ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Critical Period ( เวลาวิกฤต )
หญิงสาวผู้มีผิวขาวราวหิมะและมีผมสีแดงเข้มยาวสยายอยู่กลางหลัง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวและกระโปรงพลีทยาวที่สีเดียวกันกับผม ดูราวกับคุณหนูตระกูลสูง เพียงแววตาอันเยือกเย็นคู่นั้น ริมฝีปากบางจัดไร้รอยยิ้ม
เธอไม่ต่างจากที่เขาเห็นเมื่อวานนี้เลย!
แสงอาทิตย์อัสดงส่องสะท้อนโต๊ะเก้าอี้เป็นสีทองอร่าม ลมเย็นๆพัดผ่านพร้อมความเงียบปกคลุมห้อง ชายหนุ่มและหญิงสาวประสานสายตากัน ทุกสิ่งไม่ขยับเคลื่อนไหว การได้มาพบกันอีกครั้งนั้นอาจเป็นเพราะโชคชะตา .... หรือความบังเอิญกันแน่ .... ไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้ แต่ไม่ว่าจะเพราะเหตุใด ต่างฝ่ายต่างมีความรู้สึกที่แตกต่าง และไม่ใช่ด้านตรงข้ามเหมือนกระจก
Chapter Two Critical Period ( เวลาวิกฤต )
เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวาน ชินมีอาการกลัวขึ้นมาทันที เขาทำอะไรไม่ถูกเลย หญิงสาวคนนั้นมองชินนิ่งอย่างครุ่นคิดพักนึง ก่อนเอะใจขึ้นมา
“ นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอกันอีก มนุษย์ผู้ชายเมื่อวานนี้ “
แววตาที่ไร้เดียงสาเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นแววตาที่อาฆาต เด็กสาวลุกขึ้นยืน ชินผงะถอยหลังตามสัญชาตญาณ เหงื่อเขาแตกพลั่ก
“ เธอ ... เธอเป็นใครกันแน่ “
“ ไม่จำเป็นต้องตอบหรอก ฉันจะฆ่านาย “
ฉับพลันนั้นเอง หญิงสาวแกว่งมือ เล็บของเธองอกยาวออกมาพุ่งเข้าใส่หน้าชินอย่างรวดเร็ว แต่เขาหลบได้ทันฉิวเฉียด ใบหน้าของเขามีรอยเลือดเป็นเส้นๆจางรู้สึกแสบนิดๆ ถ้าหากเมื้อกี้เขาขยับช้ากว่านี้นิดเดียวหน้าคงกระจุยเหวอะหวะไปแล้ว
มันเป็นของจริง !!!
ชินถอยหลังหนีด้วยความกลัว อาการประหม่าตกใจทำให้เขาสะดุ้งล้มหงายหลัง ผู้หญิงผมแดงยังสืบเท้าตามเขามาด้วยสายตาไร้ปรานี ชินนึกในใจว่าอะไรจะซวยขนาดนี้ หรือว่าเขาจะต้องตายตอนนี้ซะแล้ว
“หยุดนะ ! “ ชินร้องเสียงดัง ขณะที่เธอยกนิ้วมือที่คมกริบนั่นขึ้น ทำท่าทางจะฟันคอเขาให้ขาด ชินพยายามพูด
“ เธอจะฆ่าฉันทำไม ... ฉัน ... ฉันไม่รู้ไม่เห็นเรื่องอะไรทั้งนั้น”
“ ก็เพราะนาย ทำให้ฉันพลาดท่าไคออนจนมาบาดเจ็บแบบนี้ นายมันสมควรตาย “
เธอมีท่าทีเกรี้ยวกราดโมโหจัด ชินพึ่งสังเกตเห็นว่าที่เสื้อบริเวณท้องของเธอมีคราบเลือดเป็นดวง ชินฉุกใจคิดขึ้น
หรือว่าเมื่อคืนนี้ ... เธอเป็นคนช่วยเราเอาไว้ !?
ไม่มีเวลาให้ชินคิดมากนัก เล็บยาวเกือบเมตรที่คมกริบของเธอมันทำให้ชินกลัวไปจนสุดขั้วหัวใจ หญิงสาวมุ่งมั่นโจมตีอีกครั้ง
เสียงขวับดังขึ้น ชินร้องเสียงดังด้วยความกลัวสุดขีด
“ ตอนนั้นเธอเข้ามาช่วยฉันเองนี่ ... อย่านะ ! ”
กึก ! ชินกลั้นหายใจหลับตาปี๋ มือยันอยู่กับพื้นเกร็งเขม็ง เตรียมใจรับกับความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า แต่ทว่าร่างกายของเขายังปกติดี ทั้งๆที่มันน่าจะฉีกขาดออกจากกันแล้ว เล็บคมกริบยังไม่ได้แทรกผ่านอากาศเข้ามาหาเขา ชินตัดสินใจลืมตาขึ้นช้าๆ เล็บคมวาวอยู่ใกล้ใบหน้าของเขาไม่ถึงคืบ ชินเหลือกตามองหญิงสาวอย่างแปลกใจ เล็บคมยาวน่าหวาดเสียวหดเข้าไปในนิ้วมือเป็นปกติแล้ว นับแต่นี้ต่อไปเขาคงนึกขยาดผู้หญิงทุกคนที่ไว้เล็บ สาวผมแดงเบือนหน้าไปทางหน้าต่างพูดเสียงเรียบ
“ นั่นสินะ เรียกว่าฉันแส่หาเรื่องเอง ไปซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ ”
ชินลุกขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาถอยออกห่างหญิงสาวระยะนึง ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าถามอย่างสงสัยว่า
“ เธอเรียกฉันว่ามนุษย์ แล้วเธอล่ะเป็นอะไรกันแน่ “
“ นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆนะ ! “
หญิงสาวหันมาตะคอกด้วยความโมโห เธอหมุนตัวกลับมาทางชินทำท่าจะมีเรื่องอีกครั้งจนชินสำนึกว่าตนไม่น่าถามเลย แต่ยังไม่ทันที่เธอจะจัดการกับชินนั้นเอง หญิงสาวก็หยุดชะงักรีบวิ่งกลับไปมองยังริมหน้าต่าง
“ จับกลิ่นได้แล้วหรือเนี่ย ไวจริง “
เธอมองลงยังด้านหน้าทางเข้าโรงเรียน ชินเดินไปดูริมหน้าต่างด้วยความสงสัย มีชายผิวคล้ำ ผมสีเหลือง ใส่ชุดโค้ชสีน้ำตาลคนหนึ่งเดินเข้ามาในโรงเรียน ชินจำชายคนนั้นได้ดี เป็นผู้ชายที่ต่อสู้กับเด็กสาวเมื่อวานนี้เอง และยิ่งใจหายวาบเมื่อชายคนนั้นหันมองขึ้นมาด้านบนและสบตากับเขาอย่างรู้แต่แรก ทว่าชินกระพริบตาอีกที ... ชายคนนั้นก็หายไปแล้ว
น่ากลัวจริงๆ เขาไม่เคยรู้สึกกลัวขนาดนี้มาก่อนเลย
ชินยืนขาสั่น หญิงสาวพูดเสียงเรียบโดยไม่หันมามองว่า
“ นายรีบไปซะ ออกห่างจากที่นี่ให้ไกลที่สุด “
แม้จะพูดเสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ชินก็รู้สึกได้ถึงความเครียดที่แฝงมาในน้ำเสียงของเธอ หรือว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นจะต้องต่อสู้กันอีก แล้วในสภาพเธอในตอนนี้จะสู้ไหวอย่างนั้นหรือ
“ เธอสู้เขาได้หรือ “ ชินกระซิบถามเบาๆ
เงียบ ไม่มีคำตอบ ชินเองก็ไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้อยู่แล้ว ก็ดี เขาจะไปให้พ้นจากเรื่องบ้าๆนี่สักที เด็กหนุ่มรีบเดินออกจากห้องเรียน แต่ขณะที่กำลังจะออกไปนั้น เสียงเก้าอี้ล้มกระแทกกับพื้นดังโครม เขาหันกลับไปเห็นหญิงสาวปริศนาทรุดลงกับพื้น มือข้างหนึ่งกุมหน้าท้องเอาไว้ ดูเหมือนว่าเลือดบริเวณนั้นยังไหลซึมไม่หยุด สีหน้าของเธอขาวซีดทำให้ชินก้าวไม่ออก
บ้าชะมัด
ชินพยายามจะไม่สนใจ แต่ก็ทำไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยเขา หากไม่ได้เธอช่วยเอาไว้ เขาก็คงตายไปนานแล้ว แล้วนี่จะให้เขาทำใจดำทิ้งเธอไว้ที่นี่อย่างนั้นหรือ สภาพแบบนี้เธอสู้ผู้ชายคนนั้นไม่ได้แน่ แต่ว่าถ้าเขาเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ล่ะก็ แน่ใจได้เลยว่าเขากำลังหาเรื่องที่ยุ่งยากที่สุดที่จะมีได้ให้กับตัวเอง ถึงอย่างนั้นก็ตาม
จะให้ทิ้งผู้หญิงที่ยอมบาดเจ็บแทนเขาแบบนี้
เขาทำไม่ได้ !
ชินหันกลับมาด้วยแววตาที่เด็ดเดี่ยว เขาเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น คุกเข่าลงถามอาการเธอ
“ เป็นยังไง เจ็บมากไหม “
“ ทำไมยังไม่ไปอีก “
เด็กสาวเงยหน้ามองชินอย่างสงสัย แต่ชินไม่ตอบคำถามนั้น
“ ดูเหมือนเธอจะทำแผลตัวเองไม่เป็นนะ “
“ นี่นายจะทำอะไรน่ะ .. อะ “
เด็กสาวตกใจ เมื่อชินเลิกเสื้อเธอขึ้นดูบาดแผลที่ท้องของเธอ มีรอยคล้ายถูกสะเก็ดระเบิดเป็นแผลเหวอะหวะสาหัสจนชินผงะตกใจ เธอทนกับมันได้ยังไง ถ้าเป็นคนทั่วไปเจอแบบนี้ไม่น่าจะรอดได้แต่ชินก็ไม่ได้ตื่นเต้นเท่ากับเล็บมือที่ยืดหดได้ของเธอหรอก เขาฉีกแขนเสื้อตัวเองออกมา
“ อย่ามายุ่งนะ มันไม่ใช่เรื่องของนาย “
“ อยู่เฉยๆเหอะน่า ! “
ชินพูดเสียงดัง ทำเอาเด็กสาวเจ้าอารมณ์เงียบได้อย่างน่าแปลกใจ เธอมองชินที่กำลังพันแผลให้เธอด้วยความสงสัย แต่ชินก็พันแผลได้ดี อาจเพราะว่าเขาอยู่ตัวคนเดียวมาแต่เล็กจึงมีทักษะพื้นฐานเหล่านี้
“ ฉันชื่อว่า ชิน ยาเมะ แล้วเธอล่ะ “
ชินพูดไปขณะพันแผลให้ หญิงสาวมีสีหน้าแดงระเรื่อนิดๆ
“ เรน .... เรนกิ ลาไมอัส ”
เป็นชื่อที่แปลก แต่อย่างน้อยการที่เธอบอกชื่อกับเขา แสดงว่าเธอยอมรับในตัวเขาบ้างแล้ว เด็กหนุ่มนึกยิ้มในใจ
“ โอเค เรนกิ ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมต้องตามล่าเธอ “
คำถามนี้ทำให้เด็กสาวชื่อเรนกิเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นเย็นชาอีกครั้ง
“ มันชื่อว่า ไคออน อากิร่า เป็น 1 ในพวกชนชั้นปกครอง มันมาตามตัวฉันกลับไป แต่ฉันไม่กลับ เพราะมันไม่ใช่พวกฉัน ก็เลยต่อสู้กัน “
“ ไม่ค่อยเข้าใจแฮะ “
“ ก็คิดว่างั้นแหละ “
“ เอาล่ะ พันแผลเสร็จแล้ว เรารีบไปกันเถอะ “
“ ไปไหน “ เรนกิถามอย่างสงสัย
“ ก็หนีมันยังไงล่ะ “ ชินพูด
“ ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก “ เรนกิปฏิเสธ “ เราไม่มีทางหนีมันได้ ทางที่ดีที่สุดก็คือ นายนั่นแหละรีบหนีไปซะ “
“ แล้วเธอจะอยู่รอความตายหรือไงกัน “ ชินไม่พอใจ
“ บางที ... มันอาจจะไม่มีทางเลือกอื่น “
หญิงสาวมองพื้นด้วยสีหน้านิ่งเรียบเหมือนยอมรับชะตากรรม มันทำให้ชินฉุนขึ้นมาทันที
“ อย่าพูดบ้าๆนะ ! เรื่องแบบนี้ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงกัน ! “
คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้เรนกิชะงัก
“ มานี่ “ชินคว้ามือเด็กสาวกระตุกให้เดินตามเขาออกจากห้องนี้ ไม่รู้เพราะเหตุใด หญิงสาวที่มีท่าทีแข็งกร้าวไม่เคยกลัวใครอย่างเธอกลับยอมให้เด็กหนุ่มธรรมดาชักจูงเพียงเพราะพูดไม่กี่คำ อาจเพราะไม่เคยมีมนุษย์คนไหนกล้าทำแบบนี้กับเธอมาก่อนก็เป็นได้
ตึกเรียนที่เขาอยู่นี้มีบันไดขึ้นลง 2 ทาง ชินไม่อาจรู้ได้ว่าชายที่ชื่อไคออนนั่นจะโผล่ขึ้นมาทางไหน หากจะให้เดาเอา มันก็เสี่ยงเกินไป
“ เราหนีมันไม่ได้หรอก “ เรนกิกระซิบ “ นายกำลังหาเรื่องใส่ตัวนะ “
“ เธอเลิกพูดเรื่องนี้สักทีเถอะ “
ชินไม่พอใจเรนกิที่ไม่เชื่อใจเขา แต่เขาไม่อาจตัดสินใจได้ว่าจะลงทางไหนดี แต่แล้วก็ฉุกใจคิดขึ้นมาว่าที่ชั้นนี้มีห้องเคมีอยู่ บางทีมันอาจจะใช้ประโยชน์ได้ ชินพาเรนกิเข้าไปในห้องนั้น ภายในห้องมีสารเคมีต่างๆบรรจุอยู่ในบีกเกอร์วางเรียงรายในตู้กระจกเต็มไปหมด
ชินเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำยาขวดหนึ่ง ฉลากเขียนไว้ว่ากรดซัลฟูลริกเข้มข้น 95 % เป็นน้ำยาอันตราย ข้างในมีสารเคมีบรรจุอยู่เกือบเต็มขวด
“ ดีล่ะ ถ้าใช้เจ้านี่อาจจะพอจัดการกับมันได้ “
ชินรีบปิดประตูห้องเคมีซึ่งมีอยู่ทางเดียว ก่อนจะหันมาลาก โต๊ะ เก้าอี้ ให้สะดวกแก่การเคลื่อนไหวของเขามากที่สุด
ขณะดำเนินการเรนกิที่พิงกำแพงมองดูอยู่นั้นอดถามไม่ได้ว่า
“ ทำไมนายต้องช่วยฉันถึงขนาดนี้ด้วย “
ชินหยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนหันมายิ้ม “ ก็เพราะฉันทำให้เธอต้องมาบาดเจ็บ อีกอย่างถ้าไม่ได้เธอช่วยไว้เมื่อวานฉันก็คงตายไปแล้ว “
“ แต่นายก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตกับฉันนี่ นายไม่กลัวฉันหรือไง ที่มีพลังที่ไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดาทั่วไปน่ะ “
“ กลัวสิ “ ชินตอบ “ แต่ว่านะ ถึงเธอจะแปลกกว่าคนทั่วไปยังไงก็ตาม เธอก็ยังเป็นผู้หญิง การจะปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องตายไปต่อหน้าโดยไม่ช่วยอะไรเลยน่ะ ในฐานะที่เป็นลูกผู้ชายคนนึง ฉันทำไม่ได้หรอก “
เรนกิหน้าแดง ชินพูดคำว่า “ ผู้หญิง “ กับเธออย่างนั้นหรือ ตั้งนานมากแล้วที่ไม่มีใครมองว่าเธอเป็นผู้หญิงคนนึง เธอมองดูกริยาท่าทางของชินราวกับว่าเขาเป็นของแปลก ส่วนชินมีท่าทีคึกคักตื่นเต้นยิ่งขึ้นเมื่อเขาค้นพบอะไรบางอย่างในตู้เก็บของถัดไป
“ฟอสฟอรัสกับซัลเฟอร์รึ ดีล่ะ “
ชินเทสองอย่างผสมรวมกันในขวดเปล่า และขณะนั้นเองเสียงฝีเท้าหนึ่งกระทบกับพื้นห้องดังก้องท่ามกลางความเงียบ เป็นเสียงที่ทำให้เขาใจสั่น มันดังขึ้นดังลงมาจากทุกทิศทาง เรนกิมีสีหน้าเขม็งเคร่งเครียด
“ มันมาแล้ว “
เสียงกลองดังระรัวขึ้นในใจชิน เขารีบพาเรนกิเข้าไปหลบหลังตู้กำบัง มือสั่นระริกของเขาถือขวดสองขวดด้วยระวังไม่ให้ตกอย่างยากลำบาก
ขอให้มันใช้การได้ด้วยเถอะ
ชินรำพึงในใจ ช่วงเวลานั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดูไม่ได้เลยนะเรนกิ ต้องมาหลบซ่อนแบบนี้ แถมให้มนุษย์มาคอยช่วยอีก ไม่สมกับเป็นเธอเลยสักนิดเดียว
เสียงอันน่าสะพรึงนั่นสะท้อนทุกทิศทาง เรนกิกัดฟันแน่นอย่างเจ็บแค้น ส่วนชินยิ่งตื่นกลัวมากขึ้นจนเหงื่อซึมฝ่ามือ นี่เขาตัดสินใจทำอะไรลงไปกัน ถ้าพลาดเขาก็ตาย ตอนนี้เริ่มมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นแล้ว มันดัง ตุบ ตุบ เป็นจังหวะ เขารู้สึกได้ว่าไคออนเริ่มเข้าใกล้ห้องนี้เรื่อยๆแล้ว
ประสาทของชินทำงานหนัก และฉับพลันนั้นเอง
ประตูถูกเปิดออก
“ ย้ากกก “
ชินตะโกนก้องเพื่อต่อสู้กับความกลัว เขาลุกขึ้นยืนสาดกรดซัลฟูริกที่มีในขวดเข้าใส่ร่างชายผู้ก้าวเข้ามาในห้องแบบไม่ให้ทันตั้งตัว
“ สำเร็จ ! “ ชินร้องอย่างดีใจ แม้จะโดนไม่เต็ม แต่มันก็สาดร่างซีกซ้ายของชายคนนั้นจนเปียกชุ่ม กรดซัลฟูลริกเข้มข้นนี่ ถ้าได้สัมผัสกับสิ่งที่เป็นเนื้อหนังมันจะกัดกร่อนผิวจนลึก ว่ากันว่าเพียงสองสามหยดก็กัดลึกจนเห็นกระดูก ถ้าโดนเข้าไปขนาดนั้นทั้งร่างจะเละเป็นฟอนเฟะ
จริงดั่งที่คาดไว้ ชายคนนั้นเมื่อโดนกรดเข้าไป ร่ายกายเลือดเนื้อที่ถูกกรดเริ่มถูกกัดจนเหวอะหวะอย่างรวดเร็วมีเลือดไหลเจิ่งนองพื้นไปทั่ว
แต่ว่าชินกลับพบสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าอีก มันทำให้เขาแทบไม่มีแรงยืน เพราะว่าร่างที่ถูกกรดสาดเข้าไป กลับยืนแสยะยิ้มให้เขาราวกับไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย แม้ขณะที่ร่างของมันกำลังถูกย่อยสลายอยู่ก็ตาม
“ อะ ... มันอะไรกันนี่ ... เป็นไปไม่ได้ “
ชินพูดเสียงสั่นตาเบิ่งกว้าง ชายที่ชื่อไคออนยิ้ม
“ ใจกล้าดีนี่ ถึงกลับสาดกรดใส่ข้าคนนี้เชียวหรือ “
“ อ๊ากกก “
ชินร้องเสียงดังลั่น เขาหลับตาขว้างขวดที่สองออกไป มันเป็นขวดที่ผสมฟอสฟอรัสกับซัลเฟอร์เอาไว้ เมื่อกระทบถูกในความแรงและส่วนผสมที่พอเหมาะ มันก็จะไม่ต่างจากระเบิดขนาดเล็กสักเท่าไหร่
ตูม ! ขวดนั่นระเบิดออกเมื่อกระทบหน้าไคออนเต็มแรง
แฮ่ก แฮ่ก ชินหอบหายใจ ฝุ่นที่กระจายออกมาทำให้มองภาพเบื้องหน้าไม่ชัดเจน แต่โดนเต็มที่แบบนี้มันตายแน่ๆ
ฝุ่นเริ่มหายไปแล้ว สิ่งที่อยู่เบื้องหน้ายิ่งทำให้ชินตกใจเป็นทวีคูณ
ผู้ชายคนนั้นถูกระเบิดหน้าเละ มีเศษชิ้นเนื้อกระจายตามพื้น เลือดสีแดงกระเซ็นติดกำแพงผนัง แต่ทว่าชายยังยืนอยู่ไม่ล้มลง ไคออนยืนเอามือสองข้างล้วงกระเป๋าไว้ ปากขยับยิกๆเป็นสภาพที่น่ากลัวมาก
“ พอใจแล้วใช่ไหมไอ้หนู “
เป็นไปไม่ได้ เสียงออกมาจากหน้าที่เหลือแต่ปากนั่น
ชินไม่อยากมองภาพข้างหน้าอีก มันบ้าเกินไปแล้ว นี่เขาฝันไปใช่ไหมเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม ตัวอะไรกำลังยืนพูดอยู่หน้าเขากันแน่
และที่เหลือเชื่อยิ่งกว่าก็คือ เศษเนื้อตามพื้นเริ่มสลายหายไป และร่างของผู้ชายคนนั้นเริ่มกลับสภาพเดิม บาดแผลที่เหวอะหวะนั่น มันเริ่มจะปิดกลับเองในทุกๆส่วน ชินรับสภาพเบื้องหน้าไม่ไหวแล้ว
บาดแผลทั้งหมดของเจ้านี่กำลังจะหายไป !!
ไม่กี่สิบวินาที ร่างกายของไคออนก็กลับสู่สภาพเดิมเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่หลงเหลือแม้แผลเพียงเสี้ยวเดียว
“ กะ ... แกเป็นตัวอะไรกันแน่ “
ชินเขยิบถอยหลังด้วยความกลัวสุดขีด ไคออนยิ้มอย่างอำมหิต
“ เผ่าพันธุ์ที่อยู่เหนือมนุษย์อย่างพวกแกไง “
ไม่พูดปากเปล่า มันเดินย่างสามขุมเข้าเพื่อจะจัดการมนุษย์ผู้โง่เขลานี้ให้สิ้นซากไป แต่เรนกิรีบเดินมาบังหน้าชินเอาไว้ เธอกางเล็บทั้งสิบงอกออกมาเตรียมต่อสู้ด้วยดวงตาเด็ดเดี่ยว
“ อย่ายุ่งกับเขา “ เด็กสาวขู่
“ โฮ้ว นี่เธอเป็นคนใจดีกับมนุษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “
“ หุบปาก ! “
เรนกิตวาด ทันใดนั้นเอง โต๊ะเก้าอี้มากมายได้ลอยพุ่งเข้าใส่ไคออน พร้อมๆกัน แต่มันไม่มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใด ไคออนชูมือขึ้นปรากฏม่านเพลิงขนาดใหญ่เผาทำลายสิ่งของที่เรนกิส่งมาจนสิ้นซาก ต่อจากนั้นเพลิงไฟก็เปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นคลื่นแผดเผาทุกสิ่ง เรนกิคว้าแขนของชินไว้ ฉุดเขาให้กระโดดพังหน้าต่างออกมา
บรึ้ม เพลิงระเบิดได้ทำลายห้องเคมีทั้งห้องจนล้นออกมาด้านนอก ชินร้องเสียงดังด้วยความตกใจ ชั้นที่เขาอยู่คือชั้น 4 นะ นี่เขาต้องตายแล้วหรือ ชินหลับตาปี๋เตรียมร่างโหม่งสู่พื้น แต่น่าแปลก พอจะถึงพื้น ความเร็วก็ชะลอลงจนสู่พื้นโดยปลอดภัย แม้ว่าตอนถึงพื้นจะกลิ้งไปสักหน่อย
“ นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม “
เรนกิถามชินอย่างเป็นห่วง ชินพยักหน้า “ อื้อ “ เขาค่อยๆลุกขึ้นยืนหันหลังไปมองที่ตึก บริเวณห้องเคมีเพลิงไหม้มีควันออกมาเต็มไปหมด
“ มันตายหรือยังนะ “ ชินถามอย่างหวาดหวั่น
“ แค่นี้ทำอะไรมันไม่ได้หรอก “ เรนกิตอบเสียงราบเรียบ
ไม่ทันขาดคำ บางอย่างพุ่งออกมาจากหน้าต่างห้องเคมีลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว เป็นไคออนเอง มันไม่มีบาดแผลเลยสักนิด ไม่มีเลย
“ เฮ้ย นั่นพวกเธอทำอะไรกันน่ะ ! “
เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง เป็นยามเฝ้าประตูเอง เขาได้ยินเสียงระเบิดจึงรีบวิ่งเข้ามาดูอย่างตื่นตกใจ ชินร้องโชคช่วยในใจ
“ ช่วยด้วยครับ ช่วยที “
เด็กหนุ่มชี้นิ้วไปทางไคออนที่กำลังเดินเข้ามา ยามเฝ้าประตูมีท่าทีตกใจ
“ อะ ... นี่คุณเป็นใคร... เข้ามาในโรงเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ “
ชินเห็นว่ารอช้าไม่ได้การแน่ เขาเข้าไปด้านหลังของยามเฝ้าประตูคนนั้น หยิบปืนพกที่อยู่ที่เอวเขาขึ้นมากระหน่ำยิงไคออนทันที
“ เฮ้ย “ ยามเฝ้าประตูร้องโพล่ง แต่ไม่ทันแล้ว ชินยิงปืนเข้าใส่ร่างไคออนจนหมดแม็ก เสียงปัง ปัง ดังขึ้น 6 นัดติดต่อ แต่ละนัดเข้าที่บริเวณหน้าอกของไคออนทั้งสิ้น แต่ว่ามันก็เป็นเหมือนเดิม ร่างของไคออนแม้มีเลือดไหลทะลักออกมา แต่สีหน้าเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย รอสักพักร่างที่มีรูพรุนนั่นก็เริ่มรักษาตัวเอง กระสุนถูกดันออก บาดแผลหายไปไม่ทิ้งรอย
“ แกไม่เข้าใจหรือไงไอ้หนู ของพวกนี้ไม่ทำให้ข้ารู้สึกเจ็บด้วยซ้ำ “
ไคออนสืบเท้าเข้าหา ยามเฝ้าประตูมีท่าทีตื่นตระหนกสุดขีดยืนนิ่งไม่ไหวติง ชินร้อง “ รีบหนีเร็วครับ “ แต่ไม่ทันการแล้ว เมื่อมือของไคออนกางกดลงบนใบหน้ายามผู้เคราะห์ร้ายไว้ ร่างทั้งร่างถูกยกด้วยมือเดียวจนเท้าลอยเหนือพื้น พรึบ เพลิงไฟลุกท่วมร่างชายคนนั้นทันที ก่อนที่มันจะปล่อยร่างที่ถูกเผาเกรียมนั่นลงกับพื้นราวกับขยะ
ภาพเบื้องหน้าทำให้หัวใจชินแทบหยุดเต้น มือไม้เย็นเฉียบ
เจ้านี่ยิงปืนก็ไม่ตาย โดนไฟโดนระเบิดก็ไม่เป็นอะไร แถมบาดแผลทั้งหมดจะฟื้นตัวได้เองในเวลาไม่กี่วิแบบนี้มัน ...
หนี
ต้องหนีเท่านั้น !!
ชินร้อง “ อ๊ากก ” รีบคว้ามือเรนกิวิ่งหนีไปทางประตูโรงเรียน มีเสียงหัวเราะอย่างสมเพชของไคออนตามหลังมา
“ เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกเรนกิ ”
ขณะที่ทั้งสองวิ่งออกมาจากประตูโรงเรียนนั้นเอง เด็กสาวผู้หนึ่งกลับเดินสวนเข้ามา ชินรีบวิ่งผ่านไปโดยไม่ทันได้สนใจ แต่ช่วงแวบนึงเขาก็รู้สึกเหมือนเคยพบเธอที่ไหนมาก่อน เด็กสาวผู้มีเรือนผมสีทอง ใส่เสื้อชุดดำ ใบหน้าบ่งบอกว่าไม่ใช่คนในประเทศนี้ เธอเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยรอยยิ้มอันลี้ลับ
ส่วนไคออนนั้นวิ่งตามมาเมื่อเห็นชินกับเรนกิวิ่งไปได้สักหน่อยแล้ว เขาไม่วิตกกังวล ยังไงพวกนั้นก็ไม่มีทางหนีเขาพ้น เขายิ่งชอบเหลือเกินเวลาไล่ล่าเหยื่อที่หนีด้วยความตื่นกลัว แต่ขณะที่เขากำลังจะวิ่งผ่านหญิงสาวผมสีทองอย่างไม่ได้ใส่ใจใดๆนั้นเอง
ปัง
กาลเวลาแผ่นดิน ทุกอย่างหยุดชะงักลง
ไคออนยืนนิ่งเอามือกุมหน้าท้องของตนเองไว้ ก่อนหันไปมองหญิงสาวคนนั้นด้วยความตกใจ เธอมองไคออนตอบด้วยรอยยิ้มเย็น ที่มือขวาของเธอถือปืนพกสีดำที่ใหญ่กว่าทั่วไป มีรูปลักษณ์ค่อนข้างแปลก เลือดสีแดงไหลซึมที่หน้าท้องของมัน
“ อะ ... หรือว่าเธอคือ ...... “
________________________________
“ ดูเหมือนเราจะหนีพ้นแล้วนะ “
ชินยืนหอบพิงกำแพงหอบราวกับจะขาดใจ พวกเขาหนีมาได้ไกลแล้วและไม่มีวี่แววว่าไคออนจะตามมา ทำให้ชินรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง
“ เธอเป็นยังไงบ้างเรนกิ “
เรนกิที่วิ่งตามเขามาพักยืนพิงกำแพงตาม รอยยิ้มน้อยๆเป็นคำตอบให้ แต่ไม่ทันไรเธอก็ทรุดร่างสลบลง
“ เรนกิ ! “
ชินร้องอย่างตกใจ รีบเข้ามาประคองร่างหญิงสาวไว้ทันก่อนที่เธอจะกระทบพื้น สีหน้าเรนกิซีดสนิทราวกระดาษ เธอคงเสียเลือดมากเกินไป ชินไม่มีทางเลือก เขาคงต้องพาเธอกลับไปที่บ้าน
ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะเข้าไปยุ่งที่เรื่องที่ไม่ควรไปยุ่งซะแล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น