจนแทบลืมหายใจเมื่อมีบุรุษไม่ได้รับเชิญมายืนขวางอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ มันมีผิวคล้ำผมทอง ใส่ชุดโค้ชสีน้ำตาล
ชินรู้จักมันดีทีเดียว .... รู้จักดีที่สุด
ไคออน !!!
“ เจอตัวจนได้นะ ไอ้หนู “
ไคออนยืนแสยะยิ้มอยู่หน้าชินกับนามิ ความกลัวถาโถมเข้าสู่จิตใจชินราวคลื่นยักษ์ นี่แหละ เรื่องที่เขากลัวที่สุด เด็กหนุ่มยืนตัวแข็งทื่อขาทั้งสองข้างคล้ายถูกถ่วงด้วยก้อนหินใหญ่ หัวใจเต้นระรัวแทบจะก ระ ด อ นออกมา เขาไม่น่าหนีมาที่นี่เลย แถวนี้เป็นตรอกซอยลึกไม่มีคนเดินผ่านซะด้วย
“ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน แกเอาเธอไปซ่อนไว้ที่ไหน “
ไคออนถามอย่างช้าๆพร้อมสืบเข้าใกล้เขาเรื่อยๆ แววตามันราวกับงูกำลังจะกินเหยื่อที่ไร้ทางสู้
“ นามิ รีบหนีไป ! “
ชินพูดเสียงดังพลางใช้ร่างตนบังร่างนามิเอาไว้
“ ดูท่าแกคงอยากตายมากสินะ “
ปึ้ก ไคออนใช้เท้าเตะใส่ท้องของชินอย่างแรงด้วยความรำคาญ ร่างของเด็กหนุ่มลอยกระเด็นไปกระแทกกำแพง
“ ชิน !!! “ นามิกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอรีบไปประคองร่างชิน เลือดเป็นลิ่มๆไหลออกทางปากและจมูกของเด็กหนุ่ม เขารู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งร่าง อวัยวะภายในปั่นป่วนไปหมด
“ รีบ ... หนี ... ไป ... “ ชินพยายามพูดอย่างยากลำบาก ทว่านามิไม่ฟังกลับทำในสิ่งที่ชินไม่คาดคิดมาก่อน เธอลุกขึ้นเดินเข้าไปหาอันธพาลนั่นด้วยสีหน้าโกรธจัด ชินร้อง “ อย่า “ทว่าไม่ทันเสียแล้ว
เพี้ยะ
พระเจ้าช่วย
เธอ ตบ หน้า ไคออน เต็มๆ !!!
ไคออนยืนนิ่งมองนามิด้วยความอึ้ง ฝ่ามือน้อยๆทิ้งน้ำหนักลงไปเต็มแรง ที่จริงมันจะหลบก็ทำได้ง่าย แต่มันไม่เคยคิดมาก่อนว่าเด็กสาวอย่างนามิจะกล้าถึงขนาดนี้ ดูเธอจะไม่กลัวมันเลย ชินที่เห็นเหตุการณ์แทบจะเป็นลมตายไปตรงนั้น
“ นายมันคนไม่ดี อย่ามารังแกชินอีกนะ ! “
นามิพูดเสียงแข็งด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว ไคออนยืนอึ้งตะลึงชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะหัวเราะดังลั่น
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใจกล้าดีนี่แม่สาวน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าถูกผู้หญิงตบหน้า มิหนำซ้ำยังเป็นมนุษย์ผู้หญิงซะด้วย ... ฮ่า ฮ่า ... หึ หึ “
ฉับพลัน แววตาไคออนฉายความอำมหิต เสียงเย็นเยียบดังออกมา
“เพื่อตอบแทนสิ่งนั้น “
ผัวะ! ร่างของนามิลอยละลิ่วเหมือนว่าวที่ขาดสายป่านเข้ากระแทกกับกำแพงเต็มแรง
“ นามิ !! “ ชินร้องลั่น ร่างของนามิร่วงลงกองอยู่กับพื้นสิ้นสติในทันที เด็กหนุ่มพยายามลุก แต่ลุกไม่ขึ้น ด้วยเท้าของมันเพียงข้างเดียวสามารถจบชีวิตของเขาได้ กำลังของไคออนมีมากพอที่จะเตะจนท้องเขาแตก กระดูกแหลกได้ง่ายๆ อาจเพราะมันยังต้องการรู้ที่ซ่อนของเรนกิ จึงไม่คิดฆ่าเขาให้ตายในทีเดียว
“ ว่าไงไอ้หนู ตอบคำถามของข้าได้หรือยัง “
“ ฉัน ... ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น “ ชินพยายามตะกายร่างคลานเข้าหานามิ แต่เท้าของมันเหยียบลงบนหลังมือของเขา ชินเจ็บปวดรวดร้าวราวกระดูกจะแหลกละเอียด เขากัดฟันอดทนกับความเจ็บปวดไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา ไคออนใช้มือหยาบกร้านกระชากร่างของนามิขึ้นมา เพียงมือเดียวสามารถยกร่างที่ไร้สติให้ลอยขึ้นเท้าไม่แตะพื้นได้ง่ายดาย
“หยุดนะ !! “
ชินแผดเสียงดังลั่น ไคออนหันมาแสยะยิ้ม มันใช้มือโอบเอวเล็กๆของนามิเอาไว้ แนบหน้าหยาบๆของมันลงไปบนหน้าบางใสของเธอ แววตาน่าขนลุกของมันแฝงด้วยความกระหายตะกละตะกลาม
“ ผู้หญิงคนนี้แฟนแกหรือไง เนื้อเธอนุ่มดีนะ “
ชินใจหายวาบ เขาพึ่งรู้ว่าความกลัวนั้นมีหลายระดับก็ตอนนี้เอง ทั้งที่คิดว่าได้กลัวสุดขีดไปแล้วตั้งแต่เมื่อวานนี้ แต่มันไม่ใช่ ครั้งนี้ความกลัวมันแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายลึกลงถึงก้นบึ้งหัวใจ คำพูดของไคออนมันทำให้เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปอาจน่ากลัวกว่าการข่มขืน
“ แกจะทำอะไรเธอกันแน่ ! “ ชินตวาด
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นังเรนกิมันไม่ได้เล่าอะไรให้แกฟังเลยหรือไง “
เสียงหัวเราะของมันทำให้ชินแทบประสาทเสีย
“ ฉันจะบอกให้ก็ได้ รู้ไหมว่าพวกเราน่ะ กินอะไรเป็นอาหาร “ไคออนพูดเสียงอำมหิต
\" อะ ... อะไร \"
“ เนื้อมนุษย์ ไงล่ะ !! เนื้อมนุษย์ที่กินอย่างดิบๆ กินขณะเลือดที่กำลังสูบฉีดทั่วร่างนั่นแหละอาหารของพวกเรา อร่อยที่สุด ฮ่า ฮ่า ฮ่า “
ชินรู้สึกราวกับดำดิ่งลงสู่นรกอเวจี เขาสั่นสะท้านไปทั้งร่าง หัวใจของเขาอาจหยุดเต้นไปแล้วก็ได้ ภาพที่เรนกิไม่แตะอาหารเช้าวันนี้ผุดขึ้นมาในสมอง ยิ่งทำให้เขาหวาดกลัวกว่าเดิม ชินยังหวนนึกถึงคดีประหลาดในเมืองที่จู่ๆคนหายไปโดยไร้ร่องรอย ... ทิ้งไว้เพียงกองเลือด ...
หรือว่า … !!
ราวกับอ่านใจชินออก ไคออนพูดเสียงดังอย่างสะใจ
“ ใช่แล้ว ไอ้พวกที่หายไป ข้านี่แหละเป็นคนกินมันทั้งหมดเอง กินตั้งแต่หัวจรดเท้า กินไม่เหลือแม้แต่กระดูก ยิ่งได้เห็นสีหน้าพวกมันตอนตื่นกลัวเวลาจะถูกข้าเขมือบนะ ยิ่งอร่อยทวีคูณ ฮ่า ฮ่า ฮ่า “
มันบ้าเกินไปแล้ว ชินร้องในใจ เขารับสภาพนี้ไม่ไหวแล้ว เพียงนึกภาพก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนอยากอาเจียน ความกลัวกำลังกลืนกินจิตใจเขาจนหมด ไคออนพูดอย่างสนุกสนานราวกับเป็นเรื่องปกติ นี่หรือความรู้สึกของเหยื่อที่กำลังจะถูกเขมือบ ชินได้รู้จักความกลัวนั้นแล้ว
“ ว่าไง ข้าจะถามเป็นครั้งสุดท้าย “
ไคออนถามเสียงเย็นยะเยือก ชินรวบรวมความกล้าร้อง
“ ปล่อยผู้หญิงไปซะ เธอไม่เกี่ยวเรื่องนี้ ! ”
“ น่าเสียดายนะ “ ไคออนส่ายหน้าช้าๆแสร้งทำสีหน้าผิดหวัง “ ข้าคงทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะคำตอบมันผิด “
ทันใดนั้น ชินอ้าปากตาค้างอย่างตะลึงสุดขีด
ปากของไคออน เปิดกว้างออกมาเกือบเมตร !!
ราวกับปากงูที่ไร้ขากรรไกรเวลาที่จะเขมือบหนู ปากไคออนอ้ากว้างจนเห็นฟันทุกซี่ เพดานปากสีแดงคล้ำ น้ำลายไหลยืดเหนียว และกลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจาย ปากนั่นได้กลืนคนไปหลายคนแล้ว นี่เองที่ว่าทำไมไม่เหลือศพหรือชิ้นเนื้อให้เห็น เพราะมันเล่นเขมือบทีเดียวทั้งร่างเลย
และนามิเป็นเหยื่อรายต่อไปของมัน !!!
“ ข้าจะกินนังนี่ก่อน ต่อไปก็เป็นแก “
“ อย่านะ ! “
ชินร้องเสียงหลง แต่มันไม่ได้ทำให้ปากกว้างเหม็นเน่านั้นหยุดเข้าใกล้นามิเลยแม้แต่น้อย ปากนั่นมันกำลังจะครอบไปบนหัวนามิแล้ว
“ อย่า ... หยุดนะ .... ฉันบอกให้หยุด ... “
หยุด !!!
กึก ทุกสิ่งหยุดชะงัก ไคออนถอนปากออกมาก่อนที่จะสัมผัสถูกศีรษะนามิ มันหันมามองเด็กหนุ่มที่ลุกขึ้นยืนถือมีดจ้องหน้ามันตาเขม็ง
ชินรวบรวมพลังใจลุกขึ้นยืนได้สำเร็จ แม้ว่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่อาจต่อกรกับปีศาจนี่ได้ หนีอาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ตอนนี้อาจยังทัน แต่ว่าเขาจะปล่อยให้นามิได้รับอันตรายเพราะเขาไม่ได้เด็ดขาด
เขาต้องช่วยเธอให้ได้ !!!
ชินยืนตัวสั่น จ่ออาวุธเพียงหนึ่งเดียวที่เขาพกติดตัวเสมอไปทางปีศาจนั่น มีดสีเงินด้ามดำสะท้อนแสงแวววับ มันยังคงคมกริบเสมอแม้ผ่านไปแล้ว 8 ปี แต่มันจะทำอะไรปีศาจตนนี้ได้ล่ะ ในเมื่อวันวานนี้ ทั้งกรด ทั้งระเบิด ทั้งปืน ทำอะไรมันไม่ได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับมีดแค่เล่มเดียว แต่ชินไม่มีทางเลือกแล้ว มีดเล่มนี้คืออาวุธสุดท้ายที่เขามี
“ ปะ .. ปล่อยเธอซะ ! “
แม้เสียงจะห้าวหาญดีใช้ได้ แต่ภาพเบื้องหน้ามันไม่ใช่ มือชินสั่นระริกมีดแทบหล่น ขาก็อ่อนจนยืนแทบไม่ไหวอยู่แล้ว มีแต่สายตาเท่านั้นยังบ่งบอกว่าไม่ยอมแพ้ ไคออนหุบปากกว้างนั่นเป็นปกติ มันมองชินที่ยืนตัวสั่นแล้วหัวเราะเบาๆ
“น่าขำจริงๆ เรื่องเมื่อวานนี้ไม่ได้ให้บทเรียนแกบ้างเลยหรือไง ต่อให้แกระเบิดร่างข้าเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ข้าก็ไม่ตาย แล้วคิดหรือว่าแค่มีดเล่มเล็กๆนั่นจะทำอะไรข้าได้ หา ! “
ฉับพลัน ! ไคออนทิ้งร่างนามิลงกับพื้น พุ่งร่างเข้าหาชินดุจสายฟ้าแลบ กางมือข้างขวาเข้าบีบคอชินทันที
“ อั่ก “ ร่างชินถูกยกขึ้นเหนือพื้น ไคออนเผยแววตาอำมหิต มันดันร่างเด็กหนุ่มไปกระแทกกำแพง ชินตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัวสุดขีด มีดที่เขาถือเมื้อกี้ยังแนบลำตัว เขาไม่กล้าฟันออกไป ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าไคออนที่ประชิดอยู่ตอนนี้ ลมหายใจเหม็นๆปะทะหน้าชินเป็นระยะ
“ ท่าทางกล้าหาญเมื่อกี้หายไปไหนหมดล่ะ “ ไคออนมองชินอย่างสมเพช “ แกมันน่ารำคาญ ข้าจะกินแกซะ ต่อด้วยแฟนของแก และเมื่อตามตัวเรนกิเจอเมื่อไหร่ ข้าก็จะได้สนุกกับหล่อนให้เต็มที่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า “
เสียงหัวเราะแฝงความชั่วช้าลามก ชินรู้สึกราวกับภูเขาไฟระเบิดในร่าง เขาโมโหจัด
“ หยุดพูดนะ ! “
ฉัวะ
กาลเวลาสะดุดหยุดนิ่ง
ชินเหวี่ยงแขนที่ถือมีดขึ้นด้วยความโมโห มันปาดเข้าไปที่หน้าผากไคออน เลือดสีแดงไหลพุ่งกระฉูด การฟันครั้งนี้ชินไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้น เขาฟันด้วยอารมณ์ บาดแผลไม่ได้ลึกอะไร เดี๋ยวปีศาจนั่นก็คงรักษาบาดแผลจิ๊บจ้อยนี่ในไม่กี่วินาที แต่สิ่งที่เหลือเชื่อพลันเกิดขึ้น
“ อ๊ากกกก “
ไคออนกรีดร้องเสียงดัง มันเหวี่ยงร่างชินกระเด็นไป เอามือจับหน้าตนเองร้องครวญครางไม่หยุด
มันเจ็บ !?
ชินค่อยๆลุกขึ้นมองภาพเบื้องหน้าอย่างงุนงง เมื่อวานมันโดนกรดสาดเข้าไปยังยืนแสยะยิ้มให้เราได้ อันนี้แค่มีดบาดเท่านั้น มันกลับร้องครวญครางจะเป็นจะตาย มิหนำซ้ำพอเวลาผ่านไป เลือดของมันก็ยังไหลไม่หยุด ผิดกับเมื่อวานที่โดนระเบิดหน้าเละ แต่อาศัยเวลาไม่กี่วินาทีก็สามารถรักษาหายได้แล้ว
นี่หมายความว่ายังไงกัน ?
หรือเพราะมีดเล่มนี้ !?
ชินมองมีดตนเองอย่างสงสัย เลือดสีแดงที่ปลายมีดเป็นหลักฐานอย่างดีว่าเขาฟันโดน แต่ไม่ทันจะคิดมากไปกว่านั้น ไคออนก็หันมาทางชินด้วยสีหน้าเจ็บปวดโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุด บาดแผลที่หน้าผากของมันผ่านกลางระหว่างตาทั้ง 2 ข้างเป็นเส้นทแยงมุม น่าสะพรึงกลัวนัก
“ แก ... แกไปได้มีดเล่มนั้นมาจากไหน บอกมา ! “
ไคออนตวาดเสียงเกรี้ยวกราดพุ่งร่างเข้าหาชิน ชินรีบถอยหลังหนีไป แต่มันไม่ทันแน่ ไคออนง้างมือเตรียมจะตะปบร่างเขาแล้ว ชินหลับตาด้วยความตกใจกลัว ไม่ทันจะร้องสักแอะ แต่ขณะที่กำลังคับขันนั้นเอง
ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนดังติดต่อกัน 3 นัด แต่ละนัดเข้าที่หน้าอกของไคออนทั้งสิ้น
“ โอ้ย ! “
ไคออนชะงักร่างกลางคัน เอามือจับหน้าอกที่เปรอะไปด้วยเลือดกำลังไหลรินด้วยความเจ็บปวด ปรากฏผู้หญิงคนหนึ่งถือปืนพก 2 กระบอกใหญ่วิ่งเข้ามา เธอมีผมสีทองใส่ชุดสีดำ เป็นชาวต่างชาติ ชินตกตะลึงขึ้นมาทันที
ใช่แล้ว ผู้หญิงองค์กร KM คนนั้นเอง !
“ เธออีกแล้วเรอะ “
ไคออนคำรามอย่างเจ็บใจ มันรีบพาร่างที่บาดเจ็บของตนกระโดดข้ามหัวชิน วิ่งหนีไปยังถนนอีกด้านหนึ่ง เสียงปืนอีก 2 นัดดังไล่ตาม แต่ดูเหมือนว่าพลาดอย่างเฉียดฉิว ไคออนวิ่งหนีหายลับไปกับซอกตึก
“ ชิ ให้ตายสิ หนีไปได้อีกเรอะนี่ “
สาวต่างชาติสบถอย่างหัวเสีย ชินอ้าปากตาค้างมองเธออย่างตะลึง เธอเก็บปืนกระบอกคู่ไว้ในเสื้อคลุมดำก่อนหันมาทางชิน
“ นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม “
ชินพยักหน้าสั่นๆ เขายังอึ้งไม่หาย ไม่สิ ยังไม่หายจากความกลัว เมื่อกี้เขาเฉียดความตายมากี่ครั้งกัน เขาหอบหายใจก่อนนึกขึ้นได้
“ นามิ ! “
ชินรีบไปหานามิที่นอนไร้สติอยู่ริมกำแพง โชคยังดีที่ดูเหมือนเธอไม่เป็นอะไรมากนัก เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก ดึงร่างเธอวางพิงกำแพงให้ดี ขณะที่สาวแปลกหน้ายืนเท้าสะเอวพูดด้วยท่าทีไม่พอใจ
“ นี่แหละนะ เพราะนายไม่ฟังคำเตือนฉันถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ ถ้าหากฉันมาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว นายตายไปแล้ว สำนึกบุญคุณซะด้วยล่ะ “
ชินไม่สนใจท่าทีเย่อหยิ่งนั่น เขาถาม
“ เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมไคออนมันถึงกลัวเธอ “
“ ฮั่นแน่ ยอมรับแล้วใช่ไหมว่านายรู้เรื่องนี้ “
หญิงสาวยิ้มอย่างผู้ชนะ ชินเงียบไม่ตอบ แต่ก็แปลว่ายอมรับแล้ว
“ ที่มันกลัวน่ะ ไม่ใช่ฉันหรอก แต่เป็นนี่ “
เธอชูปืนพกสีดำกระบอกใหญ่ขึ้นให้ชินดู เด็กหนุ่มมองมันอย่างไม่ค่อยเชื่อ เขาหวนนึกถึงคำพูดของเรนกิเมื่อเช้านี้
“ เป็นไปไม่ได้หรอก “ ชินเถียง “ ก็อาวุธทุกชนิดบนโลกไม่สามารถทำอะไรชนเผ่าดวงจันทร์ได้ไม่ใช่รึไง เมื่อวานฉันยิงปืนใส่มัน 6 นัด ทั้งระเบิด ทั้งกรด แต่มันไม่เป็นอะไรเลย “
หญิงสาวมีสีหน้าเหนือคาด
“ อะไรนะ กล้าดีนี่นาย ไม่กลัวตายหรือไงที่เอาของแบบนั้นไปสู้กับมันน่ะ เพราะอาวุธบนโลกทุกชนิดทำอะไรมันไม่ได้หรอก ”
“ อ้าว นี่เธอหมายความว่าไงกัน “ ชินสงสัยหนักขึ้น
“ ใช่ “ หญิงสาวพูดต่อ “ จริงอยู่ว่ากฎก็คือ อาวุธหรือวัตถุใดๆบนโลกนี้ไม่อาจที่จะฆ่าพวกชนเผ่าดวงจันทร์ได้ทั้งนั้น ซึ่งเป็นความจริง แต่นายคิดหรือว่ามนุษยชาติจะยอมแพ้พวกมันเพราะกฎบ้าๆนี่ มันยังมีวิธีอยู่ไม่ใช่รึไง “
“ วิธี ? วิธีไหนกัน “
ชินสงสัยมาก หญิงสาวควงปืนเล่นพลางยิ้ม
“ ในเมื่อมันบอกว่าอาวุธบนโลกน่ะ ทำอะไรพวกมันไม่ได้ \"
\" เราก็อย่าใช้อาวุธที่ทำมาจากบนโลกก็สิ้นเรื่อง “
“ อะไรนะ ! “
เด็กหนุ่มโพล่งเสียงดังอย่างตะลึงงัน
“ ใช่แล้ว แม้อาวุธบนโลกจะทำอะไรมันไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่าพวกเรามนุษย์โลกจะยอมแพ้มัน นอกจากให้พวกมันต่อสู้กันเองแล้ว ก็ยังมีวิธีนี้อยู่ นั่นก็คือใช้อาวุธที่ทำจากแร่ธาตุบนดวงจันทร์ยังไงล่ะ“
“ อาวุธที่ทำจากแร่ธาตุบนดวงจันทร์ !! “ ชินทวนซ้ำ
“ ใช่ อาวุธที่ทำจากแร่ธาตุบนดวงจันทร์สามารถทำให้มันบาดเจ็บได้ อย่างกระสุนปืนนี่ก็เป็นกระสุนที่ทำจากแร่ธาตุบนดวงจันทร์เช่นกัน มันเรียกว่า กระสุนซิลเวอร์มูน ( Silver Moon Bullet)”
หญิงสาวโชว์มันให้ชินดู กระสุนนั่นมีสีเงิน ใหญ่กว่าปกติ เป็นแบบเดียวกันกับที่เขาเห็นฝังในต้นไม้ที่โรงเรียนเมื่อเช้า
“ องค์กร KM ของเราเท่านั้น ที่มีของแบบนี้ นายรู้ไหม ว่าแท้จริงแล้วตัวย่อ KM เริ่มแรกมาจากคำว่าอะไร “
แน่นอน ชินไม่รู้ เขาส่ายศีรษะ หญิงสาวรีบพูดด้วยท่าทีตื่นเต้น
“ Kill Moonalist ยังไงล่ะ นี่แหละความหมายที่แท้จริง องค์กรเราถูกจัดตั้งขึ้นเพื่อต่อกรกับชนเผ่าดวงจันทร์โดยเฉพาะ “
“ แต่ว่านะ” เธอพูดต่อ “ ดูเหมือนเจ้าตัวเมื้อกี้จะเป็นพวกชั้นสูง ถ้าเป็นพวกทั่วไปโดนแบบนี้ต้องตายแล้ว คงต้องยิงให้พรุนล่ะจึงจะฆ่ามันได้ “
ความช่างพูดช่างคุยของหญิงสาวเบื้องหน้าทำให้ชินได้รู้อะไรดีๆมากขึ้นเยอะ เธอคงนึกได้แล้วว่าพูดมากไป จึงทำเสียงเครียดตัดบท
“ เอาล่ะ ตอนนี้นายก็เข้าใจหมดแล้วนะ เจ้าพวกนี้มันกินเนื้อมนุษย์เป็นอาหาร อาวุธบนโลกทำอะไรมันไม่ได้ เป็นอันตรายอย่างมากต่อมนุษยชาติ องค์กร KM เราแม้จะเป็นองค์กรใหญ่ที่มีอำนาจ แต่ตรงข้ามอาวุธแร่ธาตุดวงจันทร์เราผลิตไม่พอ ในองค์กรมีนักล่าเผ่าดวงจันทร์ (Moon Hunter) ที่มีกระสุนซิลเวอร์มูนอย่างฉันแค่ร้อยกว่าคนเท่านั้น ดังนั้นเราต้องการให้นายร่วมมืออย่างเต็มที่ “
“ ร่วมมือ ? “ ชินทวนอย่างงุนงง “ ฉันจะทำอะไรได้ “
“ มีสิ ” เธอสวน “ ก็บอกข้อมูลไง ผู้หญิงผมแดงที่มากับนายน่ะ นายคงรู้ใช่ไหม ว่าเธอเป็นชนเผ่าดวงจันทร์เหมือนกัน “
เด็กหนุ่มเงียบเป็นคำตอบ หญิงสาวถามต่อ
“ นายเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ “
“ แค่บังเอิญเจอกัน ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้แล้วด้วยว่าเธออยู่ที่ไหน “
ชินตอบเสียงเรียบ แต่แม่สาวยังไม่ปักใจเชื่อ
“ เอาเถอะ ถ้านายเจอกับผู้หญิงคนนั้นอีกให้รีบติดต่อฉันทันที และระวังตัวไว้ด้วย เพราะเธออาจจะเขมือบนายเมื่อไหร่ก็ได้ “
ชินรับนามบัตรที่หญิงสาวยื่นให้ด้วยความหวั่นหวาดในคำพูดของหล่อน สาวผมทองบอก “โชคดี” คำหนึ่ง ก่อนที่จะเดินจากไป
อิเล็กตร้า สไตรค์เกอร์ สถานะนักล่าเผ่าดวงจันทร์ สังกัดองค์กร KM เบอร์ที่ติดต่อได้ XXX – XXXX เป็นข้อความในนามบัตร
ชินรู้สึกว่าตนได้พัวพันเรื่องนี้จนยากที่จะไถ่ถอนตัวได้ซะแล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น