คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 จุดเริ้มต้น ตอนแรก
Sword Art Online
ตอนที่ 3 : จุดเริ้มต้น
“อา!! ฮะ!!......ยูว้า!!!!!”
ดาบถูกเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาทำให้เกิดเสียงประหลาดๆ ดังขึ้น ตัดผ่านเพียงแค่อากาศเพียงอย่างเดี่ยว
หลังจากที่ดาบฟันพลาด หมูป่าสีน้ำเงิน ซึ่งวิ่งหลบหลีกได้เร็วเกินคาด หมุนตัวและ กระโจนเข้าใหญ่อย่างสุดแรงเกิด
ผมหัวเราะจนตัวงอ หลังจาก ดูไอ้คนที่กำลังจะฆ่าหมูป่า โดนหมูป่าอัดซะกระเด็นไม่เป็นท่า
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…..ไม่ใช่อย่างนั้น!! จังหวะที่จะเข้าโจมตีครั้งแรกอะน่ะ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด คลายด์”
คลายด์ คือชื่อของผู้เล่นที่ ผมอยู่ปาร์ตี้เดี่ยวกัน ลุกขึ้นและจ้องมาที่ผมแล้วพูดออกมาเรียบๆว่า
“แต่ คิริโตะ ถึงนายจะพูดอย่างงั้น ฉันก็ทำไม่ได้กับความจริงว่า ไอ้หมูป่านี้มันไม่อยู่กับที่ ซะหน่อย”
ผมเจอกับคนๆนี้ คนที่มีผมสีแดง คาดด้วย ผ้าคาดผมและสวมเกราะหนัง ทับร่างบางๆของเขาเอาไว้ เมื่อสองสามชั่วโมงก่อน ผมคิดๆดูแล้ว คลายด์คงไม่ใช่ชื่อจริงๆของเขาแน่นอน แต่ชื่อ คลายด์กับของผม คิริโตะ ทั้งสองชื่อที่เราทั้งสองคิดขึ้นมาเพื่อตัวละครของเรา ถ้าเราเติมคำว่า ‘ซัง” หรือไม่ก็ ‘คุง’ ตอนพูดออกมามันคงฟังดูเหมือน ตัวละครที่ออกมาจากหนังสือการ์ตูนมากกว่าสิ่งใด
หลังจากที่คลายด์พูด ขาของเขาก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้
รู้สึกว่าจะมึนสินะ
ผมก้มลงยิบก้อนหินขึ้นมา ขึ้นเหนือไหล่ของผม ทันทีที่ระบบสัมพัสถึง จังหวะโจมตีของผม ก้อนหินที่ผมยิบขึ้นมาก็เริ่มเกิดแสงสีเขียวพุ่งออกมาทันที
หลังจากนั้น มือซ้ายของผมเหมือนขยับไปเองแล้วส่งก้อนหินบินไปอย่างรวดเร็ว จนเกิดเป็นแสงสีเขียวเป็นเส้น ‘กี้!!!!’ หมูป่าสีน้ำเงินร้องลั่นแล้วหันมามองผมด้วยโทสะอันแรงกล้า
“แน่นอนอยู่แล้วว่ามันขยับได้ มันไม่ใช่ตุ้กตาหุ่นซ้อมนะ…แต่ว่าถ้านายเริ่มด้วยจังหวะที่ถูกต้องแล้ว ทางระบบจะทำการควบคุมร่างของนายแล้วทำคอมโบ้ให้นายเอง”
“จังหวะ…จังหวะ”
ระหว่างที่คลายด์พูด จังหวะ ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนกับกำลังร่ายเวท เขายกดาบขึ้นมาถือไปที่มือขวา
ถึง เจ้าหมูป่าตัวนี้ จะมีชื่อเรียกว่า ‘Frenzy Boar’ หรืออีกชื่อหนึ่ง ก็คือ หมูป่าบ้านั้นเอง เป็นมอนส์เตอร์ เลเวล หนึ่ง
ลอดเลือดของคลายด์นั้นลดเกินครึ่ง เพราะโดนจังหวะสวนกลับของมันเขาไปเต็มๆ แต่ยังไงก็เหอะ ถึงเขาจะตายไป เขาก็ไปเกิดใหม่ที่เมืองเริ่มต้นที่อยู่ใกล้ๆนี้อยู่ดี แต่ถึงอย่างนั้น จะให้เดินออกมาที่นี้อีกทีคงเป็นเรื่องที่ น่ารำคาญสุดๆ
รู้สึกว่าจะเหลือการโจมตีอีกทีเดี่ยวเท่านั้น การต่อสู้นี้ก็จะสิ้นสุด
ผมเหวี่ยงหัวไปข้างหน้าแล้วรับการโจมตีของ หมูป่าบ้าเอาไว้ ด้วยการเอาดาบเข้าปะทะกับมันสุดแรงด้วยมือขวา
“ฮืมมม….ไม่รู้ว่าจะอธิบายให้นายเข้าใจยังไงดี เอาเป็นว่ามันไม่ใช่ หนึ่ง สอง สาม แล้วโจมตี…. มันเหมือนกับว่านายต้องรวมพลังเอาไว้เล็กน้อยแล้วเมื่อนายรู้สึกถึง ว่าจังหวะถูกต้องแล้ว มันก็ แบม!! แล้วนายก็ต้องรู้ด้วยว่า นายจะฟันโดนศัตรู”
“แบม!!!… หรอ”
คลายด์เอามือจับหน้าอันหล่อเหลาของตนแล้วคิดหนัก สักพักเขาก็ยกดาบขึ้นมาอยู่ระดับกลางตัว
หายใจเข้าและออก และหายใจเข้าลึกๆอีกที เขาย่อตัวลงและยกดาบบขึ้นเหนือไหล่ ครั้งนี้ ทางระบบสัมพัสถึงจังหวะที่ถูกต้องได้ ดาบของคลายด์ก็เริ่มเกิดแสงสีส้มสว่างพุ่งออกมาทันที
“ฮา!!”
เสียงตะโกนต่ำของเขาดังขึ้น แล้วกระโดดขึ้นเหนือพื้นดินด้วย ท่วงท่าที่ไม่เหมือนแต่ก่อนเลย สวบ!!! เสียงดาบฟันผ่าอากาศพร้อมความเร็วจนทำให้เกิดเป็นแสงสีแดงเป็นเส้นตามแนวของดาบ
สกิล <Reaver> ท่าพื้นฐานของสกิลดาบมือเดี่ยว ฟันสุดแรงเข้าไปที่คอของหมูป่าน่าสงสาร ทำให้ลอดเลือดที่เหลือของมันหายไป ซึ่งของคลายด์เหลือประมานครึ่งหนึ่ง
กู้!!! เสียงร้องอันน่าสงสารของมันและร่างอันใหญ่โตก็ล้มลง และข้อมูลมหาศาลพวยพุ่งออกมาจากร่างของมัน แล้วหายไป แสดงให้ถึง ค่าประสบการณ์ที่ผมได้
“เอาสิโว้ยยย!!”
คลายด์เก็กท่าแห่งชัยชนะอย่างกับเกม RPG พร้อมรอยยิ้มอันใหญ่ที่ประดับอยู่ที่หน้า แล้วยกมือซ้ายขึ้นเหนือหัวของเขาพลางขยับมาใกล้ผม ผมก็ยกมือไปตีมือของเขาอย่างสุดแรง
“ยินดีด้วยกับชัยชนะครั้งแรก แต่ หมูป่าตัวนั้นนะ มันก็มีความยากเหมือนกับ สไลม์ของทุกเกมอะล่ะ”
“เอ่ะ จริงดิ ฉันนึกว่ามันเป็น รองหัวหน้า บอสซะอีก ฮ่า ฮ่า”
“ไม่มีทางซะล่ะ”
href="file:///C:\DOCUME~1\TOSHIBA\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_filelist.xml" /> href="file:///C:\DOCUME~1\TOSHIBA\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_themedata.thmx" /> href="file:///C:\DOCUME~1\TOSHIBA\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_colorschememapping.xml" />
ผมฝืนยิ้มให้เล็กน้อย แล้วเก็บดาบของผมเข้า ฝักที่หลังอย่างเคย
ถึงผมจะแค่แหย่เขาเล่น แต่ว่าผมก็เข้าใจดีถึงความรู้สึกของเขาที่มีอยู่ตอนนี้ เพราะผมก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน เมื่อสองเดือนก่อนที่ผมเข้ามาเล่นเกม ในตอนนี้เขาคงรู้สึกดีที่สามารถ จำกัดศัตรูด้วยมือของตัวเอง โดยไม่ต้องมีใครมาช่วย
คลายด์ใช้สกิลดาบเดิม ซ้ำไปซ้ำมา พลางตะโกนด้วยความสะใจไปด้วย เมื่อกำจัดศัตรูได้ นี้คงเป็นวิธีฝึกเฉพาะตัวของเขาก็เป็นได้ ผมเลยทึ้งเขาไปฝึกตามลำพัง
ทุ่งราบที่ยาวไกลสุดลูกหูลูกตา มันส่งสีแดงสวยของยามเย็น ขณะที่พระอาทิตท์กำลังจะตกขอบฟ้าไป ทางเหนือของที่นี้ มีป่าใหญ่ และก็มี ทะเลสาบแสนสวยงามไหลผ่านที่นั้นด้วย ผมเหม่อมองท้องฟ้าที่ตอนนี้มันเต็มไปด้วย เมฆสีทองลอยเคว้งคว้างเต็มไปหมด ท้องฟ้า
ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ ทุ่งราบที่ตั้วอยู่ ทาง ตะวันตกของเมืองเริ่มต้น ซึ่งตั้งอยู่ที่เหนือสุดของชั้นแรก ณ ปราสาทลอยฟ้า อายคลาด์แห่งนี้ ถ้าเป็นเกมทั่วไป แถวนี้คงมีผู้เล่นพยายามเพิ่มประสบการณ์ด้วยการฆ่ามอนส์เตอร์เต็มไปหมด แต่ด้วยขนาดอันใหญ่โตของที่นี้ ทำให้ นอกจากพวกเราแล้ว ไม่มีใครอยู่เลย
ในที่สุด คลายด์ก็เหมือนจะพอใจกับผลงานของตนในวันนี้ เขาเก็บดาบเข้าไปในฝักแล้วก็เดินเล่นอยู่แนวๆนั้น อย่างอารมณ์ดี
“ให้ตายเหอะ จะดูยังไง ที่นี้ก็ไม่เหมือนกับว่า เราอยู่ในเกมเลยแม้แต่น้อย”
“ก็นะ ถึงนายจะบอกว่าเราอยู่ ‘ข้างใน’ มันก็ไม่ใช่ว่า วิญญาณเราถูกขังไว้ที่นี้สักหน่อย สมองเราเท่านั้นที่ทำให้เห็นภาพพวกนี้ แทนที่เราจะใช้ตาเห็นก็เท่านั้นเอง โดยใช้เครื่อง เชื่อมต่อประสาทที่ส่งสัญญาอยู่ตลอดเวลา”
ผมพูดขณะก้มลงเก็บของที่ดรอปจากหมูป่า
คลายด์กัดริมฝีปากอย่างกับเด็กๆ อย่างขัดใจ
“นายคิดแบบนั้นเพราะว่า นายเล่นมานานกว่าฉันนิ แต่สำหรับฉันนี้เป็นครั้งแรกที่ ฉันไดร์เต็มตัว (Full Drive)นะ มันน่าทึ่งสุดๆไปเลย ให้ตายเหอะ ฉันโชดดีจริงๆ ที่ได้เกิดมาในยุคนี้”
“พูดเกินไปแล้วนายนะ”
ผมหัวเราะเยาะ แต่ในใจจริงผมก็คิดแบบเดี่ยวกันเป้ะ
<เครื่องเชื่อมประสาท> หรือ <Nerve Gear>
เป็นชื่อของเครื่องที่ใช้เล่นเกม VRMMMORPG นี้ หรือที่ใช้เล่น Sword Art online นั้นเอง
เครื่องนี้แตกต่างจากพวกเครื่องช่วยงาน รุ่นก่อนมาก
ไม่เหมือนกับพวกเครื่องใช้งานเก่า อย่างเช่น คอมพิวเตอร์ หรือ เกมที่ต้องใช้ จอยเล่น เครื่องเชื่อมต่อประสาทนั้นมี ระบบติดตั้งอยู่อย่างเดี่ยว ที่เชื่อมต่อกับหัวและหน้าของผู้ใช้ ง่ายๆคือ แค่เอาเจ้าเครื่องนี้มาคลุมหน้าก็เสร็จแล้ว
ข้างในเครื่องนั้นจะมี เครื่องส่งสัญญา นับไม่ถ้วน ด้วยการใช้เครื่องส่งสัญญาไฟฟ้าพวกนี้ เครื่องเชื่อมนี้ก็ เปรียบเสมือนสมองของผู้ใช้นั้นเอง ผู้ใช้นั้นไม่ต้องใช้ตาหรือหูเพื่อเห็นและได้ยิน แต่จะรับสัญญาพวกนี้เข้าสู่สมองโดยตรง อีกอย่าง เครื่องนี้ไม่ใช่แค่สามารถให้ผู้ใช้ได้เห็นและได้ยินเท่านั้น ยังทำให้ผู้ใช้ สัมผัส ได้ ได้กลิ่นได้ และ ได้รู้รสได้ ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่ายๆคือ เครื่องนี้ก็คือ สัมผัสทั้งห้าของมนุษย์เรานั้นเอง
หลังจากใส่เครื่องนี้แล้ว และล็อกมันเข้ากับคอให้มันเข้าที่ แล้วก็ให้พูดว่า “เริ่มลิ้ง” ทุกอย่างก็จะมืดลง และแสงก็จะเข้ามา เหมือนออกจากอุโมงค์อันมืดมิดไร้แสง คุณก็จะเข้ามาอยู่ในโลกอีกโลกนึงซึ่งล้วนทำมาจากข้อมูล จำนวนมหาศาล
เพราะปัจจัยนี้
ครึ่งปีก่อน เครื่องตัวนี้เปิดให้ใช้งาน ได้สำเร็จในการสร้างโลกเสมือนจริงขึ้นมา ทางบริษัทที่สร้างเครื่องนี้ขึ้นมาได้ตั้งชื่อโลกเสมือนจริงนี้ว่า <Full Dive>
ชื่อนี้ได้มาจาก สิ่งที่ไม่มีอยู่ในโลกจริง เขาถึงเรียกโลกเสมือนจริงว่า <Full> หรือ เต็ม หรือง่ายๆก็เติมเต็มนั้นเอง
โลกเสมือนจริงนี้เกิดจากที่ เครื่องส่งสัญญาณจากเครื่อง ส่งเข้าสมองเชื่อมต่อ สัมผัสทั้งห้าในตัวคุณและ มันจะบล็อดเซลล์ประสาทไม่ให้ส่งข้อมูลพวกนี้ไปถึงผู้ใช้ จึงทำให้ผู้เล่นเหมือนกับฝันอยู่
นี้เป็นแค่ความรู้เบื้องต้นเท่านั้น เอาง่ายๆคืออย่างที่บอก เครื่องนี้ก็เปรียบเสมือนสมองของผู้ใช้ ถ้าผู้ใช้อยากจะวิ่ง ตัวละครในโลกเสมือนจริงก็จะวิ่ง
เพราะงั้น ผมและคลายด์จริงสามารถวิ่งและฟาดฟันดาบของตนไปวันๆแบบนี้ได้ไงละ
พวกเรานั้นต่าง คลั่งไคล้เกมนี้มาก อาจจะมากเกินไปด้วยซ้ำ
หลังจากได้ลองลิ้มรสเกมนี้แล้ว ทำให้ผมและพวกชอบเล่นเกมทั่วโลกต่างหันมาติดเกมแนวนี้กันมาก มันทำให้เราไม่อยากกลับไปเล่นเกมแนวอื่นอีกเลย
“งั้น SAO (Sword Art Online) เป็นเกมแรกที่นายเล่นโดยใช้เครื่องนี้หรอ” ผมถาม
คลายด์ แสดงสีหน้าเรียบเฉยบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาที่ได้มาจาก นักรบสุดหล่อที่มาจาก สมัย เซ็งโกกุ หันมามองผมและหยักหน้า
“อืม”
ถ้าเขาทำหน้าจริงจังตอนนี้ มันคงไม่ต่างจากพวกนักแสดงน้ำเน่าเลย แน่นอนใบหน้านี้คงไม่ใช่ใบหน้าจริงของเขาอย่างแน่นอน
และแน่นอนตัวละครของผมก็ หล่อแบบพระเอกในการ์ตูน ที่มีผู้หญิงมาชอบไม่ซ้ำหน้า
คลายด์พูดต่อด้วยน้ำเสียงต่ำ ที่ผมคิดว่า เขาคิดว่ามันเท่สุดๆไปเลย
“ก็ถ้าจะให้พูด ฉันชื้อเครื่องนี้มาก็เพื่อจะเล่นเกมนี้ล่ะ เพราะว่า มันให้ผู้เล่นจับฉลากในการเล่นนิ แค่ หนึ่งหมื่นคนเอง ตอนฉันได้รับเรียกนี้ ฉันแถบร้องไห้เลยนะ อยากจะบอก ฉันนี้คงดวงดีมากๆเลยนะ…..แต่ก็ไม่ถึงกับโชดดีอย่างนายหรอก คิริโตะ ที่ได้รับเลือกไปเล่นในช่วง ลอง (Beta) ที่เขาเลือกแค่หนึ่งพันคนเท่านั้นเอง”
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น”
คลายด์ได้แต่จ้องมาที่ผม จนผมต้องเกาหัวแคร้กๆ
ผมยังจำได้อยู๋เลย กับความตื่นเต้นและมั่นใจแค่ไหน เมื่อ เกมนี้เลือกคนที่จะมาลองเล่น
เมื่อเครื่องเสื่อมประสาทออกมาใหม่ๆ ก็มีเกมให้เล่นอยู่ แต่ในเกมนั้น ผู้เล่นสามารถเดินได้แค่ 100 เมตรก็เป็นทางดันซะหล่ะ พวกคลั่งไคล้เกมอย่างผมจึงต้องรอเกมที่ มีอิสระแบบที่สุดมาเปิดตัวอย่างเกมนี้
และเกมนี้ก็มาถึง Sword Art Online ผู้เล่นจะได้เป็นนักสำรวจที่จะ สำรวจปราสาทหินยักษ์ ‘อายคลาด์’ ซึ่งประกอบไปด้วย ความสูงถึงหนึ่งร้อยชั่นด้วยกัน
ผู้เล่นจะอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วย ป่าและแม่น้ำและทะเลสาบ พึ่งได้แค่ความสามารถของดาบของตนเท่านั้น และพยายามสู้เพื่อนที่จะขึ้นไปชั้นต่อไปของ ปราสาทและเคลียร์เกมที่ชั้น 100
เวทมนตร์เป็นสิ่งที่เป็นความฝันของเกมนี้ เพราะเกมนี้มีสกิลดาบนับล้าน เพื่อที่จะมาทดแทนพวก คาถาเวทมนตร์ เพื่อที่จะให้ผ้เล่นลิ้มรสการเอาตัวรอดด้วยความสามารถของตนเองได้อย่างเต็มที่
และก็ยังมีสกิล สำหรับเอาตัวรอดอย่าง ตีดาบ และ ตกปลา ทำอาหาร แม้กระทั่ง ทำเสื้อผ้าเพื่อที่จะทำให้ ผู้เล่นเหมือนกับตัวเอง มีชีวิตอยู่ในโลกนั้นจริงๆ
เมื่อข่าวเกี่ยวกับเกมนี้ กระจายไปก็มีผ้เล่นจำนวนมาก หันมาสนใจอยากลองเล่น
ช่วงให้เล่นลองนั้น จะเลือกแค่ผู้โชดดีแค่ หนึ่งพันคนเท่านั้น ผมก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกเลือก เมื่อช่วงลองเล่นจบลง ตัวละครของผม ถูกรีเซ้ต ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวจริงๆของผมถูก ลบหายไป
และตอนนี้ พฤศจิกายน 11 ปี 2012 วันอาทิตย์
Sword Art Online ได้เตรียมตัวเปิดเซิฟเวอร์เต็มตัว เมื่อเวลาบ่ายโมง
แน่นอน ผมตั่งตารออยู่ สามสิบนาที และล็อกอินเข้าไป โดยไม่มีการหยุดคิด และเมื่อผมเซ็ดว่ามีคนเล่นกี่คน ก็ปรากฏ ตัวเลขอยู่ที่ เก้าพันห้าร้อย คนได้ล็อกอินเข้ามาแล้ว ร็สึกว่า พวกคนที่ได้แผ่นเกมนี้ไปก็ รู้สึกเหมือนกับผม ไม่มีผิด
การแสดงของคลายด์ตอนนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับ คนที่ได้ของเล่นใหม่ อันน่าตื่นเต้นไม่มีผิด
เมื่อผมล็อกอินเข้ามาในเกม ที่เมืองเริ่มต้นผมก็วิ่งไปที่ ร้านขายอาวุธทันที เมื่อคลายด์เห็นผม ก็รู้ทันทีว่า ผมเป็น ผู้เล่นช่วงทดลอง เขาก็วิ่งเข้ามาหาทันที
“เฮ้ สอนอะไรฉันสักสองสาม อย่างสิ” เขาอ้อนวอน
ผมสงสัยว่าเขาจะไม่มีความอายกับเขาเลยหรืออย่างไร ที่อยู๋ดีๆก็มาขอนู้นขอนี้ กับคนที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน ผมอยู่ในช่วงที่ไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ผมก็พูดไป
“เอ่อ…. งั้นเราไปร้านขายอาวุธกันดีไหม” ผมตอบเหมือนกับ NPC, พวกเราเลยลงเอ่ยด้วยการเข้าปาร์ตี้ด้วยกันและ ผมก็เริ่มสอนเขาในสิ่งที่ผมรู้ทั้งหมดจนถึงตอนนี้
ถ้าให้พูดความจริงแล้ว ผมไม่ค่อยถูกกับคนอื่นสักเท่าไหร่ในโลกจริง หรือ ในโลกเกม หรืออาจจะแย่กว่าในโลกจริงก็เป็นได้ ในช่วงที่ลองเล่น ผมได้ใกล้ชิดกับคนไม่กี่คน แต่ก็ไม่ใกล้ชิดพอที่จะเรียกพวกเขา ว่า เพื่อน
แต่ คลายด์ มีอีกด้านนึงที่ ทำให้คุณอยากจะรู้ถึง และอยากจะเข้าใกล้ด้วย ผมรู้ถึงข้อนี้ และผมก็คิดว่าเราน่าจะไปกันรอด ผมจึงเอ่ยปากถามขึ้น
“แล้ว เราจะทำอะไรต่อดีล่ะ หรือว่าจะ ตีมอนส์เตอร์เอาประสบการณ์ต่อ”
“แน่นอน นี้คงเป็นสิ่งที่ฉันจะตอบนายในเวลาปกติ แต่…”
ตาของคลายด์ มองไปที่มุมล่างขวาของสายตา ผมคิดว่า เขาคงดูเวลาเป็นแน่
“แต่ว่า ฉันคงเลิกแล้วล่ะ ฉันสั่ง พิซซ่า ไว้นะ ได้ตอน ห้า โมง ครึ่ง “
“งั้นก็ได้”
ผมพูดพลางเสียดายเล็กน้อย
คลายด์พูดขึ้น “เด๋วฉันต้องไปเจอกับเพื่อนในเมือง นายมาด้วยกันสิ ฉันจะได้แนะนำพวกเขาให้รู้จัก”
“เอ่อ…อืมมมม”
ผมไม่รู้จะตอบว่าไงดี เพราะว่า ผมเข้ากับคลายด์ได้ดี แต่มันก็ไม่อาจจะเป็นแบบนั้นกับพวกเพื่อนๆของเขา ถึงถ้าผมไปสนิทกับพวกเขาได้ ผมกับคลายด์ ก็จะออกห่างจากกัน
“คือว่า…”
ดูเหมือนว่า คลายด์จะเดาว่าผมคิดอะไรอยู่ได้ เขาส่ายหน้า
“อา ฉันไม่ได้จะบังคับนายนะ เอาเป็นว่า ครั้งนี้นายไม่เอา ครั้งหน้าก็ได้”
“อืม ขอโทษ แล้วก็ ขอบใจนะ”
หลังจากที่ผมขอบคุณเขา คลายด์ก็พยักหน้าทีนึงอย่างช้าๆ อย่างเข้าใจ
“เฮ้ เฮ้ ฉันต่างหากที่ต้องขอบใจนาย วันนี้ฉันได้ความรู้จากนายเยอะมาก เอาไว้วันหลังฉันจะมาตอบแทนบุญคุณอย่างแน่นอน”
คลายด์พูดยิ้มๆ แล้วหันไปมอง นาฬิกาอีกที
“งั้น ฉันไปก่อนนะ ขอบใจมาก คิริโตะ แล้วเจอกัน”
ว่าแล้วเขาก็ยื่นมือออกมา ณ ขณะนั้นเอง ผมนึกว่า คนๆนี้ ต้องเป็นคนใหญ่ คนโต ในอีกเกมแน่ๆ และ ก็ยื่นมือไปเขย่ากับเขา
“อืม แล้วเจอกันนะ”
แล้วเราก็เอามือออกจากกัน
นั้นคือเวลาที่ เกมๆ นี้หมดเป็นแค่เกมสนุกๆที่เล่นไปวันๆ
คลายด์ถอยหลังและ เอานิ้วชี้กับนิ้วโป้ง เข้าด้วยกัน แล้วดึงมือไปด้านล่าง นี้เป็นวิธีที่ใช้เรียก เมนูหลักออกมา แล้วนั้นเอง เมนูของคลายด์ก็ปรากฏออกมา
ผมเดินไปข้างหลังและนั่งบนก้อนหินก้อนนึง และเปิดเมนูของผมด้วย เพื่อจัดของให้เป็นระเบียบหลังจากที่เก็บของมาทั่งวันจาก หมูป่าบ้า
แล้ว
“เอ๋” คลายด์เอ่ยเสียงสงสัย
“อะไรเนี่ย มันไม่มีปุ่ม ออกจากเกม”
================================================================================
100 % แล้วนะครับ
มีคนถามว่าทำไมพึงมาแปลเอาตอนนี้
คือว่า ผมไม่ได้อ่านถึงเล่มสามนะครับ
เอาเป็นว่า ผมอ่านภาษา ญี่ปุ่นไม่ออกแล้วกัน
อ่านภาษาอังกฏษเอา แล้วผมก็เห็นว่าเรื่องนี้สนุกดีเลยเอามาแปล
แล้วก็ ผมก็รู้สึกเสียดายที่อ่าน ภาษาญี่ปุ่นไม่ออก เพราะผมพลาดเรื่องที่ดีขนาดนี้ไป
ผมเลยเอามาแปลเพื่อ คนที่อ่านภาษา ญี่ปุ่นหรือ ภาษาอังกฤษไม่คล่องครับ
ยังไงก็ติชมกันตามสบายนะครับ ขออย่างเดี่ยวคือขอให้มี สาระครับ
ความคิดเห็น