จอมเวท จอมมนตรา

ลำดับตอนที่ #2 : ซื้อของมาลาทอน

เช้าวันรุ้งขึ้น เซลและเจ้ามังกรน้อยสปาด์กี้ก็ต้องออกเดินทางไปเมืองหลวงที่อยู่ห่างกันแค่1ไมล์ มีชื่อเมืองว่า ซาฟาส เป็นเมืองที่ใหญ่โตที่สุดในโลก และมีความอุดมสมบูรญ์เป็นที่2ของโลกและก็มีอีก เป็นเมืองที่มีเทตโนโลยีที่1ของโลก เพราะงี้นี่เองจึงทำให้เป็นเมืองในฝันที่ประชาชนหลายล้านต้องการจะอยู่แต่ไม่ใช่เซลแน่ เพราะว่าเขาเกีลยดเสียงหนวกหู ผู้คนมากมาย และเขาก็ไม่ชอบงานสังคมเลย แต่มันจำเป็นเพราะว่าอีกหนึ่งอาทิตท์ก็เป็นวันเปิดเทอม์แรกของเขาในโรงเรียนสอนเวทมนต์ชื่อดัง เบอร์ลิน เขาเลยต้องรีบออกไปซื้อของการเรียนให้ครบก่อนถึงวันเปิด แต่ลายการของมันมีกว่า 5หน้า...หน่ะ

เมื่อเซลกับเจ้าตัวน้อยออกจากบ้านก็มีเสียงตะโกนทันที "เซล ลูกลืมเครดิตการด์บนห้อง!!อีกแล้วววววววว" เสียงตะโกนด้วยความหงุงหงิดดังขึ้นจนเซลพุ้งตัวกลับขึ้นไปเอาเครดิตการด์ที่ห้องตัวเอง ที่ซึ่งอยู่บนชั้นที่13 ของปราสาท (LUCKY NUMBER)

"เฮ้อเหมื่อยโว้ยยย เมื่อไรบ้านนี่จะติดลิตท์นะ" เจ้าตัวบ่นอุบระหว่างทางเดินลงมาจากบันใดวน เมือฟิวขาด "ไม่ไว้แล้วววว"


เคร้ง!!! เสียงกระจกแตกพร้อมร่างเพียวหย่นลงมาจากที่สูง

" แอนตี้-กวาเว้เต้  " เสียงตะโกนพร้อมแสงสีขาวสว่างขึ้นรอบตัวของเซลทำให้เซลนั้นลอยตัวอยู่กลางอากาศพลางลอยลงมาอย่างซ้าๆ จนถึงพื้นพุ้บก็มีเสียงพั้บ

"เฮ้อ....แกเจ้าเซลอีกแล้วหรือเนี่ย นี่มันบานที่15แล้วนะเดือนนี่" เสียงซุนขาดของราเซลเล่นเอาเจ้าตัวรีบขึ้นเกีวยนของตัวเองพร้อมกับเจ้าตัวน้อยลอยตามไปอย่างน่ารัก เพราะว่าปีกน้อยๆ กับตาดวงกลมโตนั้นทำให้มันน่ารักมากๆ =^_^=

10นาทีต่อมาพวกเขาทั้งสองก็มาถึงเมืองซาฟาส เมืองนี่ยังมีคนเยอะเหมือนเดิม ก็แน่ละประชาชนที่นี่มีอยู่ถึง 15% ของคนทั่วโลกเลยนะ แต่เซลตอนนี้กำลังมองหาตึกที่พวกเขาจะเข้าไปจนในที่สุดก็เห็นตึกสูงพอๆกับเครื่องบิน3ลำมาต่อกันเลยทีเดี่ยว และนั้นก็คือศูนย์รวมของที่จำเป็นต้องใช้สำหรับนักศึกษาและแฟชั้นที่อัพเดททุกชั่วโมงของทุกชิ้นเลยไม่มีอันไหนต่ำกว่า 1,000 เซนีเลยโชดดีที่เซลนั้นมีเงินติดตัวอยู่ประมาท 1.5 ล้านเซนีได้ ก็ประมาณหมดตัวละถึงจะครบ

เมื่อเข้าไปแล้วก็มียามสองคนประชิดตัวพลางพูดว่า "ค่าผ่านเข้าไป 2,000 เซนี ครับ" ยามพูดนั้นพูดพลางยื่นกระป๋องให้

"เฮ้ย....ฉันไม่มีเงินสดมีแต่เครดิต ทำไมต้องมาเก็บเงินด้วยนะเอ้าเอาไปรูดซะ" เซลพูดอย่างหงุงหงิดพลางยื่นบัตรเครดิตของตัวเองให้

2นาทีผ่านไป

"ขอบคุณที่ให้ความรวมมือครับผม" ยามพูดพลางเดินถอยไปแต่เซลทักก่อน

"นี่จะบอกได้ยังว่านี่มันค่าอะไร" เซลถาม

"ค่าเอาสัตว์เข้าห้างฯครับ" ยามกระซิบบอก

"หา! นี่อะนะ 2,000เซนี พวกนายบ้าไปแล้ว" เซลตะโกนลั่นอย่างฟิวขาด....อีกครั้ง - -"

"คุณค่ะ...เป็นกฏนะค่ะ" พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกเมื่อเห็นว่าเอาไม่อยู่แล้ว แต่ก็ไม่ทุเลาความหงุงหงิดของเซลเลยแม้แต่น้อยยังโวยวายต่อไปจนในที่สุด

"นี่คุณครับนี่มันก็ 1ชั่วโมงแล้วนะครับผมว่าคุณกลับไปดีกว่าครับหรือว่าจะให้ผมเรียกพวกยามที่เหลือมาจัดการ" ยามผู้นั้นบอกพลางยกวอกี้ทอร์กี้ออกมาอย่างขู่กันมีหรือที่เซลวาที่เซียนดาบจะยอม

"มาเลยสักพันคนเป็นไง" คำพูดประโยคอย่างท้าทายของเซลทำให้ยามผู้นั้นยิ้มที่มุมปาก

"หน่วย12ช่วยมาที่หน้าประตูทางเข้าที่3หน่อย" ยามบอกพลางหันมายิ้มให้กับเซล ต่อมาไม่นานก็มีทหารกว่าร้อยนายมายืนร้อมเซล

"กลับไปได้รึยังครับ" ยามนายนั้นพูดอย่างเอาเรื่อง

"ไม่" เซลนั้นก็ตั้งท่าสู้พลางให้สปาด์กี้ไปอยู่ด้านหลังชั่วพริบตาเดี่ยวดาบเล่มใหญ่สีทองอร่ามก็มาอยู่ในมือเซล

"พวกเราลุย" เรียกหัวหน้ายามดังขึ้นทำให้ยามที่เหลือวิ่งกรูกันเข้ามาพลางให้กระปอกทุบใส่เซลไม่ยั้ง

ก่อนถึงตัวได้นั้นเซลก็ได้หายตัวไปแล้วมาโผล่อีกทีก็หน้าหัวหน้ายามทามกลางฝูงคนที่เริ่มมามุ่งดูกันอย่างสนใจในการต่อสู 1ต่อ100กว่าๆ

"พอรึยังครับ...คุณแยม^ ^" ถึงสีหน้าของเซลนั้นจะยิ้มแย้มแต่นัยน์ตานั้นกลับไม่เลยตอนนี้มีแต่ความไอแห่งการฆ่าฟันอยู่รอบตัว

"ครับๆ ผมจะใช้จ่ายคุณคืนเดี๋ยวนี่ละครับ" หัวหน้ายามรีบบอกพลางวิ่งไปที่เค้าเตอร์พร้อมยิบเงิน2000เซนีของเซลคืนไป

"อืม...ขอบใจมากครับจะได้ไม่ต้องเหนื่อยแรงฆ่าคน" เซลบอกพร้อมยิ้มอีกครั้ง แต่นั้นก็ทำให้ผูหญิงกลุ่มใหญ่ที่มามุ่งดูกรี้ดได้

"กรื้ดดดดดดด~ ~ ~ ดูสิเธอผู้ชายคนนั้นนะทั้งเก่ ทั้งหล่อเลยนะเธอ" เสียงเม๊ากันระเบิดของพวกผู้หญิงที่เซลนั้นไม่สนใจเลยสักกะตึ๋นเดี่ยวพลางเดินไปซื้อของที่เขาต้องการแต่นึกขึ้นได้ว่าลืมของ

"เฮ้!...สปาด์กี้มาเร็ว" เซลรีบหันมาตะโกนบอกเจ้าสปาด์กี้ที่ตอนนี้กำลังโดนพวกกลุ่มผู้หญิงรุมกอดอยู่ กว่าจะหนีออกมาได้ก็เล่นเอามันแทบหมดสภาย

"หมดสภาพเลยดูซิ...พวกผู้หญิงนี่น่ากลัวจิงเลย" เซลคิดอย่างเหนื่อยใจพลางอุ้มสปาด์กี้ให้ขี่อยู่บนหัว

"เอาละ...ไปกันเลย" เสียงบอกของเซลพร้อมขาก็เข้าเดินเข้าตัวห้างไป พร้อมเก็บดาบคู่ใจไว้ใต้เสื้อของตัวเองที่หลัง

ร้านแรกคือร้านชุดนักศึกษาเบอร์ลิน

"อะสวัดดีครับต้องการชุดแบบไหนครับ มีทั้งแบบนักศึกษาเวทมนต์ปี1-ปี7เลยละครับ" คนขายเอ่ยถามเมื่อเห็นเซลเดินเข้ามาในร้าน 

"เอ่อเอา...ชุดเครื่องแบบปีหนึ่งครับ" เซลตอบพลางเขมิบไปมองชุดแต่ละชุดอย่างละเอียดจน

พรั่ก!!

"เจ็บๆ" เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งร้องขึ้นจนเซลนั้นต้องหันมามองจนเห็นหญึงสาวสวยในชุดรัดจนเห็นสัดส่วนที่นางแบบยังอายและใบหน้าที่สวยงามแต่ตอนนี้ทำเหมือนกับจะร้องไห้ดวงตานั้นคมสวย นัยน์ตาของเธอคือสีเขียวมรกต แล้วในที่สุดเซลก็ตื่นจากพวัง

"เอ่อ...ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" เซลเอ่ยปากถามพลางพยุงตัวเธอขึ้นจนเธอยืนขึ้นเองได้

"ไม่เป็นไรค่ะ...ขอบคุณมากนะค่ะ" เธอก้มหัวตอบขอบคุณ "ฉันชื่อ นีน่า....นีน่า สตรอนเวล แล้วเธอละ" นีน่าเอ่ยปากถามจนเซลอึ่งไปชั่วครู

"ผม...เซล เซล ซาราคิลครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" ทั้งสองยื่นมือไปจับซึ่งกันละกัน

"คุณครับได้แล้วครับ" คนขายเอ่ยปากบอกเซล

"อ่ะ..เท่าไรครับ" เซลตอบพลางเดินเข้าไปถามคนขายอย่างรวดเร็วจนนีน่าเกือบหลบไม่ทัน

"25,000 เซนีครับ" คนขายเอ่ยพร้อมปากที่อ้าค้างไว้ของเซล ซึ่งเจ้าตัวเองก็คิดอยากจะฆ่าไอ้คนที่มันมาตั้งราคาซะให้รู้แล้วรู้รอดไป

"อ่ะ.. ลดให้หน่อยไม่ได้หรอครับ" เซลพูดอย่างทำหน้าอ้อนพร้อมโชว์สปาด์กี้ที่อยู๋บนหัวทำหน้าตาโตอยู่เหมือนกับจะอ้อนอย่างนั้นละ ใครมันจะไม่ใจอ่อนละครับ

"อ่ะ..ลดให้เหลือ 17,500 เซนีก็แล้วกันครับ" คนขายพูดอย่างเหนื่อยหน่ายพลางถอนหายใจในคตวามใจอ่อนของตัวเอง

"ขอบคุณมากครับ นี่ครับเครดิตการด์" เซลบอกพลางยื่นการด์ในมือให้กับคนขายไปอย่างหน้ารื่น

"เธอนี่ต่อราคาเก่งจังนะ...เซล" นีน่าพูดอย่างอดที่จะชมไม่ได้

"ก็นิดหน่อย...พ่อฉันสอนมานะว่าแต่เธอเหอะนีน่าเรียนที่เบอร์ลินด้วยหรอ" เซลถามอย่างอยากรู้อยากเห็น (ก็มาในร้านจายเสื้อนักเรียนของเบอร์ลินจะให้ว่าไงเล่า... - -")

"อ้อ...แน่นอน" นีน่าตอบพลางยิ้มหวานให้เซล ที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นตูดลิงไปแล้วคร้าบ >-<

"เซล!! ว้ายตายแล้วไข้ขึ้นหรอ" นีน่าพูดพลางจับบนหน้าฟากของเซล จนทำให้หน้าของเซลแดงขึ้นไปอีกจนเหมือนกับลูกเชอรรี่ไปแล้ว

"ไม่เป็นไรหรอกงั้นฉันไปละนะ" เซลบอกพลางรีบรับเสื้อมาจากคนขานอย่างรีบร้อนแต่มือบางกลับจับไว้แน่นอย่างไม่ให้หนี

"นี่มันก็ 6โมงแล้วนะ ไปกินข้าวกันเหอะ นีน่าหิวจะแย่แล้ว" นีน่ากล่าวอย่างอ้อนแต่ด้วยนัยน์ตาสีเขียวมรกตคู่นั้นเลยทำให้เซลตอบตกลงในเกือบอึดใจ แต่นั้นก็พอจะทำให้นีน่ายิ้มกว้างได้

"เอ้าตามใจเธอละ จะเอาร้านไหน" เซลถามพลางเดินคู่ไปกับนีน่า "ฉันมีเวลาไม่มากด้วยสิ เดี๋ยวพ่อด่านะถ้ากลับซ้า"

"อะน่าเซล แปปเดี่ยวเอง" นีน่าเอ่ยพลางดงแขนเซลเข้าไปใซอกหนึ่งแล้วเมื่อออกมาจากซอกก็เห็นร้านอาหารเล็กๆ ที่มีคนน้อยนิดเดี่ยว

“นี่นะหรอร้านที่เธออยากให้ฉันกินนะ” เซลถามอย่างสงสัย ขณะที่นีน่าพยักหน้า

“อือ” นีน่าตอบพลางดึงโซลเข้าไปในร้านแล้วพนักงานต้อนรับหญิงก็เดินออกมาทัก

“กี่ท่านคะ” พนักงานต้อนรับถามอย่างสุภาพ

“2ครับ” เซลตอบพลางหันมามองเจ้าสปาด์กี้ก็นึกคิดได้ “3ครับ”

“ค่ะ...เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานหญิงตอบพลางพลายมือออกเพื่อนำทาง

“ขอบคุณมากครับ/ค่ะ” ทั้งคู่บอกขอบคุณอย่างพร้อมเพียง พลางเดินตามพนักงานไป เมื่อพนักงานเดินขึ้นมาทางบันใดจนถึงชั้นสอง

“ที่นี้ละค่ะ อยากได้อะไรเรียกนะค่ะ พนักงานของเราจะมาทันทีค่ะ” พนักงานหญิงบอกพลางเดินกลับไป

“พี่ครับ” เซลเรียกพนักงานชายคนหนึ่งมา

“มีอะไรหรือครับ” พนักงานคนนั้นบอก

“เอ่อ...คือว่าขอเมนูหน่อยครับ” เซลบอกแล้วทันทีพนักงานชายก็ยื่นเมนูให้อย่างรวดเร็ว จนเซลอดอึ่งไม่ได้ (ที่นี่อ่านใจคนได้หรือไงนะ)

เมื่อทั้งสองรับประทานอาหารกันเสร็จแล้วเซลก็ขอแยกตัวจากนีน่าออกมาเพื่อจะซื้อของต่อ เพราะมันยังเหลืออีกเกือบครึ่งของตารางของซะอีก

เขาจึงจำใจเดินเตร่ไปเรื่อยๆ จนเมื่อเขาเห็นร้านขายอาวุธเก่าเขาถึงเข้าไปดู

“อืมดูซิ...ที่นี่มีดาบอะไรขายมั้งนะ” ที่เซลตอนนี้เห็นก็คือกองดาบขนาดใหญ่โตที่มีดาบเป็นร้อยๆเล่มอยู่ แล้วเขาก็ไปสะดุดตากับดาบสีเงินขนาดใหญ่ ที่มีรอยต่อของอะไรสักอย่างอยู่เขาจึงลองดึงมันออกมาดู

“ว้าว!....สวยจังเลย” เซลเมื่อดึงออกมานั้นก็ได้เห็นตัวอังศรแปลงๆ ภาษาอะไรไม่รู้ที่เขาอ่านไม่ออก  

“รู้สึกว่ามะกี้เราเห็นรอยต่อไม่ใช่หรอไหนดูซิ........อ่ะเห็นหล่ะ” เซลเอ่ยขณะเห็นรอบต่อตรงกลางดาบ แล้วเมื่อมองดีๆ จะเห็นดาบอีกเล่มหนึ่งอยู่ข้างในนั้นด้วย

“ว้าว..สุดยอดเลย” เซลร้องในใจลั่นเมื่อเห็นดาบอีกดาบในรอยต่อ แล้วเขาก็รีบวิ่งไปที่คนขาย

“ลุงครับผมขอซื้อดาบนี้ครับ” เซลวิ่งไปที่คนขายแล้วเอ่ย

“อ้อ...ครับอันนี้ 10,500 เซนีครับ” เมื่อได้ยินราคาเซลถึงกับตาโต (ดาบตูยังไม่ถึง10000เซนีเลย.......แต่ต้องเอามันมีอันเดี่ยวในโลก >-<)

ในที่สุดก็.................................

“ขอบคุณมากครับ”  เสียงคนขายนั้นเอง พร้อมด้วยเสียงถอนหายใจของเซล ‘ไหมตูใจง่ายอย่างงี้’ นั้นคือสิ่งที่เซลคิด

100% แล้ว