จอมเวท จอมมนตรา

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4: 7มหาดาบผ่ามิติ 2 (ปลดปล่อยสวาดิกะ)

ตอนที่ 4: 7มหาดาบผ่ามิติ 2 (ปลดปล่อยสวาดิกะ)

“สอบหรอครับ แล้วเราจะสอบอะไรละ ไม่เห็นมีโต๊ะ กระดา หรือปากกาให้เห็นเลยนี่ครับ” เซลถามขณะ ศ.ฮาเวียร์กำลังจะเอ่ยปากพูดต่อ

“อ่าว...นี้เธอยังไม่รู้เลยหรอว่าที่นี้เขาใช้การทดสอบ...ภาคปฏิบัติ” ศ.ฮาเวียร์บอกขณะยกแว่นตาของตัวขึ้นเล็กน้อย

“ไม่เลยครับ” เซลตอบพลางส่ายหน้า จนศาตราจารย์ทุกท่านถอนหายใจยาว อย่างเหนื่อยใจ

“เอาเถอะ ยังไงก็รู้แล้ว ไหนลองโชว์พลังเวทที่เธอว่าแน่ที่สุดของเธอมาสิ” ศ.เม่มาบอกกับเซล ขณะที่เซลยังงงๆ (ให้เสียพลังฟรีหรอไงกันนะ) เซลคิดในใจอย่างงงวน

“เอ่อ...” ศ.เม่มาที่กำลังจะเห็นเซลกำลังจะเอ่ยปากเลยรีบบอกไป “มีอะไรหรือจ้ะ”

“เอ่อ...คือว่าใช้เวทมนต์ควบได้ไหมครับ” เซลถามขณะ ศาตราจารย์ทุกท่านขมวดขิ้วเข้าด้วยกัน 

“ทำไมหรอจ้ะ...จะใช้หรอ” ศ.ท่านหนึ่งที่นั่งใกล้ๆ ศ.ฮาเวียร์ถาม ขณะที่เซลพยักหน้า

“ไม่มีปัญหาจ้ะ หากเธอใช้มนต์ควบได้นะ มันใช้ยากมากเลยนะจ้ะ อาจถึงชีวิตเลย แต่ที่นี่เขาก็ไม่มีกฎว่าห้ามใช้ แต่พวกขณะกรรมการไม่รับผิดชอบหรอกนะ ถ้าเกิดเธอเสียชีวิตไป”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” เซลบอกหน้าตาเฉย ขณะเริ่มท่องพึมพำอะไรบางอย่าง แล้วประมาทสิบวินาที เซลก็ลืมตาขึ้น พร้อมพูด...

“ซอลด์ ออฟ ธันเดอร์, ซอลด์ ออฟ ไฟเออร์, ซอลด์ ออฟ สปีริด, ซอลด์ ออฟ วอเทอร์, ทริบเบิ้ล เอฟวอลูชั้น รวมกันเป็น ออดิ่เมิ่น ซอลด์” เสียงของเซลหยุดลงพร้อมห้องทั้งห้องนั้นมีรูปดาวหกแซง พร้อมมีแสง อยู่ทั้งห้ามุม พร้อมกับ เข้ามารวมกับ ‘2พิภพ’ ของเซล จนตอนนี้เป็นสีทองอรามพร้อมมีกระแสไฟฟ้าคุมทั้งดาบเอาไว้

“.......” พวกกรรมการคุมที่ตอนนี้กำลังตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่

“ทะ...เธอมีพลังสูงมากขนาดปี4ยังทำไม่ได้แบบนี้เลย แบบนี้ทำไงละศาตราจารย์” ศ.เม่มาที่ตั้งสติได้เป็นคนแรกถาม

“เอ่อ...แบบนี้คงต้องเป็นอย่างที่พวกเราคิดแล้วละครับ” ศ.ฮาเวียร์บอกขณะหันไปมองอาจารย์ท่านอื่น

“ห้องคิง” ศาตราจารย์ทุกท่านบอกเป็นเสียงเดี่ยวกัน

“ห้องคิงหรอ...จะเป็นยังไงน้าอยากรู้แล้วสิ” เซลคิดขณะกำลังจะขึ้นรถม้าที่ทางโรงเรียนส่งมารับที่บ้านเลย

“ไปห้องคิงใช่ไหมครับ” คนขับรถม้าถามขณะที่เซลพึ่งขึ้นมาบนรถม้า

“อะ...ครับ” เซลตอบพลางหันไปมองดูวิวรอบข้าง

“นั่งให้สบายนะครับ” คนขับรถม้าเอ่ยขณะควบม้าไปด้วยความรวดเร็ว

เมื่อนั่งได้สักพักเซลก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยอยู่กลางอากาศเมื่อหันไปมองนอกหน้าต่างก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะเขากำลังลอยอยู่เหนือพื้นดินหลายร้อยเมตร จนเลยก้อนเมฆและเหนือขึ้นไปอีก และในทันใดนั้นรถม้าก็หยุดอย่างกะทันหันจนเซลจนไปกลิ้งกับพื้น

“หยุดทำบ้าอะไรเนี่ย” เซลตะโกนอย่างหงุดหงิดพลางยืนขึ้นมาและมองออกไปข้างนอกก็เห็นปราสาทที่ใหญ่โตมาก

“ยินดีต้อนรับสู่ สภาบันเรียนลอยฟ้า ไดอาเรียน ครับ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้วเซลก็รีบกระโดดออกจากรถทันทีซักสองพิภพออกมา (ทำไรของเขาอะ) พร้อมกับการระเบิดของรถม้าอย่างแรง ท่าเขาซ้ากว่านี้นิดเดี่ยวเขาได้กลายเป็นจุ่นแน่เลยเพราะระเบิดมะกี้

“เฮ้ย พวกเด็กใหม่นี่ประสาทสัมพัสธ์มันใช้ได้เลยวะ ถึงขนาดหลบลูกระเบิดศูนย์ยากาศของฉันได้” เสียงของกลุ่มนักเรียนห้องคิงกลุ่มนึงพูด ที่เซลคาดว่าน่าจะเป็นนักเรียนประจำโรงเรียน

“นี่ไอ้น้องมาเจอตัวตัวกับพี่ไหม” ชายหนุ่มร่างใหญ่คนหนึ่งเดินออกมาจากกลุ่มพร้อมถามเซล

“ไม่ละครับพี่ ผมคงสู้พี่ไม่ได้แน่ ผมฝีมือห่วยขนาดนี้” เซลบอกขณะนั่งลงกับพื้น

“ไม่มั้ง...แต่เอาเหอะจะยกเว้นให้สักวันแต่คราวหน้าที่เราเจอกันฉันไม่ปล่อยแบบนี้หรอกนะฉันต้องดูฝีมือนายให้ได้ไอ้น้องชาย” เขาบอกขณะเดินกลับออกไป

“เฮ้อ” เซลถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงคนๆหนึ่งถาม เมื่อเซลมองไปที่คนถามเขาก็เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่ง ถือไม้คทาอันใหญ่อยู่ในมือ

“ไม่เป็นไรครับ คุณ…” เซลกำลังจะบอกชื่อแต่ตามทำเนื่อมเขาต้องบอกชื่อของเขาก่อน “ผมชื่อ เซลครับ

เซล ซามาซาส ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ผม จอห์น บิช สต็อน ยินดีที่ได้รู้จักครับ เรียกผมว่า จอห์นก็ได้” จอห์น แนะนำตัวแล้วเขาก็ได้ชวนเซลไปเดินเล่นรอเวลาประชุมเข้าปีใหม่ของการเรียน

6.00 น.

“นักเรียนทุกคนขอให้ไปที่ห้องประชุมใหญ่ ที่อาคารที่4ด้วย นักเรียนใหญ่กรุณาเดินตามอาจารย์หรือรุ่นพี่คนอื่นมาด้วยนะค่ะ ค่อยเดินนะค่ะ ไม่ต้องวิ่งประชุมจะเริ่มในอีก 15 นาที ขอบคุณค่ะ” เสียงเรียกหายไปขณะนักเรียนรุ่นโต รุ่นเล็กทุกคนพากันเดินไปที่ห้องประชุมใหญ่อย่างรวดเร็ว โดยมีพวกครูเดินดูสภาพอยู่ใกล้ๆ

ทันใดนั้นเอง ก็เกิดเสียงระเบิดอย่างรุนแรงขึ้นที่หลังอาการเรียนหนึ่ง

บรึม!!!!!

“เอาอีกแล้วสิเนี่ย” เสียงอาจารย์คนหนึ่งเอ่ยขึ้น พลางทำหน้าเบื่อหน่าย เซลและจอห์น นั้นก็ทำหน้างงพร้อมวิ่งตามอาจารย์ที่วิ่งไปมะกี้ด้วย

“เกิดอะไรขึ้นหรอครับอาจารย์” จอห์นถามอาจารย์ที่อยู่ใกล้ที่สุด

“พวกนักเรียนรุ่นพี่อัญเชิญสัตว์เทพออกมานะสิ ไม่ต้องห่วงหรอกเป็นแบบนี้ทุกปีละ” อาจารย์คนนั้นบอกขณะช่วยกันไปสงบสัตว์เทพ มังกร กันอย่างอย่างเย็น แต่คงเป็นแบบที่อาจารย์บอกไว้ไม่ได้ซะแล้ว เมื่อสัตว์เทพตัวนั้นไม่ได้ยอมสงบลงเลย มันได้พ่นไฟสีแดงสดออกมาจากปากของมันจนพวกอาจารย์ไม่สามารถเข้าใกล้ได้

และเมื่ออาจารย์คนหนึ่งเข้าไปได้ก็โดนกรงเล็บของมันปัดจนกระเด็นทะลุกำแพงอาคารออกไปอย่างรุนแรงจนสถาบันลอยฟ้าสะเทือนลั่น

“เดี่ยวผมจัดการเองครับ” จอห์นเดินออกไปข้างหน้าเจ้าสัตว์เทพมังกรพร้อมจ้องตาแข่งกับมัน แล้วในที่สุดเจ้ามังกรก็พูดขึ้น

“เจ้ามนุษย์ไม่อยากอยู่หรือไงถึงกล้าลองดีกับสัตว์เทพชั้นสูงอย่างข้า มังกรฟ้าไรเวิล” เมื่อได้ยินชื่อแล้วอาจารย์หลายคนถึงกับหน้าชืด

“มัง...กร....ฟ้า...ไร.....เวิล สัตว์อสูรแห่งเทพ ว่ากันว่าเป็นสัตว์เทพที่แข็งแกร่งเป็นที่2 รองมาจาก ปาฮามัม” อาจารย์ด้านสัตว์อสูรเอ่ยขึ้น อย่างตื่นตระหนก

“เหอะ ถึงแกจะเป็นสัตว์อสูรที่เก่งที่สุดอันดับสอง แต่ฉันมีอันดับหนึ่งเว้ย ดู ในนามแห่งข้า จอห์น บิช สต็อน ขออัญเชิญสัตว์อสูรผู้สูงสง ไร้เทือนทาน ปา...ฮา...มัม” เมื่อได้ยินคำนั้นมังกรฟ้าถึงกับหน้าซืดเมื่อเมฆเริ่มก่อตัวขึ้นรอบหัวของจอห์นและปรากฏวงแหวนเวทดาวหกแฉกออกมา มันมีขนาดใหญ่พอๆกับตึก2ชั้นเลยที่เดี่ยว และมีเสียงกรีดร้องเมื่อนกดังออกมา จากภาพใน จนในที่สุดก็เมื่อมีสิ่งประหลาดๆ ทะลุออกมาวงแหวนเวท และมาหยุดอยู่หน้าจอห์น มันคือนกปีศาจนั้นเอง นกที่มีปีกสีดำสนิด มีจะงอกปากที่แหลมคมเหมือนดาบ มีดวงตาสีแดงก่ำน่ากลัว แถมมีอะไรไม่รู้เหนือมกับกงจักรติดอยู่ที่หลังของมัน

“นายท่านมีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูทรงอำนาจ จนพวกอาจารย์ตอนนี้กำลังตกตะลึงกับความสามารถของเด็กห้องคิงปี1 ชื่อ จอห์น คนนี้ขึ้นมาซะแล้ว

“จงจัดการเจ้ากิ๊งกือฟ้านั้นให้หน่อยแล้วกัน ฉันจะนอน….เออนี่ให้เพื่อนฉันคนนี้ แจมด้วยสิ อยากเห็นฝีมือของเจ้าหมอนี่ซะหน่อย” จอห์นบอกขณะหันไปมองเซลที่ตอนนี้ตะลึงกับรูปร่างของปาฮามัมอยู่ เมื่อปาฮามัมหันไปมองกับเซล มันได้แต่จ้องแต่ดาบของเซลที่ติดไว้ที่หลังอย่างเขม็ง แล้วพูด

“เจ้าหนู เจ้าเอาดาบนั้นมาจากไหน” ปาฮามัมถามเซลที่ตอนนี้สะดุ้งโหยง แต่ไม่มีเวลาตอบแล้วเมื่อตอนนี้เจ้ากิ๊งกือฟ้า ได้พุ้งด้วยความเร็วสูงมาหาเซล เมื่อมันได้เข้ามาใกล้ตัวของเซล ปาฮามัม ได้ใช้ปีกของมันปัดจนมังกรฟ้าปลิวกลับไป

“ไม่มีเวลาตอบแล้ว รีบปลดปล่อย สวาดิกะ ซะเร็ว” เซลที่ตอนนี้กำลังงงอยู่ว่าสวาดิกะคืออะไรได้แต่ยืนงงอยู่โดยไม่รู้เลยว่า.....

“อะไร กะ กะ นะ” เซลบอกพร้อม ตูม!!!!!!!

“เจ้าหนู” ปาฮามัมบอกขณะที่เซลโดนพลังคลืนของมังกรฟ้าเข้าไปเต็มจนพื้นที่แถวนั้นเรียบเป็นน่ากอง ขณะที่จอหน์กำลังยืนมองดูเพื่อนคนแรกของเขาอย่างตะลึง

จะไม่ตะลึงได้ไงละ ก็เมื่อเซลที่ตอนนี้เดินออกมาจากกองซากของโรงเรียน หน้าตาเฉยและนอกจากนั้น ในมือตอนนี้มี ดาบ 2พิภพ อยู่ในมือที่ตอนนี้เป็นสีทองและเรียวขึ้นกว่าเดิม

“เนี่ยนะหรอ ปลดปล่อย สวาดิกะ ไม่เลวเลย” เซลบอกขณะที่ตอนนี้เซลได้หายไปจากที่เดิมและมาอยู่หน้า มังกรฟ้าเรียบร้อย

“เป็นไปไม่ได้ ข้าจับความเร็วของมนุษย์นี้ไม่ทัน”  

ฟุบ!!!  เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาจาก ตัวของมังกรฟ้าที่โดนสองพิภพเข้าไป ตอนนี้อาจารย์ทุกคนกำลังอึ่งกับการโจมตีเมื่อกี้ของเซล

“เด็กนั้น โจมตีผ่านเกราะของมังกรฟ้าที่ทนดาบในตำนานได้พร้อมกัน10ดาบเลยหรอเนี่ย” อาจารย์ท่านหนึ่งพูดขึ้น

“ปลดปล่อย สวาดิกะ” อาจารย์ใหญ่ รูปร่างเล็ก เป็นคนชรา เอ่ยขึ้น

“อะไรหรือ ท่านมิสะยะ” อาจารย์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆถาม

“ปลดปล่อยสวาดิกะ คือการปลดปล่อยพลังวิญญาณของตัวเอง เพื่อที่จะมาเพิ่มพลังให้อาวุธ ของตัวเอง และมีไม่กี้คนเท่านั้นที่มีพลังวิญญาณ ท่ามีก็ต้องเป็นยมทูต หรือ พวกปีศาจ เท่านั้นที่มีพลังวิญญาณมากพอ”ท่านมิสะยะบอกขณะจับจ้องอยู่กับการต่อสู้ของเซล

“เจ้ามนุษย์ ตายซะเถอะแกทำให้ข้ามีแผล” และทันใดนั้นเองที่เจ้ามังกรฟ้าได้ปลดปล่อยพลังของตัวเองออกมา พลังสีฟ้า อันใหญ่โต ได้ทำลายพื้นดินแถวนั้นที่ จนเรียบ

“มาเลย” เซลบอกขณะที่ตอนนี้ดาบ 2พิภพนั้นได้กลายเป็นสีทองแสงสว่างแล้วก็กลายเป็นสีขาวแสบตา พร้อมมีสายฟ้าหลายร้อยเส้นล้อมรอบ

“อ้าก~~~.” เซลได้หายจากที่เดิมมาได้ พร้อมรอบตัวของมังกรฟ้า ได้เห็นร่างลางๆ ของเซลเป็นร้อยๆ ร่างรอบตัว

“10,000 จันทร์เสี่ยว” ร่างทั้งหมดได้หายไปจากที่เดิม พร้อมเผลให้เห็น ร่างของเซล ที่ยืนอยู่

“ไม่น่าเชื่อ” เจ้ามังกรฟ้าพูด ขณะทั้งร่างนั้นมีแต่แผลบาดลึก พร้อมเลือดพุ้งออก มา ในที่สุดเจ้ามังกรฟ้าก็ได้เป็นละอองหายไป จากสถาบันลอยฟ้า

“จบเรื่องสักที....” เซลเอ่ยขณะล้มลงกับพื้นกลางความตกใจของอาจารย์ หน่วยแพทย์รีบวิ่งเข้ามาดูอาการทันที

“พลังหมดนะครับ สัก 2-3 วันเดี๋ยวก็ตื่น” หัวหน้าหน่วยแพทย์เอ่ย

“หรอ....เก็บกวางด้วยแล้วกันนะ” ท่านมิสะยะเอ่ยขณะเดินออกไปจากลานกว้าง ‘เจ้าเด็กนั้น เหลือร้ายจริงๆ ใช้พลังวิญญาณได้เยอะขนาดนั้นได้ในครั้งเดี่ยว สมแล้วที่เป็นหลานของคนๆนั้น” ท่านมิสะยะเอ่ยขณะเหงื่อแตกเต็มใบหน้าชราของตน

ขณะเดี่ยวกัน จอห์นกับ ปาฮามัมกำลังนั่งคุยกันอยู่

“ท่านคิดว่าไง ท่านจอห์น” ปาฮามัมถาม

“ไม่ผิดแน่ เจ้านั้น ไม่สิ ท่านคนนั้น ไม่ผิดแน่” จอห์นเอ่ยพร้อมหายตัวไปจากที่ยืนอยู่เมื่อกี้ พร้อมกับปาฮามัม

ณ ที่ๆหนึ่ง

“หา ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” เซลนั้นเอง ที่ตอนนี้ยืนอยู่บนเกาะใหญ่เกาะหนึ่ง ตั้งอยู่กลางทะเล

“ดาบหนึ่งสิ้น ดาบสองดับ ดาบสามเผล กลางทวีปใหญ่ วารีมืดล้อม ปากปีศาจเปิด พร้อมรับผู้มาเยือนด้วยความหายนะ” เสียงๆหนึ่งพูดพร้อมเสียงนั้นก็หายไป

“อะไรนะ” เซลตะโกน “ใครนะ ออกมาเดี๋ยวนี่นะ”  ไม่มีเสียงตอบเมื่อรู้ตัวอีกทีเขาก็ได้มาอยู่ห้องพยาบาลแล้วเรียบร้อย

100% เสร็จจนได้