ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Night Fall ( รัตติกาล )
ร้อน ?
ทำไมถึงร้อนอย่างนี้นะ
ร้อนเหมือนกับอยู่ในเตาอบ ทำไมกัน นี่ไม่ใช่หน้าร้อนสักหน่อย
กลิ่น ?
มีบางอย่างกำลังไหม้
แสงไฟที่เจิดจ้าไปทั่วนี่มัน
พ่อ ?
แม่ ?
น้องสาว ?
มีด
Chapter One Night Fall ( รัตติกาล )
เสียงหอบหายใจดังขึ้นเป็นระยะ แสงจันทร์ที่สาดส่องลอดหน้าต่างเข้ามาช่วยให้ในห้องไม่มืดจนเกินไป เตียงเดี่ยวตรงมุมห้องมีร่างเด็กหนุ่มผู้หนึ่งนอนทอดยาว เขาเอามือก่ายหน้าผากพลางทอดถอนใจ สายตาเหลือบมองไปยังนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียงบอกเวลาสองนาฬิกาแล้ว แต่เขาก็ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ความเงียบอันวังเวงทำให้ความคิดฟุ้งซ่าน
7 ปีแล้วสินะ เขานึกว่าลืมเรื่องวันนั้นได้แล้วสักอีก 7 ปีที่ชีวิตของเขาต้องพลิกผัน เมื่อคฤหาสน์ที่อาศัยอยู่เกิดไฟไหม้ ... หรือเปล่านะ ? ภาพวันนั้นมันช่างเลือนรางเหลือเกิน ที่รู้ก็คือพ่อกับแม่และน้องสาวของเขาหายไปในกองเพลิง เขาเป็นคนเดียวที่รอดมาได้พร้อมกับสิ่งๆหนึ่ง
มีดเล่มนั้น
มีดพับได้เล่มสั้น ด้ามของมันสีดำมีลวดลายที่แปลกประหลาด คมมีดเมื่อเปิดออกมาจากด้ามมีสีเงินวาววับสะท้อนความคมกริบ เขาจำได้ว่าแม่ได้มอบมันให้เขาก่อนสิ้นใจ เขาจำคำพูดสุดท้ายนั้นได้ดี
“ จงใช้มันเพื่อปกป้องคนที่สำคัญ “
หลังจากนั้นเขาไม่เคยได้ยินเสียงของแม่อีกเลย
ชิน ยาเมะ เด็กหนุ่มมัธยมวัย 17 ปี ผมสั้นสีดำ รูปร่างค่อนข้างสูงดูทะมัดทะแม่ง ใบหน้าที่ดูดีนั้นแฝงความเหม่อลอยอยู่ตลอดราวกับเขาไม่ค่อยสนใจเรื่องรอบตัวเท่าใดนัก ชินอาศัยอยู่ในบ้านเล็กๆหลังหนึ่งโดยมีมรดกที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้เป็นทุนการศึกษา เขาไม่ได้ต่างจากเด็กหนุ่มธรรมดาทั่วไปเลย หากแต่เวลานี้เท่านั้น
ตุ๊บ ตุ๊บ
อีกแล้วเรอะ ชินร้องในใจ เสียงหัวใจที่เต้นแรงระรัวนี่มันอะไรกัน มีความรู้สึกบางอย่างกำลังปะทุในร่างกาย มันเคยเกิดขึ้นแล้วในช่วงหลายวันนี้ แต่วันนี้มันแรงมากกว่าปกติ ทั้งๆที่ไม่ใช่เจ็บป่วย มันเป็นแค่ความรู้สึก ที่บอกเขาว่ามีอะไรบางอย่างกำลังร้องเรียกเขาอยู่
เดิน ...
ชินหยิบมีดพับบนโต๊ะข้างหัวเตียงพกใส่กระเป๋ากางเกงเดินออกจากห้อง เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงนึกอยากออกไปข้างนอกในค่ำคืนดึกดื่นเช่นนี้
ถนนว่างเปล่า ไร้ผู้คน
แมลงกลางคืนไม่ยอมส่งเสียงร้อง
มันนิ่งและเงียบ….เงียบจนเกินไป มีเพียงแสงจากเสาไฟทำให้พอมองเห็นทางและหมาจรจัดที่กำลังคุ้ยหาเศษอาหารภายในถังขยะ
ชินมีอาการเหมือนคนนอนละเมอ เดินอย่างไร้จุดหมาย จนมาหยุดเท้าที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน สายลมเย็นพัดวูบผ่านมาให้เขาสะดุ้งเฮือก ชินได้สติ เขาก้มมองตัวเองและรอบข้างอย่างนึกประหลาดใจ
นี่เขากำลังทำอะไรอยู่ สถานที่ที่เขาควรอยู่ในเวลานี้ก็คือ บ้าน
ชินตัดสินใจหันหลังกลับ ทว่า!
หญิงสาวผู้มีผิวขาวราวหิมะและมีผมสีแดงเข้มยาวสยายอยู่กลางหลังผู้นั้นสะดุดตาเข้าอย่างจัง เธออายุราว 16 ปีได้ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวและกระโปรงพลีทยาวที่สีเดียวกันกับผม ดูราวกับคุณหนูตระกูลสูง ชินยืนนิ่งราวถูกสะกด เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนงดงามเช่นนี้มาก่อน เพียงแต่แสงไฟสว่างพอที่จะทำให้เขาเห็นแววตาอันเยือกเย็นคู่นั้น ริมฝีปากบางจัดไร้รอยยิ้ม
เขานึกสงสัยว่าทำไมหญิงสาวที่สวยเช่นนี้ถึงมาอยู่ในสวนสาธารณะในเวลาดึกดื่นแบบนี้ได้ ไม่ทันที่เขาจะได้คิดต่อก็ปรากฏชายลึกลับคนหนึ่งเดินออกมาจากเงามืด
ชายคนนั้นดูอายุ 30 ปีได้ ผมสีเหลือง ผิวคล้ำ สวมเสื้อโค้ชสีน้ำตาล แวบแรกที่เห็น ความรู้สึกของชินบอกว่าชายผู้นี้น่ากลัวมาก เขาหลบวูบแอบที่พุ่มไม้ใกล้ๆขณะที่ชายลึกลับคนนั้นเดินเข้าหาหญิงสาว
“ ในที่สุดเราก็ได้พบกันเสียทีนะ “
ชายลึกลับแสยะยิ้มทักทายด้วยเสียงแหบห้าว หญิงผู้ถูกทักมีแววตาอาฆาตปรากฏขึ้น
“ แกสะกดรอยตามฉันมาหลายวันแล้ว คิดว่าฉันไม่รู้ตัวหรือไง “
“ ฉลาดเหมือนเดิมนะ ฉลาดอย่างนี้ก็ควรรู้นะว่า ถ้ายอมกลับไปกับฉันแต่โดยดี ทุกอย่างก็จะสะดวกสบาย “
“ ฝันไปเถอะ ! “
สิ้นเสียงเกรี้ยวกราด หญิงสาวก็พุ่งตัวเข้าหาชายลึกลับในทันที พระเจ้า! นิ้วเล็กๆของเธอกลับมีเล็บงอกยาวเฟื้อยออกมาจนเกือบเมตร เธอใช้มันเป็นอาวุธเข้าต่อสู้กับชายลึกลับ มันหลบทันกระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนปลายเสาไฟฟ้า
นี่มันอะไรกัน เล็บมือที่ยืดออกมาได้ กระโดดสูงตั้ง 6 เมตร
มันใช่คนรึเปล่าเนี่ย !!
ชินเบียดตัวเข้าพุ่มไม้มากขึ้นด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด เด็กสาวเมื่อพบว่าตนโจมตีพลาด เธอก็รุกไล่ต่อ ใช้เล็บที่มือสองข้างเป็นอาวุธแกว่งฟันสลับไปมาใส่เป้าหมาย ต้นไม้ 3-4 ต้นหักโค่นลงมาทันทีเมื่อถูกเล็บทั้งห้าที่คมเหมือนดาบตะกุยข่วน แต่ชายลึกลับก็หลบได้ทั้งหมดอย่างว่องไว เขาและเธอเคลื่อนที่เร็วมากจนชินตาลาย
“ ในเมื่อเธอดื้อด้านอย่างนี้ เห็นทีต้องใช้กำลังกันแล้ว “
เสียงแหบห้าวคำรามลอดไรฟันออกมาอย่างหัวเสีย เขาชี้นิ้วออกไปยังคู่ต่อสู้ พริบตานั้นปรากฏลูกไฟขนาดเล็กพุ่งวาบเข้าหาหญิงสาว ดีที่เธอหลบทัน ลูกไฟจึงพลาดถูกใบไม้ลุกไหม้กระจายไปทั่วบริเวณ
“ หลบได้ดีนี่ แล้วถ้าแบบนี้จะเป็นยังไงล่ะ “
ชายนิรนามยิ้มพลางกางนิ้วทั้งห้า ลูกไฟถึง 5 ลูกพวยพุ่งเข้าใส่พร้อมกัน เห็นได้ชัดว่าเธอคนนั้นหลบไม่พ้นแน่แล้ว แต่ฉับพลันนั้นเอง !!
ตูม เศษอิฐละเอียดและฝุ่นผงปลิวว่อน ม้านั่งตัวที่อยู่ใกล้สุดได้ลอยมาเป็นปราการป้องกันหญิงสาวเอาไว้ บรรดาสิ่งของต่างๆบริเวณใกล้เคียงทั้งต้นไม้ กระถางหรือกระทั่งถังขยะ ต่างพากันลอยขึ้นเหนือพื้นโดยไร้คนจับต้องอย่างไม่น่าเชื่อ หญิงสาวยืนนิ่งดวงตาแข็งกร้าวจ้องเขม็งไปยังสรรพสิ่งที่ลอยอยู่เบื้องหน้า ชายลึกลับมีสีหน้าเหนือคาด
“ โฮ้ นี่รึพลังไซโค (Psycho)ที่เขาร่ำลือกัน “
“ ฉันจะฝังแกทั้งเป็น “ น้ำเสียงเย็นเรียบตรงข้ามกับสีหน้าที่อำมหิต
“ ทำได้ก็ลองดูสิ “ ชายลึกลับท้า
ฉับพลันนั้นเอง สิ่งของมากมายที่ลอยเหนือพื้นพุ่งเข้าใส่ชายนิรนามราวพายุ ในขณะที่ชายคนนั้นดันมือซ้ายขวาไปข้างหน้า เกิดม่านเพลิงขนาดใหญ่ล้อมรอบตัวเขาเป็นวงกลม ลูกไฟปะทะกับวัตถุเกิดเสียงดังสนั่นติดต่ออย่างรุนแรง แรงระเบิดซัดชินที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้จนกระเด็นไป
ชินทั้งตกตะลึงพรึงเพริด ทั้งงุนงงสับสน เขาพยายามยันกายลุกขึ้นคลานหนีห่างออกมา ทว่าหญิงสาวกลับหลบอาวุธของคู่ต่อสู้มาทางเขาพอดี เธออุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นชิน
“ มนุษย์ ! “
ไม่ทันขาดคำนั้นเอง ลูกไฟอีก 5 ลูกพุ่งตามหลังมา มันพุ่งมาทางชินเห็นได้ชัดว่าจะโดนเขาแน่ แต่ดูเหมือนว่าช่วงเวลาเสี้ยววินาที ผู้หญิงคนนั้นผลักร่างของเขาให้ออกห่าง
ตูม !!!
ทุกอย่างยุติ ... มีเพียงความมืดมิดเท่านั้นที่ยังทำงานต่อไป
______________________________
ตื้ด ตื้ด ตื้ด เสียงนาฬิกาปลุกดิจิตอลดังขึ้นข้างเตียงบอกเวลาเจ็ดนาฬิกา เด็กหนุ่มลืมตาตื่น เขาอยู่ในห้องนอนของตนเอง แสงอาทิตย์ส่องลอดหน้าต่างเข้ามาเหมือนกับทุกวัน ชินมองรอบข้างอย่างตกใจ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิม มีดเล่มสีดำที่วางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงใกล้ๆตามปกติ
ฝันยังงั้นรึ เฮอะ ก็แหงล่ะสิ
ชินลอบถอนใจนึกหัวเราะกับตัวเอง ไม่มีทางที่จะมีเด็กสาวยืดเล็บตัวเองได้ตั้ง 2เมตร ผู้ชายที่ปล่อยไฟออกจากนิ้วได้ มันบ้าเกินไป
ชินลุกออกจากเตียงจัดการกับตัวเองอย่างรีบร้อนเพื่อไปโรงเรียน
กิจวัตรประจำวันเหล่านี้ต่างหากคือความจริง
เขานำโจ๊กสำเร็จรูปอุ่นในไมโครเวฟ อาหารเช้าง่ายๆก่อนออกจากบ้าน ชินไม่ลืมที่จะพกมีดพับเล่มนั้นไว้ติดตัวเสมอ ประตูบ้านเปิดออกเด็กสาวหน้าตาน่ารักยื่นหน้าออกมาจากรั้วพร้อมกับทักทายเสียงใส
“ อรุณสวัสดิ์ ชิน “
“ อรุณสวัสดิ์ นามิ “
นามิ นามาซึกิ อายุน้อยกว่าชิน 1 ปีเธอไว้ผมหางม้าสีดำ ใส่เสื้อสีเหลืองสดใส กระโปรงบางสีขาว หน้าตาน่ารักมีความร่าเริงแจ่มใสตลอด เธอเป็นเพื่อนของชินตั้งแต่สมัยที่ชินย้ายบ้านมาใหม่ๆ บ้านของเธออยู่ไม่ห่างชินมากนัก ดังนั้นทั้งสองคนจะไปโรงเรียนด้วยกันอยู่เสมอ
“ วันนี้ทำไมดูอารมณ์ดีจังล่ะ “
นามิเอ่ยขึ้นระหว่างทางที่เดินไปโรงเรียน ชินยิ้มตอบ
“ ก็นึกถึงความฝันแปลกๆเมื่อวานน่ะ มันตลกดี ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ฝันเรื่องบ้าๆแบบนั้นได้ “
“ ฝันว่าอะไรเหรอ มีฉันอยู่ในฝันเธอหรือเปล่าน่ะ “
นามิถามอย่างกระตือรือร้น ชินหัวเราะดังลั่น
“ จะบ้าเหรอ ไม่มีเธอหรอก “
“ โธ่เอ้ย แล้วฝันเรื่องอะไรล่ะ ”
นามิมีสีหน้าขุ่นเคืองนิดๆ ชินเล่าต่อ
“ ก็ฝันว่า ... “
แต่แล้วบทสนทนาก็หยุดชะงักลง เมื่อทั้งคู่สังเกตเห็นว่าที่สวนสาธารณะเบื้องหน้ามีฝูงชนยืนอออยู่เต็มไปหมด เสียงอื้ออึงดังขึ้นพอๆกับสภาพชุลมุนเพราะผู้คนที่เบียดเสียดยัดเยียด คนเหล่านี้ถูกกันไว้ด้วยแถบพลาสติกสีเหลืองอันเป็นเขตห้ามเข้า ตำรวจหลายนายกำลังทำงานอย่างเคร่งเครียด รวมถึงพวกนักข่าวที่ตามประกบอย่างกระชั้นชิด
“ เกิดอะไรขึ้นนะ “
นามิพูดอย่างสงสัย แต่ชินไม่ตอบ สมองของเขาครุ่นคิดอย่างหนัก ร่างกายตื่นกลัวและหวาดระแวง เขารีบวิ่งไปดูยังสวนสาธารณะเบื้องหน้าโดยนามิวิ่งตามแทบไม่ทัน เมื่อพยายามแทรกตัวฝ่าฝูงชนเข้าไปถึงด้านในได้ ชินก็ต้องอ้าปากตาค้างกับสิ่งที่ได้เห็น
สภาพของสวนสาธารณะนั้นมีร่องรอยการต่อสู้ การระเบิดอย่างรุนแรง ต้นไม้หักโค่นหลายต้น ทั้งม้านั่งที่แตกกระจาย หลอดไฟหลุดแตกละเอียด และปรากฏรอยไหม้ตามบริเวณต่างๆ ชินไม่สามารถเข้าไปด้านในแถบเหลืองได้ เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานกำลังตรวจสอบอย่างเคร่งเครียด
บ้าน่า หรือว่าความฝันเมื่อคืน . . . !!!
ชินใจหายวาบ หัวใจแทบหยุดเต้น
เหลือเชื่อ
ไม่น่าเป็นไปได้ แต่สิ่งที่เขาเห็นมันสอดคล้องกับความฝันเมื่อคืนนี้ไม่มีผิดเพี้ยน หรือว่าเมื่อคืนนี้มันไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความจริง !?
ชินกลืนน้ำลายเหนียวๆลงลำคออย่างยากเย็น มือทั้งสองเย็นเฉียบ
“ ชิน เธอเป็นอะไรน่ะ “ นามิถามเมื่อเห็นท่าทีชินแปลกไป
“ ปะ เปล่า “
ชินพยายามควบคุมสติตนเองไว้ ขณะนั้นฝูงชนแหวกออกเป็นทางเมื่อมีรถเบนซ์สีดำ 6 ที่นั่งคันหนึ่งขับรถเข้ามาจอด บุรุษชาวต่างชาติใส่สูทสีดำคนหนึ่งออกมาจากรถ เขาเดินเข้าไปพูดกับนายตำรวจคนหนึ่งที่เดาได้ไม่ยากว่าเป็นหัวหน้าสืบสวนของกรมตำรวจ ชินดึงแขนนามิแทรกตัวเข้าไปใกล้ๆ เงี่ยหูฟังการสนทนาด้วยความใคร่อยากรู้
“ ผมมาจากองค์กร KM “ ชายชุดสูทแสดงบัตรประจำตัว “ ต่อไปทางเราจะดำเนินการต่อเอง ให้พวกคุณถอยออกไปจากสถานที่นี้ซะ และทิ้งหลักฐานข้อมูลต่างๆที่ได้ไว้กับเรา ห้ามนำชิ้นส่วนใดๆกลับไปเด็ดขาด “
หัวหน้ากองสืบสวนรับบัตรมาอย่างสงสัย เขาอ่านมัน
“ อะไรเนี่ย องค์กรพิทักษ์มนุษยชาติ ( Keep Mankind) คุณ เคส โรเจอร์ ผมไม่เคยได้ยินชื่อองค์กรนี้มาก่อนเลย “
“ ขออภัย เป็นเรื่องธรรมดาที่เจ้าหน้าที่ระดับคุณไม่รู้ “
“ ผมขอโอนสายไปทางผู้บังคับบัญชาผมก่อน “
หัวหน้ากองสืบสวนหยิบมือถือขึ้นมาโทร เขามองชายสูทดำคนนั้นด้วยท่าทีเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งระหว่างรอสาย
“ อา ท่านนายพล ... อะไรนะครับ ... ท่านนายกรัฐมนตรีมีคำสั่งให้เราถอนตัวจากเรื่องนี้ ... เพราะอะไรกัน ผมไม่เข้าใจ ... “
“ ครับ ... ครับ ... รับทราบครับ “
ตื้ด หัวหน้ากองสืบสวนเก็บโทรศัพท์มือถือใส่ในชุดโค้ชตนเอง
“ พวกเราจะถอนตัว ให้องค์กร KM ของคุณดำเนินการต่อ “
“ ขอบคุณ “
ชายสูทดำตอบ ทำเอาพวกเจ้าหน้าที่ฝ่ายสืบสวนคนอื่นๆที่ได้ยินพากันไม่พอใจบ่นกันพึมพำ อาจเพราะว่าพวกเขาถูกฉีกหน้า แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งเบื้องบนพวกเขาก็ต้องปฏิบัติตาม ชินแอบได้ยินหัวหน้ากองสืบสวนบ่นกับลูกน้องว่าองค์กร KM เนี่ย มีอำนาจเหนือกว่า FBI ของอเมริกาซะอีก ใครจะไปรู้ ก็องค์กรนี้ไม่เคยปรากฏชื่อในคดีไหนๆเลยนี่หว่า
ขณะนั้นมีนักข่าวหญิงคนหนึ่งเข้าไปสอบถามกับชายสูทดำคนนั้น
“ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ คุณพอจะบอกได้ไหมคะว่าเป็นฝีมือใคร “
ชินพอได้ยินคำถามก็ตั้งใจฟังเต็มที่ แต่คำตอบนั้นมันทำให้เขาอึ้งตะลึงไป เพราะชายสูทชุดดำขยับสูทเล็กน้อยและตอบว่า
“ เป็นเรื่องของขบวนการก่อการร้ายข้ามชาติครับ ผมอยากให้ประชาชนในละแวกนี้ ไม่ออกจากบ้านในยามค่ำคืน ”
นี่มันยังไงกัน ชินนึกในใจ มันไม่ใช่ขบวนการก่อการร้ายสักหน่อย เมื่อวานที่เขาเห็นน่ะ มันไม่ใช่แน่
“ ไม่ ! “
ชินเผลอตะโกน
กึก ฉับพลันนั้นเอง ชินรู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างที่คุกคามมา ทุกคนเงียบเสียงหันมามองชินอย่างสงสัย แม้แต่นามิยังตกใจว่าชินจะพูดอะไร ชายสูทชุดดำนั่นมองหน้าชินตาเขม็งทำให้ชินรู้สึกตื่นตระหนกมาก
“ ไม่อะไร “
ชายสูทดำถามเสียงเย็น ชินริมฝีปากสั่นระริก
“ ไม่ ... ไม่มีอะไรคับ “
พูดจบชินรีบคว้ามือนามิฝ่าฝูงชนออกมาทันที เขาวิตกกังวลจนเผลอบีบมือนามิจนเธอส่งเสียงร้อง
“ เดี๋ยวสิชิน มันเจ็บนะ นายจะรีบไปไหน “
ชินไม่ตอบรีบจ้ำเท้าเร็วให้ออกห่างจากสถานที่นั้นให้เร็วที่สุด เขาคิดไม่ผิดแน่ เมื่อวานนี้ไม่ใช่พวกผู้ก่อการร้ายข้ามชาติอย่างแน่นอน และชายสูทชุดดำที่อ้างตัวว่าเป็นองค์กร KM นั้นก็ต้องรู้เหมือนกัน เพียงแต่เรื่องนี้อาจเป็นความลับของทางรัฐบาลที่ไม่เปิดเผย มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ เราทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะจะดีที่สุด ... ใช่ เราไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
ระหว่างที่ชินจ้ำพรวดอยู่นั้น เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองรถเบนซ์คนเดิมอีกที ภายในมีเด็กสาวชาวต่างประเทศคนหนึ่งนั่งอยู่ เธออายุไล่เลี่ยกับเขาได้ ผมยาวสีทอง ใส่เสื้อคลุมสีดำ หน้าตาสวยมาก เมื่อเธอเห็นว่าชินมองมาทางเธอ เธอก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่ชินไม่คิดจะยิ้มตอบ
“ นี่ ชิน แล้วเมื่อวานนี้เธอฝันว่าอะไรกัน ยังไม่ได้เล่าเลย “
นามินึกขึ้นได้ระหว่างเดินไปโรงเรียน ชินตอบสั้นๆ
“ ลืมแล้ว “
_________________________________
สัญญาณเข้าเรียนดังขึ้นทั่วบริเวณโรงเรียน เสียงโหวกเหวกโวยวาย และเสียงเจี๊ยวจ๊าวค่อยๆเงียบลง นักเรียนมัธยมพากันกรูเข้าห้องเรียนและเดินไปประจำที่นั่งของตน พวกที่จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนานต่างก็แยกวงกลับไปยังที่นั่งประจำ ชินกับนามิเร่งฝีเท้าเพื่อวิ่งให้ทันเข้าห้องเรียนที่อยู่ชั้น 4
“ เฮ้ ชิน ทำไมวันนี้มาช้านัก “
เด็กหนุ่มคนหนึ่งแยกตัวออกมาจากสาวๆ เข้าทักทายชิน เขาเป็นเพื่อนชินชื่อ ทานากะ โยมิ รูปร่างเขาเตี้ยกว่าชินเล็กน้อย ไว้ผมสีน้ำตาลเนื่องจากคนเฮฮาพูดเก่งและหน้าตาดี ทำให้มีสาวแอบชอบเขาอยู่หลายคน
“ มีเรื่องอะไรนิดหน่อยน่ะ ช่างเถอะ “
ชินตอบพลางนั่งที่เก้าอี้ริมหน้าต่างของตนด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก แต่ทานากะก็ไม่ทันได้สังเกต เขาพูดต่อด้วยท่าทางตื่นเต้น
“ นี่ๆ รู้ข่าวหรือยัง เมื่อวานนี้ก็อีกรายแล้วนะ “
“ หา ? “
“ ก็เรื่องที่คนหายตัวไปอย่างลึกลับไงเล่า “
ชินร้อง “ อ้อ “ คำหนึ่ง มันเป็นข่าวที่กำลังโครมครามอีกในขณะนี้เอง
ช่วง 2 – 3 อาทิตย์นี้เกิดคดีประหลาดสะเทือนขวัญครั้งใหญ่ขึ้น นั่นคืออยู่ๆคนก็หายตัวไปทิ้งไว้เพียงกองเลือดอย่างน่าสยดสยองโดยไม่ทราบสาเหตุ ทางตำรวจพยายามเร่งติดตามคนร้ายแต่ไม่พบเบาะแสคนร้ายแม้แต่นิดเดียว และยังไม่ทราบด้วยว่าเป็นการลักพาตัวหรือเป็นการฆาตกรรม เพราะไม่มีการพบศพและไม่มีการโทรมาขู่เรียกร้องผลประโยชน์ใดๆ เหยื่อที่เคราะห์ร้ายก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย เป็นคดีที่มืดแปดด้าน
“ นี่ก็รายที่เจ็ดแล้วสินะ “
ชินพูดกับทานากะ นามิเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย
“ น่ากลัวจังนะ ตอนนี้ถึงไม่มีเรื่องผู้ก่อการร้าย ก็ไม่มีใครกล้าออกไปไหนมาไหนคนเดียวหรอก “
“ เอ๋ ผู้ก่อการร้ายอะไร “
ทานากะถาม นามิก็เลยเล่าเรื่องที่สวนสาธารณะให้ฟัง ซึ่งทานากะก็รับฟังอย่างสนอกสนใจตาเป็นประกาย ส่วนชินคร้านที่จะคุยด้วย การสนทนาจบลงเมื่ออาจารย์เดินเข้ามาในห้องพร้อมเอกสารการเรียนการสอน
ระหว่างเรียนชินมองไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ครุ่นคิดอย่างเงียบๆ เขาไม่สนใจทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคดีสะเทือนขวัญหรือเรื่ององค์กร KM นั่น แต่มีสิ่งหนึ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวเขาตลอดไม่หยุดก็คือภาพการต่อสู้เหนือธรรมชาติเมื่อคืน และหญิงสาวผมสีแดงนั่น เธอเป็นใครกันนะ ทำไมชินถึงรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด … หรือว่าเขาเคยพบเธอมาก่อน !?
ชินลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่ออาจารย์ผู้สอนวิชาสุดท้ายออกไปจากห้อง เสียงออดราวกับเสียงสวรรค์ของนักเรียนทุกคน เสียงจอแจ เจี๊ยวจ๊าวเช่นช่วงเช้ากลับมาสร้างชีวิตชีวาเหมือนเคย ทว่าเสียงเหล่านั้นในวันนี้กลับไม่มีอิทธิพลกับชินสักนิด ชินเดินกลับบ้านพร้อมนามิเช่นเคย
มีหลายครั้งที่เพื่อนล้อว่าชินกับนามิเป็นแฟนกัน แต่นามิก็จะปฏิเสธหน้าแดงว่าเธอกับชินเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น
“ นี่ชิน “
“ หือ “
ชินมองนามิอย่างสงสัย เธอมีท่าทีเขินนิดหน่อย
“ นายจำได้หรือเปล่า ว่าวันมะรืนนี้เป็นวันอะไร “
“ จำไม่ได้ “
“ อะไรนะ ! “
นามิพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจ ชินรีบบอกทันที
“ ล้อเล่นน่า จำได้สิ ก็วันเกิดของเธอไง “
“ เฮอะ “ นามิมีสีหน้าขุ่นเคืองนิดๆ มองแล้วน่ารักดี เธอพูดต่อ
“ ปีที่แล้วนายไม่ได้ไปงานวันเกิดฉันน่ะรู้ไหม “
“ ก็ตอนนั้นมันสุดวิสัยจริงๆนี่นา ... เอาเถอะน่า คราวนี้ฉันไม่พลาดแน่ .... ให้สัญญาเลย เอ้า “
“ จริงๆนะ “ นามิมองตาเขาอย่างเอาจริงเอาจัง
“ จริงดิ ก็บอกแล้วไงว่าสัญญา “
นามิมีอาการดีใจเห็นได้ชัด เธอผลักประตูรั้วบ้านออก แต่แล้วก็หันกลับมาแสร้งทำสายตาดุ
“ สัญญาลูกผู้ชายนะ ถ้านายไม่มาล่ะก็ มีเรื่องแน่ “
พูดจบปิดประตู ชินเกาหัวแกรกๆอย่างช่วยไม่ได้ คราวที่แล้วที่เขาไม่ได้ไปงานวันเกิดเธอ นามิงอนเขาไปอาทิตย์เต็มๆ หากทานากะไม่ช่วยไกล่เกลี่ยก็อาจจะนานกว่านั้นก็ได้ ทั้งทานะกะและนามิไม่รู้หรอกว่า วันนั้นเขาพบคนถูกรถชน และตัดสินใจพาคนๆนั้นส่งโรงพยาบาล มันเป็นวันที่ยุ่งยากที่สุดวันหนึ่งของเขาทีเดียว
ชินเดินกลับบ้านของตนตามปกติ แต่ขณะที่กำลังจะเข้าบ้านนั้นเอง
ตุ๊บ ตุ๊บ เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น ชินเอามือกดหน้าอกตัวเอง เขานิ่วหน้ารู้สึกปวดแปลบที่หน้าอกราวถูกเข็มแทง เสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรงจนไม่ต้องเอาหูไปทาบก็ได้ยิน มีเสียงบางอย่างกำลังร้องเรียกเขา
“ อีกแล้วเรอะ “
ชินพูดพลางเอามือกุมหน้าผากตัวเอง ไม่รู้เพราะสาเหตุใด เขาเริ่มเดินอีกครั้ง แต่ไม่ได้เดินเข้าบ้าน เขาเดินไปตามถนนเรื่อยๆไม่สนใจสิ่งรอบกายเหมือนคนที่ละเมอ มีเพียงเสียงนั่นเท่านั้นที่ก้องอยู่ในหัวของเขา เวลาไหลผ่านไปเรื่อย จนเขามาหยุดอยู่ที่สถานที่แห่งหนึ่ง มันเป็นสถานที่ที่เขาคุ้นเคยที่สุดรองจากบ้าน ก็คือโรงเรียนเขานั่นเอง
“ ให้ตายสิ เราเดินกลับมาที่โรงเรียนทำไมวะเนี่ย “
ชินบ่นพึมพำก้มมองนาฬิกาข้อมือ เกือบทุ่มแล้วสินะ ไม่มีใครคิดจะอยู่ที่โรงเรียนในเวลานี้กันหรอก ยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงที่ใครต่อใครต่างพากันอยู่แต่ในบ้านเพราะเหตุการณ์สะเทือนขวัญ ในโรงเรียนตอนนี้จึงไม่เห็นใครเดินอยู่เลย ยามรักษาการณ์เห็นชินยืนหยุดอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนจึงเอ่ยปากถามอย่างสงสัย
“ ลืมของอะไรไว้อย่างนั้นหรือ “
“ อ้อ ... เออ ... ครับ “
“เข้าไปเอาแล้วรีบออกมาล่ะ นี่เริ่มมืดแล้วนะ “
ชินก้มศีรษะให้ยามคนนั้นแล้วรีบเดินเข้ามาภายในโรงเรียน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องเข้ามาด้วย ไม่ได้ลืมอะไรสักหน่อย แต่อย่างน้อยได้มาเห็นโรงเรียนในสภาพที่ไร้ผู้คนก็เป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ดี ชินเดินขึ้นบันไดไปยังห้องเรียน ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงรองเท้าเขาชัดเจน ที่นี่ตอนนี้เงียบสงัดมาก นี่ถ้าเป็นนามิอาจนึกกลัวผีได้ง่ายๆเชียว
ชินผลักประตูห้องเข้าไป โต๊ะเก้าอี้เรียงกันไม่เป็นระเบียบนัก แสง อาทิตย์ตอนตะวันตกดินส่องเข้ามากระทบโต๊ะเก้าอี้เป็นสีทองอร่ามให้บรรยากาศที่ดีทีเดียว ชินหยุดยืนที่ริมหน้าต่าง สูดหายใจลึกๆให้เต็มปอด
“ เฮ้อ เราจะเดินมาที่นี่ทำไมนะ ก็ไม่เห็นมีใครสักหน่อย “
ชินบ่นพึมพำกับตัวเองพลางหันหลังหมายจะกลับบ้าน แต่พริบตาที่หันกลับไปนั้นเอง ชินก็ต้องชะงักค้างตาเบิ่งโพล่งหัวใจแทบหยุดเต้น
ที่มุมหลังห้องเรียน มีเด็กสาวผมสีแดงนั่งกอดเข่าอยู่
ชินจำได้แม่นว่าตอนเขาเข้ามาไม่เห็นมีใครอยู่เลย
ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนี้แหละที่เขาเห็นเมื่อวานในสวนสาธารณะตอนกลางคืน !!
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น