น้ำตาเซเลเน่ อัญมณีจากสวรรค์

มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน   เธอจะบอกฉันมากกว่านี้ได้ไหมว่า อัญมณีในตำนาจทั้งสาม ไม่ได้ถูกเก็บรักษาไว้โดยผู้วิเศษ  แต่มันตกทอดทอดโดยร่างของสัตว์ประหลาดทั้งหมด   นั้นคือส่วนหนึ่งที่เจ้าเข้าใจได้อย่างยอดเยี่ยม ..แล้วเจ้าคิดว่า เจ้าจะกลายเป็นตัวอะไรล่ะ  ภูตต้นไม้บินขึ้นสู่เหนือศีรษะหญิงสาว มันทำให้เธอรู้สึกรำคาญใจยิ่งนัก แสงไฟที่เธอรังเกียจ  แสงสว่างที่น่าชังนั้นรังควาญจิตใจเธอให้ปั่นป่วน  นัยน์ตาของเธอกำลังเปลี่ยนสี  หญิงสาวรู้สึกได้ว่าทุกสิ่งกลายเป็นสีแดงฉาน ก่อนที่สติของเธอของเธอจะมืดสนิทไป  สัมผัสหนึ่งของเธอบอกว่า  มีกลิ่นเลือดคาวรุนแรงคลุ้งไปทั่ว เธอรู้สึกได้เพราะมันอาบอยู่เต็มร่างกายของเธอ เลือดของศัตรู  หรือเลือดเธอเองนะ 

เธอได้ตายไปแล้ว  ไม่สิกำลังใกล้ตายมากกว่า  หรือบางทีเธออาจกำลังบาดเจ็บมากจนหมดเรี่ยวแรง  แต่สัมผัสต่างๆ กลับเริ่มชัดเจนขึ้น  มันทำให้เธอสามารถรับรู้ความเจ็บปวดทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับร่างกายเธอ  ไม่มีส่วนไหนที่สบายดี  ปวดระบมจนไม่สามารถขยับตัวได้เลย 

   สัมผัสอบอุ่นของละอองแสงภายในห้องนอนสีขาว ที่เต็มไปด้วยผู้คนที่เฝ้าคอยการกลับมาของเธออย่างจดจ่อ  ดวงตาที่พร่าเลือนจับจ้องไปยังร่างหนึ่งกลางกลุ่มคน

นั่นน่ะเหรอ เทพี เซเลเน่  ทุกคนหันไปดูซิ  เซเลเน่มา  ...เธองดงามจริงๆ  กอดฉันสิเทพี ฉันรักท่านนะ    เจ้าพูดอะไรของเจ้า....  หญิงสาวที่ใกล้ชิดมองยังร่างที่นอนซมอยู่บนเตียงใหญ่ น้ำเสียงตื่นเต้นไม่น้อย

ฉันเพ้อเจ้อเหรอ   ไม่หรอกนั่นเซเลเน่จริงๆ  ฉันรู้จัก เธอเหมือนแม่ฉันเลย  รากแก้วขอยืนยันผู้หญิงคนนั้นเหมือนแม่ของเธอจริงๆ  แม่ของเธอมีฝาแฝดหรือเปล่านะ  หรือว่าเซเลเน่จะแปลงร่างเป็นแม่ของเธอ  แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นเทพีจะวิ่งเข้ากอดเธอทำไม ทำราวกับเรารู้จักกัน  เธอเป็นแม่ฉันงั้นเหรอ

รากแก้ว   ลูกปลอดภัยดี  ขอบคุณเทพีเซเลเน่  ตลกชะมัด เทพีองค์นี้กล่าวขอบคุณตนเอง  แต่ฉันขอขอบคุณเทพีเซเลเน่ด้วยก็แล้วกันที่มอบกอดอันอบอุ่นนี้ให้ฉัน  ทำให้ฉันกลับเข้าสู่ห้วงนิทราที่เพ้อฝันนั้นต่อไป  ความฝันที่รากแก้วคะนึงหาทุกวี่วัน เธอได้พบกับเจ้าชายผมสีทอง เขาบอกรักเธอ    นานมากแล้วที่เธอเคยชื่นชอบนิทานปรัมปราที่มีเจ้าหญิงและเจ้าชายครองรักกันอย่างหวานชื่น แต่มันกลับมาอยู่ในความฝันของเธออีกครั้ง พร้อมๆ กับการเข้ามาในชีวิตเธอ ของเขา    อสูรสามตาฆ่าเขา  หญิงสาวเห็นกับตาของเธอ ไม่สิในดวงตาสีแดงของอสูรต่างหาก  ไม่จริงเป็นไม่ได้เธอเป็นอสูร   เธอเป็นผู้วิเศษ  ...ไม่ไม่  เธออยากจะเป็นมนุษย์ธรรมดาต่างหาก

หญิงสาวตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวด  มองภายในห้องที่อัดแน่นไปด้วยผู้คน วิธู  ลินจงและหัวหน้าเผ่าผลาไว นกอินทรีย์ปีศาจทั้งสอง  พี่สาวของคริษฐา ศีตรา และแม่ของเธอ มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมากกว่าอบอุ่น ทั้งที่เวลานี้เธอต้องการความปลอดโปร่งมากที่สุดอาจเป็เพราะฝันร้ายที่เข้าคุกคามเธอจนอารมณ์แปรปวน เธออยากรู้เหตุการณ์ ในช่วงเวลาที่เธอเปลี่ยนไป อยากรู้ผลสุดท้ายที่เกิดขึ้น  

ศีตรา  ..บอกฉัน  ว่ามันเกิดอะไรกับฉันบ้าง  รากแก้วมองนิ่งไปยังหญิงสาวที่นั่งเคียงอยู่กับ อรอินทุ์      ศีตรามองรากแก้วกลับมาด้วยสายตาหวาดหวั่น

เจ้าหลับไปเกือบสองสัปดาห์เชียวนะเนี่ย   แต่แม่ของเจ้าก็เฝ้าไม่ห่างเลยล่ะ  รากแก้วมองนิ่งด้วยสายตาเข้ม นั่นไม่ใช่คำตอบของคำถามเธอ

เจ้าไม่ได้กลายเป็นอสูร  แต่เจ้ากลายเป็นต้นไม้  อย่าโกหกฉัน  มันจะทำให้ฉันรู้สึกแย่กว่าเดิมนะ     ศีตรามองผู้คนรอบข้างด้วยความลำบากใจ ก่อนจะเริ่มเล่าความจริงทุกสิ่งที่หญิงสาวต้องการรับฟัง

เจ้ากลายร่างเป็น...  โคยักษ์ที่คลุ้มคลั่ง  มีเขายาวที่แหลมคม ..เอ่อ  ศีตราลัดการบรรยายลักษณะที่น่ากลัวของโคดุไป เพราะอาจกระทบกับจิตใจของรากแก้วอย่างหนัก  กับในอีกร่างหนึ่งของเธอ

ยักษ์ และโคต่อสู้จนบาดเจ็บ  แต่ไม่มีฝ่ายใดพ่ายแพ้ เพราะทั้งคู่เป็นอมตะ  ความรุนแรงที่เกิดจากการต่อสู้ของยักษ์สามตาและโคยักษ์ทำให้หอคอยเหนือถล่มทลายลง ศีตราพยายามควบคุมน้ำเสียงให้มั่นคง ถึงแม้ภาพน่ากลัวเหล่านั้นจะไม่ได้เลือนไปจากใจเธอง่ายๆ อรอินทุ์นั่งอยู่ใกล้ทั้งคู่อย่างควบคุมสถานการณ์

ข้ารอดชีวิตมาได้ก็เพราะภูตต้นไม้   เตชินท์ล่ะ  เขาตายหรือเปล่ารากแก้วโพล่งขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

   เขาบาดเจ็บ...  แต่ก็กลับมากับข้าอย่างปลอดภัย ตอนนี้เขากลับแสงสุริยาไปแล้วด้วย  เจ้ากับอมราสิ้นสติไปเพราะบาดแผลฉกรรจ์ และอาการบาดเจ็บสาหัส  พวกเราพาเจ้ากลับมา ส่วนอมรา กองทัพผลาไวนำไปขังไว้ในคุก ตามคำสั่งของเจ้า    รากแก้วนิ่งเงียบทุกคนภายในห้องสงบเสียงลง คลื่นความทุกข์ซัดเข้าสู่ใจเธอ ความเศร้าโศกเข้าจับจองช่องว่างที่เคยเป็นที่อยู่ของความสุข 

ฉัน.. เป็นปีศาจ  หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงกล้ำกลืน น้ำตาหลั่งรินลงสู่ทางแก้มทั้งสองข้างเป็นสาย

ไม่ใช่รากแก้ว  ลูกไม่ได้เป็นปีศาจ  ลูกจะได้เป็นมนุษย์ธรรมดาอย่างที่ลูกต้องการ  รากแก้วถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนของแม่อีกครั้ง 

แม่ค่ะ  รากแก้วอยากกลับบ้านของเรา  รากแก้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ถึงแม้ปัญหาทั้งหมดจะจบลง และความสงบสุขกลับคืนมาสู่อาณาจักร  แต่ครอบครัวอันอบอุ่นของเธอก็ไม่สามารถกลับคืนมาได้

เราจะกลับบ้านของเรา  รากแก้ว อรอินท์รับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดของลูกสาว  เมื่อรากแก้วร้องไห้ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของแม่ไม่ว่าเธอจะเจ็บปวดอย่างไรทุกรอยบอบช้ำก็ได้เลือนหายไปโดยไม่ต้องพึ่งพาอำนาจวิเศษ

ที่ห้องลับของคฤหาสน์ ที่เก็บซ่อนประตูอุโมงค์ที่ข้ามผ่านไปยังโลกมนุษย์อันไกลโพ้น

เจ้าแน่ใจ แล้วเหรอในสิ่งที่เจ้าตัดสินใจ  ศีตราพูดขึ้นขณะยืนอยู่หน้าประตูทะลุมิติที่เปล่งแสง

ฉันไม่เปลี่ยนใจหรอก  แม่กับฉันต้องการใช้ชีวิตอยู่อย่างมนุษย์ธรรมดามากกว่า   แต่เธอก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดด้วยนะ ศีตราตอบรับด้วยแววตาจริงจัง รากแก้วมองยังร่างผู้ที่ยืนเคียงข้าง

วิธู นายช่วยดูแลศีตรา กับคฤหาสน์นี้จะได้ไหม  ฉันคิดว่าเจ้าของของที่นี้ควรมีคุณสมบัติอย่างนาย วิธูโค้งอย่างนอบน้อมดวงตาฉายแววหนักแน่นมั่นคง

ข้าน้อมรับคำสั่งจากเซเลเนร่า  แต่ข้าไม่ขอรับเป็นเจ้าของคฤหาสน์นี้ ท่านจะต้องกลับมาที่อาณาจักรเงาจันทราอีก

ฉันสัญญา  ว่าจะกลับมาที่นี่ ถ้ามีโอกาสนั้น   ..ลาก่อนนะ ศีตรา  วิธู 

เดี๋ยวก่อน  เซเลเนร่า มีคนฝากของมาให้เจ้า  ตัวเขาเดินทางกลับไปแล้ว   ดอกไม้ดอกหนึ่งยื่นจากมือของศีตรา  รากแก้วมองอย่างครุ่นคิด เธอเคยเห็นมัน และจำได้ดีเสียด้วย  มันคือดอกแก้วนวลจันทร์  ดอกไม้ที่บันดาลให้ชายหญิงได้รักกัน

เตชินท์ ให้ฉันจริงๆเหรอ...    รากแก้วพยายามบังคับไม่ให้มือที่ถือดอกไม้สีฟ้าสั่นจนผิดสังเกต  เธอก้มหน้ามองดอกไม้อย่างปกปิดความรู้สึก เตชินท์ให้ดอกแก้วนวลจันทร์ มันมีความหมายมากมาย เขาหลงรักเธอจริงนะเหรอ  ใบหน้าหญิงสาวแดงเรื่อจนสังเกตได้ชัดเจน  อย่างนั้นเธอก็ต้องมนต์ของดอกไม้ด้วยนะซิ  แย่จังเธอจะรักเขามากกว่านี้ไม่ได้หรอกนะ

เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า  ดอกไม้นี่ไม่ได้ส่งจากมือของผู้ให้สู่ผู้รับโดยตรง ไม่ทำให้เจ้าหลงรักเขาหรอก  เขาก็แค่ให้เป็นที่ระลึกเท่านั้นเองและ  ศีตรากำลังทำให้ความฝันเธอพังทลายลงในพริบตา

ดอกแก้วนวลจันทร์  นอกจากจะเป็นคำขอแต่งงานแล้ว สภาพของมันจะยังคงปกติด้วยหากว่าจิตใจของผู้ให้กับผู้รับมั่นคงต่อกัน.. วิธูพูดขึ้นพร้อมกับหันไปถามถึงดอกแก้วนวลจันทร์ที่เขาให้ศีตรา

ดอกไม้ของท่านนะเหรอ   ..เอ่อ มันอยู่ในใจของข้าอยู่แล้วล่ะน่า  รากแก้วสัญญากับตัวเองว่าจะรักษาดอกไม้นี้อย่างดีที่สุดจนไม่สามารถเหี่ยวเฉาได้  ความรู้สึกดีๆ ของเธอที่มีต่อเตชินท์ จะยังคงเดิมตลอดไป

นักศึกษาสาวเหน็ดเหนื่อยจาการร่ำเรียนมาตลอดทั้งวัน แต่ความเหมื่อยล้าเหล่านั้นหมดสิ้นไปทันทีเมื่อเธอก้าวเข้าสู่รั้วของบ้านอันร่มรื่น บริเวณสวนที่เต็มไปด้วยพันธุ์ไม้นานาพันธุ์ที่ล้วนเบ่งบาน สดใสอย่างลงตัวในตัวเอง ราวกับเป็นอีกมิติหนึ่งที่แตกต่างออกไปจากสภาพภายนอก

 ฤดูร้อนทำให้แสงแดดยังคงฉายมายังสวนกล้วยไม้ถึงแม้จะเลยเวลา 17 นาฬิกาไปแล้ว  รากแก้ววางตั้งหนังสือลงบนเก้าอี้หน้าบ้านก่อนจะลากสายยางมอบความชุ่มชื่นให้แก่เหล่าต้นไม้ที่รอคอยเธอมาตลอดทั้งวัน หญิงสาวยิ้มพริ้มพราย มันเป็นรอยยิ้มที่เหมือนเดิมทุกครั้งที่เธอเหม่อมองใบไม้สีเขียว  เพราะต้นไม้เหล่านั้นกำลังทักทายเธอด้วยภาษาที่สื่อผ่านด้วยความรู้สึกพิเศษ บอกเล่าเรื่องราวมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นยามที่แสงอาทิตย์กำลังร่ำลา  ช่วงเวลาที่บนท้องฟ้ามีดวงตะวันและจันทราอยู่ด้วยกัน

รากแก้ว  วันนี้อาหารเย็นมีราดหน้านะจ้ะ  รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะลูก  อรอินท์ออกมายืนอยู่ที่ระเบียงห้องอาหาร รากแก้วเร่งรีบทำหน้าที่ให้เสร็จ เมื่อนึกถึงอาหารจานโปรด

เมื่อห้องนอนถูกเปิดออก รากแก้วยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู  ห้องนอนเดิมของเธอเปลี่ยนไป  มีผู้บุกลุกคล้ายกับเมื่อ 5 ปีก่อน ผนังห้องเป็นโพลงใหญ่มืดดำ

แก้วนวลจันทร์..   ดอกไม้แสนหวงของเธอได้หายไป รากแก้วถือเจกันเปล่าไว้ในมือ ความมืดในอุโมงค์นั้นขโมยของรักของเธอไป  รากแก้วจึงตัดสินใจก้าวไปในอุโมงค์เชื่อมโลกมนุษย์กับดินแดนทวิภพอีกครั้ง

ฮาลา  มอส  ฝีเท้าที่วิ่งไปข้างหน้านั่นมุ่งมั่น

  ...ฉันกำลังจะก้าวไปข้างหน้าด้วยความร่าเริง  ยินดีกับสิ่งที่ฉันเป็นอยู่ สิ่งที่อยู่ในร่างกายของฉัน พรวิเศษที่ได้รับจากสรวงสวรรค์  ที่ทุกคนก็รู้สึกดังฉันได้ ค้นหามันเร่งเร้าให้ชีวิตได้พบกับพรวิเศษที่เก็บซ่อนอยู่ และอย่าเพิกเฉยกับสิ่งล้ำค่านั้น ก้มลงมองที่กลางดวงใจของเธอสิ จะพบว่าอัญมณีล้ำค่านั้นกำลังโลดแล่นอยู่ รอคอยให้เราได้ใช้พลังจากมัน...

เตชินท์  นายขี้ขโมย... เอาดอกไม้ของฉันคืนมานะ   

เจ้าอยากได้ ก็แย่งไปจากมือข้าให้ได้ซิ...

          ................