คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Neighbor :: พี่ชาย... 100%
หลังสอบเสร็จ
“ทำไมวันนี้แกมาโรงเรียนช้าจังเลยวะบิว” เพื่อนสนิทของฉันหรือที่ฉันมักจะเรียกสั้นๆ ว่า ‘ยัยมุก’ ถามฉันก่อนจะลากสายตามองฉันอย่างพินิจพิจารณา "แล้วทำไมแกมีสภาพเป็นแบบนี้เนี่ย ?" ด้วยสภาพร่างกายอันแสนมอมแมมเปอะเปื้อนของฉันในตอนนี้ ทำให้เธอสงสัยไม่ใช่น้อย
"ฉันโดนรถชน !!! "
" O_O โอ๊ะ ! จริงดิ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก" พอฉันพูดจบยัยมุกก็หัวเราะเยาะเย้ยฉันราวกับมันเป็นเรื่องตลกมากอย่างนั้นล่ะ -_-'
"แกหัวเราะฉันได้ไงเนี่ย ฉันโดนรถชนนะเว้ย !! เกือบตายเลยนะ" เหอะๆ ยัยมุกยังมีหน้ามายืนหัวเราะฉันสงสัยจะรักฉันมากกกกก (ประชดค่ะ)
"เกือบตายแล้วตายมั้ยล่ะ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรสักหน่อยฉันก็เห็นแกปกติดี แค่สภาพร่างกายแกมันดูแย่มากๆ ก็แค่นั้น" ใช่ ! ก็จริงอย่างที่มุกพูดสภาพร่างกายฉันมันแย่มากๆ (-.-)(. .)(-.-)(. .) เสื้อนักเรียนสีขาวกลายเป็นสีน้ำตาลคลุกฝุ่น กระโปรงนักเรียนที่เคยเรียบกลับยับยู่ยี่ราวกับไม่เคยเจอเตารีด หน้าตาผมเผ้าก็เลอะเทอะรุงรัง
"ดูพูดเข้า ! แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยมากเลยนะมุกกกกกก ฉันเจ็บอยู่นะเว้ย !! "
"โอเคๆ เจ็บก็เจ็บ .. แล้วแกโดนรถชนไม่เป็นอะไรเลยหรอ แบบว่าหัวแตก แขนขาหัก สมองไหล หัวใจหยุดเต้น เลือดท่วมตัวอะไรแบบนั้นอ่ะ"
"คุณเพื่อนคะ ถ้าฉันเจ็บหนักขนาดนั้นไม่มายืนหัวโด่ให้แกหัวเราะเยาะเย้ยซ้ำเติมฉันตรงนี้หรอก ฉันคงนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราไม่ก็นอนในโรงแล้วล่ะ" ฉันกลอกตามองยัยมุกอย่างหมดอารมณ์พร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆ
-_________________________-' (ทำหน้าบานเบอะให้โลกรู้ว่าหนูเจ็บบบบมากค่า)
"ฉันว่าเราโทรให้คนมารับดีกว่ามั้ยอ่ะบิว แกดูไม่ค่อยไหวเลยนะ" ระหว่างทางที่เรากำลังเดินกลับบ้านฉันก็รู้สึกเจ็บปวดร่างกายขึ้นมาอยู่ไม่ใช่น้อย ยัยมุกจึงอาสาเดินมาส่งฉันที่บ้านแต่ระยะทางจากหน้าหมู่บ้านถึงบ้านฉันก็ไกลอยู่ทีเดียว นี่ถ้าไม่ได้มุกพยุงไว้ฉันคงไม่สามารถแบบร่างกายตัวเองจนถึงบ้านแน่ๆ
"โทรไปแล้วแต่ไม่มีคนรับโทรศัพท์เลย สงสัยไม่มีคนอยู่บ้านแหงๆ"
"งั้นแกนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันเดินไปเรียกวินมอไซค์ตรงนั้นอ่ะ เราจะได้ไม่ต้องเดินไป" ฉันพยักแทนคำตอบ... ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ต้องทนเดินเพราะกว่าจะถึงบ้านก็คงอีกหลายร้อยโยชน์ (เว่อร์ไป) นั่งพี่วินมอไซค์ไปสบายๆ ดีกว่า :) ทว่ามุกยังไม่ทันจะเดินจากตรงนี้ไป เสียงแตรจากรถคันหนึ่งก็ทำให้พวกเธอชะงักไป
ปริ๊นนนนนนนนนนน !!!
เสียงแตรรถที่ดังมาแต่ไกลก่อนที่รถเบนซ์สปอร์ตสีขาวจะเคลื่อนมาจอดตรงหน้าฉัน กระจกบานใหญ่ติดฟิล์มดำสนิทค่อยๆ เลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าของเจ้าของรถคนนี้ ชายหนุ่มหน้าโหด โคตรฮา แสนอบอุ่น ที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดีนั่นเอง >,<
"เฮีย !!" ฉันเอ่ยปากเรียกเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใสก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปที่รถคนนั้น
"รอใครอยู่ไอ้ตัวเล็ก รอเฮียอยู่หรือเปล่าน้าาาาา"
"รอสิรอทุกวันเลย หนูคิดถึงเฮียม๊ากมาก เฮียคิดถึงหนูมั้ย"
"คิดถึงสิ ว่าแต่เราจะยืนเกาะกระจกคุยกับเฮียแบบนี้หรอ ขึ้นมาบนรถดีกว่าไปกินข้าวกันเดี๋ยวเฮียเลี้ยงเอง" 'เฮียตั้ม' หรือที่ฉันมักจะเรียกจนติดปากว่าเฮีย เขาเป็นพี่ชายบ้านข้างซ้ายของฉันหลานคุณป้าคนที่ชอบทักฉันบ่อยๆ นั่นแหละ เขาเปรียบเสมือนพี่ชายแท้ๆ บางทีก็เหมือนพ่อของฉันเลยเพราะเราทั้งสองคนสนิทกันมากจนแม่ฉันยังพูดอยู่บ่อยครั้งว่าฉันกับเขาเหมือนพ่อลูกกันจริงๆ ^////^
ฉันเปิดประตูรถเข้าไปนั่งที่เบาะหลังก่อนที่มุกจะเดินตามฉันเข้าไปติดๆ ฉันสังเกตุเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับฉันเลยนั่งที่เบาะหลังแทน
"ว่าไงเรา จำเฮียได้รึเปล่าเนี่ยยยยย ?" เฮียตั้มถามยัยมุกที่ดูท่าทางจะงงๆมึนๆเมื่อเห็นหน้าเขา
"จำได้สิเฮีย คนที่พาพวกเราสองคนไปเลี้ยงข้าวบ่อยๆ ก็มีแค่เฮียคนเดียวเท่านั้นแหละ" ^^
"ว่าแต่เฮียพาใครมาด้วยเหรอ ?" ฉันกระซิบถามเฮียตั้มอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เฮียจะตื่นขึ้นมา เขาดูเอาจริงเอาจังกับการนอนมากกกกๆๆๆ เลย
"ลูกพี่ลูกน้องเฮียเอง"
ลูกพี่ลูกน้องเฮียงั้นหรอ ?!? จะใช่คนที่คุณป้าพูดถึงบ่อยๆ หรือเปล่าน้าาาาาา -/- ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย... ทว่า
"ขุ่นพระ !!! O_O"
ให้ตายเถอะ ผะ ผู้ชายคนนี้......
ทันทีที่เขาหันหน้ามาฉันตะโกนดังลั่นรถว่าขุ่นพระ ! บังเอิญโลกกลมพรหมลิขิตไปมั้ย
"อ้าวววว ! เธอนี่เองยัยซุ่มซ่าม" ผะ ผู้ชายที่ช่วยชีวิตฉันไว้เมื่อเช้านี้โผล่หน้ามาได้ยังไงเนี่ย หรือว่าเขาจะเป็นหลานคุณป้า OMG !! บังเอิญไปสิ
"O_O" ฉันยังคงเบิกตาด้วยความงุนงง สงสัย ตกใจ ...
"สองคนนี้รู้จักกันแล้วหรอ ? " เฮียถามขึ้น
"ไม่รู้จักค่ะ" ฉันปฏิเสธไปด้วยเหตุผลก็ไรก็มิทราบเหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่ได้รู้จักเขาจริงๆ นะ
"เกือบจะรู้จักแต่ก็ยังไม่รู้จักน่ะพี่ตั้ม เขาเป็นแค่ยัยซุ่มซ่ามที่เมื่อเช้านี้เกือบจะโดนรถชนแต่โชคดีมีสุภาพบุรุษสุดหล่อเข้าไปช่วยไว้ได้" (o.o)(-.-)(-/-) หา ! คนอะไรชมตัวเองก็เป็น ท่าทางเขาดูภาคภูมิใจมากเลยนะที่ช่วยชีวิตฉันไว้ได้เนี่ย
"อะไรยังไงกันเนี่ยซีดี บิว เฮียและพี่ตั้มงงนะครับ" ฉันพยายามเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เฮียเข้าใจอย่างง่ายที่สุด ว่าฉันเกือบโดนรถชนเพราะเดินไม่ระวังแต่โชคดีที่เขาเข้าไปช่วยฉันได้ทัน ฉันดูเป็นคนซุ่มซ่ามชะมัดเลยใช่มั้ยล่ะ
หลังจากนั้นพวกเราสี่คนทั้งเฮียตั้ม ยัยมุก พี่...ใช่ฉันควรจะเรียกเขาว่าพี่ซีดี ก็สามารถปรับโหมดพูดคุยให้อยู่ในเรื่องเดียวดันจนได้ พวกเรา (หมายถึงฉันกับพี่ซีดีอ่ะนะ) มองดูจะสนิทกันเร็วมากเลย แต่คุยกันไปคุยกันมายัยมุกก็ทำให้ฉันถึงกับต้องผงะ เมื่อจุดคลายเม็กซ์ของเรื่องราวทั้งหมดคือ ....
"ยัยเด็กแสบ"
"ไอ้พี่ปีศาจ"
ฮือๆ ไรท์เตอร์เสียใจมากที่วีคนี้น้องบิวสุดแสนจะน่ารักของพี่กั้งและพี่ซีดีต้องออกจากบ้านไป
แม้ว่าน้องบิวจะออกจากการแข่งขันแต่น้องบิวก็ยังอยู่ในฟิคเรื่องนี้นะจ๊ะ
ชีวิตในบ้านจบไม่เป็นไร ชีวิตในฟิคยังดำเนินต่อไป..
น้องบิวยังคงต้องค้นหาหัวใจของตัวเองต่อไป...
ตอนที่ 2 นี้เปิดตัวเฮียตั้มพี่ชายสุดที่ของหนูบิวเต็มที่
ส่วนตอนต่อไปเกริ่นไว้ว่าจะเข้าสู่โหมดแห่งนิยายจริงๆ แล้วนะคะ
ความรู้สึกดีๆ ก่อตัวเป็นความรัก แต่เป็นความรักที่ต้องแย่งชิงและเสียสละ
(ไรท์เตอร์เกริ่นไดเว่อร์มาก จริงๆ แล้วฟิคเรื่องนี้ใสใสนะคะ จิ๊บิๆ)
ซีดีฝากมาบอกว่า รักทุกคนที่อ่านและคอมเม้นท์ครับผม
ความคิดเห็น