คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 แนวหน้า
Sword Art Online ตอนที่ หนึ่ง
‘แนวหน้า’
ดาบสีเทา ฟันผ่าเข้ามาที่ ไหล่ของผม
เส้นบางๆที่ ลอยอยู่ที่ บนซ้ายของสายตาของผมลดลง เล็กน้อย ในจังหวะเดี่ยวกัน ผมทาบมือเย็นๆของผม ไว้ที่ หัวใจเพื่อเซ็กให้แน่ใจว่า มันยังเต้นอยู่
เส้นที่ว่านี้ เรียกว่า ลอดเลือด หรืออีกในแง่หนึ่ง ก็คือ พลังชีวิตของผมนั้นเอง ตอนนี้ ลอดเลือดของผมยังคงเหลืออยู่ที่ แปดสิบ เปอร์เซ็นต์ ไม่ใช่สิ ต้องพูดว่า ตอนนี้ผมใกล้ความตายขึ้นอีก ยี่สิบเปอร์เซ็นต์
ผมกระโดดถอยหลังจากศัตรูก่อนที่มันจะเริ่มโจมตี ระลอกที่สอง
“ฮา” ผมหายใจเสียงกังเพื่อดังสติ ในโลกนี้ ร่างกายของผมไม่จำเป็นต้องใช้ ออกซิเจน แต่ร่างกายที่อยู๋อีกฝากหนึ่ง หรือ ร่างกายที่กำลังนอนอยู่บนเตียงในโลกแห่งความจริงตอนนี้ คงกำลัง หายใจถี่มากๆ ร่างกายของผมคงเต็มไปด้วยเหงื่อ และการเต้นของหัวใจก็คง ทะลุหน้าปัดไปแล้ว
ถึงตอนนี้ ผมกำลังมองเห็นคือ ภาพสามมิติ ที่เหมือนจริงมากๆ และลอดเลือดของผมที่ลดลง มันก็แค่ตัวเลขที่ ทางระบบของเกม คำนวณ แต่ว่าความจริงก็ยังเหมือนเดิม ‘ผมกำลังดิ้นลนเพื่อเอาชีวิตลอด’
และเมื่อผมลองคิดดูแล้ว การต่อสู้ครั้งนี้ มันช่างไม่ยุติธรรมเอาเหลือเกิน นั้นก็เพราะว่า ศัตรูที่อยู่ตรงหน้าผม คือ มนุยษ์เทียมที่มี แขนสะท้อนแสง พร้อมด้วยเกร็ด สีดำเขียว และก็ หัวของ จิ้งจก และ หาง คือพูดง่ายๆ มันไม่น่าจะมีชีวิตอยู่เลยในโลกจริง แต่ก็ใช่ว่า มันมีชีวิตอยู่จริงๆในเกม เพราะว่ามันก็เป็นแค่ข้อมูลที่ระบบสร้างขึ้นมา
ไม่ใช่
มันไม่ใช่แค่ ข้อมูลเพราะว่า ตอนนี้ มนุยษ์จิ้งจกกำลังเรียนรู้ การเคลื่อนไหวจองผม และพยายามหาทางโต้ตอบกับมันอย่างเต็มที่ เพราะงั้น ทุกวินาทีที่ผมสู้กับมัน มันก็ยิ่งเก่งขึ้น แต่ ถ้ามันตายไป ข้อมูลก็จะถูกลบไป
ช้อมูลของผมจึงไม่ไปตกอยู่กับ พวกมนุยษ์จิ้งจกที่เหลือในเกม
เพราะงั้น ถึงศัตรูของผม ไม่มีชีวิตแต่ว่า มันก็เป็น แค่หนึ่งเดี่ยวในโลกนี้
“ใช่มั่ย”
มันไม่มีทางที่ เจ้ามนุษย์จิ้งจกนี้จะเข้าใจสิ่งที่ผมคิดและพูดเลยแม้แต่น้อย เจ้ามนุษย์จิ้งจก หรือชื่อเป็นทางการ คือ มอนส์เตอร์ เลเวล 82<มนุษย์จิ้งจก ร็อด> (Lizardman Rod)
ทุกอย่างในโลกนี้คือของจริง มันไม่มี ของที่ปลอมหรือภาพลวงตาที่สมองของผมสร้างขึ้น
ผมจับดาบมือเดี่ยวของผมขึ้นมา ระดับกลางตัว และจ้องเขม็งไปที่ ศุตรูเบื้องหน้า
สายลมเย็นๆ พัด เข้ามาในดันเจี้ยนที่เต็มไปด้วยเงาที่นี้ แสงเทือนบนกำแพง ปลิวไปตามแรงลม น้ำตรงพื้น สะท้องแสงเทือนนั้น
“ก๊าสสสส”
เสียงกรีดร้องของ มนุษย์จิ้งจกดังขึ้นพร้อม กับที่มันพุ้งเข้ามาหาผมอย่างกับว่า มันบินได้ แสงสีส้มสว่างขึ้น พร้อมกับ ดาบของมันที่ฟันไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ด้วยสกิลที่มันใช้ <Fell Crescent> มันเป็นขนิดสกิลบุกทะลวงที่ น่าเกรงขาม ระยะหวังผลของมันอยู่ที่ สี่เมตร และความเร็วในการฟันอยู่ที่ 0.4 วินาที
แต่ ผมคาดเดาถึงการโจมตีครั้งนี้ไว้แล้ว
ผมทำระยะห่างของผมกับมัน อย่างช้าๆ จนมันไม่รู้ตัว เพื่อที่จะทำให้มันพุ้งเข้ามาหาผม
เมื่อมันกำลังง้างดาบจะฟัน ผมใช้จังหวะนี้เพื่อที่จะเข้าถึงตัวของ มนุษย์จิ้งจก ร็อด
“…ฮา~”
เสียงตะโกนสั้นๆของผมดังขึ้น พร้อมกับผมฟาดดาบของผม ไปแนวขวาง ตอนนี้ดาบของผมมี คอมพิวเตอร์เอ็ฟเฟ็ก ทำให้ดาบของผมมีไฟสีฟ้าใสติดอยู่ ดาบของผมผ่าเข้าไปที่ช่องท้องของมัน ที่ๆการป้องกันเปราะบางที่สุด แสงสีแดง พุ้งออกมาแทนที่จะเป็นเลือด มนษย์จิ้งจก คำรามอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส
แต่ถึงกระนั้น ดาบของผมก็ยังไม่หยุด ทางระบบจะทำการบังคับตัวละครของผมเพื่อที่จะทำ คอมโบ้ ด้วย ความเร็วที่ ตาของคนทั่วไปไม่สามารถมองตามทันได้เลย
นี้คือสิ่งที่สำคัญที่สุดในเกมนี้ <สกิลดาบ>
ดาบของผมฟันลงไปที่หน้าอกของ มนุษย์จิ้งจก จาก ขวาไปซ้าย และต่อด้วย ผมหมุนตัว เป็นวงกลมแล้วฟันไปที่ลำตัวของมันสุดแรงเกิด
“อา!!!!!!”
หลังจากที่ มนุษย์จิ้งจก ร็อดถูกคอมโบ้ชุดใหญ่ของผมเข้าไป มันกรีดร้องเสียงที่เต็มไปด้วย ความแค้น และ ความกลัว ดังลั่นสนั่นทั้งดันเจี้ยน
แต่คอมโบ้ผมยังไม่จบแค่นี้ ผมจับดาบแล้วเปลี่ยนทิศทางตามแรงโน้มถ่วงของโลก และฟันไปที่หัวใจของมัน จุดตาย
ที่ตัวของมัน มีรูป สี่เหลี่ยมสีฟ้า ที่ทำจากไฟ ปรากฏอยู่ เครื่องหมายว่าผมได้ใช้ สกิล คอมโบ้ สี่ ครั้งที่ชื่อว่า <Horizontal Square>
แสงไฟบนตัวของ ร็อด ค่อยๆกับไป พร้อม ลอดเลือดของมันหายไป ไม่เหลือแม้แต่ จุดเดี่ยว
ร่างใหญ่โตของมัน ล้มลง
พร้อมเสียงที่เหมือนกับ แก้วแตก ร่างของมัน ค่อยๆกลายเป็น ข้อมูลจำนวนมหาศาลลอยขึ้นไปบนอากาศแล้วหายไป
นี่คือ การ ‘ตาย’ ในโลกใบนี้ มันช่างสั้นและรวดเร็วเหลือเกิน การทำลายที่ สมบูรณ์ไม่ทึ้งไว้แม้กระทั้งลอยนิ้วมือ
ผมมองไปที่ ประสบการณ์ที่ผมได้รับ และ ไอเท็มที่ตกอยู่ทื่พื้น ที่ปรากฏ ที่ตรงกลางสายตาของผม ผมสะบัดดาบ ซ้าย ขวา แล้วเก็บมันเข้าฟักที่ กลางหลังผมเหมือนเดิม ผมเดินถอยหลังไปเล็กน้อยจนชิดกำแพงดันเจี้ยน
ผมหายใจดังๆ ที่กลั้นไว้ และหลับตาลงช้าๆ กล้ามเนื้อของผมเริ่มปวด ไม่แน่อาจมาจากการต่อสู้อันยาวนานของผมในวันนี้ก็ได้ ผมสะบัดหน้าแรงๆ แล้วลืมตาขึ้น
เวลาที่ปรากฏอยู่ที่ มุมล่างขวานในสายตาของผมบ่งบอกว่า มันเลย บ่าย สามโมงมาแล้ว ผมคงต้องออกไปจาก ดันเจี้ยนนี้ซะแล้ว เพื่อจะกลับเมืองก่อน ค่ำ
“กลับเลยแล้วกัน”
ไม่มีใครอยู่แถวนั้นเพื่อฟังผม แต่ผมก็ยังพูดไป แล้วก็ลุกขึ้น
ผมเสร็จกับการสำรวจแล้ววันนี้ และผมก็รอดพ้นเงื้อมือของยมทูตอีกครั้ง แต่จากประสบการณ์แล้ว พรุ้งนี้จะเต็มไปด้วย การต่อสู้ที่รอคอยผมอยู่แน่นอน และมันก็ต้องมีสักวันที่ผมต้องเสียท่า
ผมก็ได้แต่ ขอให้ มีใครสักคน สามารถเคลียร์เกมนี้ได้ ก่อนที่ผมจะยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมาก็แล้วกัน
พวกที่รักชีวิตของตัวเองนั้นก็ สามารถรออยู่ในหมู่บ้านหรือไม่ก็เมืองหลวงไป จนกว่าจะมีใครเคลียร์เกมนี้ก็ได้ นี้คงเป็นทางเลือกที่ ฉลาดที่สุดแล้ว แต่ผมได้ออกไปรบแนวหน้าทุกวัน เพราะผมนั้นก็เป็นแค่พวกบ้าเล่นเกมเท่านั้นเอง
คุณคงคิดว่าผมเป็นบ้าใช่มั่ย ที่จะสามารถเคลียร์เกมด้วยตัวคนเดี่ยว
ผมได้เดินมาทางนี้ลำพังมาสองปีแล้ว ตอนสู้ในดันเจี้ยนอันมืดมิดทุกวัน
ผมยิ้มกับตัวเองนิดๆ และนึกถึงวันเก่าๆ
สองปีที่แล้ว …..
ช่วงที่ทุกอย่างสิ้นสุดและเริ่มต้น
ความคิดเห็น