คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Sweet love 4
Sweet love 4
ผมลับมาถึบ้าน้วยสภาพอ่อนล้านิหน่อย เพราะหลัาไปหาฮิมานับออบแล้ว ผม็เลยไปทำานที่สูิโอไม่ไ้เ้าไปหลายวันมาแล้ว ูเหมือนว่าานที่นั้นะยุ่มาเลย แถมอนเย็นนี้ผม้อไปนับอร์อี… ไม่ใ่ว่าผมอยาะมีนรัใหม่หรอนะ แุ่ย่าอผมเาอยาให้ผมแ่านและมีหลานให้ท่านอุ้มเร็วๆผมเลย้อทำามที่ท่านบอโยไปนับอร์ับบรราหนุ่มๆที่ยัโสมามายที่ท่านสรรหามาให้ เป็นเพราะว่าผมับุนฮไม่มีอะไรเี่ยว้อันแล้วเป็นแ่เพื่อนันเท่านั้น ไม่มีใรผูมัใร เราสอน่าน่ามีนรันใหม่ไ้ แ่ผม็รู้อยู่เ็มออยู่แล้วว่าผมรัุนฮ… ผม็แ่ิว่าสัวันนึผมะลืมเาให้ไ้ แ่พอยิ่ิะลืมยิ่ห่าไลออมาเท่าไหร่ลับยิู่ยาลำบา ทุรั้ที่ผมพยายามอยู่ให้ห่าาุนฮผม็้อลับไปหาเาเหมือนเิม เพราะผมลืมเาไม่ไ้ ผมิถึเา ผมโหยหาเา พอิมาถึุนี้ผม็อย้อนลับไปในอีไม่ไ้ ทำไมเราสอนถึเลิัน ทั้ๆที่เราสอนรัันมานานี้ ?.....
8 ปีที่แล้ว
หลัาที่ผมไม่เอหน้าุนฮมาเป็นอาทิย์ผม็เริ่มะท้อใ เาะลับมาหาผมรึเปล่า ?.... ผมิ่อเาไม่ไ้และเา็ไม่ยอมมาโรเรียนเลย ผมะทำยัไี.. อนนี้ผมำลันั่เรียนอยู่ในห้อเรียน แ่บทเรียนพวนั้นลับไม่เ้ามาในโสประสาทอผมเลย ผมเอาแ่พิมพ์้อวามไปหาุนฮ ไม่รู้ว่าเาไ้อ่านรึเปล่า … ผมเป็นห่วเามานะ เาะเป็นอะไรรึเปล่านะ … ริ๊…. เสียริ่ัึ้นบอสัาเือนว่าหมาบเรียนแล้ว ผมเ็บสมุหนัสือลใส่ระเป๋าเป้่อนะสะพายมันึ้นมาอย่าเอื่อยๆ ั้แ่ไม่มีุนฮอยู่้วยแล้ว ผมรู้สึว่าีวิอผมาอะไรไปสัอย่า.. ผมเินเหม่อลอยออมาาห้อเรียน่อนะเินนเ้าับอแร่อใรบาน
‘’ อโทษรับ .. ‘’ ผมเอ่ยบอ่อนะเยหน้าึ้นไป แ่พอผมเห็นหน้าเาแล้ววามีใ็เิึ้นมา วามัวล่าๆนาๆไ้หายไปนหมสิ้น
‘’ ุนฮ ! .. นายหายไปไหนมารู้ไหมันเป็นห่วนายมาแ่ไหน นายไ้รับ้อวามอันรึเปล่าันส่หานายทุวันเลยนะ นายปลอภัยีใ่ไหม แล้วนาย..’’ ไม่ทันที่ผมะรัวำถามใส่นรหน้าบ เา็เินหนีผมไปสะแล้ว.. ผมวิ่ามเา่อนะับแนอเาไว้ ผมรู้ว่าผมผิ..แ่เาะไม่ให้อภัยผมหน่อยเหรอ
‘’ ุนฮ..ันอโทษ ‘’ผมเอ่ยบออย่าริใ เา็รู้ว่าผมไปไหนไม่ไ้ ผมรัเา รัเานเียว เาน่าะรู้ัผมีนะ … ุนฮับมือผมออ่อนะเิน่อไป ผมถอนหายใอย่าปลๆ่อนะเินลไปยัั้นล่าอึเรียนเพื่อะลับบ้าน ผมามื้อเาอนนี้็ไม่มีประโยน์สินะ .. ผมเินลมายัั้นล่า่อนะมอออไป้านอที่มีฝนอยู่อย่าหนั อ่า..ะลับบ้านยัไละทีนี้ ผมมอหาที่หลบฝนทาที่ะลับบ้านแ่็ว่าเปล่า อยู่ีๆ็มีร่มันนึมาลาไว้บนหัวผม ผมหันไปมอ่อนะเห็นว่าเป็นุนฮ .. ผมมอมืออเาที่ำลัถือร่มไว้แล้วยื่นมาทาผม แ่ผมเผลอ้อนานไป เ้าัวเลยับมือผมให้มาถือร่มในมืออเาแทน ผมถือร่มมาไว้ ่อนทีุ่นฮะเอาหมวเสื้อฮู้มาลุมหัวอัวเอและเินออไปท่ามลาสายฝน ผมอมยิ้ม่อนะวิ่ามไปถือร่มให้เา … เายัเป็นห่วผมอยู่ แปลว่าเา็ยัไม่เลิรัผม ีใั… ผมถือร่มให้โนหัวเาอย่ายาลำบาเพราะเาัวสูว่าผมมา มันเลยทำให้ผม้อเิน้วยปลายเท้า เาหยุเินอย่าะทันหันทำให้ผมนับแผ่นหลัว้าอเา ผมถอยออมาสอสาม้าว่อนะลูบอัวเอไปมาเบาๆแ้เ้อ ุนฮหันลับมาหาผม้วยสีหน้าหุหิผมเ็มที
‘’ ามันมาทำไม.. นาย้อารที่ะเลิับันไม่ใ่เหรอ เพราะั้นเราไม่วรเอันอีนะ ‘’
‘’ไม่นะ.. ันรันาย ‘’ ผมพูออไปาใริพร้อมับสบาุนฮ เา่อยๆยิ้มออมาเหมือนับลั้นยิ้มมานาน เาเผยรอยยิ้มให้ผมเห็นแล้ว แปลว่าเายอมืนีับผมแล้วใ่ไหม .. ผมยิ้มให้เา่อนะอเาแน่น
‘’ ันรันาย ันรันาย ันรันายุนฮ ‘’ ผมพูเสียัฟััให้อีนไ้ยิน ุนฮยิ้มออมา่อนะหุบลไปพร้อมับผลัผมออ
‘’ อะไรัน ันยัไม่หายโรธนายสัหน่อย แบร่ ‘’ เาพู่อนะวิ่หนีผม .. ผมหัวเราะออมา่อนะวิ่ไล่ามเาไป อนนี้เราสอนลับมาเป็นเหมือนเิมแล้ว ผมับุนฮวิ่ไล่ันนมาถึบ้าน.. ถึแม้ว่ามันะเหนื่อยแ่มัน็เป็น่วเวลาที่ผมสนุและมีวามสุที่สุเลยละ และผมับุนฮ็เริ่มวามสัมพันธ์แบบนรัันเป็นรั้ที่ 2
ปัุบัน
ผมเินเ้ามาในบ้าน่อนะวารอเท้าที่เพิ่เปิัวใหม่อฮิมานไว้ที่เ็บรอเท้า ผมเินไปทีู่้เย็น่อนะหยิบเยือน้ำออมาเรียมินน้ำอย่าเ่นเย .. ทำไมมันเียบัเลยละ ุนฮไม่อยู่บ้านหรอเหรอ ? ผมื่มน้ำนหมแ้ว่อนะเ็บมันเ้าที่เิม..
'' ุนฮ นายอยู่บ้านรึเปล่า '' ผมะโนลั่นบ้าน่อนะเินไปทิ้ัวลนอนที่โฟา … แทบะหลับไ้แล้วมั้ ผมเพลียริๆ
'' นายลับมาแล้วเหรอยอแอา '' อนนี้ผมหลับาพริ้มไปแล้วเพราะอาารเพลียแ่ผม็ยัอบลับไปหาอีนที่เพิ่เินออมาาที่ไหนสัแห่้วยน้ำเสียเหนื่อยๆ
'' อืม เย็นนี้นาย่วยเรียมอให้ันหน่อยนะ ัน้อไปนับอร์ '' ผมบอ่อนที่ะหลับไปริๆ ผมอยาฝันถึุนฮนะ … มันะเป็นวามฝันที่ีมาๆเลยละ..
[Jonghong]
ผมมอนรหน้าที่นอนหลับาพริ้มอยู่้วยหัวใที่พอโ..มีวามสุับารที่ไ้อยู่ับนนนี้ ผมไม่เยหึหวยอแที่ะไปนับอร์อะไรพวนั้นหรอ เพราะผมไม่มีสิทธิ์หวเาและถึแม้ผมะมีสิทธิ์ ผม็ไม่หึหวเาหรอ เพราะผมถือิประำใไว้ ว่ารั..ไม่ใ่ารรอบรอแ่เป็นารให้ที่ยิ่ให่ และถึแม้ว่าทุวันนี้ยอแะยัไม่เ้าใในสิ่ที่ผมทำแ่สัวันเาะเ้าใ ผมมอใบหน้าหวานออีนอย่าลืมัว นถึอนนี้ผม็ยัปิเสธไม่ไ้ว่ายอแเป็นอะไรที่ทำให้ผมลืมไม่ล ทั้น้ำเสีย แววา ท่าทา ารระทำ อารม์หุหิ อารม์ร่าเริ รอยยิ้ม เสียหัวเราะ รสูบที่แสนหวานและเร้าร้อน รวมถึเ็์ที่เอ็์ถึใ … ใ่ ผมลืมมันไม่ลหรอ เพราะยอแือนแรที่ผมบและเป็นนเียวที่ผมรัมาลอนถึอนนี้ สมัย่อนอนที่เราบัน เรารัันและสนิทันมายิ่อยู่บ้านที่เหมือนะอยู่ร่วมันอยู่แล้วไม่้อถามให้มาวามว่าเรื่อพรร์นั้นพวเราทำบ่อยรึเปล่า ถ้าเป็นเรื่อูบละ็วันนึผมูบับยอแเินสิบรั้ไ้ แ่ถ้าเป็นเรื่อเ็์็วันเว้นวัน อาทิย์เว้นอาทิย์บ้า แ่ืนนึผม็ัให้ไม่่ำว่าสิบออยู่แล้วละ ผมเป็นผู้ายที่เ็ี่และเร้าร้อนผู้หิที่ไหนเา็หลใหลในัวผมันทั้นั้นแหละ แ่ผม็เลือแ่ยอแ ผมไม่เยมีใรอีเลยนอาเา … ผมเินไปหยิบผ้าห่มในู้เสื้อผ้าที่ห้อนอนอผม่อนะเินลับมาหายอแอีรั้ ร่าเล็ที่อยู่รหน้าผมนอนัวอยู่บนโฟาพร้อมับอมยิ้ม สสัยะฝันีสินะ.. ผมห่มผ้าห่มให้ยอแ่อนะปัผมสีน้ำาลอ่อนนั้นเบาๆ ไม่ว่าะมอยัไยอแ็ือนสำัสำหรับผม ..
'' นายนอนอยู่เยๆแบบนี้็ีนะ นายน่ารัมาเลย รู้ัวรึเปล่า ? ''
ผมพูออมาแผ่วเบา่อนะยิ้มบาๆ ผมมีวามสุริๆนะับารที่หมอบวามรัให้เาแบบนี้ ผมไม่้อารระบุสถานะวามสัมพนธ์อเราเพื่อผูมั และผมไม่สามารถแ่านับเาไ้… ผมทำเพื่อเานานี้เาะรู้รึเปล่านะว่าผมรัเามาแ่ไหน ถึแม้ผมะไม่เยพูมันออไปให้เาไ้ฟับ่อยนัแ่แ่ารระทำอผม เาะรับรู้ไหมนะ..
Writer
ไรท์หาเรื่ออัพหลายอน ฮ่าๆ ไรท์อบอัพเยอะๆอ่า
อยาให้นรออ่านเาไ้อ่านันเร็วๆ แถมให้นะ ุ๊บๆ
ฟินโล่แอะ ไรท์รู้สึอยาเป็นแ อยาเป็นนนั้น
นที่เธอรััน้วยหัวใ / ไม่ใ่แหละ ! ฮ่าๆ ามฟินัน
อน่อไป้วยน้าาา > // <
________________________________________.
ความคิดเห็น