คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Rhino 4 ( KaiDo + ChanBaek )
Rhino 4
ผมนิ่งอึ้งกับคำถามของคยองซูไปพักนึงก่อนจะเริ่มเดินต่อไปโดยไม่ตอบอะไรเจ้าตัว .. ในหัวของผมมันกำลังคิดทบทวนว่าผมกำลังทำอะไร ในใจของผมมันรู้สึกเหมือนกับโดนบีบ ..
เกลียด ..
เกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ..
เกลียด ..
ที่ผมไม่เคยทำดีในคยองซูเลย แม้กระทั่งตอนคบกัน ..
แล้วตอนนี้ผมจะมาตอแหยกับเขาทำไมกัน ในเมื่อ ‘ เราสองคนเลิกกันแล้ว ’ และคนที่พูดคำนั้นออกไปก็คือผมเอง ผมนึกอยู่ตลอดเวลาว่าเรื่องที่ผ่านมาระหว่างผมกับคยองซูมันคือความแค้นส่วนตัวของผม หรือเป็นเพราะว่าผมยังอยากจะรั้งให้เขาอยู่ต่อกันแน่ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่พูดคำนั้นออกไปและยอมให้อภัยกับเขา เรื่องทั้งหมดก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ แต่มาคิดได้ตอนนี้ก็คงสายไปแล้วละ คยองซูเขาคง .. เกลียดผม เหมือนที่ผมเกลียดตัวเอง ..
“ กูก็ถามไปงั้นแหละ อย่าคิดมากเลย ขำๆ ”
คยองซูเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบอมยิ้มสองอันออกมาจากกระเป๋านักเรียน .. เขาแกะถุงพลาสติกที่ห่อหุ้มอมยิ้มนั้นก่อนจะยื่นอันนึงมาให้ผม .. ผมรับมันไว้ก่อนจะจ้องมองมัน ..
อะไรนะ ? ..
ขำเหรอ ..
ขำมากนักรึไง เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นน่ะ ..
มีความสุขมากใช่ไหม ที่ทำให้ผมต้องกลายเป็นแบบนี้ ..
กลายเป็นคนโง่โดยไม่รู้ตัว .. โง่แม้กระทั่งไม่รู้ว่าตัวเองรักใคร ..
“ ขำมากเหรอไง ..”
ผมถามคยองซูด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ผมพยายามมานานแล้วที่จะเก็บคำพูดแบบนี้ไว้ แต่หลังจากที่เขาถามผมแบบนั้น ผมก็อยากจะถามกลับเหมือนกัน ว่าขำมากนักหรือไง !
“ หะ อะไรเหรอ ? ”
คยองซูตอบกลับมาแบบ งง ๆ พร้อมกับขมวดคิ้ว .. ท่าทางใสซื่อแบบนั้นน่ะ มึงแกล้งทำใช่ไหมคยองซู ? นี่มึงไม่รู้จริงๆเหรอ ว่ากูรู้สึกยังไง ..
“ รู้ไว้ด้วยนะ มึงไม่มีวันได้หัวใจกูหรอก .. ไม่ว่ามึงจะพยายามทำเป็นรักกูแค่ไหน กูก็ไม่มีทางรักมึงหรอก ไม่ทาง ! จำไว้ด้วยนะ .. ดีโอ ”
ผมพูดโกหกอีกแล้วสินะ .. ลงเอ่ยแบบนี้ทุกที จบด้วยการที่ผมพูดโกหก ทั้งๆที่หัวใจของผมกำลังเจ็บปวด .. ผมโยนอมยิ้มในมือลงกับพื้นอย่างแรงจนมันแตกแหลกละเอียด ก่อนจะวิ่งออกมาจากตรงนั้น .. กลัว กลัวว่าน้ำตามันจะไหล ..
“ ไค ! เดี๋ยวสิ ! ”
คยองซูพยายามตะโกนเรียกผมแต่ผมก็ยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองทั้งสองข้างและรีบวิ่งออกมาทันที .. ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว .. เพราะเขา ผมถึงไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ โทษฐานที่เขาทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้ ผมจะทำร้ายเขาให้มากกว่านี้เป็นสองเท่า ! คอยดูเถอะ คยองซู นายจะไม่มีวันยิ้มแบบนั้นต่อหน้าฉันแน่ .. ฉันไม่มีวันยอมให้นายยิ้มได้คนเดียวหรอก !
II ChanBaek II
“ เห้ยย ใครหวะ ! ”
ผมร้องเสียงดังลั่นบ้านด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบถลาลงมาจากเตียงนอนของตัวเองแบบอึ้งๆ นั้นมันไม่จริงใช่ไหม แม่เจ้า .. มีคนอื่นกำลังนอนอยู่บนเตียงของผมม !
“ อืม ... ”
เสียงครางเบาๆของคนตัวเล็กอีกคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงของผมดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆขยับตัวไปมาเหมือนจะบิดขี้เกรียจ .. แหมม ทำอย่างกับบ้านตัวเองอะครับบ = =
“ เห้ยนาย ! นายมานอนอยู่บนเตียงของฉันได้ยังไงเนี้ย ! ”
เมื่อผมเห็นว่าเจ้าตัวลืมตาเต็มตาแล้วผมก็เอ่ยทักท้วงขึ้นทันที แต่แทนที่เจ้าตัวจะมีอาการตกใจเหมือนกับผม แต่กลับเฉยๆ ชิลจริงนะพ่อคุณณณ
“ อรุณสวัสดิ์ครับ พี่ชานยอล ”
“ เห้ยยย รู้จักชื่อฉันด้วยย นายเป็นใครเนี้ยย ! ”
ผมยืนติดกับซอกหลืบ (?) ของตู้เสื้อผ้าที่มีสีชมพูอ่อนพร้อมกับติดลายการ์ตูนคิตตี้ก่อนจะอ้าปากหวอและชี้หน้าผู้ชายคนนั้น !
“ นี่พี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอเนี้ย ”
“ หมายความว่าไง จำอะไรได้ นายรีบออกไปจากห้องฉันสักทีเหอะ ! ”
ผมพูดก่อนจะทำมือไล่เป็นการยืนยันคำพูดว่า ‘ มึงต้องรีบออกไปเดี๋ยวนี้ ’ แต่แม่งมันหน้าด้านฉิบ นอนต่อเฉยเลยอ่า ฮือออออ !
“ นี่ ! นายไม่ได้ยินที่ฉันบอกรึไง ออกไปสิ ! ”
“ ใครกันแน่ที่ควรออกไป นี่มันห้องของผมนะ - - ”
“ อะไรนะ !? ”
ผมทบทวนคำพูดของผู้ชายคนนั้นอีกทีก่อนจะสำรวจรอบๆห้องนี้ กระจกของห้องเต็มไปด้วยรูปผู้ชายที่ดูหล่อและเท่ห์ ผ้าม่านห้องสีชมพูอ่อน ประตูห้องน้ำมีการ์ตูนลายคิตตี้ติดอยู่ พรมของพื้นห้องก็สีชมพูอ่อน ตู้เสื้อผ้าก็ยังสีชมพูอ่อนแล้วก็มีลายการ์ตูนคิตตี้ โต๊ะเครื่องแป้งนี่ บอกผมทีว่าของผู้ชายไม่ใช่ของผู้หญิง ครีมคุณมึงจะเยอะไปไหน ขนาดชุดนอนคุณมึงยังสีชมพูลายคิตตี้เลยครับ แหมม นี่มันห้องใครกันหวะ มันไม่ใช่ห้องของผมมมม !
“ นี่ฉันมาอยู่ที่ห้องของนายได้ยังไงกันเนี้ย ! ”
“ พี่จำไม่ได้จริงๆด้วยแหะ งั้นเดี๋ยวผมจะรื้อฟื้นความทรงจำพี่เองนะครับ ”
“ ห่ะ ? ”
“ ก็คือว่าเมื่อคืนนี้ ..
ผมไปผับแห่งนึงแถวโรงเรียนเพราะมันเป็นผับสำหรับวัยรุ่น แถมผู้ชายหล่อก็เยอะด้วย ตอนนั้นประมาณสามทุ่มเศษ ผมไปดริ้งกับเพื่อนของผมสักพักแล้ว แต่อยู่ๆพี่ก็เดินโซเซมาจากไหนก็ไม่รู้ผมดูแล้วพี่คงจะเมาหนักมากกก แล้วพี่ก็มาล้มใส่ผมอะ ผมปลุกพี่เท่าไหร่พี่ก็ไม่ตื่น ก็เลยพาพี่กลับมาบ้านด้วย
.. เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ ”
ผมนิ่งค้างกลางอากาศประมาณสามวิ เป๊ะเลย .. เมื่อคืนผมไปผับกับเพื่อนต่างโรงเรียนมา แต่ดันโดนหลอกให้ดื่มไปซะเยอะ ผมมันก็เป็นพวกคอไม่แข็งอยู่แล้ว ดื่มเยอะขนาดนั้น ผมลัพธ์ออกมาก็เป็นอย่างที่เห็น ฮึกก อายประชาชีครับผม !
“ อ่า คือฉันขอโทษนะที่ต่อว่านายน่ะ ”
“ ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมรู้จักพี่ดีเลยละ ที่โรงเรียนของพี่อะ พี่โครตจะดัง ”
“ หืม ? อะไรนะ ? ”
“ ตัวจริงพี่ทั้งหล่อ ทั้งล้ำ แถมยัง …”
.
.
.
“ ห่ะ !? อะไรนะ ฉันข่มขืนนาย ! ”
ผมอุทานออกมาเสียงดังเหมือนโลกจะแตก แต่ปัญหานี้ยิ่งกว่าโลกแตก ผม ข่ม ขืน แบคฮยอน ข้าขอลาตายยย ! หลังจากที่นั่งคุยกันสักพักผมก็ได้รู้จักชื่อของเขาและซักถามเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนอย่างละเอียด และผมก็ได้รู้ว่า ผมพลาดแล้ว ..
“ ใช่ ! พี่ต้องรับผิดชอบผมนะ ”
“ ห่ะ ! รับผิดชอบงั้นเหรอ ?! ”
“ ก็พี่ข่มขืนผมอะ ! พี่จะปล่อยให้ซิงของผมมันหายตัวไปพร้อมกับพี่เรอะ ! ”
ผมมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะมองหน้าด้วยความสงสัย .. มึงซิงด้วยเรอะ ?
“ แล้วนายจะให้ฉันรับผิดชอบนายยังไงห่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา แล้วทำไมนายไม่ขัดขืนฉันละ ! ”
“ แหม นานๆทีมีผู้ชายเข้าบ้าน ก็ขอให้ผมยอมหน่อยเถอะครับ ”
“ นี่นาย ! ..”
‘ ลา ลั้ลลา ลาลาลั้ลลา ที่รักโทรมารับสายด้วยฮับ ’
ไม่ทันที่ผมจะได้ต่อร้องต่อเถียงอะไร เสียงโทรศัพท์ของผมที่ตอนนี้มันกำลังนอนแหมะอยู่บนพื้นพร้อมกับเสื้อผ้าของผมก็ดังขึ้น เอาจริง .. ตอนนี้ผมใส่แค่บล็อกเซอร์ ไม่อายเลยนะครับ แหมม .. แต่ผมไม่รับไม่ได้หรอก นี่มันเพื่อนคนสำคัญของผมเลยนะเว้ย !
“ เงียบไว้ เข้าใจไหม แล้วฉันจะรับผิดชอบนายทุกอย่าง ”
ผมหันไปพูดกับแบคฮยอน ซึ่งเขาก็พยักหัวตอบกลับมา .. ผมรีบก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาก่อนจะกดรับสายพร้อมแอ๊บเสียงปกติที่สุดด
[ นี่แกอยู่ไหนเนี้ย ! ทำไมวันนี้มาช้าจัง ]
ผมลอบกลืนน้ำลายก่อนจะคิดหาข้ออ้างดีๆ ผมลืมไปซะสนิทเลยว่าวันนี้เป็นวันที่ผมต้องไปโรงเรียน แต่วันนี้ผมคงไปไม่ได้หรอก ถ้ายังไม่เคลียร์กับไอ้เด็กนี่ = =
“ คะ .. คือวันนี้สงสัยไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วหวะ ”
พยายามทำเสียงปกติสุดฤทธิ์ แม้ว่ามันยังจะติดๆขัดๆอยู่ก็เถอะ
[ ทำไมอะ ? แกไม่สบายเหรอ ? ]
“ เปล่าอะ .. พอดีเจอเด็กคนนึงหาเรื่อง เลยต้องอยู่เคลียร์กันหน่อย ”
ผมกล่าวอ้างอิงถึงบุคคลที่สามที่กำลังนั่งกอดตุ๊กตาคิตตี้อยู่บนเตียง แบคฮยอนมองหน้าผมก่อนจะทำตาโตมาใส่ผม เหอๆ ได้ยินที่ผมพูดด้วยเว้ย = =
[ โอยยย แกช่วยลืมเรื่องเด็กนั้นแล้วมาหาฉันตอนนี้ได้ไหมมม มีเด็กใหม่เข้ามาอะแก มันจะดักตีฉันรึเปล่าก็ไม่รู้ ฉันกลัวนะเว้ยยย ]
รู้สึกเป็นห่วงเลย์จังง แต่ผมต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน ขอโทษนะเพื่อนรัก ไว้วันหลังจะไปช่วยย ฮือออ
“ ใครจะกล้าทำอะไรแกหวะเลย์ แกออกจะถึก ! ”
ผมปล่อยมุขออกไปเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจให้มันรีบๆวางสายไปสักที ก่อนที่ไอ้ตัวป่วนด้านหลังของผมมันจะทำอะไรพิเรนท์ๆ
[ ไอ้บ้านี่ ! เดี๋ยวไว้ให้เจอก่อนเหอะ มีเรื่องแน่ ! ]
“ ฮ่า โอเคแล้วไว้เจอกัน ชุ๊บ ! ”
ผมแอ๊บเสียงให้น่ารักคิกขุ อาโนเน๊ะ (?) ใส่เลย์ก่อนจะชิงตัดสายไป เฮ้อออ ! ทำไมชีวิตของผมต้องเจอเรื่องวุ่นวายแบบนี้ด้วยนะ
“ ตกลงเอาไงพี่ยอล ถ้าไม่รับผิดชอบผมประจานแน่ ! ”
“ เออ รับผิดชอบก็ได้ จะให้ทำอะไรว่ามา ”
“ พูดมาได้ คนมีอะไรกันก็ต้องเป็นแฟนกันดิ ! ”
“ ห่ะ ! เป็นแฟน ! ”
เป็นช่วงชีวิตที่โครตจะซวยบรรลัย แม่จ๋าหนูขอโทษ ถ้าเกิดหนูหลุดจากไอ้ราหูล์ดำ (?) คนนี้ได้ หนูสัญญาว่าหนูจะหาภรรยาที่สวยมาให้แม่ภาคภูมิใจนะ กระซิก กระซิก ..
“ ตกลงไหม ? ”
“ เออ ก็ได้ ! ”
“ คิกก ที่รักของเค้าน่ารักที่สุดเลย ”
แหมม ดีด๊าจริงนะคุณมึง อยากเห็นหน้าแม่ของหล่อนจริงๆเลยว่าเป็นยังไง ทำไมเลี้ยงลูกได้แรดเยี่ยงนี้ !
“ แหยะ อย่าพูดแบบนั้นอีกนะเว้ยย จะอ้วก ! ”
“ ชิ .. ไหนๆวันนี้ตัวเองก็ไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วใช่ปะ ? ”
แหนะ ! ขนาดบอกแล้วว่าไม่ให้พูดแบบนั้น คุณมึงก็ยังจะพูดดด เจริญหูเลยละครับงานนี้ !
“ เออดิ เพราะนายนั้นแหละ ! ”
“ อย่ามาโทษเค้านะตัวเอง ! ”
“ บอกว่าไม่ให้พูดไงงง ! ”
“ ไม่พูดแบบนี้ก็ได้ แต่ตัวเองต้องทำบางอย่างให้เค้าก่อน ”
ยังจะมีการต่อรอง ถามคุณมึงอีกครั้งด้วยความไม่เครพ คุณมึงยังเป็นรุ่นน้องอยู่ใช่ไหมครับ พูดแต่ละทีเนี้ย นึกว่าแม่ตูเข้าสิง ฮืออออ !
“ ช่วยอะไร ? ”
“ หาอะไรทำสนุกๆทำกันดีกว่านะ ”
“ หืม ? อะไร ? ”
“ แบบเมื่อคืนก็ดีนะตัวเอง ”
“ โหยย อีแรด !! ”
To be continue …
ความคิดเห็น