คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 จุดเริ่มต้น ตอนกลาง 100 %
Sword Art Online
ตอนที่ 3 จุดเริ่มต้นตอนกลาง
“เอ้ะ ทำไมมันไม่มีปุ่มออกจากเกม”
ผมหยุดกระทำสิ่งที่ผมทำอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมา
“ไม่มีปุ่ม ไม่น่าเป็นไปได้มั่ง ดูให้ดีๆสิ”
ผมพูดด้วยความงงงวย นักดาบคลายด์ เปิดตากว้างใต้ ที่คาดผมนั้น แล้วเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆเมนู จริงๆแล้วมันต้องมีปุ่ม สี่เหลี่ยมอยู่ตรงข้างล่างของเมนู เขียนว่า Log Out เพื่อที่จะทำให้ผู้เล่นสามารถหนีออกจากเกมนี้ได้
ขณะ ที่ผมกำลังจัดไอเท้มในคลังเก็บของของผม คลายด์ก็พูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสูงกว่าเดิม
“มันไม่มีจริงๆนะ นายลองดูสิ คิริโตะ”
“ฉันบอกนายแล้ว มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกนา” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ทำตามอยู่ดี
ผมดึงเมนูของตนขึ้นมา และเอานิ้วไล่ลงเมนูต่าง ตามนิสัยที่เคยชิน และ
ร่างของผมเหมือนแข็งทื่อ
มันไม่อยู่ที่นั่น
อย่างที่คลายด์บอก ปุ่มออกจากเกม ที่อยู่ตั้งแต่ ช่วงที่ให้ลองเล่น ไม่ใช่สิ ตั้งแต่ ช่วงที่ผม ล็อกอินเข้ามาเล่นครั้งแรก
มันหายไป….
ผมมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย และลองดูเมนูให้ระเอียดกว่านี้เพื่อว่า มันอาจจะถูกย้ายที่ คลายด์จ้องมาที่ผม พยายามบอกว่า ‘ใช่มั่ยหล่ะ’
“ไม่มีใช่มั่ย”
“อืม มันไม่อยู่”
ผมพยักหน้า ดูเหมือนว่ามันจะน่ารำคาญที่ผม เห็นด้วยอย่างง่ายดายแบบนี้ คลายด์ยิ้มและลูบคอบางๆของเขา
“ก็มันเป็นวันแรกอะน่ะ มันอาจจะมี บัด ก็ได้ พวก จีเอ็ม คมร้องไห้แล้วเป็นแน่ เพราะ ข้อความบ่นจากผู้เล่นจำนวนมหาศาล”
คลายด์พูดอย่างใจเย็น
“นายจะใจเย็นไปถึงไหน ไม่ใช่ว่านายสั่งพิซซ่าเอาไว้ไม่ใช่หรอ” ผมถามอย่างหยอกเล่นๆ
“อ่า จริงด้วย”
ผมขึ้นจณะเห็นเขากระโดดไปมา ทำตาโต
“อ่า พิซซ่าหน้า แองโซวี่ ของฉานนน”
“ทำไมนายไม่ลอง โทรหา จีเอ็มล่ะ เพื่อเขาสามารถ เอานายออกจากเกมได้โดยตรง”
“ฉันลองแล้ว แต่ไม่มีใครรับเลย นี้มันตั้ง ห้า โมงกว่าแล้วนะ คิริโตะ มันต้องมีทางอื่นที่จะ ออกจากเกมได้สิ” หลังจากฟังคลายด์พูดพลางยกแขนแกว่งไปมา
ผมทำหน้าเคร่งเครียด และรู้สึกถึง ถึงความเย็นส่งผ่านหลังไป
“นั่นสินะ การที่จะออกจากเกมก็” ผมพูดพลางคิดหนัก
การที่จะออกจากโลกเสมือนจริงเพื่อที่จะกลับเข้าห้องของผมในโลกจริงนั่น ผมจะต้องเปิดเมนูหลักแล้ว ก็กดปุ่มออกจากเกม และตอบยืนยัน เมื่อระบบถามว่ายืนยันหรือไม่ มันช่างง่ายดายมาก และอีกในแง่หนึ่ง นอกจากทางนั่นแล้ว ผมไม่รู้ทาอื่นอีกเลยเพื่อจะออกจากเกม
ผมมองหน้าคลายด์ ซึ่งดูเหมือนจะเครียดมากกว่าผม และ ส่ายหน้าอย่างหมดอาลัย
“ไม่ มันไม่มี ถ้านายอยากออกจากเกม ก็ต้องใช้ปุ่มออกจากเกม ที่เมนูหลักเท่านั้น นอกจากทางนั่น ฉันว่ามันไม่มีทางที่จะออกจากเกม”
“เป็นไปไม่ได้หรอกน่า มันต้องมีสักทางสิ”
อยู่ดีๆคลายด์ก็ตะโกนออกมาสุดเสียงเพื่อ คัดค้าน ความจริงข้อนี้อย่างเต็มที่
“กลับไป! ล็อกเอ้าค์! หนี!”
ซึ่งแน่นอนว่าหลังจากที่เขาตะโกนคำพูดพวกนี้ มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะในเกมนี้ ไม่มีระบบ สั่งการด้วยเสียง
“คลายด์ ยอมเหอะ มันไม่มีคำสั่งพวกนั่นอยู่ในเกมนี้หรอกน่า”
“แต่ เรื่องแบบนี้มันงี่เง่า ที่สุดเลย ถึงจะเป็นบัคของเกม แต่ฉันก็ไม่สามารถกลับไปที่ห้องหรือ ร่างจริงของฉัน ที่ฉันอยากจะกลับได้เลย” คลายด์ตะโกนและทำหน้าตา โกรธสุดๆ
ผมเห็นด้วยกับเขาอย่างสุดๆ ในข้อนี้
เรื่องนี้มันเป็นไปไม่ได้ มันไม่มีเหตุผลเอาเลย แต่มันก็เป็นความจริงที่หลี่งเลี่ยงไม่ได้แล้ว
“เอ้ะ…นี้มันอะไรกัน ตอนนี้เราออกจากเกมไม่ได้”
คลายด์หัวเราะลั่นและเริ่มพูดอีกครั่ง
“เด๋ว ถ้าเราปิดสวิซ ไฟหล่ะ ถ้าเราดึงเครื่องเสื่อมโดยตรงล่ะ”
ผมดูคลายด์เอามือขึ้น เหมือนจะดึงหมวกที่ไม่มีตัวตนออก ผมดูไปรู้สึกอยากกลับบ้านที่สุด
“เป็นไปไม่ได้หรอกน่า ที่จะทำอย่างนั่น ตอนนี้เราขยับร่างในโลกจริงไม้ได้ เครื่องเสื่อมประสาทเก็บสัญญาณที่สมองเราพยายามส่งไปที่ร่างกายจริงทั่งหมดเอาไว้” ผมพูดพลางลูบหัวตนเบาๆ “และส่งกลับไปที่ตัวละครเราในเกม”
คลายด์ค่อยๆ ลดความพยายามลง ด้วยการเอามือที่พยายามแกะหมวกล่องหน ออก ลง
พวกเราทั่งสองต่างพูดไม่ออก หมดความคิดทันที
/> /> />
การที่เราจะเข้าสู่โลก เสมือนจริงนี้ เครื่องเสื่อมประสาทจะทำการ หยุดการส่งสัญญาณ ของสมองสู่ร่างกายลง และส่งมันผ่านเข้ามาในตัวละครเราในเกมแทน เพราะงั้น ถึงเราจะเหวี่ยงร่างกายเรายังไงในเกม ในโลกจริง ตัวจริงๆของเราก็ยังคงนอนนิ่งๆอยู่บนเตียงเช่นเดิม
เพราะงั้น เราไม่สามารถออกจาก โลกเสมือนจริงนี้ ด้วยความต้องการ ไม่ได้….ไม่ใช่ตอนนี้
“ถ้างั้น เราก็ต้องรอให้ทางระบบ ซ่อมบัคให้เรียบร้อยซะก่อน หรือไม่ก็ให้ใครสักคนดึงหมวกเราออกซะ จะทางใดก็ตาม ที่ทำได้ตอนนี้ก็คงมีแค่รอสินะ” คลายด์ พึมพำออกมา ขณะยังอยู่ในโลกส่วนตัวของเขา
ผมส่งความเห็นด้วยอย่างเห็นด้วย ผ่านแววตา
“แต่ ฉันอยู่คนเดี่ยว นายล่ะ”
ผมลังเลเล็กน้อย แต่ก็ตอบในที่สุด
“ฉันอยู่กับแม่ และน้องสาว ครอบครัวสามคน ฉันคิดว่า ฉันจะถูกบังคับให้ออกจากเกม ถ้าฉันไม่ลงไปกินข้าวแน่ๆ”
“อะไรนะ!! นะ..น้องนายอายุเท่าไหร่หรอ”
อยู่ดีคลายด์ก็หันมามองผม ด้วยแววตาเป็นประกาย ผมดันหัวของเขาออกไปไกลๆ
“นายใจเย็นจริงๆนะ ตอนได้ยินเรื่องพวกนี้นะ เธออยู่ชมรมกีฬา และเกลียดเกม เพราะงั้นเธอจึงไม่มีอะไรเหมือนกันกับเราทั้งสอง และนอกจากนั้น” ผมยกมือขวาขึ้นมาหวังจะเปลี่ยนหัวข้อ “นายว่ามันไม่แปลกหรอ”
“ก็แน่หล่ะ ก็มันบัคนี้”
“เปล่า ฉันหมายถึง ว่า มันไม่ใช่บัค แต่มันเป็น <ออกจากเกมไม่ได้> บัค ต่างหากเล่า นี้มันเรื่องใหญ่นะ ยกตัวอย่างที่ว่าพิซซ่านายในโลกจริงตอนนี้ก็ เย็นแล้ว แล้วถ้าเป็นนักธุรกิจล่ะ เสียกำไรมากๆแน่เลย ใช่ไหม”
“….พิซซ่า เย็น….มันก็เหมือน นัทโตะ แข็งๆอ๊ะล่ะ!!”
ผมไม่สนใจสิ่งที่คลายด์พูด และเริ่มพูดต่อ
“ถ้ามันเป็นแบบนี้ ทางบริษัทก็น่าจะปิดเซิฟเวอร์ลงและ บังคับให้ตัวละครเด้งออกจากระบบ แต่นี้มัน 15 นาทีแล้วนะ แต่ก็ยังไม่มีอะไรออกมาเลย แม้กระทั้ง ข้อความจากระบบด้วย ช่างเรื่อง ปิดเซิฟเวอร์ไปได้เลย นี้มันแปลกสุดๆ”
“หืมม ลองคิดแบบนั้นแล้ว มันก็แปลกจริงๆนะ”
ตอนนี้ คลายด์ลูบคางตัวเอง ด้วยสีหน้าจริงจัง
ผมเริ่มฟังคลายด์พูด และรู้สึกแปลกๆกับการพูดกับคนที่ผมไม่เคยเจอตัวจริงๆมาก่อน
“บริษัทที่ ผลิต SAO ขึ้นมา <Agas> เป็นบริษัทที่ โด่งดังในเรื่องการเอาใจใส่ลูกค้า ไม่ใช่หรอ เพราะงั้นทุกคนเลยอยากได้เกมนี้มากเลย มันค่อยค้างไร้สาระ ที่เกมมันมา พังซะวันแรกที่เปิดเกมแบบนี้ นายว่ามั่ย”
“อืม ฉันเห็นด้วย กับ SAO ที่เป็นเกม VRMMORPG เกมแรก ถ้ามีอะไรผิดไปตอนนี้ มันอาจจะเกิดข่าวลือขึ้นมาว่า เกมแนวนี้ มันไม่ค่อยดีได้”
คลายด์กับผม มองหน้ากัน และถอนหายใจ
สภาพอากาศของ อายคลายด์ ขึ้นอยู่กับ สภาพอากาศของโลกจริง เพราะงั้นมันก็เป็น ฤดูใบไม้ร่วง เหมือนกันกับข้างนอกในตอนนี้
ผมมองขึ้นไป ดูดอากาศเต็มปอดหนึ่งที
100 เมตร ออกไปผม ผมมองเห็นแสงสีม่วงของพื้นของชั้นสอง ผมมองไล่ไปบนพื้นผิวที่ไม่ลาบเรียบของปราสาท ผมมองเห็นทางเดินที่จะขึ้นไปสู่ชั้นสอง
เวลาตอนนี้ก็ 5:30 แล้ว ตอนนี้ ท้องฟ้าเป็นสีแดงของดวงอาทิตท์ที่จะลับขอบฟ้าไป โดยที่มีเหตุการณ์ที่ผมอยู่ตอนนี้ มองไปยังทุ่งราบนี้ ผมมองตาค้างด้วยความสวยงามของ สถานที่แห่งนี้
หลังจากตอนนี้
โลกทั้งใบของผม เปลี่ยนไป ตลอดกาล
ดึ้งๆ เสียงดังเหมือนกับ กระดึ่งดังขึ้น ทำให้ผมกับคลายด์ สะดุ้งสุดตัว
“อ่า…”
“อะไรเนี้ย!?”
พวกผมตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน และมองหน้ากันและกัน ด้วยดวงตาเบิกกว้าง
ทั้งผมและคลายด์ รอบตัวพวกเราเกิดเป็น ลำแสงสีน้ำเงินพุ้งออกมาจากพื้น และเมื่อเรารู้สึกตัวอีกที
ผมเคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน นี้มันคือการ วาปด้วยการใช้ไอเท็ม ทางทีมงานบังคับเราวาปงั้นหรอ ถ้าเป็นแบบนั้น ทำไมไม่เตือนเราก่อน
ด้วยความคิดอันสับสนของผม วิวรอบตัวผมหายไป ขณะนี้ผมอยู่ในที่มืดไร้แสง
และก็มีแสงเหมือนเรากำลังออกจากอุโมงค์มืดมิด และวิวรอบตัวก็ผมก็กลับมาชัดเหมือนเดิม แต่ที่นี้มันไม่ใช่ ทุ่งราบที่ผมอยู่เมื่อตะกี้อีกแล้ว
ถนนใหญ่ปูด้วยหิน ไฟข้างถนนเหมือนมาจาก สมัยอังกฤษโบราณ
ที่นี้คือจุดเริ่มต้น จุดศูยน์กลางของ เมืองเริ่มต้น
ผมมองคลายด์ ขณะเขากำลังอ้าปากค้างอยู่ใกล้ๆผม และไม่นานต่อมา ก็มีแสงอีกมากมายเกิดขึ้นรอบๆเรา และผู้เล่นนับไม่ถ้วนก็มาข้างๆเรา
ดูจากของที่ใส่ กับ ทรงผมแปลกๆแล้ว ไม่ผิดแน่ คนพวกนี้เป็นผู้เล่นเหมือนกับผม ตอนนี้ มีผู้เล่นอยู่ประมาน หลายพันคน ไม่ใช่สิ หมื่นคนอยู่ที่นี้ รู้สึกว่า ทุกคนที่ทำการ ออนไลน์ตอนนี้ถูกบังคับให้มาที่นี้กันทุกคน
เวลาผ่านไปไม่กี่วินาที ทุกคนหันมองซ้ายมองขวา โดยไม่มีใครเอ่ยปากพูดเลยสักคน
และแล้ว ก็เกิดเสียงพึมพำเกิดขึ้น และเสียงก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“เกิดอะไรขึ้นกันเนี้ย”
“เราออกจากเกมได้รึยัง?”
“ทำไม พวกทีมงานไม่จัดการเรื่องนี้เร็วๆนะ”
ความถามพวกนี้ออกจากปากของผู้เล่น นับครั้งไม่ถ้วน
เมื่อผู้เล่นเริ่มที่จะรำคาญมากขึ้น “นี้มันไม่ใช่เรื่องตลกแล้วนะ” และก็มี “ออกมาที่นี้เด๋วนี้นะโว้ย จีเอ็ม” ให้ได้ยินมากขึ้น
และ ทันใดนั้น
ใครบางคนออกเสียงแปลกจากผู้เล่นคนอื่น ตะโกนว่า
“อ่า…..ดูข้างบนสิ”
คลายด์และผมต่างมองไปข้างบนอย่าง ทันที และแล้ว วิวแปลกประหลาดก็มาทักทายเราทันที
ข้างล่างพื้นชั้นสอง หนึ่งร้อยเมตรเหนือขึ้นไปบนอากาศ มีแสงสีแดงปรากฏออกมา
และเมื่อผมมองดูใกล้ๆ ผมก็เห็นว่า มันเป็น เหมือนรูปกากบาท มีคำพูดปรากฏออกมาว่า <คำเตือน> และ ก็มี <คำเตือนจากระบบ>
ผมแปลกใจในขณะนั้น และคิดว่า ‘โอ่ ทางทีมงานจะแจ้งข่าวกับเราแล้ว’ และรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย เสียงบ่นเสียงลง และคุณสามารถรู้สึกได้ว่า ทุกคนกำลังฟังสิ่งที่ ทางทีมงานจะพูด
แต่ทว่า สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ มันไม่ใช่อย่างที่ผม คาดไว้เลยแม้แต่น้อย
และแล้ว รูปกากบาทก็ค่อยๆหยดลงมาเหมือนเลือดและเริ่มแปลงร่างเป็นรูปเป็นร่าง
ที่อยู่ข้างหน้าพวกเราตอนนี้คือ ผู้ชายสูงยี่สิบเมตร สวมฮูตไม่เปิดเผยใบหน้า
ไม่ใช่สิ ถ้าเราดูดีๆ เราสามารถมองผ่าน ฮูดนั้นเข้าไปได้ แต่มันไม่มีใบหน้ามากกว่า มันเป็นเหมือนความว่างเปล่าที่อยู่หลัง ฮูตนั้น เหมือนกับเป็นความมืดที่ไม่มีก้นบึ้ง
ผมเคยเห็นคนสวมชุดพวกนี้มาก่อน พวกนี้คือ พวกจีเอ็มนั้นเอง 
“นั้นคือ จีเอ็มหรอ”
==============================================================
100 % แล้วนะครับ ู ^ ^
ความคิดเห็น