จอมเวท จอมมนตรา

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

สวัดดีครับทุกท่านมาเจอกับผมอีกแล้วนะครับ อันนี้คือเรื่องที่3แล้วนะครับ นุกไม่นุกไม่รู้ละ แต่ผมจะพยายามมากที่สุด งั้นผมจะเริ่มเรื่องเลยละกัน

___________________________________________________________________

เคร้งๆๆๆๆ



เสียงของโลหะปะทะกันอย่างดุเดือดระหว่างเด็กหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าสดใสหน้าตาธรรมดาแต่กลับมีเสนห์ที่ดวงตาให้หญิงสาวที่พบเห็นหัวใจสั่นสะท้านได้อายุราว20ปีกับอีกคนที่ดูแก่กว่า 10ปีได้ (แก่วะ)ที่มีเจ้าของนัยน์ตาสีดำสวย ใบหน้าคมเข้มดูน่าเกรงขามมีเคราเล็กน้อยพร้อมหนวดอีกหน่อยใครเห็นก็ต้องหลง (โดยเฉพาะกระเทย...)

"เฮ้ย....แกฝีมือขึ้นนี่วา" คนที่อวุโสกว่าเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

"เหอะ พ่อนะละฝีมือตก" เด็กหนุ่มตอบพลางรับดาบจากผู้เป็นพ่อของตัวเองแทบไม่ทัน

"จะว่าไป...ฉันว่าแกพูดถูกหว่ะ ไอ้ลูกชาย ฉันว่าฉันฝีมือตกจริงด้วย" ผู้เป็นพ่อบอกอย่างเหนื่อยใจพลางนึกว่าตัวเองคงแก่ขึ้น..จนฝีมือตกเป็นแน่

"นี่อะนะ ราเซล ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเซียนดาบ น่าเหนื่อยใจจริงๆ" ผู้เป็นลูกล้อเลียนพลางกระโดดไปรอบๆเพื่อหลบคมดาบที่หวังจะแทบท้องของเขาจนไส้ทะลัก น้ำหนองไหล ลำไส้เล็กทะลุ แล้วก็....เฮ้ยยยยยยยย พอแล้วเขียนซะเห็นภาพเลยจะมาเขียนเรื่องหรือจะมาเล่าฟระ

"นี่ถ้าแกไม่ใช่ลูกฉันนะ เซล ฉันแทกทะลุเป็นพรุน...พรุน...พรุน.. พรุน.. พรุน.. พรุน.. ไปแล้ว" ราเซลตอบพลางแยกเขี้ยวหวังกัดเหยื่อที่อยู่ข้างหน้า

"ผมก็ไม่นึกเหมือนกันว่าจะมีพ่อ 'แก่' แบบนี้" เซลพูดพร้อมเน้นตรง 'แก่' จนผู้เป็นพ่ออยากจะให้ดาบตัดปากมันซะจริงๆ

"หนอยยย~ ~ ~ แกจำไว้ได้เลย แค้นนี่ต้องชำละ" ราเซลตะโกนอย่างโกรธจนควันออกหูอย่างไม่รู้ตัว แต่มีหรือที่เจ้าลูกตัวแสบจะหยุด

"มาเอาคือเร็วน้า ตะเองเค้ารออยู่ จุบ จุบ ~ ~ ~ ^0^" เซลทำท่ายั่วยวนราวกับเป็นหญิงสาว จนราเซลควันออกหูพร้อมนัยน์ตาสีดำเบิกกว้างพร้อมทำท่าราวกับวัวกระทิงป่าที่เห็นสีแดงก็ไม่ปาน

การต่อสู้.....ไม่สิการกวนประสาทของทั้งคู่ก็เริ่มจบลงในเวลา1 ชั่วโมงกับ หนึ่งนาที 20วินาที 1เสี้ยววินาที (ใครเอาเคื่องจับเวลามาฟะ)

ในบ้านของพวกเขาที่ซึ่งเหมือนกับว่าจะเป็นปราสาท (ไม่สิปราสาทเลยมากกว่า) ปราสาทของพวกเขาทั้งสองก็เป็นปราสาทเก่าๆ อย่ที่เมืองที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลักพอสมควร ชื่อเมืองว่าลิตเติ้ล ทาวน์ เป็นเมืองที่สงบสุข ประชาชนที่นี่มีแต่คนที่มีจิตใจงดงามและอ่อนโยนสิ่งที่พวกเขาเกลียดที่สุดในตอนนี้คือ.....ไฟสงครามที่แผ่ขยายไปเรื่อยๆ เหมือนกับโรคระบ่ายที่ครายชีวิตผู้คนไปมากมาย ราวกับใบได้ร่วง แน่นอนหนึ่งในนั้นก็คือ เซลซึ่งเกลียดสงครามมากกว่าอะไรดี เพราะมันคือสิ่งที่
ครายผู้เป็นมารดาของเขาไปเมื่อ11ปีก่อน เขาจึงต้องอาศัยอยู๋กับพ่อ2คนพร้อมสัตว์เลี้ยงคู่ใจ สปาด์กี้ นั้นเอง สปาด์กี้นั้นจะว่าเป็นสัตว์เลี้ยงก็ไม่เฉืองเพราะว่ามันคือ...ลูกมังกรอายุ1ปี มันเป็นพัญน์ มังกรดำหายาก แต่น่าแปลงที่มังกรดำส่วนใหญ่จะมีนิสัยกร้าวร้าวมาก แต่สปาด์กี้มีนิสัยขี้เล่นและมีนิสัยที่ไม่กร้าวร้าวแต่กลับอ่อนโยนนี้อาจเนื่องมาจาก เซลที่ชอบเล่นและสอนมันทำในสิ่งที่มังกรทั่วไปไม่ทำกระมั้ง

"สปาด์กี้ อย่ไหนพี่เซลมาเล่นด้วยแร้วววว~~~" เซลร้องลั่นปราสาทเก่าจนสะเทือนไปซะทั่ว แล้วทันใดนั้นเจ้าลูกมังกรตัวน้อยสีดำก็ ลอยตุ่มป่องมาพร้อมปีกอันน้อยๆและนัยน์สีฟ้า (มังกรก็ใช่ว่าจะมีนัยน์ตาสีแดงกับสีเหลืองนะครับ^ ^") พร้อมด้วยนัยน์ตาสีฟ้ากรมโตเท่าไข่ไก่ ที่ใหญ่พอๆกับหน้ามันเลย แล้วด้วยความสูงที่ไม่ถึง100 ซม. ทำให้มันมีความน่ารักน่ากอด แต่ว่าอย่างกอดมันเลยจะดีกว่าเพราะอาจโดนเกล๊ดมันทิ๋มเอาได้นะครับ

"หื๋อ~ ~ ~ ~" เสียงเหมือนกับขู่ของเจ้าสปาด์กี้ซึ่งเหมือนกับหมามากกว่าจรึงทำให้มันน่ารักขึ้นไปอีก

"หื๋อ~ ~ ~ ~ งัม~ ~ " เสียงเจ้าตัวน้อยบินมาซนอกของเซลอย่างจัง พร้อมใช้หางรัดเอ็นซึ่งแสดงถึงความคิดถึง

และนั้นก็คือบนเริ่มต้นที่ยิ่งใหญ่ของมหาจอมเวทแห่งพิภพ จอมมนตราแห่งสววรตด์ครับ