คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Neighbor :: บังเอิญ โลกกลม พรหม(ไม่น่า)ลิขิต 100%
'ยัยเด็กแสบ' กับ 'ไอ้พี่ปีศาจ'
ชื่อนี้มันมันกลับมาหลอกหลอนฉันอีกแล้ว ฮือๆๆๆๆๆ T_T อยากจะร้องไห้ให้ทำน้ำตาท่วมโลกเสียจริงๆ หลังจากที่ฉัน ยัยมุกและไอ้พี่ปีศาจพูดคุยกันตามประสาวัยรุ่น (จนลืมนึกถึงเฮียตั้มไป) ยัยมุกก็เล่าเรื่องน่าอายที่สุดในชีวิตของฉันให้เขาฟังทำให้ฉันนึกถึงไอ้พี่ปีศาจคนนั้นขึ้นมาทันที แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าไอ้พี่ปีศาจคนนั้นคือพี่ซีดี O_o ให้ตายเถอะค่า มะ ไม่อยากจะเชื่อเลย !!
"เธอคือยัยเด็กแสบคนนั้นจริงๆ หรอเนี่ย" พี่ซีดีถามฉันพร้อมกับกลอกตาไปมาอย่างไม่ไม่เชื่อ แต่ยิ่งเขาทำหน้าอย่างนั้นหน้าในวัยเด็กของเขาก็ลอยเข้ามาในหัวฉัน ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ความกวน (Teen) ของเขามันไม่เปลี่ยนไปเลย
"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าพี่คือ...." โอ้ย ! นึกถึงเรื่องนั้นแล้วฉันอยากจะบ้าตาย (-.-)(=.=)
"คนที่เห็นกางเกงในลายหมีสีชมพูของเธอใช่มั้ยล่ะ"
>O____O<
ขุ่นพระ !!! เขายังจำได้อย่างนั้นเหรออออออ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก !!! ฉันอยากจะกระโดดลงจากรถแล้วไปให้พ้นๆ ผู้ชายคนนี้จริงๆ
"พะ พี่ยังจำ...เรื่องนั้นได้งั้นหรอ" ฉันถามออกไปอย่างอายๆ ที่จริงแล้วมันก็ไม่น่าถามสักเท่าไหร่
"เธอคิดว่าฉันจะลืมอย่างนั้นหรอ" ผงะเลยจ้าบิว นี่เขาไม่ลืมมันจริงๆใช่ม้ายยยยย "รู้มั้ยว่าฉันเห็นกางเกงในผู้หญิงเป็นครั้งแรกเพราะเธอเลยนะ จะให้ฉันลืมง่ายไปมั้ง" อกอีแป้นไม่แตกแต่อกฉันจะแตกแทนแล้ว !!! ขุ่นพระ ทำไมเขาช่างเป็นคนที่... ที่...ที่ อะไรก็ไม่รู้ฉันไม่สามารถสรรหาคำไหนมาด่าเขาได้เลยตอนนี้ฉันทั้งโกรธทั้งอายจนหน้าแดงกล่ำเป็นลูกมะเขือเทศแล้วเนี่ย !!
"พี่นี่มันเป็นคนที่...."
"เห็นกางเกงในเธอไง"
(>//////<)
ดูเขาทำหน้าทำตาสิกวนชะมัดเลย !
"พอแล้วววววววววววววววววว ไม่คิดว่าฉันจะอายบ้างหรือไง" ฉันแหกปากลั่นใส่เขาอย่างเจ็บปวด เพราะกางเกงในลายหมีน้อยของฉันในตอนนั้นถูกมองด้วยสายตาจากปีศาจอย่างเขา T^T
แต่ในขณะที่ฉันกำลังโกระและอายกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้น เฮียตั้มกับยัยมุกกลับนั่งยิ้มหน้าระรื่นอย่างมีความสุข นี่พวกเขาไม่คิดจะเห็นใจฉันบ้างหรือไง ฮือออออ T^T (รีดเดอร์ทุกคนเห็นใจหนู่ใช่มั้ยคะ ??)
"แกยิ้มอะไรของแกห๊ะยัยมุก ! เฮียก็ด้วย ! " ฉันหันกลับไปตะหวาดใส่ยัยมุกและเฮียตั้ม เห็นเรื่องน่าอายของฉันเป็นเรื่องตลกหรือไงกัน เหอะๆ
"เอ้า !! ยิ้มก็ผิดด้วยหรอวะ ก็เรื่องนั้นของแกมัน... น่า....จดจำจนฉันไม่สามารถหยุดยิ้มได้ จริงๆ แล้วฉันอยากจะหัวเราะให้ฟันหลุดหมดปากเลยนะ แต่ฉันเกรงใจแกว่ะบิว"
"หึหึ แบบนี้เรียกว่าเกรงใจหรอยัยละมุด !" -/-
"พี่ไม่คิดเลยนะว่าวันนี้พี่จะได้เจอยัยเด็กตัวแสบของซีดีอ่ะ บังเอิญมากเลยจริงๆ " เฮียที่ฉันรักและเคารพนับถือก็เอาด้วยเหมือนกานนนน
"เฮียหมายความว่าไงอ่ะ อย่าบอกนะว่า...พี่ซีดีเล่าเรื่องนั้นให้เฮียฟังด้วยอ่ะ"
"ไม่พลาดหรอก!" มะ หมายความว่าเล่าให้ฟัง ชะ ใช่มั้ย ?!? "เอาน่าเรื่องกางเกงในลายหมีน้อยของบิวมันก็ผ่านมานานมากแล้ว ลืมๆ ไปเถอะนะ"
"พี่ตั้มบอกใครอ่ะ บอกผมเหรอ" ยังมีหน้ามาถามอีก น่าจะรู้นะว่าเฮียเขาบอกพี่นั่นแหละ -/-
"ก็บอกทั้งสองคนนั่นแหละ ซีดีก็ลืมมันไปซะแต่ถ้าไม่ลืมก็อย่าเอามาพูดอีก เพราะเดี๋ยวบิวจะอายจนหน้าแดงแบบนี้ไงล่ะ" ฉันไม่มีทางลืมเรื่องนั้นได้หรอกส่วนไอ้พี่ปีศาจก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะลืม นี่ขนาดผ่านมาตั้งสิบกว่าปีเขายังไม่ลืมแล้วนับประสาอะไรกับวันเดียว !
ร้านอาหาร Good time
ทันทีที่มาถึงร้านอาหารฉันก็ก้มหน้าก้มตาสั่งไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น อารมณ์ของฉันมันมาคุมากเพราะฉะนั้นฉันต้องกิน กิน กินและกิน !!! และฉันก็สามารถทำให้อารมณ์ของฉันดีขึ้นโดยการไม่นั่งร่วมโต๊ะเดียวกับไอ้พี่ปีศาจยังไงล่ะ
ฉันกับยัยมุกเดินมานั่งอีกโต๊ะข้างในสุดซึ่งอยู่ไกลจากเขามากเรียกว่านั่งกันคนละฟากคนละฝั่งเลย หลังจากที่ฉันกับยัยมุกสั่งอาหารเสร็จฉันก็ไม่ลืมที่จะบอกพี่พนักงานว่าค่าอาหารทั้งหมดให้เก็บเงินที่ตรงข้างหน้านู้น
พออาหารมาถึงที่โต๊ะฉันก็กินอย่างรวดเร็วหรืออาจจะเรียกว่ายัดเลยก็ได้ :) ทว่าระหว่างที่ฉันนั่งกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ใครสักคนก็เดินตรงเข้ามาที่โต๊ะของฉัน
"น้องคนนั้นนี่เอง จำพี่ได้มั้ยคนที่เกือบจะขับรถชนน้องอ่ะ" ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างช้าๆ จนเห็นหน้าเขาอย่างชัดเจน ผมซอยสั้นเป็นทรงเท่ห์ๆ บวกกับจมูกโด่งเป็นสันที่เข้ากับรูปหน้าทำให้ฉันจำเขาได้ดี
"จำได้สิคะ พี่เกือบขับรถชนฉันนะ จำไม่ได้ก็แย่แล้ว" ฉันตอบแบบยิ้มๆ ออกไป
"แล้วอาการเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือเปล่าหรือว่าเจ็บตรงไหนบ้างมั้ย ?" เขาถามคำถามแบบนี้กับฉันเป็นครั้งที่สอง (รึเปล่า) ?? แต่เอ๊ะ !! ฉันลืมไปเลยว่าฉัยเคยปวดตัวและระบมร่างกาย สงสัยจะโมโหไอ้พี่ปีศาจมากไปหน่อยจนลืมนึกถึงอาการเจ็บปวด
"อ๋อ.... พอดีมีเรื่องรบกวนจิตใจฉันนิดหน่อยอ่ะค่ะก็เลยลืมความเจ็บปวดไป แต่ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะพี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฉันโอเคแล้ว " ฉันพูดด้วยสีหน้าสดใสไม่ได้บ่งบอกถึงอาการเจ็บปวดแต่อย่างใด
"โอเคบ้าบออะไรกันตอนเย็นฉันยังต้องแบกกลับบ้านอยู่เลยนะ ปากเก่งจริง !" ยัยมุกแทรกขึ้นมาทำให้ฉันถึงกับเงิบ 'ฉันตอบเป็นมารยาทเข้าใจบ้างมั้ย' ฉันตั้งใจเหยียบเท้ายัยมุกจากใต้โต๊ะ "โอ๊ย !! เจ็บนะเว้ย" ยัยมุกอุทานออกมา
"มันไม่ดีเลยนะที่น้องพยายามเบี่ยงอาการของตัวเองน่ะ แม่พี่แค่อยากแสดงความรับผิดชอบน้องควรจะสนใจความรับผิดชอบและความเป็นห่วงจากแม่พี่บ้างสิ" ฉันมองสีหน้าที่แสดงอารมณ์ขุ่นเคืองอย่างชัดเจน ที่จริงแล้วฉันควรจะตกใจหรือไม่ก็กลัว แต่เปล่าเลยมันกลับทำให้หัวใจฉันเต้นตึกๆ ตักๆ ต่างหาก >,<
"อะ เอ่อ... ฉันขอบคุณแม่พี่มากจริงๆ นะคะที่เป็นห่วงฉัน แต่ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ ฉันสาบานได้เลย เชื่อฉันเถอะค่ะพี่ชาย " :)
"เพื่อนน้องไม่เป็นไรแน่ใช่มั้ย ?" ทว่าเขายังไม่วายหันไปถามยัยมุก แต่ดูยัยนั่นสิมัวแต่นั่งชื่นชมความหล่อของพี่เขา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่นแหละ -/-
"ฮ่าๆ คงไม่เป็นไรแล้วมั้งคะ"
"ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ โอเคมาก" ฉันย้ำอีกครั้งพร้อมกับทำท่าโอเคอย่างน่ารักติ๊งต๊องบ้องแบ๊ว เพราะเพื่อนฉันเคยบอกว่าผู้ชายน่ะแพ้ความน่ารักของผู้หญิง >,<
"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้ว พี่ขอให้น้องไม่เป็นไรจริงๆ ก็แล้วกัน แต่ถ้ามีอาการก็โทรมาตามเบอร์ในนามบัตรนะ " ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ "อ่อพี่ชื่อกั้งนะ แล้วน้อง.....ชื่ออะไรครับ?"
"มุกค่ะ ! " >////<
ฉันควรจะตอบสินะ
"บิวค่ะ" ^^'
"คร้าบบบบบ ยินดีที่ได้รู้จักทั้งน้องมุกน้องบิวเลยนะ" เขาพูดอย่างเป็นมิตรก่อนจะยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์เหลือเกิน จนยัยมุกเคลิ้มเลยทีเดียว
"แกๆ คนที่ขับรถชนแกหล่อขนาดนี้เลยหรอวะ" หลังจากที่พี่กุ้ง เอ้ย ! พี่กั้งเดินออกจากร้านไป ยัยมุกก็หลุดอาการปลื้มปริ่มจนเก็บอาการไม่อยู่ สงสัยจะชอบจริงๆ ล่ะมั้ง ^^
"แกชอบเหรอ ? ฉันก็ชอบเหมือนกันอ่ะ พี่กั้งเค้าหล่อเนอะ"
"ใครบอกว่าฉันชอบย๊ะ แค่บอกว่าพี่เค้าหล่อเฉยๆ " ยัยมุกพยายามปฏิเสธแต่หน้าเธอมันฟ้องเกินกว่าที่จะไม่ชอบไงล่ะ >,< ยัยนี่คงปริ่มอยู่สินะ หลังจากนั้นพวกเราทั้งสองก็ทานอาหารกันต่อ แต่ในหัวของฉันมันดันนึกถึงเรื่องที่เกิดในวันนี้น่ะสิ แค่วันๆ เดียวมีเรื่องบังเอิ๊ญบังเอิญเกิดขึ้นมากมายในชีวิตของฉัน
พี่ซีดีเป็นลูกพี่ลูกน้องพี่ตั้ม กำลังจะย้ายเข้ามาอยู่บ้านข้างๆ ฉัน
พี่ซีดีเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้เพราะฉันเกือบโดนรถชน
พี่ซีดีเป็นคนที่ฉันเกลียดมากในวัยเด็กอีกต่างหาก เพราะเขาคือไอ้พี่ปีศาจ
พี่กั้งเกือบขับรถชนฉันตาย ! และฉันก็ต้องมาเจอเขาอย่างบังเอิญในร้านอาหาร
พี่กั้งและครอบครัวเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านข้างๆ ฉันในวันที่เขาเกือบขับรถชนฉัน
(ฉันเห็นที่อยู่เขาจากในนามบัตร)
พี่กั้งเหมือนพี่ชายคนหนึ่งที่ฉันเคยรู้จักในอดีตมาก !
และบังเอิญมาก เพราะทั้งพี่กั้งและพี่ซีดีย้ายเข้ามาอยู่บ้านใกล้ๆ ฉันในวันเดียวกัน
จบกันไปแล้วนะคะสำหรับตอนที่สาม
ตอนนี้มีแต่ความบังเอิญเต็มไปหมด
ปริศนาเรื่องนี้คืออะไร และใครจะเป็นคนเฉลยปริศนานั้น
ติดตามกันได้ในอีกหลายๆ ตอนนะ
(ไรท์เตอร์พูดเว่อร์ไปอีกแล้วง่ะ นี่ไม่ใช่โคนันนะไม่มีปริศนาอะไรขนาดนี้)
ย้ำคำเดิมฟิคเรื่องนี้เป็นความรักใสๆ ค่า
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะ รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน
ความคิดเห็น